TAP : Πραγματικά δεδομένα και μύθοι

Η τραυματισμένη πλέον κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- ΝΔ, πνιγμένη από τη λαϊκή οργή και τις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις, έχει ζωτική ανάγκη το στήσιμο νέων αυταπατών, έστω όπως όπως.
Μια τέτοια ευκαιρία ήταν ο ΤΑΡ, που αποτελεί τελικά, γι’ αυτή τη φάση, την επιλογή για τη μεταφορά του αζέρικου αερίου στην Ευρώπη, έναντι του NABUCO.
Λίγες μέρες πριν, η σχετική αρθρογραφία θεωρούσε πιο πιθανή επιλογή τον NABUCO, όμως, όπως τελικά φάνηκε, η αγορά του ΔΕΣΦΑ από την αζέρικη Socar ήδη σηματοδότησε την επιλογή του ΤΑΡ. Σε κάθε περίπτωση, και η κατάληξη του διαγωνισμού της ΔΕΠΑ- ΔΕΣΦΑ (αποχώρηση Ρώσων από ΔΕΠΑ -αγορά ΔΕΣΦΑ από Αζέρους) και η επιλογή του ΤΑΡ φαίνεται, για την ώρα, να ικανοποιούν τα σχέδια και τις απαιτήσεις των ΗΠΑ για φραγή, από κάθε άποψη, του νότιου ρεύματος (south street) των Ρώσων από τον ελλαδικό χώρο.

Η περιγραφή των ανταγωνιστικών κινήσεων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών παιχτών με όρους σκακιού, σ’ ότι αφορά τη γεωπολιτική της ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς, πράγματι αποδίδει την πραγματικότητα. Μόνο που στις κινήσεις δεν υπάρχουν περιορισμοί ούτε βέβαια αθλητικό πνεύμα, αλλά αντίθετα άγριος ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, συχνότατα με κόστος το αίμα των λαών και την καταστροφή των χωρών τους.
Οι Ρώσοι κατηγορούνται, όχι αβάσιμα, ότι κάνουν πολιτική με το αέριο. Οι ΗΠΑ «αγωνιούν» για τον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης και την απεξάρτησή της από τη Ρωσία. Η Γερμανία κάνει το λογαριασμό της με στρατηγική ενεργειακή σύνδεση με τη Ρωσία, μέσω Βαλτικής, ενώ Άγγλοι – Γάλλοι πρωτοστάτησαν στο ρήμαγμα και την ενεργειακή λεηλασία της Λιβύης και τώρα χώνονται όσο μπορούν στη Συρία, μπας και πατήσουν ποδάρι στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή.
Η ενέργεια δεν είναι το μόνο αλλά είναι σημαντικό επίδικο του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Αυτό συμβαίνει, γιατί το κόστος της ενέργειας συμβάλλει καθοριστικά στο κόστος παραγωγής. Ολόκληρες εκστρατείες οικολογικής ευαισθησίας κηρύχτηκαν από τη Δύση, με ντόπιες εκφράσεις την πράσινη οικονομία του Γ. Παπανδρέου, κόντρα στους ρώσικους αγωγούς που ρυπαίνουν ενώ σήμερα στις ΗΠΑ είναι σε εξέλιξη η επανάσταση του φτηνού αλλά ιδιαίτερα καταστροφικού για το περιβάλλον σχιστολιθικού αερίου. Μπρος στο χρήμα, τι είναι ο πόνος για το περιβάλλον. Έτσι, η ΒΡ κάθε άλλο παρά χάνει το πράσινο προφίλ της, παρότι κατέστρεψε μόλις πριν δύο χρόνια τις ακτές της Florida και μεγάλο μέρος του κόλπου του Μεξικού.
Αντίστοιχος είναι ο κυνισμός και η υποκρισία για την τύχη λαών και χωρών που τυχαίνει να διαθέτουν πηγές ενέργειας ή τυχαίνει να βρίσκονται στο διάβα αγωγών και άλλων δικτύων μεταφοράς της. Η περίπτωση της Κύπρου είναι το πιο κοντινό και πρόσφατο παράδειγμα ευημερίας με βάση το αέριο, αν και όχι για την ώρα το πιο τραγικό. Στην ευρύτερη περιοχή, οι κίνδυνοι είναι ακόμη μεγαλύτεροι και όχι μόνο για την Κύπρο. Ο έλεγχος της Αιγύπτου, του Σουέζ, της εμπορικής πύλης εισόδου στην Ευρώπη, μαζί με τον έλεγχο των ενεργειακών αποθεμάτων της νοτιοανατολικής Μεσογείου και Μέσης Ανατολής είναι κρίσιμα επίδικα ενός συνολικότερου άγριου και επικίνδυνου ανταγωνισμού στην ευρύτερη περιοχή που, σε σύμπλευση με την κρίση, δημιουργεί σοβαρές αναδιατάξεις και ανακατατάξεις.
Το ελπιδοφόρο είναι η αφύπνιση των λαϊκών μαζών από την Αίγυπτο και την Τουρκία μέχρι τα Βαλκάνια αλλά και τη χώρα μας. Οι αρνητικοί συσχετισμοί μπορεί για την ώρα να επιτρέπουν χειρισμούς και ελιγμούς από αστικές τάξεις, ιμπεριαλιστές και κάθε λογής αντιδραστικούς, όμως κάθε προοδευτικός άνθρωπος και πολύ περισσότερο οι κομμουνιστές οφείλουν να τοποθετούνται στη βάση αυτής της πραγματικότητας που πλέον δεν κρύβεται με κανένα τρόπο.
Για τη συγκρότηση της εργατικής τάξης και του κόσμου της δουλειάς στη σύγκρουσή της με τον κόσμο του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, είναι απαραίτητη η αποκάλυψη των μύθων αλλά και των κινδύνων από το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, είτε αυτό έχει να κάνει με τους αγωγούς, με ΑΟΖ, με αντιδραστικές συμμαχίες της αστικής τάξης με το Ισραήλ, με το ρόλο των βάσεων και άλλα τέτοια που δυστυχώς από την αριστερά μας αντιμετωπίζονται χαρούμενα ή μένουν στο περιθώριο ή με ευκολία προσεγγίζονται άλλοτε με όρους εθνικισμού άλλοτε με όρους κοσμοπολιτισμού της υποτέλειας και πολύ συχνά μ’ ένα ανόητο μείγμα τους.

Τα πραγματικά δεδομένα γύρω από τον ΤΑΡ
Ο ΤΑΡ επιλέγεται έναντι του επίσης δυτικού σχεδίου του NABUCO για το βασικό λόγο, ότι είναι πολύ πιο οικονομικός. Θα είναι 400 χιλιόμετρα μικρότερος του NABUCO ενώ και η χωρητικότητά του θα είναι αρκετά μικρότερη, ιδιαίτερα σε σχέση με τα αρχικά σχέδια για το NABUCO που προέβλεπαν 31 δις κυβικά αερίου το χρόνο. Η αζέρικη SOCAR θέλει να μπει στην κοινοπραξία του ΤΑΡ, διαθέτοντας πλέον το έτοιμο διακρατικό δίκτυο του ΔΕΣΦΑ, το οποίο αποκτά κοψοχρονιά. Ουσιαστικά, όπως αποκαλύπτεται, όταν η SOCAR έδινε (τη μοναδική τελικά) προσφορά για τον ΔΕΣΦΑ, ο ΤΑΡ είχε ήδη επιλεγεί έναντι του NABUCO. Οι Ρώσοι, διαβλέποντας τις πιέσεις των ΗΠΑ στην ευρωπαϊκή επιτροπή, επιλέγουν να την κάνουν από μια μικρή επένδυση στην Ελλάδα, προκειμένου να μη ρισκάρουν τη συνολικότερη σχέση τους με την Ε.Ε. που, μόνο μέσου του North stream, δίνουν στη Γερμανία ήδη 50 δις κυβικά αερίου το χρόνο και σύντομα θα τα διπλασιάσουν. Ταυτόχρονα, υπάρχουν οι παλιοί αγωγοί από Ουκρανία – Λευκορωσία ενώ ο South stream έχει αλλάξει διαδρομή προς βορρά, παρακάμπτοντας την Ελλάδα αλλά κάθε άλλο παρά ματαιώνεται.
Ο στόχος είναι ο South stream (με διακλαδώσεις που θα αποφασιστούν στις επόμενες κινήσεις στη σκακιέρα) να μεταφέρει περί τα 70 δις κυβικά αερίου προς Ευρώπη από άμεσα διαθέσιμο ρώσικο αέριο.
Η Ρωσία καλύπτει ήδη κατά 80% τις γοργά αυξανόμενες, παρά την ύφεση, ανάγκες της Ευρώπης σε αέριο και το στοίχημα με τη Δύση, και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ, είναι ο από νότο εφοδιασμός εκτός Ρωσίας.
Η πυρηνική ενέργεια έχει τα προβλήματά της, οι ΑΠΕ έχουν όρια, ο σχιστόλιθος δεν δίνει άμεση λύση στην Ευρώπη και η σταθερότητα στη Μέση Ανατολή δε φαίνεται στον ορίζοντα. Οι ΗΠΑ μάλλον διασφαλίζουν μεγάλη αβάντα με το σχιστολιθικό αέριο και η Ρωσία, παρά τα κολλήματα που της βάζουν, έχει άμεσο διαθέσιμο και άφθονο αέριο με εναλλακτικό μεγαλοπελάτη πλέον και την Κίνα.
Αν δούμε αυτά τα μεγέθη, τότε τα 10 δις κυβικά που ίσα ίσα τα βρίσκει ο ΤΑΡ μετά το 2019, από το αζέρικο κοίτασμα του sax deniz, τότε αυτά περί ελληνικού ενεργειακού κόμβου είναι απλώς φαιδρά. Κάτι τέτοιο θεωρητικά θα μπορούσε να γίνει με τους τεράστιους ρώσικους αγωγούς, κάτι που ο Μπράιζα και οι ΗΠΑ απότρεψαν άλλοτε διακριτικά και άλλοτε τελείως άκομψα.
