Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

28 Φεβ 2013

Οι λαοί για να ανατρέψουν την επίθεση πρέπει να εμπιστευτούν μόνο τις δικές τους δυνάμεις
Μία πρώτη εκτίμηση των αποτελεσμάτων των ιταλικών εκλογών

Δεν κράτησε πολύ η «ευφορία» στις ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ μετά τον προσωρινό συμβιβασμό ΔΝΤ-ΕΕ τον περασμένο Νοέμβρη. Μετά τις εξαγγελίες του Κάμερον για δημοψήφισμα στην Αγγλία για την παραμονή ή όχι στην ΕΕ, ήρθαν τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών για να δημιουργήσουν νέους τριγμούς στο λεγόμενο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Συνοπτικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αμφισβήτηση και η άρνηση των επιταγών του Βερολίνου τόσο στο πολιτικό όσο και στο οικονομικό επίπεδο ήταν το μήνυμα των αποτελεσμάτων που εκφράστηκαν, για διαφορετικούς λόγους, τόσο από δυνάμεις του συστήματος όσο και από τον ιταλικό λαό.
Η επανεμφάνιση Μπερλουσκόνι στην πολιτική σκηνή και μάλιστα με χαρακτήρα καθοριστικού παράγοντα δεν αφορά τις «ιδιοτροπίες» του ιταλικού λαού αλλά κυρίως την προσπάθεια «αυθεντικής» έκφρασης του ιταλικού μονοπωλιακού κεφαλαίου αλλά ταυτόχρονα και μία εξέλιξη που έχει άμεση σχέση με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ΗΠΑ-ΕΕ και την θέση που παίρνει ο καθένας σε αυτούς.
Η ανατροπή του σχεδίου για μία κυβέρνηση Μπερσάνι-Μόντι που θα συνέχιζε την ίδια πολιτική βάρβαρων μέτρων λιτότητας, η οποία κλιμακώθηκε από τον Νοέμβρη του 2011 με την τοποθέτηση του Μόντι στην πρωθυπουργία και θα κινούνταν πειθήνια στην γραμμή που χαράζει το Βερολίνο με ή χωρίς το Παρίσι, φέρνει ξανά στο προσκήνιο τα πολιτικά αδιέξοδα των δυνάμεων του συστήματος ακόμα και σε χώρες όπως η Ιταλία, όπου «παίζει χωρίς αντίπαλο».
Είναι φανερό ότι δεν μπορεί, εύκολα, να ξανα-επιβληθεί στην Ιταλία, τρίτη οικονομική δύναμη στην ΕΕ και μέλος του G7, ένας «τεχνοκράτης» στην πρωθυπουργία αλλά να αναζητηθεί μία «βιώσιμη» πολιτική λύση στην οποία θα έχουν άμεσο λόγο το ιταλικό μονοπωλιακό κεφάλαιο και όλες οι πολιτικές του εκφράσεις στην Ιταλία, τόσο αυτές που συνδέονται με την ΕΕ αλλά και αυτές που συνδέονται με τις ΗΠΑ.
Τραγωδία για τον ιταλικό λαό υπήρξε το γεγονός ότι έπρεπε να εκφράσει την οργή και την αγανάκτησή του ενάντια στην βάρβαρη λιτότητα και τις περικοπές σε όλες τις κατακτήσεις του, μέσω του «κωμικού» Μπέπε Γκρίλο. Δείγμα της ικανότητας του συστήματος να στήνει ισχυρά αναχώματα αλλά και της ανυποληψίας της «υπεύθυνης» ιταλικής αριστεράς. Ένα άλλο κομμάτι του ιταλικού λαού επέλεξε να εκφραστεί μέσα από την αποχή που έφτασε στα πιο υψηλά επίπεδα των εκλογών της Ιταλίας, πέντε μονάδες πάνω από τις εκλογές του 2008, στο 25%.
Η κατάρρευση της όποιας ιταλικής αριστεράς μέσα σε συνθήκες έντονης επίθεσης του κεφαλαίου αποτελεί ένα αρνητικό γεγονός, για τα συμφέροντα των ιταλών εργαζόμενων, που όμως έχει άμεση σχέση με την κυριαρχία, στον χώρο αυτό, της γραμμής της ταξικής συνεργασίας-υποταγής και την φιλο- ΕΕ κατεύθυνσή του.
Είναι και ένα μήνυμα για τους απανταχού θιασώτες του «ευρωπαϊκού μονόδρομου», της συνεχούς προσαρμογής στις απαιτήσεις του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και της ανάληψης κυβερνητικών «ευθυνών» διαχείρισης, ότι το σύστημα μπορεί και χωρίς αυτούς, όσο «χρήσιμοι» και αν του προσφέρονται.
Το σίγουρο είναι ότι οι εργάτες και οι λαοί δεν μπορούν να βρουν διέξοδο στην σύγχρονη βαρβαρότητα με την οποία είναι αντιμέτωποι κάτω από «ξένες σημαίες» αλλά ανοίγοντας τον δικό τους δρόμο της πάλης και της διεκδίκησης, οικοδομώντας τους δικούς τους όρους της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Η ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ
Μια κορυφαία πολιτική μάχη

Στην τελική ευθεία προς τη μαζική κατάργησή τους έχουν μπει πλέον δεκάδες κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, αφού, με βάση τις επιταγές του μνημονίου, στις 14 Φλεβάρη 2013 έληξαν περισσότερες από 40 κλαδικές συμβάσεις και μπήκαν στο καθεστώς της τρίμηνης μετενέργειας. Αυτό σημαίνει ότι περισσότεροι από 600.000 εργαζόμενοι που καλύπτονται από τις συμβάσεις αυτές βρίσκονται μπροστά στην άμεση απειλή της σαρωτικής μείωσης των μισθών τους η οποία υπολογίζεται ότι μπορεί να φτάσει και το 30%.
Μέσα στο τρίμηνο που ακολουθεί, λοιπόν, τα κλαδικά σωματεία καλούνται να υπογράψουν νέες συλλογικές συμβάσεις με τις αντίστοιχες εργοδοτικές ενώσεις. Σε αντίθετη περίπτωση, μετά την πάροδο των τριών μηνών, η συλλογική σύμβαση καταργείται και οι εργοδότες έχουν τη δυνατότητα να μειώσουν τους μισθούς των ήδη εργαζομένων στο επίπεδο του βασικού κλαδικού μισθού προσαυξημένου μόνο με τα τέσσερα επιδόματα που άφησε όρθια το μνημόνιο (σπουδών, ωρίμανσης, τέκνων, επικινδυνότητας - το δε επίδομα ωρίμασης ), εάν βέβαια αυτά προβλέπονταν από την κλαδική σύμβαση που έληξε. Για τους δε νεοπροσλαμβανόμενους στον κλάδο το κατώτερο όριο του μισθού δεν είναι ο βασικός κλαδικός μισθός, αλλά ο βασικός μισθός της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) δηλαδή τα 586 ευρώ μικτά.
Ωστόσο, και η διαδικασία υπογραφής νέων συλλογικών συμβάσεων είναι ήδη ναρκοθετημένη από την κυβέρνηση και την τρόικα. Γιατί, πέρα από το γεγονός ότι η εξάμηνη διάρκεια της μετενέργειας μειώθηκε στο τρίμηνο με το «Μνημόνιο 2», τα κλαδικά σωματεία βρίσκονται αντιμέτωπα και με μια σειρά αντεργατικές εξελίξεις:
- Γιατί η κυβέρνηση έδωσε το πράσινο φως στο κεφάλαιο και τους εργοδότες με την πρόσφατη κίνησή της να ορίζει η ίδια το επίπεδο του βασικού μισθού, απογυμνώνοντας και ουσιαστικά καταργώντας την ΕΓΣΣΕ.
- Γιατί καταργείται ουσιαστικά η δυνατότητα διαμεσολάβησης, αφού η προσφυγή στον ΟΜΕΔ απαιτεί τη σύμφωνη γνώμη εργαζομένων και εργοδοτών.
- Γιατί, ακόμη και αν υπογραφτεί, μια κλαδική συλλογική σύμβαση δεν δεσμεύει πλέον τους εργοδότες που δεν είναι μέλη της αντίστοιχης εργοδοτικής ένωσης.
- Γιατί, ακόμη και αν υπογραφτεί, μια κλαδική συλλογική σύμβαση είναι πλέον κατώτερη σε ισχύ από μια σύμβαση που έχει υπογράψει η εργοδοσία σε επιχειρησιακό επίπεδο είτε με επιχειρησιακό σωματείο είτε με «ένωση προσώπων».
Το αποτέλεσμα που έχουν ήδη δώσει αυτές οι εξελίξεις τον τελευταίο χρόνο (από τις 14 Φλεβάρη του 2012) είναι συντριπτικό:
- Περισσότερες από 100 κλαδικές συμβάσεις έληξαν ή καταγγέλθηκαν από την εργοδοσία χωρίς να υπογραφτούν νέες.
- Μόνο εφτά κλαδικές συμβάσεις ανανεώθηκαν και αυτές προβλέποντας μειώσεις μισθών.
- Υπογράφτηκαν 975 επιχειρησιακές συμβάσεις από τις οποίες οι 757 προέβλεπαν μειώσεις μισθών. Από τις 975 επιχειρησιακές συμβάσεις οι 706 υπογράφτηκαν με συμφωνία ένωσης προσώπων, ενώ οι 269 με συμφωνία επιχειρησιακού σωματείου. Είναι, δε, ενδεικτικό για το χαρακτήρα των «ενώσεων προσώπων» ότι από τις 706 συμβάσεις που συμφώνησαν ενώσεις προσώπων οι 701 προέβλεπαν μειώσεις μισθών, ενώ από τις 269 που συμφώνησαν επιχειρησιακά σωματεία μόνο 56 συμβάσεις προέβλεπαν μειώσεις μισθών.
Με βάση όλα αυτά, είναι φανερό ότι το εργατικό κίνημα βρίσκεται μπροστά σε μια κρίσιμη καμπή. Η αντιπαράθεσή του σε αυτήν την εξέλιξη δεν θα κρίνει μόνο το ύψος των μισθών ή τις διάφορες θεσμικές κατακτήσεις που περιλαμβάνονται σε κάθε συλλογική σύμβαση, αλλά θα κρίνει συνολικά τη δυνατότητά του να σταθεί μπροστά στον ταξικό αντίπαλο και τη σαρωτική επίθεσή του. Η υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων και η διεκδίκηση νέων είναι ζήτημα ουσίας και όρος ύπαρξης για το εργατικό κίνημα. Ο αγώνας που θα δώσει για την υπεράσπισή τους και οι όροι με τους οποίους θα τον δώσει (και φυσικά το εάν θα μπορέσει να τον δώσει) θα κρίνουν την πορεία του από δω κι εμπρός.
Και φυσικά ως υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων δεν μπορεί να εννοηθεί η εκβιαστική αποδοχή μειώσεων στους μισθούς με «αντάλλαγμα» την αναγνώριση των επιδομάτων ή με στόχο τη διατήρηση της συλλογικής σύμβασης. Καθόλου δεν βοηθήθηκαν οργανωτικά ή πολιτικά οι ομοσπονδίες που δέχτηκαν να υπογράψουν τέτοιες συμβάσεις, όπως για παράδειγμα η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, η ΟΜΕ-ΟΤΕ κ.ά. Γιατί στην ουσία αποτελούν «συμφωνίες υποταγής», μαρτυρία αδυναμίας απάντησης στην εργοδοτική επιθετικότητα. Και ως τέτοιες όχι μόνο δεν δημιουργούν καλύτερους όρους για το εργατικό κίνημα, όρους υπεράσπισης δικαιωμάτων και διεκδίκησης, αλλά προδιαγράφουν ακόμη χειρότερες εξελίξεις.
Δεν δίνουν χρόνο για την ανασύνταξη των εργατικών δυνάμεων, αλλά αναπαράγουν τη λογική του μικρότερου κακού, αποδεικνύουν την απροθυμία ή και την αδυναμία των συνδικαλιστικών ηγεσιών να οργανώσουν τους εργαζόμενους και τις αντιστάσεις τους μπροστά στη λαίλαπα που εξελίσσεται. Στηρίζονται στην αυταπάτη ότι με τους όρους του παρελθόντος, της ανάθεσης, της συνδιαλλαγής αλλά και της ανοχής του κεφάλαιου, θα αντιμετωπίσουν τη σφοδρή ταξική επίθεση των δυνάμεων του κεφάλαιου που αποτελεί κορυφαία στρατηγική του επιλογή. Στηρίζονται στην χρόνια απραξία του εργατικού κινήματος, στην ιδεολογική και πολιτική αποσυγκρότησή του και τη διαιωνίζουν.
Γι’ αυτό και όσοι θεωρούν ότι με αυτήν την τακτική, διασφαλίζονται τα εργατικά δικαιώματα, δίνουν -ηθελημένα ή άθελά τους- χρόνο στο σύστημα να επεκτείνει την επίθεσή του, να διαλύσει και τα τελευταία ψήγματα συγκρότησης του αντιπάλου του, της εργατικής τάξης, να την καθυποτάξει ολοκληρωτικά, να την υποδουλώσει.
Η πάλη για την υπεράσπιση και τη διεκδίκηση-επανακατάκτηση των συλλογικών συμβάσεων είναι μάχη του σήμερα, μια κορυφαία πολιτική μάχη. Πρέπει να τη δώσει το εργατικό κίνημα άμεσα και μαζικά. Με τους όρους και τη λογική που απαιτεί μια ταξική αναμέτρηση κορυφαίας σημασίας. Με τα σωματεία και τις ομοσπονδίες σε διάταξη μάχης. Με τους εργαζόμενους συσπειρωμένους και αποφασισμένους να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Με τη συγκρότηση σωματείων εκεί που δεν υπάρχουν.
Και αυτή η διαδικασία δεν μπορεί παρά να περάσει μέσα από τη σφοδρή αντιπαράθεση με την εργατική αριστοκρατία και τις υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Είναι σαφές ότι μια τέτοια μάχη δεν μπορεί να δοθεί με αυτές τις ηγεσίες γαντζωμένες στο σβέρκο των εργαζομένων, νομιμοποιημένες να καθυστερούν ή και να σαμποτάρουν την έκφραση των αγωνιστικών εργατικών διαθέσεων. Η μάχη για τις συλλογικές συμβάσεις (αλλά και κάθε μάχη που καλούνται να δώσουν οι εργαζόμενοι) δεν μπορεί να δοθεί με την αποδοχή των σημερινών συσχετισμών στα συνδικάτα και την υποταγή σε αυτούς. Μοιραία, θα βρεθεί μπροστά στην ανάγκη ανατροπής τους. Δεν μπορεί μια τέτοια μάχη να δοθεί με τους όρους που έγινε, για παράδειγμα, η απεργία στις 20 του Φλεβάρη. Δεν μπορεί να δοθεί με τους όρους που έγιναν οι απεργίες στο μετρό και στους ναυτεργάτες. Γιατί, τα όποια θετικά στοιχεία ανέδειξαν αυτές οι απεργίες, η επανειλημμένα εκφρασμένη αγωνιστική διάθεση πλατιών εργαζόμενων μαζών, σκοντάφτουν τόσο επάνω στις συνδικαλιστικές ηγεσίες όσο και (για να μην είμαστε «άδικοι») στο κλίμα και τις αντιλήψεις που καλλιεργούν επί δεκαετίες οι ηγεσίες αυτές στους εργαζόμενους, στα όρια και στα πλαίσια που οι αντιλήψεις αυτές έβαλαν στις εργατικές συνειδήσεις. Αυτά τα όρια καλούνται οι εργαζόμενοι να ξεπεράσουν σήμερα. Και οι δυνάμεις της επαναστατικής, κομμουνιστικής Αριστεράς πρέπει να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να υπηρετήσουν αυτήν την ανάγκη.

ΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ
Σχετικά με τη φασιστικοποίηση

Τόσο η ένταση της κρατικής καταστολής όσο και η εκλογική άνοδος της φασιστικής Χρυσής Αυγής, η δίωξη και η ποινικοποίηση της ελευθερίας της σκέψης και έκφρασης στο δημόσιο τομέα, η έξαρση των ρατσιστικών και φασιστικών επιθέσεων θέτουν το θέμα του χαρακτηρισμού της φάσης στην οποία έχουμε ήδη μπει.
Γίνεται χρήση πολλών όρων: εκφασισμός, ένταση και παρόξυνση του αυταρχισού, χούντα, φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής κ.λπ. Είναι φανερό πως από το ΚΚΕ (μ-λ) γίνεται χρήση του τελευταίου όρου, όμως είναι αναγκαίο να ανοίξει ένας διάλογος όχι τόσο για να τηρηθεί «το γράμμα του νόμου», να «γωνιαστεί» το κατάλληλο σχήμα, αλλά για να έχουμε την πιο αποτελεσματική αποτύπωση και έκφραση της πολιτικής και ιστορικής διαδικασίας στην οποία συμμετέχουμε και φυσικά και των ευθυνών που της αναλογούν.

