Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, μετά την πρώτη μαχητική φάση και τη μεγάλη ασπίδα αλληλεγγύης γύρω τους, καλούνται να κάνουν τα επόμενα βήματά τους. Ως εργαζόμενοι στη ραδιοτηλεόραση, πρώτη φορά αντιμετωπίζουν τέτοιου μεγέθους επίθεση. Παρόλο που, τα τελευταία χρόνια, όλες οι κυβερνήσεις επιχείρησαν να συρρικνώσουν την ΕΡΤ, οι εργαζόμενοι, στην πλειοψηφία τους, ζούσαν την καθημερινότητά τους με τη σιγουριά του δημοσίου. Ο συνδικαλισμός που κυριαρχεί είναι ο ορισμός της ανάθεσης και του παραγοντισμού. Δεν είναι παράξενο που, ενώ τα περισσότερα κείμενα της ΠΟΣΠΕΡΤ δεν κάνουν αναφορά στο θέμα των απολύσεων, δεν έχει δημιουργηθεί στο εσωτερικό τους σοβαρή αμφισβήτηση της συνδικαλιστικής τους εκπροσώπησης. Δίνουν τη δυναμική τους στη διαχείριση της κατάληψης των κτιρίων και δεν ορίζουν ούτε τις ανακοινώσεις ούτε τις εκπομπές και τις συζητήσεις στα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά στούντιο. Η εμμονή της συνδικαλιστικής τους ηγεσίας γύρω από την πτώση του μαύρου έχει σπείρει τη σύγχυση. Το θέμα των απολύσεων το διαχειρίζονται δικηγόροι που περιφέρονται στους διαδρόμους των καταλυμένων κτιρίων. Οι ανακοινώσεις διαφορετικού περιεχομένου που βγαίνουν, αντανακλούν τις διαφορετικές φάσεις στους εργαζόμενους. Παρόλ’ αυτά, το αίτημα «καμία απόλυση» χάνεται ενώ πολλές ανακοινώσεις αφήνουν ανοιχτό το θέμα των εθελοθυσιών και του τρόπου αποζημίωσης, δείγμα ότι κάποιοι βάζουν πολύ νερό στο κρασί τους. Όμως, δεν είναι καθόλου εύκολο ούτε για τη συνδικαλιστική ηγεσία ούτε για την κυβέρνηση, να εκκενώσουν τα κτίρια και να στείλουν τον κόσμο να θρηνήσει στο σπιτάκι του.
Πραγματοποιήθηκε, μετά από κάλεσμα της ΠΟΣΠΕΡΤ, σύσκεψη συνδικαλιστών και σωματείων με θέμα τη στήριξη και το άπλωμα του αγώνα της ΕΡΤ. Τα κύρια χαρακτηριστικά ήταν η απουσία των ίδιων των εργαζομένων της ΕΡΤ, η απουσία του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, η προκλητική απουσία σημαντικών σωματείων και ομοσπονδιών και η μικρή μαζικότητα. Στηρίχτηκε κυρίως από συνδικαλιστές της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ έχουν ήδη διαχωρίσει τη θέση τους από τον αγώνα της ΕΡΤ, αφού, μετά την 24ωρη απεργία που αναγκάστηκαν να προκηρύξουν, έπαψαν να ασχολούνται με το θέμα. Οι αποφάσεις της σύσκεψης έδειχναν να είναι προειλημμένες. Η συντριπτική πλειοψηφία των τοποθετήσεων προσπάθησε να αποφύγει τα δύσκολα, με τη γνωστή τακτική φυγής από αυτά, δια της γνωστής απογείωσης της γενικής πολιτικής απεργίας διάρκειας. Έτσι, γίνεται κατανοητό πώς συνδικαλιστές τύπου Φωτόπουλου που γαλουχήθηκαν και γαλούχησαν όλο αυτό τον κυρίαρχο συνδικαλισμό του συμβιβασμού, του παραγοντισμού, του κυβερνητισμού, της ανάθεσης και των εικονικών κινημάτων, ένοιωσαν τόση άνεση να παραδίνουν μαθήματα συνδικαλισμού, να υπερασπίζονται τη γενική απεργία διάρκειας (έχοντας ξεπουλήσει δεκάδες απεργίες) και να καταχειροκροτούνται. Οι ενοχλητικές τοποθετήσεις προσπεράστηκαν από συνεννοήσεις μεταξύ συνδικαλιστών.
Από τις συζητήσεις με τους εργαζόμενους, είναι φανερό πως οι συνδικαλιστικές διαδικασίες κινούνται μακριά από τις αγωνίες τους και οι ίδιοι μακριά από τις συνδικαλιστικές διαδικασίες. Συνυπάρχουν τόσο οι αυταπάτες γύρω από τους χειρισμούς της κυβέρνησης και της συνδικαλιστικής ηγεσίας, η άγνοια για τις εξελίξεις αλλά και η πραγματική διάθεση για αγώνα. Η ουσιαστική συνύπαρξη και αλληλοτροφοδότηση των απ’ έξω με τους από μέσα, το πολιτικό κέντρισμα των απολυμένων της ΕΡΤ, το αντάμωμα όλων αυτών και σε δρόμους πέρα από το προαύλιο των κτιρίων είναι αναγκαιότητα. Οι φωνές, για να γίνει η ΕΡΤ κέντρο αγώνα, περίσσεψαν. Σε αυτή τη φάση, μπορεί η κυβέρνηση να έχει ως προτεραιότητα την ικανοποίηση των αξιώσεων της τρόικας αλλά το ίδιο σημαντικό είναι να καταπνίγει τις όποιες αντιδράσεις που προκαλεί η πολιτική της. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ έχασαν τη δουλειά τους και τη θέλουν πίσω.
Το κάστρο της κατάληψης της ΕΡΤ πρέπει να αποκτήσει πολεμίστρες και να πολεμήσει, για να μην αλωθεί από την πολιορκία της κυβέρνησης η οποία θα σφίγγει όλο και περισσότερο.