Η φυγή των Ρώσων στις μέρες μας και από τη ΔΕΠΑ, η αγορά του ΔΕΣΦΑ από τους Αζέρους και η επιλογή του ΤΑΡ εντάσσουν τη χώρα κατ’ αποκλειστικότητα στα σχέδια της Δύσης που εγκρίνουν οι ΗΠΑ και κόβουν με μιας ορέξεις και φιλοδοξίες της αστικής τάξης.
Το φυσικό αέριο στην Ελλάδα θα παραμείνει πανάκριβο, ακόμη και σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, 30% ακριβότερο. Ο ΤΑΡ δε θα αποδίδει τέλη διέλευσης, η ΔΕΠΑ από ακριβή νύφη, για την ώρα μένει στα αζήτητα, ενώ ο ΔΕΣΦΑ πουλιέται κοψοχρονιά και αξιοποιείται από τη Socar στο πλαίσιο της κοινοπραξίας του ΤΑΡ. Όλα αυτά κάνουν ακόμα πιο οικονομικά αποδεκτή την επιλογή του ΤΑΡ έναντι του πανάκριβου NABUCO που σχεδιάζεται χρόνια από τη Δύση, χωρίς να διασφαλίζεται κάποια σοβαρή ποσότητα αερίου, για να συμφέρει η επιλογή του.
Όλα αυτά οδήγησαν την κοινοπραξία του αζέρικου αερίου στην επιλογή του ΤΑΡ έναντι του NABUCO, μιας κι έτσι κι αλλιώς η ρώσικη υπεροχή σε διαθέσιμα αποθέματα δε ξεπερνιέται έτσι απλά, με σχέδια επί χάρτου. Οι πόλεμοι στη Λιβύη, στη Συρία και η γενικότερη ιμπεριαλιστική πολιτική της Δύσης στην περιοχή είναι προϋπόθεση, για να αντιπαρέλθει η κάθε άλλο παρά ενωμένη Δύση στη ρώσικη ισχύ στο ενεργειακό.
Μέσα σ’ αυτή τη γεωπολιτική πραγματικότητα, πάλι ακούγεται φαιδρό, πώς ο ΤΑΡ ήταν διπλωματική επιτυχία του Σαμαρά. Ο Σαμαράς συναντήθηκε ο ίδιος τρεις φορές με τον Ρώσο Αλεξέι Μίλερ της GAZPROM για τη ΔΕΠΑ και υπήρξε ναυάγιο ευρύτερα καταστροφικό για την ελληνική οικονομία. Τώρα, είναι γεγονός ότι προέκυψε ο ΤΑΡ. Όμως, success story, σαν αυτό με την πώληση της ΔΕΠΑ- ΔΕΣΦΑ, με σχεδόν 2 δις που θα ξεκινούσαν πανηγυρικά τις αποκρατικοποιήσεις, με τις ρώσικες δίπλα στις κινέζικες μπίζνες, δεν είναι εύκολο να ξανασυμβεί.
Δεν ξέρουμε, αν θα χρειαστεί νέο κούρεμα και με ποιους όρους ή αν θα φτάσει στους δανειστές το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας και το παραπέρα ξεζούμισμα του λαού που είναι τα μόνα σίγουρα δεδομένα από πλευράς προθέσεων των ιμπεριαλιστών. Ξέρουμε, όμως, στα σίγουρα, πως ο κόσμος της δουλειάς στη χώρα μας δεν έχει να ελπίζει μα αντίθετα έχει να φοβάται, όταν ακούει για ενεργειακούς κόμβους ή για αξιοποίηση των ΑΟΖ, είτε από ντόπια είτε από ξένα μονοπώλια και πάντα με τις πλάτες των ιμπεριαλιστών.
Η περίπτωση της Κύπρου, και όχι μόνο, είναι εξόχως διδακτική. Η προοπτική της αντιιμπεριαλιστικής ενότητας των λαών είναι όρος για την ταξική ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης και του κόσμου της δουλειάς σε κάθε χώρα της περιοχής. Ταυτόχρονα, αποτελεί υπαρκτή δυνατότητα, με βάση τα σπουδαία σκιρτήματα των λαών της περιοχής, παρά τους δοσμένους από το χθες αρνητικούς συσχετισμούς.
Η συγκρότηση της ΠΑΑΣ και η επιμονή στην αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση στο κίνημα στη χώρα μας, κόντρα σε κάθε λογής κυβερνητισμούς, μεταβατικά προγράμματα και εκλογικές αυταπάτες, μπορούν να συμβάλλουν στην υπόθεση της υπεράσπισης της ζωής των ανθρώπων της δουλειάς ενάντια στην εκμετάλλευση, τη φασιστικοποίηση, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και τον πόλεμο. Στην ίδια κατεύθυνση, με προϋπόθεση βήματα συγκρότησης της εργατικής τάξης, μπορεί να φωτιστεί ξανά ο δρόμος της σοσιαλιστικής προοπτικής, με πραγματικούς επαναστατικούς όρους μαζών και όχι με προγράμματα του αέρα.