Μια μικρή αναδρομή
Αν πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, θα πρέπει να ξεκινήσουμε με τον όρο «βοναπαρτισμός» που χρησιμοποιήθηκε και από τον Μαρξ για να αποδώσει την αντιδραστική πολιτική στροφή της αστικής τάξης σε όλη τη μακρά περίοδο των ταξικών αγώνων στη Γαλλία που περιγράφει στο ομώνυμο έργο του. Ο όρος, μάλιστα, «βοναπαρτισμός» ήταν σε χρήση του σοσιαλδημοκρατικού και κομμουνιστικού κινήματος πριν από την εμφάνιση και την άνοδο των φασιστικών κομμάτων από το 1922 και μετά. Εξ άλλου, ισχύει τόσο η μαρξιστική όσο και η λενινιστική ρήση για την ανοιχτή ή συγκαλυμμένη δικτατορία της αστικής τάξης που δεν έχει πρόβλημα να αποτινάξει τη δημοκρατική «προβιά» και να κυβερνήσει ανοιχτά δικτατορικά ή «βοναπαρτικά» όταν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς λόγω της ταξικής απειλής από την εργατική τάξη.
Όσον αφορά την ιστορία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, η θέση για «κοινοβουλευτικό φασισμό» που εκτείνεται στο μεγαλύτερο μέρος της μεταπολεμικής περιόδου (ειδικά μέχρι το ’60) έχει να κάνει με τα πραγματικά «πέτρινα» χρόνια που έζησε η Αριστερά (την ύπαρξη εκτοπισμένων, την απαγόρευση της νόμιμης δράσης του κομμουνιστικού κόμματος, τις εκλογικές νοθείες, τη δολοφονική δράση του παρακράτους). Μάλιστα ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε από ομάδες και οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς προκειμένου να χαρακτηρίσουν την καραμανλική μεταπολίτευση μέσα από το γνωστό μηχανικό τρόπο σκέψης που «βιάζεται» να αποδώσει δραματικούς τόνους τους παρελθόντος στις (τότε) τρέχουσες πολιτικές αναλύσεις.
Σε ό,τι αφορά το πριν το ’82 ΚΚΕ (μ-λ), όταν μετά το 1977 εκτιμάται ότι η κυβέρνηση Καραμανλή, προκειμένου να επιβάλει το αντιδραστικό πολιτικό συμβόλαιο και να εφαρμόσει τα πρώτα μέτρα αντιλαϊκής λιτότητας, προχωρά σε πιο αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης, επιλέγεται ο όρος «φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής». Τα χαρακτηριστικά αυτής της αντιδραστικής στροφής που επιχειρούσε να βάλει έναν διαχωριστικό φραγμό ανάμεσα στη μεταπολίτευση του λαού και τη μεταπολίτευση του συστήματος ήταν κατ’ αρχάς η θεσμοθέτηση ενός αντεργατικού νομοθετικού πλαισίου περιορισμού των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων (όπως αυτό που επανέρχεται τώρα με τον Βρούτση, τότε προωθήθηκε από τον Λάσκαρη που είχε καταργήσει την πάλη των τάξεων!), που προχωρούσε βέβαια παράλληλα με την έξαρση της κρατικής καταστολής (περίπτωση των πρώτων πολιτικών κρατουμένων με την καταστολή της φοιτητικής κατάληψης στην Πάτρα), τη δημιουργία κλίματος και νομοθετικού πλαισίου δίωξης του πολιτικού φρονήματος, τη θεσμοθέτηση -δυο χρόνια αργότερα- τρομονόμου, ερευνών σε σπίτια, συλλήψεων για «τρομοκρατική δράση» κ.λπ.
Να σημειωθεί, για παράδειγμα, πως στη Θεσσαλονίκη η πρώτη μαζική νόμιμη πορεία του φοιτητικού κινήματος ήταν αυτή για τον ν. 815 και μάλιστα αυτό κρινόταν μέχρι την τελευταία στιγμή. Οι περισσότερες, μέχρι εκείνη την καμπή, φοιτητικές συγκεντρώσεις πραγματοποιούνταν στην πλατεία του Χημείου, μέσα στο άσυλο όχι τυπικώς νομοθετικά κατοχυρωμένο.
Όλα τα παραπάνω συνδυάζονται με το σταμάτημα της όποιας –χλομής και προσχηματικής- αποχουντοποίησης, τη νομιμοποίηση των φασιστών (κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση και απορρόφηση στην τότε κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ ενός μέρους τους) καθώς βέβαια τα πιο μαύρα και αμετανόητα κομμάτια τους συνεχίζουν τη δράση τους με βομβιστικές επιθέσεις σε κινηματογράφους της Αθήνας που έπαιζαν αντιφασιστικές ταινίες (ο πολύς Μιχαλολιάκος συμμετείχε σε αυτές τις ομάδες και είχε τυπικά «διωχθεί»), ενώ η επανεμφάνιση στη δημόσια ζωή των φασιστών τίθεται υπό προστασία (11 Νοέμβρη του ’79 στη Θεσσαλονίκη).
Η τάση για τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής απλώνεται την περίοδο εκείνη σε όλη την ΕΟΚ με –τραγική ειρωνεία- την Ιταλία και τη Γερμανία να πρωτοστατούν αξιοποιώντας τις διώξεις για την ένοπλη δράση. Ειδικά στην Ιταλία διαμορφώνεται ένα πλαίσιο διώξεων και σκευωριών που εμπλέκει, στήνει δίκες εξπρές και φυλακίζει αγωνιστές που συμμετείχαν στην εργατική και ριζοσπαστική έκρηξη του ’60-70.
Ο όρος «δημόσια ζωή» περιέκλειε όλο το φάσμα αυτής της αντιδραστικής στροφής, από την ένταση της κρατικής καταστολής και τον περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων μέχρι την ενθάρρυνση των φασιστών. Μάλιστα η τοποθέτηση αυτή ακουγόταν πολύ «ακραία» για τους δύο πόλους της επίσημης Αριστεράς που φυσικά προσέβλεπαν στη διεύρυνση της αστικής δημοκρατίας που θα επέφερε η διαφαινόμενη δημοκρατική κοινοβουλευτική εναλλαγή.
Η αλήθεια βέβαια είναι πως ο κλοιός της «σιδερόφρακτης δημοκρατίας» που επιβλήθηκε στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις της Ευρώπης –και σαν «ρεβάνς» απέναντι στο ριζοσπαστικό νεολαιίστικο και εργατικό κίνημα των προηγούμενων δεκαετιών- δεν είχε ακουμπήσει για δυόμισι περίπου δεκαετίες τη χώρα μας, στο βαθμό βέβαια που θα επιθυμούσαν τα πραγματικά κέντρα εξουσίας του συστήματος. Αυτό οφειλόταν σε πολλούς λόγους (οι παρακαταθήκες του λαϊκού κινήματος, η κληρονομιά του Πολυτεχνείου, η καθυστερημένη άνοδος της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα που εξανάγκαζε το σύστημα να αναγνωρίζει -όπως και όσο «αναγνώρισε»- κάποια δημοκρατικά δικαιώματα, η συμμαχία με τα παλιά και ανερχόμενα μεσοστρώματα, τα πολιτικά προβλήματα διαχείρισης και εναλλαγής διαχειριστών του συστήματος κ.λπ.).
Έτσι, με μια πρώτη ματιά, η εκτίμηση για τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής δεν έδειχνε να επιβεβαιώνεται –στη συνέχεια- ακόμα και όταν η κυβέρνηση Ράλλη, τελευταία κυβέρνηση της ΝΔ πριν από την άνοδο ΠΑΣΟΚ, έκλεινε την παρουσία της στην πολιτική σκηνή με νεκρούς δολοφονημένους διαδηλωτές και με νομοσχέδιο που απαγόρευε την αφισοκόλληση. Η ανακοπή βέβαια αυτής της διαδικασίας καθόλου δεν σήμαινε πως το σύστημα και οι πολιτικοί εκπρόσωποι δεν επιχείρησαν όλη αυτή την εικοσαετία να αλλάξουν τα «δεδομένα της μεταπολίτευσης».
Κατ’ αρχάς η ένταση της επίθεσης στο λαό επέβαλε ένα πιο σκληρό και αυταρχικό πλαίσιο κρατικής βίας και καταστολής. Το 1986 το ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο της όξυνσης της αντιλαϊκής επίθεσής του με κριό πάλι ένα νομοσχέδιο για την αφισοκόλληση και αξιοποιώντας τη λογική των «συμβολικών» και «παραδειγματικών» ενεργειών ενός μεγάλου κομματιού του λεγόμενου «χώρου», κάνει μια ορατή σκληρή στροφή καταστολής των αγώνων του λαϊκού κινήματος. Η μαζική καταστολή της φοιτητικής διαδήλωσης τη μέρα του ερχομού στην Αθήνα του νέου πατριάρχη σηματοδοτεί αυτή τη σκλήρυνση.
Οι πολιτικές περιπέτειες διαχείρισης των ζητημάτων του συστήματος κατά τα επόμενα δύο χρόνια αναστέλλουν προσωρινά την πολιτική αυτή, όμως η κυβέρνηση Μητσοτάκη που προκύπτει το ’91 επιχειρεί να την επαναφέρει μέσα σε ένα κρεσέντο κρατικής και παρακρατικής βίας με θύματα - όχι μόνο τον Τεμπονέρα. Οι λαϊκές αντιδράσεις αλλά και η πολιτική αλλαγή για άλλη μια φορά βάζουν στον πάγο αυτές τις διαδικασίες, που «απελευθερώνονται» την εποχή Σημίτη με τα «αγροτοδικεία» και τα «μαθητοδικεία» αλλά και την αξιοποίηση της αντιδραστικής στροφής μετά την 11η Σεπτέμβρη, τους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά και τη σύλληψη των μελών της «17 Νοέμβρη» προκειμένου να ψηφιστούν οι τρομονόμοι που είχε υποσχεθεί στον… εαυτό του το σύστημα από την εποχή του ’70. Η καταστολή της διαδήλωσης για τον Κλίντον σηματοδοτεί τη νέα εποχή της «μηδενικής ανοχής» (που πρώτος ο Λαλιώτης είχε προαναγγείλει τότε).

Σήμερα
Τηρουμένων των αναλογιών, μπορούμε να πούμε πως σήμερα έχουμε μια αντιδραστική στροφή, πολύ μεγαλύτερης εμβέλειας και βάθους είναι αλήθεια. Αν μάλιστα μπορεί κανείς να κάνει –εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς βέβαια- κριτική στην πρώιμη (;) υιοθέτηση από το παλιότερο ΚΚΕ (μ-λ) της άποψης για τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής (γιατί δεν είχε αξιολογήσει τα περιθώρια ανοχής τους συστήματος, τα νέα δεδομένα με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ κ.λπ., κριτικές που έγιναν και στο γνωστό 2ο Συνέδριο), πώς μπορεί να αξιολογηθεί το σημερινό πλαίσιο έντασης και όξυνσης της κρατικής βίας και τρομοκρατίας; Πλαίσιο που μας οδηγεί όχι μόνο στο ’70 αλλά και πιο «πίσω». Και μάλιστα σε μια περίοδο που τα «όρια ανοχής» (και αντοχής) του συστήματος περιορίζονται δραστικά από τις επιλογές των δυνάμεων που κυρίαρχα σήμερα το διαχειρίζονται.
Το να αποκλείσουμε από πρώτη προσέγγιση τον όρο «χούντα» -όρο τον οποίο, συνθηματολογικά βέβαια, χρησιμοποίησαν μεγάλα κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ακόμα και πριν από τα μνημόνια («η χούντα δεν τελείωσε το ’73»)- είναι το σχετικά εύκολο κομμάτι της αναζήτησης του «ορθού» πολιτικού χαρακτηρισμού της σημερινής αντιδραστικής στροφής. Όμως είναι αναγκαίο προκειμένου να απαντήσουμε στο ερώτημα αν έχουμε δηλαδή μια –έστω- βαριά κουτσουρεμένη αστική δημοκρατία ή ένα ανοιχτά φασιστικό καθεστώς, μια ανοιχτά φασιστική εκτροπή.
Από την άλλη, ο όρος «ένταση του αυταρχισμού και της κρατικής καταστολής» που μέχρι πρόσφατα ήταν σε χρήση δεν μπορεί να αποδώσει το μέγεθος της αντιδραστικής στροφής τόσο στο επίπεδο των λαϊκών ελευθεριών όσο και στο αντιδραστικό κλίμα που προκαλείται.
Υπάρχει και ο όρος «εκφασισμός». Θα μπορούσε να αποδεχτεί κανείς και τον όρο «εκφασισμός της δημόσιας ζωής», όμως δεν είναι καθόλου τυχαίο πως προτιμάται «σκέτος» ο όρος. Ακριβώς γιατί αναφέρεται στο σύνολο της κοινωνίας, με ό,τι συνειρμούς μπορεί κάτι τέτοιο να προκαλέσει για την κοινωνική συνείδηση των μαζών, τη «συντηρητικοποίησή» τους κ.λπ. Δεν είναι καθόλου τυχαία –επίσης- η υιοθέτησή του από τον Βενιζέλο. Αυτά από τα… δεξιά. Μπορεί ακόμη να δημιουργήσει σύγχυση και για το αν έχουμε περάσει σε μια φάση ανοικτής φασιστικής εκτροπής, αν το δει κανείς από τα… αριστερά.
Τελευταία γίνεται επίσης αρκετή χρήση του όρου «κράτος έκτακτης ανάγκης». Ο όρος είναι δανεισμένος από την ανάλυση του Πουλαντζά και άλλων –ενδεχομένως και από τον Γκράμσι- όταν μιλούσε για το φασιστικό φαινόμενο και τις μεταμορφώσεις τού κράτους σε Ιταλία και Γερμανία. Είναι φανερό ότι διεκδικεί τον αέρα της «φρέσκιας» και νεωτερικής προσέγγισης –σαράντα χρόνια μετά!-όμως δεν είναι καθόλου έτσι.
Κατ’ αρχάς το κράτος «έκτακτης ανάγκης» του φασισμού του μεσοπολέμου ήταν ένα συγκεκριμένο ιστορικό μόρφωμα, μια ολόκληρη διαδικασία που δεν έχει μέχρι σήμερα επαναληφθεί ιστορικά καθώς τα φασιστικά πραξικοπήματα στη Λατινική Αμερική, ακόμα και στη χώρα μας, ήταν μεν φασισμός, αλλά όχι ο φασισμός του Μουσολίνι, του Χίτλερ ή των Ιαπώνων. Στις τρεις αυτές ιστορικές περιπτώσεις μάλιστα ίσως θα ταίριαζε ο όρος «εκφασισμός της κοινωνίας». Έπειτα, υπάρχει και κάτι ακόμα πιο «πονηρό»: Είναι σαν ο ταξικός αντίπαλος να μας κλείνει το… μάτι και να μας έχει πείσει ότι ζούμε υπό το καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» σε όλα τα επίπεδα. Μήπως δεν το επιχείρησε πρώτη η κυβέρνηση Παπανδρέου; Μήπως δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς –που δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στο «κράτος έκτακτης ανάγκης»- δεν έβαζαν ως θέμα πρώτης προτεραιότητας ένα σχέδιο σωτηρίας της χώρας από το «επαχθές χρέος», πεισμένες από το σύστημα ότι αυτό είναι το πρόβλημα;
Αν, συνεπώς, «κάθε κρίση είναι και μια διάκριση», η κρίση για «τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής» δεν έρχεται να διεκδικήσει την… τελειότητα, όμως διακρίνεται από όλες τις παραπάνω προσεγγίσεις. Περιγράφει τη σημερινή διαδικασία της αντιδραστικής πολιτικής στροφής και στα τρία επίπεδα: τον περιορισμό των λαϊκών ελευθεριών, την ποινικοποίηση της διακίνησης των ιδεών, την ένταση της κρατικής καταστολής σε δολοφονικά επίπεδα. Και όταν λέμε δημόσια ζωή εννοούμε το σύνολο των εκδηλώσεων που θα μπορούν να περικλειστούν στη σφαίρα της (δημοκρατικά δικαιώματα, πολιτική έκφραση, δικαιώματα των κρατικών υπαλλήλων, την πολιτική και κοινωνική δραστηριότητα κ.λπ).
Βέβαια, πολλές φορές έχει παρατηρηθεί, όταν απευθυνόμαστε στον κόσμο, πως ένα κομμάτι του τον όρο «φασιστικοποίηση» δείχνει να τον εννοεί συνδέοντάς τον αποκλειστικά με την άνοδο της ΧΑ και την ένταση της δράσης των φασιστών. Κι εδώ υπάρχει μια λεπτή διάκριση. Η ένταση της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής (και όχι του κράτους, γιατί τότε θα είχαμε ανοιχτό φασισμό) κατά μία έννοια περιλαμβάνει και την ενθάρρυνση των φασιστικών ομάδων για δράση, αλλά και την πολιτική κεφαλαιοποίηση του αντιδραστικού πολιτικού κλίματος από τους φασίστες. Δεν είναι όμως η κυρίαρχη πλευρά αυτής της διαδικασίας. Κυρίαρχη πλευρά εξακολουθεί να είναι το κράτος της αστικής τάξης και οι κυβερνήσεις της που ρυθμίζουν το νομοθετικό και πολιτικό πλαίσιο της δημόσιας ζωής.
Μ’ αυτή την έννοια, η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής ανοίγει φυσικά το δρόμο και για την ανοικτή φασιστική εκτροπή «έκτακτης ανάγκης», όμως είναι θέμα μιας άλλης συζήτησης κατά πόσο στις σημερινές συνθήκες έντασης της ταξικής πάλης και της κοινωνικής εξάρθρωσης μια τέτοια εκδοχή θα δημιουργήσει –τελικά- μεγαλύτερα προβλήματα ελέγχου στο κυρίαρχο σύστημα από εκείνα που πάει να απαντήσει.
Επίσης είναι σωστό πως θα υπάρξουν πρόδρομα ορατά σημάδια μιας τέτοιας εξέλιξης. Δεν σημαίνει κάτι τέτοιο βέβαια πως μέσα στις αντιφάσεις τους δεν επεξεργάζονται και τέτοια σχέδια. Η επαναφορά της συζήτησης για τη θανατική ποινή είναι χαρακτηριστική του κλίματος που πάει να παγιωθεί. Και φυσικά ο λαός δεν φτάνει να επαγρυπνά για τα χειρότερα, αλλά πρώτα πρώτα επιβάλλεται να αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής που του επιβάλλουν σήμερα και καθημερινά.
Σε τελική ανάλυση, αν ο όρος «φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής» μπορεί από κάποιους να κριθεί υπερβολικός (ενώ η «χούντα»;) ή έστω αδόκιμος, είναι ανοιχτό το πεδίο της συζήτησης για τον… ορθότερο όρο που θα χαρακτήριζε τη σημερινή αντιδραστική στροφή και στον τομέα των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Με δύο όμως προϋποθέσεις: Να μη γίνονται εύκολα δάνεια μέσω της εξίσωσης διαφορετικών εποχών και καταστάσεων και φυσικά επίσης εύκολα δάνεια από το ιδεολογικό οπλοστάσιο δυνάμεων του συστήματος.

Δ.Μ.

«Ομάδα Κ»:
Σώμα της Χρυσής Αυγής μέσα στη δημοτική αστυνομία

Την ύπαρξη «θύλακα» της Χρυσής Αυγής μέσα στη δημοτική αστυνομία της Αθήνας, που φέρει την κωδική ονομασία «Ομάδα Κ», κατήγγειλαν συνδικαλιστές των Ο.Τ.Α. καθώς και δημοτικοί σύμβουλοι. Έτσι, με ανακοίνωσή του στις 8/2, το Συνδικάτο Ο.Τ.Α. Αθήνας (συμμετέχει στο ΠΑΜΕ) κατήγγειλε τραμπούκικη επίθεση σε δημοτικό αστυνομικό από 15 άτομα της ομάδας αυτής την ώρα που πραγματοποιούνταν γενική συνέλευση του κλάδου. Σύμφωνα με την καταγγελία, η ομάδα έχει τη στήριξη της δημοτικής αρχής και «ειδικεύεται» στην «πάταξη του παραεμπορίου» και σε κοινές επιχειρήσεις και περιπολίες με την ΕΛ.ΑΣ. Παράλληλα, καταγγελίες για την ύπαρξη της οργανωμένης αυτής φασιστικής ομάδας έχουν κάνει και δημοτικοί σύμβουλοι της «Ανοικτής Πόλης» (ΣΥΡΙΖΑ) και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Η οργανωμένη αυτή ομάδα φέρεται να έχει μέχρι και 150 μέλη που εντάχθηκαν ως «εθελοντές» στη δημοτική αστυνομία, κυρίως στο 1ο Δημοτικό Τμήμα, και επιδίδονται σε ξυλοδαρμούς και τραμπουκισμούς σε βάρος μεταναστών μικροπωλητών στο Θησείο ή έξω απ΄ την ΑΣΟΕΕ. Νωπό είναι ακόμα το αίμα του σενεγαλέζου μικροπωλητή Μπαμπακάρ Ντιάε, που έπεσε στις γραμμές του ΗΣΑΠ στο Θησείο την 1η του Φλεβάρη για να σωθεί απ’ την καταδίωξη κάποιων δημοτικών αστυνομικών…
Βέβαια, ο εκπρόσωπος του σωματείου των δημοτικών αστυνομικών δηλώνει… άγνοια για την ύπαρξη τέτοιας ομάδας, ενώ σε ανακοίνωση του σωματείου τους χαρακτηρίζονται «γελοίες και ψευδείς» οι καταγγελίες για την τραμπούκικη επίθεση στη γενική συνέλευση. Ανάλογη στάση κάλυψης επιδεικνύει και η δημοτική αρχή, με τον αντιδήμαρχο Αναγνωστόπουλο να δηλώνει επίσης άγνοια και τον… συνήγορο του πολίτη Καμίνη να σιωπά επί του θέματος, παράλληλα με τις αόριστες αναφορές για τα «ανθρώπινα δικαιώματα».
Δεν μας παραξενεύει η σύμπνοια κι η συνεργασία της «αντισυστημικής» Χρυσής Αυγής με την αστυνομία και τη δημοτική εξουσία. Μια συνεργασία και μια δράση που εντάσσεται στην πολιτική της φασιστικοποίησης που ασκεί το σύστημα και η κυβέρνησή του απέναντι στο λαό, μ’ ένα μεγάλο εύρος έκφρασης, απ’ το κεντρικό πολιτικό πεδίο και μέχρι την ίδια την καθημερινότητα.

