Η κυβέρνηση του «μαύρου» εφορμά ενάντια σε όλο το λαό! Βοά η οργή, αναγκαίος ο ξεσηκωμός!

Με ένα έκδηλα αντιδραστικό κυβερνητικό σχήμα ακόμα και σε επίπεδο προσώπων, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συμπαρατάχθηκαν, για πρώτη φορά από το 1974 που συγκροτήθηκαν, μόνοι τους στο κυβερνητικό επίπεδο, αφού «έχασαν» τη ΔΗΜΑΡ μετά την κρίση που πυροδοτήθηκε με επίκεντρο το ζήτημα της ΕΡΤ. Προφανώς δεν πρόκειται για επίδειξη ισχύος, αλλά, αντίθετα είναι μια έκφραση «εξάντλησης» του πολιτικού συστήματος, που μοιάζει να «παίζει τα ρέστα του» χωρίς καθόλου καλό χαρτί και ενώ –αυτό είναι το βέβαιο και το κύριο- θα ακολουθήσουν πολλές παρτίδες ακόμα…
Σε μια φάση λοιπόν που μυρίζει μπαρούτι από όλες τις κατευθύνσεις (από τους από πάνω και απ’ έξω, από την κατάσταση στην περιοχή και σαφώς από τους από κάτω), ΝΔ και ΠΑΣΟΚ με άθροισμα ποσοστών πολύ λιγότερο από όσο είχε ο καθένας μόνος του στα προηγούμενα «λαμπρά χρόνια» του δικομματισμού ξεμένουν από κάθε τσόντα και υποχρεώνονται από τις ανάγκες της επίθεσης του συστήματος να γκρεμίσουν και τυπικά το μύθο των μεγάλων αντιπάλων. Το «φως και το σκοτάδι» του Κουτσόγιωργα ενώνονται σε σάρκα μία με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο για να υπηρετήσουν το σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και εκμετάλλευσης. Και ενώνονται σε μια φάση που οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ –με την αστική τάξη της χώρας πλήρως ευθυγραμμισμένη στις απαιτήσεις τους- προωθούν το πιο άγριο τσαλαπάτημα του λαού και των δικαιωμάτων του.
Μια πρώτη παρενέργεια αυτής της εσπευσμένης και αναγκαστικής ανασύνταξης της κυβερνητικής λύσης αφορά το μπλοκάρισμα των διεργασιών για την προετοιμασία της λεγόμενης κεντροαριστεράς, καθώς οι υπαρκτές αφετηρίες της, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, απομακρύνθηκαν μεταξύ τους, ενώ για το ΠΑΣΟΚ η κυβερνητική λύση θέτει μέχρι και θέμα ύπαρξής του. Με μικρά μονοψήφια δημοσκοπικά ποσοστά, με όλα τα στελέχη της πρώτης γραμμής «καμένα», φθαρμένα και υπόδικα, το κόμμα του Βενιζέλου σώζεται ακόμα ως πολύτιμο για το σύστημα αλλά είναι δύσκολο μετά τον άμεσο εναγκαλισμό με το Σαμαρά να ορθοποδήσει.
Όμως και συνολικά οξύνεται το ζήτημα της συγκρότησης και διάταξης του πολιτικού συστήματος. Οι βασικοί όροι που έχουν τινάξει στον αέρα τη συγκρότηση και τις ισορροπίες που υπήρχαν και έχουν έως και γελοιοποιήσει τις κατασκευές των «ιδεολογικών διαχωρισμών» βρίσκονται στην ίδια την επίθεση που τσακίζει τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα, στο βίαιο γκρέμισμα των μεσοστρωμάτων που αποτελούσαν αρμούς της προηγούμενης κατάστασης, με δύο λόγια βρίσκονται στο χάος που έχει φέρει στη χώρα η ιμπεριαλιστική λεηλασία και η καπιταλιστική βαρβαρότητα. Όμως το χάος, ο εργασιακός και κοινωνικός μεσαίωνας επεκτείνεται και επιτείνεται διαρκώς. Τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά δεν προσφέρουν κανένα «συμβόλαιο» για το ρόλο και την υπόσταση της αστικής τάξης και της χώρας σαν αυτό που το 1974 αποτέλεσε τη βάση της συγκρότησης των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Η λεηλασία και η βαρβαρότητα συνεχίζεται και κλιμακώνεται και το «τέλος της» δεν είναι καθόλου ζήτημα που θα κριθεί από την αστική τάξη της χώρας και το πολιτικό προσωπικό της. Οι άθλιες παραστάσεις «διαμαρτυρίας» του Σαμαρά στα δημοσιογραφικά μικρόφωνα έξω από τις συνόδους κορυφής της ΕΕ γίνονται βέβαια για εσωτερική κατανάλωση, αλλά αναδεικνύουν πως ούτε ψίχουλα για τη στρατιά των ανέργων δεν μπορούν να εξασφαλίσουν. Εξάλλου, μόλις πρόσφατα κατέπεσε και ο μύθος της υποτιθέμενης ιρλανδικής ανάκαμψης, επιβεβαιώνοντας πως δεν υπάρχουν για το σύστημα ορατές και σύντομες διέξοδοι από την κρίση.
