Η κρίση στην τρικομματική κυβέρνηση που ξέσπασε με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ και την απόλυση των εργαζόμενων σε αυτή, συμπυκνώνει το πραγματικό πρόβλημα των αστικών πολιτικών δυνάμεων και των κολαούζων τους στην χώρα μας. Η άμεση εκτέλεση των απαιτήσεων των ιμπεριαλιστών της τρόϊκας και του κεφαλαίου συνεχώς κλιμακώνονται, σε συνάρτηση με την εργατική - λαϊκή αντίσταση και όπως αυτή κάθε φορά εκδηλώνεται. Ταυτόχρονα, η άμεση επέμβαση των ιμπεριαλιστών στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, με απαγόρευση προσφυγής στις κάλπες, που θα μπορούσαν να εκτονώσουν προσωρινά την κατάσταση ή να δώσουν νέα «δεδομένα», δημιουργούν την ανάγκη συνεχούς ανακύκλωσης ενός φθαρμένου πολιτικού προσωπικού.
Η περίπτωση του ΠΑΣΟΚ
Η παραμονή του Βενιζέλου στην κυβέρνηση Σαμαρά δεν ήταν μόνο δική του επιλογή ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης πορείας αυτού του αστικού πυλώνα του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης αλλά και πλήρης συμμόρφωση στις απαιτήσεις των Ευρωπαίων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, οι οποίοι έχουν ως πρωταρχικό στόχο την υλοποίηση όλων των αντιλαϊκών μέτρων και το γονάτισμα των εργαζόμενων. Έχει γίνει σαφές στον Βενιζέλο, από τις δυνάμεις του συστήματος μέσα και έξω από την χώρα, ότι τόσο το δικό του πολιτικό μέλλον όσο και αυτό του ΠΑΣΟΚ συνδέεται άρρηκτα με την στάση του και την πλήρη αφοσίωσή του στην βάρβαρη επίθεση, αφήνοντας στην άκρη τις όποιες «δημοκρατικές ευαισθησίες» έχουν απομείνει σε αυτόν τον χώρο. Και η πρώτη «ανταμοιβή» δεν άργησε να έρθει με γκάλοπ που δείχνουν το ΠΑΣΟΚ να «τσιμπάει» κάτι παραπάνω από την καταβαράθρωση που έχει βρεθεί. Όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο «απλά» ούτε για την ηγεσία του ούτε για τις δυνάμεις που κάνουν κουμάντο στην χώρα, ούτε για την αστική τάξη. Η ταύτιση του Βενιζέλου με τον Σαμαρά θα βάλει νέα εμπόδια στην συγκρότηση ενός φορέα της «κεντροαριστεράς» που το σύστημα την έχει ανάγκη, για να μην εξαρτάται αποκλειστικά από το «κέντρο Σαμαρά», όσο και εάν το ενισχύει σήμερα. Και δεν είναι μόνο αυτό το ζήτημα. Τα αστικά «κόμματα εξουσίας» στην χώρα μας «επικοινωνούν» με διάφορους τρόπους, μέσα και ανθρώπους με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αυτή η «επικοινωνία»
καθορίζει τους προσανατολισμούς του κάθε αστικού κόμματος, ακόμα και την ηγεσία του. Η σημερινή εξέλιξη με την συγκρότηση κυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου περιπλέκει τα πράγματα στο ζήτημα των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για την κυριαρχία τους στην χώρα...
Η αποχώρηση του Παναγιωτακόπουλου και της «αριστερής πρωτοβουλίας» από το ΠΑΣΟΚ, κόντρα στις επιλογές Βενιζέλου, και η «ανησυχία» του Γ.Παπανδρέου για αυτή την αποχώρηση δεν είναι χωρίς σημασία.
Ο «αριστερός» Παναγιωτακόπουλος συμμετέχει στα όργανα του ΠΑΣΟΚ εδώ και δεκαετίες, έχει συνδεθεί μαζί του σε όλη την πορεία της αντιλαϊκής-αντεργατικής του φυσιογνωμίας, σε όλες τις περιπέτειες επιλογής και αποδοχής των ιμπεριαλιστών προστατών. Συμμετείχε σε όλη την διάρκεια εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής αλλά δεν «άντεξε» την αποκλειστική σύμπλευση με τον Σαμαρά και την ΝΔ, χωρίς πλέον το δεκανίκι του Κουβέλη. Όπως δήλωσε ο ίδιος, θα συμβάλει και αυτός στην διαδικασία της ανασυγκρότησης του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας, αφού το ΠΑΣΟΚ έπαψε να είναι αυτό που «ήταν». Είναι φανερό ότι οι διεργασίες στον χώρο αυτό δεν προκαλούνται από την βάρβαρη επίθεση και τις επιπτώσεις της στον λαό, τα διάφορα στελέχη του χώρου αυτού, που περιφέρονται σε κανάλια ή συγκροτούν θνησιγενή σχήματα είτε έχουν πρωταγωνιστήσει σε αυτή την επίθεση ή έχουν παίξει ρόλο στην εκτόνωση των εσωκομματικών αντιδράσεων. Είναι σίγουρο ότι δεν έχουν τρομάξει από την ακροδεξιά κατεύθυνση του Σαμαρά. Δεν τον γνώρισαν σήμερα. Ο προβληματισμός και το «βραχυκύκλωμα» αφορούν τις επιπτώσεις της κρίσης σε τμήματα της αστικής τάξης και των ανώτερων τμημάτων, μεσαίων στρωμάτων, τη δυνατότητα «επαναδιαπραγμάτευσης» με τους ιμπεριαλιστές των όρων της ύπαρξης και του ρόλου τους ενώ ταυτόχρονα αναζητούν να επανασυνδεθούν με τα μικροαστικά στρώματα και να «διαπραγματευτούν» και την δική τους σωτηρία. Φιλόδοξη και εξαιρετικά δύσκολη κατεύθυνση στην σημερινή περίοδο που είναι σίγουρο ότι θα προκαλεί συνεχείς διασπάσεις και επανασυγκολήσεις στον χώρο, είτε με τον Βενιζέλο είτε χωρίς αυτόν, είτε με πρωταγωνιστικό ρόλο του ΓΑΠ είτε χωρίς αυτόν.