Το σύστημα ισοπεδώνει τα πάντα
Οι εκπαιδευτικοί θα αντισταθούν!

Με πολλή καθυστέρηση και με πολύ «κόπο», βγήκε τελικά εισήγηση από το ΔΣ της ΟΛΜΕ που καλεί σε 48ωρη απεργία με πιθανή συνέχεια. Η καθυστέρηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ -στην οποία βαρύνοντα ρόλο είχαν οι παλινωδίες της ΔΑΚΕ και η ουσιαστική πρόθεσή της να μπλοκάρει μαζί με τη ΠΑΣΚΕ τα πάντα- έπαιξε το ρόλο της στα χαρακτηριστικά των γενικών συνελεύσεων που ακολούθησαν. Οι συνελεύσεις ήταν άμαζες και άνευρες και σε αυτές δεν εκφράστηκε η έντονη ανησυχία που υπάρχει διάχυτη στον κλάδο των εκπαιδευτικών. Χαρακτηριστικό της φάσης του συνδικαλιστικού κινήματος των εκπαιδευτικών και των διαδικασιών του είναι ότι εκδηλώσεις που έχουν γίνει σε διάφορες πόλεις, για το ζήτημα της αξιολόγησης, από διάφορα σχήματα της Αριστεράς (ανάμεσα στα οποία και από τις Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών), είναι πολύ μαζικότερες από τις διαδικασίες γενικών συνελεύσεων!
Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει κανείς να μπερδεύεται από τα φαινόμενα. Η αντιλαϊκή λαίλαπα, που ισοπεδώνει τα πάντα, και στην εκπαίδευση, έχει πραγματικά ανατινάξει τις όποιες αυταπάτες υπήρχαν μια προηγούμενη περίοδο, σε σχέση με την «ορθολογικοποίηση της εκπαίδευσης», με τη δυνατότητα μιας «καλής αξιολόγησης», με δυο λόγια, σε σχέση με τις πραγματικές προθέσεις και επιδιώξεις του συστήματος. Το ότι αυτή η κατάρρευση των αυταπατών δυσκολεύεται να δώσει τη θέση της στην ανασυγκρότηση των σωματείων και των συλλογικών διαδικασιών έχει να κάνει με την προηγούμενη χρόνια κυριαρχία δεξιών αντιλήψεων στο συνδικαλιστικό κίνημα και με τη διάλυση που αυτή η κυριαρχία έχει επιφέρει. Μια διάλυση που δεν μπορεί να ξεπεραστεί από τη μια στιγμή στην άλλη.
Ωστόσο, κανείς δεν έχει νόημα να τοποθετείται σε μια εικονική πραγματικότητα. Σε μια πραγματικότητα που θα επιθυμούσε αλλά δεν υπάρχει. Σε αυτήν, λοιπόν, τη δύσκολη πραγματικότητα, όπως διαμορφώνεται, πρέπει ο καθένας να διατυπώσει την πρότασή του για το τι πρέπει και τι μπορεί να γίνει. Όσο μας αφορά, η προσέγγισή μας βασίζεται σε τρεις βασικές εκτιμήσεις:
- Εχουμε τη σταθερή εκτίμηση, ότι ο κλάδος των εκπαιδευτικών (αλλά και συνολικά των εργαζομένων) θα δώσει τη μάχη. Παρά τα φαινόμενα, που μπορεί να μπερδεύουν (όποιον θέλει, μάλλον, να μπερδευτεί), ίσως όχι τη στιγμή που περιμένουμε, οι εκπαιδευτικοί δε θα φάνε αμάσητη τη διάλυση της ζωής τους και της ζωής των μαθητών τους.
- Είναι επίσης φανερό, ότι η συνδικαλιστική ηγεσία ΟΛΜΕ-ΔΟΕ δε θέλει και δεν μπορεί να συγκροτήσει τη μάχη αυτή πολιτικά και οργανωτικά. Περιμένει να πιαστεί από την πρώτη άμαζη κινητοποίηση, για να επιβεβαιώσει την «αυτοεκπληρούμενη προφητεία», ότι ο κόσμος «φταίει και δεν τραβάει». Και περιμένει εναγωνίως ένα νέο ρόλο που θα της δώσει το σύστημα, έναν ρόλο που θα είναι κάτι πολύ λιγότερο απ΄ό,τι ήταν, στο παρελθόν, ο ρόλος του διαμεσολαβητή και, πολύ πιο καθαρά και ωμά, ο ρόλος της πέμπτης φάλαγγας του συστήματος μέσα στους εργαζόμενους.
- Εκτιμάμε, τέλος, ότι ο συσχετισμός στο ΔΣ της ΟΛΜΕ είναι ασφαλώς τροχοπέδη αλλά ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ για το ξεδίπλωμα αγώνων των εκπαιδευτικών. Οι εργαζόμενοι σε διάφορους κλάδους -εδώ και δεκαετίες- έχουν παλέψει με πολύ χειρότερους συσχετισμούς στα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα, πόσο μάλλον, που, σήμερα, αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δε διαθέτουν καμία από την αίγλη του παρελθόντος ούτε και τους μηχανισμούς σύνδεσης με τους εργαζόμενους. Με την έννοια αυτή, ο σκοπός που διακινούν διάφορες δυνάμεις της Αριστεράς στην εκπαίδευση «ραντεβού στα συνέδρια για να αλλάξουν οι συσχετισμοί» αποτελεί «πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα» και αποφυγή της ανάληψης ευθύνης για καθήκοντα, στα οποία πρέπει να ανταποκριθούμε ΑΜΕΣΑ στο πραγματικό πεδίο διαμόρφωσης συσχετισμών, δηλαδή στη βάση του κλάδου. Αλλωστε, θα έπρεπε να έχουν εξαχθεί συμπεράσματα από δεκάδες περιπτώσεις ΕΛΜΕ και διδασκαλικών Συλλόγων, όπου οι διάφορες τάσεις της Αριστεράς έχουν απόλυτη πλειοψηφία, αλλά η κατάσταση δεν έχει σοβαρές ποιοτικές διαφορές από την άποψη της μαζικότητας των διαδικασιών και της πραγματικής πολιτικής και οργανωτικής συγκρότησης του κλάδου.
Με βάση τις παραπάνω εκτιμήσεις, θεωρούμε, ότι άμεσα τίθενται τα παρακάτω καθήκοντα για όποιες δυνάμεις πονάνε την κατάσταση και ενδιαφέρονται για την αγωνιστική ανασυγκρότηση του κινήματος:
1. Η αποφασιστική στήριξη της απεργίας στις αρχές Μάρτη –αν αυτή τελικά αποφασιστεί.
2. Η προσπάθεια συγκρότησης απεργιακών επιτροπών και κάθε είδους επιτροπών αγώνα (με ή χωρίς τη βούλα Διοικητικών Συμβουλίων), που θα διεκδικήσουν τον αποφασιστικό τους ρόλο στον απεργιακό αγώνα.
3. Στο βαθμό που επιτευχθεί η συνέχιση της απεργίας, η προσπάθεια να περάσει η πολιτική και οργανωτική συγκρότηση του αγώνα σε απεργιακές επιτροπές και συγκρότηση κεντρικής απεργιακής επιτροπής.
4. Η προσπάθεια συντονισμού από πρωτοβάθμια σωματεία, χωρίς την αναμονή πρωτοβουλιών που δε θα πάρουν οι ομοσπονδίες.
5. Το πλαίσιο συσπείρωσης των εργαζομένων αλλά και συντονισμού σωματείων πρέπει να είναι πλαίσιο αγώνα και ΟΧΙ πλαίσιο διακυβέρνησης εκατοντάδων στόχων και κυβερνητικών μέτρων που θα πάρει η «αριστερή κυβέρνηση», όπως αναφέρουμε σε διπλανό σχόλιο. Τα ζητήματα και οι στόχοι πάλης που θεωρούμε, ότι συσπειρώνουν εργαζομένους σε μια πραγματική βάση, που δημιουργούν κοινωνικές συμμαχίες και που απαντάνε τα πραγματικά ζητήματα είναι:
- Ανατροπή των μνημονίων, Αντίσταση στην εργασιακή και κοινωνική βαρβαρότητα που επιβάλλουν ΕΕ- ΔΝΤ – κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις τους.
- Δημόσια Δωρεάν Παιδεία για όλους - Όχι στην εκπαίδευση των μνημονίων, της φτώχειας, της υποταγής και των ταξικών φραγμών - Ούτε ένα ευρώ από την τσέπη των γονιών.
- Όχι στην αξιολόγηση – να αποσυρθεί το ΠΔ. Ανατροπή του νόμου για το νέο μισθολόγιο – φτωχολόγιο. Όχι στις απολύσεις, στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και στη φοροληστεία. Μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα για όλους. Ζωή με αξιοπρέπεια και δικαιώματα για όλους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα!
- Κάτω τα χέρια από τις απεργίες, τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες.

Σε κάθε περίπτωση, οι ώρες είναι κρίσιμες. Όσο μας αφορά, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, για να συμβάλουμε στην προσπάθεια συγκρότησης των αντιστάσεων και των αγώνων. Στο πλαίσιο αυτό, θα κάνουμε τα πάντα, για να μη συνεχίσει η υποκατάσταση του πραγματικού κινήματος από το εικονικό, για να πάψει η κοινοβουλευτικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος, είτε αυτή γίνεται με δεξιές, είτε με ρεφορμιστικές είτε με ταξικές κορώνες.

Παρέμβαση στη ΔΕΗ Καμινίων

Από το ενημερωτικό δελτίο της Πρωτοβουλία Κατοίκων Καμινίων-Ρέντη ενάντια σε Μνημόνια και Αντικοινωνικά Μέτρα.

Την Πέμπτη 14 Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε μαζική παρέμβαση στη ΔΕΗ Καμινίων από κατοίκους των Καμινίων και του Ρέντη αλλά και της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά. Η κινητοποίηση έγινε στο πλαίσιο της υλοποίησης απόφασης λαϊκής συνέλευσης που οργανώθηκε από την Πρωτοβουλία Κατοίκων Καμινίων-Ρέντη ενάντια σε Μνημόνια και Αντικοινωνικά Μέτρα.
Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης ανοίχτηκε πανό ενάντια στις αυξήσεις ρεύματος, κίνηση που συνοδεύτηκε από συνθήματα των συγκεντρωμένων.
Την ίδια στιγμή μια δεκάδα συναγωνιστών μπήκε μέσα στο υποκατάστημα και μοίρασε ενημερωτικό υλικό τόσο στον κόσμο που συναλλασσόταν με τη ΔΕΗ όσο και στους εργαζόμενους.
Η παρέμβασή μας στόχευε στην κοινή δράση, στήριξη και αλληλεγγύη καταναλωτών-εργαζομένων στη ΔΕΗ, ενάντια στην αντιλαϊκή μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης αλλά και στην πρόθυμη διοίκηση της ΔΕΗ να την υλοποιήσει. Η κίνηση αυτή βρήκε θετική ανταπόκριση τόσο από τους καταναλωτές συντοπίτες/σσές μας όσο και από τους εργαζόμενους.
Προκαλέσαμε συνάντηση με τη διευθύντρια του υποκαταστήματος στην οποία και δώσαμε κείμενο υπογραφών που διακινήσαμε τις προηγούμενες ημέρες. Το κείμενο συνοδευόταν με πολλές εκατοντάδες υπογραφών (πάνω από 500).
Δηλώσαμε την αποφασιστικότητά μας ενάντια τόσο στην κυβέρνηση όσο και στη διοίκηση της ΔΕΗ:
• Να μην αφήσουμε κανένα σπίτι συντοπίτη μας στο σκοτάδι
• Να παρθούν πίσω οι νέες αυξήσεις στο ρεύμα
• Να γίνονται διακανονισμοί σύμφωνα με τις δυνατότητές μας
• Να αντιταχθούμε στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ
• Να υπερασπιστούμε τις θέσεις εργασίας των εργαζομένων στη ΔΕΗ με πλήρη εργασιακά δικαιώματα και αξιοπρεπείς μισθούς
- ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΒΙΑΙΗ ΚΑΙ ΡΑΓΔΑΙΑ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΛΑΪΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΤΑ ΣΥΝΟΔΕΥΟΥΝ
- ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ-ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ

26 Φεβ 2013

Ο αγώνας στα χέρια των αγροτών

Έκλεισαν ήδη πάνω από 3 βδομάδες οι αγροτικές κινητοποιήσεις. Στο διάστημα αυτό στήθηκαν μπλόκα από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη και κινητοποιήθηκαν εκατοντάδες αγρότες. Όμως, παρά την «πανελλαδικότητα» των μπλόκων, αυτά υπολείπονται και σε αριθμό και σε μαζικότητα από παλιότερες αγροτικές κινητοποιήσεις. Ακόμα και στο μπλόκο της Νίκαιας, που είναι το πιο μαζικό, με συγκεντρωμένα πάνω από χίλια τρακτέρ, και το οποίο έγινε από αγρότες των Θεσσαλικών νομών, η μαζικότητα δεν ξεπερνά παλιότερες κινητοποιήσεις. Σε αυτό παίζουν ρόλο τόσο η πολιτική συγκυρία, όσο και το επίπεδο συγκρότησης του αγροτικού κινήματος. Και κυρίως οι ανεπάρκειες της αριστεράς «μας».
Όπως ξαναγράψαμε στην ΠΣ, αυτές οι κινητοποιήσεις δεν ξέσπασαν εξαιτίας κάποιου συγκυριακού και «επίκαιρου» προβλήματος αλλά πατάνε πάνω σε ένα σύνολο προβλημάτων που δημιουργεί η αντιαγροτική πολιτική κυβέρνησης και ΕΕ. Προβλήματα που έχουν σχέση με την άμεση επιβίωση της φτωχομεσαίας αγροτιάς. Με βάση αυτό το οξυμένο πρόβλημα επιβίωσης, που αντιμετωπίζουν χιλιάδες αγροτικές οικογένειες, διαμορφώθηκαν και ιεραρχήθηκαν τα αιτήματα των τωρινών κινητοποιήσεων. Αιτήματα για αφορολόγητο αγροτικό πετρέλαιο (όπως έχουν ήδη οι εφοπλιστές), για φτηνό αγροτικό ρεύμα, για αποζημιώσεις στις ζημιές της αγροτικής παραγωγής κλπ. Αιτήματα, δηλαδή, που μειώνουν το κόστος παραγωγής και επιτρέπουν στο φτωχό αγρότη να μείνει στα χωράφια του, να μπορεί να τα καλλιεργήσει, να μπορεί να έχει ένα ελάχιστο εισόδημα για να ζήσει την οικογένειά του. Αιτήματα ανακούφισης και επιβίωσης της φτωχομεσαίας αγροτιάς, αιτήματα αντίστασης. Αυτά τα αιτήματα υιοθέτησε και επέβαλλε «από τα κάτω» ο αγροτόκοσμος, παραμερίζοντας και υποβαθμίζοντας άλλα που παραπέμπουν σε… «αντεπιθέσεις» και κομματικούς σχεδιασμούς όπως «παραγωγικοί συνεταιρισμοί», «αφορολόγητο αγροτικό εισόδημα μέχρι 40.000 €», «ΕΛΓΑ κρατικός φορέας», κλπ. Και αυτά κυριάρχησαν και «χρωμάτισαν» τις κινητοποιήσεις, παρότι από διάφορες πλευρές έγινε και γίνεται προσπάθεια να αναδειχτούν άλλα αιτήματα, όπως για «διατροφικά μοντέλα», «παρατηρητήρια τιμών», «εξυγίανση κυκλώματος εμπορίας», «βιολογικές γεωργίες», «εθνικά σχέδια ολοκληρωμένης αγροτικής ανάπτυξης» κλπ.
Από την αρχή των κινητοποιήσεων, η κυβέρνηση ξεκαθάρισε, ότι δεν πρόκειται ούτε στο ελάχιστο να λοξοδρομήσει από τις μνημονιακές «ράγες». Είμαστε σε «δημοσιονομικό καλαπόδι», δηλώνει δεξιά και αριστερά ο υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Χαρακόπουλος. Κάτω, όμως, από την πίεση των αγροτικών κινητοποιήσεων, που εξαπλώθηκαν και κυρίως κάτω από το φόβο, μήπως τα αγροτικά μπλόκα πυροδοτήσουν γενικότερες λαϊκές κινητοποιήσεις, η κυβέρνηση ανακοίνωσε «δέσμη μέτρων». Στόχος της είναι να εκτονώσει και να αποπροσανατολίσει τους αγρότες. Τα μέτρα που ανακοίνωσε δεν απαντούν στο βασικό και οξυμένο πρόβλημα επιβίωσης των αγροτών, είναι, αντίθετα, στάχτη στα μάτια και αποτελούν εμπαιγμό για τη φτωχομεσαία αγροτιά.
Αφορολόγητο πετρέλαιο, για να μειωθεί το κόστος παραγωγής, ώστε να μπορούν να καλλιεργήσουν, ζητάνε οι αγρότες. Αντί γι’ αυτό, η κυβέρνηση μειώνει την επιστροφή του ΕΦΚ στο πετρέλαιο και το μόνο που «υπόσχεται» είναι, ότι η μείωση της επιστροφής μπορεί να είναι και μικρότερη, αν… ο καλός καιρός βοηθήσει και περισσέψουν κονδύλια από το «επίδομα θέρμανσης»!
Να μην μειωθεί η επιστροφή ΦΠΑ από το 11% στο 6%, ζητάνε οι αγρότες και η κυβέρνηση «υπόσχεται», ότι θα τους μοιράσει όσα καταφέρει να μαζέψει από την σύλληψη της παράνομης φοροκλοπής ΦΠΑ που κάνουν ορισμένοι αγρότες!
Να μην αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης στα 67, ζητάνε οι αγρότες και η κυβέρνηση αυτό που τους «υπόσχεται» είναι να παραταθεί η «πρόωρη συνταξιοδότηση» για… 3.700 συνταξιούχους και μόνο!
Παράλληλα με τις υποσχέσεις, η κυβέρνηση προσπαθεί να διασπάσει το αγροτικό μέτωπο, είτε ικανοποιώντας επιμέρους τοπικά αιτήματα που δεν έχουν σχέση με τον προϋπολογισμό και τις μνημονιακές υποχρεώσεις της (πχ να πληρωθούν οι ροδακινοπαραγωγοί από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις που παρέδωσαν το προϊόν τους) είτε στήνοντας επιλεκτικές συναντήσεις και διαπραγματεύσεις με συγκεκριμένα κομμάτια αγροτών. Και επειδή οι αγρότες δεν είναι εργαζόμενοι ή ναυτεργάτες, για να μπορούν να επιστρατευτούν, καλού-κακού παρατάσσει και τα ΜΑΤ απέναντι σε κάθε αγροτικό μπλόκο που στήνεται, στέλνει αγρότες στα αγροτοδικεία (12 στη Λαμία κ.ά.) και προσπαθεί με κλομπ και χημικά να χτυπήσει τον αγώνα τους, όπως στις Σέρρες, στη Νίκαια και αλλού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δηλώνει συμπαραστάτης στον αγώνα των αγροτών, βουλευτές του επισκέπτονται τα μπλόκα και στη Βουλή, ως «υπεύθυνη αξιωματική αντιπολίτευση», ζήτησε «προ ημερησίας διάταξης συζήτηση» για τα προβλήματα του αγροτικού κόσμου. Βέβαια, εν μέσω κινητοποιήσεων, ο Τσίπρας στον Ορχομενό «ανακάλυψε», ότι «και οι αγρότες έχουν ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση»! Και βέβαια, στη γραμμή του «κινηματικού κυβερνητισμού», παραπέμπει την ικανοποίηση των αγροτικών αιτημάτων στην «αλλαγή της μνημονιακής συνταγής» (λόγω «λάθους πολλαπλασιαστή» βεβαίως βεβαίως), στην «ακύρωση-επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων», στην «κυβέρνηση της αριστεράς» (με τις πλάτες του ΔΝΤ και του Ομπάμα!), στις εκλογές… «Ψηφίστε μας»! Μια γραμμή διαλυτική για το κίνημα και υπονομευτική για τον αγώνα των αγροτών.
Το ΚΚΕ, κυρίως μέσω του μπλόκου της Νίκαιας, όπου παίζει καθοριστικό ρόλο, υιοθέτησε μια πολιτική χαμηλής αντιπαράθεσης με ελεγχόμενες «κόντρες» και ακτιβισμούς που εξυπηρετούσαν κυρίως την κομματική του προβολή και συσπείρωση. Περιόρισε την αγροτική κινητοποίηση σε μια γενική διαμαρτυρία «ανάδειξης» και «καταγραφής» των αγροτικών προβλημάτων, παρά την προέβαλλε ως μια αντιπαράθεση διεκδίκησης και σύγκρουσης με την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς της. Αυτές τις τρεις βδομάδες, οι αγρότες στη Νίκαια έδωσαν έναν άνισο αγώνα, χωρίς όρους μαζικού κινήματος, χωρίς στόχους πάλης και προοπτική κλιμάκωσης. Ο Μπούτας, όπου βρεθεί και όπου σταθεί, δηλώνει, ότι «εμείς δεν κλείνουμε τους δρόμους»! Με την τακτική του «μπλόκου-μη μπλόκου», οδήγησε στο φυλλορρόημα και στην απομαζικοποίηση της Νίκαιας, με τους αγρότες να είναι «επισκέπτες» στα μπλόκα και να παρακολουθούν από τα κανάλια την εξέλιξη του αγώνα. Το παναγροτικό-παλλαϊκό συλλαλητήριο που έπρεπε να γίνει στο μπλόκο από τις πρώτες μέρες του αγώνα, ώστε να σπάσει στη πράξη η κυβερνητική απαγόρευση και να βγουν τα τρακτέρ στην εθνική, έγινε μετά από τρεις βδομάδες (!), στην πανεργατική απεργία της 20 Φλεβάρη, και βασικά για να προπαγανδίσει το ΚΚΕ τη «λαϊκή συμμαχία εργατιάς-αγροτιάς» (διάβαζε ΠΑΜΕ-ΠΑΣΥ), παρά για να πιεστεί η κυβέρνηση και να παλευτούν τα αγροτικά αιτήματα. Κλιμάκωση ή «αγωνιστική» αυλαία;
Οι αγρότες δίνουν ένα δύσκολο αγώνα. Είναι αγώνας δίκαιος, που έχει τη συμπαράσταση όλων των κομματιών του λαού. Και ο αγώνας αυτός βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο. Ήδη κάποια μπλόκα έσπασαν και ήδη κάποια «κέντρα αγώνα» και «συντονιστικές», χωρίς να ικανοποιηθεί κανένα από τα βασικά τους αιτήματα, έδωσαν το επόμενο «αγωνιστικό ραντεβού» στην επέτειο του Κιλελέρ! Από τέτοια «αγωνιστικά ραντεβού» έχει χορτάσει η φτωχομεσαία αγροτιά τα τελευταία χρόνια. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να σπέρνουν την απογοήτευση και να αποσυγκροτούν παραπέρα το αγροτικό κίνημα. Και, αν για κάποιες πολιτικές δυνάμεις η «οδός διαφυγής» βρίσκεται στο Κιλελέρ, κάποιες άλλες την αναζητούν στους υπουργικούς διαδρόμους προσπαθώντας να υποκαταστήσουν τα αιτήματα της αγροτικής κινητοποίησης με αιτήματα για συναντήσεις και συσκέψεις με υπουργούς, πρωθυπουργούς και κυβερνητικά κλιμάκια.
Η συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα, για να ικανοποιηθούν τα βασικά αιτήματα-στόχοι πάλης, για την επιβίωση της φτωχομεσαίας αγροτιάς, ενάντια στο ξεκλήρισμα, είναι μονόδρομος. Και προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να πάρει η φτωχή και μεσαία αγροτιά την υπόθεση στα χέρια της. Μέσα από συνελεύσεις στα μπλόκα και στα χωριά, ζωντανεύοντας τους αγροτικούς συλλόγους, στήνοντας νέους εκεί που δεν υπάρχουν, ανασυγκροτώντας τα διεκδικητικά όργανα πάλης της, βάζοντας μπροστά αιτήματα που συσπειρώνουν την πλειοψηφία, που δίνουν ανάσα στον αγροτόκοσμο. Δύσκολα πράγματα, που γίνονται ακόμα πιο δύσκολα από την άσχημη κατάσταση που βρίσκεται το αγροτικό κίνημα. Αλλά και τόσο αναγκαία.

Όχι στη δίωξη της Ευγενίας Λυλάκου
Όχι στη δίωξη της συνδικαλιστικής δράσης

Δεν αρκεί που απολύθηκε διότι διεκδικούσε τα δικαιώματά της και την εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας, δεν αρκεί που κατηγορείται από τον εργοδότη που την απέλυσε ως ηθική αυτουργός σε συκοφαντική δυσφήμιση, τώρα ο εργοδότης της κάνει και αίτηση ασφαλιστικών μέτρων ζητώντας να κατασχεθεί το σπίτι της προκειμένου να μπορεί να τον... πληρώσει όταν τα δικαστήρια τον δικαιώσουν!!! Ο λόγος για την Ευγενία Λυλάκου, εργάτρια στο βιβλιοδετείο του Β. Κυπραίου στο Περιστέρι, συνδικαλίστρια στον κλάδο της και μέλος της Ταξικής Πορείας, η οποία στις 27 Φεβρουαρίου βρίσκεται αντιμέτωπη με την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων του πρώην εργοδότη της.
Η Ευγενία Λυλάκου στα έξι χρόνια που εργαζόταν στη συγκεκριμένη επιχείρηση δεν σταμάτησε να διεκδικεί όσα δικαιούνταν. Ωστόσο, από το 2007 και μετά τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν άλλη τροπή καθώς ο εργοδότης τηρούσε απέναντί της μια στάση ιδιαίτερα προκλητική. Γι’ αυτό και η εργαζόμενη άρχισε να καταφεύγει στην Επιθεώρηση Εργασίας, άλλοτε για την εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης, άλλοτε για καθυστέρηση πληρωμής του δώρου του Πάσχα, μέχρι και για προσπάθεια απόλυσής της ενώ βρισκόταν σε αναρρωτική άδεια λόγω επιπλοκής στην εγκυμοσύνη της. Αποτέλεσμα όλων αυτών των προσπαθειών της εργαζόμενης ήταν το Νοέμβρη του 2010 να λάβει εξώδικη προειδοποίηση απόλυσης για τις 29 Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς, λόγω «ανάρμοστης συμπεριφοράς», όπως χαρακτήρισε η εργοδοσία την υπεράσπιση των νόμιμων δικαιωμάτων της.
Έτσι, η εργαζόμενη κατέφυγε για μια ακόμη φορά στην Επιθεώρηση Εργασίας καταγγέλλοντας την μεθόδευση της επιχείρησης. Καταγγελία για τη μεθόδευση της επιχείρησης εξέδωσε και η Ταξική Πορεία καλώντας σε μαζική συμπαράσταση κατά την τριμερή συνάντηση που ορίστηκε για τις 24 Νοέμβρη του 2010, η οποία όμως δεν απέτρεψε την απόλυση. Ωστόσο, η καταγγελία της Ταξικής Πορείας και η δημοσιοποίησή της αποτέλεσε για τον εργοδότη μια ακόμη αφορμή προκειμένου να περάσει σε νέα αντεπίθεση, απαντώντας στην αγωγή που κατέθεσε η Ευγενία ενάντια στην απόλυσή της και κατηγορώντας την για ηθική αυτουργία σε συκοφαντική δυσφήμιση.
Αυτή η προκλητική τακτική της εταιρείας δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη! Η δικαστική δίωξη της Ευγενίας αποτελεί ουσιαστικά δίωξη της συνδικαλιστικής δράσης, που γίνεται ακόμη πιο προκλητική όταν αρνείται το δικαίωμα μιας εργατικής συλλογικότητας να αναδείξει και να καταγγείλει το γεγονός, αλλά και το δικαίωμα ενός εργαζόμενου να καταγγέλλει τα όσα συμβαίνουν στο χώρο εργασίας τους. Είναι και αυτό μια απόδειξη ότι η εργοδοσία θεωρεί τους εργαζόμενους κτήμα της, οι οποίοι πρέπει να δέχονται αδιαμαρτύρητα την κάθε είδους αυθαιρεσία.
Την αλληλεγγύη τους στην Ευγενία Λυλάκου έχουν εκφράσει με ψηφίσματά τους σωματεία και συλλογικότητες.

ΚΥΠΡΟΣ: ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΟ ΦΟΝΤΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΠΟΥ ΒΑΘΑΙΝΕΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ

Η θριαμβευτική επικράτηση του Αναστασιάδη του δεξιού ΔΗΣΥ στον πρώτο γύρο με ποσοστό κοντά στο 46% έναντι 27% του Σταύρου Μαλά του ΑΚΕΛ μάλλον προδιαγράφει το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου της Κυριακής 24 Φλεβάρη. Η αποχή και η στάση των ψηφοφόρων της ΕΔΕΚ θα κρίνουν το αποτέλεσμα του β’ γύρου, όμως η βύθιση στα μνημόνια και οι επικίνδυνες συγκρούσεις των ιμπεριαλιστών «προστατών» του νησιού με επίδικο τον έλεγχό του είναι ήδη μια προδιαγεγραμμένη εξέλιξη, ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα.
Οπωσδήποτε το εκλογικό αποτέλεσμα και η πιθανότατη νίκη του εκλεκτού της Δύσης Αναστασιάδη (υπέρμαχου του κακόφημου σχεδίου Ανάν) θα επιταχύνει την ολοκληρωτική άλωση του νησιού από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές μέσω μνημονίων που ήδη απαιτούν με τον οικονομικό στραγγαλισμό και τον έλεγχο στο πλαίσιο της Ε.Ε. σοβαρές γεωπολιτικές ανατροπές. Τα τελεσίγραφα δεν λείπουν ούτε ανάμεσα στους δύο εκλογικούς γύρους. Έτσι, την προηγούμενη Τρίτη ο Άσμουσεν απαίτησε από την κυβέρνηση εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, συρρίκνωση του τραπεζικού τομέα και έλεγχό του για ξέπλυμα χρήματος από ιδιωτικό οίκο! Όλα αυτά σαν προϋποθέσεις για τη δανειακή σύμβαση.
Την ίδια στιγμή, όλες τις προηγούμενες μέρες γινόταν ντόρος για κούρεμα τραπεζικών καταθέσεων με προφανή στόχο να αδειάσουν από τις καταθέσεις των Ρώσων και άλλων κροίσων οι κυπριακές τράπεζες και το κόστος ανακεφαλαιοποίησής τους να είναι τεράστιο σε σχέση με τα οικονομικά μεγέθη της Κύπρου.
Η «πολυδιάστατη» (πολλών εξαρτήσεων) εξωτερική πολιτική του Χριστόφια αποδίδει ήδη πιθανότατα μοιραία για το μέλλον των κατοίκων του νησιού τα αποτελέσματά της. Όπως έχουμε ξαναγράψει στην «Π.Σ.», τα πανηγύρια για το αέριο της κυπριακής ΑΟΖ που θα εξορυσσόταν με τις πλάτες ΗΠΑ, Ισραήλ, Ε.Ε. αλλά και Ρωσίας δεν κράτησαν πολύ. Σήμερα, στο πλαίσιο του γενικότερου άγριου και καταστροφικού για τους λαούς γεωπολιτικού ανταγωνισμού στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, τα μαχαίρια των ιμπεριαλιστών έχουν βγει όχι μόνο για τους υδρογονάνθρακες του νησιού αλλά για το συνολικότερο έλεγχό του σαν μια σημαντική πλατφόρμα και βάση εξόρμησης για όλη τη γύρω περιοχή.
ΗΠΑ και Γερμανία μέσω Ε.Ε. φαίνεται να ομονοούν στο ξεπέταγμα των Ρώσων από το τραπεζικό σύστημα που αποτελεί τον βασικό πνεύμονα της κυπριακής φούσκας. Ταυτόχρονα επιδιώκουν τον έλεγχο του όποιου ορυκτού πλούτου και κυρίως επιδιώκουν να εντάξουν το νησί στα σχέδια μεταφοράς ενέργειας προς την Ευρώπη από νότια χωρίς ρωσικές παρεμβολές.
Δεν ξέρουμε ακόμη αν η γενικότερη γερμανο-αμερικάνικη προσέγγιση αντανακλάται στην πολιτική τους στην περιοχή, πόσο και μέχρι πού υπερβαίνει τις γνωστές αντιθέσεις τους. Αυτά θα φανούν. Όμως στην Κύπρο είναι ήδη φανερή μια έντονη και επικίνδυνη κόντρα για να απωθηθεί όσο το δυνατόν από το νησί η επιρροή του ρώσικου ιμπεριαλισμού.
Αν η «πολυδιάστατη» πολιτική Χριστόφια επόμενα θα κατέληγε σε επικίνδυνη σύγκρουση, ενδεχόμενα η ανοικτά υποτελής φιλοδυτική στάση του Αναστασιάδη να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου. Οι πιέσεις όμως γίνονται αφόρητες για όλα τα τμήματα της αεριτζίδικης κυπριακής αστικής τάξης και, όπως ήδη διαφαίνεται, ο κυπριακός λαός θα υποστεί σύντομα τα δεινά της κρίσης της πολυεξαρτημένης κυπριακής αστικής τάξης.
Με το σχέδιο Ανάν η κυπριακή αστική τάξη μέσω του ΔΗΣΥ, αλλά ουσιαστικά και του ΑΚΕΛ, αποδεχόταν από τότε την απώλεια της κυριαρχίας του όποιου κυπριακού κράτους στο όνομα της ένταξης στην Ε.Ε. αλλά και στο γενικότερο πλαίσιο της Δύσης και των αγορών. Αντιφατική στάση σίγουρα για αστική τάξη, μα οι συσχετισμοί την οδήγησαν από τότε σε κάτι τέτοιο, με το σημερινό φαβορί των εκλογών Αναστασιάδη να είναι ανοικτά υπέρμαχος.
Έκφραση αντίφασης αλλά και των αντιθέσεων στο πλαίσιο της κυπριακής αστικής τάξης τότε ο Τάσος Παπαδόπουλος που στήριξε με πάθος και αξιοποίησε τη λαϊκή απαίτηση για απαλλαγή από την τούρκικη κατοχή αλλά και την ιμπεριαλιστική υποδούλωση του νησιού. Το συντριπτικό «όχι» του κυπριακού λαού στο σχέδιο διχοτόμησης και μετατροπής του νησιού σε προτεκτοράτο ουσιαστικά σήμερα αμφισβητείται ανοικτά με τον εκβιασμό των μνημονίων και στη βάση των αυταπατών που καλλιέργησε το ΑΚΕΛ για την αγαστή συνεργασία με το Ισραήλ και όλους τους ιμπεριαλιστές για το αέριο. Σε δημοσίευμα του ikypros.com στις 20/2 διαβάζουμε: «Υπάρχει ‘‘ουσιώδης και αυξανόμενος κίνδυνος’’ χρεοκοπίας της Κύπρου, επί του δημοσίου χρέους της, ειδικά εάν η ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν της παράσχουν την αναγκαία χρηματοδότηση, ανακοίνωσε σήμερα ο οίκος αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας Standard &Poor’s. «Βλέπουμε τουλάχιστον μία πιθανότητα στις τρεις να υποβαθμίσουμε την αξιολόγηση της Κύπρου ξανά, εντός του 2013, για παράδειγμα εάν η επίσημη χρηματοδοτική βοήθεια από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας ή και το ΔΝΤ δεν υλοποιηθεί, αφήνοντας τις κυπριακές Αρχές με ελάχιστες επιλογές πέραν της αναδιάρθρωσης των χρηματοοικονομικών της υποχρεώσεων», σημειώνει σε έκθεσή του ο επικεφαλής του τομέα χρέους αναδυομένων οικονομιών της S&P, Μόριτζ Κρέιμερ.
«Θα μπορούσαμε ακόμη να μειώσουμε την αξιολόγηση εάν πιστέψουμε ότι οι κυπριακές Αρχές δεν είναι ικανές να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στο πλαίσιο ενός επίσημου προγράμματος βοήθειας» πρόσθεσε. Σήμερα η S&P αξιολογεί στο επίπεδο του CCC+ με αρνητικές προοπτικές το κυπριακό αξιόχρεο.
Στην Ελλάδα ο καθένας πλέον καταλαβαίνει τι σημαίνουν αυτοί οι εκβιασμοί. Αν τώρα αναλογιστούμε το στρίμωγμα της κυπριακής αστικής τάξης, την ιστορία του νησιού και τα κρίσιμα επίδικα του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στην περιοχή που συνοπτικά αναφέραμε, καταλαβαίνει τι κινδύνους κρύβει για το λαό του νησιού, Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους, η κατάσταση έτσι όπως εξελίσσεται.

