Β. Για την πολιτική κατάσταση και το πρόγραμμα
Ο προγραμματισμός της ιστορίας και οι εκπλήξεις της ταξικής πάλης
Ο λόγος στις Θέσεις:«…Δρομολογήθηκε η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος… και η αναστήλωση της σύγχρονης σοσιαλδημο¬κρατίας, που εκφράστηκε με την απότομη εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ…» (Θ.16)
«…Στη βάση της εναλλαγής του μείγματος διαχείρισης, προωθείται η αναμόρ-φωση του αστικού πολιτικού συστήματος …» (Θ.17)
«Το λεγόμενο «κίνημα των αγανακτισμένων» και των «πλατειών» στηρίχτηκε, ενθαρρύνθηκε -αν δεν σχεδιάστηκε κιόλας- από μηχανισμούς της αστικής τάξης, με στόχο τη χειραγώγηση, την πρόληψη ριζοσπαστικοποίησης, με καναλιζάρισμα τμημάτων της εργατικής αριστοκρατίας και μκροαστικών στρωμάτων. Στο «κίνημα» αυτό προσελκύστηκε και ένα μέρος εργατών, ανέργων…» (Θ.25)
«Η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμά¬των είναι αναπόσπαστη με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου…» (Θ.72)
«…Αν δεχτεί επίθεση η Ελλάδα από γειτονική χώρα ή και από άλλη χώρα της περιοχής ή αν επιτεθεί πρώτη μέσα σε συμμαχία ή όχι, το Κόμμα σε κάθε περίπτωση πρέπει να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής-λα¬ϊκής αντίστασης και να συνδεθεί η αντίσταση με την πάλη για ολοκληρωτι¬κή ήττα της αστικής τάξης…» (Θ.60)
«Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική». (Θ.73)
Ακολουθούν οι Θέσεις 75 – 100 που περιλαμβάνουν μια αναλυτική περιγραφή της επανάστασης και του σοσιαλισμού σύμφωνα με την ΚΕ του ΚΚΕ.
Ας ξεκινήσουμε:
Η καθοδήγηση του ΚΚΕ χαρακτηρίζεται από μια στατική αντίληψη για την ταξική πάλη, υποτιμάει τις πραγματικές αντιφάσεις που περιέχει ο ιμπεριαλισμός - καπιταλισμός και δείχνει να έχει έναν ιερό τρόμο απέναντι στη δυνατότητά αυτού του σάπιου και καταστροφικού, πια, συστήματος όλα να τα ρυθμίζει, όλα να τα γωνιάζει, όλα να τα προβλέπει. Σε αντίστοιχη ακριβώς κατεύθυνση νομίζει ότι πρέπει να κινηθεί και η ίδια: Να προγραμματίσει την ιστορία από τη δική της μεριά.
Έτσι, μετά την αρχική υποτίμηση της κρίσης, πριν από δύο χρόνια (μια υποτίμηση αρκετά μετριασμένη αλλά όχι εξαφανισμένη, ακόμα), έρχεται σήμερα να εκτιμήσει ότι «δρομολογήθηκε η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος» και «η αναστήλωση της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας» μέσω του ΣΥΡΙΖΑ. Βάσει σχεδίου, λοιπόν, σύμφωνα με το ΚΚΕ διαμορφώθηκε η εκλογική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ στις διπλές εκλογές του Μάη – Ιούνη. Βάσει σχεδίου μεταφέρθηκαν εκεί μια σειρά συνδικαλιστές της ΠΑΣΚ κι ένα ευρύτερο απαράτ στελεχών της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας. Βάσει σχεδίου (περίπου) δημιουργήθηκε το κίνημα των «πλατειών». Έχουμε, αντίστοιχα, ακούσει από άλλους χώρους παρόμοιες εκτιμήσεις ότι βάσει σχεδίου έφτασε η Χρυσή Αυγή το 10%.
Σ' αυτό το ολοκληρωμένο σχέδιο του συστήματος, το ΚΚΕ αντιπαραθέτει το δικό του ολοκληρωμένο σχέδιο: Λαϊκή Συμμαχία των μετωπικών του σχημάτων, η οποία Λαϊκή Συμμαχία θα πραγματοποιήσει σοσιαλιστική επανάσταση με πιθανό κάποιον ενδιάμεσο πολεμικό σταθμό, στον οποίο η στάση του ΚΚΕ θα είναι ίδια, ανεξάρτητα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτού του ενδεχόμενου πολέμου. Θα ακολουθήσει η εφαρμογή του σοσιαλιστικού προγράμματος, το οποίο περιγράφεται αρκετά αναλυτικά.
Ας τα πάρουμε, λοιπόν, με τη σειρά:
Είμαστε, ασφαλώς, οι τελευταίοι που θα υποτιμήσουμε τις δυνατότητες του συστήματος να προβλέπει, να μπαλώνει τρύπες, να ετοιμάζει διάδοχες λύσεις. Όμως, ταυτόχρονα, είμαστε οι τελευταίοι που θα πίστευαν στην αιωνιότητα και στην παντοδύναμη δυνατότητα του ιμπεριαλισμού – καπιταλισμού να επιλύει ομαλά τις κραυγαλέες (και ανεπίλυτες πια) αντιφάσεις του. Κατά την άποψή μας, η παρόξυνση της συνολικής κρίσης που χαρακτηρίζει το ιμπεριαλιστικό – καπιταλιστικό σύστημα της εποχής μας (όπως περιγράψαμε στο πρώτο μέρος) φτάνει πολλαπλασιασμένη στην Ελλάδα, λόγω του εξαρτημένου χαρακτήρα της αλλά και της ιδιαίτερης διπλής της εξάρτησης από ανταγωνιστικά ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Η παρόξυνση αυτή διέλυσε μια σειρά κοινωνικές συμμαχίες, έφερε εκτεταμένες μάζες χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων αντιμέτωπες με το φάσμα της ανεργίας, της φτώχειας ή ακόμα και της εξαθλίωσης. Η κόλαση που ζούσε εδώ και δεκαετίες η εργατική τάξη άγγιξε, πλέον, τμήματα του πληθυσμού που ένιωθαν μέχρι πριν λίγο ότι δεν είχαν σοβαρούς λόγους να είναι απέναντι στον καπιταλισμό. Η βιαιότητα και η ταχύτητα με την οποία συντελέστηκε η κοινωνική αυτή ανατροπή στην οικονομική βάση δημιούργησε σοβαρά κενά στο εποικοδόμημα του αστικού πολιτικού συστήματος διαχείρισης. Τα κενά αυτά διέλυσαν ένα βασικό πυλώνα αυτού του αστικού πολιτικού συστήματος (το ΠΑΣΟΚ), δημιουργούν σοβαρή κρίση στον άλλο (ΝΔ), ενώ διάφοροι αναλώσιμοι μαθητευόμενοι μάγοι (τεχνοκράτες ή «πολιτικοί») καίγονται με ταχύτητα στο βωμό της εξυπηρέτησης του ιερού καθήκοντος να βρεθεί νέα βραχυπρόθεσμη λύση για να εφαρμόσει τα ήδη θεσμοθετημένα αντιλαϊκά μέτρα και να περάσει καινούρια.
