Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

31 Ιουλ 2013

Κάτω τα χέρια απ΄ τους Τούρκους και Κούρδους Πολιτικούς Πρόσφυγες!

31.7.2013
Καταγγέλλουμε την αστυνομική εισβολή στα γραφεία του «Κέντρου αγωνιστικής και πολιτιστικής αλληλεγγύης στους Τούρκους και Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες», στην Αθήνα, που πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι της Τρίτης 30/7, τη σύλληψη 4 πολιτικών προσφύγων εκεί, την προσαγωγή άλλων 14 σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Κόρινθο, καθώς και τον αποκλεισμό από δυνάμεις των ΜΑΤ, της περιοχής γύρω απ΄ τα γραφεία τους, στα Εξάρχεια.
Όποιο πρόσχημα κι αν χρησιμοποιεί η αντιλαϊκή κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, για να αιτιολογήσει την τρομοκρατική αυτή επιχείρηση, δεν μπορεί ν΄ αποκρύψει το γεγονός, πως αυτή αποτελεί συνέχιση και όξυνση του πογκρόμ που έχει εξαπολύσει τους τελευταίους μήνες, ενάντια στους Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές που ζουν στη χώρα μας, με αποτέλεσμα κάποιοι απ΄ αυτούς να έχουν εκδοθεί στην Τουρκία, και κάποιοι άλλοι να κινδυνεύουν να εκδοθούν.
Υπερασπίζουμε το δικαίωμα των λαών ν΄ αγωνίζονται, το δικαίωμα στην πολιτική, κοινωνική και συνδικαλιστική δράση – για την οποία διώκονται στη χώρα τους οι αγωνιστές αυτοί – το δικαίωμα στην απόκτηση πολιτικού ασύλου. Η τρομοκρατική επιχείρηση της κυβέρνησης στρέφεται ενάντια στα δικαιώματα αυτά, και αποτελεί μέρος της πολιτικής της φασιστικοποίησης που ασκείται απέναντι και στον ελληνικό λαό, στους εργαζόμενους και στη νεολαία.

Ν΄ αποσυρθούν τα ΜΑΤ – Να σταματήσει ο αποκλεισμός των γραφείων!
Ν’ αφεθούν ελεύθεροι οι συλληφθέντες και ν΄ αποσυρθούν οι κατηγορίες σε βάρος τους!
Η τρομοκρατία δε θα περάσει – του λαού η πάλη θα τη σπάσει!
Έλληνες και Τούρκοι ενωμένοι, ενάντια στον πόλεμο και το φασισμό!
Λευτεριά και Άσυλο στους Τούρκους και Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες!

Έξω τα ΜΑΤ και τα σκουπίδια από την Ευκαρπία

Το ΚΚΕ (μ-λ) καταγγέλλει την προσπάθεια τρομοκράτησης του λαού της Ευκαρπίας, από την μνημονιακή συγκυβέρνηση και τους "αιρετούς" αυτοδιοικητικούς εκπροσώπους της, οι οποίοι προσπαθούν να επιβάλλουν ακόμα ένα "έργο", ενάντια στην θέληση του λαού της περιοχής και στο συμφέρον του τόπου.
Την Δευτέρα στις 29/7 πολύ ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις από ΜΑΤ, ασφαλίτες και ένα ασθενοφόρο!! εισέβαλαν στον χώρο όπου προβλέπεται η κατασκευή του Σταθμού Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων (ΣΜΑ) με την παρουσία εισαγγελέα και προχώρησαν στην περίφραξη του χώρου.
Το ΚΚΕ (μ-λ) στέκεται αλληλέγγυο στον αγώνα των κατοίκων της Ευκαρπίας και της Δυτικής Θεσσαλονίκης, ώστε να μην κατασκευαστεί ο Σταθμός Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων, ώστε να μην επιβληθεί η μνημονιακή τρομοκρατία απέναντι στον λαό, ώστε να μην περάσουν οι αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις των κομμάτων της συγκυβέρνησης.
Το ΚΚΕ (μ-λ) υπερασπίζει το δικαίωμα των κατοίκων της Δυτικής Θεσσαλονίκης και της Ευκαρπίας να αγωνίζονται για τον τόπο τους και τις ζωές τους.

30 Ιουλ 2013

Τρίκαλα: άλλο ένα «εργατικό ατύχημα», άλλος ένας νεκρός εργάτης θυσία στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους

Η Κ.Ο. Τρικάλων του ΚΚΕ(μ-λ) καταγγέλλει το θανατηφόρο εργατικό ατύχημα που έγινε σε ιδιωτική επιχείρηση εκκοκκιστηρίων βάμβακος του νομού μας.
Άλλος ένας νεκρός εργάτης ήρθε να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο από «εργατικά ατυχήματα».
Άλλος ένας εργάτης πλήρωσε με τη ζωή του την κυβερνητική και εργοδοτική αδιαφορία για την ασφάλεια των εργαζόμενων, τα ελλιπή ή και ανύπαρκτα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, την νομοθεσία «λάστιχο» και την παντελή έλλειψη ελέγχων από την Επιθεώρηση Εργασίας και τις κρατικές υπηρεσίες.
Άλλος ένας εργάτης γίνεται θυσία στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους.
Το ΚΚΕ(μ-λ) εκφράζει τη συμπαράστασή του στην οικογένεια και στους συνάδελφους του νεκρού εργάτη.
Η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι, συλλογικά και οργανωμένα, μέσα από τα συνδικάτα και τα σωματεία τους, οφείλουν να υπερασπιστούν τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος και να διεκδικήσουν όλα όσα τους ανήκουν.
Παλεύοντας για δουλειά, εισόδημα, δικαιώματα. Ενάντια στο σύστημα που βάζει το καπιταλιστικό κέρδος πάνω από την ανθρώπινη ζωή. Για μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Κ.Ο. Τρικάλων του ΚΚΕ(μ-λ)

21 Ιουλ 2013

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ
Κάλεσμα για την πανελλαδική συγκρότηση της ΠΑΑΣ

Με πρωτοβουλία του παναττικού συντονιστικού οργάνου της ΠΑΑΣ πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 17 Ιούλη, στο Πεδίον Άρεως, εκδήλωση της ΠΑΑΣ για το ξεκίνημα της διαδικασίας πανελλαδικής συγκρότησης της προσπάθειας που ξεκίνησε ενάμιση χρόνο πριν, τον Απρίλη του 2012. Με κεντρικό τίτλο "Προς την Πανελλαδική Σύσκεψη του φθινοπώρου – Συγκρότηση -ενίσχυση της λαϊκής μετωπικής πάλης" η εκδήλωση χαρακτηρίστηκε από ένα γενικό κλίμα αισιοδοξίας για την προσπάθεια, η οποία έχει ήδη κάνει ενθαρρυντικά βήματα σε Αττική, Θεσσαλονίκη και πολλές πόλεις της χώρας. Στην εκδήλωση το παναττικό συντονιστικό παρουσίασε και το κείμενο-κάλεσμα στο οποίο κατέληξε τις προηγούμενες ημέρες και με το οποίο θα απευθύνει το μήνυμα κοινής δράσης και αντίστασης της ΠΑΑΣ σε σχήματα, συλλογικότητες και αγωνιστές το επόμενο διάστημα.

17 Ιουλ 2013

ΠΑΑΣ: Να διαδηλώσουμε μαζικά ενάντια στην επίσκεψη Σόϊμπλε

Την Πέμπτη 18 Ιουλίου έρχεται στη χώρα μας ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ο εκπρόσωπος του γερμανικού ιμπεριαλισμού, όπως έκανε και η Μέρκελ τον προηγούμενο Οκτώβρη, έρχεται για να στηρίξει τη νέα αντιλαϊκή κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, να επιθεωρήσει την πορεία υλοποίησης τής βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής των μνημονίων ΕΕ και ΔΝΤ, να απαιτήσει την πλήρη εφαρμογή όλων των αντεργατικών μέτρων (απολύσεις στο δημόσιο, κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων και κοινωνικών υποδομών), αλλά και να μεσολαβήσει υπέρ του γερμανικού κεφαλαίου για το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας.
Η επίσκεψη αυτή γίνεται σε μία κρίσιμη για το αστικό πολιτικό σύστημα περίοδο, όπου οι τελευταίοι κλυδωνισμοί σαν αποτέλεσμα του κλεισίματος της ΕΡΤ και της απόλυσης των 2.600 εργαζομένων της ξεσήκωσαν μαζικές λαϊκές αντιδράσεις και βραχυκύκλωσαν την κυβερνητική συνοχή με την απόσπαση του «αδύναμου κρίκου» (ΔΗΜΑΡ). Αλλά και σε μια περίοδο εκδήλωσης των λαϊκών αντιστάσεων ενάντια στο νέο πολυνομοσχέδιο-σφαγείο και τις μαζικές απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων στο Δημόσιο.
Η επίσκεψη-επιθεώρηση Σόϊμπλε έρχεται να ενισχύσει ακόμα περισσότερα τα δεσμά της εξάρτησης από την ιμπεριαλιστική ΕΕ και ειδικότερα από την Γερμανία, σε μία περίοδο όπου οξύνεται ο ενδοϊμπεριαλστικός ανταγωνισμός με την αποκάλυψη των παρακολουθήσεων Ευρωπαίων από τις μυστικές αμερικάνικες υπηρεσίες, τους ενεργειακούς αγωγούς αλλά και την αντιπαράθεση με το ΔΝΤ για την ασκούμενη πολιτική της ΕΕ και της Γερμανίας.
Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην εύφλεκτη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου δεν προμηνύει τίποτα καλό για τους λαούς και ήδη ο λαός της Συρίας πληρώνει μεγάλο φόρο αίματος, όπως προηγούμενα ο λαός της Λιβύης. Για τους λαούς της περιοχής το δρόμο δείχνουν οι μαζικές διαδηλώσεις του Τούρκικου και του Αιγυπτιακού λαού ενάντια στα ντόπια αντιδραστικά καθεστώτα. Η αφύπνιση των λαών και η διεθνιστική αλληλεγγύη τους αποτελούν τον πραγματικό αντίπαλο στους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς και τις επεμβάσεις που απειλούν χώρες και λαούς με ποταμούς αίματος και ανείπωτες συμφορές.
Η ΠΑΑΣ καλεί το λαό να εκφράσει μαζικά τις αντιιμπεριαλιστικές διαθέσεις τους ενάντια στον ερχομό του Σόιμπλε στη χώρα μας.
Να βάλουμε φραγμό στο σοβινισμό, την πατριδοκαπηλεία και το ρατσισμό των αντιδραστικών και φασιστικών δυνάμεων που θα βρουν ευκαιρία με την επίσκεψη Σόϊμπλε να εκδηλώσουν τον «αντιγερμανισμό» τους, καλύπτοντας την υποταγή τους στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Να εκφράσουμε την απόφασή μας ότι δεν θα υποταχθούμε στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και την πολιτική της φτώχειας και της εξαθλίωσης του συστήματος. Θα αντισταθούμε και θα διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας στη ζωή και τη δουλειά, θα παλέψουμε ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστή προστάτη.

 Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013
Πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία

14 Ιουλ 2013

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Ξεκινώντας τη διαδικασία προς την Πανελλαδική Σύσκεψη του φθινοπώρου
η Πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία
διοργανώνει ανοιχτή εκδήλωση στην Αθήνα
την Τετάρτη 17 Ιούλη, στις 8:00 μ.μ.
στο Πεδίον Άρεως (Θέατρο Οικονομίδη).

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΑΣ

Πανελλαδική σύσκεψη της ΠΑΑΣ το φθινόπωρο

Τον Απρίλη του 2012, αμέσως μετά τους μεγαλειώδεις αγώνες του λαού και της εργατικής τάξης της χώρας ενάντια στα Μνημόνια και την υπαγωγή στον έλεγχο της τρόικας των ιμπεριαλιστών, με την πρωτοβουλία των οργανώσεων του ΚΚΕ(μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ συγκροτήθηκε η Πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία (ΠΑΑΣ). Βάση της αποτέλεσε η ανάγκη πολιτικής και οργανωτικής συγκρότησης του εργατικού-λαϊκού κινήματος στην κατεύθυνση της μαζικής αντίστασης, και η συμβολή της σε μια πραγματική αριστερή απάντηση στις προκλήσεις και τα καθήκοντα της περιόδου.
Έχοντας ήδη κάνει αρκετά βήματα και έχοντας συσσωρεύσει σημαντικούς όρους συγκρότησης στην Αττική και σε όλη τη χώρα, η ΠΑΑΣ επιδιώκει να κάνει το επόμενο βήμα της. Γι’ αυτό, το Παναττικό Συντονιστικό της ΠΑΑΣ καλεί για τις αρχές του ερχόμενου φθινοπώρου σε ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΠΑΑΣ στην Αθήνα με στόχο την πολιτική-οργανωτική συγκρότηση και αναβάθμιση της μετωπικής μας πάλης.
Απευθυνόμαστε σε όλα τα σχήματα που αναφέρονται στην αρχική μας Πρωτοβουλία, σε κάθε εργαζόμενο και νέο, σε κάθε αγωνιστή και σε κάθε συλλογικότητα που συμμερίζεται την ανάγκη να ενισχυθεί η λαϊκή πάλη, να συγκροτηθεί και να αναπτυχθεί το μαζικό λαϊκό κίνημα που απαιτεί η επίθεση και τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα.
Καλούμε σε ενεργητική συμμετοχή όλων των σχημάτων και των αγωνιστών στο διάλογο που χρειάζεται να αναπτυχθεί -σε κάθε σχήμα αλλά και μέσω του μπλογκ της ΠΑΑΣ- πάνω στα ζητήματα, τις αναγκαιότητες και τους στόχους της περιόδου, για τα οποία θα υπάρξει σχετική εισήγηση του παναττικού συντονιστικού. Ταυτόχρονα, αυτός ο δημόσιος διάλογος και τα βασικά μηνύματά του θεωρούμε ότι πρέπει να απευθυνθούν πλατιά στον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία, καθώς το εγχείρημά μας είναι και πρέπει να γίνει ακόμα περισσότερο υπόθεση του ίδιου του λαού που στενάζει από την ιμπεριαλιστική-καπιταλιστική βαρβαρότητα, που διεκδικεί και αναζητά όρους για να την ανατροπή της, για να κατακτήσει ψωμί-δουλειά-ελευθερία-δημοκρατία-ειρήνη και ανεξαρτησία!
Ξεκινώντας αυτή τη διαδικασία, η ΠΑΑΣ διοργανώνει συζητήσεις-συσκέψεις σε διάφορες πόλεις.
Παράλληλα, η ΠΑΑΣ καλεί το λαό και τη νεολαία της χώρας μας να αντιδράσει μαζικά και αγωνιστικά στην προκλητική επίσκεψη του Σόιμπλε στη χώρα μας στις 18 Ιουλίου, να διαδηλώσει ότι ο Σόιμπλε είναι ανεπιθύμητος!
Η επίσκεψη Σόιμπλε στοχεύει να στηρίξει και να επιταχύνει το νέο κύμα βάρβαρων μέτρων που ήδη ετοιμάζει η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ υπό την εποπτεία της τρόικας. Ο εκπρόσωπος του γερμανικού ιμπεριαλισμού με τον ερχομό του έρχεται να εκφράσει με τον πιο άμεσο και προκλητικό τρόπο την απαίτηση για υποταγή του λαού και της νεολαίας της χώρας στις πολιτικές λεηλασίας της χώρας και εξαθλίωσης των εργαζομένων όπως αυτές επιβάλλονται από ΕΕ-ΔΝΤ και προωθούνται από τη «νέα» κυβέρνησή τους.
Η ΠΑΑΣ συμμετέχει και στηρίζει τις εκδηλώσεις καταγγελίας της ιμπεριαλιστικής πρόκλησης σε όλη τη χώρα και καλεί σε συντονισμό κάθε αγωνιστική δύναμη για την πραγματοποίηση μαζικών διαδηλώσεων ενάντια στην επίσκεψη αυτή.

Το Παναττικό Συντονιστικό της ΠΑΑΣ
Αθήνα 4/7/2013

Συνεχής αχαρτογράφητη περιοχή
Τι αποφασίστηκε στη τελευταία σύνοδο κορυφής των 27

του Δημήτρη Μάνου 

Με αυτό τον χαρακτηρισμό είχαν προσδιορίσει πριν ένα χρόνο υπεύθυνοι της ΕΕ την πορεία μετά το ελληνικό PSI και δεν είχαν άδικο. Για κάθε (συν) απόφαση τους θα πρέπει να διανύσουν ένα πολύ μεγάλο διάστημα όπου η όποια απόφαση θα δοκιμάζεται στο τοπίο της μεγάλης αβεβαιότητας, στο οποίο όχι μόνο η ΕΕ και η ευρωζώνη αλλά ο ολόκληρος ο καπιταλιστικός-ιμπεριαλιστικός κόσμος έχουν για τα καλά «καδραριστεί».

TAP : Πραγματικά δεδομένα και μύθοι

Η τραυματισμένη πλέον κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- ΝΔ, πνιγμένη από τη λαϊκή οργή και τις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις, έχει ζωτική ανάγκη το στήσιμο νέων αυταπατών, έστω όπως όπως.
Μια τέτοια ευκαιρία ήταν ο ΤΑΡ, που αποτελεί τελικά, γι’ αυτή τη φάση, την επιλογή για τη μεταφορά του αζέρικου αερίου στην Ευρώπη, έναντι του NABUCO.
Λίγες μέρες πριν, η σχετική αρθρογραφία θεωρούσε πιο πιθανή επιλογή τον NABUCO, όμως, όπως τελικά φάνηκε, η αγορά του ΔΕΣΦΑ από την αζέρικη Socar ήδη σηματοδότησε την επιλογή του ΤΑΡ. Σε κάθε περίπτωση, και η κατάληξη του διαγωνισμού της ΔΕΠΑ- ΔΕΣΦΑ (αποχώρηση Ρώσων από ΔΕΠΑ -αγορά ΔΕΣΦΑ από Αζέρους) και η επιλογή του ΤΑΡ φαίνεται, για την ώρα, να ικανοποιούν τα σχέδια και τις απαιτήσεις των ΗΠΑ για φραγή, από κάθε άποψη, του νότιου ρεύματος (south street) των Ρώσων από τον ελλαδικό χώρο.

Χρυσή πτώση

Μια μεγάλη παράπλευρη απώλεια της δήλωσης του Αμερικάνου Κεντρικού Τραπεζίτη Μπερνάνκι, πως οσονούπω η πολιτική της ποσοτικής χαλάρωσης τελειώνει και ο κρουνός της εύκολης ρευστότητας θα κλείσει, είναι ο χρυσός. Η τιμή του έχει επιστρέψει στο χαμηλότερο δυόμιση ετών, με την ουγγιά να κατεβαίνει κάτω από τα 1300 δολάρια. Βέβαια, όλες οι αγορές επηρεάζονται από μια τέτοια απόφαση: μετοχές, ομόλογα, παράγωγα και εμπορεύματα.
Γενικότερα, όμως, η υπόθεση με τα σκαμπανεβάσματα των τιμών του χρυσού δεν είναι ένα εύκολο «ανάγνωσμα».
Είναι σίγουρο πως η παρατεταμένη αναταραχή και ο πόλεμος στα νομίσματα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για ένα ασφαλές καταφύγιο, όπως ο χρυσός. Και είναι αλήθεια επίσης, πως, τα δύο τελευταία χρόνια, η τιμή του ανέβαινε γοργά και κάθετα.
Ιστορικά αν το δούμε, η τιμή του χρυσού παρουσιάζει ανοδική πορεία σε περιόδους ανόδου του πληθωρισμού -ως αντιστάθμισμα στο πληθωριστικό χρήμα- σε όλες τις πληθωριστικές φάσεις της αμερικάνικης και παγκόσμιας οικονομίας, από το 1946 μέχρι και το 1980. Όμως και στην προηγούμενη μεγάλη δεκαετία αποπληθωρισμού και ύφεσης, τη δεκαετία του `30, ο χρυσός δεν έχανε τη σχετική αγοραστική αξία του, δηλαδή μπορεί να μειωνόταν, όταν οι τιμές όλων των υπολοίπων (εμπορεύματα, μετοχές) έπεφταν δραματικά. Μόνο τη δεκαετία του `90, τη δεκαετία της «χρηματιστηρικοποίησης» της οικονομίας, οι τιμές του χρυσού γνώρισαν μια σταθερή κάθοδο και καθήλωση.
Από την άλλη, ο χρυσός ο ίδιος είναι μια αξία χρήσης που, για να εξορυχτεί και να παραχθεί, τελικά ενσωματώνει αξία και κόστη.
Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται μια «εφιαλτική» αύξηση στα κόστη εξόρυξης και παραγωγής του χρυσού, γύρω στο 17%. Τα περιθώρια κέρδους για τα κεφάλαια που παράγουν το χρυσό μειώνονται, λόγω της όλο και πιο μικρής περιεκτικότητας των μεταλλευμάτων σε πολύτιμο μέταλλο αλλά και της πιθανής εξάντλησης των παραγωγικών μεταλλευμάτων γενικότερα. Παγκοσμίως, οι δαπάνες για έρευνα μειώνονται από τις εταιρείες που τον παράγουν κατά 35%. Εκτιμήσεις κάνουν λόγο για πιθανή μείωση της παραγωγής χρυσού. Κάτι τέτοιο, όμως, θα δημιουργήσει ανοδικές πιέσεις στην τιμή του.
Επιπροσθέτως μετά την Ινδία -που για πολιτιστικούς και οικονομικούς λόγους ήταν μέχρι πρόσφατα ο μεγαλύτερος καταναλωτής χρυσού- η Κίνα εμφανίζεται ως ο μεγαλύτερος καταναλωτής χρυσού παγκόσμια, παίρνοντας το πολύτιμο μέταλλο και μετατρέποντας το σε ράβδους χρυσού που αποθηκεύει και αποθησαυρίζει η Κεντρική Τράπεζα. Η… σπαρταριστή λεπτομέρεια αυτής της διαδικασίας είναι πως μεγάλο μέρος αυτής της ποσότητας προέρχεται από την ίδια την Κίνα, που απτόητα συνεχίζει να παράγει χρυσό και αναμένεται η άνοδος της παραγωγής να φτάσει σε επίπεδα ρεκόρ το 2013. Παρόλα αυτά, οι ίδιοι οι κινέζοι επίσημοι αναγνωρίζουν πως εκδηλώνεται κάμψη επενδυτικού ενδιαφέροντος στις μετοχές του κλάδου κατά 10% και ως εκ τούτου, μείωση της κερδοφορίας των κινέζικων επιχειρήσεων που τον παράγουν κατά 20%. Η Goldman Saks πάντως υποβάθμισε τις προβλέψεις της για το 2014 στα 1050 δολάρια την ουγγιά.
Συμβουλή της στήλης: Η υπόθεση της τιμής του χρυσού είναι πολύ σύνθετη περίπτωση, πολύ περισσότερο για να στηριχτούν πάνω της προοπτικές κινημάτων. Και ο νοών νοείτω…

12 Ιουλ 2013

9ο Συνέδριο ΝΔ
Σταθερά στην αντιλαϊκή κατεύθυνση

Ολοκληρώθηκε την περασμένη Κυριακή το 9ο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, στο οποίο έλαβαν μέρος πάνω από 4.000 σύνεδροι. Αν θα ήθελε κανείς να βγάλει ένα συμπέρασμα, θα κατέληγε στον τίτλο του άρθρου. Παρά τις γκρίνιες και τις τριβές που εκφράστηκαν, η βασική γραμμή της ΝΔ παραμένει, προφανώς, στην αντιλαϊκή κατεύθυνση. Οχι πως θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό, απλώς όταν ακούγονται με τόση ευκολία τόσα ψέματα και τόση δημαγωγία, μοιάζει αναγκαίο να υπενθυμίζονται τα αυτονόητα.

Επίσκεψη Σόιμπλε
Θα τον υποδεχτούμε όπως του αξίζει;

Μεγάλη αγωνία υπήρξε όχι μόνο στα ντόπια αστικά επιτελεία αλλά και στα ιμπεριαλιστικά κέντρα της Ευρώπης και της Αμερικής, με αφορμή την κυβερνητική κρίση. Εξέφρασαν άμεσα την επιθυμία - απαίτησή τους να μη γίνουν εκλογές αλλά να υπάρξει, όσο είναι δυνατόν, ένα σταθερό κυβερνητικό σχήμα στη χώρα που θα συνεχίσει την επίθεση με ακόμη πιο εντατικούς ρυθμούς, χωρίς ανεπιθύμητες καθυστερήσεις που μπορεί να δώσουν περιθώρια σε «παρενέργειες» λαϊκών ξεσηκωμών τύπου Τουρκίας ή Αιγύπτου, πριν ακόμη προλάβουν να περάσουν τα νέα μέτρα που θέλουν. Άλλωστε και η κινηματική νηνεμία -παρ’όλο που η λαϊκή αντίδραση, με αφορμή την ΕΡΤ, τη διατάραξε, εντείνοντας την ανησυχία τους- βοήθησε τη μέχρι πρόσφατα τρικομματική, νυν δικομματική, κυβέρνηση Σαμαρά να περάσει με σχετική άνεση ό,τι ήθελε. Σε αυτό ποντάρουν οι ιμπεριαλιστές, που δεν ξεχνούν να τονίζουν την επιτυχία του Σαμαρά στο να «κατευνάσει» τις λαϊκές αντιδράσεις, σε κάθε ευκαιρία. Δεν παραλείπουν, όμως, να θυμίζουν ότι υπάρχουν και καθυστερήσεις στην εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων, πιέζοντας να προχωρήσουν αυτά με πιο γρήγορους ρυθμούς, υπενθυμίζοντάς του πάντα πόσο αναλώσιμος είναι. Από την άλλη, εντείνεται και ο μεταξύ τους ανταγωνισμός για τον έλεγχο της χώρας και της περιοχής. Στα πλαίσια αυτού του ανταγωνισμούν έρχεται, αν έρθει τελικά, ο Σόιμπλε, ως εκπρόσωπος του γερμανικού ιμπεριαλισμού, που τελευταία δεν παραλείπει να εκφράζει το θαυμασμό του στο Σαμαρά και την κυβέρνησή του. Ο ίδιος ανακοίνωσε την πραγματοποίηση της επίσκεψής του στη χώρα μας για τις 18 Ιούλη. Για να συζητήσουν, λέει, ανάμεσα στα άλλα, και το μεγάλο ζήτημα την ανεργίας, που εγκυμονεί κοινωνικές εκρήξεις, ειδικά των νέων. Συζητήσεις που γίνονται έτσι κι αλλιώς στην Ε.Ε. και που θα καταλήξουν σε προτάσεις καλύτερης εκμετάλλευσης. Φέρνει, βέβαια, μαζί του και κάποιες άλλες προτάσεις, ως απάντηση στις πιέσεις των ΔΝΤ – ΗΠΑ για νέο κούρεμα του χρέους που θα επιβαρύνει σε σημαντικό βαθμό τη Γερμανία, αλλά και διαμηνύοντας προς όλες τις πλευρές, και ενδοευρωπαϊκά, πως εδώ η Γερμανία έχει σοβαρό λόγο και ρόλο, από τα οποία δεν παραιτείται έτσι εύκολα. Προτάσεις που αφορούν τη δημιουργία ελληνογερμανικής επενδυτικής τράπεζας με έδρα το Λουξεμβούργο, η οποία «σκοπεύει να απορροφήσει όλους τους θεσμικούς πελάτες, από κατασκευαστικές εταιρείες μέχρι μικρομεσαίες εξαγωγικές. Από αυτή τη νέα δομή θα περάσει σχεδόν όλο το ΕΣΠΑ, κυρίως στον προγραμματισμό από το 2015 και μετά. Θα εκτοπίσει δε τις εγχώριες τράπεζες ως αποκλειστικούς προνομιακούς συνομιλητές των ελληνικών κυβερνήσεων, συμμετέχοντας άμεσα στον οικονομικό και χρηματοπιστωτικό σχεδιασμό της χώρας και της ευρωζώνης», φέρνει επίσης ένα ακόμη δάνειο 14 δις ευρώ μαζί με μια συνταγή επιμήκυνσης του ελληνικού χρέους στο διηνεκές.
Ο Σόιμπλε έρχεται, για να στηρίξει την κυβέρνηση Σαμαρά και για να εξασφαλίσει τα συμφέροντα του γερμανικού ιμπεριαλισμού στη χώρα. Κάνει σαφές, πως ό,τι έχει κερδίσει μέχρι τώρα δεν το διαπραγματεύεται. Όπως δηλώθηκε από ανώνυμο, ως συνήθως, αξιωματούχο: «Οι αγορές θα πρέπει να κατανοήσουν τον βαθμό δέσμευσης της γερμανικής κυβέρνησης στην ελληνική υπόθεση, οι Βρυξέλλες να καταλάβουν ότι η καγκελαρία θα κάνει τη δουλειά της, παρακάμπτοντας τους κοινοτικούς θεσμούς και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, θα αντιληφθεί ότι δεν επιτελεί, όπως θα έπρεπε, τη θεσμική λειτουργία του» και κοινοτικές πηγές «βλέπουν την ατζέντα Σόιμπλε ως σινιάλο μακροπρόθεσμης δέσμευσης της γερμανικής πλευράς προς το ευρώ και την Ελλάδα, αρχής γενομένης με μια ηχηρή παρέμβαση στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα και τον επιχειρηματικό κόσμο». Ξεκάθαρες, λοιπόν, οι επιδιώξεις του Σόιμπλε για το τι θέλει από την Ελλάδα και ηχηρά τα μηνύματα, σε μια περίοδο που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στη περιοχή, οικονομικοί, πολιτικοί και στρατιωτικοί, οξύνονται και δημιουργούν πολλούς κινδύνους για τους λαούς αλλά και που αυτοί οι τελευταίοι δεν φαίνονται ότι θα κάθονται ήσυχα να αποδέχονται την εξαθλίωσή τους για πολύ καιρό ακόμη. Ανάμεσά τους και ο δικός μας. Οι δηλώσεις του γερμανού υπουργού εξωτερικών Βεστερβέλε, που επίσης βρέθηκε με μια «επίσκεψη αστραπή» στη χώρα μας την περασμένη Τετάρτη, ήταν ξεκάθαρες. «Το Βερολίνο θέλει να ξέρει πως η Αθήνα είναι ένας αξιόπιστος εταίρος, στον οποίο μπορεί να βασίζεται» και «Θέλουμε να ενθαρρύνουμε την κυβέρνηση Σαμαρά στην αποφασιστική συνέχιση των συμφωνημένων μεταρρυθμίσεων, οι οποίες δείχνουν τους πρώτους καρπούς», τονίζοντας ότι θέμα συζήτησης για κούρεμα του ελληνικού χρέους δεν υπάρχει, για να καταλήξει ότι δεν ήρθε τυχαία τώρα αλλά ότι η επίσκεψή του στη χώρα μας, αμέσως μετά τον ανασχηματισμό, αποτελεί έμπρακτη απόδειξη της γερμανικής …αλληλεγγύης προς την Ελλάδα. Έτσι, με αυτά τα όμορφα λόγια, εκφράζουν οι ιμπεριαλιστές την απαίτησή τους να ευθυγραμμιστούν η ντόπια αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό στις δικές τους ιδιαίτερες επιδιώξεις. Μέσα στο πλαίσιο της οξύτατης ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης συμφερόντων στην περιοχή και στη χώρα μας, όπου μέσα από τα μεγάλα διλήμματα, εκβιασμούς και πιέσεις, η αστική τάξη μπορεί να διασφαλίζει κάποιο ρόλο και, κατά συνέπεια, λιγότερα ή περισσότερα κέρδη για την ίδια, τίποτα καλό δεν πρόκειται να υπάρξει για το λαό στον ορίζοντα. Αντίθετα, όλα δείχνουν ότι και αυτή η επίσκεψη έρχεται να σηματοδοτήσει το άνοιγμα μιας καινούριας περιόδου, όπου τα μέτρα «δεν θα περνάνε όπως καλόμαθαν τον τελευταίο χρόνο, αλλά με περισσότερο βούρδουλα και με περισσότερα ρίσκα», με ένταση της φασιστικοποίησης. Εκτός και αν αυτός ο λαός, με πρώτη εδώ την ευθύνη των αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων αλλά και της αριστεράς συνολικά, καταφέρει να ξεπεράσει την κινηματική νηνεμία, βγαίνοντας να διαδηλώσει την αντίθεσή του στη πολιτική της εξάρτησης, του ξεπουλήματος της χώρας και της πλήρους εξαθλίωσής του. Μια καλή ευκαιρία θα μπορούσε να είναι η επίσκεψη του Σόιμπλε. Και εδώ είναι που φαίνονται οι μεγάλες καθυστερήσεις στη ταξική αντιιμπεριαλιστική ανασυγκρότηση του λαϊκού κινήματος. Καθυστερήσεις που, στην προκειμένη περίπτωση, εκφράζονται ακόμη και με την έλλειψη οποιασδήποτε ανακοίνωσης κατά της επίσκεψης από όλες σχεδόν τις δυνάμεις. Όπως λέγαμε στην ανακοίνωση του ΚΚΕ(μ-λ), με αφορμή την επίσκεψη του Σόιμπλε: “Οι δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα και την αριστερά καλούνται να συμβάλουν στη δημιουργία των αναγκαίων αντιστάσεων του λαού. Να συμβάλουν να υποδεχτεί ο λαός μας τον εκπρόσωπο του γερμανικού ιμπεριαλισμού όπως του αξίζει! Με συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα, να εκφράσει την αντίθεσή του στην επίσκεψη Σόιμπλε, να καταδικάσει τη πολιτική της εξάρτησης και υποτέλειας, να διαδηλώσει ενάντια στην απόλυτη εξαθλίωση που του επιβάλουν τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία της ΕΕ και του ΔΝΤ.”