Η συζήτηση περί σύμπραξης με την Τουρκία
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο στο πλαίσιο μιας λύσης με ένα νέου τύπου σχέδιο Ανάν έχει τεθεί. Παρ’ ότι η προσέγγιση και η στρατηγική συνεργασία Κύπρου–Ισραήλ προβλήθηκε σαν αντιστάθμισμα στην πίεση της Τουρκίας, ωστόσο πιθανότατα να αποκαλυφθεί πως το μεγάλο αφεντικό, οι ΗΠΑ, που παίζουν μ’ όλα τα πιόνια στη σκακιέρα, έχουν τελικά άλλα σχέδια. Στην Ελλάδα οι ΗΠΑ υπαγορεύουν και επιβάλλουν τη συμμετοχή στον TAP και απαιτούν τον αποκλεισμό των Ρώσων από τη ΔΕΠΑ.
Ήδη συζητιέται η μεταφορά του αερίου της Κύπρου και του Ισραήλ αλλά και του Κατάρ μέσω Τουρκίας. Κάτι τέτοιο, όπως ήδη λέγεται, προϋποθέτει «επίλυση» του Κυπριακού!!! Μάλιστα, όπως φαίνεται, εκτός από τον Αναστασιάδη το συζητάει και ο Μαλάς. Εδώ είναι που επανέρχονται ακόμη πιο επικίνδυνα οι ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις. Γιατί, ιδιαίτερα με βάση τα σημερινά δεδομένα και συσχετισμούς, τη λεγόμενη «επίλυση» θα την υπαγορεύσουν και θα την καθορίσουν οι ιμπεριαλιστές είτε μέσω του οικονομικού στραγγαλισμού της Κύπρου και του λαού της με τα μνημόνια είτε μέσω των αεροπλανοφόρων και των στόλων που για λογαριασμό τους εγγυώνται, π.χ., την κυπριακή ΑΟΖ και την κυριαρχία του νησιού.
Στην Κύπρο μα και στην Ελλάδα και στην Τουρκία είναι ανάγκη να ακουστεί ξανά και δυνατά: ΗΠΑ, Ε.Ε. Ρωσία και το ιμπεριαλιστικό μαντρόσκυλο το Ισραήλ είναι φονιάδες και ληστές των λαών! Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι στην Κύπρο έχουν μονάχα έναν τρόπο για τη διασφάλιση της ειρήνης και της προόδου στο νησί τους. Την ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής τους ενότητας, κόντρα σε αντιδραστικούς εθνικισμούς, κόντρα στις εξαρτημένες και τυχοδιωκτικές αστικές τάξεις σε Ελλάδα – Κύπρο – Τουρκία.
Και οι τρεις αστικές τάξεις νοιάζονται για την εκμετάλλευση των λαών τους και γι’ αυτό κάνουν την κρίση ευκαιρία. Ταυτόχρονα βγάζουν στο σφυρί τον πλούτο των χωρών τους. Για να πετύχουν τον άλφα ή βήτα ρόλο σήμερα στο πλαίσιο των γεωπολιτικών ανακατατάξεων στην περιοχή δίνουν τα πάντα και αξιοποιούνται όλες επικίνδυνα από τον ιμπεριαλισμό. Ο ιμπεριαλισμός αξιοποιεί τις αντιθέσεις και τις μωροφιλοδοξίες τους και αυτό κάνει τα πράγματα επικίνδυνα όσο οι λαοί βρίσκονται στη γωνία. Η υπόθεση του κυπριακού αφορά άμεσα όχι μόνο τους Κύπριους μα και τους λαούς σε Ελλάδα και Τουρκία.
Ας δούμε πώς αξιοποιούνται οι αντιθέσεις με τις ΑΟΖ για να αποτραπεί, π.χ., η πώληση της ΔΕΠΑ στους Ρώσους. Ας μην έχουμε καμιά αυταπάτη. Δεν υπάρχει ειρηνική επίλυση κανενός προβλήματος μεταξύ Ελλάδας – Κύπρου και Τουρκίας όσο οι εξαρτημένες αστικές τάξεις κυριαρχούν. Αντίθετα, όσο ο λαός βρίσκεται στη γωνία, τα πράγματα από τις όποιες κινήσεις και «λύσεις» γίνονται επικίνδυνα. Να γιατί στο μαζικό κίνημα, που είναι ανάγκη ζωής από κάθε άποψη να δυναμώσει, πρέπει να ακουστεί ξανά και δυνατά: Ελλάδα, Κύπρος και Τουρκία εμπρός για ανεξαρτησία!

Ξεσηκωμός ηλεκτροσόκ

Ως συνήθως χρειάζεται μια καλή σπίθα για να αρπάξει φωτιά ένα εύφλεκτο πεδίο. Το δεύτερο ήταν από καιρό έτοιμο στην δοκιμαζόμενη για χρόνια κοινωνική πλειοψηφία της Βουλγαρίας. Η σπίθα δεν ήταν η αύξηση του ηλεκτρικού ρεύματος κατά 13% τουλάχιστον τον περασμένο Ιούλη. Τότε –όπως και σε όλη την Βαλκανική- έχει πολύ ζέστη. Όταν όμως ήρθαν οι πρώτοι χειμωνιάτικοι λογαριασμοί έγινε το «σώσε». Χιλιάδες οργισμένοι Βούλγαροι ξεχύθηκαν στους δρόμους στην πρωτεύουσα αλλά και σε μεγάλες πόλεις όπως η Βάρνα το Πλόβντιβ το Μπλαγκόεβγκραντ και αλλού. Από τις τιμές του ρεύματος πέρασαν σε αιτήματα για επανεθνικοποίηση των εταιριών ηλεκτρικού και σε λίγα εικοσιτετράωρα φτάσανε να ζητάνε την ανατροπή της κυβέρνησης του δεξιού Μπόικο Μπορίσοφ. Οι βούλγαροι διαδηλωτές που κάτι παραπάνω ξέρουν από εμάς δεν σταμάτησαν να εξισώνουν την κυβέρνηση με την μαφία. Ο βούλγαρος πρωθυπουργός είναι στην κυριολεξία η προσωποποίηση αυτού του ευαγούς θεσμού που κυβερνά την χώρα αδιάλειπτα ύστερα από την ανατροπή του εξαϋλωμένου σοσιαλισμού. Τελικά και στην Βουλγαρία η ιστορία δεν μπήκε στην κατάψυξη και οι λαϊκές μάζες δεν εκπαιδεύτηκαν επαρκώς στην απάθεια και την υποταγή. Η τελευταία διαπίστωση έχει ευρύτερη σημασία και είναι ένα μήνυμα με πολλούς παραλήπτες και εκτός των βουλγαρικών συνόρων.
Οι κυβερνήσεις της Βουλγαρίας τεμάχισαν και πούλησαν τον κλάδο της ηλεκτρικής ενέργειας σε τρεις εταιρίες. Μια τσέχικη και δύο αυστριακές. Εφάρμοσαν απόλυτα και κατά γράμμα τις συνταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ και των φιλελεύθερων οικονομολόγων. Τώρα δρέπουν του καρπούς της πολιτικής αυτής. Στην κυριολεξία. Ντομάτες, αυγά και πέτρες έριχναν οι χιλιάδες διαδηλωτές στους αστυνομικούς και στα κρατικά κτίρια ενώ ο Υπουργός Ενέργειας την γλίτωσε με μερικές χιονόμπαλες. Με 350 ευρώ μέσο μηνιάτικο μισθό, μια ανεργία να επιμένει και να σκαρφαλώνει στο 12% τον φετινό Γενάρη ( επιστημονικό «μυστήριο» με τέτοιο καλό επενδυτικό κλίμα! ) και μια φτώχεια να τυλίγει εκατομμύρια απεγνωσμένους βούλγαρους περίεργο δεν είναι που η σπίθα έγινε πυρκαγιά. Περίεργο είναι πως υπήρξε τέτοια καθυστέρηση.
Ο Μπορίσοφ έσπευσε να παραιτήσει εαυτόν και την κυβέρνηση του με μια μνημειώδη δήλωση απόλυτης υποκρισίας. Και την Πέμπτη το βουλγαρικό κοινοβούλιο έκανε με ομοφωνία σχεδόν δεκτή την παραίτηση. Αν κρίνουμε από τις πρώτες αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης η χώρα πηγαίνει πλησίστια σε πρόωρες εκλογές. Μένει να δούμε αν ο ελιγμός του καρατέκα με την μαύρη ζώνη θα τον βοηθήσει να παραμείνει στο πολιτικό παιγνίδι. Όσο αφορά την ριζοσπαστικοποίηση του βουλγάρικου λαϊκού κινήματος πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Οι λαοί αργά η γρήγορα βρίσκουν τον δρόμο τους και τους δρόμους.

ΜΑΤωσαν την κινητοποίηση των νέων ΣΥΡΙΖΑ

Με όργιο καταστολής απάντησε η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ στη συμβολική κατάληψη που πραγματοποίησε η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ στις 14/2 στο ακαδημαϊκό γραφείο του γενικού γραμματέα του υπουργείου οικονομικών, Γ. Μέργου. Η κινητοποίηση πραγματοποιήθηκε ως απάντηση στις δηλώσεις του Μέργου, ότι ο κατώτατος μισθός παραμένει σε ψηλά επίπεδα.
Τα ΜΑΤ έκαναν επίδειξη ωμής βίας σε δεκάδες νεολαίους του ΣΥΡΙΖΑ και σε δύο βουλευτές του, την ώρα που αποχωρούσαν, με χημικά και ξυλοδαρμούς.
Αυτό αποτελεί άλλο ένα παράδειγμα της πολιτικής που ακολουθείται, στην προσπάθεια να συνεχιστεί η επίθεση σε βάρος του λαού. Ταυτόχρονα, είναι μήνυμα για “πειθάρχηση” απέναντι στη νεολαία, η οποία θα δεχτεί, ολόπλευρα και με τους χειρότερους όρους, τον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα που της ετοιμάζουν.
Οι επιστρατεύσεις των εργαζομένων του μετρό και των ναυτεργατών, η επίθεση που δέχτηκαν οι αγρότες στις κινητοποιήσεις τους, ο ξυλοδαρμός και οι συλλήψεις συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, η περικύκλωση της διαμαρτυρίας των Α.Μ.Ε.Α., οι προσαγωγές νεολαίων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πριν από την τελευταία απεργία και το σπάσιμο των καταλήψεων είναι μερικά από τα δεκάδες παραδείγματα κρατικής βίας και καταστολής των τελευταίων ημερών!
Αποδεικνύεται ξεκάθαρα, ότι το μόνο όπλο στα χέρια της κυβέρνησης, για να περνά την πολιτική της φτώχειας και της εξαθλίωσης προς όφελος του ντόπιου κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, είναι η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής.
Η πτώση του προσωπείου της αστικής “δημοκρατίας” αποτελεί λογικό επόμενο σε μία περίοδο που το σύστημα έχει βαλθεί να ξεθεμελιώσει κατακτήσεις αιώνων και που ως απάντηση σε αυτή την επίθεση είναι η ανάπτυξη εστιών αντίστασης. Πόσο μάλλον όταν το κομμουνιστικό κίνημα βρίσκεται σε περίοδο καμπής, ως συνέπεια της ήττας και του ρεφορμισμού, και το λαϊκό κίνημα αναζητά νέους τρόπους αντίστασης και οργάνωσης της πάλης του.
Όσο ακίνδυνες και να είναι για την κυριαρχία του κεφαλαίου οι “ελευθεριακές νησίδες” των καταλήψεων, ή οι ακτιβίστικες κινήσεις των νέων του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και του ΠΑΜΕ, είναι ολοφάνερο, ότι το κράτος δεν είναι διατεθειμένο να χαριστεί πουθενά και τις καταστέλλει.
Το σίγουρο είναι, ότι αντίστοιχης κλίμακας απάντηση θα δοθεί σε οργανωμένους και μαζικούς λαϊκούς αγώνες, οπότε το κίνημα θα πρέπει να είναι προετοιμασμένο και αποφασισμένο να συνεχίσει την πάλη του.

25 Φεβ 2013

Διακήρυξη του ΚΚΕ(μ-λ)
Να χτίσουμε το δικό μας μέτωπο αντίστασης και διεκδίκησης!

Κάτω η φασιστικοποίηση!
Όχι στις αυταπάτες!

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ!

Ο «νόμος και η τάξη» είναι η γραμμή πάνω στην οποία η κυβέρνηση συγκροτεί την κυριαρχία της και με την οποία επιχειρεί να ανοίξει δρόμο και να διαμορφώσει πολιτικές απαντήσεις για λογαριασμό του συστήματος στο επόμενο διάστημα. Επιστρατεύσεις, ΜΑΤ, χημικά, απαγορεύσεις, συλλήψεις, δίκες και κατηγορητήρια ενάντια σε κάθε κίνηση, πάλη και αγώνα εργατών, εργαζομένων, νεολαίων, αγροτών, ενάντια σε κάθε συνδικαλιστική-πολιτική δραστηριότητα, ακόμα και ενάντια στους γνωστούς (και κραυγαλέα αναντίστοιχους πια με τις ανάγκες της κατάστασης) συμβολικούς ακτιβισμούς της ρεφορμιστικής κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Μια γραμμή που φαίνεται να «αποδίδει» και να δημιουργεί εικόνα δήθεν σταθερότητας υπέρ του «προγράμματος» που ιμπεριαλιστές-κεφάλαιο έχουν για τη χώρα και το λαό στις επόμενες δεκαετίες. Μια γραμμή που, καταγγέλλοντας ως βία και ανομία την ανάγκη του λαού για ψωμί, δουλειά και ελευθερία, εμφανίζει την κυβέρνηση «σταθερή και ισχυρή».
Ως πού θα φτάσει αυτή η γραμμή; Σε τι νέους συνταγματικούς-θεσμικούς γύψους σκοπεύει το σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης να επιχειρήσει να φυλακίσει την ταξική πάλη, την οργή και την εξαθλίωση των εκατομμυρίων, την ανάγκη τους να οργανωθούν και να αντισταθούν;
Αλλά και ως πότε αυτή η γραμμή θα προλαβαίνει και θα καταστέλλει τον ευρύτερο ξεσηκωμό που κάθε εστία αντίστασης κουβαλάει μέσα της; Ως πότε θα φρενάρεται και θα πνίγεται το ξεδίπλωμα ενός νέου κύκλου μαζικών αγώνων που θα πατάει και θα ξεκινάει από όσα ο λαός και η νεολαία διδάχτηκαν στην προηγούμενη φάση και θα ανεβάσει σε πιο ψηλά σκαλοπάτια τη συγκρότηση και τους όρους της αναμέτρησης των εργατών και του λαού με το σύστημα;
Γιατί πριν φτάσουν ιμπεριαλιστές και κεφάλαιο στα ορόσημα της βαρβαρότητας που σχεδιάζουν για τις επόμενες δεκαετίες πρέπει καταρχάς να διαβούν… τους επόμενους μήνες! Πρέπει, δηλαδή, η κυβέρνησή τους στη χώρα μας να νικήσει, με το βούρδουλα, τον τρόμο και την εκτεινόμενη φασιστικοποίηση, τη δυνατότητα του λαού να αντισταθεί και να παλέψει μαζικά. Πρέπει να καταφέρει να μην μπλοκάρουν τα -παλιά και νέα- Μνημόνια και τα νέα μέτρα στα δεκάδες μέτωπα που έχει ανοίξει ενάντια σε όλους τους κλάδους των εργαζομένων, στους αγρότες, στη νεολαία, στους συνταξιούχους, στους ανέργους, στους μετανάστες. Πρέπει να καταφέρει να μην βρίσκεται ο λαός στους δρόμους όσο θα συνεχίσει να ξετυλίγεται ο μισο-κηρυγμένος πόλεμος των ιμπεριαλιστών ενάντια στους λαούς της περιοχής, όσο θα συνεχίσουν να θερμαίνονται οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις για τα «οικόπεδα» των χωρών και τους δρόμους των αγωγών, σε μια περιοχή με ήδη αναμμένες τις πολεμικές φλόγες και στην οποία κάθε γεωπολιτική επιτυχία του ενός ιμπεριαλιστή σε βάρος του άλλου παίζει κρίσιμο ρόλο στον παγκόσμιο ανταγωνισμό τους.
Τη σταθερότητα και την ισχύ που απαιτούν όλα αυτά δεν την έχει δεδομένη και εξασφαλισμένη η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, που θα κάνει βέβαια ό,τι περνάει από το αντιδραστικό χέρι της (έχοντας και όλες τις βοήθειες των κέντρων εξουσίας) για να τα καταφέρει.

Ο δρόμος του λαού και οι απαιτήσεις της πάλης
Ο λαός και η εργατική τάξη μπήκαν στον πρώτο κύκλο αγώνων, στην αναμέτρησή τους με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό (και όπως αυτή έχει εκδηλωθεί στα πλαίσια της κρίσης) με τους όρους που είχαν διαμορφωθεί στο κίνημα τις προηγούμενες δεκαετίες, της υποχώρησης και της ήττας.
- Με την εργατική τάξη αποσυγκροτημένη και πολυδιασπασμένη. Με συσκοτισμένη τη συνείδηση του ιστορικού της ρόλου και της δυνατότητάς της να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλη την κοινωνία από την καπιταλιστική σκλαβιά.
- Με το λαϊκό κόσμο ανοργάνωτο, αφοπλισμένο ιδεολογικά και πολιτικά και με ισχυρές τις αυταπάτες στα μικροαστικά στρώματα για το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα και τις δυνάμεις του.
- Με τους μετανάστες, αντί για κρίσιμο κομμάτι της εργατικής τάξης της χώρας μας, παραγκωνισμένους και παράνομους δούλους.
- Με τη νεολαία αποκομμένη από τη λαϊκή υπόθεση, θολωμένη από τα αντικομμουνιστικά μαθήματα του συστήματος και… της Αριστεράς, για να δυσκολεύεται να προσδιορίσει τους πραγματικούς της εχθρούς και τους πολιτικούς στόχους που πρέπει να έχουν τα αγωνιστικά, μαζικά της ξεσπάσματα.
- Με τις υποτιθέμενες συνδικαλιστικές ηγεσίες -εγκατεστημένες εδώ και δεκαετίες στα σαλόνια και στα υπουργεία του συστήματος- να υπονομεύουν (όταν δεν ήταν εχθρικές) τις πραγματικές ανάγκες και διαθέσεις των εργαζόμενων μαζών
- Με τη μεγάλη πλειοψηφία των κομμάτων και των οργανώσεων που αναφέρονται στην Αριστερά και το κίνημα να κορυφώνει μια, επίσης πολύχρονη, διαδρομή «αναχώρησης» από το λαό και συνάντησης με το σύστημα. Ιδεολογικά και πολιτικά υποτελείς των κυρίαρχων εκβιασμών, πρόβαλλαν και στήριζαν (με διαφορές στους τρόπους) τη γραμμή της συνθηκολόγησης στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία, της ταξικής συνεργασίας και της υποταγής.