Πάνω σ' αυτά τα πραγματικά κενά δημιουργήθηκαν οι πλατείες, στις οποίες οι κομμουνιστές είχαν καθήκον να παρέμβουν με σημαίες και ονοματεπώνυμο, ακριβώς για να πιεστούν τα μεσοστρώματα που κλονίζονταν και να μη συρθούν στην αγκαλιά του συστήματος ή ακόμα και του φασισμού. Όμως, δυστυχώς, τα κενά του συστήματος «ισοφαρίστηκαν» από τα κενά μιας αριστεράς που με διάφορους τρόπους (περισσότερο ή λιγότερο φαντεζί) υποτάχθηκαν στο συσχετισμό. Από τη μία ο ΣΥΡΙΖΑ με μαϊντανό το μεγαλύτερο μέρος τής (μέχρι πριν λίγα χρόνια στην αντίληψη) εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς πλειοδότησαν στην απολιτική και κολύμπησαν στον οπορτουνισμό με άλλοθι ότι «κολυμπάνε στις μάζες», κάτω από το άγρυπνο μάτι του συστήματος. Από την άλλη το ΚΚΕ, που με άλλοθι τις πραγματικές δυσκολίες διάλεξε τον εύκολο δρόμο της μη επίδρασης στην κίνηση των μαζών αυτών. Οι οποίες μάζες (όσο και αν το σύστημα τις «ενθάρρυνε», που λέει το ΚΚΕ) δημιούργησαν σοβαρά πολιτικά γεγονότα στις απεργίες της 15ης και 28ης-29ης Ιούνη του 2011. Αν δεν πείθουν τα παραπάνω, τότε η Θ.49 σε τι απαντάει άραγε;
«Δεν έχει κατακτηθεί, και είναι πρόβλημα καθοδήγησης, η δυνατότητα να δρα το Κόμμα μέσα σε συνθήκες όπου και αυθόρμητα μπαίνουν λαϊκές μάζες και ο αντίπαλος έχει τη δυνατότητα να τις ενσωματώνει με τα τεράστια μέσα που διαθέτει…»
Ήταν οι μέρες που η οργάνωσή μας είχε μείνει απελπιστικά μόνη και είχε την… τιμητική της σε αρνητική προβολή από μια σειρά αστικά ΜΜΕ και blogs του απολίτικου χυλού, εξαιτίας του “θράσους” της να μοιράζει κομματικά έντυπα, κάτι που απαγορευόταν δια ροπάλου στο ναό της… άμεσης δημοκρατίας, όχι βέβαια από τις μάζες αλλά από τους αυτοδιορισμένους προύχοντες της κοινοβουλευτικής και «εξωκοινοβουλευτικής» αριστεράς και τους αγνώστου προελεύσεως φεϊσμπουκάδες.
Πάνω στα ίδια πραγματικά κενά της βίαιης συμπίεσης της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού και των δυσκολιών του συστήματος να παράξει μακροπρόθεσμες πολιτικές λύσεις εκτινάχθηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, κι εδώ υπήρχε η χείρα βοηθείας από τα χαρακτηριστικά της υπόλοιπης αριστεράς, του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου. Το ΚΚΕ ήταν το κόμμα της αριστεράς που για χρόνια αποθέωνε τις εκλογικές αναμετρήσεις. Ήταν το κόμμα που έκανε επανειλημμένως (την τελευταία διετία) πανελλαδικές συγκεντρώσεις με αίτημα να γίνουν εκλογές. Με τη διαφορά ότι όταν εσύ ζητάς εκλογές για να πάρεις 2% παραπάνω και ο άλλος ζητάει εκλογές για να τις κερδίσει, μάλλον θα «κεφαλαιοποιήσει» τελικά ο δεύτερος. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο συνεπέστερος (δεξιότερος, δηλαδή) εκπρόσωπος μιας δεξιάς γραμμής και αυτή η «συνέπειά» του ανταμείφθηκε. Το αντιλήφθηκε αυτό η καθοδήγηση του ΚΚΕ και λίγες μέρες πριν τις εκλογές του Μάη άρχισε να θυμάται τις επάρατες μ-λ αλήθειες: Ότι «οι εκλογές δε φέρνουν την αλλαγή», ότι «ο πραγματικός συσχετισμός είναι κάτι διαφορετικό από τα εκλογικά ποσοστά» κ.λπ. Αλλά ήταν αργά. Ήταν αργά για να ανατραπούν οι συνέπειες μιας δεξιάς γραμμής δεκαετιών…
Και βέβαια, επειδή η καθοδήγηση του ΚΚΕ δεν έχει στην πραγματικότητα ξεκόψει από τη γραμμή αυτή, επέστρεψε μετά τις εκλογές του Μάη και επανέφερε το αίτημα με την ανεκδιήγητη δικαιολόγηση της «διόρθωσης ψήφου»! Για να δέσει το γλυκό λίγο μετά με την πρόταση νόμου για την κατάργηση των μνημονίων, την οποία έτρεξε να στηρίξει σύμπασα η οπορτουνιστική αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και η συγχυσμένη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Στα πραγματικά κενά, λοιπόν, που γέννησε η επίθεση του συστήματος προστέθηκαν τα πολιτικά – κινηματικά κενά που δημιούργησε η χρόνια κυριαρχία δεξιών, ρεφορμιστικών και συνδιαχειριστικών αντιλήψεων στο κίνημα (στις οποίες αντιλήψεις θα αναφερθούμε στην επόμενη παράγραφο).
Στο έδαφος αυτό εκτινάχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Στο αντίστοιχο έδαφος εκτινάχθηκε η Χρυσή Αυγή. Δεν έκατσαν πριν δύο χρόνια τα κέντρα του συστήματος να προετοομάσουν τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, τη δημιουργία των ΑΝΕΛ, την εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ, το ανεβοκατέβασμα κυβερνήσεων. Είναι διαφορετικό πράγμα το γεγονός ότι, με βάση τα νέα δεδομένα που προέκυψαν, αυτά τα κέντρα επεξεργάζονται νέες λύσεις χωρίς, πάντως, μεγάλη ασφάλεια για τη σταθερότητα και τη διάρκειά τους. Και είναι φανερό ότι τα απαιτούμενα κουστούμια είναι τόσο στενά που ακόμα και η εντυπωσιακής ταχύτητας καθημερινή μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε όλο και πιο δεξιές και «υπεύθυνες» θέσεις (εκεί, δηλαδή, που είναι το πραγματικό του γήπεδο) δεν είναι ακόμα ικανοποιητική σε αυτά τα κέντρα του συστήματος.
Μετά, λοιπόν, από τους σχεδιασμούς του συστήματος, κάνει η ΚΕ του ΚΚΕ τους δικούς τους σχεδιασμούς. Και παρά το γεγονός ότι δεν μπορεί ακριβώς να προβλέψει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μιας πολεμικής περιπέτειας, στην οποία μπορεί να εμπλακεί η χώρα μας, εξισώνει προκαταβολικά όλες τις περιπτώσεις! Και ρωτάμε: Ήταν, άραγε, δεδομένη η θέση του ΚΚΕ δύο χρόνια πριν την ιταλική εισβολή κατά την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ακόμα οι συμμαχίες και ο χαρακτήρας του πολέμου ήταν σε εξέλιξη; Όποιες και αν ήταν οι συμμαχίες, όποια και αν ήταν τα χαρακτηριστικά του πολέμου, η θέση του ΚΚΕ θα ήταν ή θα έπρεπε να ήταν ίδια; Θα έπρεπε να είναι ίδια η θέση των ιρακινών κομμουνιστών στον πόλεμο Ιράκ-Ιράν και στον πόλεμο του Κόλπου; (Ναι! Αυτό είναι μπηχτή! Αλλά θα το δούμε πιο συγκεκριμένα παρακάτω.) Αυτά, χωρίς να αναιρούμε τη σωστή γενική αρχή ότι σε κάθε περίπτωση ο λαός (και οι κομμουνιστές ασφαλώς) πρέπει να δράσει αυτοτελώς -και με βάση τα δικά του συμφέροντα- από τα διάφορα κέντρα εξουσίας.
Έχει, επίσης, ρητή εκτίμηση το κείμενο Θέσεων ότι η επερχόμενη επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική. Όσο μας αφορά, δεν έχουμε αντίστοιχη ρητή εκτίμηση για τη φύση της επανάστασης. Δε γνωρίζουμε τι συμμαχίες θα έχει κάνει η εργατική τάξη (η οποία θα είναι η πιο αποφασισμένη και συγκροτημένη δύναμη της επανάστασης) και κατά συνέπεια δεν μπορούμε σήμερα να εκτιμήσουμε αν η ιδιοκτησία θα καταργηθεί εντελώς ή σε πόσο μεγάλο βαθμό. Το ΚΚΕ (που τα έχει αυτά… καθαρά) μήπως μπορεί να μας πει με ποιο τρόπο και γιατί ακριβώς «στηρίζει τους αυτοαπασχολούμενους με 2-3 εργαζόμενους και τους μικρούς ΕΒΕ», όπως λέει η ΠΑΣΕΒΕ στη διακήρυξή της; Εκτός εάν και εδώ το ΚΚΕ έχει σκοπό να αντιγράψει κάποιους θεωρητικούς της νέας ευρωπαϊκής αριστεράς και εντάσσει στο προλεταριάτο το σύνολο των εργαζομένων στις υπηρεσίες, τη διανόηση, και προσθέτει σε αυτό και τους επαγγελματοβιοτέχνες με 2-3 εργαζόμενους!
Γενικά, όσο μας αφορά, αποφεύγουμε τον προγραμματισμό της ιστορίας και μας χαρακτηρίζει η αντίληψη ότι ο Λένιν δεν «ήξερε» το Γενάρη τις «Θέσεις του Απρίλη» ούτε το Φλεβάρη πως λίγους μήνες αργότερα θα γινόταν η μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση.
Και πάμε στο Πρόγραμμα, όπου έχουμε τρεις γενικές παρατηρήσεις:
1) Το σημερινό ΚΚΕ αντιμετωπίζει την ιστορία «του» σαν να είναι ενιαία, με εξαίρεση τις «κρίσεις του 1968 και του 1991». Συνεχίζει να αποκρύπτει τη μήτρα που το γέννησε (δηλαδή το πραξικόπημα του '56) και το προικοδότησε με ένα σώμα ρεφορμιστικών και ρεβιζιονιστικών αντιλήψεων που το ταλαιπωρούν ακόμα, στις οποίες θα αναφερθούμε στο επόμενο κεφάλαιο.Γ. Μια αυτοκριτική που δε γίνεται
2) Το ΚΚΕ πρέπει να ξεκαθαρίσει: Βρισκόμαστε (από υποκειμενική άποψη) σε προεπαναστατική περίοδο; Είμαστε στη φάση αντεπίθεσης και αυτό που λείπει είναι να περιγράψουμε στο λαό αναλυτικά τις άπειρες λεπτομέρειες της κοινωνίας που έρχεται (μέχρι και την «προτεραιότητα των μαζικών μεταφορών σταθερής τροχιάς για το ηπειρωτικό τμήμα της χώρας»!, Θ.85); Αν θεωρούν οι Θέσεις ότι είμαστε σε αυτή τη φάση, τότε καλά κάνουν. Μόνο που έρχονται σε αντίφαση με μια σειρά πιο προσγειωμένες εκτιμήσεις (μέχρι ακραία απαισιόδοξες) που υπονοούνται ή λέγονται και ανοιχτά από στελέχη του ΚΚΕ. Ή, μήπως, αυτές οι ακραία απαισιόδοξα εκτιμήσεις αποτελούν ακριβώς το έδαφος για τη φυγή από τα σημερινά επείγοντα καθήκοντα και για την εξειδίκευση μιας πραγματικότητας, μια περιγραφή που «δε θα πληρωθεί» και δε θα αξιολογηθεί άμεσα; Είναι διαφορετικό πράγμα η περιγραφή του περιγράμματος μιας άλλης κοινωνίας (που θεωρούμε ότι έχει νόημα να γίνει) και είναι διαφορετικό πράγμα να νομίζει κανένας ότι θα προσπεράσει τα σημερινά προβλήματα που έχει η ταξική πάλη μέσω του αναλυτικού προγραμματισμού του μέλλοντος. Γιατί περί αυτού πρόκειται.
3) Μπορεί βεβαίως το ΚΚΕ, που θεωρεί για τον εαυτό του ότι είναι το Κόμμα της εργατικής τάξης, να νιώθει την υποχρέωση να κάνει αυτή την αναλυτική περιγραφή. Τότε, όμως, προκύπτει το παρακάτω (σοβαρό!) ζήτημα: Σε όλη αυτή την πληθώρα σοσιαλιστικής «αφήγησης» εικοσιπέντε θέσεων υπάρχει δεκάδες φορές η έννοια του Κεντρικού Σχεδιασμού και δεν υπάρχει καμία αναφορά στο κεφαλαιώδες ζήτημα του πώς θα αποφευχθούν οι κίνδυνοι της καπιταλιστικής παλινόρθωσης! Η μόνη του αναφορά (Θ.93) απλώς βεβαιώνει ότι «η οπισθοδρόμηση αποτελεί προσωρινό φαινόμενο στην Ιστορία»! Το ΚΚΕ, προφανώς, νομίζει ότι «η αντεπαναστατική ανατροπή» έγινε λόγω ανεπαρκούς Κεντρικού Σχεδιασμού και μπλοκαρίσματος των παραγωγικών δυνάμεων. Δεν έχει κατανοήσει ότι η παλινόρθωση ήταν αποτέλεσμα της ταξικής πάλης και μπορεί να ανησυχεί για τις… μεταφορές σταθερής τροχιάς αλλά υποτιμάει την ιστορική πείρα του… εκτροχιασμού του σοσιαλισμού από τα μέσα, από τη δυνατότητα, δηλαδή, συγκρότησης νέας αστικής τάξης. Όσο μας αφορά, θεωρούμε ότι οι προσεγγίσεις μας (όπως αποτυπώθηκαν στο βιβλίο «Η αριστερά απέναντι στον εαυτό της» και στην 7η Συνδιάσκεψη) βρίσκονται μεν πολύ πίσω από 'κει που θα έπρεπε να είναι οι κομμουνιστές στο τεράστιο αυτό απολογιστικό ζήτημα του εικοστού αιώνα, αλλά (παρά τις μικρές μας δυνάμεις) πολύ πιο μπροστά από άλλες προσεγγίσεις που υποτιμούν το ρόλο της ταξικής πάλης στο γράψιμο της ιστορίας αλλά και τις τεράστιες αρνητικές συνέπειες που είχε στη σημερινή συγκρότηση των αγώνων η καπιταλιστική παλινόρθωση.
Ας προσέξουμε τα παρακάτω αποσπάσματα και πόσο εύκολα ξεμπερδεύει το ΚΚΕ με δικές του ευθύνες:
«…είχε προηγηθεί στην Ελλάδα… μια πα¬ρατεταμένη περίοδος εξαγοράς και ενσωμάτωσης, που είχε ως αποτέλεσμα τη σταδιακά εξελισσόμενη υποχώρηση και αποδιοργάνωση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος...» (Θ.21)
«…Η βελτίωση της παρέμβασης του Κόμματος… προσέκρουε στις ιδεολογικοπολιτικές συνέπειες που απορ¬ρέουν από σχετικά μακροχρόνιους παράγοντες όσο και της περιόδου της κρίσης, δηλαδή τις πολύμορφες συνέπειες από τις ανατροπές των σοσια¬λιστικών καθεστώτων… (Θ.27)
«Ενισχύονται αντιδραστικές τάσεις στη λαϊκή συνείδηση από αυτές τις πολιτικές δυνάμεις και τους φορείς που προέβαλλαν μια σειρά αντιλήψεις, όπως… εξωράι-ζαν άλλα τμήματα του αστικού κράτους (στρατό, δικαιοσύνη) σε αντιπαρά¬θεση με το πολιτικό σύστημα...» (Θ.28Γ)
«…Για ένα επαναστατικό εργατικό κόμμα, η κρατική επιχορήγηση δεν μπο¬ρεί να αποτελεί τη βασική πηγή εσόδων του...» (Θ.57)
«Οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες και η προσμονή φιλολαϊκής διεξόδου α¬πό μια αστική διακυβέρνηση παραμένουν κυρίαρχες στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού.…» (Θ.28Ε)
«… υπάρχουν ζητήματα… που δεν αντιμετωπίστηκαν έγκαιρα, όπως είναι η ανάδειξη του χαρακτήρα και της λειτουργίας του α¬στικού κοινοβουλίου …» (Θ.53)
Και, τέλος, για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα:
«Το Κόμμα συνέχισε… την πάλη με τον οπορτουνισμό (Σημ: στο διεθνές ΚΚ)…». (Θ.43)
«Στη σημερινή Κίνα, το ΚΚΚ καθοδηγεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυ¬ξης, αναπτύσσει σχέσεις με τη «σοσιαλιστική Διεθνή». Η πορεία και γενι¬κότερα οι θέσεις περί της «μεικτής οικονομίας» που παλιότερα υποστήριζε η σοσιαλδημοκρατία… ασκούν αρνητική επί¬δραση στο κομμουνιστικό κίνημα …» (Θ.44)
«Ορισμένα ζητήματα… (αντιπαράθεσης) μέσα στο Κομμουνιστικό Κίνημα είναι: Η συμμετοχή των ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις…, η απομάκρυνση από τη λενινιστική αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό…, η στάση απέναντι σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις…, η στάση απέναντι σε Ρωσία – Κίνα…, η λαθεμένη αντίληψη ότι ξεπεράστηκε η πάλη σε εθνικό επίπεδο…» (Θ.46)
Εμείς θα διατυπώσουμε κάποια ερωτήματα:
Ποιες είναι οι «ιδεολογικοπολιτικές συνέπειες» και ποιοι είναι οι «μακροχρόνιοι παράγοντες» στους οποίους προσέκρουσε η «βελτίωση της παρέμβασης του Κόμματος»;
Ποια ήταν η πολιτική στάση–θέση του ΚΚΕ απέναντι στο ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80, που ήταν περίοδος «εξαγοράς και ενσωμάτωσης»;
Ποιοι ήταν αυτοί που «εξωράι¬ζαν άλλα τμήματα του αστικού κράτους (στρατό, δικαιοσύνη)» και πόσο άσχετα με αυτό ήταν τα γνωστά αιτήματα του ΚΚΕ για «εκδημοκρατισμό των σωμάτων ασφαλείας και τη στροφή τους στην αντιμετώπιση του εγκλήματος»;
Ποιοι ήταν αυτοί που συμμετείχαν και αποδέχτηκαν τον κρατικό συνδικαλισμό στα σωματεία και ποιοι και γιατί έβαλαν το χεράκι τους στον εξωραϊσμό του αστικού κράτους μέσω της συμμετοχής σε συνδιοικητικά – συνδιαχειριστικά όργανα, μια συμμετοχή που έπαιξε σοβαρό ρόλο στην ιδεολογική αποσυγκρότηση των εργαζομένων;
Ποια ήταν η αναλογία κρατικών επιδοτήσεων – βουλευτικών αποζημιώσεων – εσόδων κομματικών επιχειρήσεων σε σχέση με τις οικονομικές ενισχύσεις μελών και φίλων του ΚΚΕ και στη βάση ποιας ιδεολογικής αντίληψης υπήρχε η αυταπάτη ότι κάποιος θα κάνει μπίζνες στον καπιταλισμό χωρίς να λερωθεί;
Μέσα από ποιο ιδεολογικό – πολιτικό πλαίσιο «παραμένουν κυρίαρχες οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες» και πόσο έγκαιρα, άραγε, δεν αντιμετωπίστηκαν αυτά τα υπαρκτά ζητήματα της Θ.53;
Μήπως εδώ και πεντέμισι δεκαετίες που κυριάρχησε η γραμμή του ειρηνικού περάσματος και του κοινοβουλευτικού δρόμου;
Ποια η σχέση του σημερινού ΚΚΕ με τη μήτρα που το γέννησε το 1956;
Γιατί, άραγε, οι διεθνείς σχέσεις του ΚΚΕ αποτελούν κόμματα βουτηγμένα στη σοσιαλδημοκρατία, σε ανοχή ή ανοιχτή συμμετοχή σε ανοιχτά αντιδραστικές κυβερνήσεις (Νότια Αφρική, Κύπρος, Ινδία, Ιράκ, Ρωσία, Κίνα κ.λπ.);
Ποιο είναι το νήμα, ποιο είναι το σώμα αντιλήψεων που τα συνδέει όλα τα παραπάνω; Γιατί, άραγε, η καθοδήγηση του ΚΚΕ αποφεύγει να ανοίξει με ειλικρίνεια και χωρίς να κρύβεται πίσω από υπονοούμενα τα κεφαλαιώδη αυτά ζητήματα;
Όσο μας αφορά, η προσέγγισή μας είναι γνωστή: Το 1956, μέσα από το 20ο Συνέδριο, η ταξική πάλη που ήταν ήδη σε εξέλιξη κατέληξε σε πολιτική νίκη της Νέας Αστικής Τάξης. Η ΝΑΤ επέβαλε με διάφορους τρόπους (βίαια και καθαρά πραξικοπηματικά στην ελληνική περίπτωση) την αντίστοιχη στροφή στα περισσότερα κομμουνιστικά κόμματα μέσα από τις θεωρίες του «ειρηνικού περάσματος», του «κοινοβουλευτικού δρόμου», του «παλλαϊκού κράτους», της «ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων» και της «επιστημονικοτεχνικής επανάστασης». Ήταν προσεγγίσεις κατάργησης της ταξικής πάλης και αποτέλεσαν την πλατφόρμα που πάνω της πάτησε όλη η παραγωγή πολιτικής από τη μεριά του ενιαίου ακόμα ρεβιζιονισμού – ρεφορμισμού παγκόσμια και στην Ελλάδα. Τη δεξιά και οπορτουνιστική αυτή πλατφόρμα δεν την αμφισβήτησε ασφαλώς ούτε η ευρωκομμουνιστική (αργότερα) πτέρυγα, ίσα ίσα την ακολούθησε με μεγαλύτερη ειλικρίνεια και συνέπεια.
Πάνω σε αυτήν την πλατφόρμα πάτησε:
• Η αναζήτηση από την ΕΔΑ τη δεκαετία του ‘60 ανεξαρτησιακών τμημάτων της αστικής τάξης και δόθηκε ένα ολόκληρο δυναμικό λαϊκών αγωνιστών δώρο στην Ένωση Κέντρου.Όλα αυτά (και πολλά ακόμα) συνδέονται με ένα κοινό νήμα (και πάντως όχι κόκκινο) με μια κοινή αντίληψη. Και είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ για να ανοιχτούν με ειλικρίνεια από την καθοδήγηση του ΚΚΕ. Γιατί αποτελούν την ίδια τη ραχοκοκαλιά της ιστορίας της. Γιατί, αν τα ανοίξει, θα φτάσει πολύ βαθιά το δάχτυλο στην πληγή, τόσο πολύ που ο ταξικός βερμπαλισμός δε θα είναι πια αρκετός για να κρύψει τι έχει συμβεί τις δεκαετίες που πέρασαν. Και γιατί (κι αυτό είναι το κύριο) θα αναγκαστεί να τοποθετηθεί αλλιώς και στα σημερινά καθήκοντα.
• Η στάση του ΚΚΕ κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, όταν χαρακτήρισε αριστερίστικα τα συνθήματα «Λαοκρατία» και «Έξω το ΝΑΤΟ».
• Η μεταδικτατορική στάση του ΚΚΕ, η υπογραφή του 59/74. Η απόρριψη του συνθήματος «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» σαν αριστερίστικο!
• Η γραμμή ουράς απέναντι στο ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80, μέσω της γραμμής της πραγματικής αλλαγής, η υποταγή στην πασοκική λογική των «δημοκρατικών δυνάμεων». Την ίδια περίοδο η γραμμή των δημοψηφισμάτων για τις βάσεις και η αποδοχή του κρατικού συνδικαλισμού.
• Η καταρχήν αναγνώριση της περεστρόικα σαν διαδικασίας ανανέωσης του σοσιαλισμού.
• Οι συγκυβερνήσεις του ‘89 με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για να γίνει κάθαρση!
• Η στελέχωση κάθε είδους συνδιοικητικών οργάνων και ποικίλων «οικονομικών κοινωνικών επιτροπών» (ΟΚΕ), που πότιζαν και ποτίζουν το συνδικαλιστικό κίνημα με το μικρόβιο της συνδιαχείρισης, του «κοινωνικού διαλόγου», της ταξικής συνεργασίας και, τελικά, της διαφθοράς.
• Η απολίτικη – αταξική θεώρηση των αναλογικών – αντιπροσωπευτικών προεδρείων στα σωματεία.
• Η αποδοχή των κρατικών επιδοτήσεων διαφόρων μορφών, επιδοτήσεις που στον επίσημο ισολογισμό του ΚΚΕ φτάνουν το 80% των εσόδων του. Το άνοιγμα κομματικών επιχειρήσεων που ξεπερνούσαν κατά πολύ την ανάγκη έκδοσης των δικών του υλικών.
• Η παραγωγή πολιτικών στόχων-αιτημάτων που υπονοούσαν την κατάκτηση (θύλακα θύλακα) του αστικού κράτους: Εκδημοκρατισμός των Σωμάτων Ασφαλείας, Ενιαίας Φορέας Φαρμάκων, Ενιαίος Φορέας Ακτοπλοΐας, Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση... Να πώς γίνονται όλα ενιαία και ξεπερνιούνται οι τάξεις χωρίς να καταργηθούν.
• Η επανάσταση στην οποία δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι. Οι διεθνείς σχέσεις με κόμματα όχι απλώς ρεφορμιστικά αλλά καθαρά αστικά και αντιδραστικά, όπως αυτά της Ινδίας και της Κίνας.
• Ο παραλογισμός να μην μπορούν μέλη του ΚΚΕ να κάνουν μια απλή κοινή δράση σε ένα πρωτοβάθμιο σωματείο με μέλη του ΚΚΕ(μ-λ) ενώ η καθοδήγησή τους θεωρεί τις διαφορές με το ΚΚ Κίνας, με το ΑΚΕΛ και με το ΚΚ Νότιας Αφρικής εσωτερικές διαφορές στους κόλπους του κομμουνιστικού κινήματος!
Είναι σίγουρο, βέβαια, ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ευθύγραμμα. Ότι στις μέρες μας γίνεται ένας μεγαλύτερος «χαμός», ένα πιο πολύπλοκο ιδεολογικό - πολιτικό αλισβερίσι. Σχήματα που προέκυψαν σε αντίθεση με τη ρεβιζιονιστική στροφή (και σύντροφοί μας πριν μερικές δεκαετίες) κάνουν τώρα ζηλευτά δεξιά σλάλομ και δεν ξέρεις σε ποιο ακριβώς σημείο του πολιτικού χάρτη θα τα βρεις αύριο. Τμήματα που φεύγουν από το ΚΚΕ ξεκινάνε από σωστές διαπιστώσεις και καταλήγουν σε συμπεράσματα που άλλα βρίσκονται σαφώς δεξιότερα του ΚΚΕ και άλλα δυσκολεύονται να πάρουν διαζύγιο με τις ρίζες του ρεφορμισμού. Και από την άλλη, τμήματα που διακηρυκτικά βρίσκονται σχετικά δεξιά τυχαίνει, κατά περιπτώσεις, να έχουν πιο σωστή (πιο αριστερή) κινηματική στάση.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, θεωρούμε ότι τα ιδεολογικά – πολιτικά στοιχεία που περιγράψαμε παραπάνω δίνουν μια σχετικά ικανοποιητική περιγραφή της μήτρας που γέννησε το σκελετό της στροφής, της συνθηκολόγησης και της ήττας. Και με αυτή την έννοια μπορούν να βοηθήσουν στις σημερινές προκλήσεις της ταξικής πάλης.
Δ. Τα ερωτήματα του σήμερα και η πάλη γραμμών
Ας ξαναπάμε στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ:
«…(Σημ: με αφορμή το «κίνημα των αγανακτισμένων») Προκύπτει το γνωστό ζήτημα, ποιες δυνάμεις είναι επικεφαλής και επη¬ρεάζουν την κίνηση των μαζών. Η εργατική τάξη και η συμμαχία της σε α¬ντιμονοπωλιακή κατεύθυνση ή οι μικροαστικές δυνάμεις που καλλιεργούν αυταπάτες για δυνατότητα φιλολαϊκής λύσης χωρίς ρήξη με τις καπιταλι¬στικές σχέσεις παραγωγής;...» (Θ.25)
«Η Λαϊκή Συμμαχία απαντά στο πιεστικό ερώτημα: Πώς θα οργανω¬θεί ο αγώνας απόκρουσης των βάρβαρων ταξικών αντιλαϊκών μέ¬τρων, αγώνας αντεπίθεσης ώστε να υπάρξουν κάποιες κατακτήσεις, ποιος είναι ο δρόμος πάλης και ρήξης για την ανατροπή της εξουσίας των μονο¬πωλίων… Η Λαϊκή Συμμαχία έχει γενική κατεύθυνση πάλης ενάντια στα μονοπώλια, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς τους, αναπτύσσεται στη βάση της κοινής δράσης των κοινω¬νικών δυνάμεων στο έδαφος των άμεσων διεκδικήσεων.» (Θ.62)
«Η Λαϊκή Συμμαχία σήμερα έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ, Ο¬ΓΕ…» (Θ.66)
«…το σύνθημα της απειθαρχίας και α¬νυπακοής… πρέπει να ριζώσει πριν απ' ό¬λα στους τόπους δουλειάς… Η μαζική αντεπίθεση να στηριχτεί και στην ατομική ευθύνη στην υπόθεση του ξεσηκωμού…» (Θ.24)
«Ο αγώνας για φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση είναι αναπόσπαστα δεμέ¬νος με την αποδέσμευση και τη μονομερή διαγραφή του χρέους χωρίς επι¬πτώσεις στα ασφαλιστικά ταμεία, στα δημόσια νοσοκομεία κ.λπ., σε ρήξη με ΕΕ - ΔΝΤ…» (Θ.63)
Θα ξεκινήσουμε από το τελευταίο απόσπασμα: Είναι φανερό ότι το ΚΚΕ πιέζεται από τα δεξιά του. Και ενώ κατηγορεί τους πάντες για «ενδιάμεσα στάδια», ενισχύει το ίδιο τη δυνατότητα «φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση», στο πλαίσιο της σημερινής πολιτικής εξουσίας (εκτός αν στην… άλλη εξουσία θα υπάρχουν ασφαλιστικά ταμεία, κάτι άλλο από δημόσια νοσοκομεία και απλή ρήξη με ΕΕ-ΔΝΤ). Η αντίφαση συνεχίζεται καθώς θέτει ως τακτικό στόχο τη «μονομερή διαγραφή του χρέους», την ίδια στιγμή που κριτικάρει (και σωστά κατά την άποψή μας) ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ για αποπροσανατολισμό σε σχέση με το χρέος και την ιεράρχησή του ως πολιτικό επίδικο.
Ας προχωρήσουμε με τις συμφωνίες: Τα δύο τελευταία χρόνια, η επίθεση του συστήματος έβγαλε μάζες στο προσκήνιο. Στις ποικίλες δυναμικές κινητοποιήσεις, τη σφραγίδα τους την έβαλαν κατά βάση μικροαστικά στρώματα, τα οποία συμπιέστηκαν με βιαιότητα και ταχύτητα. Η εργατική τάξη «δεν μίλησε». Συμμετείχε στις κινητοποιήσεις αλλά όχι ταξικά συγκροτημένη, όχι δηλαδή με τρόπο που θα χρωμάτιζε τις κινητοποιήσεις. Το γεγονός αυτό έθεσε και συγκεκριμένα όρια στην όξυνση και στην εξέλιξη της ταξικής πάλης την τελευταία διετία, καθώς τα μικροαστικά αυτά στρώματα δεν πρόλαβαν να αφομοιώσουν τις εξελίξεις και να ξεφορτωθούν τα βαρίδια των ποικίλων αυταπατών με τις οποίες γαλουχήθηκαν για δεκαετίες. Η προσμονή γρήγορων αποτελεσμάτων, οι αυταπάτες για τα όρια αυθαιρεσίας και αυταρχισμού του αστικού κράτους, η μη αναγνώριση του ταξικού πολέμου που διεξάγεται, η επιμονή στην αντιοργανωτική λογική ήταν μερικά από τα βαρίδια αυτά. Το ταξικό αυτό φόντο έδεσε με τη χρόνια κυριαρχία ρεφορμιστικών αντιλήψεων (που αναφέραμε προηγούμενα) και έβαλε δυσκολίες σ' αυτή τη (καθόλα θετική, ασφαλώς) είσοδο των μαζών (και των μικροαστικών) στο προσκήνιο.
Υπάρχει, βεβαίως, το ερώτημα γιατί το ΚΚΕ, που αυτοαποκαλείται κόμμα της εργατικής τάξης και ελέγχει (όπως το ίδιο υπερηφανεύεται) πληθώρα εργατικών κέντρων, ομοσπονδιών και πρωτοβάθμιων σωματείων, δεν κατάφερε να εισάγει την εργατική τάξη στο κέντρο των εξελίξεων. Ωστόσο, επειδή ουσιαστικά έχουμε αναφερθεί σ' αυτό το ζήτημα αλλά και επειδή δε θεωρούμε την αδυναμία αυτή ευθύνη, βασικά, του ΚΚΕ, παρακάμπτουμε την απάντηση και συνεχίζουμε.
Συμφωνούμε, λοιπόν, με το ερώτημα «πώς η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της θα είναι επικεφαλής της κίνησης των μαζών;». Συμφωνούμε και με το ερώτημα της Θ.62 που παραθέτουμε παραπάνω. Θα λέγαμε ότι συμφωνούμε και με την αρχή της απάντησης: Ότι αυτό που πρέπει να γίνει (το ΚΚΕ το λέει Λαϊκή Συμμαχία, εμείς Μέτωπο Αντίστασης – και εννοούμε άλλο πράγμα, όπως θα φανεί) «έχει γενική κατεύθυνση πάλης ενάντια στα μονοπώλια, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς τους, αναπτύσσεται στη βάση της κοινής δράσης των κοινω¬νικών δυνάμεων στο έδαφος των άμεσων διεκδικήσεων.»
Από 'κει και πέρα, βεβαίως, η ΚΕ του ΚΚΕ όλο και το στενεύει για να καταλήξει ότι η Λαϊκή Συμμαχία αποδέχεται όλο το πρόγραμμα του ΚΚΕ. Και χωρίς περιστροφές, μάς πληροφορεί ότι «σήμερα έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ, ΟΓΕ»!
Είναι ώρα να περιγράψουμε την άποψή μας:
• Η τεράστιας κλίμακας επίθεση που έχει εξαπολύσει ο ιμπεριαλισμός - καπιταλισμός απέναντι στους λαούς και την εργατική τάξη έχει δημιουργήσει και θα δημιουργήσει (παρά τις στροφές) ακόμα μεγαλύτερη είσοδο μαζών στο προσκήνιο των εξελίξεων. Παρόλα αυτά, οι συνέπειες της ήττας των προηγούμενων δεκαετιών (γιατί οι εξελίξεις ’89-’91 ήταν η κατάληξη του δρόμου) ήταν και θα είναι ακόμα παρούσες παράλληλα με την αγωνιώδη προσπάθεια των μαζών να βρουν τρόπους να αναπτύξουν την πάλη τους και να υπερασπιστούν τη ζωή τους.Σε αυτό το πλατύ Μέτωπο Αντίστασης πρέπει να κολυμπάει, να συμμετέχει και να δυναμώνει μια πολιτική τάση που:
• Οι εξελίξεις έχουν βέβαια επιταχυνθεί αλλά, σε κάθε περίπτωση, ο μακρόχρονος ιδεολογικός – πολιτικός – οργανωτικός αφοπλισμός της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων δεν μπορεί να παρακαμφθεί ούτε να ανατραπεί μέσα σε ένα εξάμηνο. Ο χρόνος που θα χρειαστεί για την αντιστροφή της πορείας έχει να κάνει με το πόσο οι μάζες θα συνεχίσουν να παλεύουν, με το πόσο οι διάφορες πολιτικές γραμμές θα δοκιμάζονται μέσα στη ζωή, μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης. Η πάλη αυτή δε θα γίνει με βάση προδιαγραφές και εγκεφαλικά σχέδια αλλά θα αποτελεί τη συμπύκνωση της ωριμότητας που έχει κατακτηθεί από τις μάζες τη δεδομένη στιγμή.
• Είναι φανερό ότι η βάση ανάπτυξης των αγώνων την προηγούμενη διετία ήταν η αντίσταση στα σχέδια του συστήματος. Από τις μεγάλες γενικές απεργίες, μέχρι τις κλαδικές, από τα νοσοκομεία μέχρι τη Χαλυβουργία, η αντίσταση σε κλεισίματα, απολύσεις, μειώσεις μισθών ήταν η σπίθα που πυροδότησε τους αγώνες που ζήσαμε –και όχι ασφαλώς η αντεπίθεση, η διαγραφή του χρέους, η εθνικοποίηση τραπεζών κ.ο.κ.
• Εκτιμάμε ότι η αντίσταση θα συνεχίσει για ένα διάστημα να είναι η πλατφόρμα κίνησης των μαζών. Οι κομμουνιστές πρέπει να ευνοούν την εκδήλωση των αντιστάσεων αυτών και τον καλύτερο δυνατό συντονισμό τους σε ένα Μέτωπο Αντίστασης κάτω από τη γενική λογική «διεκδικούμε ζωή με δικαιώματα στη δουλειά, στο μισθό, στη στέγη, στη σύνταξη, στην περίθαλψη, στην παιδεία», όπως το έχουμε διατυπώσει, δηλαδή, εδώ και δυο τρία χρόνια. Στο «έδαφος των άμεσων διεκδικήσεων», με άλλα λόγια. Αυτό το Μέτωπο Αντίστασης πρέπει να είναι πλατύ και δεν μπορεί να βάζει προαπαιτούμενο την αποδοχή από τις μάζες της ολοκληρωμένης άποψης οποιουδήποτε. Άλλωστε, η αποδοχή αυτή δεν μπορεί να γίνει ούτε με ενέσεις ιδεολογικής καθαρότητας έξω από τις συνθήκες ούτε με εκβιασμούς. Αντίστοιχα, δεν μπορεί να εκβιαστεί η αποδοχή από τις μάζες του σοσιαλιστικού οράματος, όσο κι αν αυτό θα ήταν αναγκαίο (εκτός των άλλων) και για τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα των σημερινών αγώνων. Η Λαϊκή Συμμαχία ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ, ΟΓΕ είναι προφανές ότι είναι μια μετωπική κομματική συγκρότηση του ΚΚΕ, κάτι που κάθε κόμμα έχει δικαίωμα να κάνει, χωρίς όμως να το βαφτίζει αλλιώς από αυτό που είναι. Άλλωστε είναι φανερό, από αυτά που αναφέραμε, ότι το σχήμα «συμμαχίας» του ΚΚΕ δεν απαντάει το πραγματικό πρόβλημα αλλά μόνο το ζήτημα της ιδιαίτερης δικής του συγκρότησης.
• Αντίστοιχα κοινοδρασιακή και πλατιά πρέπει να είναι η τεράστιας σημασίας προσπάθεια για συγκρότηση σωματείων, επιτροπών αγώνα και κάθε είδους πρωτογενών συλλογικοτήτων μαζικού τύπου που θα ενώνουν την τάξη. Όπου θα μπορεί να συζητάει, να αποφασίζει δράσεις, να απολογίζεται. Σε κάθε χώρο δουλειάς, σπουδών και ζωής. Το έργο αυτό είναι τεράστιας σημασίας γιατί χωρίς τη μόνιμη συγκρότηση της τάξης λείπει η βάση που πάνω της μπορεί να πατήσουν σχεδιασμοί, τακτικές, πολιτικά σχέδια. Η σημερινή πραγματικότητα, αυτή των διαλυμένων σωματείων-σφραγίδων με τα χιλιάδες μέλη και τις συνελεύσεις λίγων δεκάδων, βρίσκεται τον αντίποδα των πραγματικών αναγκών. Και είναι μια εικόνα που αφορά το σύνολο της συνδικαλιστικής δομής, από την οποία δεν εξαιρούνται τα σωματεία του ΠΑΜΕ (που ασφαλώς δεν επιβεβαίωσαν την αυταρέσκεια των εμπνευστών του συνθήματος «εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ, δεν είναι Ιρλανδία»).
• Σε κάθε περίπτωση, οι εποχές της εικονικής πραγματικότητας, της κομπίνας και της διγλωσσίας έχουν τελειώσει. Καθετί πρέπει να λέγεται όπως είναι. Το σωματείο είναι σωματείο και όχι παράταξη. Ο συντονισμός σωματείων πρέπει να είναι συντονισμός που προκύπτει από πραγματικές εξουσιοδοτήσεις συνελεύσεων και δεν μπορεί να λέγεται έτσι μία παράταξη ή μια συνεργασία παρατάξεων. Η απόφαση μιας συνέλευσης πρέπει να είναι αποτέλεσμα μιας σχετικά μαζικής διαδικασίας. Η κατάληψη πρέπει να είναι μια μαζική διαδικασία του ίδιου του λαού και όχι «καταδρομικές» αυτοαποκαλούμενων πρωτοποριών με επικοινωνιακές επιδιώξεις.
• Στο παραπάνω πλαίσιο αντίστασης, οι διάφορες στάσεις «απειθαρχίας και ανυπακοής» θα είναι μια αφορμή συσπείρωσης κόσμου και δεν μπορούν να είναι βασικό εργαλείο οικοδόμησης αντιστάσεων. Ο κόσμος, ως μαζική συμπεριφορά, θα πληρώνει όταν μπορεί, δεν θα πληρώνει επειδή δεν θα μπορεί. Η μαζική ανυπακοή (ως μακρόχρονη στάση) προϋποθέτει συνθήκες διάλυσης των μηχανισμών του αντιπάλου και άλλης ποιότητας συγκρότηση του λαϊκού παράγοντα. Εκτός αν το ΚΚΕ απλώς επιδιώκει να μεταφέρει τις ευθύνες στον κόσμο (που είναι «υποταγμένος και δεν καταλαβαίνει», που θα έλεγε και η αναρχία) μέσω της «ατομικής ευθύνης στην υπόθεση του ξεσηκωμού».
- Θα συμβάλλει στην οργάνωση και το συντονισμό των διάφορων εστιών αντίστασης.
- Θα εξηγεί την ταξική φύση της επίθεσης και την ανάγκη συγκρότησης της εργατικής τάξης ως «τάξης για τον εαυτό της».
- Θα προσπαθήσει να εκφράζει το τμήμα των πιο καταπιεσμένων, των «παράθυρων που δεν τα βλέπει ο ήλιος», και από αυτή τη σκοπιά να προωθεί συμμαχίες με μικροαστικά στρώματα.
- Θα θέτει τη σημασία δεσίματος του ταξικού αγώνα με τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
- Θα αντιπαρατίθεται σε λογικές συνδιοίκησης και θα εξηγεί την ταξική φύση του αστικού κράτους.
- Θα μπαίνει φραγμός σε επιδιώξεις ένταξης του κινήματος αντίστασης σε σχέδια κυβερνητισμού και κεφαλαιοποίησής του από επίδοξους σωτήρες, δεξιούς, «αριστερούς» ή «άχρωμους» (γιατί υπάρχει και αυτό το ενδεχόμενο).
- Θα οργανώνεται ενάντια στον αντικομμουνισμό, την κρατική και παρακρατική βία, καταστολή και τρομοκρατία.
- Θα προωθεί την ταξική ενότητα ενάντια σε ρατσιστικές και φασιστικές αντιλήψεις.
- Με το συνδυασμό των παραπάνω θα προσπαθεί να δένει με πραγματικό, διαλεκτικό τρόπο την αντίσταση με τη διεκδίκηση και στη συνέχεια με την ανατροπή.
Συμπερασματικά
Η καθοδήγηση του ΚΚΕ πατάει μια εδώ και μια εκεί. Δυσκολεύεται να εστιάσει και θυμίζει εκείνες τις παλιές μετεωρολογικές προγνώσεις που κάτω από την αδυναμία να είναι αξιόπιστες προέβλεπαν «καιρό αίθριο μετά σποραδικών βροχών και καταιγίδων με πιθανότητα χιονόπτωσης».
Θεωρεί την Ελλάδα ιμπεριαλιστική χώρα αλλά με ανισότιμη αλληλεξάρτηση με άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες. Θεωρεί ότι δεν τίθεται ζήτημα ανεξαρτησίας αλλά θεωρεί προϋπόθεση την αποδέσμευση (από ποια δεσμά, άραγε;). Εκτιμάει ότι η φοβερή και τρομερή ελληνική αστική τάξη εκχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα στην… Τουρκία και είναι άξια κριτικής που δεν ορίζει την ΑΟΖ. Ορκίζεται στο λενινισμό αλλά ανοίγει διάπλατα την πόρτα σε οπορτουνιστικές αναλύσεις που φλερτάρουν με τις θεωρήσεις του «υπεριμπεριαλισμού» και της «παγκοσμιοποίησης». Αποκαθιστά τον Ζαχαριάδη και δικαιώνει τον Τρότσκι. Εκτιμάει ότι η «σημερινή περίοδος είναι περίοδος μεγάλης υποχώρησης του κινήματος» αλλά αφιερώνει στα σημερινά κινηματικά καθήκοντα ένα μικρό μέρος σε σχέση με τη λεπτομερή περιγραφή του σοσιαλισμού. Θεωρεί ότι η Λαϊκή Συμμαχία αναπτύσσεται στο έδαφος των άμεσων διεκδικήσεων αλλά εκφράζεται στενά από τις παρατάξεις του ΚΚΕ. Καταγγέλλει με αποτροπιασμό τον ΣΥΡΙΖΑ για κυβερνητισμό αλλά διεθνώς συνεργάζεται με κόμματα που όχι απλώς διεκδικούν την κυβέρνηση αλλά είναι κυβέρνηση και μάλιστα ακραία αστική.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι όλες αυτές οι αντιφάσεις είναι οι φυσιολογικές ανακολουθίες μιας καθοδήγησης που θέλει να «το ψάξει» καλύτερα σε μια δύσκολη και ρευστή περίοδο σαν τη σημερινή. Φοβόμαστε ότι δεν είναι έτσι. Αλλά ότι εκφράζουν απλώς τη διάσταση ανάμεσα σε αυτό που δηλώνει αυτό το κόμμα πως είναι και σε αυτό που πραγματικά είναι. Τη διάσταση, δηλαδή, ανάμεσα στην επανάσταση και τη μεταρρύθμιση.
