Υπόθεση Σνόουντεν: Υπενθύμιση σε εχθρούς και «συμμάχους» του μεγάλου αφεντικού

«Είναι φυσιολογικό, όλες οι κυβερνήσεις το κάνουν» ήταν η αντίδραση του «δημοκράτη» Μπαράκ Ομπάμα απέναντι στις οργισμένες ερωτήσεις της γερμανικής κυβέρνησης και άλλων συμμάχων. Όταν οι «σύμμαχοι» μιλούν μεταξύ τους με τόση κυνικότητα, φανταζόμαστε τι σκέφτονται για το μεγάλο εχθρό τους, τους λαούς του κόσμου.
Η υπόθεση Σνόουντεν προσφέρεται και για γενικά συμπεράσματα αλλά και ανάλυση πάνω στη συγκεκριμένη πολιτική περίοδο που διανύουμε.
Από τη μία, αυτό που αναδείχθηκε με την αυτομόληση του αμερικάνου πράκτορα είναι η ύπαρξη ενός παγκόσμιου δικτύου παρακολουθήσεων από την NSA (υπηρεσία πληροφοριών των ΗΠΑ), το οποίο απλώνεται σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής. Εκατομμύρια τηλέφωνα, mail και λογαριασμοί facebook φακελώνονται πλέον με την «τελευταία λέξη της τεχνολογίας» και της επιστήμης των υπολογιστών.
Η παγκόσμια παρακολούθηση δεν αφορά μόνο τους «γνωστούς-άγνωστους τρομοκράτες», αλλά τις συνήθειες και τις πεποιθήσεις εκατομμυρίων πολιτών εντός και εκτός ΗΠΑ σε ένα αναβαθμισμένο σύστημα συγκέντρωσης πληροφοριών. Όλες αυτές οι δήθεν «απόρρητες πληροφορίες προσωπικών δεδομένων», τις οποίες δίνουμε όταν κάνουμε τις αγορές μας ή όταν επισκεπτόμαστε μια ιστοσελίδα, αυτά που λέμε από το τηλέφωνο ή δίπλα στο τηλέφωνο, όλα καταλήγουν σε κεντρική επεξεργασία και αποθήκευση δεδομένων.
Είναι γνωστές οι συμβάσεις των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών, ώστε να έχουν αυτόματη πρόσβαση, χωρίς να απαιτείται η χρονοβόρα «εντολή από τη δικαιοσύνη», στους λογαριασμούς και τα κινητά κάθε «υπόπτου για τρομοκρατία». Και εδώ πρέπει να γίνει κάτι ξεκάθαρο: ύποπτος για τρομοκρατία είναι κάθε σκεπτόμενος πολίτης με δημοκρατικά φρονήματα, κάθε πολιτική άποψη που αμφισβητεί την παγκόσμια ιμπεριαλιστική κυριαρχία. «Τρομοκράτες» για τους ιμπεριαλιστές δεν είναι μόνο όσοι αγωνίζονται ενεργά για το λαϊκό δίκαιο - «τρομοκρατική» είναι κάθε ελεύθερη σκέψη, είναι κάθε διάθεση για μια καλύτερη ζωή. Αυτό επεκτείνεται και στη σφαίρα του πολιτισμού.
Το σύστημα έχει πλέον τα τεχνικά μέσα για να διαμορφώσει ένα άνευ προηγουμένου φακέλωμα των διαθέσεων των μαζών: ο Μεγάλος Αδελφός είναι εδώ, και φτιάχτηκε από το «φιλελεύθερο δημοκρατικό» σύστημα που τόσο πιστά υπηρέτησε ο Όργουελ τόσο με την πένα του αντικομμουνιστή όσο και με τη θητεία του ως χαφιές και πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών.
Το ζήτημα όμως δεν είναι μόνο η καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Είναι η «αποκάλυψη» (εμείς δεν πέσαμε από τα σύννεφα) ότι η παρακολούθηση συμπεριελάμβανε το διπλωματικό προσωπικό, τις κυβερνήσεις και τους υπουργούς δεκάδων κρατών που κάθε άλλο παρά στον «άξονα του κακού» ανήκουν.