• Ακόμα όμως και με αυτά τα δεδομένα, πλημμύρισαν δρόμοι και πλατείες, εκατομμύρια άνθρωποι μπήκαν σε μικρές και μεγαλύτερες μάχες, απεργίες, κινήσεις, πρωτοβουλίες. Ο λαός και η νεολαία έδειξαν -ξεπερνώντας πολλά και πολλούς- μικρό δείγμα των τεράστιων δυνατοτήτων τους, μικρές αχτίδες του μέλλοντος που μπορούν να κατακτήσουν. Όμως οι όροι με τους οποίους μπήκε ο λαός σε αυτόν τον κύκλο αγώνων καθόρισαν και την έκβασή του:
- Δεν κατόρθωσε να ανατρέψει το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό. Δεν εμπόδισε την καταρχήν πολιτική ανασυγκρότηση του συστήματος μέσω της ανάδειξης της ΝΔ και του Σαμαρά, με αποτέλεσμα να φουλάρουν οι μηχανές της επίθεσης μετά τις εκλογές του περασμένου Ιούνη, αλλά και να επιβληθούν πολιτικοί όροι που θα χτυπήσουν και θα «προλάβουν» το λαό και τη διαδρομή του. Αρωγός αυτής της κατεύθυνσης είναι, βέβαια, η φασιστική Χρυσή Αυγή που η ανάδειξή της προσμετράται στις επιτυχίες του συστήματος.
- Δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει τις αυταπάτες και επένδυσε τους αγώνες και τις αγωνίες του (ακόμα και ως εφεδρεία κυβερνητικών λύσεων) στην πιο καθαρή έκφραση της συνθηκολόγησης και της υποταγής, την πολιτική γραμμή και αντίληψη της ηγεσίας τού ΣΥΡΙΖΑ, που βάζει στην άκρη το λαό και τις αντιστάσεις του γιατί στο πρώτο πλάνο είναι η «συνεννόηση» με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και το κεφάλαιο στη χώρα.
Παρ’ όλα αυτά, με τους αγώνες της προηγούμενης περιόδου ο λαός ανίχνευσε τους πραγματικούς όρους του ζητήματος που αντιμετωπίζει. Είδε παραταγμένους απέναντί του τους εχθρούς του, τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και των ΗΠΑ, αυτούς δηλαδή που αποτελούν τις βάσεις εξουσίας της αστικής τάξης και του κεφαλαίου στη χώρα. Συνάντησε τον πραγματικό ρόλο του κράτους και των κομμάτων του συστήματος. Βρέθηκε έτσι αντιμέτωπος σε σημαντικό βαθμό με το ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις. Σε αυτή τη βάση βρέθηκε αντιμέτωπος με τις απαιτήσεις που για τον ίδιο βάζει η συνέχιση της πάλης, κόντρα όχι μόνο στην υποταγή που απαιτεί το σύστημα, αλλά και κόντρα στις στρεβλώσεις που σερβίρονται και καλλιεργούνται από την Αριστερά του συστήματος και από την Αριστερά της ήττας, που δεν θέλει και δεν μπορεί να αγωνιστεί μέσα στο λαό και με το λαό για να συγκροτηθεί εκ νέου η Αριστερά της αντίστασης, της διεκδίκησης, της ανατροπής. Να συγκροτηθεί, δηλαδή, η Αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα που αντιστοιχεί στο ταξικό εργατικό κίνημα και το Μέτωπο Πάλης που απαιτεί η κρίση και η επίθεση του συστήματος. Με ορίζοντα την επαναστατική ανατροπή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της αστικής τάξης, για την κατάκτηση μιας ανεξάρτητης χώρας και την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Η μάχη που βρίσκεται μπροστά μας!
Το ποια είναι αυτή η μάχη προσδιορίζεται από τα ταξικά και πολιτικά δεδομένα της περιόδου, από την κατάσταση και τις ανάγκες του λαού και του κινήματος σήμερα. Δεν υπάρχουν μάχες και στόχοι πίσω, πάνω ή έξω από αυτά τα δεδομένα. Ο λαός δεν μπορεί να εκβιάζεται σήμερα να δώσει απαντήσεις στο κυβερνητικό επίπεδο.
Είτε αυτές αφορούν κυβερνήσεις «κοινωνικής σωτηρίας», σαν αυτές που προτείνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που -αν δεν αποτελούν αυταπάτη- είναι ανοιχτή επιδίωξη να υπαχθεί ο λαός εκ νέου στον ιμπεριαλιστικό ζυγό και την καπιταλιστική αγριότητα με «ανανεωμένους» πολιτικούς όρους.
Είτε αυτές αφορούν κυβερνήσεις των «μεταβατικών προγραμμάτων» που -καθώς δεν πατούν πουθενά- είναι αντικειμενικά ο «αριστερός συνήγορος» των επιδιώξεων και του κυβερνητισμού του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο λαός δεν έχει την πολυτέλεια να απέχει από την ταξική πάλη αναμένοντας την προετοιμασία «κυβερνητικών συνθηκών και προγραμμάτων», αλλά ούτε επίσης αναμένοντας τη «λαϊκή συμμαχία» που, χωρίς το λαό, υπόσχεται να συγκροτήσει η ηγεσία του ΚΚΕ.
Όλες αυτές οι επιλογές -η κάθε μία με το βάρος της και τις ιδιαίτερες αφετηρίες και στόχους που έχει- αποτελούν εκδοχές άρνησης της γραμμής της αναμέτρησης, άρνησης της ανάγκης και της δυνατότητας της εργατικής τάξης και του λαού να συγκροτηθούν σε δύναμη αντίστασης, πάλης και ανατροπής. Είναι επιλογές που δίνουν χώρο στην επίθεση του συστήματος και εμφανίζουν ως ακλόνητη την εύθραυστη κυβερνητική σταθερότητα.
Ο λαός και η νεολαία πρέπει να στηριχθούν πολιτικά και κινηματικά για να δώσουν νέους, μαζικούς αγώνες αντίστασης στα παλιά και νέα μέτρα, για να αποκρούσουν και να ανατρέψουν την πολιτική φασιστικοποίησης του συστήματος και της κυβέρνησης του.
- Συγκεντρώνοντας και συσπειρώνοντας δυνάμεις σε κάθε εστία αντίστασης που ξεπηδά ως αποτέλεσμα της ίδιας της επίθεσης. Στηρίζοντας πολιτικά και πρακτικά τους στόχους της πάλης της και με το στόχο της νίκης του αγώνα, ενάντια στις λογικές «χρήσης» των αγώνων για να προπαγανδιστούν οι υποτιθέμενες «συνολικές απαντήσεις» που προβλέπουν τα κυβερνητικά ή άλλα προγράμματα των λεγόμενων «στρατηγικών απαντήσεων».
- Οικοδομώντας μαζικές, από τα κάτω πρωτοβουλίες σε κλάδους εργαζομένων και σε χώρους νεολαίας που, ξεπερνώντας τους εργατοπατέρες και απαντώντας πολιτικά-οργανωτικά ζητήματα συντονισμού και συγκρότησης κλάδων και χώρων, θα στοχεύουν στην ανάπτυξη απεργιακών αγώνων με διάρκεια και προοπτική.
- Αναδεικνύοντας με αυτήν την πάλη και μέσα σε αυτή, αλλά και αυτοτελώς σε χώρους δουλειάς, νεολαίας και σε γειτονιές, την ανάγκη υπεράσπισης των λαϊκών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων των μαζών ενάντια στην πολιτική της φασιστικοποίησης του συστήματος και τη δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής.
Αυτή η μάχη προϋποθέτει και απαιτεί εμπιστοσύνη στον κόσμο της δουλειάς και στη νεολαία, ότι μπορούν να χειραφετηθούν από τις πολιτικές δυνάμεις του συστήματος, να οργανωθούν, να παλέψουν, να κατακτήσουν νίκες.
Αυτή η μάχη χρειάζεται για την προώθησή της την ευρύτερη κοινή δράση των πολιτικών, συνδικαλιστικών δυνάμεων και συλλογικοτήτων που αναφέρονται στο κίνημα και στα λαϊκά συμφέροντα.
Αυτή τη μάχη πρέπει να υπηρετήσουν όλα τα καταρχήν σχήματα που έχουν συγκροτηθεί σε όλη τη χώρα και εμπνέονται από τους στόχους και τις κατευθύνσεις της Πρωτοβουλίας για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία. Τα σχήματα αυτά μέσα από τη δράση τους θα πρέπει να στοχεύσουν στη συγκρότηση ενός ευρύτερου αγωνιστικού δυναμικού, επιμένοντας σταθερά στον πιο πλατύ συντονισμό συλλογικοτήτων και αγωνιστών στην κατεύθυνση της αντίστασης και της ανατροπής της επίθεσης.
Αυτή είναι η μάχη που βρίσκεται μπροστά μας. Αυτή είναι η μάχη που πρέπει να δώσει και να νικήσει ο λαός. Αυτή η μάχη είναι σήμερα η έκφραση της γραμμής της αναμέτρησης με το σύστημα. Με αυτήν και μέσα σε αυτήν μπορούν να γίνουν πραγματικά βήματα του κινήματος.
  • Κάτω τα μνημόνια και τα αντεργατικά μέτρα!
  • Όχι στον εργασιακό μεσαίωνα! Μαζική πάλη για συλλογικές συμβάσεις - μόνιμη σταθερή δουλειά
  • Νίκη στον δίκαιο αγώνα των αγροτών!
  • Ανατροπή του ενιαίου μισθολογίου - να μην περάσουν οι απολύσεις - μαζικός ξεσηκωμός σε όλο το δημόσιο τομέα
  • Η νεολαία στον αγώνα μαζί με το λαό για σπουδές-δουλειά-ελευθερίες!
  • Κάτω τα χέρια από την απεργία, τους αγώνες, τα δημοκρατικά δικαιώματα των μαζών!
  • Να βγει ο λαός στους δρόμους! Να ηττηθεί η πολιτική της πείνας, της ανεργίας και της τρομοκρατίας!
  • Μαζικό κίνημα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης!

23 Φεβ 2013

Παλλαϊκή αλληλεγγύη στην αγωνιζόμενη Χαλκιδική!
Η τρομοκρατία και η συκοφαντία θα ηττηθούν

Ανακοίνωση τύπου του ΚΚΕ(μ-λ)

Με κάθε κόστος θα γίνουν οι επενδύσεις του θανάτου στις Σκουριές της Χαλκιδικής και στην Θράκη δήλωσε ο πρωθυπουργός της τρικομματικής κυβέρνησης. Στα απλά ελληνικά η πρωτοφανής αυτή δήλωση σημαίνει πως οι Καναδοί χρυσοθήρες και οι έλληνες μεγαλοεργολάβοι συνεταίροι τους έχουν την άδεια από την ελληνική κυβέρνηση να καταστρέψουν την φύση, την ζωή, την τοπική οικονομία και την ασφάλεια των κατοίκων στην Χαλκιδική για να λεηλατήσουν τον ορυκτό πλούτο της. Το ίδιο μπορούν να κάνουν στην Θράκη και όπου αλλού τους οδηγήσει ο πυρετός του χρυσού και του κέρδους. Και επειδή ο λαός της Χαλκιδικής αρνείται να σκύψει το κεφάλι και να δεχθεί αδιαμαρτύρητα το εργοστάσιο του θανάτου, έχει εξαπολυθεί ένα συντονισμένο κύμα αστυνομικής τρομοκρατίας μαζί με την συκοφαντία που παράγουν καθημερινά τα ΜΜΕ των μεγαλοεργολάβων.
Τις τελευταίες ημέρες η ευρύτερη περιοχή γύρω από την Ιερισσό έχει γίνει κατεχόμενη ζώνη από την αστυνομία που εκφοβίζει, αυθαιρετεί, συλλαμβάνει πολίτες και παραβιάζει στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Στήνονται σκευωρίες και κατηγορούνται αγωνιστές του μαζικού κινήματος σαν ηθικοί αυτουργοί σε τρομοκρατικές πράξεις!! Όλα αυτά για να καμφθεί το φρόνημα των κατοίκων που αντιστέκονται αγωνιστικά και μαζικά και στην συντριπτική πλειοψηφία τους δεν θέλουν την καταστροφή του τόπου τους.
Ο λαός της Χαλκιδικής δεν είναι μόνος του! Το κίνημα αλληλεγγύης που εξαπλώνεται πρέπει να δυναμώσει σε κάθε γωνιά της χώρας. Ο αγώνας που δίνει η Χαλκιδική για την ζωή και την αξιοπρέπεια είναι αγώνας όλων μας
Μαζική συμμετοχή στο συλλαλητήριο στην Μεγάλη Παναγιά την Κυριακή 24 του Φλεβάρη 2013


Γραφείο Τύπου
22 Φλεβάρη 2013

Κάτω τα χέρια από τον αγωνιζόμενο λαό της Χαλκιδικής! Διαδήλωση ενάντια στην κρατική καταστολή την Κυριακή στην Μεγάλη Παναγιά

Σκηνικό άγριας αστυνομικής τρομοκρατίας έχει στηθεί τις τελευταίες ημέρες στην νότιο-ανατολική Χαλκιδική και ειδικότερα στην περιοχή της Ιερισσού κατ’ εντολή της τρικομματικής κυβέρνησης. Αθρόες προσαγωγές, μπλόκα και έλεγχοι στους δρόμους, εισβολές σε σπίτια, πολύωρες κρατήσεις στα αστυνομικά τμήματα με απειλές και εκφοβισμούς, λήψη αποτυπωμάτων και DNA είναι επαναλαμβανόμενα γεγονότα από την Κυριακή 24 του Φλεβάρη μέχρι και σήμερα. Με τους ίδιους στόχους τα καθεστωτικά ΜΜΕ των μεγαλοεργολάβων και των μεγαλο-καναλαρχών, έβαλαν μπροστά μια συστηματική εκστρατεία λάσπης και ψεύδους για να συκοφαντήσουν τον μαζικό ειρηνικό αγώνα του λαού της Χαλκιδικής που εδώ και χρόνια παλεύει ενάντια στο εργοστάσιο του «χρυσού θανάτου». Αυτοί που αγνοούσαν επίτηδες αυτόν τον αγώνα και τις μαζικές διαδηλώσεις, αυτοί που έθαβαν στα δελτία ειδήσεων την συνεχιζόμενη αστυνομική βία ενάντια σε ανθρώπους κάθε ηλικίας , γυναίκες και παιδιά τώρα ανακάλυψαν την Χαλκιδική και τους κατοίκους που αγωνίζονται βαφτίζοντας τους «τρομοκράτες», «συμμορίτες» και «δολοφόνους»!! Κοινός στόχος τους να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα των Χαλκιδικιωτών. Να τους τρομοκρατήσουν για να σταματήσουν να αντιστέκονται στα αρπακτικά της Ελντοράντο που μαζί με τον Μπόμπολα , επιχειρούν να κλέψουν τον ορυκτό πλούτο της περιοχής , καταστρέφοντας τα δάση, τα νερά, την θάλασσα και τον αέρα σε μια από τις πιο όμορφες γωνιές της Ελλάδας Μαζί τους, ελεεινοί και τρισάθλιοι, τα διάφορα τσιράκια και οι υπάλληλοι τους, που σε διατεταγμένη υπηρεσία , άρπαξαν την ευκαιρία από τα γεγονότα της Κυριακής για να επιτεθούν στον λαό της Χαλκιδικής. Οι δήμαρχοι Πάχτας και Μπουτάρης και μια ομάδα δημοσιογράφων που η μόνη δουλειά τους είναι να βρίζουν και να τρομοκρατούν καθημερινά τον λαό, κάθε φορά που προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι.
Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να ανασύρουν την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας από τα χρόνια των μετεμφυλιακών και χουντικών διώξεων και να στοχοποιήσουν τρεις πασίγνωστους αγωνιστές του κινήματος ενάντια στην μεταλλουργία του χρυσού. Έναν από αυτούς μάλιστα, τον Λάζαρο Τόσκα, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, τον έσυραν στον εισαγγελέα. Οι πρωτοφανείς αυτές και τρομοκρατικές διώξεις , βασίστηκαν στις υπαγορευμένες καταθέσεις τριών εργαζόμενων στην εταιρία-σεκιούριτι, που φυλάνε σε συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης και τρομοκρατίας το εργοτάξιο στις Σκουριές.
Για την ληστρική και θανατηφόρα «επένδυση» στις Σκουριές της Χαλκιδικής έχουμε γράψει επανειλημμένα στις στήλες της «Προλεταριακής Σημαίας». Η σύμβαση παραχώρησης και εκμετάλλευσης του μεταλλείου αποτελεί μια αποικιοκρατική και τριτοκοσμική συμφωνία ανάμεσα στους Καναδούς και τις ελληνικές κυβερνήσεις ( ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) με προξενητή και συνεταίρο τον μεγαλοεργολάβο Μπόμπολα. Η λειτουργία του μεταλλείου και η διαδικασία παραγωγής του χρυσού θα προξενήσει ανεπανόρθωτες ζημιές στο περιβάλλον και στους ανθρώπους στην ευρύτερη περιοχή. Ήδη με τα πρώτα προπαρασκευαστικά έργα , φάνηκε το μέγεθος της επερχόμενης καταστροφής. Οι μπουλντόζες και τα αλυσοπρίονα της εταιρείας έχουν καταστρέψει ένα μεγάλο κομμάτι του δάσους στον Κάκαβο ενώ αστυνομία και υπάλληλοι ασφαλείας έχουν μετατρέψει την περιοχή σε απαγορευμένη ζώνη για τους κατοίκους.
Οι υπερασπιστές της θανατηφόρας επένδυσης και η εταιρία έχει βάλει μπροστά τους εργαζόμενους που πιεσμένοι από την ανεργία έχουν βρεθεί απέναντι στην θέληση των κατοίκων. Το πρόβλημα της ανεργίας για ορισμένες περιοχές της ανατολικής Χαλκιδικής με μεταλλευτική παράδοση πράγματι είναι υπαρκτό και οξυμένο. Το κίνημα ενάντια στην μεταλλουργία πρέπει να αποφύγει να πέσει στην παγίδα της τυφλής αντιπαράθεσης με τους μεταλλωρύχους. Να προσπαθήσει να τους πείσει πως οι χρυσοθήρες δεν θα λεηλατήσουν μόνο τον ορυκτό και φυσικό πλούτο της περιοχής. Με τον ίδιο αρπακτικό τρόπο θα εκμεταλλευθούν και την εργασία των ανθρώπων δίνοντας τους ψίχουλα για να αναλώσουν την ζωή τους στον βωμό του κέρδους. Τώρα τους δείχνουν το καρότο αλλά αύριο , όταν –όπως σχεδιάζουν-ξεμπερδέψουν με το κίνημα των κατοίκων θα αλλάξουν πολιτική και θα μετατρεψουν το μεταλλείο σε σύγχρονο Νταχάου.
Το κίνημα αντίστασης των κατοίκων της Χαλκιδικής ενάντια στην μεταλλουργία χρυσού στις Σκουριές αναπτύχθηκε τον τελευταίο καιρό ραγδαία μιας και άρχισε να γίνεται κατανοητό στον κόσμο το μέγεθος της καταστροφής που επέρχεται. Σε πείσμα των προσπαθειών της εταιρίας να διασπάσει και να υπονομεύσει τον αγώνα με υποσχέσεις, εξαγορές, χορηγίες κάθε είδους και την ανοικτή τρομοκρατία. Το κίνημα είναι μαζικό, αγκαλιάζει το σύνολο σχεδόν των κατοίκων και έχει διευρυνθεί σε ολη την Χαλκιδική. Οι διαδηλώσεις στην Ιερισσό, στην Μεγάλη Παναγιά, στον Πολύγυρο, οι εκδηλώσεις σχεδόν σε όλη την Χαλκιδική συγκεντρώνουν κάθε φορά χιλιάδες κατοίκους. Κάθε ηλικίας και κομματικής τοποθέτησης. Παράλληλα το κίνημα αλληλεγγύης ειδικά στην Βόρεια Ελλάδα αναπτύσσεται και η διαδήλωση στο κέντρο της Θεσσαλονίκης χιλιάδων ανθρώπων υπήρξε μια κορυφαία στιγμή τον περασμένο Νοέμβρη. Αυτό ακριβώς το κίνημα που φουντώνει ημέρα με την ημέρα προσπαθούν να κτυπήσουν με την τρομοκρατία και την συκοφαντία οι υπερασπιστές των Καναδών και Ελλήνων χρυσοθήρων.
Αυτοί οι τελευταίοι είναι και οι μοναδικοί ηθικοί αυτουργοί για τα γεγονότα της προηγούμενης Κυριακής στις Σκουριές. Οι κάτοικοι έχουν αποδείξει πως ξέρουν να αγωνίζονται ανοικτά, μαζικά και επίμονα. Γνωρίζουν πως η επιτυχία και η αποτελεσματικότητα του αγώνα τους θα προέλθει από την μαζικότητα και την πλειοψηφική δυναμική του. Γνωρίζουν πως τέτοιοι αγώνες στην Ελλάδα αλλά και παντού στον κόσμο είναι μακροχρόνιοι, δύσκολοι και χρειάζονται να πατάνε γερά στα πόδια τους, να κλιμακώνονται με βάση το γενικό επίπεδο της λαϊκής συνείδησης και να κρατάνε δυνάμεις για παρατεταμένες μάχες. Δεν χρειάζονται αυτόκλητους σωτήρες και απρόσκλητους αντιπροσώπους του αγώνα τους. Ούτε πρακτικές που μπορεί να αφήσουν έκθετο το κίνημα σε επιθέσεις που δεν μπορεί να αντιμετωπιστούν σε αυτήν την φάση που η κινητοποίηση αναπτύσσεται και χρειάζεται να μαζικοποιηθεί και άλλο. Οι κάτοικοι με τις επιτροπές αγώνα έχουν δείξει μέχρι τώρα ένα αξιοζήλευτο επίπεδο ωριμότητας και αποφασιστικότητας. Και σε πείσμα της τρομοκρατίας και της καταστολής θα συνεχίσουν να το κάνουν μέχρι την ματαίωση της θανατηφόρας «επένδυσης» και την τελική νίκη.