… και το δεκανίκι της ΔΗΜΑΡ
Η κρίση του συστήματος και η επίθεση στους εργαζόμενους δεν άφησε αλώβητη και την αριστερά «μας». Μάλιστα ένα τμήμα της, το πιο «ανανεωτικό» που ποτέ δεν είχε κρύψει τις διαθέσεις του να γίνει «δωρητής σώματος» για την διάσωση του συστήματος, αποφάσισε να συγκροτηθεί σε αυτόνομο πολιτικό φορέα, μέσα στην έκρηξη των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων, για να παίξει τον «υπεύθυνο» ρόλο του κολαούζου. Μόνο που οι εξελίξεις δεν προγραμματίζονται. Η ΔΗΜΑΡ επιδίωκε να αποτελέσει τον καταλύτη των εξελίξεων στην κεντραριστερά, να λειτουργήσει ως ανάχωμα στην αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ και ταυτόχρονα να κάνει πραγματικότητα τις ονειρώξεις της για κυβερνητικές ευθύνες. Είναι προφανές, όμως, ότι το «έρμα» του χώρου δεν είναι ανάλογο με τις απαιτήσεις της περιόδου. Αποδείχτηκε ο «αδύνατος κρίκος» της τρικομματικής κυβέρνησης, στην οποία θεωρούσε ότι μπορούσε να υπάρξει «κοινός πολιτικός τόπος», όπως δηλώνει ο Κουβέλης. Ο «κοινός τόπος» είχε βρεθεί ένα χρόνο τώρα, με την εφαρμογή της βάρβαρης αντιλαϊκής επιλογής της επίθεσης. Αυτό που ανάγκασε τον Κουβέλη σε αποχώρηση ήταν η κλιμάκωση αυτής της επίθεσης με «αντιδημοκρατικό» τρόπο και σε μεγάλη έκταση. Η ομολογία Μανιτάκη, ότι «η τρόϊκα αντιμετώπιζε την υπόθεση των 12500 εργαζομένων του δημοσίου σαν σακιά με πατάτες που πρέπει να πεταχτούν σε μία μέρα» φανερώνει, από την μια, το βάθος της επίθεσης και από την άλλη, τα «όρια» του χώρου αυτού. Βέβαια, μέσα στην ΔΗΜΑΡ, υπάρχουν πολλά στελέχη που δεν έχουν «όρια». Από τον γραμματέα Λυκούδη μέχρι τον έμπειρο σε αυτές τις «δουλειές» Μπίστη, εκφράστηκε σφοδρή αντίδραση για την αποχώρηση από την κυβέρνηση. Ήταν φανερό, όμως, ότι η παραμονή στην κυβέρνηση Σαμαρά με τους όρους που είχαν επιβληθεί εξαντλούσε κάθε δυνατότητα στην ΔΗΜΑΡ να παίξει κάποιο ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις και θα την καταδίκαζε σε μόνιμη θέση κομπάρσου και κολαούζου. Με την κίνησή της αυτή, φιλοδοξεί ότι μπορεί να βρεθεί επικεφαλής εκείνων των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα διαπραγματευτούν με τους ιμπεριαλιστές τους όρους και τις ταχύτητες της εφαρμογής των μέτρων, από την στιγμή που το ΠΑΣΟΚ εγκατέλειψε την «κοινή στάση».
Η σφοδρότητα της επίθεσης που θα κλιμακωθεί το επόμενο διάστημα κάνει τόσο αστικές πολιτικές δυνάμεις αλλά και «αριστερά» δεκανίκια τους να «τρομάζουν» για την διαχείριση των λαϊκών αντιδράσεων με τις οποίες θα βρεθούν αντιμέτωπες, για τον ρόλο που τους επιφυλάσσουν οι ιμπεριαλιστές, για την υποβάθμιση της τάξης που υπηρετούν, για την καταστροφή των μεσαίων στρωμάτων. Οι αντιδραστικές δυνάμεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών δεν είναι διατεθειμένοι να «διαπραγματευτούν». Απαιτούν την άμεση και χωρίς έλεος κλιμάκωση της επίθεσης.
Για τους εργαζόμενους, γίνεται φανερό ότι δεν έχουν κανένα συμφέρον να στηριχτούν είτε σε «πυλώνες» του συστήματος, είτε σε «υπεύθυνα» δεκανίκια του. Οι συγκρούσεις και οι αντιθέσεις στο αστικό πολιτικό σύστημα μεταξύ των διαχειριστών του δεν αφορούν τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα και καταχτήσεις. Αυτό που γίνεται συνείδηση σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα του λαού είναι ότι οι αντιδραστικές δυνάμεις δεν θα σταματήσουν μόνες τους την επίθεση.
