Η φασιστικοποίηση δε θα σώσει τη βάρβαρη πολιτική τους Οι λαϊκές αντιστάσεις θα πολλαπλασιαστούν

Φως στο τούνελ λένε ότι βλέπουν Σαμαράς, Στουρνάρας και σία. Και, ενόψει αυτής της «καλής προοπτικής», η κυβέρνηση αποφασίζει μέσα σε λίγες μέρες δύο φορές να αντιμετωπίσει εργατικές απεργίες με επιστράτευση, ενώ την ίδια ώρα σε ολόκληρη τη χώρα συλλαμβάνει και στήνει κατηγορητήρια για δεκάδες αγωνιστές, ακόμα και για κινητοποιήσεις προηγούμενων χρόνων! Μαζί και δίπλα στη ΝΔ η… όλη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, με δίκες, διώξεις, ΜΑΤ και τα κηρύγματα περί βίας και ανομίας απέναντι σε κάθε σκίρτημα αγώνα και αντίστασης των εργατικών-λαϊκών μαζών, δείχνει όλο το τελευταίο διάστημα την πραγματική κατεύθυνση του ίδιου του συστήματος - και όχι μόνο μιας «ατυχούς» εκδοχής του, όπως θέλουν κάποιοι να εμφανίζουν τη φασιστική Χ.Α. Την κατεύθυνση να καθυποτάξουν «με φωτιά και σίδηρο» το λαό και τη νεολαία όταν θα προσπαθούν να αντισταθούν στη «σωτηρία» που το σύστημα τους φέρνει.


Νέο όριο ανελευθερίας
Αν δεν ήταν αδίστακτοι με μια εγκληματική πολιτική απέναντι στο λαό, θα μπορούσε κανείς να τους πει καταγέλαστους, καθώς επιδιώκουν να παριστάνουν τις «υπεύθυνες δυνάμεις» που «μοχθούν» για την «ανάκαμψη», για τους ανέργους, για τη νεολαία κοκ. Ίσως τη καλύτερη γελοιογραφία αυτού του βαρύγδουπου ύφους να την έδωσε το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, για λογαριασμό όμως όλων των αστικών-συστημικών δυνάμεων, μέσα από το απερίγραπτο ερωτηματολόγιο που κατέθεσε εν είδει προσυνεδριακού κειμένου. Με αυτό το ερωτηματολόγιο το ΠΑΣΟΚ ρωτάει και αναρωτιέται με ποιες λέξεις να ντύσει την απόλυτη αδυναμία του να ορίσει στόχους και κατευθύνσεις για τη χώρα, στοιχεία έστω της προοπτικής που θα μπορούσε να αναζητήσει η αστική τάξη. Αυτό ακριβώς το ερωτηματολόγιο αντανακλά την πραγματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η αστική τάξη και τα κόμματα του συστήματος στη χώρα καθώς περιδινούνται μέσα στην κρίση και τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών προστατών τους.
Και τι να πουν λοιπόν στο φτωχό λαό, στις στρατιές των ανέργων, των πεινασμένων, των εξαθλιωμένων; Ότι δεν ξέρουν ούτε αν και πώς θα προχωρήσουν στα ξεπουλήματα των μεγάλων φιλέτων γιατί είναι όμηροι των αλληλοσυγκρουόμενων ιμπεριαλιστικών οικονομικών αλλά και γεωπολιτικών συμφερόντων, όπως π.χ. στην περίπτωση των ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ, που θα συνεχίζει να εκκρεμεί τουλάχιστον μέχρι να γίνει το ταξίδι Σαμαρά στις ΗΠΑ; Ότι οι «επενδύσεις από το Κατάρ», που όλο «ξεκινούν» και ποτέ δεν φτάνουν, είναι άλλη μια έκφραση του ίδιου ζητήματος; Ότι οι λεονταρισμοί περί της «ανακήρυξης ΑΟΖ» είναι στην πραγματικότητα τυχοδιωκτισμοί, που ανοίγουν ζητήματα κυριαρχίας για τη χώρα πάλι υπό τις ιμπεριαλιστικές υποδείξεις και για χάρη των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και σχεδιασμών στην περιοχή; Ότι η περιβόητη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών -που θα έφερνε «ρευστότητα»- δεν είναι παρά η πλήρης υπαγωγή του τραπεζικού συστήματος στον έλεγχο των ιμπεριαλιστών; Ή μήπως να του πουν και να του θυμίσουν τα ευρωπαϊκά προγράμματα των «δυναμικών καλλιεργειών», την «πράσινη ανάπτυξη» που έταζε ο ΓΑΠ, για να ομολογήσουν τελικά πως συντρίβεται η μικρομεσαία αγροτική παραγωγή και κόβονται και οι ροές αυτών που ονομάζονταν «κοινοτικές επενδύσεις», όπως αποφάσισε η τελευταία σύνοδος κορυφής της ΕΕ; Ή, τέλος, να αναγνωρίσουν ότι μετά τη σαρωτική αποβιομηχάνιση των προηγούμενων δεκαετιών ο μόνος νέος κύκλος βιομηχανικής ανάπτυξης (λέμε τώρα…) που μπορεί να ξεκινήσει είναι αυτός της… εκμετάλλευσης των σκουπιδιών και με όρους ιδιωτικοποίησης ακόμα και της συλλογής τους;
Αφού λοιπόν σε όλα τα βασικά και στοιχειώδη που ορίζουν την κοινωνικοοικονομική υπόσταση της χώρας, η ιθύνουσα τάξη έχει σηκώσει «ψηλά τα χέρια», όντας έρμαιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησής της, αυτό που μένει στο πολιτικό της προσωπικό είναι να προτάξει απέναντι στο λαό με ωμό τρόπο την κυριαρχία της τάξης του και των ιμπεριαλιστών πατρώνων της. Το «φως στο τούνελ», η «κατανόηση» της Μέρκελ, του Ολάντ, του Στάινμπρουκ, η ανακάλυψη των «λάθος συντελεστών» (!) του ΔΝΤ έχουν συνεπώς δύο όψεις. Η μία είναι η φτηνή δημαγωγία και η διαστρέβλωση που φτάνει να επιδιώκει να εμφανίσει τη βάρβαρη ταξική εκμετάλλευση των εργατών και του λαού, την καταβύθιση μιας ολόκληρης χώρας ως υπόθεση μιας τεχνοκρατικής εξίσωσης που δεν λύθηκε γρήγορα γιατί κάποιοι έβαλαν «λάθος αριθμούς». Αλλά ταυτόχρονα έχει και την όψη της ανοιχτής απειλής: Δεν μπορεί να μοχθεί σχεδόν ολόκληρη η «πολιτισμένη Δύση» να βρει «λύση» στο ελληνικό πρόβλημα και εσείς –οι εργαζόμενοι και η νεολαία- να μην υπακούετε χωρίς δεύτερη λέξη στις εντολές της! Σε αυτή τη βάση και καθώς η κυβέρνηση αντιλήφθηκε πως είναι «προβληματική» η επιστράτευση απεργών δύο φορές μέσα σε 15 μέρες -γεγονός μάλλον πρωτόγνωρο για όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο- ετοιμάζει ήδη και με συμφωνία και των τριών κομμάτων που τη στηρίζουν νομοθέτημα γενικού περιορισμού των απεργιών!
Σε αυτό το όριο βρίσκεται σήμερα το πολιτικό σύστημα. Να κυβερνά, στενεύοντας διαρκώς τα όρια της αστικής δημοκρατίας, ορίζοντας πολιτικά, πρακτικά-κατασταλτικά και νομοθετικά ως «παράνομη» κάθε μαζική έκφραση αντίθεσης στην πολιτική του συστήματος. Σε αυτό το πλαίσιο της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής η κυβέρνηση αφενός στέλνει μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση, ακόμα και προς τον πολιτικό λόγο και τις αντιπολιτευτικές διαμαρτυρίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Από την άλλη, αξιοποιεί αδιέξοδες επιλογές ατομικής δράσης –που το ίδιο το σύστημα «καλλιεργεί» στο πρόσφορο έδαφος της απελπισίας όπου βρίσκονται τμήματα της νεολαίας- για να στήνει σκηνικό «τρόμου» που «νομιμοποιεί» την ολοένα μεγαλύτερη σκλήρυνση, τα κάθε λογής αντιδημοκρατικά μέτρα και πρακτικές. Σε αυτό το φόντο αξιοποιείται ολοένα και περισσότερο η δολοφονική δράση της φασιστικής Χ.Α., που «ανοίγει δρόμο» για λογαριασμό της πολιτικής και των αναγκών του συστήματος και της κυβέρνησής του. Τελικός και βασικός παραλήπτης, πραγματικός στόχος όλων αυτών των επιλογών και μέτρων είναι ο ίδιος ο λαός, η εργατική τάξη και η νεολαία. Αυτοί είναι -και το σύστημα το γνωρίζει πολύ καλά- που αποτελούν τη μόνη πραγματική απειλή για την πολιτική του και την προοπτική του.

Η κατωφέρεια του τούνελ
Η κυβέρνηση Σαμαρά και όλοι οι παράγοντες του συστήματος ξέρουν πως όχι μόνο δεν διαφαίνεται «φως» και ανακούφιση για το λαό και τη νεολαία, αλλά ότι στην πραγματικότητα η κλίση του τούνελ είναι καθοδική. Οι κατευθύνσεις του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου -που δεν κάνουν κανένα «λάθος» αλλά επιδιώκουν την επαναποικιοποίηση λαών και χωρών και την επαναθεμελίωση της υποδούλωσης των μαζών στο σύστημα- οδηγούν πιο βαθιά το λαό μας και την εργατική τάξη της χώρας στην εκμετάλλευση και την εξαθλίωση. Αυτές ακριβώς τις κατευθύνσεις εφαρμόζει και προωθεί η κυβέρνηση με καταιγίδα αδιάκοπων μέτρων ενάντια στο σύνολο των εργατών και των λαϊκών στρωμάτων.

• Το αμέσως επόμενο διάστημα κρίνεται το θεμελιώδες ζήτημα της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων - που αντικειμενικά και όχι μόνο αντικειμενικά συνδέεται με την επιχείρηση νομοθετικής παρέμβασης ενάντια στο δικαίωμα στην απεργία. Η κατεύθυνση αυτή, που τείνει να φέρει την εργατική τάξη και όλο τον εργαζόμενο λαό πάρα πολλές δεκαετίες πίσω, στοχεύει στο να καταργήσει ακόμα και με τυπικούς όρους την κατάκτηση των εργαζόμενων να διαπραγματεύονται τη ζωή τους και τα δικαιώματά τους συλλογικά απέναντι στο σύστημα, το κεφάλαιο, τους εργοδότες.
• Με το σχέδιο «Αθηνά» και την ενεργοποίηση-ενίσχυση όλων των διατάξεων του νόμου-πλαίσιο για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ, την αξιολόγηση ενάντια στους εκπαιδευτικούς, τα προετοιμαζόμενα-προαναγγελλόμενα νομοσχέδια για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, τα σχέδια για μαραθώνιο εξετάσεων που θα ξεκινούν από την εισαγωγή από το δημοτικό στο γυμνάσιο και θα συνεχίζουν με πανελλαδικές σε όλο το λύκειο, συσσωρεύονται στοιχεία μιας τεράστιας, γενικευμένης και πολιτικής επίθεσης στη νεολαία και στα δικαιώματά της στην εκπαίδευση.
• Η «καθυστέρηση» του νέου φορολογικού νομοσχεδίου κρίθηκε προφανώς αναγκαία από τα κυβερνητικά επιτελεία εν μέσω απεργιών, επιστρατεύσεων και βέβαια με τους αγρότες στους δρόμους. Όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ετοιμάζουν νόμο «δημεύσεων» των λαϊκών εισοδημάτων και της μικροϊδιοκτησίας. Ήδη δημοσιεύτηκαν στοιχεία για αιτήσεις κατασχέσεων σε 500-700 χιλιάδες μικροοφειλέτες του Δημοσίου και διαρκώς «υπενθυμίζουν» την κατεύθυνση της τρόικας για κατασχέσεις μισθών, συντάξεων, ακόμα και της πρώτης κατοικίας!

Όλα αυτά, ενώ τρέχουν, βέβαια, οι λεγόμενες «μνημονιακές υποχρεώσεις» για το τσεκούρεμα-εξαφάνιση συντάξεων, εφάπαξ και κοινωνικών επιδομάτων, για τις δεκάδες χιλιάδες απολύσεις στο Δημόσιο, για τη συντριβή κάθε δικαιώματος σε περίθαλψη-υγεία. Όλα αυτά, ενώ απανωτά μας διαμηνύουν το «ενδεχόμενο» νέων μέτρων αν το «πρόγραμμα δεν βγαίνει»…

Στο δρόμο, λαέ, μπορείς να τους νικήσεις!
Εργαζόμενοι των ΜΜΜ, των νοσοκομείων, εργάτες των ναυπηγείων Ελευσίνας, ναυτεργάτες και αγρότες βρέθηκαν και βρίσκονται αυτές τις μέρες σε απεργίες και στους δρόμους. Μια πρώτη -επιφανειακή- ανάγνωση θα έλεγε πως εύκολα και γρήγορα τους αντιμετώπισε η κυβέρνηση. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το σύστημα έχει το πάνω χέρι ή, πιο σωστά, πως το κίνημα «πληρώνει σπασμένα» δεκαετιών μέσα στις οποίες επικράτησε η γραμμή της συνθηκολόγησης με το σύστημα, η γραμμή της ταξικής συνεργασίας-υποταγής που έφερε την υποχώρηση, ακόμα και τη διάλυση των σωματείων, των κάθε λογής οργανώσεων του λαού και της νεολαίας μέσα στις οποίες και με τις οποίες υπεράσπιζε την πολιτική χειραφέτησή του από το σύστημα και τις δυνάμεις του και διαμόρφωνε τους όρους με τους οποίους αγωνιζόταν μέσα στην ταξική πάλη. Ακόμα περισσότερο είναι βέβαιο πως συνολικά το ζήτημα αυτό, της εκ νέου συγκρότησης της εργατικής τάξης σε τάξη για τον εαυτό της και μαζί με αυτήν του λαού σε δύναμη πάλης και ανατροπής, συνδέεται με την οικοδόμηση απαντήσεων για τα αίτια της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, για την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος.
Βλέποντας ακριβώς από αυτή την οπτική στη σημερινή κρίσιμη και δύσκολη συγκυρία, οφείλουμε να υπερασπίσουμε και να αναδείξουμε τη δυνατότητα των μαζών να αγωνιστούν, να συγκρουστούν με την πολιτική του συστήματος και της κυβέρνησής του. Να αντιληφθούμε όλες τις τελευταίες κινητοποιήσεις και αγώνες όχι ως τον αδύναμο επίλογο των μαζικών αγώνων της τελευταίας περιόδου, αλλά σαν σπέρματα και φύτρα ενός νέου, ακόμα μεγαλύτερου κύκλου αγώνων και ξεσηκωμών που βρίσκεται μπροστά μας. Έτσι τον αντιλαμβάνεται και τον φοβάται το σύστημα, που απέναντι σε έναν «αδύναμο» λαό καταφεύγει σε ολοένα πιο φασιστικές πρακτικές και μέτρα. Με αυτή την κρυφή ανησυχία στέκεται και η κυβέρνησή του, που δυσκολεύεται να βρει τρόπο αντιμετώπισης των αγροτών και καμώνεται πως θέλει «διάλογο» και ότι διατίθεται να κάνει «προσφορές» απέναντι στα αιτήματα του δίκαιου αγώνα τους.
Ο λαός και η νεολαία καθόλου δεν επικοινωνούν με το «ρεύμα αισιοδοξίας» που επιδιώκει να κατασκευάσει η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της στα ΜΜΕ. Δηλαδή απορρίπτουν τη γραμμή καθυπόταξής τους, που μέσω αυτής της κατασκευής επιχειρούν να τους περάσουν. Συζητά και αφομοιώνει συμπεράσματα από τους αγώνες των τελευταίων χρόνων και αναμετριέται με τη διαπίστωση πως είναι μακρύς ο δρόμος που χρειάζεται να διανυθεί για να αλλάξει ο συσχετισμός, για να θέσει η εργατική τάξη και ο λαός «επί τάπητος» το ζήτημα της ανατροπής της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, το ζήτημα της απελευθέρωσης της κοινωνίας από την καπιταλιστική σκλαβιά.
Για να στηριχθεί σε αυτή την κατεύθυνση, για να διαπιστώσει ξανά και περισσότερο τη δύναμη που μπορεί να συγκροτήσει, χρειάζεται σήμερα να βρει πολιτικές-κινηματικές πρωτοβουλίες που με επιμονή και αποφασιστικότητα θα στηρίζουν την αισιοδοξία, το ρεαλισμό, την αναγκαιότητα των αγώνων!