Ακόμα και η ποιοτική μεταβολή της παρακολούθησης είναι ενδεικτική του τι συμβαίνει: τον Ιανουάριο του 2013 οι παρακολουθήσεις με στόχο τη Γερμανία εκτοξεύτηκαν. Να λοιπόν ένας «ποιοτικός δείκτης» της όξυνσης του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού: οι ΗΠΑ βρίσκονται τα τελευταία χρόνια σε έναν λυσσαλέο υπόγειο ανταγωνισμό μέσω της ευρωζώνης, που αγγίζει νομισματικά και χρηματοπιστωτικά ζητήματα παγκόσμιας κλίμακας (η Ελλάδα είναι και αυτή ένα σημαντικό ζήτημα). Η όξυνση της αντίθεσης αυτής είναι μια επιβεβαίωση του τι διακυβεύεται στις λεγόμενες συνόδους των G20.
Αλλά όχι μόνο αυτό. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα και προσωπικό είναι βαθιά διαποτισμένο από την ιμπεριαλιστική ανάμειξη. Είναι πολλές φορές εντολοδόχος (βλέπε π.χ. Αβραμόπουλο και Αζερμπαϊτζάν) των ιμπεριαλιστικών πολιτικών. Και ποιο μεγάλο αφεντικό δεν έχει το δικαίωμα να παρακολουθεί τη ζωή των υπαλλήλων του; Να παρακολουθεί τα σκάνδαλα, τους συγγενείς, τις ερωμένες, ώστε να τους έχει στο χέρι; Να παρακολουθεί τα υπουργικά συμβούλια, το κινητό του πρωθυπουργού; Στο κάτω κάτω, αυτοί τον διόρισαν, αυτοί τον διατάζουν και αυτοί μπορούν κάλλιστα να τον βγάλουν από τη μέση, αν υπογράψει... λάθος αγωγό.
Η Ρωσία (που θα παραχωρήσει τελικά άσυλο στον Σνόουντεν) φυσικά έχει κάθε λόγο να χαίρεται. Όχι βέβαια επειδή έχει κάποια αυταπάτη για το εαυτό της. Η Μόσχα είναι ο στόχος και εκεί είναι στραμμένες ακόμα οι πυρηνικές κεφαλές των Αμερικάνων. Λογικό είναι να είναι στραμμένοι και οι κοριοί. Η Ρωσία έχει κάθε λόγο να χαίρεται γιατί οξύνεται ο ανταγωνισμός ΗΠΑ-Γερμανίας, σε μια περίοδο όπου είναι ανοιχτά πολλά γεωστρατηγικά και οικονομικά ζητήματα (Κύπρος, αγωγοί, ΔΕΠΑ, κούρεμα καταθέσεων κτλ). Το ρήγμα αυτό ο Πούτιν θα το εκμεταλλευτεί όσο μπορεί.
Εκμεταλλευόμενοι το ενδοϊμπεριαλιστικό ρήγμα, βγήκαν και διάφοροι (Ισημερινός, Βανεζουέλα κτλ) να κάνουν επίδειξη αντιαμερικανισμού.
Τέλος, αλλά όχι το λιγότερο σημαντικό, η υπόθεση Σνόουντεν είναι μία ακόμα σε έναν κρίκο υποθέσεων: «ερωτικό» σκάνδαλο Πετρέους (υποδιοικητής CIA), διαρροές Wikileaks κτλ. Οι υποθέσεις αυτές μαρτυρούν τον έντονο ενδοαστικό ανταγωνισμό μέσα στα πλαίσια του μεγάλου αφεντικού - ο ανταγωνισμός αυτός έχει γίνει φανερός και με την υποβάθμιση της ομοσπονδιακής τράπεζας από αμερικάνικους οίκους αξιολόγησης και από άλλα γεγονότα.
Είναι ένδειξη των στρατηγικών (αλλά και οικονομικών) αναζητήσεων των «γερακιών» οι οποίες παράγουν δυσλειτουργίες που στρέφονται κάποιες φορές και ενάντια στα συμφέροντα της υπερδύναμης.
Δυστυχώς για τους λαούς του κόσμου, γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά πώς συνηθίζουν να ξεπερνούν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές τέτοια αδιέξοδα - με νέες πολεμικές αναμετρήσεις. Η διαδικασία της διαμόρφωσης των στρατηγικών συμμαχιών γίνεται μπροστά στα μάτια μας - έχουμε πολλές στροφές μπροστά μας, και κάποιες θα είναι απότομες.
Χρόνο οι λαοί δεν έχουν: η ανάγκη ανάπτυξης του αντιιμπεριαλιστικού, διεθνιστικού κινήματος, η ανάγκη για ανάδειξη του παγκόσμιου αιτήματος για ανεξαρτησία των καταπιεσμένων λαών και εθνών είναι σημερινή και άμεση!