Η Σκύλα και η Χάρυβδη

Όσο και να θέλεις να δεις τα πράγματα ρεαλιστικά και ψυχρά, δεν μπορεί παρά να σε πιάνει μελαγχολία από το προεκλογικό ιταλικό σκηνικό και τις εναλλακτικές εκδοχές που θα έχουν μπροστά τους οι ιταλοί ψηφοφόροι, όταν θα φτάσουν στις κάλπες την Κυριακή 24 του Φλεβάρη και την Δευτέρα 25. Από την μία, ο Μπερσάνι και η εκλογική συμμαχία του Δημοκρατικού κόμματος, που υπόσχεται δίχως περιστροφές ένα δύσκολο 2013 για την ιταλική κοινωνία. Έτοιμοι να συμμαχήσουν με τον Μόντι για να φτιάξουν μια κυβέρνηση, στην ουσία ίδια με αυτήν που κατέρρευσε, πιθανόν μόνο με διαφορετικούς ρόλους στην ιεραρχία της διακυβέρνησης. Αυτή είναι άλλωστε η σαφής προτίμηση των Γερμανών και των επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής τράπεζας και δεν χάνουν ευκαιρία να το δείχνουν με τον γνωστό, αγενή, τευτονικό τρόπο. Μάλιστα ο Μπερσάνι φρόντισε για μια ακόμη φορά να πλέξει το εγκώμιο του προφεσόρε, από το έδαφος της Γερμανίας μάλιστα, την οποία επισκέφτηκε λίγες ημέρες πριν.
Από την άλλη ο πόλος του Μπερλουσκόνι και της Λέγκας που εγγυώνται, παρά τις αντιγερμανικές κορώνες, συνέχιση της ίδιας νέο-φιλελεύθερης πολιτικής, με μπόλικο αντικομουνισμό, κοινωνικό εκμαυλισμό και εκφασισμό. Στην κυριολεξία δηλαδή από την Σκύλα στην Χάρυβδη. Το απίθανο σκηνικό συμπληρώνει το κόμμα του Γκρίλο ενώ τα απομεινάρια της Επανίδρυσης, ενωμένα με τους Οικολόγους, αδυνατούν να αποτελέσουν εναλλακτική εκδοχή στην οργή και την απογοήτευση των Ιταλών.
Αυτά συμβαίνουν, την ίδια στιγμή που η οικονομική κρίση απλώνει την φτώχεια και την ανέχεια σε εκατομμύρια Ιταλούς, ο ορίζοντας φαίνεται όλο και πιο σκοτεινός και οι υποσχέσεις του προφεσόρε Μόντι για ανάκαμψη ηχούν σαν κακό ανέκδοτο μπροστά στην καθημερινή πραγματικότητα. Ενενήντα δύο χρόνια μετά την ίδρυση του ιστορικού Ιταλικού κομμουνιστικού κόμματος, που συμπληρώθηκαν μέσα στον φετινό Γενάρη, η κοινωνική και πολιτική οπισθοδρόμηση, και στην Ιταλία όπως και συνολικά στην Ευρώπη, δεν έχει ακόμη τελειώσει.