«Καλός ο παράδεισος αλλά μην τρελαίνεσαι, δεν είναι και Χαλκιδική…»

Κάπως έτσι καταλήγει ένα ανέκδοτο που κυκλοφορεί στη Βόρεια Ελλάδα.
Το Σάββατο 12 του Γενάρη έφτασαν στην Αθήνα 7 λεωφορεία με 400 άτομα από την Χαλκιδική. Μαζί τους συσπειρώθηκαν, επιπλεόν, περίπου 2.000 διαδηλωτές, καθώς κι άλλοι που αγωνίζονται σε ανάλογα μέτωπα, από το Κιλκίς, την Ροδόπη, τον Έβρο, ακόμη και την Κερατέα.
Λίγο πριν την αποβίβαση από τα λεωφορεία, αφού μοιράστηκαν Riopan και Maalox στους διαδηλωτές, δόθηκαν τηλέφωνα ανάγκης και οδηγίες για κάθε ενδεχόμενο. Τα λεωφορεία κατέληξαν στα Προπύλαια, τον χώρο δηλαδή της συγκέντρωσης, χωρίς να γίνει στάση πουθενά αλλού στην πόλη. Οργανωμένα, συντεταγμένα και με τη λογική, ότι αυτή η προσπάθεια ενημέρωσης του λαού της Αθήνας δεν πρέπει να προβοκαριστεί από κανέναν και για κανένα λόγο.
Είχε προηγηθεί μια πολύ πετυχημένη καμπάνια ενημέρωσης που κράτησε μια εβδομάδα και μια διαδήλωση αρκετών χιλιάδων ατόμων στην πόλη της Θεσσαλονίκης στις 24 Νοέμβρη.
Τι ήταν αυτό που τους οδήγησε από το «τοπικό» τους πρόβλημα, στο «κέντρο των εξελίξεων»; Μήπως ήταν το γεγονός, ότι διαπίστωσαν στην πορεία του αγώνα τους, πως το πραγματικό αίτιο βρισκόταν έξω ακόμα και από τα σύνορα της χώρας; Ή μήπως ήταν, ότι δεν προλάβαιναν να μετρούν νέες νομικές φωτογραφικές διατάξεις, νέα προεδρικά διατάγματα που καταπατούν ακόμη και την στοιχειώδη αστική νομιμότητα, ότι δέχονταν στημένες δικαστικές διώξεις και πολλαπλά χτυπήματα από διμοιρίες των ΜΑΤ; Μήπως γιατί είναι, με λίγα λόγια, πια φανερό ότι η Χαλκιδική είναι μόνο ένα κομμάτι του παζλ που ξεκινάει από τις Σκουριές σήμερα και φτάνει μέχρι τη Ρουμανία, για να μιλήσουμε μόνο για τα Βαλκάνια;
Το σκάνδαλο της εκχώρησης της βορειοανατολικής Χαλκιδικής δεν είναι κάτι μοναδικό στον κόσμο. Είναι το ίδιο ακριβώς μοντέλο που εφαρμόζεται σε κάθε μέρος του πλανήτη, όπου μεγάλες πολυεθνικές ιμπεριαλιστικών χωρών, σε συνεργασία με ντόπιες κυβερνήσεις και τοπικές αρχές, συμπεριλαμβανομένης και της εκκλησίας (μιας και η μονή Ιβήρων ετοιμάζεται να πουλήσει 923 στρέμματα δάσους στην εταιρεία «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ», για να γίνουν τέλμα βιομηχανικών αποβλήτων), μέσα από ψέματα – όπου πιάνουν- εκβιασμούς, μίζες και ανοιχτή καταστολή, όταν χρειάζεται, προωθούν την λεηλασία των φυσικών πόρων, των υποδομών και των ντόπιων κατοίκων των εξαρτημένων χωρών. Όπου έχει υλοποιηθεί αυτή η πολιτική, σταματάει κάθε άλλη επαγγελματική δραστηριότητα (γεωργία - η Χαλκιδική είναι γνωστή για τα θερμοκήπια της - μελισσοκομία, κτηνοτροφία, αλιεία, και τουρισμός αφορούν δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, σε αντίθεση με τις μερικές εκατοντάδες των μεταλλείων). Παράλληλα, η καταστροφή στο περιβάλλον είναι ανεπανόρθωτη. Ειδικότερα, πέρα από την εξόρυξη χρυσού, η εταιρεία «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ» θα καρπωθεί 730.000 τόνους χαλκού, το αρχέγονο δάσος της περιοχής, όπως και το νερό που πηγάζει από το βουνό Κάκκαβος –αφού πρώτα αποστραγγιστεί – και χρησιμοποιείται για άρδευση και ύδρευση ενός πολύ μεγάλου μέρους του νομού. Για να μη μιλήσουμε για το θάνατο που σκορπούν οι επιπτώσεις από το κυάνιο και το αρσενικό, στοιχεία απαραίτητα για τις συγκεκριμένες μεταλλευτικές δραστηριότητες. Είναι, επίσης, απλά θέμα χρόνου το πότε θα συμβούν «ατυχήματα», παρόμοια με εκείνα της Ρουμανίας, που θεωρήθηκε, σε σχέση με τις καταστροφικές επιπτώσεις του,  το δεύτερο μεγαλύτερο ατύχημα για τον Ευρωπαϊκό χώρο μετά το Τσέρνομπιλ, της Φινλανδίας, που έγινε μόλις πριν από δυο μήνες, ακόμη και του Στρατωνίου πριν από λίγα χρόνια.