Στη βάση αυτών των όρων, μία και μόνη είναι η απάντηση στην πολιτική αστάθεια και στα μόνιμα στοιχεία πολιτικής κρίσης που έχουν εγκατασταθεί στη χώρα: Ολοένα και πιο δεξιά, ολοένα και πιο αντιδραστικά στρίβει το τιμόνι το κυβερνητικό κέντρο και το κέντρο Σαμαρά για να θωρακιστεί και να θωρακίσει συνολικά την πολιτική κατεύθυνση του συστήματος. Η παρέμβαση Βορίδη δεν έγινε για να στηρίξει με έναν οπαδικό τρόπο τα «θιγμένα αισθήματα» της δεξιάς βάσης λόγω της κυβερνητικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Στοχεύει παραπέρα: Να ενοχοποιήσει κάθε δικαίωμα και κατάκτηση που οι εργαζόμενοι είχαν στα προηγούμενα χρόνια ως «αμαρτία», ως «αιτία της κρίσης» και σε αυτή τη βάση να εμφανίσει την ακραία δεξιά-αντιδραστική πολιτική ως αναγκαία, το φορέα της ως τον αδιαμφισβήτητο αφέντη στον οποίο όλοι πρέπει να υποταχθούν, ενώ κάθε αναφορά σε δικαιώματα, αγώνες (ακόμα περισσότερο σε αριστερά πολιτικά υποκείμενα) ως ακρότητα που πρέπει να παταχθεί…
Γι’ αυτό η παρέμβαση αυτή βρήκε την υποστήριξη των συμβούλων του Σαμαρά και βέβαια συναντήθηκε με τη «συμπάθεια» που εκδήλωσε ο Πολύδωρας προς τη Χ.Α., που το ενδεχόμενο αξιοποίησής της και σε κυβερνητικά πόστα όλο και πιο συχνά συζητείται και καλλιεργείται στην επίσημη πολιτική φιλολογία…

Επιστροφή στην αστάθεια
Το κυβερνητικό σχήμα λοιπόν ανασυστήθηκε και επέστρεψε στα καθήκοντά του. Να κλείσει νοσοκομεία και σχολεία. Να απολύσει –με ποικιλία μορφών- χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα, σταθεροποιώντας παράλληλα το κλείσιμο της ΕΡΤ και τις απολύσεις των εργαζομένων σε αυτήν. Να κάνει ακόμα πιο βαριά τη φορομπηξία και τη φοροεπιδρομή και να φέρει πιο κοντά το ζήτημα των κατασχέσεων των σπιτιών των εργαζομένων. Και για να μην ξεχνιόμαστε, να επιβάλει μέτρα πλήρους απελευθέρωσης των απολύσεων και νέων ανατροπών στους εργασιακούς όρους (6ήμερο) στον ιδιωτικό τομέα.
Είναι προφανές ότι το καθένα από αυτά τα μέτρα -που είναι «ανειλημμένες υποχρεώσεις» στα πλαίσια του «προγράμματος» και όλα είναι «επείγοντα» γιατί αμέσως μετά ακολουθούν και άλλα- αποτελεί βαθιά αντιδραστική τομή στο σώμα των εργατικών κατακτήσεων και των κοινωνικών δικαιωμάτων του λαού. Το καθένα χτυπά πάνω σε έναν βασανισμένο λαό που ήδη στενάζει από τα απανωτά ρεκόρ της ανεργίας, από τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Το καθένα βαθαίνει το σπιράλ της ύφεσης τα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα. Όμως το «πρόγραμμα» δεν βγαίνει! Οι λεγόμενοι «δανειστές» δεν αρκούνται σε όλα αυτά, η λεηλασία της ζωής του λαού και της χώρας δεν σταματά, η βαρβαρότητα δεν «σταθεροποιείται» σε κάποιο επίπεδο, αλλά συνεχίζει! Ακόμα και το ΤΑΙΠΕΔ των χρυσοπληρωμένων μανδαρίνων που ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν το ξεπούλημα των φιλέτων της χώρας είναι για τους ιμπεριαλιστές πολύ… «ανεξαρτησιακό» και θέλουν χωρίς μεσολαβητές να αρπάξουν τη λεία τους! Ενώ η ΕΕ άνοιξε επισήμως το δρόμο γενίκευσης του πειράματος της Κύπρου σε όλες τις τράπεζες της περιφέρειάς της. Και βέβαια η καταρχήν επικύρωση του αγωγού ΤΑΡ που προέκυψε στην ελληνική αστική τάξη μέσα από το κουβάρι των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην ευρύτερη περιοχή, με όρους χρήσης του «ελληνικού χωραφιού», χωρίς ούτε τέλη διέλευσης, κάθε άλλο παρά μπορεί να αλλάξει τα συνολικά δεδομένα.
Αν μάλιστα δούμε τα πολιτικά δεδομένα της κατάστασης στην περιοχή από τη νέα έκρηξη στην Αίγυπτο, ως την Τουρκία και τη Συρία, την αναπαραγωγή της κρίσης και των εντάσεων εντός της ΕΕ, τις ΗΠΑ των δισεκατομμυρίων παρακολουθήσεων να «αποκαλύπτονται» ως απέναντι ιμπεριαλιστική δύναμη ενάντια σε όλους, θα αντιληφθούμε ακόμα καλύτερα γιατί το «πρόγραμμα» δεν βγαίνει, γιατί είναι πελώρια και συνολικά τα αδιέξοδα του εξαρτημένου καπιταλισμού και της αστικής τάξης της χώρας. Η «νέα» κυβέρνηση τα γνωρίζει βέβαια όλα αυτά και σε ένα «ρημαγμένο» για τις ανάγκες του συστήματος πολιτικό τοπίο, που πολύ δύσκολα μπορεί να υποστεί εκ νέου αναδιαμορφώσεις αν αυτές χρειαστούν, επιχειρεί ήδη μια υπεραντιδραστική έφοδο με τις πλάτες των ιμπεριαλιστών προστατών της να αποτελούν τη βασική πολιτική στήριξή της. Η επίσκεψη Σόιμπλε αποσκοπεί ακριβώς σε μια στήριξη αυτής της εφόδου, ώστε να βγει το καυτό καλοκαίρι και να φτάσει στο ακόμα θερμότερο φθινόπωρο. Ωστόσο, στις ρευστές συνθήκες που διαμορφώνουν η κρίση και όλες οι αντιθέσεις στην περιοχή, με τους μεγάλους λαϊκούς ξεσηκωμούς σε χώρες όλων των ηπείρων να υπογραμμίζουν πως οι λαοί είναι εδώ και διεκδικούν τη ζωή τους και το μέλλον τους, μετριέται πια κάθε μέρα στη διαμόρφωση της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης.
Αυτή η κατάσταση της πολιτικής αστάθειας που συνοδεύει και θα συνοδεύει τη βαρβαρότητα και τη λεηλασία που επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο ένα βασικό ζήτημα δείχνει και πρέπει να δείχνει στην εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία της χώρας μας. Το σύστημα που ζούμε δεν έχει άλλο δρόμο να βαδίσει από αυτόν της καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων με όλους τους «ειρηνικούς» και μη τρόπους. Η αστική τάξη της χώρας ούτε θέλει ούτε μπορεί να υπερβεί την υποτέλειά της, να βγάλει τη χώρα και το λαό έξω από την ιμπεριαλιστική μέγγενη, έξω από το μαύρο χορό της πείνας, της εκμετάλλευσης, της φασιστικοποίησης, ακόμα και των πολεμικών σφαγών των λαών της περιοχής που αυτή η μέγγενη φέρνει. Μόνο ο λαός μπορεί να ανοίξει το δικό του δρόμο της ανεξαρτησίας, της ειρήνης, της δημοκρατίας, το δρόμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Είμαστε στην εποχή των μεγάλων αναμετρήσεων, στις μέρες των μεγάλων αγώνων. Εμπρός λοιπόν! Να συγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας σε όλα τα επίπεδα. Να αγωνιστούμε μαζικά και παρατεταμένα για την ανατροπή της πολιτικής του συστήματος, διεκδικώντας ψωμί, δουλειά, ελευθερίες. Να αντισταθούμε για να μην περάσει το νέο κύμα βαρβαρότητας που εξαπολύει η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με έναν μεγάλο λαϊκό ξεσηκωμό. Σε αυτή την άμεση για το λαό ανάγκη βρίσκεται το πεδίο για τη συγκρότηση των δυνάμεών μας, οι όροι για τα επόμενα βήματα του κινήματος.