21 Φεβ 2013

Γιάννενα 21 Φλεβάρη 2013
«ελευθέρια»
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ του ΚΚΕ(μ-λ)

Εργαζόμενοι, άνεργοι, νεολαίοι
Ο περιφερειάρχης και ο δήμαρχος, με εντολή της κυβέρνησής τους, προσκάλεσαν στις γιορτές τους για τα «ελευθέρια» στην πόλη τη ναζιστική οργάνωση της χρυσής αυγής.
Στην πόλη μας των δημοκρατικών – αντιφασιστικών αγώνων και παραδόσεων , η μέχρι τώρα δράση του εργατολαϊκού και νεολαιϊστικου κινήματος δεν άφησε περιθώρια παρουσίας και δράσης στο φώς της ημέρας των ναζιστικών αλητοσυμοριών.
Καμία βοήθεια – πρόκληση από τη μεριά του συστήματος και των «αυτοδιοικητικών» θεσμών του δεν θα ανατρέψει αυτή την πραγματικότητα.
Γιορτάζουν λοιπόν τα «ελευθέρια» με επίσημους καλεσμένους τους κατ’εξοχήν εκφραστές της σκλαβιάς και του σκοταδισμού, με τους υμνητές των ολοκαυτωμάτων και των εκατομμυρίων εγκλημάτων στον κόσμο.
Και αυτό χαρακτηρίζει και τους «οικοδεσπότες» και τους καλεσμένους, για το περιεχόμενο των διακηρύξεων περί δημοκρατίας και ελευθερίας των κομμάτων του συστήματος, για την εγκυρότητα των αντισυστημικών φωνασκιών των χιτλερικών κολαούζων τους.
Και όλοι μαζί συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι επιβάλλουν, στηρίζουν και απαιτούν την φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής, την ένταση της κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής ενάντια στους εργαζόμενους, το λαό και το κίνημά τους.
Των εργαζόμενων στο μετρό, στο λιμάνι και παντού, των αγροτών στα μπλόκα του αγώνα και της διεκδίκησης, με τα χημικά και τα κλομπ στις απεργίες, τις συλλήψεις και το όργιο της αστυνομοκρατίας στις κινητοποιήσεις και τα συλλαλητήρια, τις κατοχικές πραχτικές, προσαγωγές και απαγωγές αγωνιστών στη Χαλκιδική, την επιβολή και αποδοχή καταστάσεων Γκουαντανάμο με ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια κρατουμένων, με το συνδικαλιστικό της ασφάλειαςκαι τον «Ξένιο Δία», τις ΕΟΖ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Με αυτά η κυβέρνηση και τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της επιδιώκουν να επιβάλουν για λογαριασμό του ντόπιου και ξένου κεφάλαιου, την βαρβαρότητα των μνημονίων.
Είναι ο τρόμος του συστήματος, μπροστά στην ανάπτυξη των εργατικών- λαϊκών αντιστάσεων και αγώνων, που το οδηγεί στην «συρρίκνωση» ακόμα κι αυτής, της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αλλά και στο τσάκισμα των δημοκρατικών κατακτήσεων του λαού.
Το ΚΚΕ(μ-λ) καταγγέλλοντας τις ναζιστικές παρουσίες-προκλήσεις στην πόλη μας, καλεί τους εργαζόμενους, τη νεολαία, το λαό, στο δρόμο της μαζικής αντίστασης και του ανυποχώρητου αγώνα, τόσο απέναντι στην επίθεση στους όρους ζωής τους, όσο κι απέναντι στη φασιστικοποίηση που εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς.
Ενός αγώνα, που αποτελεί και τη μοναδική εγγύηση, για την ανατροπή της βάρβαρης και ταξικής πολιτικής του συστήματος.

ΝΑ ΑΠΟΜΟΝΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΛΗΤΟΣΥΜΟΡΙΕΣ ΤΗΣ «ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ»
ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ


18 Φεβ 2013

ΟΧΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΟΛΑΝΤ
ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΤΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΦΑΓΕΩΝ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Τίποτα καλό δεν μπορεί να περιμένει ο εργαζόμενος λαός της χώρας μας από την επίσκεψη του Ολάντ. Ο Ολάντ είναι εκπρόσωπος του γαλλικού ιμπεριαλισμού που αιματοκυλά τους λαούς της Αφρικής για την εδραίωση των οικονομικών και πολιτικών του συμφερόντων και την ισχυροποίησή του στα πλαίσια του ανταγωνισμού του με τους άλλους Ευρωπαίους αλλά και τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές.
Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και η επίσκεψή του στην Ελλάδα. Η επίσκεψη αυτή είναι άμεση παρέμβαση σε βάρος του λαού μας, δήλωση στήριξης της κυβέρνησης Σαμαρά και στόχο έχει την προώθηση των γαλλικών οικονομικών συμφερόντων και γεωπολιτικών επιδιώξεων στη χώρα μας και την ευρύτερη περιοχή.
Η Γαλλία ως μια από τις ισχυρότερες χώρες της Ε.Ε. και του πλανήτη, παρά τον ανταγωνισμό της με τις ΗΠΑ και με τους συνεταίρους της Γερμανούς, δεν υποστηρίζει απλά τις πολιτικές εξαθλίωσης του λαού μας και ξεπουλήματος της χώρας μας. Είναι από αυτούς που τις επιβάλλουν. Σε αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία και το επιβεβαιώνουν και οι ίδιοι δηλώνοντας την ευαρέσκειά τους για τις προόδους τις ελληνικής οικονομίας. Μια οικονομία από την οποία τα γαλλικά συμφέροντα πρέπει να αρπάξουν όσα περισσότερα μπορούν.
Σε τίποτα λοιπόν δεν θα πρέπει να ελπίζει ο λαός από αυτήν την επίσκεψη. Πρέπει να καταγγείλει και τον Ολάντ όπως κατήγγειλε την Μέρκελ, όπως καταγγέλλει και τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές σαν υπεύθυνους της σφαγής των λαών, του μοιράσματος του κόσμου και της δικής του εξαθλίωσης. Να καταγγείλει το ντόπιο κεφάλαιο και το αστικό πολιτικό του προσωπικό, την κυβέρνηση Σαμαρά με τους κολαούζους της ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, που εφαρμόζουν αυτή την πολιτική κατ’ εντολήν της τρόικα.
Να συμμετάσχει τη μέρα της πανεργατικής απεργίας στις διαδηλώσεις φωνάζοντας ότι δεν έχει ανάγκη από κανέναν προστάτη, ότι θα αντισταθεί στην παραπέρα εξαθλίωσή του, θα διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή, θα παλέψει για να ανατρέψει τις μνημονιακές πολιτικές και για μια χώρα απαλλαγμένη από τα κάθε είδους ιμπεριαλιστικά δεσμά. Για να γίνει κυρίαρχος στη ζωή του και τη χώρα του. Να φωνάξει ότι τίποτα δεν τον χωρίζει με τους άλλους λαούς της περιοχής αλλά και όλου του πλανήτη και πως όλοι μαζί θα πρέπει να αγωνιστούν κατά των ιμπεριαλιστών καταστροφέων τους.
Ανεπιθύμητος λοιπόν και ο Ολάντ, καμιά υποταγή στις επιδιώξεις κανενός ιμπεριαλιστή.
Πάλη για να σταματήσουν οι βάρβαρες πολιτικές, αγώνας για έξοδο από Ε.Ε., ΝΑΤΟ και κάθε ιμπεριαλιστικό σχηματισμό.
Αντιιμπεριαλιστική – αντιπολεμική αλληλεγγύη με όλους τους λαούς της περιοχής.

Κάτω τα χέρια από τον αγώνα του λαού της Χαλκιδικής!

Δευτέρα 18-2-2013
Άρπαξαν στον αέρα την ευκαιρία για να συκοφαντήσουν και να χτυπήσουν το μαζικό αγώνα του λαού της Χαλκιδικής ενάντια στο εργοστάσιο του χρυσού θανάτου! Η κυβέρνηση, η εταιρία, τα ΜΜΕ των μεγαλοεργολάβων, δήμαρχοι-υπηρέτες σαν τον Πάχτα και τον Μπουτάρη, και μια σειρά παρατρεχάμενοι εξαπέλυσαν ένα βρώμικο πόλεμο τρομοκρατίας και λάσπης για να λυγίσουν το μακροχρόνιο, μαζικό και ανυποχώρητο αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής, που ημέρα με την ημέρα δυναμώνει και συγκεντρώνει την αλληλεγγύη και την συμπαράσταση του λαού και της νεολαίας σε όλη την Ελλάδα.
Κυνηγούν και στοχοποιούν αγωνιστές που συμμετείχαν ενεργά στις κινητοποιήσεις, αναβιώνουν τη μετεμφυλιακή «ηθική αυτουργία» και σέρνουν στα δικαστήρια ανθρώπους που, ανοιχτά και φανερά, αγωνίζονται για να υπερασπίσουν τη ζωή και το περιβάλλον της πατρίδας τους.
Δεν θα τους περάσει! Ο αγώνας του λαού της Χαλκιδικής και το κίνημα αλληλεγγύης θα συνεχίσουν, θα κλιμακωθούν και στο τέλος θα νικήσουν αυτούς που, στο όνομα του ιδιοτελούς κέρδους τους, θέλουν να καταστρέψουν μια ολόκληρη περιοχή, τα δάση, τα νερά και τους ανθρώπους.
Η -τουλάχιστον ύποπτη- νυχτερινή επίθεση στις εγκαταστάσεις του εργοταξίου της πολυεθνικής την Κυριακή 17/2 τα ξημερώματα δεν έχει καμία σχέση με το μαζικό αγώνα των Χαλκιδιωτών και με τους αγωνιστές κάθε ηλικίας που συμμετέχουν όλον αυτόν τον καιρό στις κινητοποιήσεις στην περιοχή. Υπονομεύει αυτόν τον αγώνα και τον αφήνει έκθετο στη συκοφαντία και στην καταστολή. Η δύναμη των αγώνων είναι η μαζικότητα και η επιμονή τους, η συσπείρωση όλων των κατοίκων που θα πληγούν από την επένδυση του θανάτου και η αλληλεγγύη σε κάθε γωνία της Ελλάδας.
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους αγωνιστές που στοχοποιούνται και διώκονται με κατασκευασμένες και υπαγορευμένες μαρτυρίες και κατηγορίες. Απαιτούμε να σταματήσει άμεσα το πογκρόμ των προσαγωγών ενάντια στους κάτοικους της περιοχής. Καλούμε στην ανάπτυξη του κινήματος αλληλεγγύης στο δίκαιο αγώνα του λαού της Χαλκιδικής.

ΔΕΠΑ – ΤΑΡ – ΑΟΖ
στη σκακιέρα του άγριου γεωπολιτικού ανταγωνισμού

Το διεθνές περίγραμμα του ζητήματος
Στο North Stream, που ενώνει ενεργειακά με στρατηγικό τρόπο (παρακάμπτοντας ενδιάμεσους) τη Ρωσία με τη Γερμανία μέσω Βαλτικής, ρέουν ήδη 55 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου το χρόνο. Όμως στο νότιο διάδρομο εφοδιασμού της Ευρώπης με φυσικό αέριο, οι περιπλοκές δεν τελειώνουν. Κάτι τέτοιο είναι εύλογο να συμβαίνει μιας και η διαδρομή για τον εφοδιασμό με ρώσικο-αζέρικο ή από αλλού αέριο από το Νότο της Ευρώπης περνά από μια σειρά χώρες των Βαλκανίων όπου η γεωπολιτική αστάθεια ταυτίζεται μονίμως με τον συχνά αιματηρό και σε κάθε περίπτωση σταθερά καταστροφικό για τους λαούς ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.
Το αίμα των λαών ποτίζει άλλωστε τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για τον έλεγχο των πηγών ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς της εδώ και δεκαετίες. Ταυτόχρονα η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από ρώσικο αέριο ή από άλλες πηγές και δρόμους που ελέγχουν ή εγκρίνουν οι ΗΠΑ αποτελεί ένα κρίσιμο επίδικο του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού που στις μέρες μας συμπλέκεται με την κρίση και ιδιαίτερα με τη σημαντική της πλευρά, την κρίση της ευρωζώνης.
Η ελληνική περιπέτεια, η εξελισσόμενη κυπριακή, μα και οι πολεμικές εξορμήσεις της Γαλλίας σε Λιβύη, Συρία, Μάλι, καθώς και η αναβαθμισμένη παρέμβαση των Γερμανών στα της χώρας μας, μα και όσο μπορούν στην ευρύτερη περιοχή, αποκαλύπτουν αυτή την πραγματικότητα. Γιατί, ναι, η κρίση είναι γενικευμένη και είναι κρίση του ιμπεριαλισμού. Άλλωστε, παρά το γεγονός ότι κανείς δεν έχει τους όρους για την ώρα για κεντρική αναμέτρηση, οι πολεμικές εκφράσεις από τη Λιβύη στη Συρία και από κει στο Μάλι και ίδωμεν διαδέχονται όλο και πιο σύντομα η μία την άλλη σε μια κατά τ’ άλλα «ειρηνική» περίοδο.