Υπόθεση Σνόουντεν:
Υπενθύμιση σε εχθρούς και «συμμάχους» του μεγάλου αφεντικού

«Είναι φυσιολογικό, όλες οι κυβερνήσεις το κάνουν» ήταν η αντίδραση του «δημοκράτη» Μπαράκ Ομπάμα απέναντι στις οργισμένες ερωτήσεις της γερμανικής κυβέρνησης και άλλων συμμάχων. Όταν οι «σύμμαχοι» μιλούν μεταξύ τους με τόση κυνικότητα, φανταζόμαστε τι σκέφτονται για το μεγάλο εχθρό τους, τους λαούς του κόσμου.
Η υπόθεση Σνόουντεν προσφέρεται και για γενικά συμπεράσματα αλλά και ανάλυση πάνω στη συγκεκριμένη πολιτική περίοδο που διανύουμε.
Από τη μία, αυτό που αναδείχθηκε με την αυτομόληση του αμερικάνου πράκτορα είναι η ύπαρξη ενός παγκόσμιου δικτύου παρακολουθήσεων από την NSA (υπηρεσία πληροφοριών των ΗΠΑ), το οποίο απλώνεται σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής. Εκατομμύρια τηλέφωνα, mail και λογαριασμοί facebook φακελώνονται πλέον με την «τελευταία λέξη της τεχνολογίας» και της επιστήμης των υπολογιστών.
Η παγκόσμια παρακολούθηση δεν αφορά μόνο τους «γνωστούς-άγνωστους τρομοκράτες», αλλά τις συνήθειες και τις πεποιθήσεις εκατομμυρίων πολιτών εντός και εκτός ΗΠΑ σε ένα αναβαθμισμένο σύστημα συγκέντρωσης πληροφοριών. Όλες αυτές οι δήθεν «απόρρητες πληροφορίες προσωπικών δεδομένων», τις οποίες δίνουμε όταν κάνουμε τις αγορές μας ή όταν επισκεπτόμαστε μια ιστοσελίδα, αυτά που λέμε από το τηλέφωνο ή δίπλα στο τηλέφωνο, όλα καταλήγουν σε κεντρική επεξεργασία και αποθήκευση δεδομένων.
Είναι γνωστές οι συμβάσεις των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών, ώστε να έχουν αυτόματη πρόσβαση, χωρίς να απαιτείται η χρονοβόρα «εντολή από τη δικαιοσύνη», στους λογαριασμούς και τα κινητά κάθε «υπόπτου για τρομοκρατία». Και εδώ πρέπει να γίνει κάτι ξεκάθαρο: ύποπτος για τρομοκρατία είναι κάθε σκεπτόμενος πολίτης με δημοκρατικά φρονήματα, κάθε πολιτική άποψη που αμφισβητεί την παγκόσμια ιμπεριαλιστική κυριαρχία. «Τρομοκράτες» για τους ιμπεριαλιστές δεν είναι μόνο όσοι αγωνίζονται ενεργά για το λαϊκό δίκαιο - «τρομοκρατική» είναι κάθε ελεύθερη σκέψη, είναι κάθε διάθεση για μια καλύτερη ζωή. Αυτό επεκτείνεται και στη σφαίρα του πολιτισμού.
Το σύστημα έχει πλέον τα τεχνικά μέσα για να διαμορφώσει ένα άνευ προηγουμένου φακέλωμα των διαθέσεων των μαζών: ο Μεγάλος Αδελφός είναι εδώ, και φτιάχτηκε από το «φιλελεύθερο δημοκρατικό» σύστημα που τόσο πιστά υπηρέτησε ο Όργουελ τόσο με την πένα του αντικομμουνιστή όσο και με τη θητεία του ως χαφιές και πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών.
Το ζήτημα όμως δεν είναι μόνο η καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Είναι η «αποκάλυψη» (εμείς δεν πέσαμε από τα σύννεφα) ότι η παρακολούθηση συμπεριελάμβανε το διπλωματικό προσωπικό, τις κυβερνήσεις και τους υπουργούς δεκάδων κρατών που κάθε άλλο παρά στον «άξονα του κακού» ανήκουν.
Ακόμα και η ποιοτική μεταβολή της παρακολούθησης είναι ενδεικτική του τι συμβαίνει: τον Ιανουάριο του 2013 οι παρακολουθήσεις με στόχο τη Γερμανία εκτοξεύτηκαν. Να λοιπόν ένας «ποιοτικός δείκτης» της όξυνσης του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού: οι ΗΠΑ βρίσκονται τα τελευταία χρόνια σε έναν λυσσαλέο υπόγειο ανταγωνισμό μέσω της ευρωζώνης, που αγγίζει νομισματικά και χρηματοπιστωτικά ζητήματα παγκόσμιας κλίμακας (η Ελλάδα είναι και αυτή ένα σημαντικό ζήτημα). Η όξυνση της αντίθεσης αυτής είναι μια επιβεβαίωση του τι διακυβεύεται στις λεγόμενες συνόδους των G20.
Αλλά όχι μόνο αυτό. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα και προσωπικό είναι βαθιά διαποτισμένο από την ιμπεριαλιστική ανάμειξη. Είναι πολλές φορές εντολοδόχος (βλέπε π.χ. Αβραμόπουλο και Αζερμπαϊτζάν) των ιμπεριαλιστικών πολιτικών. Και ποιο μεγάλο αφεντικό δεν έχει το δικαίωμα να παρακολουθεί τη ζωή των υπαλλήλων του; Να παρακολουθεί τα σκάνδαλα, τους συγγενείς, τις ερωμένες, ώστε να τους έχει στο χέρι; Να παρακολουθεί τα υπουργικά συμβούλια, το κινητό του πρωθυπουργού; Στο κάτω κάτω, αυτοί τον διόρισαν, αυτοί τον διατάζουν και αυτοί μπορούν κάλλιστα να τον βγάλουν από τη μέση, αν υπογράψει... λάθος αγωγό.
Η Ρωσία (που θα παραχωρήσει τελικά άσυλο στον Σνόουντεν) φυσικά έχει κάθε λόγο να χαίρεται. Όχι βέβαια επειδή έχει κάποια αυταπάτη για το εαυτό της. Η Μόσχα είναι ο στόχος και εκεί είναι στραμμένες ακόμα οι πυρηνικές κεφαλές των Αμερικάνων. Λογικό είναι να είναι στραμμένοι και οι κοριοί. Η Ρωσία έχει κάθε λόγο να χαίρεται γιατί οξύνεται ο ανταγωνισμός ΗΠΑ-Γερμανίας, σε μια περίοδο όπου είναι ανοιχτά πολλά γεωστρατηγικά και οικονομικά ζητήματα (Κύπρος, αγωγοί, ΔΕΠΑ, κούρεμα καταθέσεων κτλ). Το ρήγμα αυτό ο Πούτιν θα το εκμεταλλευτεί όσο μπορεί.
Εκμεταλλευόμενοι το ενδοϊμπεριαλιστικό ρήγμα, βγήκαν και διάφοροι (Ισημερινός, Βανεζουέλα κτλ) να κάνουν επίδειξη αντιαμερικανισμού.
Τέλος, αλλά όχι το λιγότερο σημαντικό, η υπόθεση Σνόουντεν είναι μία ακόμα σε έναν κρίκο υποθέσεων: «ερωτικό» σκάνδαλο Πετρέους (υποδιοικητής CIA), διαρροές Wikileaks κτλ. Οι υποθέσεις αυτές μαρτυρούν τον έντονο ενδοαστικό ανταγωνισμό μέσα στα πλαίσια του μεγάλου αφεντικού - ο ανταγωνισμός αυτός έχει γίνει φανερός και με την υποβάθμιση της ομοσπονδιακής τράπεζας από αμερικάνικους οίκους αξιολόγησης και από άλλα γεγονότα.
Είναι ένδειξη των στρατηγικών (αλλά και οικονομικών) αναζητήσεων των «γερακιών» οι οποίες παράγουν δυσλειτουργίες που στρέφονται κάποιες φορές και ενάντια στα συμφέροντα της υπερδύναμης.
Δυστυχώς για τους λαούς του κόσμου, γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά πώς συνηθίζουν να ξεπερνούν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές τέτοια αδιέξοδα - με νέες πολεμικές αναμετρήσεις. Η διαδικασία της διαμόρφωσης των στρατηγικών συμμαχιών γίνεται μπροστά στα μάτια μας - έχουμε πολλές στροφές μπροστά μας, και κάποιες θα είναι απότομες.
Χρόνο οι λαοί δεν έχουν: η ανάγκη ανάπτυξης του αντιιμπεριαλιστικού, διεθνιστικού κινήματος, η ανάγκη για ανάδειξη του παγκόσμιου αιτήματος για ανεξαρτησία των καταπιεσμένων λαών και εθνών είναι σημερινή και άμεση!

Ταξίμ: Το κλείσιμο ενός κύκλου και το μέλλον

Η απόφαση του διοικητικού δικαστηρίου που ακυρώνει τα σχέδια ανάπλασης της Ταξίμ και του πάρκου Γκεζί, είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια πολεοδομικού τύπου απόφαση ρουτίνας. Αποτυπώνει την αναγκαστική υποχώρηση της κυβέρνησης του ΑKP, και προσωπικά του τούρκου πρωθυπουργού, ύστερα από το βίαιο κλείσιμο μιας μεγάλης λαϊκής κινητοποίησης σε όλη την χώρα. Με ή χωρίς την συναίνεση της τούρκικης κυβέρνησης, η απόφαση του δικαστηρίου δείχνει την αλλαγή των συσχετισμών στο τουρκικό κατεστημένο, το ψαλίδισμα της πολιτικής ισχύος του Ερντογάν και αποτελεί μια συμβολική νίκη των διαδηλωτών. Αν και ο Ερντογάν διαθέτει ακόμη σημαντικά αποθέματα ισχύος, τόσο στο αστικό κατεστημένο όσο και στις λαϊκές μάζες, πιθανόν βρισκόμαστε μπροστά σε μια καμπή των εσωτερικών πολιτικών-κοινωνικών εξελίξεων, η κατεύθυνση των οποίων θα φανεί στην πορεία.

Ο κύκλος που άνοιξε με την αντίσταση στο πάρκο Γκεζί έκλεισε, δίνοντας μια σειρά πολιτικά αποτελέσματα. Αυτά που θα μπορούσε να δώσει μια εξέγερση ενός κομματιού του λαού της Τουρκίας και ειδικά της νεολαίας, σε μια περίοδο που -όπως και αλλού- η αδυναμία του κομμουνιστικού κινήματος και ευρύτερα της αριστεράς να ηγηθούν πλειοψηφικά και να προσανατολίσουν, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Αυτό δεν μειώνει σε καμία περίπτωση την αξία αυτής της μεγάλης λαϊκής παρέμβασης που εκτυλίχθηκε για πολλές ημέρες στην γειτονική χώρα. Είναι μάλιστα πολύ ελπιδοφόρο στοιχείο, ότι ιστορικά κομμάτια της τουρκικής επαναστατικής αριστεράς -υπερβαίνοντας σε αρκετές περιπτώσεις τον εαυτό τους- βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στο μέτωπο αντίστασης στην Ταξίμ, στις διαδηλώσεις και στα οδοφράγματα. Και όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν, αποτέλεσαν την πιο μαχητική πτέρυγα της κινητοποίησης. Αυτό ενόχλησε ολοφάνερα όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά και ορισμένους στην πλευρά της αντιπολίτευσης, που θέλουν να χειραγωγήσουν την νέα λαϊκή αφύπνιση.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως, αργά η γρήγορα, οι εσωτερικές κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις θα οδηγήσουν σε ένα νέο κύκλο αναμέτρησης. Η αυτοπεποίθηση που δημιουργήθηκε, οι νέες δυνάμεις που μπήκαν ορμητικά στο κίνημα και τα αδιέξοδα της κυβέρνησης Ερντογάν που πολλαπλασιάζονται θα επηρεάσουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Το διακύβευμα είναι, αν η τούρκικη επαναστατική αριστερά θα μπορέσει αξιοποιώντας τον χρόνο -που δεν θα είναι και πολύς- να βρεθεί την επόμενη φορά σε καλύτερη κατάσταση.

ΣΥΡΙΑ
Αναβολή της διάσκεψης της «Γενεύης 2»
Στο προσκήνιο αδιέξοδα και ανταγωνισμοί

του Τάσου Σαπουνά
Το τελευταίο διάστημα είχαμε συνεχή ναυάγια των αμερικανορωσικών συνομιλιών σχετικά με τον καθορισμό ημερομηνίας για τη διάσκεψη «Γενεύη 2» για το συριακό ζήτημα. Η διάσκεψη ήταν να διεξαχθεί τον Ιούλιο και αφορούσε «την πολιτική επίλυση της κρίσης». Τελικά δόθηκαν κάποιες πρώτες απαντήσεις που και αυτές εμπεριέχουν έντονα το στοιχείο της αμφιβολίας. Έτσι, κατά μεν τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρι, αυτή θα διεξεχθεί το νωρίτερο τον Αύγουστο, κατά δε τον αναπληρωτή υπουργό εξωτερικών της Ρωσίας, που κάτι θα ξέρει παραπάνω για τα ζόρια της αντίπαλης πλευράς, όχι πριν το φθινόπωρο.
Απόλυτα φυσιολογικές θα χαρακτήριζε αυτές τις εξελίξεις κάθε προσεκτικός παρατηρητής της κατάστασης στη Συρία και των εμπλεκομένων μερών, εσωτερικών και εξωτερικών. Το καθεστώς Άσαντ, αφού έφτασε στα πρόθυρα της ανατροπής γύρω στις τρεις φορές (!) τον τελευταίο χρόνο, σύμφωνα με τα δυτικά μέσα εξαπάτησης και προώθησης του ψυχολογικού πολέμου των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών, έχει αλλάξει την μέχρι πρότινος ισορροπία στα πεδία των μαχών. Η κατάληψη της Κουσέιρ, πόλης – κόμβου για την επικοινωνία της Δαμασκού με όλα τα δυτικά παράλια της Συρίας αλλά και τον κεντρικό κορμό της χώρας, ήταν ένα σημαντικό χτύπημα για τους ένοπλους αντικαθεστωτικούς, επειδή επιπλέον ήταν μια πόλη - προπύργιο της πάλης τους. Η συμμετοχή της λιβανέζικης Χεζμπολάχ στο πλευρό των κυβερνητικών στρατευμάτων δεν αλλάζει τη σημασία του αποτελέσματος. «Απλά» υπογραμμίζει το πόσο έχει περιπλακεί η κατάσταση στη χώρα και στην περιοχή. Σαν να μην έφτανε αυτό, από το προηγούμενο Σάββατο πολιορκείται και η πόλη Χομς, πόλη – σύμβολο της αντικαθεστωτικής πάλης, με τα κυβερνητικά στρατεύματα να έχουν σφίξει αρκετά τον κλοιό γύρω από τις συνοικίες που ελέγχουν οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις.
Με αυτές τις εξελίξεις, το παράξενο θα ήταν οι αντικαθεστωτικοί, οι μοναρχίες του Κόλπου, η Τουρκία, οι Δυτικοί και πάνω απ’ όλους οι ΗΠΑ να θέλουν τη διεξαγωγή της διάσκεψης «για την πολιτική επίλυση του συριακού ζητήματος» μέσα στον Ιούλιο, όπως είχε αρχικά προγραμματιστεί. Να θυμίσουμε πως από τη στιγμή που ανακοινώθηκε από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία αυτή η διάσκεψη, την «άλλη μέρα» είχαμε ήδη την πρώτη υπονόμευσή της με την ανακοίνωση των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ ότι σταματούν το εμπάργκο όπλων προς τη συριακή αντιπολίτευση. Οι εξελίξεις στα εσωτερικά μέτωπα ανάγκασαν, πια, και τις ΗΠΑ να αναβάλουν για τον Αύγουστο (και βλέπουμε...) τη διάσκεψη. Οι αντικαθεστωτικοί μάλιστα είπαν ανοιχτά πως δεν πρόκειται να προσέλθουν σε καμία διάσκεψη, εάν δεν επέλθει μια νέα στρατιωτική ισορροπία στο εσωτερικό της Συρίας.
Έτσι όπως διαμορφώνεται, η κατάσταση λειτουργεί πολύ πιεστικά για τις επιδιώξεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Οι ΗΠΑ ούτε που το διανοούνται να προσέλθουν σε μια διάσκεψη που θα επικυρώσει την – έστω προσωρινή και για όσο διάστημα διαρκέσει- κυριαρχία του Άσαντ. Τα προβλήματα των ΗΠΑ έχουν ενταθεί και από το γεγονός πως η τούρκικη ηγεσία, απορροφημένη με την κατάπνιξη της εξέγερσης της «πλατείας Ταξίμ», εν μέρει «απέσυρε» προσωρινά τη συμβολή της στην πίεση που ασκούνταν προς τη Συρία. Επιπλέον όχι μόνο το καθεστώς Άσαντ συνεχίζει την ευμενή ανοχή του προς τους Κούρδους της Συρίας, αλλά και η πρακτική πλιατσικολόγου (το λιγότερο) που κυριαρχεί σε διάφορες ένοπλες ομάδες της αντιπολίτευσης που δρουν στην περιοχή έχει μεγαλώσει το πρόβλημα, τοποθετώντας τους Κούρδους της Συρίας έως τώρα απέναντι από τους Σύρους αντικαθεστωτικούς. Με όλα αυτά, οι ΗΠΑ όχι μόνο θα πάνε από αναβολή σε αναβολή τη διάσκεψη αυτή για όσο χρειαστεί, αλλά ήδη κινούνται σε μια σειρά μέτωπα με σκοπό να κατορθώσουν να ανατρέψουν τις αρνητικές γι αυτούς τελευταίες εξελίξεις. Έτσι, οι πληροφορίες των δημοσιογραφικών πρακτορείων λένε πως -αν δεν έχει ξεκινήσει- είναι θέμα ημερών η έναρξη της αποστολής όπλων, συμπεριλαμβανομένων και αντιαρματικών, προς την Ιορδανία -η οποία λειτουργεί ήδη ως σταθμός εγκατάστασης όπλων και «Αμερικανών συμβούλων»- και από εκεί προς τους «ήπιους» μαχητές της συριακής αντιπολίτευσης. Αυτοί οι τελευταίοι (οι «ήπιοι» μαχητές έναντι ... των ριζοσπαστών) δείχνουν το πρόβλημα που εξακολουθούν να έχουν οι ΗΠΑ, όπως άλλωστε και οι Αγγλογάλλοι, σχετικά με τον έλεγχο των ένοπλων ομάδων της συριακής αντιπολίτευσης, που περιλαμβάνει έως και παρακλάδια της Αλ Κάιντα, και που γενικά είναι πιθανόν, όπως συμβαίνει ήδη στη Λιβύη, να καταστούν ανεξέλεγκτα «την επόμενη μέρα». Αυτός είναι και ο λόγος που οι πιέσεις της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ προς τη Δύση για μια πιο ενεργή συμμετοχή της στη στήριξη των αντικαθεστωτικών δεν είναι «αποτελεσματικές». Διότι οι προαναφερόμενες χώρες έχουν συνδέσεις και επαφές με εκείνα τα τμήματα των αντικαθεστωτικών με τα οποία οι ΗΠΑ -και όχι μόνον αυτές- ...βγάζουν σπυριά.
Με δεδομένη τη θέση της Ρωσίας απέναντι στο συριακό ζήτημα και την κατάσταση του εσωτερικού μετώπου της συριακής διαμάχης, δεν θεωρούμε αυτή τη στιγμή πιθανό -αν και δεν μπορούμε να τον αποκλείσουμε καθώς οι αμερικάνοι μας έχουν συνηθίσει σ' αυτά- έναν τυχοδιωκτισμό, μια «φυγή προς τα εμπρός» από πλευράς ΗΠΑ, που θα αποδειχτεί εφιαλτικός για τους λαούς της περιοχής και όχι μόνο. Περισσότερο κλίνουμε στην ένταση από πλευράς τους των προσπαθειών για εσωτερική αναδιάταξη και -γιατί όχι- ανατροπή των συσχετισμών δύναμης που θα τους επιτρέψει να δρομολογήσουν μια αλλαγή του πολιτικού καθεστώτος της Συρίας.
Όπως και να έχει, το «συριακό ζήτημα», όπως πολλές φορές έχουμε αναφέρει, δεν αφορά μόνο τη Συρία και τον προσανατολισμό του καθεστώτος της. Γι αυτό και βλέπουμε όλο αυτό το διάστημα, με επίκεντρο τη Συρία, να συνωστίζεται το σύνολο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων με πρώτες από όλες τις ΗΠΑ και τη Ρωσία αλλά και μια σειρά σημαντικοί περιφερειακοί παίκτες της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής. Γι αυτό και βλέπουμε η συριακή διαμάχη να «διαχέεται» με πολλούς τρόπους στην ευρύτερη περιοχή.
Ας αναλογιστούμε, για παράδειγμα, τι θα σήμαινε για τις ΗΠΑ μια αλλαγή του συριακού καθεστώτος. Θα τους έδινε τη δυνατότητα κλιμάκωσης της πίεσης και των εκβιασμών προς το Ιράν ενώ θα δημιουργούσε σημαντικές ανακατατάξεις υπέρ τους σε όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής. Κι αυτά σε μια φάση που οι αραβικές εξεγέρσεις τροποποίησαν τις σταθερές πάνω στις οποίες κινούνταν η αμερικανική επικυριαρχία σε μια σειρά χώρες. Επίσης θα κέρδιζαν έναν ακόμη κρίκο στη ζώνη περικύκλωσης της «ρώσικης αρκούδας». Ανάλογα μπορεί να σκεφτεί κάποιος για τα οφέλη που θα αποκόμιζε ο γαλλικός ιμπεριαλισμός, με τη «προβολή» της επιτυχίας του στο πεδίο της ΕΕ και τη χρησιμοποίησή της για ισοστάθμισμα της γερμανικής οικονομικής ηγεμονίας. Ενώ, από την άλλη, τι θα γινόνταν σε μια ενδεχόμενη αποτυχία αυτών των σχεδιασμών και ποια τα κέρδη που θα αποκόμιζε σε μια τέτοια περίπτωση ο ρώσικος ιμπεριαλισμός: κέρδισμα χρόνου για την ανασυγκρότηση του εσωτερικού χώρου αλλά και του περίγυρου κ.ο.κ.
Έχουν, λοιπόν, πολλές και εκρηκτικές αντιθέσεις συσσωρευτεί γύρω από το συριακό ζήτημα. Γι αυτό, δυστυχώς, σε κάθε περίπτωση, ο συριακός λαός θα εξακολουθήσει να δίνει βαρύ φόρο αίματος στον αδυσώπητο ανταγωνισμό των μεγάλων φονιάδων αυτού του πλανήτη.

11 Ιουλ 2013

Πόσο δεξιά κυβέρνηση;
Όσο προανήγγειλε ο στρατηγός Πολύδωρας

Η νέα δικομματική κυβέρνηση που προέκυψε αλλά και η υπουργική της σύνθεση έρχονται να επιβεβαιώσουν μια ολοένα ταχύτερη μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού επί το αντιδραστικότερον. Όσο κι αν προσπαθούν οι κυβερνώντες να πείσουν ότι μπορούν να διαμορφώσουν κλίμα εξόδου από την κρίση που μαστίζει τη χώρα, η πολιτική αστάθεια έχει εγκατασταθεί για τα καλά στο πολιτικό σκηνικό. Οι εξελίξεις στην Πορτογαλία, οι διαδηλώσεις στην Ισπανία, οι εξεγέρσεις σε Αίγυπτο και Τουρκία καθώς και ο πόλεμος που μαίνεται στη Συρία εγγυώνται ότι λύσεις με μακροημέρευση μάλλον δεν υπάρχουν πλέον.
Η υπουργοποίηση του Άδωνη και του Μητσοτάκη, πολιτικών που έχουν δηλώσει από το πρώτο μνημόνιο ότι θα υλοποιήσουν ό,τι πιο αντιλαϊκό προκρίνουν οι ιμπεριαλιστές (μαζικές απολύσεις, κλείσιμο σχολείων και νοσοκομείων, διάλυση όποιου υπολείμματος δημόσιας υγείας έχει απομείνει κ.λπ.), δείχνει αφενός τα αδιέξοδα στα οποία έχουν περιέλθει, παρότι προσπαθούν να φαίνονται λιγότερο απεχθείς, αφετέρου την αποφασιστικότητά τους να εφαρμόσουν ακόμη αντιλαϊκότερη πολιτική, νέα μνημόνια κ.λπ.. Οι μάσκες δεν χρειάζονται πλέον.
Το ξεπέταγμα της ΔΗΜΑΡ, μιας πολιτικής ομάδας που μπροστά στην κατάκτηση κυβερνητικού θώκου ήταν και είναι έτοιμη να δώσει γη και ύδωρ σε βάρος των εργατικών κατακτήσεων, φανερώνει μια αδίστακτη επιλογή ανάδειξης ενός κυβερνητικού σχήματος αποφασισμένου να σαρώσει ό, τι έχει απομείνει στον κόσμο της εργασίας και στο λαό γενικότερα. Απόφαση που έρχεται να επιβεβαιωθεί και από την περαιτέρω αντιδραστικοποίηση του άλλου εταίρου, που δεν δίστασε να ρισκάρει ακόμη και την ίδια του την εναπομείνασα ομάδα με την αποχώρηση της “αριστερής του αντιπολίτευσης” αλλά και τον εγκλωβισμό του σε έναν συσσίφειο αγώνα για να αποδείξει πού διαφοροποιείται από την ΝΔ και μάλιστα από την αντιδραστικότερη εκδοχή της.
Η δίνη της κρίσης, που ολοένα διευρύνεται καταπίνοντας οικονομίες, λαούς και εργαζόμενους, δείχνει πλέον τα πιο αντιδραστικά της χαρακτηριστικά, μετατοπίζοντας το πολιτικό σκηνικό προς φασίζουσες πολιτικές. Η μη υπουργοπόιηση του Βορίδη ήταν απλώς ένας επικοινωνιακός ελιγμός ώστε να διασωθεί κάπως το αποκρουστικό πρόσωπο αυτής της κυβέρνησης. Ελιγμός που έδειξε τα όριά του στο συνέδριο της ΝΔ, με τη απευθείας επίθεση στον ιδρυτή του υπολείμματος που σήμερα αυτοαποκαλείται “σοσιαλιστικό κίνημα”, με πραγματικό στόχο τις όποιες κοινωνικές κατακτήσεις της μεταπολίτευσης, όσο και με τις δηλώσεις του Β. Πολύδωρα, που επισημοποίησε τη διάθεση για αναζήτηση κάποιας συνεργασίας με τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής.
'Οσο κι αν διαρρηγνύει τα ιμάτιά της η Πιπιλή για κάθετο διαχωρισμό των δυο δεξιών αυτών κομμάτων, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Η σημερινή πολιτική κρίση δεν περιθωριοποιεί πολιτικά τη ΧΑ, αντίθετα ολοένα και συμπλησιάζουν οι δύο αυτοί χώροι σε επίπεδο πολιτικών προτάσεων. Αν σήμερα είναι μάλλον δύσκολο και αχρείαστο να υπάρξει τέτοιου είδους συνεργασία, τα πολιτικά δεδομένα δείχνουν ότι αυτό δεν μπορεί να αποκλειστεί αύριο. Άλλωστε οι οργανωτικές και πολιτικοϊδεολογικές συγγένειες πολλών στελεχών της ΝΔ με χουντοβασιλικά μορφώματα δεν αμφισβητούνται. Σήμερα, ωστόσο, επιλέγεται είτε η υιοθέτηση πολιτικών προτάσεων της ΧΑ (μετανάστες, περιστολή δημοκρατικών δικαιωμάτων, επαναφορά νόμου Λοβέρδου) είτε η σύμπλευση σε μια σειρά ψηφοφορίες στη Βουλή και στήριξη μέτρων της κυβέρνησης (προσφάτως το κλείσιμο ΕΡΤ) από τη ΧΑ. Όμως αυτή η ακροδεξιά μετατόπιση του πολιτικού δείκτη από την κυβέρνηση, με τη σύμφωνη γνώμη του ΠΑΣΟΚ αλλά και της ΔΗΜΑΡ ενίοτε, ευνοεί σε τελευταία ανάλυση τη ΧΑ. Όσο κι αν προσπαθούν με αυτή την ακροδεξιά μετατόπιση να καλύψουν το εκλογικό κομμάτι που εκφράζεται μέσω της ΧΑ, δεν μπορούν να αποσιωπήσουν ότι ο φόβος που τους κυριεύει μπροστά στη διογκούμενη λαϊκή αγανάκτηση είναι αυτός που τους οδηγεί σε αντιδραστικότερη πολιτική. Γιατί μόνο έτσι μπορεί αυτή να επιβληθεί.
Η διάχυτη ανησυχία που διατρέχει τις λαϊκές μάζες για το πού πάει το πράγμα δεν είναι απλώς φόβος ή διαίσθηση. Βλέπουν ότι μπροστά τους έχουν ένα μαύρο μπλοκ δυνάμεων που έχει αποφασίσει να πάρει κι άλλα, μα κι άλλα μέτρα, ενώ από την πλευρά των δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά κάθε άλλο παρά ελπιδοφόρα είναι τα πράγματα. Κατανοούν ότι άμεση και χειροπιαστή ανατροπή των όρων επιβίωσης που έχουν επιβληθεί δεν υπάρχει, αν οι ίδιοι δεν πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Και σε αυτό οι προτάσεις που καταθέτει ο ευρύτερος αριστερός χώρος δεν είναι ό,τι το καλύτερο.
Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει τα όριά της. Σε μια τέτοιου χαρακτήρα αντιδραστικοποίηση επιλέγει την ακόμη παραπέρα προσαρμογή του. Η αναζήτηση των πεφωτισμένων κομματιών της αστικής τάξης σηματοδοτήθηκε από την αναγνώριση του Κ. Καραμανλή ως Ευρωπαίου εκσυγχρονιστή, ενώ και το ΚΚΕ φρόντισε μπροστά στα διαμορφούμενα δεδομένα να ρίξει κι αυτό τις γέφυρές του, απαλλάσοντας τον "εθνάρχη" από την ανάμιξή του στη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη.
Οι εργαζόμενοι μετά τις επιστρατεύσεις και τις μαζικές απολύσεις στην ΕΡΤ αλλά και τις επερχόμενες στους εκπαιδευτικούς κατανοούν ότι η εναλλακτική λύση που τους προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ μπάζει. Οποιαδήποτε απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει πέριξ του ένα ρεύμα δημοκρατικής συσπείρωσης στις σημερινές συνθήκες (βλέπε την κήρυξη ανένδοτου) απαιτεί μαχητικό λαϊκό κίνημα που μπροστάρη θά 'χει όχι τους "αγανακτισμένους" αλλά ένα ταξικό εργατικό κίνημα. Αντίθετα, δηλαδή, από αυτό που επιχειρείται στην ΕΡΤ, όπου ο Φωτόπουλος και κάθε ξεπουλημένος εργατοπατέρας αναλαμβάνει να ξεπλύνει τον εργοδοτικό συνδικαλισμό μέσα από χειρισμούς δικαστικούς και επεμβάσεις "παραγόντων".
Ούτε βέβαια απαντά τις λαϊκές ανησυχίες η αποστείρωση του ΚΚΕ και η επιδίωξη αναστήλωσης των εκλογικών του επιδόσεων.
Από κοντά και οι "ριζοσπαστικές" προτάσεις του εξωκοινοβουλίου, που, διαστέφοντας για άλλη μια φορά τις απαιτήσεις της ταξικής πάλης (π.χ., άρθρο 16, απεργία Χαλυβουργών, εκπαιδευτικών), αρνούνται την κοινή δράση σε συγκεκριμένους στόχους που αναδεικνύουν είτε τα απεργιακά ξεσπάσματα είτε η πολιτική πραγματικότητα και προσπαθούν να επιβάλουν τον κομματικό τους προγραμματισμό για μεταβατικές αριστερές κυβερνήσεις και σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις εντός του καπιταλισμού (καμία διδαχή από τη Λ. Αμερική) και απωθούν τις όποιες δυνατότητες δημουργίας εστιών αντίστασης σε απροσδιόριοστο μέλλον.
Σήμερα θα πρέπει να ενισχυθεί η εμπιστοσύνη στις μάζες ότι μπορούν να πάρουν άλλο δρόμο οι εξελίξεις, αν υπάρξει μαζικό λαϊκό κίνημα. Αν ανοιχτούν και ενισχυθούν εστίες αντίστασης όπου εφαρμόζεται η αντιδραστική αυτή πολιτική. Χρειάζονται νίκες και όχι προγραμματικές διακηρύξεις εκλογικίστικων προδιαγραφών. Πρέπει η ΠΑΑΣ, αν θέλει να παίξει το ρόλο ενός μετωπικού αντιιμπεριαλιστικού-αντικαπιταλιστικού οχήματος, να συμβάλει στην ενίχυση των όποιων αντιστάσεων ξεσπούν, γειωμένη με την πραγματικότητα αλλά και συμβάλλοντας στην πολιτικοποίηση αυτών των ξεσπασμάτων στην κατεύθυνση της ανατροπής αυτής της πολιτικήςσυνολικά και όχι απλώς της -όποιας- κυβέρνησης ή κάποιου υπουργού. Πολιτικοποίηση που δεν θα... στηρίζεται στις πλάτες του ΣΥΡΙΖΑ ή των υπολειμμάτων του "αριστερού" ΠΑΣΟΚ ή και της ΔΗΜΑΡ, ξαναγυρίζοντας τον κόσμο στις αυταπάτες, αλλά με στόχευση την ανατροπή αυτού του συστήματος. Αυτή η διαδικασία θα αναδείξει τα προτάγματα που πρέπει να υιοθετηθούν από τις μάζες και όχι το αντίστροφο. Δηλαδή, η εμφύτευση ενός προγράμματος που σκαρφίστηκαν κάποια κομματικά γραφεία ως προϋπόθεση για να στηριχτούν κοινές δράσεις και αγώνες, αφού αυτοανακηρύχθηκαν ως πρωτοπορία.
Στους δύσκολους καιρούς που έρχονται θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι αγώνες που θα αναπτυχθούν δεν αρκεί να έχουν ως πρόσημο μόνο τον αντιφασισμό, γιατί αυτός δεν θα εκφέρεται πλέον κυρίως από την όποια ΧΑ αλλά, το πιθανότερο, από τους κυβερνώντες. Και εδώ οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές και ευρύτερες από τον Άγιο Παντελεήμονα και τους μετανάστες. Αυτός ο κίνδυνος είναι που προβάλλει μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό αλλά και τις δηλώσεις του λαγού Πολύδωρα.