«Εδώ δεν παίζουμε». Αυτό είναι το μήνυμα που πήραν οι κάτοικοι της περιοχής στον ένα περίπου χρόνο όξυνσης της αντιπαράθεσης ανάμεσα στον ντόπιο πληθυσμό και τον κρατικό μηχανισμό καταστολής. Έτσι, όπως η προωθούμενη με fast track ρυθμούς καταστροφή της Χαλκιδικής, στο τέλος, θα διώξει από τον τόπο τους κι όσους είναι υπέρ των μεταλλείων, εξαιτίας της τοξικής σκόνης, του μολυσμένου νερού και της ερήμωσης της περιοχής, με την ίδια ακριβώς ταχυτητα διαλύονται και οι διάφορες αυταπάτες που κυριαρχούσαν, όταν ξεκίνησε αυτός ο αγώνας και εξακολουθούν και σήμερα να παίζουν σημαντικό ρόλο. Όποιος παρακολούθησε τη διαδρομή αυτού του αγώνα τον τελευταίο ενάμισι χρόνο, καταλαβαίνει πως, «εμείς γι’ αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μας πάει». Όταν εξαφανίστηκαν ακόμη και οι δρόμοι,όπως και το λιμάνι της Ουρανούπολης – που είναι η πύλη προς το Άγιο Όρος -  και όλη η περιοχή χαρακτηρίστηκε, με βάση το νέο ρυθμιστικό σχέδιο, σαν μεταλλευτική, αυτό σήμανε συναγερμό σε όσους θεωρούσαν, ότι δεν τους αφορούσε το ζήτημα.
Έτσι, οι άνθρωποι άρχισαν να μαθαίνουν τη γεωγραφία, τη γεωλογία και τη νομική του αγώνα, για να διεκδικήσουν το δικαίωμα στη ζωή και το μέλλον των παιδιών τους. Νοιάζονται για τους αγώνες και τις νίκες ανθρώπων σε χώρες όπως η Γουατεμάλα, το Περού, η Ινδία, οι Φιλιππίνες, η Φινλανδία, η Ουγγαρία, η Ρουμανία…
Μαθαίνουν για τις μεθόδους εξόρυξης και τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, διαπιστώνουν πώς στήνονται οι κομπίνες και παραβιάζεται κάθε νομιμότητα, ξεσκαρτάρουν τους πραγματικούς εχθρούς και τους ψεύτικους φίλους.
Και παρά την σιωπή που επιβάλλουν τα ντόπια ΜΜΕ, μιας και οι ιδιοκτήτες τους, είτε έχουν, είτε υπηρετούν τα συμφέροντα των ντόπιων μεγαλοεργολάβων που συμμετέχουν σε όλες τις κοινοπραξίες με τις μεγάλες πολυεθνικές, αυτός ο αγώνας έχει ήδη βγει έξω από τα σύνορα της χώρας.  Αναφορές και ρεπορτάζ έχουν γίνει από το France2, το Associated Press, τους New York Times, τη Le Soir, τη Le Monde, το Γερμανικό κανάλι ARD και το Γαλλο-Γερμανικό ARTE, την El Pais και το Λατινοαμερικάνικο κανάλι Telesur…και σίγουρα θα υπάρχει και συνέχεια.
Εκείνο, όμως, που αξίζει να παρατηρήσει κανείς είναι, πως πρόκειται για έναν αγώνα που εμφανίζει δείγματα ριζοσπαστικοποίησης των συνειδήσεων, συσπείρωσης και οργάνωσης όλο και πιο πλατειών λαϊκών μαζών, αποφασιστικότητας που ξεπερνάει την ηττοπάθεια και τα εμπόδια που συναντάει κανείς συχνά. Κι αυτή ακριβώς είναι η διαδρομή που μπορεί να δώσει διέξοδο. Αυτός ο αγώνας, λοιπόν, είναι σημαντικό να στηριχτεί με κάθε τρόπο και να γίνει γνωστός, όπου έχει αρχίσει να υπάρχει μια στοιχειώδης λαϊκή αυτοοργάνωση. Γιατί, όπως είναι φανερό πως υπάρχουν δυνατότητες κι αυτός ο αγώνας μπορεί να νικήσει, είναι το ίδιο φανερό, πως αυτό εξαρτάται από το ποια άποψη θα κυριαρχήσει. Επομένως, ο καθένας που καταλαβαίνει, πως ένας μακρύς δρόμος ξεκινάει από το πρώτο βήμα και πως, για να δημιουργηθεί ένα ποτάμι που θα παρασύρει στο διάβα του τη σαπίλα του καιρού μας, πρέπει να συγκλίνουν πολλά μικρά ρυάκια, έχει καθήκον να παλέψει.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΓΩΝΑΣ