Με πολλή καθυστέρηση και με πολύ «κόπο», βγήκε τελικά εισήγηση από το ΔΣ της ΟΛΜΕ που καλεί σε 48ωρη απεργία με πιθανή συνέχεια. Η καθυστέρηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ -στην οποία βαρύνοντα ρόλο είχαν οι παλινωδίες της ΔΑΚΕ και η ουσιαστική πρόθεσή της να μπλοκάρει μαζί με τη ΠΑΣΚΕ τα πάντα- έπαιξε το ρόλο της στα χαρακτηριστικά των γενικών συνελεύσεων που ακολούθησαν. Οι συνελεύσεις ήταν άμαζες και άνευρες και σε αυτές δεν εκφράστηκε η έντονη ανησυχία που υπάρχει διάχυτη στον κλάδο των εκπαιδευτικών. Χαρακτηριστικό της φάσης του συνδικαλιστικού κινήματος των εκπαιδευτικών και των διαδικασιών του είναι ότι εκδηλώσεις που έχουν γίνει σε διάφορες πόλεις, για το ζήτημα της αξιολόγησης, από διάφορα σχήματα της Αριστεράς (ανάμεσα στα οποία και από τις Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών), είναι πολύ μαζικότερες από τις διαδικασίες γενικών συνελεύσεων!
Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει κανείς να μπερδεύεται από τα φαινόμενα. Η αντιλαϊκή λαίλαπα, που ισοπεδώνει τα πάντα, και στην εκπαίδευση, έχει πραγματικά ανατινάξει τις όποιες αυταπάτες υπήρχαν μια προηγούμενη περίοδο, σε σχέση με την «ορθολογικοποίηση της εκπαίδευσης», με τη δυνατότητα μιας «καλής αξιολόγησης», με δυο λόγια, σε σχέση με τις πραγματικές προθέσεις και επιδιώξεις του συστήματος. Το ότι αυτή η κατάρρευση των αυταπατών δυσκολεύεται να δώσει τη θέση της στην ανασυγκρότηση των σωματείων και των συλλογικών διαδικασιών έχει να κάνει με την προηγούμενη χρόνια κυριαρχία δεξιών αντιλήψεων στο συνδικαλιστικό κίνημα και με τη διάλυση που αυτή η κυριαρχία έχει επιφέρει. Μια διάλυση που δεν μπορεί να ξεπεραστεί από τη μια στιγμή στην άλλη.
Ωστόσο, κανείς δεν έχει νόημα να τοποθετείται σε μια εικονική πραγματικότητα. Σε μια πραγματικότητα που θα επιθυμούσε αλλά δεν υπάρχει. Σε αυτήν, λοιπόν, τη δύσκολη πραγματικότητα, όπως διαμορφώνεται, πρέπει ο καθένας να διατυπώσει την πρότασή του για το τι πρέπει και τι μπορεί να γίνει. Όσο μας αφορά, η προσέγγισή μας βασίζεται σε τρεις βασικές εκτιμήσεις:
- Εχουμε τη σταθερή εκτίμηση, ότι ο κλάδος των εκπαιδευτικών (αλλά και συνολικά των εργαζομένων) θα δώσει τη μάχη. Παρά τα φαινόμενα, που μπορεί να μπερδεύουν (όποιον θέλει, μάλλον, να μπερδευτεί), ίσως όχι τη στιγμή που περιμένουμε, οι εκπαιδευτικοί δε θα φάνε αμάσητη τη διάλυση της ζωής τους και της ζωής των μαθητών τους.Με βάση τις παραπάνω εκτιμήσεις, θεωρούμε, ότι άμεσα τίθενται τα παρακάτω καθήκοντα για όποιες δυνάμεις πονάνε την κατάσταση και ενδιαφέρονται για την αγωνιστική ανασυγκρότηση του κινήματος:
- Είναι επίσης φανερό, ότι η συνδικαλιστική ηγεσία ΟΛΜΕ-ΔΟΕ δε θέλει και δεν μπορεί να συγκροτήσει τη μάχη αυτή πολιτικά και οργανωτικά. Περιμένει να πιαστεί από την πρώτη άμαζη κινητοποίηση, για να επιβεβαιώσει την «αυτοεκπληρούμενη προφητεία», ότι ο κόσμος «φταίει και δεν τραβάει». Και περιμένει εναγωνίως ένα νέο ρόλο που θα της δώσει το σύστημα, έναν ρόλο που θα είναι κάτι πολύ λιγότερο απ΄ό,τι ήταν, στο παρελθόν, ο ρόλος του διαμεσολαβητή και, πολύ πιο καθαρά και ωμά, ο ρόλος της πέμπτης φάλαγγας του συστήματος μέσα στους εργαζόμενους.
- Εκτιμάμε, τέλος, ότι ο συσχετισμός στο ΔΣ της ΟΛΜΕ είναι ασφαλώς τροχοπέδη αλλά ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ για το ξεδίπλωμα αγώνων των εκπαιδευτικών. Οι εργαζόμενοι σε διάφορους κλάδους -εδώ και δεκαετίες- έχουν παλέψει με πολύ χειρότερους συσχετισμούς στα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα, πόσο μάλλον, που, σήμερα, αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δε διαθέτουν καμία από την αίγλη του παρελθόντος ούτε και τους μηχανισμούς σύνδεσης με τους εργαζόμενους. Με την έννοια αυτή, ο σκοπός που διακινούν διάφορες δυνάμεις της Αριστεράς στην εκπαίδευση «ραντεβού στα συνέδρια για να αλλάξουν οι συσχετισμοί» αποτελεί «πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα» και αποφυγή της ανάληψης ευθύνης για καθήκοντα, στα οποία πρέπει να ανταποκριθούμε ΑΜΕΣΑ στο πραγματικό πεδίο διαμόρφωσης συσχετισμών, δηλαδή στη βάση του κλάδου. Αλλωστε, θα έπρεπε να έχουν εξαχθεί συμπεράσματα από δεκάδες περιπτώσεις ΕΛΜΕ και διδασκαλικών Συλλόγων, όπου οι διάφορες τάσεις της Αριστεράς έχουν απόλυτη πλειοψηφία, αλλά η κατάσταση δεν έχει σοβαρές ποιοτικές διαφορές από την άποψη της μαζικότητας των διαδικασιών και της πραγματικής πολιτικής και οργανωτικής συγκρότησης του κλάδου.
1. Η αποφασιστική στήριξη της απεργίας στις αρχές Μάρτη –αν αυτή τελικά αποφασιστεί.
2. Η προσπάθεια συγκρότησης απεργιακών επιτροπών και κάθε είδους επιτροπών αγώνα (με ή χωρίς τη βούλα Διοικητικών Συμβουλίων), που θα διεκδικήσουν τον αποφασιστικό τους ρόλο στον απεργιακό αγώνα.
3. Στο βαθμό που επιτευχθεί η συνέχιση της απεργίας, η προσπάθεια να περάσει η πολιτική και οργανωτική συγκρότηση του αγώνα σε απεργιακές επιτροπές και συγκρότηση κεντρικής απεργιακής επιτροπής.
4. Η προσπάθεια συντονισμού από πρωτοβάθμια σωματεία, χωρίς την αναμονή πρωτοβουλιών που δε θα πάρουν οι ομοσπονδίες.
5. Το πλαίσιο συσπείρωσης των εργαζομένων αλλά και συντονισμού σωματείων πρέπει να είναι πλαίσιο αγώνα και ΟΧΙ πλαίσιο διακυβέρνησης εκατοντάδων στόχων και κυβερνητικών μέτρων που θα πάρει η «αριστερή κυβέρνηση», όπως αναφέρουμε σε διπλανό σχόλιο. Τα ζητήματα και οι στόχοι πάλης που θεωρούμε, ότι συσπειρώνουν εργαζομένους σε μια πραγματική βάση, που δημιουργούν κοινωνικές συμμαχίες και που απαντάνε τα πραγματικά ζητήματα είναι:
- Ανατροπή των μνημονίων, Αντίσταση στην εργασιακή και κοινωνική βαρβαρότητα που επιβάλλουν ΕΕ- ΔΝΤ – κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις τους.
- Δημόσια Δωρεάν Παιδεία για όλους - Όχι στην εκπαίδευση των μνημονίων, της φτώχειας, της υποταγής και των ταξικών φραγμών - Ούτε ένα ευρώ από την τσέπη των γονιών.
- Όχι στην αξιολόγηση – να αποσυρθεί το ΠΔ. Ανατροπή του νόμου για το νέο μισθολόγιο – φτωχολόγιο. Όχι στις απολύσεις, στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και στη φοροληστεία. Μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα για όλους. Ζωή με αξιοπρέπεια και δικαιώματα για όλους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα!
- Κάτω τα χέρια από τις απεργίες, τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες.
Σε κάθε περίπτωση, οι ώρες είναι κρίσιμες. Όσο μας αφορά, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, για να συμβάλουμε στην προσπάθεια συγκρότησης των αντιστάσεων και των αγώνων. Στο πλαίσιο αυτό, θα κάνουμε τα πάντα, για να μη συνεχίσει η υποκατάσταση του πραγματικού κινήματος από το εικονικό, για να πάψει η κοινοβουλευτικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος, είτε αυτή γίνεται με δεξιές, είτε με ρεφορμιστικές είτε με ταξικές κορώνες.