Χανιά: Αναβολή της δίκης των 3 συλληφθέντων στις 25 Μαρτίου 2012

Αναβολή αποφάσισε το Δικαστήριο στην πόλη μας για την υπόθεση των 3 διαδηλωτών που είχαν συλληφθεί κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στις 25 Μάρτη 2012. Πρόκειται για ένα εκπαιδευτικό Δ.Ε., ένα μεταπτυχιακό και έναν προπτυχιακό φοιτητή του Πολυτεχνείου Κρήτης, που κατηγορούνται με βαρύτατες και αστήριχτες κατηγορίες. Βέβαια, οι διώξεις αυτές δεν είναι οι μοναδικές αλλά, όπως συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ελλάδα εδώ και καιρό, έτσι και στην πόλη μας, έχει στηθεί μια βιομηχανία πολιτικών διώξεων απέναντι σε μια σειρά διαδηλωτές που συμμετείχαν στα παλλαϊκά συλλαλητήρια τα 2 τελευταία χρόνια. Πάνω από 50 άτομα έχουν συρθεί στα δικαστήρια για ανάκριση και εκκρεμούν κι άλλες υποθέσεις. Η δίκη στην οποία αναφερόμαστε είναι η πρώτη που έχει οριστεί.
Οι κυβερνήσεις (τρικομματικές ή δικομματικές) που υπηρετούν το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης και έχουν οδηγήσει τον κόσμο της δουλειάς και του μόχθου στη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση, θέλουν να βάλουν το λαό στο γύψο και επιδιώκουν να επιβάλουν παντού τον τρόμο. Η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής είναι γενικευμένη. Κάθε απεργία κηρύσσεται πλέον παράνομη, οι απεργοί επιστρατεύονται, οι διαδηλώσεις πνίγονται στα χημικά και οι διαδηλωτές συλλαμβάνονται και σύρονται στα δικαστήρια. Αυτή η πολιτική του τρόμου και της ποινικοποίησης των λαϊκών αγώνων πρόκειται να ενταθεί ακόμη παραπέρα το επόμενο διάστημα. Γιατί αυτοί οι ελεεινοί υπηρέτες του κεφάλαιου και των ιμπεριαλιστών δεν έχουν άλλο τρόπο να αντιμετωπίσουν την οργή του λαού. Γι’ αυτό, την ίδια ώρα που διαλύονται μια σειρά τομείς και οργανισμοί του δημοσίου, ενισχύονται και εξοπλίζονται παραπέρα οι δυνάμεις καταστολής και το νομικό πλαίσιο συμπληρώνεται με κανονισμούς που απαγορεύουν ακόμη και το δικαίωμα στη διαδήλωση.
Επομένως, οι λαϊκοί αγωνιστές, οι οργανώσεις που αναφέρονται στην αριστερά και στο κίνημα οφείλουν να δουν και να αντιμετωπίσουν, με την ανάλογη σοβαρότητα, τον κύκλο αυτό των διώξεων που έχει ανοίξει απ’ τη μεριά του συστήματος. Γιατί η επίθεση του συστήματος στα λαϊκά δικαιώματα και στις κατακτήσεις δεν έχει ημερομηνία λήξης. Οι εργαζόμενες μάζες, οι άνεργοι, η νεολαία και οι συνταξιούχοι, μόνο μέσα από τους μαζικούς αγώνες, μπορούν να βάλουν φρένο σ’ αυτή την επίθεση.
Όσο κι αν αυτό το τελευταίο ακούγεται αυτονόητο, ότι δηλαδή είναι ανάγκη ζωής να δυναμώσουν το κίνημα και οι αντιστάσεις του λαού, ότι επιβάλλεται να παρθούν πρωτοβουλίες κοινής δράσης όλων αυτών των αγωνιστών και των οργανώσεων που θέλουν να αντιταχτούν σ’ αυτή την πολιτική, ως τώρα έχει αποδειχτεί ότι δεν είναι και τόσο αυτονόητο. Έτσι εξηγούνται η στάση και η ανευθυνότητα μιας σειράς οργανώσεων στο συγκεκριμένο ζήτημα, στα Χανιά.
Κατ’ αρχήν, η νεολαία και οι εργαζόμενοι των Χανίων έχουν δείξει και τις τελευταίες μέρες, με τη μαζική παρουσία τους έξω απ’ τα Δικαστήρια και στις 2 διαδηλώσεις και στις συσκέψεις που προηγήθηκαν, με αφορμή τις ανακρίσεις του περασμένου Φλεβάρη και Μάρτη, ότι δεν «σφυρίζουν αδιάφορα» γι’ αυτές τις διώξεις. Καθολική σχεδόν ήταν η απαίτηση ότι χρειάζονται συντονισμός και κοινή δράση και ότι το πρόβλημα της ποινικοποίησης των λαϊκών αγώνων αφορά όλους όσους αντιστέκονται σ’ αυτή την πολιτική και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Αποτέλεσμα αυτής της κοινής συνισταμένης ήταν να τυπωθεί και να κυκλοφορήσει κοινή αφίσα. Ξαφνικά, όμως, τα πράγματα πάγωσαν. Μετά τις πρώτες κινητοποιήσεις, είδαμε στον τοπικό τύπο κοινή συνέντευξη τύπου συνηγόρου υπεράσπισης και του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Σταθάκη για τις διώξεις. Πέρασαν πάνω από 3 μήνες χωρίς να γίνει το παραμικρό. Η πρόταση της Πρωτοβουλίας ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ για κοινή εκδήλωση με αφορμή τις διώξεις, η οποία έγινε κατ’ αρχήν δεκτή, σε δεύτερη φάση μπήκε στο ψυγείο.
Φτάσαμε παραμονές της ορισμένης δίκης για 28 Ιούλη και βρεθήκαμε μπροστά στο εξής τραγελαφικό: κάλεσμα για την Παρασκευή 21 Ιούλη από την αριστερή(!) ΕΛΜΕ, που αναβάλλεται, γιατί δεν προσήλθαν ούτε οι κατηγορούμενοι φοιτητές και κάλεσμα, την Τρίτη 25 Ιούλη, του αριστερού(!) συλλόγου φοιτητών Πολυτεχνείου Κρήτης, με συμμετοχή 20 ατόμων, όπου όμως δεν προσήλθε η ΕΛΜΕ. Καμιά εξήγηση για αυτή τη διαλυτική κατάσταση από τη μεριά των υπευθύνων. Τις επόμενες μέρες, οι αναρχικοί, κινούμενοι στην ίδια λογική, διοργάνωσαν δική τους συζήτηση για αυτό το ζήτημα. Η ανευθυνότητα σ’ όλο της το μεγαλείο. Γι’ άλλη μια φορά, κυριάρχησε η λογική «ο καθένας το μαγαζί του» κι όλοι μαζί να ενισχύσουμε, στην ουσία, τις εκλογικές αυταπάτες που σπέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν γνωρίζουμε, αν η παρουσία του Τσίπρα μαζί με τον Κωνσταντόπουλο στα Χανιά -όπου ανέλυσε τις προτάσεις του για το εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο και για το πολιτικό σύστημα- τη μέρα της δίκης, ήταν σύμπτωση. Το βέβαιο είναι ότι καλλιεργήθηκε ένα κλίμα εφησυχασμού, ότι «έτσι κι αλλιώς, η δίκη θα αναβληθεί». Οι εκλογικές αυταπάτες που δρουν παραλυτικά και διαλυτικά στο κίνημα πρέπει να ξεπεραστούν και οι απόψεις που ενισχύουν τη λογική του ΣΥΡΙΖΑ να χτυπηθούν. Γιατί, τι άλλο ενισχύει το πανό του συλλόγου φοιτητών του Πολυτεχνείου Κρήτης (ΕΑΑΚ), με το σύνθημα «ΝΑ ΠΕΣΕΙ ΤΩΡΑ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ»;
Επειδή η περίοδος που έρχεται θα είναι δύσκολη για τους εργαζόμενους και τη νεολαία, θα πρέπει να ενισχυθεί στο κίνημα η κατεύθυνση του δυναμώματος των αντιστάσεων, για την υπεράσπιση της ζωής μας και των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Προ των πυλών το κλείσιμο νοσοκομείων
Ανάγκη άμεσου κινηματικού συντονισμού

Πιο σαφής δεν θα μπορούσε να γίνει η νέα δικομματική κυβέρνηση. Μέσω του υπουργού Υγείας (Γεωργιάδης), οριοθέτησε το στίγμα της. «Αν χρειαστεί, θα κλείσουν νοσοκομεία», είναι μια από τις πρώτες δηλώσεις του. Είναι ολοφάνερο πλέον, ότι ο χρόνος τρέχει αντίστροφα για τα νοσοκομεία και τους εργαζόμενους σ’ αυτά.
Η «στοχοποίηση» συγκεκριμένων νοσοκομειακών μονάδων, τόσο σε μεγάλα αστικά κέντρα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα κλπ.) όσο και στην επαρχία, αποτελεί την πρώτη κίνησή τους. Πατησίων, Πολυκλινική, Δυτικής Αττικής, Σπηλιoπούλειο είναι τα πρώτα στην Αττική, μαζί με την Παναγίτσα στη Θεσσαλονίκη και καμιά δεκαριά στην υπόλοιπη Ελλάδα. Και αυτά συνιστούν το πρώτο κύμα κλεισιμάτων νοσοκομείων του ΕΣΥ, που έρχεται ως συνέχεια αυτών του ΙΚΑ. Θα ακολουθήσουν δεκάδες ακόμα, με στρατηγικό στόχο ένα μόνο νοσοκομείο σε κάθε πρωτεύουσα νομού. (Αν μπορούσαν και σε Αθήνα – Θεσ/νίκη, ίσως να το έκαναν κι αυτό!)
Η τρόικα (ΕΕ - ΔΝΤ) ήρθε– όπως πάντα– με άγριες διαθέσεις και στο επίπεδο αυτό. «Τέλος χρόνου» για την κυβέρνηση, πριν καλά καλά αναλάβει. Ο έτερος φέρελπις (Μητσοτάκης) δηλώνει έτοιμος να «σπάσει αυγά» και να κάνει πράξη τις απαιτήσεις ιμπεριαλιστών και κεφαλαίου για λιγότερο κράτος (συγχωνεύσεις – κλεισίματα) και μαζικές απολύσεις σ’ όλο το φάσμα του Δημοσίου. Η ΕΡΤ είναι μόνο η αρχή…
Με βάση ακριβώς αυτές τις εξελίξεις, έχει ξεκινήσει, στα νοσοκομεία που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα, μια προσπάθεια διαμόρφωσης όρων απάντησης, με κατά βάση 2 άξονες: το να μην κλείσει κανένα νοσοκομείο και να μην περάσουν απολύσεις και «κινητικότητα». Λογικά αιτήματα – στόχοι πάλης, αφού σ’ αυτά εστιάζεται η νέα κυβερνητική επίθεση.
Στην πρώτη κινητοποίηση επί θητείας του, ο υπουργός Υγείας «ενημέρωσε» ότι 1250 εργαζόμενοι από τα Νοσοκομεία θα μπουν σε καθεστώς «κινητικότητας» μέσα στο 2013, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Συμπλήρωσε ότι υπάρχει «μνημονιακή υποχρέωση» για μείωση των δαπανών της υγείας, μόνο για εφέτος, κατά 300 εκατομμύρια ευρώ. Δεν παρέλειψε, φυσικά, να αναφερθεί στη «μαύρη τρύπα» του ΕΟΠΥΥ. (αχ, αυτές οι μαύρες τρύπες…)
Η κατάσταση σε συνδικαλιστικό επίπεδο δεν είναι καθόλου καλή. ΑΔΕΔΥ και ΠΟΕΔΗΝ τηρούν περίπου στάση αναμονής, περιμένοντας τις κινήσεις της κυβέρνησης που προετοιμάζεται σε όλα τα επίπεδα, γνωρίζοντας ότι θα συναντήσει αντιδράσεις. Καμιά προσπάθεια συντονισμένου ανοίγματος του ζητήματος πανελλαδικά δεν γίνεται από αυτήν την ηγεσία. Περισσότερο εμφανίζονται ως «προσκεκλημένοι» στις κινήσεις–κινητοποιήσεις που αποφασίζουν και πραγματοποιούν τα κατά τόπους σωματεία. Το σίγουρο είναι ότι ούτε θέλουν ούτε μπορούν πλέον να διαμορφώσουν μια άλλη κατάσταση.
Είναι ελπιδοφόρο ότι τα σωματεία και οι εργαζόμενοι στα «στοχοποιημένα» νοσοκομεία ήδη κινούνται. Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε συγκέντρωση– πορεία στα Πατήσια, αυτή σε Πολυκλινική και Αγ. Βαρβάρα. Εργαζόμενοι, φορείς και κάτοικοι συντονίζονται σε αυτές τις κινητοποιήσεις. Όμως, αυτό δεν αρκεί. Η εμπειρία για το πώς έκλεισαν τα νοσοκομεία του ΙΚΑ (ιδιαίτερα το 7ο και λιγότερο το 1ο στην Αθήνα) είναι διδακτική. Όσο πετυχημένες και αν είναι τοπικές κινητοποιήσεις, χρειάζεται ΑΜΕΣΟΣ κεντρικός κινηματικός συντονισμός που θα προσδώσει στην όλη προσπάθεια μια άλλη δυναμική.
Χρειάζεται να δημιουργηθεί πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση, να διαμορφωθούν οι όροι για ένα ευρύ μέτωπο αντίστασης εργαζομένων και λαού ενάντια στις απολύσεις και στο κλείσιμο νοσοκομείων. Και αυτό δεν θα το κάνει κανείς άλλος παρά οι εργαζόμενοι στα συγκεκριμένα νοσοκομεία και τα σωματεία τους. Οι τελευταίοι, μάλιστα, χρειάζεται να βρουν κοινό βηματισμό και να προχωρήσουν σε από κοινού κινητοποιήσεις. Ώστε να κεντρικοποιηθεί η σύγκρουση που έχει ήδη αρχίσει και να συμπαρασύρουν σ’ αυτόν τον αγώνα και τα υπόλοιπα νοσοκομεία μικρότερα ή μεγαλύτερα. Με αυτή την έννοια και υπό το βάρος της συγκεκριμένης επίθεσης που ξεδιπλώνεται, ούτε οι εργαζόμενοι στον Ευαγγελισμό (το μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας) δεν είναι «εξασφαλισμένοι».
Η «σαλαμοποίηση» που επιχειρεί η κυβέρνηση, η διάσπαση και ο διαχωρισμός δεν πρέπει να περάσουν. Όχι μόνο γιατί το αποτέλεσμα θα είναι οδυνηρό για μεγάλα τμήματα εργαζομένων αλλά και γιατί έχει τεθεί αντικειμενικά ζήτημα «ανακύκλωσης» ολόκληρου του δυναμικού που εργάζεται σήμερα στον δημόσιο τομέα, με τις συνθήκες που δουλεύει, τις εργασιακές σχέσεις που έχει και τη «νοοτροπία» που έχει αποκτήσει διαχρονικά.
Το στοιχείο της ενότητας, της αποφασιστικότητας και της διάρκειας, ο απεργιακός χαρακτήρας είναι αυτά που μπορούν να μαζικοποιήσουν και να εκφράσουν τη διάθεση των εργαζομένων να παλέψουν και να αντιπαρατεθούν με την κυβερνητική πολιτική και εν τέλει να νικήσουν. Οφείλουμε να περάσουμε απ’ τη διαμαρτυρία στη σύγκρουση, με ό,τι αυτό σημαίνει. Και οι χειρότεροι «σύμβουλοι» σε κάτι τέτοιο είναι οι εκλογικές αυταπάτες και η αναχώρηση στο μέλλον. Απόψεις και στάσεις που ευδοκιμούν, δυστυχώς, στην Αριστερά «μας» και όχι μόνο την κοινοβουλευτική.
Πότε θα γίνει η πρώτη κοινή, πρωινή απεργιακή συγκέντρωση και το πρώτο κοινό απογευματινό συλλαλητήριο; Αν μη τι άλλο, θα έχει γίνει το πρώτο βήμα στην κατεύθυνση απάντησης της επίθεσης από τους εργαζόμενους στα δημόσια νοσοκομεία και το λαό.

Σ.Π.

Για τη συγκέντρωση για την ανεργία στην Ελευσίνα

Συγκέντρωση για την ανεργία πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 1-7-2013 στην Ελευσίνα, στην Πλατεία Ηρώων από φορείς του Θριασίου Πεδίου(Ασπρόπυργος, Ελευσίνα, Μάνδρα)και δημοτικούς «αντιμνημονιακούς» συνδυασμούς(βλ.ΣΥΡΙΖΑ), το εργατικό κέντρο Ελευσίνας και εκπρόσωπο της ΓΣΕΕ.
Στη συγκέντρωση αυτή, οι μόνοι που έλειπαν ήταν οι άνεργοι. Γιατί, καθώς φαίνεται, μπορούν άλλοι να μιλούν για αυτούς, χωρίς αυτούς! Κι αυτά που λένε, μαργαριτάρια. Σκοπός όλων ήταν να αυτοπροβληθούν σαν υπερασπιστές των ανέργων μέσα από κοινωνικά παντοπωλεία(πόσους θα ταΐσουν και με ποια κριτήρια;) και ιατρεία(όταν διαλύονται όλες οι δομές υγείας στην περιοχή), μέσα από δικηγόρους(για να διαγραφούν χρέη)και συσσίτια. Μέχρι και για μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας μίλησαν, την ώρα που διαλύεται κάθε ψήγμα δωρεάν παιδείας.
Φυσικά, εκλογές «πλησιάζουν», να μην είμαστε έτοιμοι να μαζέψουμε ψηφαλάκια; Η πολιτική διέξοδος φθάνει σε λίγο!
Το μόνο που δεν αναδείχθηκε ήταν το ποιος ευθύνεται για τη γιγάντωση της ανεργίας σήμερα, που δεν είναι άλλος από το ίδιο το σύστημα. Σε περιόδους κρίσης, ειδικά, πετάει εκατομμύρια ανθρώπους στα αζήτητα της ανεργίας,χωρίς να υπολογίζει το κόστος σε ανθρώπινες ζωές των ίδιων και των οικογενειών τους, οι οποίες δεν έχουν να καλύψουν ούτε τις βασικές ανάγκες.
Από απόσταση παρακολουθούσαν αμήχανοι και ανήσυχοι για το μέλλον κάποιοι συμπολίτες που μας εξέφρασαν, στην παρέμβαση που κάναμε ως Ταξική Πορεία, το θυμό τους για όλες αυτές τις φιέστες οι οποίες διοργανώνονται από ανθρώπους που δείχνουν να μην καταλαβαίνουν την τεράστια σημασία αυτού του προβλήματος.
Ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από τέτοιες κινήσεις. Μόνο με τους κοινούς αγώνες εργαζομένων-ανέργων, για να διεκδικήσουμε δουλειά με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, θα μπορέσουμε να αλλάξουμε την πορεία των πραγμάτων.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ, ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Πανευρωπαϊκές συσκέψεις για την ανεργία. Προγράμματα και προτάσεις που προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις στο διογκούμενο πρόβλημα της ανεργίας, Και τα νούμερα αμείλικτα! Πάνω από 27% το επίσημο ποσοστό ανεργίας και 65% στους νέους. Το καπιταλιστικό σύστημα που σε περιόδους κρίσης η ανεργία παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, είναι αυτό που δημιούργησε το πρόβλημα. Οι Δήμοι και οι Περιφέρειες, που όλο αυτό το διάστημα έχουν πρωτοστατήσει στην εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων και ελαστικών σχέσεων εργασίας, καθώς και αναρίθμητες ιδιωτικές εταιρείες, απολύουν εργαζόμενους με δικαιώματα, για να προσλάβουν από τα σκλαβοπάζαρα των ΚΟΧ και ΜΚΟ, φθηνό, ανασφάλιστο εργατικό δυναμικό.
Οι πολιτικές δυνάμεις που διεκδικούν τη διαχείριση αυτού του σάπιου συστήματος ψαρεύουν ψηφοφόρους, Με προτάσεις για κοινωνικά παντοπωλεία, για προγράμματα ΜΚΟ, για συλλογικές κουζίνες και παζάρια αλληλεγγύης (αλήθεια πόσες χιλιάδες στόματα μπορούν να θρέψουν; Και που αλήθεια βρίσκουν τα χρήματα να παριστάνουν οι Δήμοι και οι Περιφέρειες τους ελεήμονες;) Άλλοι πάλι, με λογικές αυτοδιαχείρισης και αυτοδιάθεσης, διαλύουν κάθε λογική διεκδίκησης δικαιώματος
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, αντί να προασπίζονται τα εργασιακά δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας και να εναντιώνονται στις συνθήκες σύγχρονης δουλείας, μετατρέπονται σε εργοδότες ιδρύοντας ΜΚΟ και προσλαμβάνοντας υπενοικιαζόμενους ανέργους. Πατώντας πάνω στο τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι άνεργοι να στηρίξουν τις οικογένειες τους και την ίδια τους τη ζωή, τους μετατρέπουν σε αντικείμενα εκμετάλλευσης.
Οι ουρές ανέργων πολλαπλασιάζονται και οι απολύσεις που θα ακολουθήσουν από το δημόσιο τομέα, με κλεισίματα σχολείων, νοσοκομείων και οργανισμών, θα κάνουν ακόμα πιο τραγική την κατάσταση. Η αρχή που έγινε με την ΕΡΤ που μέσα σε ένα απόγευμα πέταξε 2656 εργαζόμενους στο δρόμο, δείχνει την κατεύθυνση για ο, τι ακολουθήσει.
Σε αυτό το καταθλιπτικό τοπίο, κάποιοι προσπαθούν να παρουσιαστούν σαν Μεσσίες, που θα διαχειριστούν το σύστημα προς όφελος μας. Καμιά αυταπάτη!
Οι άνεργοι θα κερδίσουν το δικαίωμα τους στη δουλειά και στη ζωή, μόνο μέσα από την οργάνωση της πάλης τους, δίπλα στους εργαζόμενους, μέσα στο μαζικό κίνημα, σε κάθε γειτονιά
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ

1. Ταμείο ανεργίας για όλο το διάστημα χωρίς προϋποθέσεις.

2. Πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους τους ανέργους και τις οικογένειες τους.

3. Απαλλαγή από τα δημοτικά τέλη και τα χαράτσια

4. Καμιά κατάσχεση σπιτιών για χρέη προς ΔΕΗ και ΕΥΔΑΠ.

5. Κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα και νερό!!

6. Καμιά κατάσχεση σπιτιού για οφειλές στις τράπεζες.

7. Δωρεάν εισιτήρια συγκοινωνιών για τους ανέργους.

ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ.

Ταξική Πορεία

Ως πού μπορεί να φτάσει η εργοδοτική αυθαιρεσία;

Είναι γνωστές οι μεσαιωνικές συνθήκες δουλειάς που επικρατούν στα συνεργεία καθαριότητας, επισιτισμού και φύλαξης στα δημόσια νοσοκομεία και όχι μόνο.
Ιδιαίτερα στα συνεργεία καθαριότητας, όπου οι εργαζόμενες είναι κυρίως μετανάστριες από διαφορετικές χώρες, η κατάσταση είναι παραπάνω από δραματική.
Ως τώρα, υπέγραφαν συμβάσεις, που ποτέ δεν διάβαζαν (και όσες το ζήτησαν απολύθηκαν), και αποδείξεις για ποσά μεγαλύτερα απ’ όσα έπαιρναν (πληρώνοντας εφορία για έσοδα που ποτέ δεν είχαν). Επέστρεφαν, μάλιστα, χρήματα στον «εργοδότη» τους, όταν αυτός αναγκαζόταν να πληρώνει μέσω ΑΤΜ.
Όμως, όλα αυτά δεν είναι πλέον αρκετά για το αφεντικό της «ΦΑΣΜΑ Α.Ε.». Ενώ έχει απλήρωτες τις περισσότερες καθαρίστριες για περίπου 4 μήνες, τις καλούσε μια μία και τις πίεζε να υπογράφουν ότι πληρώθηκαν. Δύο απ’ αυτές που δεν το έκαναν, βρήκαν το χαρτί της απόλυσης στα σπίτια τους (η μια εκ των οποίων καρκινοπαθής) και μια τρίτη έπαθε εγκεφαλικό, όταν της ζητήθηκε να πάει να παραλάβει την απόλυσή της.
Άμεσα η ΠΕΚΟΠ πήγε στη Διοίκηση του νοσοκομείου, η οποία είναι η μόνη που δεν ξέρει τίποτα για το έγκλημα.
Την Κυριακή 30/6/13, κάλεσε σωματεία και συνδικαλιστές σε σύσκεψη στο ΕΚΑ. Ανάμεσα στους ελάχιστους που ανταποκρίθηκαν ήταν και η Ταξική Πορεία. Αποφασίστηκε μεταξύ άλλων να γίνει, την Τετάρτη 3/7/13, ενημέρωση, με προκήρυξη των εργαζόμενων, στα συνεργεία στο ΓΝΑ Γεννηματάς και να ζητηθεί από τους εργαζόμενους να συμπαρασταθούν αγωνιστικά, απαιτώντας ανάκληση των απολύσεων και καταβολή των δεδουλευμένων άμεσα. Το θέμα έθεσε στο ΔΣ του συλλόγου ΓΝΑ Γεννηματάς -που πρόσφατα εκλέχτηκε και δεν έχει ακόμη εκλέξει προεδρείο- η «Ενωτική Κίνηση Αντίστασης και Ανατροπής», ζητώντας συγκέντρωση διαμαρτυρίας των εργαζόμενων στο προαύλιο του νοσοκομείου.
Όλοι δήλωσαν την συμπαράστασή τους αλλά για τους περισσότερους (ΔΑΚΕ, ΕΝΟΤΗΤΑ, ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ-δηλαδή ΠΑΣΚ), αρκούσε η απεύθυνση στον διοικητή και η απαίτηση από αυτόν να πιέσει τον εργολάβο να λύσει το πρόβλημα.
Ο διοικητής κάλεσε τον εργολάβο που, μέσω κάποιου υπεύθυνου, αρνήθηκε ότι απέλυσε την καθαρίστρια που έπαθε το εγκεφαλικό, ανέφερε ότι θα προσλάβει την καρκινοπαθή και επέμεινε στην απόλυση της τρίτης, γιατί δεν καθάριζε καλά. Όσο για τα δεδουλευμένα, θα πληρώσει, όταν πληρωθεί.
Την Τετάρτη 3/7, οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου και των συνεργείων ενημερώθηκαν για την κατάσταση από την ΠΕΚΟΠ και τους αλληλέγγυους. Η νέα συνάντηση με τον διοικητή δεν κατέληξε σε κάτι ουσιαστικό. Την Παρασκευή 5/7, υπάρχει έκτακτη Γενική Συνέλευση της ΠΕΚΟΠ και το Σάββατο 6/7, στις 6μ.μ., νέα σύσκεψη σωματείων και συνδικαλιστών στο ΕΚΑ.
Α.Λ.

10 Ιουλ 2013

Ο Κρόνος τρώει τα παιδιά του…

Έχουμε γράψει πολλές φορές σε αυτή την εφημερίδα και σε αναλύσεις του ΚΚΕ(μ-λ) ότι, μπαίνοντας σε αυτή την κρίση του συστήματος, καμία τάξη, κανένας πολιτικός φορέας είτε του αστικού πολιτικού συστήματος είτε της αριστεράς, δεν θα μείνει ίδιος. Οι νίκες που έχουν πετύχει, μέχρι ώρας, οι αντιδραστικές δυνάμεις του συστήματος (αστική τάξη, αστικά κόμματα, ιμπεριαλιστές) ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του εργαζόμενου λαού δεν είναι χωρίς κόστος. Οι αγώνες, οι εστίες αντίστασης, η οργή και η αγανάκτηση των εργαζομένων έχουν απονομιμοποιήσει το αστικό πολιτικό σύστημα, έχουν δημιουργήσει σοβαρές ρωγμές ή έχουν σχεδόν διαλύσει τους πολιτικούς πυλώνες του, έχουν αναγκάσει το αστικό πολιτικό σύστημα να κάνει συνεχείς ελιγμούς, να φτιάχνει αναχώματα, να εξαντλεί εφεδρείες.
Η κρίση στην τρικομματική κυβέρνηση που ξέσπασε με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ και την απόλυση των εργαζόμενων σε αυτή, συμπυκνώνει το πραγματικό πρόβλημα των αστικών πολιτικών δυνάμεων και των κολαούζων τους στην χώρα μας. Η άμεση εκτέλεση των απαιτήσεων των ιμπεριαλιστών της τρόϊκας και του κεφαλαίου συνεχώς κλιμακώνονται, σε συνάρτηση με την εργατική - λαϊκή αντίσταση και όπως αυτή κάθε φορά εκδηλώνεται. Ταυτόχρονα, η άμεση επέμβαση των ιμπεριαλιστών στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, με απαγόρευση προσφυγής στις κάλπες, που θα μπορούσαν να εκτονώσουν προσωρινά την κατάσταση ή να δώσουν νέα «δεδομένα», δημιουργούν την ανάγκη συνεχούς ανακύκλωσης ενός φθαρμένου πολιτικού προσωπικού.

Η περίπτωση του ΠΑΣΟΚ
Η παραμονή του Βενιζέλου στην κυβέρνηση Σαμαρά δεν ήταν μόνο δική του επιλογή ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης πορείας αυτού του αστικού πυλώνα του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης αλλά και πλήρης συμμόρφωση στις απαιτήσεις των Ευρωπαίων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, οι οποίοι έχουν ως πρωταρχικό στόχο την υλοποίηση όλων των αντιλαϊκών μέτρων και το γονάτισμα των εργαζόμενων. Έχει γίνει σαφές στον Βενιζέλο, από τις δυνάμεις του συστήματος μέσα και έξω από την χώρα, ότι τόσο το δικό του πολιτικό μέλλον όσο και αυτό του ΠΑΣΟΚ συνδέεται άρρηκτα με την στάση του και την πλήρη αφοσίωσή του στην βάρβαρη επίθεση, αφήνοντας στην άκρη τις όποιες «δημοκρατικές ευαισθησίες» έχουν απομείνει σε αυτόν τον χώρο. Και η πρώτη «ανταμοιβή» δεν άργησε να έρθει με γκάλοπ που δείχνουν το ΠΑΣΟΚ να «τσιμπάει» κάτι παραπάνω από την καταβαράθρωση που έχει βρεθεί. Όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο «απλά» ούτε για την ηγεσία του ούτε για τις δυνάμεις που κάνουν κουμάντο στην χώρα, ούτε για την αστική τάξη. Η ταύτιση του Βενιζέλου με τον Σαμαρά θα βάλει νέα εμπόδια στην συγκρότηση ενός φορέα της «κεντροαριστεράς» που το σύστημα την έχει ανάγκη, για να μην εξαρτάται αποκλειστικά από το «κέντρο Σαμαρά», όσο και εάν το ενισχύει σήμερα. Και δεν είναι μόνο αυτό το ζήτημα. Τα αστικά «κόμματα εξουσίας» στην χώρα μας «επικοινωνούν» με διάφορους τρόπους, μέσα και ανθρώπους με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αυτή η «επικοινωνία»
καθορίζει τους προσανατολισμούς του κάθε αστικού κόμματος, ακόμα και την ηγεσία του. Η σημερινή εξέλιξη με την συγκρότηση κυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου περιπλέκει τα πράγματα στο ζήτημα των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για την κυριαρχία τους στην χώρα...
Η αποχώρηση του Παναγιωτακόπουλου και της «αριστερής πρωτοβουλίας» από το ΠΑΣΟΚ, κόντρα στις επιλογές Βενιζέλου, και η «ανησυχία» του Γ.Παπανδρέου για αυτή την αποχώρηση δεν είναι χωρίς σημασία.
Ο «αριστερός» Παναγιωτακόπουλος συμμετέχει στα όργανα του ΠΑΣΟΚ εδώ και δεκαετίες, έχει συνδεθεί μαζί του σε όλη την πορεία της αντιλαϊκής-αντεργατικής του φυσιογνωμίας, σε όλες τις περιπέτειες επιλογής και αποδοχής των ιμπεριαλιστών προστατών. Συμμετείχε σε όλη την διάρκεια εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής αλλά δεν «άντεξε» την αποκλειστική σύμπλευση με τον Σαμαρά και την ΝΔ, χωρίς πλέον το δεκανίκι του Κουβέλη. Όπως δήλωσε ο ίδιος, θα συμβάλει και αυτός στην διαδικασία της ανασυγκρότησης του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας, αφού το ΠΑΣΟΚ έπαψε να είναι αυτό που «ήταν». Είναι φανερό ότι οι διεργασίες στον χώρο αυτό δεν προκαλούνται από την βάρβαρη επίθεση και τις επιπτώσεις της στον λαό, τα διάφορα στελέχη του χώρου αυτού, που περιφέρονται σε κανάλια ή συγκροτούν θνησιγενή σχήματα είτε έχουν πρωταγωνιστήσει σε αυτή την επίθεση ή έχουν παίξει ρόλο στην εκτόνωση των εσωκομματικών αντιδράσεων. Είναι σίγουρο ότι δεν έχουν τρομάξει από την ακροδεξιά κατεύθυνση του Σαμαρά. Δεν τον γνώρισαν σήμερα. Ο προβληματισμός και το «βραχυκύκλωμα» αφορούν τις επιπτώσεις της κρίσης σε τμήματα της αστικής τάξης και των ανώτερων τμημάτων, μεσαίων στρωμάτων, τη δυνατότητα «επαναδιαπραγμάτευσης» με τους ιμπεριαλιστές των όρων της ύπαρξης και του ρόλου τους ενώ ταυτόχρονα αναζητούν να επανασυνδεθούν με τα μικροαστικά στρώματα και να «διαπραγματευτούν» και την δική τους σωτηρία. Φιλόδοξη και εξαιρετικά δύσκολη κατεύθυνση στην σημερινή περίοδο που είναι σίγουρο ότι θα προκαλεί συνεχείς διασπάσεις και επανασυγκολήσεις στον χώρο, είτε με τον Βενιζέλο είτε χωρίς αυτόν, είτε με πρωταγωνιστικό ρόλο του ΓΑΠ είτε χωρίς αυτόν.

… και το δεκανίκι της ΔΗΜΑΡ
Η κρίση του συστήματος και η επίθεση στους εργαζόμενους δεν άφησε αλώβητη και την αριστερά «μας». Μάλιστα ένα τμήμα της, το πιο «ανανεωτικό» που ποτέ δεν είχε κρύψει τις διαθέσεις του να γίνει «δωρητής σώματος» για την διάσωση του συστήματος, αποφάσισε να συγκροτηθεί σε αυτόνομο πολιτικό φορέα, μέσα στην έκρηξη των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων, για να παίξει τον «υπεύθυνο» ρόλο του κολαούζου. Μόνο που οι εξελίξεις δεν προγραμματίζονται. Η ΔΗΜΑΡ επιδίωκε να αποτελέσει τον καταλύτη των εξελίξεων στην κεντραριστερά, να λειτουργήσει ως ανάχωμα στην αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ και ταυτόχρονα να κάνει πραγματικότητα τις ονειρώξεις της για κυβερνητικές ευθύνες. Είναι προφανές, όμως, ότι το «έρμα» του χώρου δεν είναι ανάλογο με τις απαιτήσεις της περιόδου. Αποδείχτηκε ο «αδύνατος κρίκος» της τρικομματικής κυβέρνησης, στην οποία θεωρούσε ότι μπορούσε να υπάρξει «κοινός πολιτικός τόπος», όπως δηλώνει ο Κουβέλης. Ο «κοινός τόπος» είχε βρεθεί ένα χρόνο τώρα, με την εφαρμογή της βάρβαρης αντιλαϊκής επιλογής της επίθεσης. Αυτό που ανάγκασε τον Κουβέλη σε αποχώρηση ήταν η κλιμάκωση αυτής της επίθεσης με «αντιδημοκρατικό» τρόπο και σε μεγάλη έκταση. Η ομολογία Μανιτάκη, ότι «η τρόϊκα αντιμετώπιζε την υπόθεση των 12500 εργαζομένων του δημοσίου σαν σακιά με πατάτες που πρέπει να πεταχτούν σε μία μέρα» φανερώνει, από την μια, το βάθος της επίθεσης και από την άλλη, τα «όρια» του χώρου αυτού. Βέβαια, μέσα στην ΔΗΜΑΡ, υπάρχουν πολλά στελέχη που δεν έχουν «όρια». Από τον γραμματέα Λυκούδη μέχρι τον έμπειρο σε αυτές τις «δουλειές» Μπίστη, εκφράστηκε σφοδρή αντίδραση για την αποχώρηση από την κυβέρνηση. Ήταν φανερό, όμως, ότι η παραμονή στην κυβέρνηση Σαμαρά με τους όρους που είχαν επιβληθεί εξαντλούσε κάθε δυνατότητα στην ΔΗΜΑΡ να παίξει κάποιο ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις και θα την καταδίκαζε σε μόνιμη θέση κομπάρσου και κολαούζου. Με την κίνησή της αυτή, φιλοδοξεί ότι μπορεί να βρεθεί επικεφαλής εκείνων των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα διαπραγματευτούν με τους ιμπεριαλιστές τους όρους και τις ταχύτητες της εφαρμογής των μέτρων, από την στιγμή που το ΠΑΣΟΚ εγκατέλειψε την «κοινή στάση».
Η σφοδρότητα της επίθεσης που θα κλιμακωθεί το επόμενο διάστημα κάνει τόσο αστικές πολιτικές δυνάμεις αλλά και «αριστερά» δεκανίκια τους να «τρομάζουν» για την διαχείριση των λαϊκών αντιδράσεων με τις οποίες θα βρεθούν αντιμέτωπες, για τον ρόλο που τους επιφυλάσσουν οι ιμπεριαλιστές, για την υποβάθμιση της τάξης που υπηρετούν, για την καταστροφή των μεσαίων στρωμάτων. Οι αντιδραστικές δυνάμεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών δεν είναι διατεθειμένοι να «διαπραγματευτούν». Απαιτούν την άμεση και χωρίς έλεος κλιμάκωση της επίθεσης.
Για τους εργαζόμενους, γίνεται φανερό ότι δεν έχουν κανένα συμφέρον να στηριχτούν είτε σε «πυλώνες» του συστήματος, είτε σε «υπεύθυνα» δεκανίκια του. Οι συγκρούσεις και οι αντιθέσεις στο αστικό πολιτικό σύστημα μεταξύ των διαχειριστών του δεν αφορούν τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα και καταχτήσεις. Αυτό που γίνεται συνείδηση σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα του λαού είναι ότι οι αντιδραστικές δυνάμεις δεν θα σταματήσουν μόνες τους την επίθεση.

