Μηχανισμοί και εκρήξεις κατσαρόλας

Οι επαναλαμβανόμενες την τελευταία περίοδο τρομοκρατικές ενέργειες σίγουρα ανησυχούν κάθε λαϊκό άνθρωπο για το πού αποσκοπούν αλλά και για το ποιες θά 'ναι οι συνέπειες. Σε μια χρονική στιγμή όπου η υποχώρηση των λαϊκών και κοινωνικών αγώνων αναδεικνύει τα δομικά και πολιτικά προβλήματα του συνόλου των κοινωνικών και πολιτικών εταίρων που βρέθηκαν για μια ολάκερη διετία στους ίδιους ή, έστω, παράλληλους δρόμους της κοινωνικής χειραφέτησης, ήταν... αναμενόμενη η επανεμφάνιση των τρομοκρατικών χτυπημάτων με όποια αιτιολόγηση κι αν επιχειρούνται αυτές ("αφύπνιση" ή τρομοκράτηση μαζών).
Τα πρόσφατα χτυπήματα (πυροβολισμοί σε γραφεία ΝΔ, κατσαρόλα-βόμβα στο Mall) μπορεί να αποτελούν συνέχεια (ή όχι) παλαιότερων ή και παράλληλων χτυπημάτων με γκαζάκια, αποτελούν όμως κλιμάκωση την εξέλιξη της οποίας αγνοούμε. Ξεφεύγουν από τις συμμορίτικες επιθέσεις στις μαζικές εργατικές απεργίες (χτύπημα τραπεζών, κάψιμο κτιρίων (Marfin, Costa Boda κ.λπ.) και στοχοποιούν χώρους όπου παρευρίσκονται λαϊκοί άνθρωποι (μετρό στις 12/2/12, Mall) θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή τους. Αποκτούν στοιχεία φασιστικών χτυπημάτων (πέσιμο με Ι.Χ. σε μετανάστες, βόμβες σε σινεμά, εμπρησμοί σπιτιών μεταναστών) και γι' αυτό δημιουργούν αποστροφή στην πλειοψηφία των λαϊκών μαζών μιας και ο "πολιτικός" στόχος γίνεται δυσδιάκριτος. Για άλλη μια φορά επιχειρείται η μετατόπιση της ταξικής σύγκρουσης από το πεδίο της ταξικής πάλης στο επίπεδο καταδρομικών χτυπημάτων ή στο πεδίο του παρακράτους .
Αν υποθέσουμε ότι πρόκειται για ομάδες που αυτοαποκαλούνται "επαναστατικές" και όχι για προβοκατόρικες δράσεις υπηρεσιών, τότε τα πολιτικά δεδομένα είναι εξόχως αποκαρδιωτικά.
Η ανυπαρξία πολιτικής σκέψης και ανάλυσης δεν επιτρέπει σ' αυτούς τους χώρους να κατανοήσουν τις εξελίξεις με κριτήριο τα λαϊκά συμφέροντα αλλά, αντιθέτως, επιλέγουν -ιδιαίτερα σήμερα που ο χώρος αυτός βάλλεται εντατικά από την κρατική καταστολή- να λειτουργούν αταβιστικά και ατομικά, όπως έμαθαν όλο αυτό το διάστημα, να σνομπάρουν τις λαϊκές μάζες. Συμπεριφέρονται σπασμωδικά υποκύπτοντας στην τακτική έντασης της τρομοκρατίας που επέλεξε η κυβέρνηση να ακολουθήσει. Βρίσκονται σε πλήρες αδιέξοδο, όπως βρέθηκαν πριν κάποια χρόνια άλλοι.
Η απογείωση αυτών των χώρων αλλά και ρεφορμιστικών ή εκ του εξωκοινοβουλίου, που θεώρησαν ότι με κάποιες μολότοφ ή με μούντζες και ελικόπτερα θα τέλειωναν με αυτή τη λαίλαπα που σαρώνει το λαό και την εργατική τάξη, η αγκίστρωση σε ένα συριζαίικο κυβερνητισμό και η διακήρυξη αυταπατών για αριστερές κυβερνήσεις ή νησίδες οικονομικοκοινωνικής απελευθέρωσης καταλήγουν σήμερα σε μια ανώμαλη προσγείωση στα χωράφια της σκληρής ταξικής πραγματικότητας. Μια ανώμαλη προσγείωση, όπου η σημερινή φάση μεταφράζεται σαν επιστροφή του λαού στους καναπέδες ή σαν έλλειψη διαχειριστικού προτάγματος. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι οι μάζες έχοντας κατανοήσει το απέλπιδο μιας γρήγορης και "ανώδυνης" λύσης, έχοντας ξεφύγει από την απλή έκφραση θυμού, αντιλαμβάνονται τον μακροχρόνιο και επώδυνο σκληρό αγώνα που πρέπει να διεξάγουν, συνειδητοποιώντας παράλληλα τη βαρύτητα της ανυπαρξίας μιας κομμουνιστικής μαχόμενης αριστεράς. Βλέπουν τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, πείθονται ότι η επίθεση δεν έχει τελειωμό κι ότι μόνος τρόπος για την επιβολή της εκ μέρους του συστήματος είναι η ωμή τρομοκρατία και καταστολή κάθε κινητοποίησης, κάθε εστίας αντίστασης και κάθε κοινωνικού χώρου που προσπαθεί -λαθεμένα ή σωστά- να οικοδομήσει στοιχεία λαϊκής οργάνωσης. Σήμερα λοιπόν, οι λαικές μάζες βρίσκονται σε φάση να αξιολογήσουν τα έως τώρα βήματά τους και να αναζητήσουν νέους τρόπους αντίστασης και οργάνωσης.
Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα η επίσημη συνδικαλιστική και ρεφορμιστική ηγεσία συνεχίζει να προτείνει κόλπα (λευκές απεργίας, καταλήψεις χωρίς συμμετοχή εργαζομένων κ.λπ.) ενώ κι ο όποιος μικροαστισμός συνεχίζει να κυριαρχεί, είναι αμφίβολο πόσο "δικαιολογεί" την έκφραση της άρνησης αυτής της σκληρής πραγματικότητας με εκδηλώσεις τύπου Ρομπέν των δασών, και εμπρησμούς γραφείων κυβερνητικών παραγόντων.
Πόσο εντάσσονται σε μια τέτοια ερμηνεία τα τελευταία κρούσματα τρομοκρατίας; Μάλλον δύσκολα θα πείσει κάποιος το λαό ότι προέχει να αναδειχτεί ο πολεοδομικός βιασμός του λεκανοπέδιου από επώνυμα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα και μάλιστα αυτό να γίνει με ενδεχόμενα θύματα. Γιατί χτυπήματα σε χώρους όπου κυκλοφορεί κόσμος είναι σίγουρο ότι θα έχουν θύματα. Εκτός κι αν πρόκειται για πολύ, μα πάρα πολύ, "αφελείς" τύπους που δεν κατάλαβαν γιατί ο Ξηρός και η παρέα του βρίσκονται σήμερα εκεί που βρίσκονται ούτε τί σημαίνει για έναν που αυτοαποκαλείται επαναστάτης ο θάνατος του Αξαρλιάν.
Επειδή δεν συγκαταλεγόμαστε στους ευπειθείς που καταπίνουν αμάσητο... το περιεχόμενο της κατσαρόλας, εξακολουθούμε να έχουμε άλλα κριτήρια ερμηνείας. Ποιον, λοιπόν, ωφελεί στη σημερινή φάση, όπου οι λαϊκές μάζες οδηγούνται από ήττα σε ήττα και η αβεβαιότητα για το αν θα τα καταφέρουν να επιβιώσουν μετράει ήδη θύματα, μια βομβιστική επίθεση σε μαζικό χώρο; Θεωρούμε ότι το κλίμα φασιστικοποίησης που επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστές και η κυβέρνησή τους επιδεινώνει την απογοήτευση και δυσκολεύει τη χειραφέτηση των μαζών. Ο μόνος, λοιπόν, κερδισμένος από τη σημερινή εκμετάλλευση της "θεωρίας των άκρων" είναι σίγουρα το κεφάλαιο και η κυβέρνησή του. Οι δηλώσεις Δένδια για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η ταύτιση των συνεχιζόμενων -παρά τις δικαστικές απαγορεύσεις- απεργιών, των καταλήψεων και των βομβιστικών επιθέσεων ως ανομίες που θα παταχθούν, είναι αποκαλυπτικές.
Όποιος θεωρεί ότι αφυπνίζοται συνειδήσεις με τέτοιες ενέργειες μόνο πολιτικοποιημένος δεν λέγεται. Συμβάλλει στη δημιουργία όρων για περαιτέρω καταπάτηση δημοκρατικών δικαιωμάτων. Δεν αντιλαμβάνεται ή, πιο σωστά, συναινεί στην παραπέρα ανάπτυξη μιας κατασταλτικής πολιτικής που στοχεύει στην εξουδετέρωση κομματιών νεολαίας διαχρονικά πρωτοπόρων στη διαμόρφωση αντιστάσεων (νέοι εργαζόμενοι, φοιτητές) και σταθερά και ξεκάθαρα, για όποιον βλέπει πέρα από τη μύτη του, έχει ως άμεση και κύρια συνέπεια το τσάκισμα όποιων εργατικών κινητοποιήσεων αναδύονται, ώστε να εμπεδωθεί μια λογική παραίτησης και τρόμου. Αποπροσανατολίζει και καθυστερεί την εμφάνιση ενός πιο μαχητικού και ριζοσπαστικού κινήματος αντίστασης.
Μετατρέπει μια ταξική σύγκρουση σε αντιπαράθεση με έναν κεφαλαιοκράτη, ή το πολιτικό τους μόρφωμα ή ένα εκτελεστικό του όργανο, σαμποτάροντας την προσπάθεια να οικοδομήσουν οι μάζες τις δικές τους συγκροτήσεις που θα συγκρουστούν μαζικά με το σύστημα και την πολιτική του. Με την τάξη που κυριαρχεί.
Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται ότι καταπατούν μια βασική αρχή της πολιτικής δράσης, που έχει οδυνηρές συνέπειες όταν γίνεται. Το γεγονός, δηλαδή, ότι όποια "πρωτοβουλία" ή δράση αναλαμβάνει ένας πολιτικός χώρος θα πρέπει να διασφαλίζει ότι μπορεί να τη στηρίξει και να μην επιτρέψει να μετατραπεί σε όπλο του αντιπάλου. Και εδώ τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, με δεδομένες τις προθέσεις της κυβέρνησης, με δεδομένο το ρόλο των ΜΜΕ, οι όποιες τρομοκρατικές δράσεις ενισχύουν το οπλοστάσιο του αντιπάλου. Σε ένα γήπεδο όπου κυριαρχεί ο αντίπαλος είναι σίγουρο ότι μπορεί να μετατρέπει τη δική σου πρακτική -που δεν διαθέτει καμιά λαϊκή στήριξη- σε ευνοϊκό πεδίο ανάπτυξης της αντιλαϊκής του πολιτικής. Η ένοπλη δράση είναι παραπάνω από βέβαιο ότι σήμερα ενισχύει αυτή την πολιτική. Γιατί, λοιπόν, αυτά τα απλά πράγματα, που τα κατανοεί κάθε λαϊκός άνθρωπος, δεν τα αντιλαμβάνεται αυτός ο χώρος; Γιατί δεν παραδειγματίζεται από τις πρόσφατες επιθέσεις στις καταλήψεις και τις μαζικές συλλήψεις που ακολούθησαν, από την αδυναμία του να κινητοποίηση ένα ευρύτερο πολιτικό και κοινωνικό φάσμα για να υπερασπιστεί τους ελευθεριακούς του χώρους;
Τελικά πόσο φανερό είναι για τους εργαζόμενους, για τη νεολαία που ασφυκτιά στη σημερινή βαρβαρότητα αν το χτύπημα το έκανε κρατικός υπάλληλος, παρακρατικός ή αυτοαποκαλούμενος αντικρατιστής; Μάλλον καθόλου. Κι απ' ό,τι δείχνει η συστηματική επίθεση που εξελίσεται εδώ και καιρό από τον κάθε Δένδια ή Χρυσοχοίδη παλαιότερα επιβεβαιώνει την "εκτίμησή" του ότι παίζονται σκοτεινά παιχνίδια στη πλάτη του. Αν δεν το έκανε ο ίδιος ο συστημικός μηχανισμός, είναι σίγουρο ότι το περίμενε ανυπόμονα. Ώστε να προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη ανασφάλεια και τρομοκρατία στις λαϊκές μάζες μπροστά στην κοινωνική έκρηξη που ο ίδιος και οι αναλυτές του περιμένουν. Θείο δώρο ή σχεδιασμένο, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ετοιμάζεται συνολική επίθεση σε εργατικές και λαϊκές αντιστάσεις και κάποιοι συνδράμουν. Ανεγκέφαλοι ή προβοκάτορες, θα το δείξει η πορεία. Η προβοκάτσια όμως στήθηκε.

ΥΓ:  Οταν γράφτηκε αυτό το κείμενο, δεν γνωρίζαμε ποιοι θα αναλάμβαναν την ευθύνη της έκρηξης στο Mall. Πάνω στη σελιδοποίηση, ενημερωθήκαμε ότι η ομάδα που έδρασε αυτοαποκαλείται "Υποκινητές κοινωνικών εκρήξεων". Δεν ξέραμε ότι μας χρειάζονταν υποκινητές για να αντισταθούμε, κινηματικοί πατεράδες δηλαδή, αν και υπαινισσόμασταν στο άρθρο για "αφελείς" που θεωρούν ότι έτσι θα ...διεγείρουν τους εργαζόμενους. Καθοδήγηση και μάλιστα από αντίπαλους της "σταλινικής μονολιθικότητας", όπως γράφουν, δεν το αντέχουμε. Τώρα όμως με την υπογραφή, ανησυχούμε ακόμη περισσότερο όχι για το αν κρύβονται αφελείς αλλά για ακόμη χειρότερες εκτιμήσεις. Η παιδαριώδης ερμηνεία της επιλογής του στόχου, όπως και η ανάγκη τους να απολογηθούν για τους κινδύνους της έκρηξης σε χώρο μαζικό, καθώς και η εκτίμησή τους ότι "και αντίστοιχα παρά τις βραχυπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες μιας αντάρτικης επίθεσης, μακροπρόθεμσ είναι φόβητρο για την καταστολή" μας βάζουν σε σκέψεις αν όντως πρόκειται για τόσο φελούς ή για προβοκάτορες. Ιδιαιτέρως δε η άκρως πολιτική ...αντάρτικη θέση ότι "η επιλογή του αγώνα με κείνο ή το άλλο μέσο δεν αποτελεί μόνο μια επιλογή στρατηγικού χαρακτήρα... αλλά συνιστά σίγουρα και μια επιλογή στη βάση της επιθυμίας και της ατομικής ικανοποίησης" μας καταπλήσσει για την ωμότητα του συντάκτη και παραπέμπει σε γραφιά κρατικών υπηρεσιών.