Ο πόλεμος των αγωγών, πλευρά του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού

Κάτι τέτοιο είναι ανάγκη να τονιστεί για να γίνει κατανοητό το πράγματι ανελέητο «παιχνίδι» ανταγωνισμού ανάμεσα στα μονοπώλια που εξελίσσεται αυτό τον καιρό στις πλάτες του λαού και του πλούτου που του ανήκει, όπως σχολιάζει σε άρθρο του ο «Ριζοσπάστης» στις 5 Φλεβάρη, το οποίο συνοψίζει με αξιόλογο δημοσιογραφικά τρόπο το έντονο παρασκήνιο γύρω από την πώληση των ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ αλλά και τον ΤΑΡ και ακόμη και τις ΑΟΖ.
Τα ζητήματα που ανοίγουν είναι χοντρά και δεν κρύβονται. Ταυτόχρονα, επειδή δυστυχώς το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης δεν απειλείται άμεσα από τη λαϊκή πάλη, οι κόντρες των διαπλεκόμενων συμφερόντων με τη μια ή την άλλη επιλογή στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης εκδηλώνονται ανοικτά και καθημερινά σχεδόν βγαίνουν στον αστικό Τύπο άρθρα εξόχως αποκαλυπτικά. Δυστυχώς για το επίπεδο της ταξικής και αντιιμπεριαλιστικής συγκρότησης της λαϊκής πάλης, η ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία, τα φερέφωνα και οι απολογητές της δεν νιώθουν καν την ανάγκη να κρύψουν το γεγονός πως δίνουν συνεχώς τη χώρα, τον πλούτο της και το λαό της και ταυτόχρονα την εμπλέκουν σ’ ένα επικίνδυνο «παιχνίδι».
Επικίνδυνο και με άγριους και αδίστακτους παίχτες τους ιμπεριαλιστές που δεν θα διστάσουν μπροστά σε τίποτα προκειμένου να υπηρετήσουν τα συμφέροντα και τις στρατηγικές τους.
«Από τη ΔΕΠΑ ‘περνάει’ η ΑΟΖ», τιτλοφορεί τη στήλη Παρασκήνιο το «Βήμα της Κυριακής» 3/2 σε αφιέρωμα με τίτλο πιέσεις και παρασκήνια σχετικά με τα «παιχνίδια» γύρω από την ενέργεια στη χώρα μας. Στο ίδιο αφιέρωμα, άρθρο με τίτλο «ψυχρός πόλεμος για τα ασημικά» αναφέρεται στο παρασκήνιο της εξαγοράς των ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ στο πλαίσιο του γεωπολιτικού ανταγωνισμού ΗΠΑ- Ε.Ε.- ΡΩΣΙΑΣ για τον έλεγχο των ενεργειακών οδών στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Τρίτο άρθρο στο ίδιο αφιέρωμα τιτλοφορείται «Η διπλωματία των αγωγών: Αντ. Σαμαράς ‘πρόσω ολοταχώς’ για τον ΤΑΡ». Μα και στο «Έθνος της Κυριακής» 3 Φλεβάρη, άρθρο με τίτλο ‘αφύσικη καθυστέρηση για το φυσικό αέριο’ αναφέρεται στις περιπλοκές -στα «όρια της εμπλοκής»- στο ζήτημα της πώλησης των ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ που, σύμφωνα με τις μνημονιακές υποχρεώσεις, πρέπει να ολοκληρωθεί τους επόμενους δύο μήνες, και στις διεργασίες για τον αγωγό μεταφοράς αζέρικου αερίου μέσω Τουρκίας – Ελλάδας – Αλβανίας – Ιταλίας, του γνωστού ΤΑΡ. Να σημειώσουμε εδώ πως τελεσίδικα μέχρι τον Ιούνιο θα καταληχθεί αν ο ΤΑΡ ή ο NABUCO θα είναι ο αγωγός που θα μεταφέρει το αζέρικο αέριο στην Ευρώπη. Όποιος από τους δυο κι αν προκριθεί στη βάση γεωπολιτικών ισορροπιών και μονοπωλιακών συμφερόντων θα έχει τη γεωστρατηγική στήριξη των ΗΠΑ κόντρα στον South Stream που αποτελεί γεωστρατηγική επιλογή της Ρωσίας.
Η Ρωσία έχει ήδη τον North Stream στο βορρά, τους παλιούς αγωγούς μέσω Ουκρανίας και στήνει και νέους προς την τεράστια αγορά της Κίνας. Όμως την ενδιαφέρει ιδιαίτερα η αγορά των Βαλκανίων και ο νότιος διάδρομος εφοδιασμού της Ευρώπης, όπως την ενδιαφέρουν οι εξελίξεις στην Κύπρο και η ροή αερίου από πηγές της νοτιοανατολικής Μεσογείου, όπου το συνολικότερο ενδιαφέρον της την οδηγεί να υπερασπίζεται με σθένος τη ναυτική παρουσία της στη Συρία, κατεβάζοντας αποφασιστικά το στόλο της.

Το ταξίδι του Σαμαρά στο Κατάρ

Ακόμη πιο αποκαλυπτικό άρθρο στην εφημερίδα «Έθνος» λίγες μέρες πριν ανέφερε πως το ταξίδι του Σαμαρά στο Κατάρ στήθηκε για να γίνει η συνάντηση με τον Ερντογάν ο οποίος συνέπεσε τις ίδιες μέρες και στο ίδιο ξενοδοχείο με τον Σαμαρά και μακριά από δημοσιογραφικά φώτα συμφώνησαν για τον ΤΑΡ. Στο ίδιο άρθρο αναφέρονται οι πιέσεις που ασκούνται από τις ΗΠΑ στον Σαμαρά τόσο για να μην πουληθεί η ΔΕΠΑ σε ρώσικη εταιρεία όσο και για την άμεση υπογραφή συμφωνίας με την Τουρκία για τον ΤΑΡ. Πιέσεις που θυμίζουν την περίοδο Καραμανλή σχετικά με τους ρώσικους αγωγούς και την προσέγγιση με τη Ρωσία που γινόταν τότε ελέω Γερμανίας.
Ίσως, κατά πως φαίνεται, το πιο σημαντικό που συζήτησε ο Σαμαράς με τους αντιδραστικούς ολιγάρχες σεΐχηδες του Κατάρ να ήταν ο σχεδιασμός για σταθμό υγροποίησης αερίου σε Καβάλα ή Αλεξανδρούπολη απ’ όπου μπορεί, σύμφωνα με σχεδιασμούς που εγκρίνουν οι ΗΠΑ, να διοχετεύεται σε αγωγούς προς βορρά ή να καταναλώνεται στην ντόπια αγορά, η οποία πρέπει, επίσης σύμφωνα με τις ΗΠΑ, να απεξαρτηθεί από το ρώσικο αέριο.
Από την πλευρά τους οι ρώσικες εταιρίες, που δίνουν για τις ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ 1,9 δισ., πολύ περισσότερα από κάθε άλλη εταιρεία, δηλώνουν πως αν καταφέρουν να εξαγοράσουν το εθνικό δίκτυο, τους αγωγούς και τις αποθήκες αερίου της χώρας, θα μπορούσαν να δώσουν διακλάδωση ξανά προς νότο στον South Stream ο οποίος μετά το ναυάγιο των σχεδίων με τον Καραμανλή αφήνει από τη διαδρομή του την Ελλάδα. Ταυτόχρονα οι Ρώσοι υπόσχονται και αυτοί σταθμούς υγροποίησης και μια σειρά άλλες επενδύσεις στον τουρισμό και αλλού, σημαντικές για την Ελλάδα. Πήξαμε στις προσφορές για επενδύσεις, κατά πως φαίνεται, των ρώσων μεγιστάνων και των πανίσχυρων μονοπωλίων τους, των καταρινών σεΐχηδων και άλλων, ενώ οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. εγγυώνται μέσα και από την τρόικα αλλά και το ΝΑΤΟ και τις βάσεις τους το πλαίσιο σταθερότητας και ανάπτυξης της χώρας.
Αν μείνουμε στην αφέλεια που θα ήθελαν για το λαό μας και εφόσον θυμηθούμε και τον ορυκτό θησαυρό που λέει ο Φώσκολος πως υπάρχει κάτω από τις ΑΟΖ μας, τότε θα υποθέταμε πως δεν μπορεί, όπως και να πάει το πράγμα, κάτι θα κάτσει και για το λαό αυτής της χώρας. Εμείς όμως θα επιμείνουμε πως το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης σε συνδυασμό με την αξιοποίηση της κρίσης ως ευκαιρίας, που συντελείται προκειμένου η πλουτοκρατική ολιγαρχία να εξυπηρετήσει τα στενά ταξικά της συμφέροντα, για το λαό αυτής της χώρας σημαίνει ήδη και θα σημάνει ακόμη περισσότερο πόνο, δάκρυα και αίμα.
Άλλωστε ο διευθυντής της Goldman Sachs, που αναρωτιέται για το πώς θα μπορούσε ν’ αναπτυχθεί η Ελλάδα με κατεστραμμένη την εσωτερική της αγορά, δεν νομίζουμε να αγνοεί αυτές τις υποτιθέμενες λαμπρές προοπτικές ενεργειακής ανάπτυξης της χώρας. Τα πανάκριβα τιμολόγια της ΔΕΗ και ένας ολόκληρος λαός που τη γλίτωσε και δεν πάγωσε λόγω ελαφροχειμωνιάς αποκαλύπτουν ήδη το ακόμη χειρότερο μέλλον που προβλέπεται για το λαό μας για τα επόμενα χρόνια.
Σαν σοβαρή διπλωματική επιτυχία πιστώθηκε στον Αβραμόπουλο η συμφωνία στο Μόναχο την προηγούμενη Κυριακή με τον αζέρο ομόλογό του, όπου μετά απ’ αυτήν ανακοινώθηκε ότι στις 13 Φλεβάρη στην Αθήνα θα υπογραφεί η διακυβερνητική συμφωνία με Τουρκία-Ελλάδα-Αλβανία-Ιταλία. Όλα αυτά μετά το Κατάρ που αποδεικνύει ότι το σχετικό άρθρο του «Έθνους» ήταν μέσα στα πράγματα.

Περί ανάπτυξης
Η εμφανιζόμενη ελληνική επιτυχία προβλήθηκε δεόντως και από τα κανάλια και όλοι μίλησαν ξανά για το λαμπρό μέλλον που επιφυλάσσει η ένταξη της χώρας πιο δυναμικά στην ενεργειακή σκακιέρα. Δεν ξέχασαν ν’ αναφερθούν πάλι διθυραμβικά στο ότι από την τεράστια επένδυση ύψους 1,5 δισ. θα προκύψουν γύρω στις 600 θέσεις εργασίας. Όσες δηλαδή χάνονται σε μισή μέρα εδώ και δύο χρόνια από την τεράστια καταστροφή της οικονομίας της χώρας. Βέβαια ο Αγγελόπουλος που πουλάει και αγοράζει πλοία σαν τα πουκάμισα αυτό τον καιρό ρίχνει στο νερό έξι νέα δεξαμενόπλοια, ενώ δίπλα στα μεγάλα θηρία που σφάζονται για τη ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ καιροφυλαχτούν και οι ντόπιες ύαινες. Συνολικότερα, όντως αυτό τον καιρό ανοίγονται δρόμοι για μεγάλες δουλειές για την πλουτοκρατική ολιγαρχία εφόσον τα μεγάλα αφεντικά τα βρουν και καταλήξουν στους όρους του παιχνιδιού.
Μόνο που αυτό το παιχνίδι δεν έχει σχέση έστω με την καπιταλιστική ανάπτυξη μιας χώρας μετά το εργασιακό και το γενικότερο σάρωμα της κρίσης. Οι επενδύσεις σε αγωγούς, γεωτρήσεις ή φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες είναι επενδύσεις εντάσεως κεφαλαίου, δηλαδή χωρίς ιδιαίτερες θέσεις εργασίας. Όσο για τα τάνκερ που ετοιμάζονται από τους εφοπλιστές για τη μεταφορά από ή προς σταθμούς υγροποίησης αερίου και τις θέσεις εργασίας που αυτά πρόκειται να προσφέρουν, ας ρωτήσουμε καλύτερα τους ναυτεργάτες….
Και μιας και μιλήσαμε για ανάπτυξη και στην πρόσφατη απεργία αλλά και με κάθε λαϊκή κινητοποίηση το σύστημα κραυγάζει για τη φθορά στον τουρισμό που θα σώσει επίσης τη χώρα, θα θυμίσουμε κάτι όχι άσχετο με το θέμα μας. Ότι η αεροναυτική βάση της Σούδας όχι απλώς ήταν η βάση εξόρμησης των βομβαρδιστικών των σεΐχηδων του Κατάρ που εξήγαγαν δημοκρατία με βόμβες στη Λιβύη, μα, όπως γράφτηκε στον Τύπο, πτήσεις τουριστικών τσάρτερ δεν προσγειώθηκαν στο αεροδρόμιο «Δασκαλογιάννης» των Χανίων γιατί ήταν δεσμευμένο για χάρη των βομβαρδιστικών των νέων συμμάχων (ελέω ΗΠΑ) του Κατάρ. Ο θόρυβος ο αντιτουριστικός στις σκανδιναβικές χώρες απ’ όπου τα τσάρτερ ήταν έντονος, όμως τότε η χώρα επένδυε σε εκδούλευση στους φονιάδες των λαών για επενδύσεις και για ρόλους που ακόμη έρχονται… Ή, αλλιώς, πάνε και έρχονται, γιατί άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που «αποθεώνονται» σταθμοί υγροποίησης, επενδύσεις, αγωγοί, ρόλοι της χώρας και άλλα ωραία.
Όμως σίγουρα υπάρχει πραγματική κινητικότητα και μια σειρά σχέδια προχωράνε. Και αυτή τη φορά οι αγωγοί, οι γεωτρήσεις ή η κίνηση των τάνκερ, εφόσον εγκρίνονται από τις ΗΠΑ, δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να ρυπαίνουν το περιβάλλον και να κάνουν ζημιά στον τουρισμό μας. «Οι συζητήσεις διεξάγονται σε βαθύ παρασκήνιο. Ωστόσο, όπως το ‘Βήμα’ είναι σε θέση να γνωρίζει, οι ΗΠΑ βλέπουν την ενεργειακή σκακιέρα της νοτιοανατολικής Μεσογείου συνολικά και όχι αποσπασματικά». Γι’ αυτό, σύμφωνα πάντα με το «Βήμα» και όχι μόνο, όχι τυχαία διέρρευσε πως μια πώληση της ΔΕΠΑ στους Ρώσους θα μπορούσε να έχει συνέπειες στο ζήτημα της ΑΟΖ. Δεν ξέρουμε πόσο τυχαίο είναι ότι αμέσως μετά τη συνάντηση Σαμαρά–Ερντογάν και λίγο πριν από τις κυπριακές εκλογές γράφτηκε στην τουρκική «Χουριέτ» πως το νέο σκάφος ερευνών της Τουρκίας ξεκινά έρευνες για υδρογονάνθρακες στην κυπριακή ΑΟΖ.

Εξελίξεις και κίνδυνοι στα ελληνοτουρκικά
Βλέποντας την ενεργειακή σκακιέρα συνολικά, δεν είναι απίθανο να δούμε ακόμη και την προοπτική μεταφοράς κυπριακού ή και ισραηλινού αερίου μέσω Κύπρου-Τουρκίας και από κει μέσω ΤΑΡ, π.χ. προς την Ευρώπη. Άλλωστε, η σχεδιαζόμενη ενεργειακή σύνδεση Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας σκοντάφτει πέρα από άλλα και στο ζήτημα των ΑΟΖ. Μια επαναφορά νέας κοπής σχεδίου Ανάν για την Κύπρο δεν είναι απίθανη όταν ήδη τόσο το φαβορί των εκλογών, Αναστασιάδης, όσο και ο Σταύρος Μάλας του ΑΚΕΛ είχαν ταχθεί υπέρ του αγωγού μέσω Τουρκίας. Και εδώ το ζήτημα που μπαίνει είναι: στις σημερινές συνθήκες γεωπολιτικής έντασης στην περιοχή και με τους λαούς της Κύπρου στη γωνία, σε τι αστάθεια και κινδύνους μπαίνει το νησί μέσα από τις νέες μεθοδεύσεις «επίλυσης» τάχα του Κυπριακού από τους ιμπεριαλιστές; Είναι φανερό πως ο βασικός παίχτης στη σκακιέρα της περιοχής είναι οι ΗΠΑ, που αξιοποιούν τις δυνατότητες και τις αδυναμίες της Ε.Ε. στο πλαίσιο της ΝΑΤΟϊκής δυτικής συμμαχίας, όπως και τα μαντρόσκυλα Κατάρ–Ισραήλ αλλά και τις βαθιά εξαρτημένες και ελεγχόμενες Ελλάδα και Τουρκία. Παράλληλα με το ενεργειακό στη χώρα μας, που είναι σε φάση λεηλασίας του πλούτου της, μπαίνει και το ζήτημα ελέγχου των μεταφορών. Όμως, όπως φαίνεται, το «παιχνίδι» στο ενεργειακό θα κρίνει συνολικότερα τις εξελίξεις, θα αντανακλαστεί στο πολιτικό σκηνικό και πιθανότατα θα πυροδοτήσει έως και απρόβλεπτες εξελίξεις και στα ελληνοτουρκικά. Κρίσιμες σ’ όλο το παιχνίδι και οι εξελίξεις σε Αίγυπτο–Συρία και ευρύτερα. Οι επόμενες βδομάδες και μήνες εγκυμονούν εξελίξεις.
Οι γερμανοί ιμπεριαλιστές στο βορρά τα βρήκαν άμεσα με τους Ρώσους καθώς γειτνιάζουν, όμως στο νότο μάλλον ό,τι κάνουν είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν σε συνεργασία ή με την ανοχή των ΗΠΑ. Όμως και οι Ρώσοι διεκδικούν ρόλο στην περιοχή και επιμένουν. Ίδωμεν…
Το σίγουρο είναι πως η αστική τάξη βρίσκεται μπροστά σε μεγάλα διλήμματα, εκβιασμούς και πιέσεις. Αυτή ή η άλλη επιλογή της μπορεί να διασφαλίζει κάποιο ρόλο και κατά συνέπεια λιγότερα ή περισσότερα κέρδη για την ίδια. Όμως για το λαό τίποτα καλό δεν φαίνεται στον ορίζοντα, ιδιαίτερα όσο καθυστερεί η ταξική αντιιμπεριαλιστική ανασυγκρότηση του λαϊκού κινήματος. Ανασυγκρότηση που μπορεί να προκύψει όμως μέσα στην ταξική πάλη όσο οι εκλογικές αυταπάτες συντρίβονται και οι λογικές του σεχταρισμού, του απομονωτισμού και των «καθαρών» προγραμμάτων αναδεικνύονται όχι μόνο ανόητες και λίγες μπροστά στις απαιτήσεις των καιρών, μα ταυτόχρονα απλά προφάσεις για την αναχώρηση από την υποχρέωση υπηρέτησης των αγώνων του λαού μας για ειρήνη–δουλειά–δημοκρατία.
Στις 5 Μάρτη συναντιούνται ξανά στην Άγκυρα Σαμαράς και Ερντογάν. Εκατέρωθεν εκτοξεύονται λεονταρισμοί αλλά και υπογράφονται συμφωνίες στο πλαίσιο ενός «παιχνιδιού» που, όπως συνοπτικά εξηγήσαμε, το ελέγχουν οι ιμπεριαλιστές. Το ότι το ελέγχουν όμως οι ιμπεριαλιστές δεν σημαίνει ότι τα πράγματα θα κυλήσουν ομαλά και ειρηνικά. Άλλωστε μιλάμε για οξύτατη ιμπεριαλιστική σύγκρουση συμφερόντων στην περιοχή και όχι για απλή σύγκρουση αόριστα κάποιων μονοπωλίων.
Όλα αυτά έχουν τη σημασία τους και, αν τα πράγματα είναι έτσι, πρέπει και οι δυνάμεις της ΠΑΑΣ και κάθε αριστερή δύναμη στη χώρα μας να ιεραρχήσει την ανάγκη αντιιμπεριαλιστικής ενότητας των λαών Ελλάδας- Κύπρου-Τουρκίας και να πράξει τα μέγιστα σε μια τέτοια κατεύθυνση. Στο κάτω κάτω, και το αναγκαίο δυνάμωμα των εργατικών αγώνων και η πορεία συγκρότησης της εργατικής τάξης σε τάξη για τον εαυτό της περνάει και μέσα από την κατάκτηση ενός πραγματικού διεθνισμού στην προοπτική της ανατροπής των εξαρτημένων και αντιδραστικών αστικών τάξεων της περιοχής που φασιστικοποιούνται συνεχώς και υποθηκεύουν τη ζωή των λαών τους προκειμένου να συμμετάσχουν στο «παιχνίδι» των ιμπεριαλιστών, έστω και για τα ψίχουλα από τη λεία.
Μόνο όταν οι λαοί της περιοχής γίνουν κυρίαρχοι στον τόπο τους μπορεί να υπάρξει πραγματική συνεννόηση, ειρήνη, ανάπτυξη και πρόοδος.