Επαναστατικός… κυβερνητισμός

Αφού ξεπεράσαμε την «επιτυχημένη» τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, την κυβέρνηση της ψευδεπίγραφης πολιτικής σταθερότητας και της απάτης για γρήγορη έξοδο από την κρίση, για να καθηλωθούν οι λαϊκές αντιδράσεις, αφού, μετά το «δημοκρατικό» πλυντήριο της ΔΗΜΑΡ, προέκυψε η «νέα βρωμιά» της δικομματικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, με λαϊκή αντίδραση, επανήλθε ένας συγκρατημένος ενθουσιασμός στη θέση της προηγούμενης απαισιοδοξίας σε ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς. Η μεταστροφή αυτή μπορεί, βέβαια, να θεωρηθεί δικαιολογημένη. Τo success story του Σαμαρά κατέρρευσε μπροστά στα μάτια της κοινωνίας. Η δυναμική επανεμφάνιση του λαϊκού παράγοντα ενάντια στο κλείσιμο της ΕΡΤ, απέφερε άμεσα αποτελέσματα: την ελεγχόμενη και «εντός των τειχών» αλλαγή της κυβέρνησης και την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ.
Ωστόσο, εκτιμούμε ότι η βασική αιτία αυτού του ενθουσιασμού ήταν, για μια ακόμη φορά, το ενδεχόμενο των εκλογών. Το ενδεχόμενο, δηλαδή, απαλλαγής από την αδίστακτη κυβέρνηση του Σαμαρά ή, έστω, της ανακοπής της κυβερνητικής επίθεσης. Ενδεχόμενο που, αν και αποτράπηκε προς στιγμήν, είναι βέβαιο ότι θα ξαναπαρουσιαστεί πιο έντονα την επόμενη περίοδο.
Απέναντι, λοιπόν, στο ενδεχόμενο των εκλογών, η ριζοσπαστική Αριστερά θεώρησε εαυτό υποχρεωμένο να παρουσιάσει έτοιμο σχέδιο και λύση κυβερνητική. Να ξεπαγώσει από τώρα όλη τη σχετική φιλολογία για αριστερές ή εργατικές κυβερνήσεις ειδικού… μεταβατικού σκοπού, να ξαναθερμάνει μέτωπα και συμπορεύσεις για έναν άλλο κυβερνητικό δρόμο χωρίς ευρώ, ΕΕ και χρέος απέναντι σε μια κυβέρνηση που, όπως λέει, καταρρέει. Επανήλθε, πιο έντονα και πιεστικά, η ανάγκη να «σηκώσει το γάντι των ιστορικών ευκαιριών», της αριστερής-εργατικής κυβέρνησης και εξουσίας, στη βάση ενός μεταβατικού προγράμματος με εργατικό έλεγχο, αυτοδιαχείριση και δυαδική εξουσία.
Είναι πράγματι εντυπωσιακή η αναστάτωση που προκαλεί και μόνο το ενδεχόμενο των εκλογών σε αυτό το τμήμα της, κατά τα άλλα, μη εκλογικής, μη κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Αποκορύφωμα της όλης αναστάτωσης… οι μομφές εναντίον του Τσίπρα που «δεν τολμά να ζητήσει εκλογές».Τέτοια προδοσία απέναντι στις επαναστατικές δυνάμεις! Κι αυτό, μετά την «προδοσία» υποταγής στην επιστράτευση των καθηγητών.
Πέρα όμως από το γελοίο του πράγματος, υπάρχει και η σοβαρή πλευρά. Είναι η πλευρά που θέλει, ή ισχυρίζεται ότι θέλει, να συνδέσει, στο θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο, την κίνηση των μαζών με τον «τελικό σκοπό» της ανατροπής και της επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας, τις σημερινές ταξικές συγκρούσεις με την σοσιαλιστική προοπτική. Σχετικά με αυτό, εμφανίζεται να διαμορφώνονται δύο αντιλήψεις. Ο «κυβερνητισμός» και ο «κινηματισμός» (αλήθεια, που είδαν τον «κινηματισμό» μετά της 20 Φλεβάρη;).
Η πρώτη αντίληψη λέγεται ότι θέλει άμεσα μόνο αριστερή κυβέρνηση και αδιαφορεί για τους αγώνες ενώ η δεύτερη, μόνο κίνηση μαζών χωρίς αριστερή κυβέρνηση (υπάρχει βέβαια και η αντίληψη που δεν θέλει άμεσα τίποτα από τα δυο! Δεν είναι όμως της στιγμής).
Είναι φανερό ότι το σχήμα αυτό, αντί να φωτίζει, απλώς στηρίζει τις αντιπαρατιθέμενες απόψεις, όπως ο φανοστάτης τον μεθυσμένο. Γιατί ο πραγματικός διαχωρισμός είναι άλλος: είναι, όσο κι αν φαίνεται και τετριμμένο, ο διαχωρισμός μεταξύ υπερεπαναστατικού ρεφορμισμού και της αντίληψης ότι οι κοινωνίες αλλάζουν μονάχα επαναστατικά. Ένας διαχωρισμός που αφορά τόσο στην ανάλυση του σύγχρονου κόσμου όσο και στο ξεπέρασμά του.
Στο πλαίσιο αυτής της αντιπαράθεσης, αναπτύσσονται πολλά και ενδιαφέροντα ερωτήματα, όπως: είναι η ταξική πάλη βασική παράμετρος για το όποιο θεωρητικό και πρακτικό προχώρημα, για την ύπαρξη του όποιου μεταβατικού προγράμματος; Ή, μήπως, τα μεταβατικά προγράμματα και η διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας αποτελούν προϋποθέσεις της ταξικής πάλης προς όφελος των εργατών;
Το δίλλημα, βέβαια, μπορεί να διατυπωθεί κι αλλιώς. Υπάρχει σήμερα απάντηση στο ερώτημα (κατάληψης) της εξουσίας, υπάρχει ανάγκη για «φυγή προς τα μπρος» (με αριστερές, εργατικές, προλεταριακές κυβερνήσεις και… «λαϊκές εξουσίες»), ώστε να μη γίνει η Αριστερά θεατής των εξελίξεων ή μήπως αυτή η προσέγγιση μας οδηγεί ακριβώς -ηθελημένα ή αθέλητα- να παραμένουμε θεατές των εξελίξεων; Θεατές των εξελίξεων, δηλαδή, όσο οι εξελίξεις δεν ευνοούν… μια άλλη κοινωνία (όπως π.χ. υπονοεί το σύνθημα: οι μόνοι αγώνες που έχουν σημασία είναι οι αγώνες για μια άλλη κοινωνία, εισάγοντας τη θεωρία της «επανάστασης του δωματίου» στην πολιτική σκηνή).
Για να το πούμε διαφορετικά και… χοντροκομμένα (κι ας αδικούμε ορισμένους): Με τη «γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ» που, ωστόσο, αρνείται να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ή με την όξυνση της ταξικής πάλης και την απάντηση στο ερώτημα της εξουσίας, όχι ως θεωρητικό κατασκεύασμα, άλλα μέσα στην κίνηση των μαζών.
Ωστόσο, το «δίλημμα» ευνοεί και άλλες θεωρητικές ακροβασίες. Με τεντωμένο το σκοινί και την ανάσα, μαθαίνουμε ότι η δυαδική εξουσία και ο εργατικός έλεγχος προαναγγέλλονται προγραμματικά και δεν αποτελούν καταστάσεις ή αποτελέσματα της ταξικής πάλης. Ότι δεν αρκεί απλώς (!) η συντριβή του αστικού κράτους για την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό (να υποθέσουμε ότι, αφού δεν αρκεί, δεν χρειάζεται καν;).
Επειδή λοιπόν τα μεταβατικά προγράμματα «του δωματίου» κραυγάζουν από αντιφάσεις, ανισορροπίες και υπεκφυγές, δεν λέγεται καν καθαρά για ποιο ακριβώς σκοπό συντάσσονται. Πότε ο στόχος είναι η κυβερνητική, πότε η πολιτική εξουσία και πότε οι αντιφατικές φιλολαϊκές κυβερνήσεις. Άλλοτε στόχος είναι η αριστερή και άλλοτε η εργατική ή προλεταριακή κυβέρνηση-εξουσία, βαφτίζοντας την κυβέρνηση εξουσία και τούμπαλιν. Πότε οι εξεγέρσεις θα φέρουν την εργατική εξουσία και πότε θα συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Ο ίδιος αχταρμάς απλώνεται και στο ζήτημα των πολιτικών συμμαχιών. Ο κορσές χωράει είτε τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ είτε έναν από τους δύο ή και κανέναν. Κι όλα αυτά ταυτόχρονα και στην ίδια συγκυρία!
Δυστυχώς, η ιστορία και οι ιστορικές ευκαιρίες δεν τηρούν αυστηρό πρωτόκολλο για τη σειρά των εξελίξεων και των συμμαχιών. Ενώ η ναρκισσιστική αναφορά στα γνωστά λενινιστικά «και με το διάολο» και «χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά» χρησιμοποιούνται κατά πώς βολεύουν.
Στο μικρόκοσμο του ελληνικού καπιταλισμού και… ιμπεριαλισμού (!) που ζει η ελληνική αριστερά (εξάλλου, Ελλάδα είναι όλος ο κόσμος και όλος ο κόσμος είναι Ελλάδα), υπάρχουν μακροχρόνιες δυαδικές εξουσίες, εργατικοί έλεγχοι διαρκείας και εργατικές αυτοδιαχειρίσεις που ξεκινούν από τον καπιταλισμό και καταλήγουν στον κομμουνισμό. Χωρίς ενόχληση από το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Στο μικρόκοσμο του ελληνικού καπιταλισμού μπορούμε να μιλάμε διαρκώς για ταξικό πόλεμο αλλά ποτέ για εμφύλιο πόλεμο, αφού αυτόν τον τελευταίο, τον φανταζόμαστε μόνο με μακρύ μούσι και φυσεκλίκια.
Τα πράγματα, όμως, είναι σοβαρά και θα σοβαρέψουν ακόμη περισσότερο. Και … ενόψει εκλογών θα πρέπει σοβαρά να επανέλθουμε.

Αλληλεγγύη στους εργαζόμενους της ΝΟΥΤΡΙΑΤ

Με τον εφιάλτη της ανεργίας βρίσκονται αντιμέτωποι οι περίπου 500 εργαζόμενοι της εταιρίας τροφίμων Νούτριατ Α.Β.Ε.Ε.. Η εταιρία, στις 21/6, κατέθεσε αίτηση πτώχευσης, επικαλούμενη «μειωμένο κύκλο εργασιών», η οποία θα εκδικαστεί στις 18/9 στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών. Το αίτημα της πτώχευσης συνοδεύτηκε από την απόφασή της να σταματήσει την παραγωγή, επίσης από τις 21/6. Οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε κινητοποιήσεις, παλεύοντας να διασφαλίσουν το δικαίωμα στη δουλειά, τις θέσεις εργασίας και τα κεκτημένα εργασιακά τους δικαιώματα.

Ο όμιλος Δαυίδ… 
Κατ’ αρχήν, η εταιρεία Νούτριατ δημιουργήθηκε το 2008 από την ένωση των εταιρειών Υιοί Χ. Κατσέλη ΑΒΕΕ, Αλλατίνη ΑΒΕΕ και ΕΛΒΙΠΕΤ Α.Ε. και ανήκει στον όμιλο επιχειρήσεων Δαυίδ, περιλαμβάνοντας τα εργοστάσια Κατσέλης στην Αθήνα, Αλλατίνη και Πλάζα στη Θεσσαλονίκη. Ο όμιλος Δαυίδ είναι ένας από τους μεγαλύτερους και διευρυμένους επιχειρηματικούς ομίλους στην Ελλάδα αλλά και με ορισμένη δραστηριότητα σε χώρες των Βαλκανίων και της δυτικής Αφρικής. Στο ενεργητικό του έχει δεκάδες επιχειρήσεις, είτε ως κύριος ιδιοκτήτης είτε κατέχοντας πακέτα μετοχών. Ενδεικτικά, είναι το μεγάλο αφεντικό της Coca Cola-3E. Επίσης, μέσω των Tinola Holding SA και Thrush Investment Holding Ltd, που είναι εταιρίες συμμετοχών, δραστηριοποιείται σε μια σειρά κλάδους. Ενδεικτικά πάλι, αναφέρουμε την αεροπορική εταιρία ΑΕGEAN, την Frigoglass, βιομηχανία επαγγελματικων ψυγείων, την Ideal Standard στα είδη υγιεινής, τις εταιρίες ΜΟΥΡΙΑΔΗΣ, ΠΕΤΡΙΔΗΣ και Greene Elxan στην υποδηματοποιία, τις ΤΣΑΚΙΡΗΣ, Olympus Foods και 3L στα τροφιμα, τις Plias, Παπουτσάνης, Gageo στο χώρο των καλλυντικών, την Vectis Capital στις επενδύσεις.
Την ίδια στιγμή, μάλιστα, που φέρεται να μεθοδεύει το κλείσιμο της Νούτριατ, δρομολογεί επενδύσεις της τάξεως των 250 εκ. ευρώ στο χώρο της ναυτιλίας, από τον οποίο αποχώρησε το 2005, πουλώντας την Navios Maritime (28 πλοία) 607,5 εκ. δολ. Η έδρα της εταιρίας θα είναι φυσικά στο Λονδίνο και ο στόχος είναι η είσοδος στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, με ένα στόλο αρχικά περίπου 10 πλοίων. Επίσης, σε συνεργασία με τον Δ. Δασκαλόπουλο, δρομολογούν την είσοδό τους στην αγορά της τεχνολογίας LED, με την εξαγορά της ιταλικής εταιρίας SIRECLAB Srl, ενώ δημοσιεύματα κάνουν λόγο και για επέκταση του στον τομέα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Τέλος, η τοποθέτηση του Γ. Δαυίδ ως μη εκτελεστικού προέδρου στη τράπεζα Eurobank πιθανόν να σηματοδοτεί το ενδιαφέρον του ομίλου για επενδύσεις στο τραπεζικό τομέα, ιδιαίτερα τώρα που αναδιαμορφώνεται.

…και ο νόμος του κέδρους 
Το κλείσιμο μιας εταιρίας, λοιπόν, ειδικά από έναν όμιλο σαν τον συγκεκριμένο, αποτελεί υπόθεση «ρουτίνας». Άλλωστε, έτσι «ανδρώνεται» το κεφάλαιο. Μέσα από την διαδικασία συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, μέσα από μια διαδικασία εξαγορών, συγχωνεύσεων, «αναδιαρθρώσεων», πουλήματος ή ακόμα και κλεισίματος εταιριών. Μια διαδικασία που συντελείται σε αγαστή συνεργασία με το κράτος, το οποίο, ως συλλογικός καπιταλιστής, εξασφαλίζει την «νομιμότητα» αυτής της διαδικασίας, την χρηματοδότησή της με παχυλά δάνεια (και αγύριστα) και την ολοκλήρωσή της με οποιοδήποτε τρόπο, προς όφελος πάντα του μεγάλου κεφαλαίου. Μια διαδικασία, επίσης, που, σε περιόδους κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, διεξάγεται με σφοδρή ένταση στο πλαίσιο του ανταγωνισμού μεταξύ των κεφαλαιοκρατών και μερίδων του κεφαλαίου για το ποιός θα ενισχυθεί και θα επικρατήσει έναντι του άλλου. Σε αυτή την κατεύθυνση και με μοναδικό κριτήριο το άμεσο και μέγιστο κέρδος, εξελίσσεται, σε όλους τους τομείς της οικονομίας και στον τομέα των τροφίμων, αναδιάταξη κεφαλαίων ενώ παράλληλα αναζητούνται και νέα πεδία κερδοφορίας. Σε αυτή την κατεύθυνση, παρά τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, ενωμένοι απέναντι στην εργατική τάξη, φορτώνουν την κρίση τους στις πλάτες της. Το ξεζούμισμα και η αφαίμαξη της εργατικής τάξης θα διασφαλίσει και θα αυξήσει τα κέρδη τους. Αυτό το στόχο, αυτή τη στρατηγικού χαρακτήρα επίθεση του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου απέναντι στην εργατική τάξη, εξυπηρετούν οι αντεργατικοί νόμοι των μνημονίων που ισοπεδώνουν κάθε κεκτημένο δικαίωμα, που επιβάλουν τον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα, που οδηγούν την εργατική τάξη στην φτώχεια, την εξαθλίωση, στην ανεργία. Το σάπιο, εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό πρόσωπο του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος προσπαθεί να κρύψει η αντιδραστική προπαγάνδα των κυβερνήσεων και των μεγαλοδημοσιογράφων. «Τα εργοστάσια τα κλείνουν οι απεργίες», ξεστομίζουν τα παπαγαλάκια του κεφαλαίου νυχθημερόν, για να συκοφαντήσουν τους εργατικούς αγώνες για το δικαίωμα στη δουλειά και τη ζωή. Έσπευσε και ο ΣΚΑΙ, προκειμένου να ενισχύσει τον «κοινωνικό αυτοματισμό» και να σπάσει την αλληλεγγύη προς τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, να «αναδείξει» με μισόλογα και ψευτιές το «δράμα» των εργαζομένων. Χωρίς να πει λέξη για την μεταφορά της έδρας εταιριών του ομίλου στο εξωτερικό, προκειμένου να απολαμβάνει φοροαπαλλαγές και να παίρνει ευνοϊκότερα δάνεια. Χωρίς να πει λέξη για τις απολύσεις, την εκ περιτροπής εργασία, τις μειώσεις μισθών κ.α. σε μια σειρά εταιριών του ομίλου. Επιβεβαιώνεται, όμως, και στην περίπτωση της Νούτριατ, ότι τα εργοστάσια τα κλείνουν οι κεφαλαιοκράτες. Επιβεβαιώνεται, ότι δεν είναι ζήτημα κακής διαχείρισης. Επιβεβαιώνεται, ότι δεν είναι ζήτημα «παρασιτικού» ή «παραγωγικού» κεφαλαίου. Επιβεβαιώνεται για ποια «ανάπτυξη» μιλάνε. Επιβεβαιώνεται τι σημαίνει «υγιής επιχειρηματικότητα». Μα, πάνω από όλα, επιβεβαιώνεται ότι ο μόνος δρόμος για τους εργαζόμενους είναι ο δρόμος του αγώνα, της οργανωμένης, ασυμβίβαστης ταξικής πάλης.

Οι εργαζόμενοι 
Από την πρώτη στιγμή, οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε κινητοποιήσεις. Κατ΄ αρχήν, αποφάσισαν να βρίσκονται όλοι καθημερινά στο εργοστάσιο, πιέζοντας για την επαναλειτουργία του. Το σωματείο ζήτησε συνάντηση με την εργοδοσία, η οποία με τη σειρά της επιβεβαίωσε την πρόθεση της να το κλείσει. Στις 27 /6, πραγματοποίησαν κινητοποίηση στο υπουργείο Εργασίας, απαιτώντας και τριμερή συνάντηση. Στη συνάντηση, οι εκπρόσωποι της εταιρίας, για άλλη μια φορά, δήλωσαν την πρόθεσή τους. Στις 28/6, στο εργοστάσιο του Κατσέλη στην Αθήνα, συγκεντρώθηκαν οι συνάδελφοί τους από το εργοστάσιο της Αλλατίνη. Στη συνέχεια, πραγματοποίησαν μαζί κινητοποίηση στο Μαρούσι, όπου βρίσκεται η έδρα του ομίλου Δαυίδ. Στις 30/6, οι εργαζόμενοι βρέθηκαν στο προαύλιο χώρο του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ, εκφράζοντας την ταξική τους αλληλεγγύη στους απολυμένους της ΕΡΤ. Οι μουσικές εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν εκείνο το βράδυ ήταν αφιερωμένες στον αγώνα των εργαζομένων της Νούτριατ. Στις 3/7, συμμετείχαν σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Μενίδι που κάλεσαν το κλαδικό Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών Νομού Αττικής και η Λαϊκή Επιτροπή Μενιδίου.
Τη Δευτέρα 1/7, μέλη της Ταξικής Πορεία και του ΚΚΕ(μ-λ) επισκέφτηκαν το εργοστάσιο του Κατσέλη, εκφράζοντας την αμέριστη συμπαράστασή μας και την ταξική μας αλληλεγγύη. Μοιράστηκαν προκήρυξη της Ταξικής Πορείας και η Προλεταριακή Σημαία. Οι εργαζόμενοι μάς έδωσαν μια πιο σαφή εικόνα για την λειτουργία του εργοστάσιου αλλά και τον τρόπο που η διοίκηση σιγά σιγά φρέναρε την παραγωγή. Χαρακτηριστικά είναι η σταδιακή κατάργηση πολλών κωδικών και η συρρίκνωση του δικτύου διανομής. Μας μίλησαν για τις συνθήκες εργασίας και για την «πλάτη» που έχουν βάλει. Εργαζόμενοι με 13, 15, 17, 22 χρόνια εργασίας στο εργοστάσιο που δουλεύουν ως ανειδίκευτοι εργάτες. Αποφασισμένοι και ενωμένοι να μείνουν και να παλέψουν, παρά την διασπαστική κίνηση μιας μικρής ομάδας εργαζομένων από τη διοίκηση και τους οδηγούς. Από την πρώτη μέρα των εξελίξεων, εμφανίστηκαν να εκπροσωπούνται από νέο επιχειρησιακό σωματείο που στήθηκε με πρωτοβουλία ανθρώπου της εργοδοσίας. Η ομάδα αυτή, μάλιστα, δρα υπονομευτικά στον αγώνα, αφού βάζει μπροστά το αίτημα των αποζημιώσεων. Στους εργαζόμενους της Νούτριατ, πρέπει να εκφραστεί με τον πιο πλατύ και διευρυμένο τρόπο η ταξική αλληλεγγύη. Να βρει στήριξη ο αγώνας αυτός από κάθε εργαζόμενο, από κάθε άνεργο, από κάθε συλλογικότητα, από τα σωμάτια και τις ομοσπονδίες. Να στηριχτεί πολιτικά. Να στηριχτεί με κάθε τρόπο, τόσο στο χώρο του εργοστασίου όσο και με πρωτοβουλίες που θα «πάνε» τον αγώνα στη κοινωνία.
• Διασφάλιση όλων των θέσεων εργασίας και των εργασιακών δικαιωμάτων μέσα από την άμεση επαναλειτουργία του εργοστασίου.
• Όχι στα «παιχνίδια» και τα αντεργατικά σχέδια της εργοδοσίας. 
• Καμιά θυσία στο βωμό της κρίσης τους. 
• Μέτωπο Αντίστασης για την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής.

Για την πάλη των εργατών στα εργοστάσια του Βόλου

Στην Χαλυβουργία του Μάνεση, οι εργάτες, σε μαζική συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο Εργατικό Κέντρο, αποφάσισαν με μεγάλη πλειοψηφία, πάνω από 70%, να αρνηθούν την μείωση των μεροκάματων και μισθών κατά 17%, που πρότεινε η εργοδοσία. Αυτό αποτέλεσε ένα αισιόδοξο μήνυμα απέναντι στον καταιγισμό της επίθεσης της εργοδοσίας στους χώρους δουλειάς. Η εργοδοσία της Χαλυβουργίας απάντησε στην απόφαση των εργατών με εκ περιτροπής εργασία, την οποία έβαλε αμέσως σε εφαρμογή, έτσι ώστε να τους εκβιάσει να πάρουν πίσω την άρνησή τους στο πετσόκομμα των μισθών τους. Το ΔΣ του σωματείου, όπου κυριαρχούν ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, συγκάλεσε ξανά γενική συνέλευση και πρότεινε να αποδεχτούν οι εργάτες μείωση 14%, για να αποτραπεί η εκ περιτροπής εργασία που μειώνει πολύ περισσότερο τους μισθούς. Κάτω από τον εκβιασμό της εργοδοσίας και την απαράδεκτη στάση της διοίκησης του σωματείου, η γενική συνέλευση των εργατών της Χαλυβουργίας αποδέχτηκε την μείωση, με μία όμως ισχυρή μειοψηφία 96 εργατών που ψήφισαν ενάντια στην εισήγηση του Δ.Σ. του σωματείου. Είναι σίγουρο, ότι η λογική των υποχωρήσεων δεν μπορεί να σταματήσει τις ορέξεις της εργοδοσίας για ακόμα μεγαλύτερες περικοπές, για μεγαλύτερη χειροτέρευση των όρων της δουλειάς.
Οι εργάτες στην Χαλυβουργία συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο, ότι η επίθεση δεν θα σταματήσει παρά μόνο από τον δικό τους αγώνα. Τα εμπόδια που βάζει η εργοδοτική διοίκηση του σωματείου είναι σημαντικά και δεν γίνεται να ξεδιπλωθούν κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση της δουλειάς και του μεροκάματου χωρίς να παραμεριστούν οι φορείς του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Μόνο αν οι εργάτες πάρουν στα δικά τους χέρια το εργοστασιακό σωματείο, μπορούν να αντιπαρατεθούν αποτελεσματικά με την αυθαιρεσία της εργοδοσίας.
Παράλληλα με την επίθεση στην Χαλυβουργία, η εργοδοσία του εργοστασίου ΙΜΑΣ (γερμανικής ιδιοκτησίας), που κατασκευάζει ελαστικούς ιμάντες και ταινίες, με βασικό πελάτη την ΔΕΗ, έθεσε ζήτημα μείωσης του εργατικού κόστους, με εκ περιτροπής εργασία τεσσάρων ημερών την εβδομάδα. Στην γενική συνέλευση που πραγματοποίησαν οι εργαζόμενοι στο χώρο του εργοστασίου, στην διάρκεια στάσης εργασίας που κήρυξαν, αποφάσισαν με μεγάλη πλειοψηφία (141 – 13) να αρνηθούν την περικοπή. Αποφάσισαν να κηρύξουν 24ωρη προειδοποιητική απεργία για την Δευτέρα 8 Ιουλίου και εξουσιοδότησαν το ΔΣ του σωματείου να κλιμακώσει τις κινητοποιήσεις, σε περίπτωση που η εργοδοσία επιμείνει στις περικοπές. Εδώ αξίζει να πούμε ότι, στο εργοστάσιο ΙΜΑΣ, οι εργάτες πήραν αύξηση 2,7% στις αποδοχές τους το προηγούμενο διάστημα, μετά από διεκδίκηση του σωματείου. Είναι φανερό, ότι η εργοδοσία θέλει να πάρει πίσω την αύξηση που αναγκάστηκε να δώσει και πολύ περισσότερο να μειώσει τους μισθούς και τα μεροκάματα, στα πλαίσια της γενικότερης επίθεσης.
Η απόφασή τους για απεργία αποτελεί μία σημαντική παρακαταθήκη για το εργατικό κίνημα της περιοχής και πρέπει να στηριχτεί από σωματεία και εργάτες.
Οι εξελίξεις στα εργοστάσια του Βόλου δείχνουν ότι, χωρίς οργάνωση, συντονισμό, αλληλεγγύη αλλά και κατεύθυνση αντιπαράθεσης με την εργοδοτική επίθεση, δεν μπορεί να αποκρουστεί η επίθεση.

Η ΛΑΦΑΡΖ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΑΣ
Σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις οι εργαζόμενοι
στα «Τσιμέντα Χαλκίδας»

Με δύο συγκεντρώσεις στα κεντρικά της μητρικής Λαφάρζ (Lafarge) στις 11 και 27 Ιούνη, και με αιτήματα την επαναλειτουργία του εργοστασίου και την επαναπρόσληψη των απολυμένων, απάντησαν οι εργαζόμενοι στα «Τσιμέντα Χαλκίδας» -ένα από τα τρία τσιμεντάδικα της «ΑΓΕΤ-Ηρακλής»- στην απόφαση της εταιρίας να βάλει λουκέτο στο εργοστάσιο. Και στις δύο συγκεντρώσεις, η εργοδοσία αρνήθηκε τη συνάντηση με εκπροσώπους των εργαζομένων, ενώ τα ΜΑΤ περιφρουρούσαν το κτίριο. Η δεύτερη κινητοποίηση κατέληξε στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ καλούν και την επόμενη συγκέντρωσή τους τη Δευτέρα 8 Ιουλίου, στις 8:00 το απόγευμα.
Την αρχική απόφαση για διακοπή λειτουργίας είχε πάρει η ΑΓΕΤ-Ηρακλής στις 25 Μάρτη με πρόσχημα οικονομικά προβλήματα. Αφού οι 236 εργαζόμενοι στο εργοστάσιο αρνήθηκαν να υπογράψουν τις «οικειοθελείς αποχωρήσεις», η εργοδοσία ζήτησε άδεια για ομαδικές απολύσεις των 229 από αυτούς, εξαιρώντας 7 άτομα της διοικητικής ομάδας. Στις 26 Απρίλη το Υπουργείο Εργασίας απέρριψε το αίτημα σύμφωνα με εισήγηση του Ανώτατου Συμβούλιου Εργασίας (ΑΣΕ), με την εταιρία να απαντάει με 11 απολύσεις στις 29 Απρίλη και άλλες 11 στις 9 Μάη σε σύνολο 32 απολύσεων μέχρι τώρα, χρησιμοποιώντας το όριο του 5% που επιτρέπει η αντεργατική μνημονιακή νομοθεσία. Παράλληλα, στις 24 Ιούνη προσέφυγε στο ΣτΕ για να ακυρώσει την απόφαση του Υπουργείου Εργασίας και να της επιτρέψει τις ομαδικές απολύσεις.
Οι εργαζόμενοι στα Τσιμέντα Χαλκίδας καλούνται -και αυτοί- να πληρώσουν το τίμημα της κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Καλούνται να γίνουν θυσία προκειμένου το κεφάλαιο να περισώσει τα κέρδη του, τον κλεμμένο κόπο της εργατικής τάξης, και να «επενδύσει» αλλού, όπου και όταν αυτό κρίνει. Και στο μεταξύ χιλιάδες εργαζόμενοι πετιούνται στο δρόμο, ολόκληρες βιομηχανικές περιοχές σαν την Εύβοια, την Κορινθία κ.ά. ερημώνουν και βουλιάζουν στην ανεργία. Είναι απόλυτα δικαιολογημένη η οργή των εργαζομένων στα Τσιμέντα Χαλκίδας καθώς διαπιστώνουν από πρώτο χέρι τα βρόμικα κερδοσκοπικά παιχνίδια που παίζει το μεγάλο κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, στις πλάτες τους. Πλημμυρίζουν από αγανάκτηση όταν διαπιστώνουν την απάθεια με την οποία οι μεγαλοκαρχαρίες της Λαφάρζ οδηγούν ένα σύγχρονο εργοστάσιο στα «αζήτητα», όταν βιώνουν την καταστροφική ρότα του σύγχρονου καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. Έχουν το δίκιο με το μέρος τους! Και οφείλουν να συνεχίσουν τον αγώνα για να μην μείνει κανένας εργαζόμενος στο δρόμο, για να ανακληθούν όλες οι απολύσεις! Και το δίκιο τους δεν προκύπτει από το ότι το εργοστάσιο είναι βιώσιμο. Γιατί τα δίκια της εργατικής τάξης δεν κρίνονται με τους υπολογισμούς της καπιταλιστικής αγοράς. Το δικαίωμα της εργατικής τάξης στη ζωή και τη δουλειά είναι καθολικό και αναφαίρετο. Και το κατοχυρώνει από το γεγονός ότι είναι αυτή και μόνο αυτή που παράγει τον πλούτο σε αυτήν την κοινωνία.
Το δίκιο τους οι εργαζόμενοι στα Τσιμέντα Χαλκίδας δεν θα το βρουν αποδεικνύοντας ότι το εργοστάσιο είναι σύγχρονο και ανταγωνιστικό ή προσπαθώντας να πείσουν το Σαμαρά και το Βρούτση να ακολουθήσουν άλλη πολιτική. Δεν ιδρώνει το αυτί των καπιταλιστών και των κυβερνήσεών τους από τέτοια. Αυτοί έχουν κάνει τα κουμάντα τους και είναι αποφασισμένοι. Τόσο, που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν φασιστικές μεθόδους για την προώθηση της πολιτικής τους.
Το δίκιο τους οι εργαζόμενοι θα πρέπει να το διεκδικήσουν και να το κατακτήσουν. Και στον αγώνα αυτό τους συνοδοιπόρους τους θα πρέπει να τους αναζητήσουν μόνο στις γραμμές του λαού και τα εργατικής τάξης. Στους χιλιάδες εργαζόμενους που παλεύουν για το δικαίωμα στη δουλειά, στους εργαζόμενους του Κατσέλη, της ΜΕΒΓΑΛ, της ΦΑΓΕ, της ΕΡΤ. Καμία αυταπάτη για το ρόλο της κυβέρνησης και των κομμάτων της αστικής τάξης δεν χωράει στον αγώνα αυτό.
Και κυρίως καμία αυταπάτη για τη φύση αυτού του σάπιου συστήματος που υπηρετούν όλοι αυτοί. Το τι θα κάνουν οι εργαζόμενοι των Τσιμέντων Χαλκίδας θα το αποφασίσουν οι ίδιοι. Οφείλουμε όμως να επισημάνουμε πως η λογική της λειτουργίας του εργοστασίου από τους ίδιους τους εργαζόμενους είναι μία λογική αδιέξοδη, η οποία όχι μόνο δεν πιέζει την εργοδοσία και την κυβέρνηση στην κατεύθυνση της κατοχύρωσης του δικαιώματος των 236 εργαζομένων στη δουλειά, αλλά τους βγάζει και από τη δύσκολη θέση. Είναι μία λογική που δεν λαμβάνει υπόψη της το γεγονός ότι μια τέτοια επιχείρηση, όπως και κάθε επιχείρηση στον καπιταλισμό, εάν θέλει να επιβιώσει, θα αναγκαστεί να λειτουργήσει με καπιταλιστικά κριτήρια. Και το ζήτημα δεν είναι να γίνουν οι εργάτες καπιταλιστές, αλλά να ανατρέψουν τον καπιταλισμό.

- ΝΑ ΑΝΑΚΛΗΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΑ «ΤΣΙΜΕΝΤΑ ΧΑΛΚΙΔΑΣ»!
- ΚΑΜΙΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΑ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ!
- ΜΑΖΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ!