Η αθώωση των αστυνομικών που ξυλοκόπησαν άγρια, τον Αυγουστίνο Δημητρίου, ενδεικτική της διαδικασίας φασιστικοποίησης

Πριν από 6 και πλέον χρόνια, στις 17 Νοέμβρη του 2006, ο 23χρονος, τότε, Κύπριος σπουδαστής του Τμήματος Οικονομικών των Ι.Ε.Κ., Αυγουστίνος Δημητρίου, ξυλοκοπείται άγρια από… οκτώ αστυνομικούς, στην περιοχή της Πλατείας Συντριβανίου, στη Θεσσαλονίκη, όπου έκανε μια βόλτα. Το πολλοστό αυτό περιστατικό, άγριας αστυνομικής βίας, ενάντια σε πολίτη -ειδικά νεολαίο- ξεκίνησε όταν, σ΄ ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ύστερα απ’ τη λήξη της πορείας, για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, και πολλή ώρα, ύστερα από κάποια περιορισμένα επεισόδια, σε διαφορετικό σημείο (Πλατεία Χημείου), ένας αστυνομικός με πολιτικά πλησίασε το Δημητρίου, κι άρχισε να τον χτυπά, μαζί με δύο άλλους, που εμφανίστηκαν στη συνέχεια, και κάλυπταν τα πρόσωπα τους, με μάσκες. Μη γνωρίζοντας ότι ήταν αστυνομικοί, άρχισε να ζητά βοήθεια, απ’ τους ένστολους αστυνομικούς που εμφανίστηκαν, στη συνέχεια, οι οποίοι… του πέρασαν χειροπέδες και συνέχισαν την κακοποίησή του. Παρόν βρίσκονταν κι ο διευθυντής Κρατικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, Παππάς, αλλά βρέθηκαν και ως μάρτυρες κάποιοι καθηγητές του Α.Π.Θ. που ζητούσαν εξηγήσεις, κι απωθήθηκαν απ΄ τους ένστολους. Στη συνέχεια, ο Αυγουστίνος μεταφέρθηκε αιμόφυρτος στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση, όπου τον κράτησαν μέχρι τα χαράματα, και του φόρτωσαν κατασκευασμένες κατηγορίες («διατάραξη κοινής ειρήνης», «αντίσταση», «φθορά ξένης ιδιοκτησίας», «επικίνδυνη σωματική βλάβη»), για να διακομισθεί το πρωί, στο Νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς».
Παρά το γεγονός ότι ο άγριος ξυλοδαρμός του καταγράφηκε σε ερασιτεχνικό βίντεο και κυκλοφόρησε στα Μ.Μ.Ε., η κυβερνητική κάλυψη ήταν άμεση. Ο τότε υπουργός  Δημόσιας Τάξης, Βύρων Πολύδωρας, δήλωνε για την εφαρμογή των μέτρων της αστυνομίας, ενόψει της επετείου του Πολυτεχνείου: «Είδα επαγγελματισμό, μεθοδικότητα, σχέδιο και εφαρμογή του, ψυχραιμία και αυτοματισμό στη δράση που είχαν ως επακόλουθο την επιτυχία». Ενώ, «περιορισμένης έκτασης και τοπικού ενδιαφέροντος» χαρακτήρισε την επόμενη ημέρα τα «επεισόδια» (προφανώς και τον ξυλοδαρμό), ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ., Δημοσχάκης. Το γελοίο επίσης, ψέμα της Γ.Α.Δ.Θ., σε σχετική ανακοίνωσή της, δύο ημέρες μετά, πως τα τραύματα που έφερε ο αιμόφυρτος Αυγουστίνος, οφείλονταν σε πτώση του, σε σταθμευμένο μοτοποδήλατο και μετά σε μια… ζαρντινιέρα, φανέρωνε, και την προσπάθεια «κουκουλώματος» και υποβάθμισης του γεγονότος. Κι ενώ οι οκτώ αστυνομικοί καταδικάζονταν πρωτόδικα το Δεκέμβρη του 2008, σε ποινές «θωπείας», από 15 έως 39 μήνες φυλάκιση, με αναστολή, ο Αυγουστίνος, ο οποίος απ’ το σοκ που υπέστη, απ΄ τη βία που του ασκήθηκε, κατέφυγε σε ψυχολογική υποστήριξη κι εγκατέλειψε τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τις σπουδές του, αθωώνονταν τον περασμένο Οκτώβρη, για όλες τις κατηγορίες, που του είχαν αποδοθεί. Για να φτάσουμε -στη σημερινή φάση, η οποία, απαιτεί την αναβάθμιση της κρατικής βίας και τρομοκρατίας- στην απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης (16/1), που… ανατρέπει την πρωτόδικη απόφαση, και αθωώνει τους έξι, απ΄ τους οκτώ αστυνομικούς, και καταδικάζει τους άλλους δύο, σε ποινές 2,5 χρόνων, με τριετή αναστολή…
Η αθώωση των αστυνομικών που ξυλοκόπησαν τον Αυγουστίνο Δημητρίου, έχει σαφές πολιτικό νόημα, μέσα στη διαδικασία φασιστικοποίησης, που έχει ανοίξει. Πέρα απ΄ το γενικότερο μήνυμα τρομοκράτησης που στέλνεται, προς το λαό, ότι οι δυνάμεις καταστολής του συστήματος έχουν και με τη «βούλα» της αστικής δικαιοσύνης το «ελεύθερο» ν’ ασκούν την αντιλαϊκή τους βία σε όποιον αυτοί κρίνουν (αθώο ή «ένοχο»), δίνεται το «πράσινο φως» στους πραιτοριανούς του συστήματος ν’ αντιμετωπίζουν με ωμή βία και τρομοκρατία ανθρώπους του λαού, χωρίς κόστος, χωρίς τον κίνδυνο να… «καούν», και παραμένοντας ατιμώρητοι (ούτε έστω και για τα προσχήματα). Άλλωστε, όπως αναφέρει κι ο Άδωνης Γεωργιάδης σ’ ένα ειλικρινέστατο, από μεριάς του συστήματος που υπηρετεί, σχόλιό του, «η αστυνομική βία, είναι και η μόνη νόμιμη»! Η δράση αυτή των μηχανισμών καταστολής απαιτείται απ’ την πολιτική της φασιστικοποίησης την ίδια στιγμή που μετανάστες δολοφονούνται στο δρόμο, στέκια ενοχοποιούνται με λογικές «ιδιώνυμου», δυνάμεις των ΜΑΤ βρίσκονται σε μικρές ή μεγάλες διαδηλώσεις, σε απεργιακές κινητοποιήσεις εργαζομένων ή απέναντι σε νεολαίους, φοιτητές ή αγωνιζόμενους κατοίκους.  Γιατί το σύστημα της εκμετάλλευσης και καταπίεσης χρειάζεται ολοένα και περισσότερο τους μηχανισμούς αυτούς και τις «μεθόδους τους», μέσα σε συνθήκες οξυμένης κρίσης και άγριας, κλιμακούμενης επίθεσης απέναντι στο λαό.