Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

27 Νοε 2013

Κλείνουν τις μονάδες Υγείας του ΕΟΠΥΥ
Καταργούν το δικαίωμα στην περίθαλψη

Έχει φουντώσει, το τελευταίο διάστημα, η συζήτηση για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ). Η κυβέρνηση και το υπουργείο Υγείας, με βάση τις στρατηγικές επιλογές του συστήματος και την απαρέγκλιτη εφαρμογή των εντολών της τρόικας, ανοίγει ένα νέο, μεγάλο μέτωπο στην επίθεση, που αφορά το σύνολο του εργαζόμενου λαού και τη νεολαία.

Τι σχεδιάζει η κυβέρνηση
Με βάση αυτά που έχουν γίνει γνωστά

26 Νοε 2013

Έφυγε από τη ζωή ο Κοστάντσο Πρέβε

 Στέλιος Αγκούτογλου
προδημοσίευση από την έντυπη Προλεταριακή Σημαία

Στις 23 του Νοέμβρη του 2013, σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του Κοστάντσο Πρέβε και έτσι ένα πνεύμα ανήσυχο και αληθινό ξεκίνησε για το μακρινό του ταξίδι. Ο Πρέβε γεννήθηκε τον Απρίλη του 1943 στην Βαλέντσα έναν δήμο στην επαρχία της Αλεσάντρια στο Πιεμόντε.
Τις τελευταίες δέκα ημέρες δεν σήκωνε κανείς το τηλέφωνο στο σπίτι και ανησύχησα για την υγεία του. Επικοινωνούσα συχνά πυκνά, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, γιατί η υγεία του, από ότι ο ίδιος μου έλεγε , δεν πήγαινε καλά και η κατάσταση επιδεινώνονταν συνεχώς. Το όνειρο για ένα νέο ταξίδι στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη στο σπίτι, του, όχι μόνο φίλου του και συντρόφου, αλλά πλέον αδελφού, γινόταν όλο και πιο δύσκολο.
Αδελφό με αποκαλούσε ο Κοστάντσο και έτσι τον ένοιωθα και εγώ από τότε που τον γνώρισα στην Ιταλία, εδώ και δεκαπέντε χρόνια περίπου, σένα από τα κάμπινγκ που διοργάνωνε το Campo Antimperialista στην Ασίζη.
Όλοι θα τον θυμόμαστε από τις τόσες φορές που επισκέφτηκε την χώρα μας και ιδιαίτερα από τις εκδηλώσεις της Θεσσαλονίκη-Αντίσταση 2003 και το κάμπινγκ στην Επανομή που διοργανώθηκαν ενόψει της συνόδου κορυφής της Ε.Ε. η οποία θα πραγματοποιούνταν τότε στην Χαλκιδική.
Η τελευταία δεκαπενταετία της ζωής του Κοστάντσο χαρακτηρίζεται, θα μπορούσα να πω, από ένα καταστάλαγμα της πολιτικής του σκέψης, πολιτική σκέψη που τον οδήγησε και σε μια «καλύτερη διατύπωση» όπως ο ίδιος μου δήλωνε, για το σύνολο της σκέψης του. Είτε επρόκειτο για φιλοσοφία και φιλοσοφικά ζητήματα, τα οποία βέβαια ήταν και τα πλέον οικεία και βατά ζητήματα για τον φιλόσοφο Κοστάντσο Πρέβε, ο οποίος όμως έσπευδε να διευκρινίζει πάντα, όταν τον αποκαλούσαν στα διάφορα συνέδρια και στις φιλοσοφικές συνεδρίες ως πανεπιστημιακό καθηγητή φιλοσοφίας, ότι αυτός είναι ένας καθηγητής φιλοσοφίας σε λύκειο της πατρίδας του, στο Τορίνο.
Ασφαλώς πολύ εύκολα όλοι μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί το έκανε αυτό και δεν είναι τυχαίο ότι με την νεολαία είχε πάντα άριστη σχέση. Όπως δεν είναι τυχαίο ακόμα και όταν ζούσε και πολύ περισσότερο τώρα που μας άφησε, πολλοί νέοι μαθητές του και όχι μόνο αναφέρονται σε αυτόν με αγάπη και σεβασμό, με άπειρη εκτίμηση, για αυτά που τους έμαθε – δίδαξε όχι από καθ’ έδρας, αλλά από τη θέση του φίλου και του αγαπημένου προσώπου, του μαχητή των ιδεών και της πολιτικής ευθύτητας.
Απαραιτήτως όταν συχνά μιλούσαμε στο τηλέφωνο και όταν συναντιόμασταν, θα ρωτούσε λίγο πολύ για όλους και θα μου τόνιζε ότι δεν πρέπει να ξεχάσω να δώσω χαιρετίσματα στον Βασίλη Σαμαρά, στον Δημήτρη Παυλίδη και σε όλους τους συντρόφους του αντιμπεριαλιστικού αγώνα.
Ναι, το θέμα του αντιμπεριαλιστικού αγώνα ήταν κάτι το εξαιρετικά σημαντικό για τον Κοστάντσο στην σημερινή εποχή και σε αυτό διαφοροποιήθηκε έντονα από την διανόηση της χώρας του και όχι μόνο.
Ήταν αδιανόητο λοιπόν για τον Κοστάντσο να απογειώνονται τα πολεμικά αεροπλάνα από το Aβιάνο της Ιταλίας και να βομβαρδίζουν ανηλεώς την πρώην Γιουγκοσλαβία και η ιταλική παραδοσιακή αριστερά που ήταν και κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον ανεκδιήγητο Ντ’Αλέμα, καθώς και σχεδόν το σύνολο της διανόησης της Ιταλίας και όλης της Ευρώπης, αλλά και η Αριστερά ακόμα και αυτή η εξωκοινοβουλευτική σ’ ένα μεγάλο μέρος της, να συνάδει και να επικροτεί τους βομβαρδισμούς κρυπτόμενη πίσω από τις εθνικιστικές εξάρσεις του Μιλόσεβιτς.
Αυτό το πολιτικό στοιχείο του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα οδήγησε τον Κοστάντσο και στην συνεργασία με το Campo anti-imperialista. Και ήταν αυτό που έκανε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια συνεργασία σε μια κοινή υπόθεση, στην οποία όμως δόθηκε δίχως να λογαριάσει ότι μια τέτοια επιλογή θα τον έφερνε σε ρήξη ακόμα και με ανθρώπους που εκτιμούσε και θα τον οδηγούσε σε μια απομόνωση στον χώρο της διανόησης, χώρος μέσα στον οποίο πολλοί από αυτούς, όχι απλά συμβιβάστηκαν αλλά και ενσωματώθηκαν στο κυρίαρχο ιδεολογικό – πολιτικό ρεύμα του καπιταλιστικού συστήματος.
Ο Κοστάντσο όμως δεν είναι μόνο η τελευταία δεκαπενταετία. Γι έναν άνθρωπο που γνώριζε πολύ καλά τουλάχιστον έξι γλώσσες, τα ιταλικά και τα γαλλικά άπταιστα, τα αγγλικά και τα γερμανικά πολύ καλά, τα ισπανικά επίσης πολύ καλά, αν και δεν έπαυε να είναι σε όλα αυτά και πολύ μετριόφρων. Βέβαια, εγώ κάπου – κάπου μιλούσα μαζί του και τούρκικα και ανακάλυπτα πόσες λέξεις πολύ σημαντικές γνώριζε ακόμη και από αυτήν την γλώσσα. Όμως η γλωσσομάθεια του Κοστάντσο δεν ήταν τίποτα άλλο παρά εργαλεία για να επιδοθεί σε αυτό που ήταν το πάθος του, η βαθιά του γνώση, η φιλία του για την σοφία δηλαδή η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.
Και σε αυτόν τον τομέα θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ανήσυχο πνεύμα του Κοστάντσο, η συνεχής αναζήτηση για την προσέγγιση του αρίστου της κοινωνίας των ανθρώπων και της δέουσας απάντησης στα ζητήματα της ύπαρξης του όντος που με τόση σοφία έπλασε η φύση, είναι τα ζητήματα στα οποία η γραφίδα του Κοστάντσο (γραφομηχανή) μας αφήνει είκοσι και πλέον σημαντικά βιβλία φιλοσοφικού περιεχομένου κυρίως, μεταφρασμένα σε αρκετές γλώσσες και τα οποία αποτελούν πολύτιμη κληρονομιά κοντά στα τόσα και τόσα δοκίμια, άρθρα, επιφυλλίδες, συνεντεύξεις του κ.α.
Παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που είχε (η αδυναμία κίνησης του παρουσιάστηκε το τελευταίο διάστημα) ο Κοστάντσο επισκέφτηκε αρκετές χώρες, το Παρίσι κατά πολύ, το Λονδίνο, το Βερολίνο, την Αθήνα και τόσες άλλες περιοχές. Σε όλους αυτούς τους τόπους δεν έπαψε να ακούει, να μαθαίνει, να διδάσκεται και να διδάσκει. Η πιο παρατεταμένη παρουσία του είναι στο Παρίσι, από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 όπου βρίσκεται εκεί και επηρεάζεται από τις θεωρίες του Αλτουσέρ και από τις θεωρίες του Ζαν-Πολ Σαρτρ και του Ροζέ Γκαροντί της εποχής εκείνης. Θα συνεχίσει… το φιλοσοφικό του ταξίδι το 1964 στο Βερολίνο όπου εκεί για ένα εξάμηνο θα σπουδάσει Freie Universitat, ενώ το 1965 θα βρεθεί στο πανεπιστήμιο της Αθήνας για ένα έτος εκεί οπού σπουδάζει την κλασσική ελληνική παιδεία και την σύγχρονη ελληνική ιστορία, συμμετέχοντας και γνωρίζοντας από κοντά τα «Ιουλιανά» της χώρας μας.
Η διπλωματική που έκανε στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών ήταν σχετική με το θέμα: «Ο Ελληνικός Διαφωτισμός και οι Ριζοσπαστικές και Επαναστατικές του Τάσεις. Εθνογέννηση του Σύγχρονου Ελληνικού Έθνους ανάμεσα στα 1700-1800. Το Πρόβλημα της Ασυνέχειας με την Κλασσική Ελλάδα και με το Βυζαντινό Ελληνισμό».
Το βιογραφικό σημείωμα του Κοστάντσο σε αυτόν τον τομέα είναι ατελείωτο και δεν μπορεί να είναι διαφορετικά, γιατί αυτός ο ανήσυχος, ο αεικίνητος, ο ρηξικέλευθος άνθρωπος, αυτός που έχει μια παιδεία απέραντη, είχε και μια κουλτούρα τέτοια που με εντυπωσίαζε. Ήταν σε θέση να ακούσει με προσοχή και τον πιο απλό άνθρωπο που θα γνώριζε, γιατί τελικά γοητευόταν από την Σωκρατική Σχολή δηλαδή το «Εν οίδα ότι ουδέν οίδα» και ας είδε πολλά και ας έγραψε πολλά και ας είπε πολλά και ας έκανε πολλά για την ανθρώπινη ύπαρξη.

ΚΑΛΟ ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ ΑΔΕΛΦΕ ΚΟΣΤΑΝΤΣΟ.

22 Νοε 2013

Η χώρα ξέφραγο αμπέλι των CIA-NSΑ, υπό λεηλασία και πεδίο βολής φτηνό

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις δυνατότητες των υπερσύγχρονων μηχανισμών υποκλοπών και κατασκοπείας που κρύβονται κάτω από τα πάνελ στην ταράτσα της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα. Ούτε μπορούμε να γνωρίζουμε πού αλλού, εκτός από τη βάση της Σούδας, σ’ όλη την ελληνική επικράτεια εδρεύουν μηχανισμοί, ποντισμένα καλώδια οπτικών ινών ξέχωρα ή δίπλα στα πολεμικά ορμητήρια των φονιάδων των λαών που επίσης καλά κρατούν στη χώρα μας.
Μάθαμε όμως, με αφορμή την κόντρα για τις υποκλοπές των ΗΠΑ στην Ευρώπη, πως η χώρα μας είναι πρώτη στη λίστα 19 περιοχών της Ευρώπης όπου λειτουργούν οι ειδικές μονάδες συλλογής πληροφοριών (special collection service) που δουλεύουν για λογαριασμό της NSA και της CIA. Ξέρουμε επίσης ότι η χώρα αποτελεί προκεχωρημένο φυλάκιο για τα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην περιοχή. Ζήσαμε και ζούμε την κρίση χρέους και τη σχετική «σωτηρία» που καταστρέφει και δολοφονεί τη ζωή και το μέλλον των ανθρώπων της δουλειάς. Τη «σωτηρία» των γνωστών γιατρών του ΔΝΤ που συμπράξανε γι’ αυτήν με την Ε.Κ.Τ. και την Ε.Ε. Μετατρέψανε τη χώρα και το λαό της σε πεδίο του λυσσαλέου ανταγωνισμού τους για το φόρτωμα των συνεπειών της κρίσης, της κόντρας ευρώ–δολαρίου και όλα αυτά σε σύμπλεξη με τον επικίνδυνο γεωπολιτικό ανταγωνισμό στην ευρύτερη περιοχή. Παρακολουθούμε τις καταιγιστικές και επικίνδυνες εξελίξεις στην Κύπρο… όπου και εκεί οι βάσεις, τα καλώδια οπτικών ινών και τα προηγμένα μηχανήματα της τηλεματικής καλά κρατούν.
Κοντολογίς η χώρα μας, όπως και η Κύπρος, χάριν των επιλογών της αστικής τάξης, βρίσκεται επικίνδυνα μπλεγμένη και αποτελεί πεδίο βολής φτηνό στη φάση του πιο άγριου παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού που συμπλέκεται και παροξύνεται με την κρίση. Είναι κρίσιμο σταυροδρόμι η χώρα, μα δεν είναι κυρίως αυτό. Ούτε βέβαια οι ιμπεριαλιστές μισούν με τόσο ιδιαίτερο τρόπο το λαό μας και αντιμετωπίζουν έτσι τη χώρα.
Μια παράμετρος που εξηγεί πολλά απ’ αυτά που συμβαίνουν είναι το γεγονός πως η αστική τάξη κυριάρχησε με το βομβαρδισμό της Αθήνας από τους Άγγλους και με τις ναπάλμ των ΗΠΑ σε Γράμμο–Βίντσι. Έκατσε στο σβέρκο του λαού ανεχόμενη αμερικάνους δικαστές στα στρατοδικεία της, κόκκινες προβιές, παλάτια, πραξικοπήματα. Ανέχτηκε ακόμη και την τραγωδία του κυπριακού λαού με κόστη και για την ίδια, χάριν της πολιτικής τού «ανήκομεν στη Δύση». Να πώς εξηγείται η σύγχρονη ελεεινότητα του Πάγκαλου που προσπάθησε με τη δήλωσή του, πως τάχα σαν ΥΠΕΞ έκανε υποκλοπές στην πρεσβεία των ΗΠΑ, να απαλύνει τη δύσκολη θέση στην οποία βρέθηκαν οι ΗΠΑ μετά τις σχετικές περί υποκλοπών αποκαλύψεις Σνόουντεν. Ελεεινότητα ενδεικτική της τάξης που εκπροσωπεί. Τους κατασκόπευε άραγε όταν παρέδιδε τον Οτσαλάν; Μήπως κατά την κρίση στα Ίμια; Ή μήπως στην ταράτσα της η ελληνική πρεσβεία στις ΗΠΑ διαθέτει μηχανισμούς υψηλής τηλεματικής και τα έχει όλα και ανά πάσα στιγμή on line;
Η αστική τάξη είναι βαθιά εξαρτημένη νέτα σκέτα και γι’ αυτό, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, ποτέ δεν είχε δικιά της στρατηγική. Να γιατί ο Στουρνάρας λέει σήμερα πως η μόνη δομημένη πολιτική στη χώρα είναι αυτή του μνημονίου. Το καθεστώς της εξάρτησης εκμεταλλεύεται και καταπιέζει τον εχθρό λαό με τις πλάτες των προστατών του και πάντα ποντάρει στην εύνοιά τους και σ’ ό,τι τέλος πάντων προκύψει από τις πολιτικές τους. Όσο στριμώχνεται από τις πολιτικές και τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών άλλο τόσο παραδίδει το λαό και τη χώρα στις απαιτήσεις τους. Σ’ αυτή τη βάση συγκροτήθηκε ιστορικά η αστική τάξη και κάτι τέτοιο σήμερα είναι ολοφάνερο στον ίδιο το λαό και πολύ περισσότερο σ’ αυτούς που τολμούν να δουν την πραγματικότητα μπαίνοντας μπροστά για την ανατροπής της. Σ’ αυτή τη βάση συγκροτεί τις όποιες συμμαχίες μπορεί κάθε φορά με τα μεσοστρώματα, αυτή την κουλτούρα της υποτέλειας θέλει να περάσει ακόμη και στο λαό.
Να γιατί η εργατική τάξη, που παντού συγκροτείται στη βάση της σχέσης κεφάλαιο– εργασία και πουθενά έξω απ’ αυτήν, στη χώρα μας και στις εξαρτημένες χώρες είναι αναγκαίος για τη συγκρότησή της και ο αντιιμπεριαλιστικός προσανατολισμός. Να γιατί ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αρνούμενοι την επαναστατική προοπτική, αρνούνται την πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και δίνουν ο καθένας με τον τρόπο του εξετάσεις στο σύστημα.

Οι αντιθέσεις ΗΠΑ-Γερμανίας
Με αφορμή τις αποκαλύψεις Σνόουντεν για τις υποκλοπές 70.000.000 συνδιαλέξεων Γάλλων σ’ ένα μήνα, την παρακολούθηση του κινητού της Μέρκελ και μια σειρά άλλες «αθέμιτες» πράξεις των ΗΠΑ κατά συμμάχων, ξεσηκώθηκε θύελλα αντιδράσεων στην Ευρώπη.
Αν οι Γάλλοι και ιδιαίτερα οι Γερμανοί μέσω «Σπίγκελ» τράβηξαν την κόντρα με βάση και το συνολικότερο ανταγωνισμό τους με τις ΗΠΑ, από την άλλη μεριά η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, που τήρησε σιγή ιχθύος, είναι επίσης χαρακτηριστική. Όμως εκείνο που πιθανότατα να σηματοδοτεί νέο κύκλο πολιτικών αναταράξεων στο έτσι κι αλλιώς ασταθές πολιτικό σκηνικό της χώρας, σοβαρότατες σε σχέση μ’ αυτές που δεν προκάλεσε η μομφή του ΣΥΡΙΖΑ, είναι το άνοιγμα ξανά της υπόθεσης των υποκλοπών 2004-2005. Παράλληλα ανοίγει και η υπόθεση παρακολούθησης του Καραμανλή με το λεγόμενο σχέδιο «Πυθία», που έβλεπε, σύμφωνα με μια σειρά αναφορές, έως και δολοφονία του και το οποίο είχαν αποκαλύψει τότε ρώσικες υπηρεσίες. Ο εισαγγελέας έχει ζητήσει δικαστική συνδρομή από τις ΗΠΑ μια και τα κινητά των υποκλοπών βρέθηκαν να έχουν κλήσεις με το Μέριλαντ των ΗΠΑ όπου εδρεύει η NSA. Η υπόθεση είχε καταγγελθεί επίσημα το Μάρτη 2005 με συνέντευξη των τριών αρμοδίων υπουργών της κυβέρνησης Καραμανλή. Παράλληλα ζητείται, στο πλαίσιο δικαστικής συνδρομής, από τη Ρωσία η κατάθεση του υπευθύνου της ρώσικης μυστικής υπηρεσίας που υπέδειξε στις ελληνικές αρχές το σχέδιο παρακολούθησης του Καραμανλή.
Το πιο σημαντικό είναι πως έχει κληθεί στο πλαίσιο της δικαστικής έρευνας για απολογία ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ στα χρόνια του Γ. Παπανδρέου Μ. Καρχιμάκης, κατηγορούμενος για παραβίαση απορρήτου των μυστικών της πολιτείας. Σύμφωνα με τη «Real news», ο δικαστικός λειτουργός πριν στείλει την κλήση για απολογία στον Καρχιμάκη σε αιφνιδιαστική έρευνα στο σπίτι του βρήκε διαβαθμισμένα απόρρητα έγγραφα της πολεμικής αεροπορίας και μια σειρά έγγραφα για τα σκάνδαλα της κυβέρνησης Καραμανλή τα χρόνια 2005-2007.
Είμαστε απ’ αυτούς που από τις στήλες της εφημερίδας μας σε σειρά άρθρων καταγγέλλαμε τις ιμπεριαλιστικές κόντρες και τις ωμές επεμβάσεις των ΗΠΑ στη χώρα τα χρόνια που μέσω του Μπράιζα καταπατούνταν αθόρυβα κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας προκειμένου ν’ αποτραπεί η ρώσικη διείσδυση μέσω των αγωγών. Δεν γίναμε ούτε θα γίνουμε συνωμοσιολόγοι, αλλά ποτέ δεν είχαμε αυταπάτες για το γεγονός πως η χώρα μας με γνώση και συναίνεση της αστικής τάξης ήταν ξέφραγο αμπέλι για τη CIA και κάθε λογής χαφιεδο-μηχανισμούς και υπηρεσίες. Ούτε τώρα θα μπούμε σε σενάρια. Η σοβαρότατη υπόθεση των υποκλοπών με την αποκάλυψη της εμπλοκής Καρχιμάκη, στενού συνεργάτη του Γ. Παπανδρέου, αποκτά ουρές στο σημερινό πολιτικό σκηνικό. Δεν γνωρίζουμε καν αν μια τέτοια υπόθεση θα ανοιχτεί, με ποιο σκοπό και στόχευση και μέχρι πού ή αν θα ξανακουκουλωθεί. Ακούγεται ότι το αλλοδαπό άτομο που αναζητούν οι δικαστικές αρχές και σχετίζεται με τις υποκλοπές και το σχέδιο «Πυθία» είναι ο γνωστός άνθρωπος των ΗΠΑ που έδρασε δίπλα στον Γ. Παπανδρέου από τα χρόνια που ήταν ΥΠΕΞ του Σημίτη.

Βρόμικες και επικίνδυνες κόντρες πάντα στις πλάτες του λαού
Να υποθέσουμε πως η κόντρα ΗΠΑ–Γερμανίας έχει χοντρύνει τόσο που κάποιοι στην Ελλάδα βαθαίνουν επί της ουσίας και πολύ συγκεκριμένα τις γενικές αποκαλύψεις του Σνόουντεν… Σίγουρα είμαστε σε περίοδο εξαιρετικά ρευστή και οι δεδομένες και ισχυρές ιμπεριαλιστικές κόντρες κανείς δεν ξέρει μέχρι πού θα φτάσουν. Όμως αν κάποιοι ήδη βγάζουν τ’ άπλυτα των ανθρώπων των ΗΠΑ στο φως, τότε πώς θ’ αντιδράσουν οι ΗΠΑ; Να περιμένουμε ξανά προσπάθεια μερικής έστω καθόδου των Ρώσων ιμπεριαλιστών στη χώρα στο πλαίσιο της ενίσχυσης των σχέσεών τους με τη Γερμανία; Να πρόκειται για προσπάθεια επαναφοράς στο πολιτικό σκηνικό του Καραμανλή ως ήρωα της δεξιάς πολυκατοικίας, όπως έγραψε το «Βήμα» από πέρυσι το Μάρτιο; Ή απλούστατα όλα αυτά τα εξόχως αποκαλυπτικά που προκύπτουν θα ξανά-κουκουλωθούν στο πλαίσιο του προσωρινού έστω τωρινού πολιτικού συμβολαίου που ενδέχεται μετά και την πρόταση μομφής να κρατήσει τουλάχιστον κάμποσους μήνες;
Όπως και να έχει η πραγματικότητα, για το λαό της χώρας μας θα γίνει ακόμη πιο επώδυνη. Γιατί οι ιμπεριαλιστές διαγκωνίζονται για τη λεηλασία, τον έλεγχο της χώρας και τη χρήση της ως πεδίου βολής φτηνού. Και όλοι τους αδιαφορούν για κάθε έννοια σεβασμού εθνικής ανεξαρτησίας ή για το λαό μας που υποφέρει στη φτώχεια, την ανεργία και θα υποφέρει στο κρύο παρά τις μεγάλες ενεργειακές μπίζνες που στήνονται με έντονους και επικίνδυνους διαγκωνισμούς.
Μόνο ο λαϊκός ξεσηκωμός μπορεί να αναγκάσει ντόπιους και ξένους δυνάστες του λαού να τον υπολογίζουν και να τον αντιμετωπίζουν διαφορετικά. Μόνο η ανάπτυξη αντικαπιταλιστικού – αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, κινήματος Αντίστασης–Διεκδίκησης–Ανατροπής των αρνητικών συσχετισμών, μπορεί ν’ αλλάξει τα πράγματα στη χώρα. Όπως τότε με τον ξεσηκωμό του ’73 που, όσο ανατροφοδότησε το μαζικό λαϊκό κίνημα της χώρας για κάμποσα χρόνια, ο λαός έγινε υπολογίσιμος και πέτυχε νίκες.
40 χρόνια μετά πρέπει να αψηφήσουμε ξανά τη σιγή νεκροταφείου και τη νομιμότητα του συστήματος που βγάζει ξανά τα αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα στην παρανομία. 40 χρόνια μετά οι ΗΠΑ του Ομπάμα και συνολικά ο ιμπεριαλισμός ληστεύει, καταπιέζει και δολοφονεί λαούς σ’ όλο τον πλανήτη, μ’ ακόμη πιο βάρβαρο τρόπο. Το ντόπιο καθεστώς της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης δεν είναι πια χούντα, μα έστω και με κοινοβουλευτικό μανδύα εκφασίζεται συνεχώς, καταστρέφει τη ζωή των ανθρώπων της δουλειάς και προσφέρει εκδούλευση στα πιο βρόμικα και επικίνδυνα σχέδια των φονιάδων των λαών…
Κόντρα λοιπόν στο ζόφο, κόντρα στον κυνισμό και την ελεεινότητα κάθε Πάγκαλου του συστήματος και χωρίς αυταπάτες, ας συμβάλουμε επίμονα και αποφασιστικά για να μπει ξανά ο λαός μας στο δρόμο του Νοέμβρη.

Η διπλωματία και τα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια με πρόσχημα το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν

Είναι φανερό πως το τελευταίο διάστημα υπάρχει έντονη κινητικότητα σε διπλωματικό επίπεδο με επίκεντρο το Ιράν και το πυρηνικό του πρόγραμμα. Μάλιστα, αν πιστέψουμε τα διεθνή ΜΜΕ, η συμφωνία θα ήταν γεγονός το προηγούμενο Σαββατοκύριακο αν η «όψιμη» αντίδραση της Γαλλίας δεν την μπλοκάριζε! Χαρακτηριστικά, το τηλεγράφημα του επίσημου ιρανικού πρακτορείου ειδήσεων IRNA ανέφερε τον γάλλο υπουργό Εξωτερικών ως μοναδικό υπεύθυνο για τη μη επίτευξη συμφωνίας.
Στο όλο «θετικό» κλίμα συνέβαλε και η ξαφνική αναβάθμιση του επιπέδου των διαπραγματεύσεων σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών όταν την περασμένη Παρασκευή άρχισαν να καταφτάνουν στη Γενεύη οι υπουργοί Εξωτερικών με πρώτο τον αμερικανό Τζον Κέρι. Πάντως, μια μέρα πριν ο υφυπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Ριάμπκοφ, που είναι επικεφαλής της ρωσικής αντιπροσωπείας στη Γενεύη, με δηλώσεις του στο πρακτορείο Ria Novosti το είχε προαγγείλει. «Υπάρχουν πολλά προβλήματα που αφορούν τα συμφέροντα πολλών χωρών. Για το λόγο αυτό αναβαθμίζονται (οι διαπραγματεύσεις) σε επίπεδο υπουργών».
Η εσπευσμένη άφιξη λοιπόν την περασμένη Παρασκευή στη Γενεύη πολλών υπουργών Εξωτερικών είχε αφήσει να φανεί ότι επίκειται η επίτευξη μιας συμφωνίας, ωστόσο οι απαιτήσεις για «περαιτέρω διευκρινίσεις επί ορισμένων θεμάτων» που προέβαλε ο γάλλος ΥΠΕΞ, Φαμπιούς εμπόδισαν να υπάρξει μια τέτοια κατάληξη.
Έτσι οι συνομιλίες των 5+1 (δηλαδή τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ συν τη Γερμανία) και της ιρανικής αντιπροσωπείας στις 7-9 Νοέμβρη δεν είχε κάποια κατάληξη,αλλά συμφώνησαν να επαναλάβουν τις διαπραγματεύσεις στις 20 του Νοέμβρη. Αυτός θα είναι ο τρίτος γύρος διαπραγματεύσεων μέσα σε έξι μόλις βδομάδες. Ο πρώτος είχε διεξαχθεί στα μέσα Οκτωβρίου, επίσης στη Γενεύη, και ο οποίος το μόνο που έκανε ήταν να επιβεβαιώσει τη θέληση των μερών να συνεχίσουν τις συνομιλίες στις αρχές του Νοέμβρη.
Ωστόσο η έντονη διπλωματική κινητικότητα με επίκεντρο το Ιράν δείχνει να ξεκινά αμέσως μετά την ανάληψη της προεδρίας από τον Χασάν Ροχανί τον περασμένο Ιούνιο. Ο μετριοπαθής κληρικός -που ήταν πρώην διαπραγματευτής για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν- από την αρχή της νέας θητείας του, που ο ίδιος τη χαρακτήρισε ως «μια νίκη της μετριοπάθειας έναντι του εξτρεμισμού», ανοίγει το ζήτημα μιας συμφωνίας για τα πυρηνικά του Ιράν και σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μάλιστα, κατά την επίσκεψή του στον ΟΗΕ το Σεπτέμβριο και σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ουάσινγκτον Ποστ», διατύπωσε για πρώτη φορά ότι επιθυμεί η χώρα του να καταλήξει σε συμφωνία με τις παγκόσμιες δυνάμεις όσον αφορά το πυρηνικό της πρόγραμμα μέσα σε διάστημα τριών με έξι μηνών.
Σήμερα λοιπόν οι εξελίξεις δείχνουν να ακολουθούν μια «ομαλή» διπλωματική διαδρομή! Ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα προχώρησε πιο πέρα δηλώνοντας πως: «Η διεθνής κοινότητα θα μπορούσε να εξετάσει τη χαλάρωση των κυρώσεων κατά του Ιράν στα πρώτα στάδια των διαπραγματεύσεων για μια συμφωνία σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης». Στο ίδιο μήκος κύματος ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών Ουίλιαμ Χέιγκ δήλωνε στο BBC από τη Γενεύη πως «μια συμφωνία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα» είναι στο τραπέζι και μπορεί να επιτευχθεί τις προσεχείς εβδομάδες», προειδοποιώντας ταυτόχρονα ότι μια πιθανή συμφωνία «δεν θα ικανοποιούσε όλο τον κόσμο», αναφερόμενος σαφώς στο Ισραήλ.
Η εξέλιξη αυτή, που αναμένεται η συνέχειά της σε λίγες μέρες, ανέδειξε και ένα κάποιο στρίμωγμα της Ρωσίας (μικρό ή μεγάλο θα φανεί γρήγορα) και σε πλήρη αντιδιαστολή με την αναλόγου μεγέθους συμφωνία για τη Συρία το προηγούμενο διάστημα. Αναδείχθηκε μια μεταστροφή στάσης της Ρωσίας την τελευταία στιγμή, δηλωτικό ότι έτρεξε πίσω από πρωτοβουλίες άλλων. Η δήλωση του Σεργκέι Λαβρόφ ότι «Χρειάζεται πολιτική βούληση για τα πυρηνικά του Ιράν» αντανακλά την αμηχανία της ρωσικής πλευράς στην ταχύτητα των εξελίξεων στη φάση αυτή. Λες και πρόκειται για κάποιο τεχνικό ζήτημα!
Πάντως τις σχετικές δηλώσεις από μεριάς Ρωσίας γι’ αυτές τις επαφές που έγιναν και θα συνεχιστούν στις 20 του Νοέμβρη ανέλαβε να τις κάνει ο εκπρόσωπος Τύπου του υπουργείου, Αλεξάντερ Λουκασέβιτς. Δηλώσεις του κινούνται σε θετικότερο μήκος κύματος σε σχέση με εκείνες του υφυπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέι Ριάμπκοφ. Ο Ριάμπκοφ, ως ο βασικός διαπραγματευτής της Ρωσίας για το θέμα του Ιράν στη Γενεύη, είχε δηλώσει ότι «οι δύο πλευρές βρίσκονται ακόμη πολύ μακριά και δεν υπάρχει καμία εγγύηση περαιτέρω προόδου προς την άρση του αδιεξόδου».
Το γεγονός ότι σήμερα πολλοί ιμπεριαλιστές, και ιδιαίτερα οι Αμερικάνοι, μιλούν με θερμά λόγια για τη δυνατότητα επίτευξης συμφωνίας, προδικάζει μια εξέλιξη σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση: δηλαδή στην παραπέρα όξυνση των ανταγωνισμών. Δεν είναι μόνο ότι οι ιμπεριαλιστές δεν εννοούν το ίδιο πράγμα όταν μιλούν για επίτευξη συμφωνίας, που έτσι κι αλλιώς σαν κείμενο, εάν και εφόσον υπάρξει, θα είναι ανοικτό σε πολλές ερμηνείες και προσεγγίσεις. Είναι το γεγονός πως από την άποψη στρατηγικών συσχετισμών είναι ένα ανοικτό ζήτημα και αφορά ολόκληρη την περιοχή.
Και, όπως παρατηρείται , ακόμη και αν υπάρξει συμφωνία, αυτή δεν πρέπει να ερμηνευτεί μόνο σαν
κέρδισμα χρόνου για κάποιες πλευρές (που γενικά ισχύει και αυτό) αλλά ως μια δραστική τροποποίηση των σταθερών στις οποίες στηρίζονται οι σημερινοί συσχετισμοί. Ένα γενικότερο «ανακάτεμα της τράπουλας στη σημερινή φάση» για την περιοχή όπου παραμένουν πολλά ζητήματα ανοιχτά και σε εκκρεμότητα και με πολλούς παίκτες (ιμπεριαλιστές) να μπαίνουν στο παιχνίδι έστω και ετεροχρονισμένα.
Και ενώ η συγκρατημένη έως και αμήχανη στάση της Ρωσίας μπορεί να εξηγηθεί, από την άλλη η στάση της Γαλλίας γεννά κάποια ερωτηματικά. Το να λέει ο υπουργός Εξωτερικών Λοράν Φαμπιούς
ότι δεν υπάρχει «καμιά βεβαιότητα σε αυτό το στάδιο» για την επίτευξη μιας συμφωνίας, παραπέμπει σε μια στάση που δείχνει συνολικότερη διάσταση με την πρόταση συμφωνίας για την οποία εργάζονται εντατικά εδώ και πολλούς μήνες οι Αμερικανοί. Κάποιες διπλωματικές προσεγγίσεις την ερμηνεύουν ως μια προσπάθεια των γάλλων ιμπεριαλιστών να μπουν στις διαπραγματεύσεις με «τσαμπουκά» σε μια απόπειρα αναβάθμισης του διεθνούς ρόλου τους. Και βέβαια εξακολουθούν να είναι «χολωμένοι» με το άδειασμά τους και τη συμφωνία Ρωσίας–ΗΠΑ για τη Συρία, πριν από λίγο καιρό. Ο Φαμπιούς επίσης, ως επιπλέον δικαιολογία, υπογράμμισε την ανάγκη να ληφθούν υπόψη οι «ανησυχίες» του Ισραήλ για τα θέματα ασφάλειας.
Το Ισραήλ και ειδικότερα ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου αντιδρούν εντονότατα σε όποια συμφωνία, σε αυτή τη φάση, με το Ιράν. Δήλωσε ότι η χώρα του θα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να πείσει τη διεθνή κοινότητα να αποτρέψει τη συμφωνία και πριν από την επανάληψη των διαπραγματεύσεων στη Γενεύη στις 20 Νοεμβρίου, γιατί, «σύμφωνα με όλη την πληροφόρηση που φθάνει στο Ισραήλ, η συμφωνία που συζητείται είναι ΄΄κακή και επικίνδυνη΄΄». Γενικότερα καταγγέλλει τις ΗΠΑ και τον Ομπάμα για βιασύνες και κακούς υπολογισμούς, παρά τις καθησυχαστικές δηλώσεις του Κέρι ότι: «Ο πρόεδρος Ομπάμα είναι έτοιμος να υπογράψει μια συμφωνία που θα εγγυάται την ασφάλεια των συμμάχων μας στην περιοχή. Θα συνεχίσουμε, όπως κάναμε μέχρι τώρα, να τους υπερασπιζόμαστε απέναντι σε κάθε εξωτερική απειλή», υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα ότι «θα υπάρξει μια καλή συμφωνία ή δεν θα υπάρξει συμφωνία».
Ωστόσο, η στάση του Ισραήλ στο συγκεκριμένο ζήτημα ανάγεται (ακόμα και από αξιωματούχους του Ισραήλ όπως ο Τζιόρα Έιλαντ, ειδικός σε θέματα εθνικής ασφαλείας) στην από χρόνια αντιπαράθεση της κυβέρνησης Νετανιάχου με την πολιτική Ομπάμα σε μια σειρά ζητήματα που αφορούν την περιοχή και ιδιαίτερα το Παλαιστινιακό. Είναι γεγονός ωστόσο πως η όποια διεύρυνση των δυνατοτήτων επιλογών των ΗΠΑ στην περιοχή είναι αναπόφευκτο να μειώνει προοπτικά το σημερινό ρόλο του Ισραήλ. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός (όπως και κάθε ιμπεριαλιστής) στην προσπάθεια να ενισχύσει τον έλεγχό του δεν αποκλείει τέτοιες πρωτοβουλίες, ακόμα και αν διακυβεύονται κεκτημένα «φίλων».
Γεγονός είναι πως και αυτές οι συνομιλίες, άσχετα με την κατάληξή τους, όχι μόνο δεν θα κλείσουν το ζήτημα αλλά θα διευρύνουν και άλλο το πεδίο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων!
Χ.Β.

Ευρωπαϊκά (σκοτσέζικα) ντους

Η εναλλαγή κρύου και ζεστού είναι το χαρακτηριστικό του λεγόμενου σκοτσέζικου ντους σαν αυτό στο οποίο υποβάλλουν το πολιτικό προσωπικό της εγχώριας μεγαλοαστικής τάξης.
«Η Ελλάδα έχει κάνει πρόοδο σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων, όμως χρειάζεται να επιταχύνει την εφαρμογή διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και να αυξήσει την αποδοτικότητα της δημόσιας διοίκησης για να τονώσει την ανάπτυξη, σύμφωνα με την 5η έκθεση της Task Force για την Ελλάδα», υποστήριξε ο επικεφαλής της Χ. Ράιχενμπαχ.
Από την πλευρά του, ο Ολι Ρεν αποδίδει εύσημα για την πορεία σε επιμέρους τομείς, όπως η απορρόφηση κοινοτικών πόρων, αλλά και προειδοποιεί ότι πρέπει να συνεχιστούν οι διαρθρωτικές αλλαγές. Σύμφωνα με τον αρμόδιο επίτροπο για τις οικονομικές & νομισματικές υποθέσεις και το ευρώ, "ενώ έχουμε ενθαρρυντικές ενδείξεις σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας και αναμένουμε επιστροφή στη θετική ανάπτυξη το 2014, η κατάσταση παραμένει πολύ δύσκολη για τους έλληνες πολίτες, ιδίως τον δραματικά υψηλό αριθμό των ανέργων.
Οι δύο εκθέσεις στις οποίες γίνονται οι παραπάνω αναφορές διαπιστώνουν πως παρατηρείται για πρώτη φορά «απορροφητικότητα» στα ευρωπαϊκά προγράμματα χρηματοδότησης (μερικά από τα οποία εκκρεμούν από το 2005-2006). Όπως σημειώνεται, σημαντική πρόοδος έχει επίσης συντελεστεί ως προς την υλοποίηση των 180 «έργων προτεραιότητας» που αναφέρονται στο Μνημόνιο Συνεννόησης (ΜΣ). Συγκεκριμένα, έχει σημειωθεί πρόοδος όσον αφορά την υπέρβαση των εμποδίων στα έργα παραχώρησης αυτοκινητόδρομων. Ωστόσο, για το ένα τρίτο των έργων προτεραιότητας εξακολουθεί να υπάρχει ο κίνδυνος μη υλοποίησης πριν από το τέλος της περιόδου προγραμματισμού.
Η έκθεση στέκεται ιδιαίτερα στη διαφαινόμενη αποδέσμευση των επενδύσεων στις υποδομές, όπου σημειώνει ικανοποιητική πρόοδο. Οι εργασίες σε 4 μεγάλους αυτοκινητόδρομους, συνολικού κόστους 7,6 δισεκατομμυρίων ευρώ, που είχαν ανασταλεί για τρία χρόνια εξαιτίας της κρίσης, πρόκειται να ξεκινήσουν και πάλι ενώ τις επόμενες εβδομάδες αναμένεται έγκριση και οικονομική βοήθεια από την ΕΕ. Και είναι αλήθεια πως από το Δεκέμβριο του 2011 η Ελλάδα ανήλθε στην 6η θέση στον πίνακα της ΕΕ για την απορρόφηση των Διαρθρωτικών Ταμείων, από τη 18η, γεγονός που αντιπροσωπεύει μια πολυπόθητη "ένεση" ρευστότητας στην οικονομία.
Από την άλλη, οργανώνεται (με σημαντική καθοδήγηση της Τask Fore) εδώ και καιρό η συμμετοχή της χώρας πιο ενεργητικά στα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων προκειμένου, όπως γράφουν, να υπερπηδηθεί η ακινησία στο ζήτημα της ρευστότητας και η πιστωτική ασφυξία στην οποία βρίσκονται νοικοκυριά και βασικά οι επιχειρήσεις. Με έκδηλη χαρά ο Χατζηγάκης υποδέχτηκε τον υπερδιπλασιασμό αυτής της χρηματοδότησης από τα 500 δισ. του προηγούμενου έτους στα 1500 δισ. για το διάστημα μέχρι και το 2014. Το πρόγραμμα αυτό απευθύνεται κατά βάση (αλλά μόνο κατά τα λεγόμενα) σε ΜμΕ (μικρομεσαίες επιχειρήσεις) που για τα ευρωπαϊκά επιτελεία θα παίξουν (και όχι μόνο στην Ελλάδα) ρόλο αναχαίτισης στην αυξανόμενη ύφεση και ανεργία.
Από την άλλη βέβαια είχαμε εκείνες τις δημόσιες δηλώσεις του ευρωπαίου αξιωματούχου –που επικρίθηκαν αργότερα «αρμοδίως»- για το κολοσσιαίο κενό του προϋπολογισμού και για το χάσμα («απέχουν μίλια και δισεκατομμύρια») που χωρίζει τις εκτιμήσεις της τρόικας από αυτές της κυβέρνησης.
Μάλιστα, όπως γράφεται, ωριμάζει -στο πλαίσιο του Εurogroup- η σκέψη πως η Ελλάδα, μη έχοντας άμεσες χρηματοδοτικές ανάγκες, μπορεί να αντέξει μέχρι την άνοιξη. Έτσι, είναι γεγονός πως ούτε το τρέχον ούτε το επόμενο Εurogroup πρόκειται να πάρει απόφαση για το ελληνικό δημόσιο χρέος και η εκταμίευση της επόμενης δόσης 1 δισ. παρατείνεται μέχρι το Δεκέμβριο και βλέπουμε.
Αυτή η αντιφατική συμπεριφορά των Ευρωπαίων έχει την εξήγησή της. Γνωρίζουν φυσικά την κατάσταση και την πορεία του χρέους και εκτός των άλλων ασκούν και τον ωμό εκβιασμό που τόσο ταιριάζει στον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Ένωσής τους. Από την άλλη, βέβαια, είναι υποχρεωμένοι να πάρουν κάποια μέτρα αναχαίτισης της ύφεσης γιατί η οικονομική και κοινωνική ερημοποίηση μπορεί να αποσταθεροποιήσει κυβερνήσεις και κοινωνίες. Αλλά και αυτή η αναχαίτιση είναι ραμμένη στα δικά τους μέτρα. Είναι σίγουρο ότι θα επωφεληθεί το μεγάλο ντόπιο κεφάλαιο – υπάρχουν τρόποι να κρυφτεί πίσω από «μικρομεσαίες» επιχειρήσεις, αφού οι τελευταίες αδυνατούν να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις φορολογικές τους υποχρεώσεις.
Είναι μεγάλο ερώτημα σε ποια ανάπτυξη στοχεύουν. Δεν προβάλλεται και δεν χαιρετίζεται τυχαία από τα 180 «έργα προτεραιότητας» η πρόοδος στις υποδομές. Δεν είναι όμως ότι θέλουν να υπάρχουν δίκτυα, να τα χρησιμοποιούν και να τα εκμεταλλεύονται. Όπως έγραφαν οικονομικές εφημερίδες, εδώ και καιρό οι συνεταιριστικές τράπεζες της Γερμανίας ερευνούν το οικονομικό τοπίο της χώρας ώστε να συμπράξουν με ΜμΕ των οποίων το χαμηλό εργασιακό κόστος θα εκμεταλλευτούν για να εξάγουν αποκλειστικά (!) στη Γερμανία προϊόντα ελληνικά με γερμανική ετικέτα. Αλλά και οι βόλτες του κυρίου Φούχτελ περί την τοπική αυτοδιοίκηση και τα χρυσοφόρα απορρίμματά της είναι επίσης γνωστές.
Τι είδους αναχαίτιση στην ύφεση μπορεί να προσφέρει η νέα οικονομική παραρτημοποίηση; Θα δείξει… Προς το παρόν το ρήγμα των χιλίων μιλίων του ευρωπαίου αξιωματούχου θα μπορούσε να μετρηθεί και σε οικονομική και κοινωνική καθυστέρηση ετών (ίσως και φωτός)…

Η απόφαση Ντράγκι

Δεν έχει περάσει πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα (μόλις πριν από την έλευση του φθινοπώρου) που το παγκόσμιο οικονομικό κλίμα ήταν υπέρ της απόσυρσης της εύκολης ρευστότητας, με την ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ να προετοιμάζει τις αγορές πως σκέφτεται να σταματήσει το πρόγραμμα της ποσοτικής νομισματικής χαλάρωσης. Τα θύματα αυτής της «αμφιθυμίας» ήταν ο χρυσός και οι αναπτυσσόμενες χώρες σε πρώτη φάση. Στη συνέχεια οι ίδιες οι νομισματικές αρχές των ΗΠΑ –και αφού λύθηκε το εσωτερικό πρόβλημα με τον προϋπολογισμό και το χρέος- ανέκρουσαν πρύμνα και απ’ ό,τι φαίνεται δεν πρόκειται να υπάρξει πάγωμα στο πρόγραμμα μαζικής αγοράς ομολόγων και στο τύπωμα νέου χρήματος. Πράγμα εντελώς φυσικό για μια παγκόσμια οικονομία που παραπαίει ανάμεσα στην αποφυγή τής ακόμα μεγαλύτερης ύφεσης με μικρά «λακτίσματα» ανακάμψεων που όμως δεν αλλάζουν τη γενική εικόνα της στασιμότητας. Η «θηλυκή» επιλογή για τη θέση του νέου προέδρου της FED απηχεί μάλιστα αντίστοιχου χαρακτήρα οικονομικές επιλογές, όπως τουλάχιστον γράφεται στον παγκόσμιο οικονομικό Τύπο.
Στο πλαίσιο αυτό η απόφαση του Ντράγκι για σχεδόν μηδενικά επιτόκια του ύψους 0,25% ήταν η αναμενόμενη ευρωπαϊκή απάντηση, η οποία δεν φαίνεται να βρίσκει σύμφωνο τον γερμανικό χρηματοπιστωτικό τομέα. Η απόφαση μάλιστα αυτή έρχεται ύστερα από εκτιμήσεις της Κομισιόν για σταδιακή ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας, που τη συγκεκριμενοποιεί μιλώντας για σταθεροποίηση της κατάστασης το πρώτο εξάμηνο του έτους και σταδιακή ανάκαμψη το δεύτερο εξάμηνο με επιτάχυνση της ανάπτυξης το 2014, στο πλαίσιο της εαρινής έκθεσης για την ευρωπαϊκή οικονομία φέτος και του χρόνου.
Παράλληλα η Κομισιόν, θεωρώντας ότι έχουν περιοριστεί αισθητά οι μακροοικονομικοί κίνδυνοι λόγω των μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης στα κράτη-μέλη, που άρχισαν να εφαρμόζονται από το 2011, αποφάσισε να εισηγηθεί μια πιο ήπια πολιτική στο δημοσιονομικό τομέα, δίνοντας περισσότερο χρόνο σε χώρες της Ευρωζώνης προκειμένου να πετύχουν τους στόχους σχετικά με το δημόσιο έλλειμμα. Με σταθερά προβλήματα –κατά τον Όλι Ρεν- την αύξηση της ανεργίας (με την ψαλίδα να ανοίγει υπερβολικά όσον αφορά τις χώρες του Νότου), την έλλειψη ρευστότητας για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και την όλο και μεγαλύτερη πίστωση των νοικοκυριών. Με σχεδόν μοναδικό θετικό παράγοντα την ομαλοποίηση στις αγορές των ευρωπαϊκών ομολόγων, ο Ρεν εισηγείται τη χορήγηση διετούς παράτασης στην επαναφορά του ελλείμματος κάτω του 3% του ΑΕΠ τόσο για τη Γαλλία όσο και την Ισπανία. Ωστόσο, για τη με Γαλλία έθεσε ως προϋπόθεση την εφαρμογή διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και τη λήψη μέτρων από την κυβέρνηση, ενώ και για την Ισπανία είπε ότι αναμένει από την κυβέρνηση να επιδείξει την ίδια αποφασιστικότητα. Για τη Γαλλία ανέλαβαν ήδη οι αγορές καθώς ανακοινώθηκε η πρώτη υποβάθμιση της χώρας από τη γνωστή S&P. Χρονική παράταση στη δημοσιονομική προσαρμογή θα δοθεί σε άλλες δύο χώρες της Ευρωζώνης, την Ολλανδία και τη Σλοβενία, ωστόσο αν και απέφυγε να την προσδιορίσει χρονικά εκτιμάται ότι θα είναι ετήσιας διάρκειας. Αντίθετα, στην Ιταλία αναμένεται ότι το έλλειμμα θα παραμείνει φέτος κάτω του 3% του ΑΕΠ, με αποτέλεσμα στο τέλος Μαΐου να αναμένεται εισήγηση από την Κομισιόν για την έξοδο της χώρας από τη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος και επιτήρησης.
Όσο για τον πληθωρισμό, οι εκτιμήσεις μιλούν για χαμηλά ποσοστά κάτω του 2% λόγω των χαμηλών τιμών στην ενέργεια. Εμείς θα προσθέσουμε και τη μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας έπειτα από τις μεγάλες αναδιαρθρώσεις στο Νότο αλλά και την επιβολή «ευέλικτων» σχέσεων εργασίας στο Βορρά. Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο δεν φαίνεται να απειλείται από τον «πληθωρισμό των μισθών» και τούτο δίνει και την ταξική διάσταση του ζητήματος.
Βέβαια όλα τα παραπάνω δεν φαίνονται και πολύ «γερμανικά», αν και διευκολύνουν τις χώρες του φιλογερμανικού κύκλου. Εκείνο που φαίνεται να αιφνιδίασε τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες στη Γερμανία ήταν η απόφαση για τη μείωση των επιτοκίων καθώς όλοι ανέμεναν να παραμείνουν τα επιτόκια στο 5% τουλάχιστον μέχρι το τέλος του ερχόμενου Δεκέμβρη. Μάλιστα ο Σύνδεσμος των γερμανικών ασφαλιστικών εταιρειών δήλωσε ότι «οι μειώσεις του βασικού επιτοκίου, σε ποσοστό κοντά στο μηδέν, δεν προσφέρουν καμία αναπτυξιακή ώθηση. Αυτό που κάνουν είναι να μειώνουν τις πιέσεις που ασκούνται στις νοτιοευρωπαϊκές χώρες προκειμένου αυτές να συνεχίσουν τις μεταρρυθμίσεις τους».
Ωστόσο ο επικεφαλής οικονομολόγος της Berenberg Bank, Χόλγκερ Σμίντινγκ, είδε στην κίνηση Ντράγκι την εκδήλωση αποφασιστικότητας και πειθούς προς το ΔΣ της ΕΚΤ προκειμένου να πάρει μέτρα «έκτακτου χαρακτήρα», χωρίς στην ουσία να υπάρχει σήμερα στην Ευρωζώνη (του 0,7% πληθωρισμού) μια τέτοια ανάγκη. Διείδε δηλαδή ένα είδος άσκησης ετοιμότητας, που όμως δεν πρόκειται να ενισχύσει ουσιαστικά τη ρευστότητα. Αφού για μεν τους γερμανούς επιχειρηματίες και τα νοικοκυριά ήδη τα επιτόκια είναι πολύ χαμηλά –οπότε δεν υφίσταται ζήτημα ρευστότητας- για δε τις χώρες του Νότου η ρευστότητα αυτή –για πολλούς λόγους και εξαιτίας των μέτρων- δεν πρόκειται να φτάσει. Δεν έχει και άδικο…
Απομένει η οικονομική ψυχολογία σε έναν ιδιότυπο οικονομικό πόλεμο υπεροχής, κύρους και επιρροής ανάμεσα στις δύο ακτές του Ατλαντικού αλλά και εντός της ευρωζώνης και ιδιαίτερα στο πλαίσιο του χρηματοπιστωτικού τομέα που βρίσκεται σε μια πορεία μεγάλης αναδιάρθρωσης και σε κατεύθυνση αμφίβολης ενοποίησης.

21 Νοε 2013

ΠΕΡΙ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗΣ…

Μια έντονη συζήτηση-αντιπαράθεση έχει αναπτυχθεί τις μέρες αυτές γύρω από το θέμα της «μετωπικής πολιτικής συμπόρευσης» ανάμεσα σε διάφορες δυνάμεις της Αριστεράς. Το ζήτημα έχει την προϊστορία του, με την πρόταση -την περασμένη άνοιξη- για «τη συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών σε έναν άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση. Χωρίς χρέος, μνημόνια και ευρώ» στην οποία συμμετείχαν δυνάμεις κυρίως από Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής (μετέπειτα Σχέδιο Β) και ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ (από ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Την κίνηση αυτή αντιμετώπισαν με έντονη κριτική οι υπόλοιπες δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καθώς έγινε πριν από τη 2η Συνδιάσκεψή της. Μετά τα «πνεύματα ηρέμησαν», υπήρξε η απόφαση της συνδιάσκεψης για «μετωπική πολιτική συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντι-ΕΕ, αντιιμπεριαλιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς», ξεκίνησαν διμερείς επαφές μεταξύ οργανώσεων το καλοκαίρι, για να φτάσουμε στη σύσκεψη στις 3/10 όπου συμμετείχαν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΕΕΚ, η Κομμουνιστική Οργάνωση Ανασύνταξη, ο σύλλογος «Γιάννης Κορδάτος», η ΟΚΔΕ, το Σχέδιο Β και ανένταχτοι (Γ. Ρούσσης κ.ά.). Μετά «ξανάναψαν τα αίματα», διαπιστώθηκαν ασυμφωνίες, αντιρρήσεις βγήκαν στο προσκήνιο. Στην αντιπαράθεση που έχει ξεκινήσει ανάμεσά τους παρέβηκαν με αποφάσεις τόσο οργανώσεις (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΝΑΡ, Σχέδιο Β, Κ.Ο. Ανασύνταξη) αλλά και ανένταχτοι και στελέχη των δυνάμεων αυτών (Γ. Ρούσσης, Π. Σωτήρης, Π. Δαμέλος, Π. Μαυροειδής, Α. Δραγανίγος κ.ά.).

ΠΟΥ ΔΙΑΦΩΝΟΥΝ;
Παραθέτουμε σημεία από τις τοποθετήσεις (ολοκληρωμένα βρίσκονται στο διαδίκτυο.):
«Το Μέτωπο αυτό συγκροτείται στη βάση του ακόλουθου μεταβατικού προγράμματος 10 σημείων:
4. Έξοδος από το ευρώ και ελεγχόμενη διολίσθηση του εθνικού νομίσματος
5. Ρήξη με την ΕΕ, σε συνεργασία με όλες τις προοδευτικές δυνάμεις της, έως και έξοδος από αυτήν στο βαθμό που η παραμονή σε αυτήν στέκεται εμπόδιο στην υλοποίηση αυτού του προγράμματος
Το παραπάνω πλαίσιο μπορεί να αποτελέσει το πρόκριμα και μιας εκλογικής συνεργασίας.» (Γ.Ρούσσης)

«Οι προγραμματικές θέσεις της μετωπικής συμπόρευσης πρέπει να αποπνέουν θετική διέξοδο, θετικό μήνυμα για τους εργαζόμενους. Δεν μπορεί να περιοριστεί σ’ ένα συνασπισμό δυνάμεων του αντί-. Ο ορίζοντάς της θα πρέπει να είναι το ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων. Γι’ αυτό επιμένουμε ότι η μετωπική συμπόρευση πρέπει να επιτευχθεί πάνω σε προγραμματικούς στόχους με δεδομένη την αυτοτέλεια όλων των συμμετεχόντων, όπως: έξοδο από την ευρωζώνη και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, κατάργηση των μνημονιακών μέτρων, εθνικοποίηση των τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Το ΣΧΕΔΙΟ Β θεωρεί τις προτάσεις του Γιώργου Ρούσση στη συνάντηση της 3ης Οκτωβρίου ως αναγκαία και επαρκή βάση για τη μετωπική συμπόρευση» ΣΧΕΔΙΟ Β

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέτει τους όρους που πρέπει να περιέχει η συμπόρευση: «Πρώτο, τη ρητή διατύπωση της ανάγκης για ρήξη και αποδέσµευση από την ΕΕ. Δεύτερο, το ότι το αναγκαίο πρόγραμμα είναι πρόγραμμα ρήξης µε το κεφάλαιο και τον ιµπεριαλισµό και η πάλη γι’ αυτό ανοίγει το δρόµο για επαναστατικές αλλαγές σε ρήξη µε τον καπιταλισµό, σε µια σοσιαλιστική προοπτική. Τρίτο, ότι το πρόγραµµα αυτό µπορεί να επιβληθεί µε την καταλυτική παρέµβαση του µαζικού κινήµατος και του εργατικού-λαϊκού ξεσηκωµού έξω και πέρα από κάθε συνδιαχειριστική λογική.» Αυτή είναι η πλειοψηφούσα θέση και η παρακάτω -που αντίστοιχα θέτει τα δεδομένα του διαλόγου- αυτή που μειοψήφησε: «α) το μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα όπως αυτό έχει αποτυπωθεί στα παραπάνω ντοκουμέντα, β) την αντισυνδιαχειριστική λογική και την επίγνωση ότι δεν υπάρχει περιθώριο για μια «φιλολαϊκή» κυβερνητική διαχείριση στα πλαίσια του ευρώ, της ΕΕ, του ιμπεριαλισμού (ΝΑΤΟ κ.λπ.) και συνολικότερα του καπιταλιστικού συστήματος, γ) τη λογική ότι η σύγκρουση και ρήξη αυτή θα επιβληθεί με την αγωνιστική κλιμάκωση του μαζικού κινήματος, με την πάλη για τον εργατικό-λαϊκό ξεσηκωμό, δ) την επιμονή στην ανάγκη για επαναστατικές αλλαγές και για τη διεκδίκηση μιας σύγχρονης σοσιαλιστικής προοπτικής.»

Από τη μεριά μας δεν θεωρούμε σωστό να μπούμε σε μια λογική αφ’ υψηλού κριτικής αυτής της αντιπαράθεσης «αποκαλύπτοντας» βυζαντινισμούς ή σκοπιμότητες. Είναι σαφές και θεμιτό κάθε πολιτική οργάνωση να θέτει και να διεκδικεί σε κάθε συνεργασία που προτείνει το πολιτικό πλαίσιο που η ίδια θεωρεί απαραίτητο. Όμως από τη μεριά μας θα επιχειρήσουμε να θέσουμε κάποια ζητήματα.

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Αυτό που συντελείται είναι το αποτέλεσμα των αντιφάσεων και αδιεξόδων του λεγόμενου μεταβατικού (αντικαπιταλιστικού, κομμουνιστικού, σκέτου) προγράμματος. Μια σύλληψης που τέμνει όλες αυτές τις δυνάμεις και συχνά υπόκειται σε προσαρμογές-ανανεώσεις-διαφοροποιήσεις για να εξυπηρετήσει τους εκάστοτε σχεδιασμούς τής κάθε οργάνωσης. Από τη στήριξη αριστερών αντιφατικών κυβερνήσεων (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ) μέχρι ότι δεν υπάρχουν σήμερα δυνατότητες κυβερνητικού προγράμματος φιλολαϊκών μεταρρυθμίσεων (παραπάνω διατύπωση). Από «την έξοδο από την ΟΝΕ και το ευρώ και τη ρήξη με την ΕΕ του κεφαλαίου στην προοπτική της αντικαπιταλιστικής εξόδου από αυτή» μέχρι τη ρητή δέσμευση για έξοδο από την ΕΕ κ.ο.κ. Αυτά δεν παράγουν τίποτα άλλο από σύγχυση και αποπροσανατολισμό για το λαό και τους αγωνιστές της Αριστεράς, καθιστώντας τους ευάλωτους στους κυβερνητικούς ρεαλισμούς του ΣΥΡΙΖΑ.
Από τη μια κυβερνητισμός και από την άλλη άρνηση της πραγματικότητας της εξάρτησης για τον τόπο. Γιατί αυτή η συζήτηση γύρω από την Ε.Ε., όπως διεξάγεται, αντιμετωπίζει σαν «τεχνικό» ζήτημα την «αποδέσμευση» που η άρχουσα τάξη (έστω και με λαϊκή πίεση) θα «απαρνηθεί» τα ευρωπαϊκά αφεντικά της. Από τη μεριά μας βλέπουμε το ζήτημα της εξόδου από την ΕΕ σαν κομμάτι της επαναστατικής ανατροπής του καθεστώτος της υποτέλειας και της εκμετάλλευσης, που φυσικά δεν θα «ξεχνά» τον εταίρο προστάτη πέραν του Ατλαντικού, που η υποτίμησή του (ολοφάνερη σε όλα τα γραπτά τους) κάθε άλλο παρά συγκροτεί τη λαϊκή πάλη απέναντι στον κίνδυνο πολεμικής ανάφλεξης στην περιοχή. Χωρίς το σπάσιμο των δεσμών του ιμπεριαλισμού δεν μπορούν να λυθούν τα οικονομικά, κοινωνικά προβλήματα του λαού μας.
Αυτά τα τελευταία στην αντιπαράθεση που διεξάγεται ουσιαστικά είναι εκτός της ατζέντας. Αιτήματα, στόχοι πάλης των εργαζομένων, της νεολαίας, του λαού μας συνολικά, φαίνεται να μη «χωρούν» στα σχέδια της συμπόρευσης που «σκέφτεται» και οραματίζεται μεγάλα πράγματα (εθνικοποίηση και εργατικός και κοινωνικός έλεγχος του τραπεζικού συστήματος και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση, με σχεδιασμένη παραγωγική αναδιάρθρωση της οικονομίας κ.λπ.), προσπερνώντας βιαστικά τα «μικρά» ζητήματα -σα δεδομένα- ενώ είναι τα ζητούμενα για τη λαϊκή υπόθεση. Ουσιαστικά αποτελεί μια ιδιότυπη (αλά ΚΚΕ) αναχώρηση από την ταξική πάλη και τις απαιτήσεις της και άρνηση συμβολής στη συγκρότηση των όρων και των προϋποθέσεων Μετώπου Αντίστασης-Διεκδίκησης και Ανατροπής της επίθεσης.
Οι δυσκολίες της περιόδου, οι απανωτές ήττες των εργαζομένων έχουν οδηγήσει μια σειρά δυνάμεις σε μετατοπίσεις ρεαλιστικές και άμεσες (έτσι θεωρούν) που ουσιαστικά ακολουθούν την όλη κίνηση του πολιτικού φάσματος προς τα δεξιά (από τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ). Από την άλλη, οι θετικές διατυπώσεις άλλων δυνάμεων αμφιβάλλουμε αν αποτελούν μια μόνιμη αναφορά και όχι μια τακτική μετατόπιση με στοιχεία αυτοσυντήρησης.

ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΕΚΛΟΓΕΣ…
Είναι σαφές ότι οι εξελίξεις αυτές προέκυψαν και από τις εκλογικές σκοπιμότητες της κάθε δύναμης. Είτε ομολογείται ανοιχτά είτε κρύβεται επιμελώς, ήδη όλες οι δυνάμεις αυτές παίρνουν θέση για τις ερχόμενες ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές εκλογές. Τόσο η αδιαπραγμάτευτη στάση για άμεση έξοδο από την ΕΕ όσο και η τμηματική μεθόδευση αποχώρησης από την ΟΝΕ και το ευρώ θα «συναντηθούν» στην κάλπη για το Ευρωκοινοβούλιο προσπαθώντας να ξαναφουντώσουν οι «εκλογικές ελπίδες» (αυταπάτες δηλαδή) σε έναν λαό που καθημερινά σπρώχνεται στην εξαθλίωση.
Πέρα όμως από τους εκλογικούς σχεδιασμούς υπάρχει η όξυνση της ταξικής πάλης, η μεγάλη πίεση που ασκεί η πραγματικότητα σε όλους μας. Τα κενά που έχει αφήσει η ήττα του κομμουνιστικού κινήματος απαιτείται να καλυφθούν μετατοπίζοντας τους συσχετισμούς υπέρ της λαϊκής υπόθεσης. Από τη μεριά μας –το έχουμε αποδείξει- θα στηρίξουμε οποιαδήποτε συνεργασία, μετωπική συμπόρευση, συμμαχία μικρότερη ή μεγαλύτερη που θα βάζει στόχο την ανατροπή των μέτρων και της επίθεσης κυβέρνησης ΕΕ-ΔΝΤ, που θα ενισχύει τους αγώνες του λαού μας . Θα επιμείνουμε να προωθούμε με κάθε ευκαιρία τις κοινές πρωτοβουλίες και τον κοινό αγώνα ενάντια στη βάρβαρη πολιτική, με σεβασμό στη φυσιογνωμία και τις απόψεις τής κάθε οργάνωσης.
Είναι ανάγκη και απαίτηση των καιρών, κόντρα στην παράλυση και την αδράνεια της προσμονής κυβερνητικών εναλλαγών διαχείρισης της κρίσης του συστήματος, να ενισχυθεί και τελικά να επικρατήσει τόσο στους αγωνιστές της Αριστεράς αλλά και σε όλο τον κόσμο που δίνει τις μάχες του η κατεύθυνση: όλα τα ζητήματα να κριθούν στην πάλη και στο κίνημα.

Για ποιον χτυπά η καμπάνα;
‘Η ποιος θα πάρει τη σκυτάλη των αγώνων;

Η κυβέρνηση δείχνει αποφασισμένη να ξεδιπλώσει το κομμάτι της επίθεσης που αφορά τόσο τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα της περίθαλψης όσο και τις ίδιες τις δομές αυτού του τομέα. Η προετοιμασία μάλλον φτάνει προς το τέλος της, με ανοιχτά 3 μέτωπα: την πρωτοβάθμια περίθαλψη (ΕΟΠΥΥ, κέντρα υγείας κλπ), τα τρία ψυχιατρικά νοσοκομεία (ΔΑΦΝΙ, ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ στην Αθήνα και ψυχιατρικό Θεσσαλονίκης) και τα δεκάδες επαρχιακά νοσοκομεία ανά την επικράτεια που σχεδιάζεται να κλείσουν.
Ως τώρα, βιώσαμε τα δύο πρώτα κύματα αυτής της επίθεσης, με το κλείσιμο όλων των νοσοκομείων του ΙΚΑ αρχικά και το λουκέτο σε άλλα 5 του ΕΣΥ στη συνέχεια (3 στη Θεσσαλονίκη και 2 στην Αττική) ενώ σε τροχιά κλεισίματος βρίσκονται ακόμη 2 στην Αθήνα. Γι’ αυτό το ζήτημα έχουμε αναφερθεί εκτενώς μέσα από τις στήλες της Προλεταριακής Σημαίας.
Έχει καταστεί ήδη φανερό -τα κυβερνητικά στελέχη φροντίζουν να το υπενθυμίζουν συνεχώς- ότι τρόικα, κεφάλαιο και κυβέρνηση θεωρούν πολυτέλεια την ύπαρξη των σημερινών δομών περίθαλψης, συνακόλουθα και τον αριθμό των εργαζομένων σε αυτές. Έτσι, οι πολιτικές αποφάσεις που οριστικοποιούνται αυτές τις ημέρες θα κινούνται στις δύο γνωστές πλέον κατευθύνσεις: την διάλυση των δομών και τις διαθεσιμότητες-απολύσεις των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, τίθεται πλέον καθαρά και παστρικά η κατάργηση στην περίθαλψη εκατομμυρίων κατοίκων της χώρας μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μια σειρά μέτρα και πολιτικές που ξεκίνησαν να εφαρμόζονται εδώ και χρόνια έχουν δώσει ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα για τις δυνάμεις του συστήματος. Όμως, αυτό σήμερα δεν αρκεί και ζητούν ακόμα περισσότερα. Για την ακρίβεια, θέλουν να τελειώσουν μ΄αυτό που γνώρισε ο λαός ως δικαίωμα στην περίθαλψη και “υποχρέωση” του κράτους και να μετακυλίσουν το κόστος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, ή καλύτερα της ανθρώπινης ύπαρξης, στους ίδιους τους εργαζόμενους και το λαό, με το ανάλογο φυσικά κόστος. Για όσους έχουν, εννοείται...
Για τον ΕΟΠΥΥ και τους 10.000 περίπου εργαζόμενους σ’ αυτόν, δεν αφήνεται περιθώριο καμιάς παρερμηνείας. Σχεδιάζονται το κλείσιμο ή η δραματική μείωση των δομών του και η διαθεσιμότητα-αξιολόγηση-απολύσεις του συνόλου του προσωπικού του. Ο υπουργός Υγείας ήδη προεξοφλεί, ότι ακόμη και γιατροί θ’ απολυθούν, “γιατί δεν τους χρειάζεται το σύστημα”. Για τους υπόλοιπους, τα “στοιχήματα” έχουν τελειώσει και αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο άμεσων ή έμμεσων απολύσεων. Το πώς ακριβώς θα διαχειριστεί ό,τι απομείνει είναι ένα ζήτημα, πάντως οι ως τώρα προθέσεις δείχνουν καθαρά τον ιδιωτικό τομέα που επεκτείνεται ταχύτατα, περιμένοντας το μεγάλο πλιάτσικο. Οι μεγάλες ταμπέλες με τον τίτλο ΕΟΠΥΥ που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια δίπλα από τις κατά τόπους EUROMEDICA, ΒΙΟΪΑΤΡΙΚΗ κλπ, μαρτυρούν προς τα πού πάνε τα πράγματα.
Ήδη ανακοινώθηκαν γύρω στις 1.000 διαθεσιμότητες εργαζομένων από τα ψυχιατρεία για το άμεσο διάστημα ενώ τα νοσοκομεία αυτά αναμένεται να κλείσουν το αργότερο στο τέλος του 2014. Στη φορά των πραγμάτων είναι και ο “ξαφνικός θάνατος” τύπου ΕΡΤ, που μπορεί να σημάνει ακόμα περισσότερες συνέπειες για ασθενείς και εργαζόμενους. Τάδε έφη Ζέτα Μακρή, σε συνάντηση με τα διοικητικά συμβούλια των σωματείων των δύο ψυχιατρικών νοσοκομείων της Αττικής. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι διάφορες παράλληλες δομές (ξενώνες, οικοτροφεία κλπ) μένουν οσονούπω χωρίς πόρους, αφού “ολοκληρώθηκαν” η περιβόητη ψυχιατρική μεταρρύθμιση και αποσυλοποίηση.
Για τα επαρχιακά νοσοκομεία, οι προθέσεις και οι πολιτικοί σχεδιασμοί έχουν ως στόχο το κλείσιμο δεκάδων (πάνω από 50!), με το καταιγιστικό “επιχείρημα”, ότι είναι πάρα πολλά. Κυβέρνηση και “επιστήμονες υγείας” (σε διατεταγμένη υπηρεσία και με το αζημίωτο) “οραματίζονται” μόνο ένα επαρχιακό νοσοκομείο σε κάθε πρωτεύουσα νομού. Τώρα, εάν κάποιος ασθενής δεν προλαβαίνει καν να φτάσει σ’ αυτό, μικρή σημασία έχει. Ας μην υπήρχαν βουνά, θάλασσες και άλλα φυσικά εμπόδια. Ή, ακόμα καλύτερα, ας είχε το σχετικό “παραδάκι” να σώσει εαυτόν. Όλα, άλλωστε, έχουν την τιμή τους σ’ αυτή την κοινωνία.
Με δεδομένη, λοιπόν, την βούληση των δυνάμεων του συστήματος να προχωρήσουν την επίθεσή τους, είναι απαραίτητος όρος να οργανωθεί η “απέναντι πλευρά”, οι εργαζόμενοι και ο λαός. Εκτιμάμε ότι η επίθεση αυτή θα ξετυλιχθεί και πάλι σαλαμωτά. Η κυβέρνηση θα αποφασίσει ποιο κομμάτι θα την δεχθεί πρώτο. Σε κάθε περίπτωση, έχουμε ήδη μπει σ’ αυτή την τροχιά.
Είναι ενθαρυντικό ότι ήδη, σε διάφορες περιοχές της χώρας, έχει ξεκινήσει μια διαδικασία τόσο συζήτησης όσο και πρωτοβουλιών-συντονισμών πάλης. Ένα πρώτο πεδίο παρέμβασης είναι η πλατιά ενημέρωση του κόσμου για το τί πρόκειται να συμβεί. Παράλληλα έχουν υπάρξει ήδη κινητοποιήσεις, με κεντρικό στόχο να μην κλείσουν τα νοσοκομεία σε διάφορες περιοχές. Το κρίσιμο, κατά τη γνώμη μας, ζήτημα είναι να μπουν στον αγώνα αυτό, πέρα από υγειονομικούς, πλατιές λαϊκές μάζες. Γιατί το θέμα της υγείας και της περίθαλψης αφορά όλο το λαό.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να πρωτοστατήσουν στον ξεσηκωμό του κόσμου, στην συγκρότηση και οργάνωση της πάλης του για την υπεράσπιση του δικαιώματός του στην περίθαλψη, που επιχειρείται να καταργηθεί. Οι ίδιες δυνάμεις οφείλουν να στηρίξουν τον αγώνα των υγειονομικών για το δικαίωμά τους στη δουλειά. Ωστόσο, η μέχρι τώρα στάση των ηγεσιών των δυνάμεων αυτών δεν υπήρξε ενθαρυντική.
Από τη μεριά μας, θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν, τόσο σε επίπεδο επαρχιακό ή γειτονιάς όσο και στους συγκεκριμένους εργασιακούς χώρους, για ν’ απαντηθεί, επ’ ωφελεία εργαζομένων και λαού, η νέα αυτή επίθεση. Με ξεκάθαρους στόχους, λογική και πρακτική συντονισμού διευρυμένου δυναμικού, χωρίς αποκλεισμούς. Δεν περισσεύει κανείς, αρκεί να το θέλει.
Για όλα αυτά θα επανέλθουμε σύντομα.

Συνέδριο ΑΔΕΔΥ: Πώς να το δει κανείς;

Σε μια περίοδο που ξεδιπλώνεται η επίθεση κυβέρνησης και τρόικας ενάντια στους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα, πραγματοποιείται το Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, στα τέλη του μήνα.
Ένα συνέδριο που, απ' ότι όλα δείχνουν, δεν πρόκειται να συνεισφέρει στους αγώνες που διεξάγονται σε χώρους του Δημοσίου και αυτό ως αποτέλεσμα της γραμμής συμβιβασμού και υποταγής της ηγεσίας της ανώτατης συνδικαλιστικής οργάνωσης των δημοσίων υπαλλήλων.
Το βασικό άγχος των κυρίαρχων παρατάξεων, σε τέτοιου είδους διαδικασίες, παραμένει η εκλογική καταγραφή. Είναι χαρακτηριστικό ότι, στα τελευταία συνέδρια της συνομοσπονδίας, πολύ λίγος χρόνος αφιερώνεται στην ουσία της πολιτικής και συνδικαλιστικής αντιπαράθεσης που φυσιολογικά θα έπρεπε να είναι το βασικό επίδικο, σε συνδυασμό φυσικά με τον προβληματισμό για την οργάνωση του αγώνα των δημοσίων υπαλλήλων απέναντι στην συνεχώς κλιμακούμενη αντεργατική επίθεση και την συνακόλουθη επιδείνωση της θέσης τους.
Ακόμα πιο χαρακτηριστική υπήρξε η στάση της ΑΔΕΔΥ στους αγώνες του πρόσφατου διαστήματος, όπου όχι μόνο δεν έκανε κάτι για την συνολικοποίησή τους αλλά αντίθετα έκανε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι της για την απομόνωση και την υπονόμευσή τους. Τόσο στο ζήτημα της επίθεσης στους υγειονομικούς όσο και στους εκπαιδευτικούς, η στάση της υπήρξε από αδιάφορη ως εχθρική και αυτό δεν προοιωνίζει τίποτα το θετικό για το μέλλον.
Η αντανάκλαση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει συνολικά το πολιτικό σκηνικό είναι ίσως κάτι που θα φανεί μέσα στο συνέδριο. Το πώς θα εμφανιστούν οι παρατάξεις, τι συμμαχίες θα γίνουν, αν θα υπάρξει διαφοροποίηση τμημάτων τους, είναι «ενδιαφέροντα» ζητήματα.
Σε κάθε περίπτωση, δεν αναμένονται «ανατροπές», κυρίως από άποψη ουσίας. Αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο αλλού, στους χώρους δουλειάς και τους κλάδους που έχουν στοχοποιηθεί και όπου η αντίσταση και η διεκδίκηση είναι όρος ζωής πλέον. Ίσως τότε τα συνέδρια της ΑΔΕΔΥ να αποκτήσουν κάποια αξία, έστω και εξ αντανακλάσεως.
Αλλά αυτό είναι ζήτημα των αγωνιστών συνδικαλιστών που θα παρέμβουν μέσα στο συνέδριο να το θέσουν, αναδεικνύοντας αυτήν την κυρίαρχη και καθοριστική πλευρά.

«Τσαμπουκάδες» στη βουλή

Ο απόλυτος χουλιγκανισμός και τσαμπουκάς που χαρακτηρίζει, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της «μνημονιακής διάσωσης», το πολιτικο-οικονομικό σύστημα της χώρας, εκφράστηκε αναπόφευκτα και στη βουλή, κατά τη συνεδρίαση για την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια πρόταση, επί της ουσίας, άσφαιρη, τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενό της. Πρόταση «επικοινωνιακή», για εσωτερική κατανάλωση, με αδιάφορα αποτελέσματα (όσο κι αν όλοι αισθάνονται νικητές) και που, δικαιολογημένα, προκάλεσε νυσταλέα αδιαφορία τόσο στους εντός (15 βουλευτές όλοι και όλοι, μεταξύ των οποίων 7 του ΣΥΡΙΖΑ, τον περισσότερο χρόνο), όσο και στους εκτός βουλής (άμαζος ο προαναγγελθείς… ξεσηκωμός, μήπως και πέσει η κυβέρνηση). Τρικυμία σε μελανοδοχείο …και μάλιστα άδειο, όπως ήταν τα έδρανα της βουλής.
Τη στιγμή που πλατιά λαϊκά στρώματα της κοινωνίας δεινοπαθούν στα όρια της επιβίωσης και νέα βάρβαρα μέτρα επιβάλλουν την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων, των πλειστηριασμών (και για την πρώτη κατοικία), τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, περισσότερες διαθεσιμότητες και απολύσεις στο δημόσιο, την επέκταση της «ενοικίασης εργαζομένων», νέα φοροληστεία, νέα μέτρα αποδιάρθρωσης και απορρύθμισης της εργασίας (εργασία με κλήρωση και χρηματοδότηση μέσω ΕΣΠΑ), της υγείας, της παιδείας, της κοινωνικής ασφάλισης και προστασίας, μέτρα που οδηγούν στο απόσπασμα κάθε δικαίωμα στην ζωή, ο αντι- και οι συμ-πολιτευόμενοι της συμφοράς, απέναντι σε όλα αυτά, επιδεικνύουν τον «ανδρισμό» τους στο κοινοβούλιο, κι αυτό ανεξάρτητα από φύλο και θέση.
Οι «μονομάχοι» απαιτούν να τους κοιτάζει ο αντίπαλος στα μάτια, κοιτάζουν αλλού για να μη γελάσουν, είναι για γέλια και για κλάματα ο ένας για τον άλλον, απειλούν με το ίδιο «τρύπιο» νόμισμα, αλληλοπροσκαλούνται σε μονομαχία στο Ελ Πάσο ή όπου αλλού, σε έναν ανούσιο καβγά προσωπικών επιθέσεων. Γιατί, όπως οφείλατε να ξέρατε, ζούμε τη βαρβαρότητα σαν ένα ιδιόμορφο καθεστώς πρωθυπουργικού βίτσιου και βουλευτικών ιδιοτροπιών. Όπου υπερψηφίζουν ή καταψηφίζουν μέτρα και προτάσεις δυσπιστίας προς την κυβέρνηση, νομίζοντας ότι υπηρετούν τη χώρα ενώ την οδηγούν στην καταστροφή από παρεξήγηση, ανικανότητα ή πείσμα. Εξάλλου, στο (σωματικό) βάρος που κουβαλά ο πρωθυπουργός οφείλεται που δεν μπορούν να «υπερπηδήσουν τα εμπόδια».
Ως φαίνεται, ο Α. Τσίπρας διολίσθησε στο επίπεδο του Σαμαρά. Να είναι άραγε κι αυτή η «διολίσθηση» ένας όρος και μια προϋπόθεση για την πρωθυπουργία; Γιατί, προφανώς, στο Τέξας δεν πήγε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να αντιμετωπίσει «καουμπόικα» τους Βενιζέλο και Σαμαρά. Στο Τέξας πήγε και έδωσε φανατικά διαπιστευτήρια υπέρ της ΕΕ και του ευρώ. Συμμετέχοντας στην γενική καταστροφολογία της κεφαλαιοκρατίας και στη τρομοκράτηση του λαού για το τι θα σήμαινε έξοδο για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Πλησιάζοντας με ένα ακόμη βήμα στην τεχνική εξαπάτησης του Σαμαρά: ακύρωση-επαναδιαπραγμάτευση-εφαρμογή των μνημονίων με… εθνικό σχεδιασμό! Αλήθεια, γιατί αυτήν την «σκληρή επαναδιαπραγμάτευση» ή αντικατάσταση του μνημονίου με ένα «εθνικό σχέδιο ανάπτυξης» να μη μπορούν να την κάνουν οι ανεξάρτητοι Ελληνες ή ακόμη και η Χ.Α.; Οι ειδικευμένοι στους ανέξοδους λεονταρισμούς και ψευτοτσαμπουκάδες προς τους «ανθέλληνες» της τρόικας; Αυτό αναρωτιέται κανείς, καθώς αυξημένα, παρά τη δολοφονία του Π. Φύσσα, εμφανίζονται τα δημοσκοπικά ποσοστά της Χ.Α (γύρω στο 10%). Ενώ τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, ας μη το ξεχνάμε αυτό, εκτοξεύτηκαν από 4,6% το 2009 στο 26,89% το 2012, όσο δηλαδή ήταν ή παρίστανε την Αριστερά των κινημάτων και των εξεγέρσεων. Τι να σημαίνει άραγε αυτό για τον, κατά τα άλλα, «συντηρητικό και ακροδεξιό» λαό.
Όπως ήταν αναμενόμενο ήταν ελάχιστη έως ανύπαρκτη η αναφορά στο επίδικο, κατά την συζήτηση της πρότασης μομφής. Στις πραγματικές αιτίες και τον πραγματικό ένοχο της αντιλαϊκής πολιτικής, στη πραγματική λαϊκή διέξοδο από τη βαρβαρότητα. Ο ιμπεριαλισμός των ΔΝΤ-ΕΕ «απλώς» δεν υπάρχει, το πλέγμα των σχέσεων εξάρτησης και υποτέλειας του εγχώριου κεφαλαίου μασκαρεύεται (όταν και όσο τίθεται) σε ζήτημα «προσωπικού ραγιαδισμού» του πρωθυπουργού και των «μερκελιστών». Πουθενά τα κέρδη της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας εν μέσω κρίσης «ευκαιρία».
Κατά 20% αύξησαν τα πλούτη τους και κατά 11% αυξήθηκαν όσοι έχουν προσωπική περιουσία άνω των 30 εκατ. στην Ελλάδα (σύνολο, 505 τα αρπακτικά… τόσο για «το καλό της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού). Παγκοσμίως, τα αρπακτικά αριθμούν 2.170 άτομα (880 περισσότεροι πριν την κρίση), και με συνολική περιουσία 6,5 τρισ. δολάρια (σχεδόν διπλάσια από ό,τι πριν 5 χρόνια). Την ίδια ώρα, ο Σαμάρας τάζει δωρεάν WIFI στους πεινασμένους, γιατί αποδεδειγμένα (;) αυξάνουν το ΑΕΠ. Αντίθετα, η αυτού υψηλότης της τρόικας πάει για σκι, ώσπου να συμφωνήσει στο… ξεσκί η κυβέρνηση.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πάντως, όχι μόνο ότι «λεφτά υπάρχουν». Είναι δείγματα παρασιτισμού, παρακμής και κρίσης αναπαραγωγής. Γιατί, προφανώς, αυτά τα λέφτα δεν μπορούν να επενδυθούν κερδοφόρα. Οι κεφαλαιοκράτες απλώς αποταμιεύουν και… το διασκεδάζουν (καταληστεύοντας, βέβαια, το λαό), όπως θα έκανε ο… καθείς σε περίοδο κρίσης.
Ωστόσο, ακόμη και όταν όλα τα παραπάνω υπονοούνται και δηλώνονται αμυδρά, με το γνωστό «αταξικό, κοινοβουλευτικό τρόπο» (εδώ, εξαιρείται το ΚΚΕ, που ωστόσο αναγορεύει την ταξικότητα σε «δόγμα βιβλικό», χωρίς επί γης συνέπειες), καταντούν απλώς μια «αντιπολιτευτική» φάρσα χωρίς πραγματική ουσία. Κάτι σαν «έξω οι βάσεις από την… χημεία».
Η προσποιητή κινηματική επανεμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ, έξω από τη βουλή, απέτυχε. Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Γιατί ο λαϊκός ξεσηκωμός δεν σκηνοθετείται. Αυτό, βέβαια, το ξέρει πολύ καλά ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως πολύ καλά το ξέρει και το ΚΚΕ.

Το ξανθό γυφτάκι και η κατασκευή του εχθρού

Το θρίλερ που δήθεν έζησε συγκλονισμένη η κοινή γνώμη, πριν από περίπου έναν μήνα, με την “Μικρή Μαρία”, το ξανθό κοριτσάκι που “βρέθηκε” να ζει μαζί με Ρομά, φαίνεται να συνεχίζεται ακάθεκτο, τόσο με ιστορίες, παρόμοιες με αυτή της Μαρίας, να (επαν)έρχονται συνεχώς στο φως όσο και νέες ιστορίες εγκληματικών ενεργειών, στις οποίες εμπλέκεται άμεσα ή έμμεσα η “παραβατική” αυτή φυλή των Ρομά. Ιστορίες με θύματα πάντα κάποιον που “θα μπορούσε να είναι ένας από εμάς”, σε ρόλο εξιχνιαστή τα πάντα “ευαίσθητα” ελληνικά ΜΜΕ και... εκτελεστικό βραχίονα την “αγαθή” ΕΛΑΣ που σπεύδει για την ασφάλεια των πολιτών της και την αποκατάσταση της φυσικής τάξης πραγμάτων, δηλαδή την επιστροφή του μικρού κοριτσιού σε ένα περιβάλλον που αντιστοιχεί στα... φυσικά χαρακτηριστικά του προσώπου του. Ειδικά για τα ΜΜΕ, μόλις που είχαν προλάβει να αναδείξουν τον βαθιά “αντιφασιστικό” χαρακτήρα τους, με αφορμή τη δολοφονία Φύσσα και τα όσα γεγονότα επακολούθησαν με την Χρυσή Αυγή και να “αναρωτηθούν” με αθωότητα, για το πώς -παρά τα όσα αποκαλύφθηκαν για την Χρυσή Αυγή και τον εγκληματικό χαρακτήρα της οργάνωσής της- οι ιδέες της παραμένουν αρεστές σε ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού.
Αυτά, όμως, μέχρι να έρθει η περίπτωση της “μικρής Μαρίας”. Για να ξεσπαθώσουν ξανά και μαζικά όλες τις φασίζουσες, στερεοτυπικές και βαθιά ρατσιστικές τους απόψεις στο φοβικό κοινό: του γύφτου που κλέβει τα παιδιά, που κλέβει γενικώς, του απατεώνα, του εξ αντικειμένου ένοχου. Και μόνο η παρουσία του ξανθού κοριτσιού ανάμεσα στα μελαχρινά, τα σκούρα, αποτέλεσε σκάνδαλο πρώτου βαθμού, γεγονός κινητοποίησης του πολιτικού κόσμου, με παρέμβαση μέχρι και του πρωθυπουργού, αστυνομικές επιχειρήσεις τύπου… CSI όπου η λήψη υλικού DNA, οι προφυλακίσεις, οι εισβολές στους καταυλισμούς των τσιγγάνων, η παράβλεψη των προβλεπόμενων διαδικασιών νομιμοποιήθηκαν με μιας στα δελτία των 8, θεωρήθηκαν κοινή πρακτική ενάντια στον “άλλο”, τον διαφορετικό, που εισέβαλε στον κόσμο των “λευκών”, των “κανονικών”. Το δικαστήριο του συστήματος είχε ήδη κρίνει και ενεργήσει για το καλό “όλης” της κοινωνίας και του παιδιού φυσικά. Και αυτό είναι αρκετό για να δικαιολογεί την κάθε ενέργεια…
Φυσικά, για τα υπόλοιπα, τα “σκούρα” παιδιά, τα παιδιά των φαναριών, τα παιδιά των καταυλισμών, το να διαβιούν τέτοια ζωή θεωρείται κάτι απολύτως φυσιολογικό, οπότε και δεν υπάρχει η σχετική πρόβλεψη. Ίσα ίσα, θα πρέπει να ορθώσουν μεγαλύτερα εμπόδια, μεγαλύτερα τείχη, ώστε να πάψουν να έρχονται σε επαφή με τα “δικά” μας παιδιά. Είτε αυτό αφορά το σχολείο είτε αφορά το νοσοκομείο είτε τελικά τον ίδιο το δημόσιο χώρο. Και αν, ακόμα, αυτή η γκετοποίηση μέσα στους καταυλισμούς τους αποτύχει, τότε μπορούμε εν μια νυχτί να αποφασίσουμε την “μετεγκατάσταση” -βλέπε εκτοπισμό- ολόκληρου του καταυλισμού. Ακόμα και αν αυτός υπήρχε στο σημείο αυτό από παλαιότατων χρόνων (π.χ. Νομισματοκοπείο). Άλλωστε, κάτι τέτοιο είναι στη φύση των Ρομά: νομάδες, περιηγητές, αποβράσματα που κανείς δε θέλει κοντά του, τελικά, άνθρωποι χωρίς δικαιώματα. Μίλησε κανείς για ρατσισμό;
Με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο η φασιστική ιδεολογία χρεώνει τα προβλήματα του λαού στους μετανάστες, έτσι και το σύστημα προσπαθεί να τα χρεώσει σε κάποιους άλλους: τα “δικά” μας παιδιά δεν κινδυνεύουν από την φτώχεια αλλά τους Ρομά, το ίδιο και οι γειτονιές μας και ο δημόσιος χώρος που υποβαθμίζεται διαρκώς. Το δημόσιο σύστημα Υγείας που δεν “αντέχει” και τους “άλλους”. Τα σχολεία που στοιβάζονται τα παιδιά δεν “αντέχουν” και τους άλλους. Λογική που φυσικά επεκτείνεται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, όπου Ρομά γίνεται ο καταληψίας, ο απεργός, ο αριστερός, ο κομμουνιστής, καθένας που διαταράσσει την “εύρυθμη” λειτουργία του συστήματος, που αναζητά και απαιτεί τα δίκια του. Απέναντι σε αυτόν, τον “εχθρό”, το σύστημα έχει κάθε “νόμιμο” δικαίωμα να λειτουργήσει όπως κρίνει, με όποια μέσα κρίνει κάθε φορά και καλό θα είναι η κοινωνία να συνηθίσει την ιδέα και απλά να ελπίζει ο καθένας ατομικά ότι δε θα μπει ποτέ στο ρόλο του… εχθρού. Η φυλή καλύπτει την ταξικότητα και η ταξικότητα αναζητά άλλοθι στη φυλή.

Π.Γ.

20 Νοε 2013

Αλ.Τσίπρας–ΣΥΡΙΖΑ στη «σιγουριά» ΕΕ και ευρωζώνης

«Μια έξοδος δεν θα ωφελήσει κανέναν. Αντίθετα, θα πυροδοτήσει σοβαρά νέα προβλήματα - διαχείριση ενός ασταθούς νέου νομίσματος, φαινόμενα bank run, πληθωρισμός, φυγή κεφαλαίων και ανθρώπων. Για το λόγο αυτό και μόνο, η Ελλάδα δεν θα πρέπει και δεν θα το κάνει, δεν θα εξέλθει εθελοντικά από την Ευρωζώνη» (από την ομιλία Τσίπρα στο Πανεπιστήμιο του Τέξας)

Το απόσπασμα αυτό από την ομιλία του Αλ. Τσίπρα σε συνέδριο με θέμα «Μπορεί να διασωθεί η ευρωζώνη;» αποτελεί μία ξεκάθαρη τοποθέτηση που εντάσσει με τον πιο «επίσημο» τρόπο την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας που συνδέουν την τύχη της με το βαθμό εξάρτησής της από τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Συντάσσεται με τις δυνάμεις που ενάντια σε κάθε κινητοποίηση, σε κάθε διεκδίκηση, σε κάθε εστία αντίστασης του εργαζόμενου λαού επισείουν τον μπαμπούλα των δανειστών, τις συμφωνίες-θηλιά του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων. Πέρα από όλα τα άλλα, η τοποθέτηση αυτή του Αλ. Τσίπρα στέκεται ενάντια και υπονομεύει τους αγώνες των εργαζόμενων και όλου του λαού ενάντια στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται από την κυβέρνηση, το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Ο Αλ. Τσίπρας και συνολικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν πολύ καλά ότι για να έχουν το «πράσινο φως» για την ανάληψη της κυβερνητικής διαχείρισης, από αυτούς που κάνουν πραγματικά κουμάντο στις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας, πρέπει να δώσουν όλες τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις και εγγυήσεις ότι δεν θα κινηθούν «εθελοντικά» εκτός των δοσμένων πλαισίων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Και πράγματι έχει «ενδιαφέρον» ότι μία τέτοια τοποθέτηση γίνεται από τις ΗΠΑ και όχι από τις Βρυξέλλες ή το Βερολίνο. Και πράγματι έχει «ενδιαφέρον» που ο Αλ. Τσίπρας «αναλαμβάνει» (;) να διαμορφώσει πολιτική–οικονομική κατεύθυνση για όλη την Ευρώπη από το…Τέξας.
Η προσπάθεια «αξιοποίησης» των ενδοϊμπεριαλστικών ανταγωνισμών από τη μεριά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ έχει και τα όριά της που δεν αφορούν μόνο τους ευρωπαίους αλλά και τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Γιατί είναι άλλο πράγμα να συντάσσεσαι με τον Ομπάμα «ενάντια στη λιτότητα που επιβάλλει η Μέρκελ στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη» και άλλο πράγμα η έμπρακτη αμφισβήτηση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, έστω και αν ο «αντίπαλος» αποτελεί βασικό ανταγωνιστή των ΗΠΑ. Και προφανώς η τοποθέτηση αυτή εκπέμπει προς την ντόπια αστική τάξη της χώρας τη σιγουριά που χρειάζεται σε «δύσκολους καιρούς» για το ρόλο και τα συμφέροντά της, ότι δεν θα μπει σε κίνδυνο ο στρατηγικός προσανατολισμός της ολόπλευρης εξάρτησης από τα δεσμά του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου και ακόμη περισσότερο δεν υπάρχει η πρόθεση να μπει σε περιπέτειες από μία ανατροπή του συμβιβασμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΗΠΑ-ΕΕ για την κυριαρχία στη χώρα μας.
Δεσμεύεται η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν σκοπεύει να θίξει το πλέγμα της εξάρτησης στο οικονομικό, άρα και στο πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, ότι δεν σκοπεύει να συγκρουσθεί μετωπικά με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αλλά «διεκδικεί» να επιστρέψουν η Ευρώπη και η Ελλάδα «στις παραδοσιακές αξίες των ιδρυτών της Ευρώπης». Τις «παραδοσιακές αξίες» που ανακάλυψε ο Αλ. Τσίπρας στις ιδρυτικές προσπάθειες της «ενωμένης Ευρώπης» τις ορίζει ως: « όχι άλλοι ευρωπαϊκοί πόλεμοι, καθολικά ανθρώπινα δικαιώματα, ισχυρό κοινωνικό συμβόλαιο, σταδιακή σύγκλιση του βιοτικού επιπέδου». Οι ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι ηγέτες τους που αποφάσισαν να συγκροτήσουν την «ενωμένη Ευρώπη» της ΕΟΚ, της ΕΕ και της ΟΝΕ για μεγαλύτερη καταπίεση και εκμετάλλευση των εργατών και των λαών εντός και εκτός Ευρώπης, για να σφίξουν ακόμα περισσότερο τα δεσμά της εξάρτησης και παραρτημοποίησης χωρών, για να μπουν ακόμα πιο δυνατά στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για παγκόσμια κυριαρχία, βρήκαν στο πρόσωπο του Αλ. Τσίπρα έναν ακόμα «αριστερό» απολογητή και υπέρμαχο.
Η γρήγορη μετάλλαξη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ από μία ρεφορμιστική αριστερή δύναμη σε έναν «κλασικό» σοσιαλδημοκρατικό πόλο αποτελεί σημείο των καιρών της επίθεσης και της συνολικής δεξιάς μετατόπισης του πολιτικού σκηνικού, για να ανταποκριθεί σε αυτή την επίθεση. Φιλοδοξώντας όχι μόνο να καλύψουν το κενό του «κεντρώου χώρου» στο αστικό πολιτικό σύστημα αλλά και να εμποδίσουν τις όποιες προσπάθειες ανασύστασής του, σχεδόν τρέχουν να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις μιας τέτοιας πολιτικής μετάλλαξης. Πιθανόν αυτή τη «γρηγοράδα» να μην την επιδίωξε τόσο έντονα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ όλα τα συνθήματα για «άμεση πτώση της κυβέρνησης» και για «αυτοδύναμη κυβέρνηση της Αριστεράς», αλλά να επιβλήθηκε από το αδιέξοδο των εξελίξεων, σαν αποτέλεσμα της έντασης των ανταγωνισμών των «προστατών» μας σχετικά με τη «βιωσιμότητα του χρέους» και το «φρακάρισμα» των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με την τρόικα. Ταυτόχρονα προέρχεται και από την ανησυχία των δυνάμεων του συστήματος μέσα και έξω από τη χώρα ότι χρειάζεται η «γρήγορη ωρίμανση» μιας εναλλακτικής λύσης-αναχώματος απέναντι στον κίνδυνο να εκδηλωθεί άμεσα πολιτική και κοινωνική έκρηξη από τη μεριά του λαού.
Αυτά τα μηνύματα φαίνεται πως δημιούργησαν και το ανάλογο κλίμα στη διάρκεια της τριήμερης συζήτησης στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας στην κυβέρνηση, με την προσπάθεια Σαμαρά–Πάγκαλου να «αποδομήσουν» τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, με άξονα τις δηλώσεις στο Τέξας, όχι τόσο απέναντι στο λαό αλλά κυρίως στις δυνάμεις μέσα και έξω από τη χώρα που αποφασίζουν για τις «λύσεις» και προκρίνουν «επιλογές».
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο καθορίζει και τα όρια του «κινήματος ανατροπής» η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να αποπροσανατολίσει το εργατικό-λαϊκό κίνημα σε σχέση με τους πραγματικούς του εχθρούς και να το περιορίσει στην κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και στους «μερκελιστές» που ακολουθούν «νεοφιλελεύθερη» κατεύθυνση. Είναι πλέον φανερή η συνειδητή προσπάθεια να καλυφθεί ο βάρβαρος χαρακτήρας του καπιταλιστικού συστήματος και της σημερινής του ιμπεριαλιστικής διάστασης που γεννά κρίσεις, εξαθλίωση και πολέμους. Οι διορθωτικές κινήσεις για την «παραγωγική ανασυγκρότηση» και την «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης» αποτελούν ένα πρόγραμμα που κοιτάει προς τα πίσω, στον «παλιό καλό καιρό» και στις «παλιές αρχές» που κάποιες «μυστήριες» δυνάμεις παραβίασαν και οδηγηθήκαμε στη σημερινή κατάσταση.
Με αυτό το βασικό προσανατολισμό και πολιτικό φορτίο δεν είναι καθόλου τυχαία η γρήγορη προσαρμογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στα σημερινά και πραγματικά δεδομένα, αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά ότι ο ρεφορμιστικός «ρεαλισμός» αποτελεί το σίγουρο διαβατήριο για να βρεθούν οι οπορτουνιστές «μας» στην αγκαλιά του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Είναι προφανές ότι αυτή η «γρήγορη ωρίμανση» του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί σοβαρό προβληματισμό σε μεγάλο τμήμα αριστερού κόσμου που θεώρησε ότι το σύνθημα «καμία θυσία για το ευρώ» θα μπορούσε να αποτελέσει έναν άξονα πάλης ενάντια στα δεσμά της εξάρτησης που πολλαπλασιάζουν την ένταση και τις συνέπειες της επίθεσης στο λαό. Από την άλλη πλευρά όμως δεν μπορεί από κανέναν να διαφεύγει το γεγονός ότι ο χώρος αυτός που κατά βάση έχει συγκροτήσει, σήμερα, τον ΣΥΡΙΖΑ έχει γαλουγηθεί για δεκαετίες με τον «ευρωπαϊκό προσανατολισμό». Από την άποψη αυτή, οι όποιες εσωτερικές διεργασίες και αντιθέσεις που έτσι ή αλλιώς έχουν τη σημασία τους κινούνται και αυτές «εντός ορίων» και έτσι θα κινηθούν και το επόμενο διάστημα, ανεξάρτητα από «κορόνες» και «πόζες».
Είναι σίγουρο ότι η «γρήγορη ωρίμανση» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο τους συσχετισμούς στο πλαίσιο του κινήματος και δημιουργεί αρνητικά δεδομένα στους συσχετισμούς, στην πάλη του λαού με τις δυνάμεις του συστήματος. Ανεξάρτητα από το αν «εμείς τα λέγαμε», η εξέλιξη αυτή θα βαρύνει ακόμα περισσότερο στο αγωνιστικό δυναμικό που όλη την προηγούμενη περίοδο αναβάθμισε την πολιτική του συγκρότηση σε μια σειρά μάχες που δόθηκαν απέναντι στη βάρβαρη επίθεση. Από αυτή την άποψη, ο απεγκλωβισμός αριστερού κόσμου αλλά και ευρύτερα εργατικών-λαϊκών δυνάμεων από αυταπάτες κάθε είδους καθώς και λογικές «κριτικής υποστήριξης» αποτελεί ένα κρίσιμο ζήτημα της περιόδου. Η διαδικασία αυτή δεν μπορεί παρά να γίνει μέσα στο πεδίο της πάλης που σήμερα είναι αναγκαία για να μπει φραγμός στη νέα βάρβαρη επίθεση που είναι σε εξέλιξη και κλιμακώνεται γοργά.
Στην κατεύθυνση αυτή της πάλης ενάντια στην επίθεση, στην αποκάλυψη των πραγματικών εχθρών του λαού, στη συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων στο επίπεδο που απαιτεί η εποχή μας, στο άνοιγμα ενός πραγματικού δρόμου για τη λαϊκή υπόθεση, οι δυνάμεις της Λαϊκής Αντίστασης – Αριστερή Ανιιμπεριαλιστική Συνεργασία είναι υποχρεωμένες να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους.

Να γυρίσουμε τον τροχό

Από αδιέξοδο σε αδιέξοδο βαδίζει η κυβέρνηση των προθύμων, όσο οι πιέσεις των ιμπεριαλιστών γίνονται περισσότερο κυνικές και απροκάλυπτες. Ο ένας δηλώνει ότι βγαίνουμε πλέον από το μνημόνιο. Ο άλλος μετατρέπει τα μίλια που τους χωρίζουν από τους τροικανούς, σε μέτρα με τη δικιά του μεζούρα, εξαθλίωσης ενός ολόκληρου λαού. Και οι υπάλληλοι των ιμπεριαλιστών αναχωρούν για σκι, αφήνοντας την κυβέρνηση να παρακολουθεί τα σλάλομ των δυο εταίρων στην προσπάθεια να χειριστούν την χρεοκοπημένη χώρα, στον μεταξύ τους ανταγωνισμό για διέξοδο από την κρίση. Ολα αυτά θα ήταν ικανά να προκαλέσουν γέλια και σχολιασμούς από τον κόσμο, αν δεν συνεπάγονταν ακόμη χειρότερες μέρες και μέτρα για τον καθένα μας. Ύστερα από μια μομφή που κατέληξε σε ένα θέατρο κουτσαβακισμού και άφθονο βερμπαλισμό περί σωτήρων και προδοτών, τα ζητήματα που αφορούν τους εργαζόμενους επανήλθαν με σφοδρότητα. Νέα μέτρα, νέες απολύσεις, νέοι φόροι. Οι απολύσεις από την αμυντική βιομηχανία και την ΕΡΤ άραγε θα μπουν στα νούμερα του 2013 ή του 2014, ώστε να ευημερούν οι αριθμοί; Οι νέοι απολυμένοι θα το μάθουν τον Δεκέμβρη ή τον Μάρτη, ώστε να μετριαστούν οι αντιδράσεις; Το νέο πετσόκομα των συντάξεων αλλά και των μισθών θα γίνει άμεσα ή μέσω φόρων και χαρατσιών; Και, προπαντός, το χαράτσι θα μετονομαστεί, ώστε να το “χωνέψουν” οι αντάρτες βουλευτές ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ή θα μετακυλιστεί στους δήμους, ώστε ο κοσμάκης να κυνηγάει τους δημάρχους και όχι την κυβέρνηση;
Αυτά τα γελοία διλήμματα προσπαθούν να εφεύρουν οι δυο συνταξιδιώτες της εκποίησης της χώρας και του εργατικού της δυναμικού στους ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο, ώστε να προκύπτει πρωτογενές πλεόνασμα αθλιότητας. Την ίδια στιγμή που η ανεργία ξεπερνά το 30%, ενώ στους νέους το 60%, βρίσκεται εκτός παραγωγής και άρα βιώνει τον εγκλωβισμό του στο κοινωνικό περιθώριο. Την ίδια στιγμή που οι κατασχέσεις μισθών και συντάξεων συγκλίνουν με τις κατασχέσεις κατοικιών στη δημιουργία ενός νέου φαινομένου αστέγων, παράλληλα με τα 350.000 νοικοκυριά που στερούνται ρεύματος και των πολύ περισσότερων που θα παγώνουν λόγω πετρελαίου. Την ίδια ώρα που η κατάργηση της αργίας της Κυριακής μαζί με το όριο απολύσεων ολοκληρώνουν μια καταιγιστική διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, οι δύο νέοι μονομάχοι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ αγωνιούν για το ποιος θα στηριχτεί και θα πάρει την βούλα από τα ξένα και ντόπια κέντρα εξουσίας. Και ναι μεν στο ΠΑΣΟΚ η διαλυτική κατάσταση φαίνεται πιο εύκολα, φτάνοντας ίσως στα όρια να πάψει να αποτελεί και κοινοβουλευτική ομάδα, στην προσπάθεια των βουλευτών του να επιβιώσουν, όμως εξίσου δύσκολη εξελίσσεται και η πορεία της ΝΔ. Όχι βέβαια γιατί κάποιοι θυμήθηκαν ότι, αφού ψήφισαν όλα τα μνημόνια, δεν θα “ανεχθούν” νέα μέτρα ή να φορολογηθεί το χωράφι και το μαντρί αλλά γιατί συνειδητοποιούν ότι το success story του αρχηγού τους θα τους οδηγήσει στην ίδια θέση που σήμερα βρίσκεται ο εταίρος τους. Πρόκειται, λοιπόν, για μια κυβέρνηση που κρατιέται κυριολεκτικά από τους προστάτες της και που δεν πρόκειται όχι να τους αντιμιλήσει αλλά θα πάρει και καινούργια μέτρα, όποτε και όσα κρίνουν, πριν ή μετά το σκι τους, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και το ΔΝΤ. Αυτό οδηγεί στελέχη, όπως η Ντόρα, να προσπαθούν να διασώσουν τη σημερινή κυβέρνηση, έστω και με τσόντες από τη ΔΗΜΑΡ. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού φόρεσε και καουμπόικο χαλινάρι στο Τέξας και διαβεβαίωσε ότι δεν κάνει χωρίς ευρώ και ΕΕ τους ενδιαφερόμενους, επιχείρησε να αναβαθμίσει την κινηματική του φορεσιά, διαπιστώνοντας ότι, δυστυχώς, πρόκειται για άδειο πουκάμισο. Ούτε τα μέλη των συνιστωσών του δεν έπεισε να χάσουν ένα κυριακόβραδο στις... επάλξεις του Συντάγματος, ώστε να συμβάλουν στην “λαϊκή” αναβάπτιση της νέας του κολοτούμπας-προσαρμογής. Η ακόμη δεξιότερη μετατόπισή του και η συμμόρφωσή του με τις απαραίτητες ιμπεριαλιστικές προδιαγραφές δεν δημιουργούν μόνο εσωτερικές τριβές από κάποιους που κάνουν ότι δεν είχαν υποψιαστεί αυτές τις πολιτικές κυβιστήσεις που απαιτούνται στο στίβο της κυβερνητικής διεκδίκησης, αλλά το χειρότερο είναι, ότι δεν διαβάζουν το ρήγμα που, στην πραγματικότητα, χωρίζει όλους αυτούς από το λαϊκό αίσθημα οργής που έχει παραχθεί. Και είναι χειρότερο, γιατί ακόμη και την πιθανή μετατόπιση ψήφων που μπορεί να προκύψει, τη θεωρούν ως γεφύρωμα αυτού του ρήγματος, μη κατανοώντας ότι η λαϊκή στήριξη, ακόμη και μιας ρεφορμιστικής αριστερής εναλλαγής, απαιτεί άλλου επιπέδου λαϊκή συνείδηση και άλλου επιπέδου συγκρότηση του εργατικού κινήματος. Οι αυταπάτες τους -που ίσως ράγισαν με την αποτυχία της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα- συνάδουν με την συνεχή και σταθερή αποστίχοιση πλατειών μαζών γύρω από αυτό το μόρφωμα που διαπιστώνουμε όλοι όσοι συμμετέχουμε σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Οι “λύσεις” που προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σε διάσταση με τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζόμενων, όχι βέβαια γιατί το υπαινίχθηκε ο Γλέζος αλλά γιατί το συνειδητοποιούν ολοένα και εντονότερα οι ίδιες. Την ώρα που διαπιστώνεται περαιτέρω φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και έγινε φανερό μέσα στη Βουλή αλλά και στη συνέντευξη του Σαμαρά στο Mega ότι οι εργατικοί αγώνες, οι λαϊκές αντιστάσεις και η Αριστερά βρίσκονται στο στόχαστρο και είναι ήδη υπό διωγμό, το να μην διαπιστώνει κανείς το χάσμα ανάμεσα στο εκλογικό ποσοστό και την κινηματική του δυνατότητα, μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλεί και όχι αισιοδοξία. Σε ενα τόσο ρευστό και δεξιόστροφο πολιτικό γήπεδο, αυτός που συνεχίζει να λείπει είναι η Αριστερά των αγώνων και της ανατροπής. Και εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμη σοβαρότερα, γιατί η απουσία αυτή επιτρέπει στην όποια κυβέρνηση να αλωνίζει, να επαίρεται ότι περνάει όποιο μέτρο θέλει, να μετατοπίζει αντιδραστικότερα την κοινωνική πόλωση. 40 χρόνια μετά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, προβάλει επιτακτικά η αναγκαιότητα όχι της επίκλησης μια αόριστης αισιοδοξίας που τείνει να μας πείσει ότι λίγο ακόμη και έπεσε η κυβέρνηση και σωθήκαμε ή ότι το... μεταβατικό σχέδιο εξουσίας γίνεται πιο ορατό. 40 χρόνια μετά, το καμπανάκι για την κομμουνιστική Αριστερά, για τις λαϊκές δυνάμεις δεν σημαίνει τον τελευταίο γύρο αλλά την εκκίνηση για την οικοδόμηση νέων αντιστάσεων, νέων κινηματικών συγκρούσεων που θα αποτελέσουν τα δικά μας Πολυτεχνεία. Στα σημερινά αδιέξοδα αυτού του σάπιου συστήματος, γίνεται ακόμη πιο επιτακτική και επείγουσα η ανασυγκρότηση ενός μαχητικού ταξικού εργατικού κινήματος που θα θέσει στα προτάγματά του τους ιμπεριαλιστές -όπως τότε- αλλά και το ντόπιο κεφάλαιο, που ωθούν την συντριπτική πλειοψηφία στα κάγκελα της εξαθλίωσης, αποφασισμένοι να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο γι’ αυτό. Το πραγματικό δίλημμα για τους εργαζόμενους, για το λαό, για την Αριστερά λοιπόν, είναι, αν θα σταματήσουν αυτήν την εξέλιξη και ακόμη καλύτερα αν θα την αναστρέψουν.

ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΜΑΤ ΣΤΗΝ ΕΡΤ
Κάτω τα χέρια από τους εργαζόμενους της ΕΡΤ!
Στους δρόμους θα σπάσει η τρομοκρατία!

Την εισβολή των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ επέλεξε η δικομματική κυβέρνηση Σαμαρά ως απάντηση στον πολύμηνο αγώνα των εργαζομένων. Η εισβολή πραγματοποιήθηκε ξημερώματα της Πέμπτης 7/11, λίγο μετά τις 4:00 τα ξημερώματα, και συνοδεύτηκε από τις προσαγωγές εργαζομένων που αργότερα αφέθησαν ελεύθεροι. Η σχεδιασμένη και συντονισμένη επιχείρηση των δυνάμεων καταστολής αριθμούσε πάνω από 10 διμοιρίες των ΜΑΤ, αλλά και άλλες μονάδες της ΕΛΑΣ.
Η εισβολή των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο ήρθε ως φυσική συνέχεια του -πραξικοπηματικού χαρακτήρα- κλεισίματος της ΕΡΤ στις 11 του περασμένου Ιούνη. Παράλληλα, εντάσσεται στο πλαίσιο που ορίζει η βάρβαρη, ταξική επίθεση του συστήματος στα δικαιώματα του λαού και η κλιμάκωση της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής που τη συνοδεύει. Ένα αντιδραστικό πλαίσιο που στοχεύει στο χτύπημα και το τσάκισμα του ενός και μοναδικού «άκρου» για το σύστημα που είναι οι λαϊκοί και εργατικοί αγώνες. Ένα αντιδραστικό πλαίσιο που επιδιώκει να επιβάλει τη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού δια πυρός και σιδηρού, που ενισχύεται από το «κράτος έκτακτης ανάγκης», από το δόγμα «νόμος και τάξη» και από τη «θεωρία των δυο άκρων». Εδώ για το σύστημα δεν χωρούν διαχωρισμοί σε δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους. Με τη στοίχιση των δικαστικών αρχών προχωρεί με συνεχείς επιστρατεύσεις αγωνιζόμενων κλάδων (ναυτεργάτες, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς), με ΜΑΤ στη Χαλυβουργία, με ΜΑΤ σε κάθε διαμαρτυρία ή απεργιακή συγκέντρωση έξω από κάθε εργασιακό χώρο.
Η κυβέρνηση οδηγήθηκε στην επιλογή της εισβολής στην ΕΡΤ με τα ΜΑΤ όντας πολιτικά απονομιμοποιημένη στις συνειδήσεις του λαού. Η μαζική έκφραση της λαϊκής αλληλεγγύης προς τους εργαζόμενους της ΕΡΤ και η εναντίωση στο «μαύρο», δημιούργησε κυβερνητικούς τριγμούς, τραυμάτισε τον τότε τρικομματικό κυβερνητικό συνασπισμό οδηγώντας στην αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ. Το στήσιμο της Δημόσιας Τηλεόρασης (ΔΤ), επίσης με σωρεία αντισυνταγματικών διαδικασιών, επιλέχτηκε κυρίως ως πολιορκητικός κριός απέναντι στον αγώνα των εργαζομένων.
Παρ’ όλα τα προβλήματα και τις αδυναμίες που εμφανίστηκαν στην πορεία του αγώνα, η παρουσία των εργαζομένων στο ραδιομέγαρο άλλα και στους σταθμούς της επαρχίας, που συνεχίζουν να εκπέμπουν, ήταν αγκάθι στα χέρια της κυβέρνησης. Πόσο μάλλον όταν βρίσκεται υπό την... ιερά εξέταση των τροϊκανών αφεντικών της με το θέμα των απολύσεων στο τραπέζι και το ζήτημα της ΕΡΤ ακόμα ανοιχτό. Με αυτή την έννοια, το μήνυμα από την εισβολή στο ραδιομέγαρο, εκτός από τους εργαζόμενους και το λαό, είχε και δεύτερο αποδέκτη, τους ιμπεριαλιστές, δηλώνοντας ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είναι διατεθειμένη να προχωρήσει την επίθεση με οποιοδήποτε τρόπο και κόστος. Ακόμα και αν χρειαστεί, όπως διεμήνυσε με αφορμή την εκπομπή αφιερώματος των εργαζομένων της ΕΡΤ από κτήριο του Πολυτεχνείου, να εισβάλουν οι δυνάμεις καταστολής στο Πολυτεχνείο, 40 χρόνια μετά την Εξέγερση και ανήμερα του εορτασμού.
Από την άλλη μεριά, αυτή του αγώνα των εργαζομένων, αλλά και των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και σε σχέση με τον αγώνα αυτό, έχουν προκύψει κάποια δεδομένα. Επειδή, βέβαια, ο αγώνας είναι σε εξέλιξη, δεν είναι ώρα για ένα συνολικότερο απολογισμό. Ωστόσο, είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε στα δεδομένα και σε ορισμένα συμπεράσματα που προέκυψαν από την κινητοποίηση που πραγματοποιήθηκε στις 7/11 στο ραδιομέγαρο μετά την εισβολή των ΜΑΤ:
Πρώτον: Η κρατική τρομοκρατία δεν έσπασε και ότι οι κινητοποιήσεις από την εισβολή και μετά δεν μπόρεσαν να δώσουν την παραμικρή απάντηση. Προφανώς, η μικρή συμμέτοχη του λαού και των εργαζομένων δεν ευνόησε μια τέτοια κατεύθυνση.
Γιατί, όμως, αυτή τη φορά στο κάλεσμα των εργαζομένων δεν είχαμε μαζικές κινητοποιήσεις; Αν μια πλευρά είναι ο γενικότερος συσχετισμός δύναμης υπέρ του συστήματος, η κατάσταση της Αριστεράς και το γενικότερο αντιδραστικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί, υπάρχει και η άλλη πλευρά που είναι πιο ελέγξιμη: Πού ήταν τα πρωτοβάθμια σωματεία, πού ήταν οι «ταξικές» δυνάμεις, πού ήταν οι συντονισμοί σωματείων και ομοσπονδιών που εξαγγέλλονται, στήνονται και ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια;
Δεύτερον (και σε συνάρτηση με το πρώτο): Δεν τέθηκε το ζήτημα να απαντηθεί η κρατική τρομοκρατία. Το ΚΚΕ «ξεμπέρδεψε» εύκολα με την ουσιαστική απουσία του (παραβρεθήκαν βουλευτές και μέλη του). Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ «έδωσε τα ρέστα του». Κινήθηκε ως υπεύθυνη αξιωματική αντιπολίτευση. Ουσιαστικά, έθεσε ως επίδικο την επίβλεψη της «παράδοσης-παραλαβής» από τους βουλευτές του. Μετέτρεψε την κινητοποίηση σε φιέστα για την πρόταση μομφής που κατέθεσε, καλώντας στη συγκέντρωση ο κόσμος να ενισχύσει την πολιτική γραμμή του και όχι την πραγματική μάχη που έπρεπε να δοθεί.
Τρίτον: Τη γραμμή αυτή του ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησαν πιστά η ηγεσία της ΠΟΣΠΕΡΤ και οι δημοσιογράφοι που, βγάζοντας δελτίο την ώρα της κινητοποίησης, έστησαν ένα κοινοβουλευτικό πάνελ με βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝ.ΕΛ., ενώ «δεν είδαν» δυνάμεις όπως η ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που βρίσκονταν στην κινητοποίηση με τα πανό τους. Για πρώτη φορά, μάλιστα, σε κινητοποίηση που καλύπτεται ζωντανά ήρθαμε αντιμέτωποι με την δυσφορία διαφόρων καλοθελητών, όταν από το μπλοκ της ΛΑΪΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ φωνάχτηκαν συνθήματα ενάντια στις εκλογικές αυταπάτες.
Τέταρτον: Τα επιχειρήματα περί οικονομικής απώλειας του Δημοσίου από το κλείσιμο της ΕΡΤ και περί του προγράμματος της ΕΡΤ σε σχέση με τη ΔΤ (που έχουν βάση), αλλά και περί δείγματος αυτοδιαχείρισης (που δεν έχει καμιά βάση), δεν μπορούν να τροφοδοτήσουν ούτε την εργατική διεκδίκηση ούτε την ταξική και λαϊκή αλληλεγγύη.
Πέμπτον: Η απόφαση να μην υπάρξει κινητοποίηση στο κέντρο της Αθήνας παρά μόνο κάλεσμα για σύσκεψη σωματείων και ομοσπονδιών, ανέδειξε για μια ακόμη φορά την απροθυμία της συνδικαλιστικής ηγεσίας της ΠΟΣΠΕΡΤ να αναλάβει την ευθύνη μιας μαζικής αντιπαράθεσης με την κυβερνητική επιλογή να εισβάλει στην ΕΡΤ. Κατάντησε τραγελαφική η συνεχής επανάληψη της ανακοίνωσης-διευκρίνησης του Καλφαγιάννη ότι το απογευματινό κάλεσμα της επόμενης ημέρας στα Προπύλαια αφορούσε μόνο συνδικαλιστές (για όποιον δεν είχε καταλάβει καλά)!!!
Αυτά τα δεδομένα σίγουρα επιδρούν αρνητικά, την ώρα που απαιτείται η ολόπλευρη στήριξη του αγώνα, η κινηματική του ένταση και η απαγκίστρωσή του από τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και ο συντονισμός του με αγωνιζόμενα κομμάτια του λαού και των εργαζομένων.

ΚΚ Φιλιππίνων
Οργή για την κυβέρνηση Ακίνο, κάλεσμα για διεθνή βοήθεια

Το ΚΚ Φιλιππίνων (ΚΚΦ) καλεί όλο τον φιλιππινέζικο λαό, και αυτούς που βρίσκονται στο εξωτερικό, να κινητοποιηθούν και να συγκεντρώσουν τα μεγαλύτερα δυνατά ποσά και εφόδια για τα θύματα του πρόσφατου υπερτυφώνα Yolanda (διεθνής ονομασία Haiyan).
Υπολογίζεται ότι εννέα εκατομμύρια άνθρωποι, περίπου το 10% του πληθυσμού των Φιλιππίνων, έχει υποστεί την οργή του τυφώνα που θεωρείται ο μεγαλύτερος στην καταγεγραμμένη ιστορία, και ο οποίος σάρωσε 36 απο τις 72 επαρχίες της χωρας. Η πλειονότητα των θυμάτων είναι μικροί αγρότες, εργάτες γης, ψαράδες, ορεσίβιοι, εργάτες και άλλοι φτωχοί άνθρωποι που είναι και οι πιο ευάλωτοι στις φυσικές καταστροφές. Μεγάλες εκτάσεις γης πλημμύρισαν με θαλασσινό νερό με αποτέλεσμα την τεράστια καταστροφή υποδομών, σπιτιών, ιδιοκτησιών και καλλιεργήσιμης γης. Υπάρχουν φόβοι ότι ο αριθμός των νεκρών μπορεί να φτάσει σε αρκετές χιλιάδες.
Οι επαναστατικές δυνάμεις του ΚΚΦ συμπάσχουν με τον φιλιππινέζικο λαό, ιδιαίτερα με αυτούς που έχουν χάσει φίλους και μέλη οικογενειών και που υποφέρουν από το μεγάλο πλήγμα.
Το ΚΚΦ καλεί όλες τις προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις να οργανωθούν άμεσα και να συγκεντρώσουν χρήματα και εφόδια για την ανακούφιση και την ανοικοδόμηση και να σιγουρευτούν ότι αυτά θα φτάσουν στις πληγείσες περιοχές. Ιδιαίτερη προσοχή είναι φυσικό να δοθεί στη Tacloban και τις επαρχίες της Ανατολικής Visayas. Πρέπει επίσης να δοθεί προσοχή σε άλλες περιοχές στην κεντρική Visayas, το Panay, το Negros, το Masbate, το Mindoro, το Palawan καθώς και στο Bicol, το Νότιο Tagalog και το Ανατολικό και Βόρειο Mindanao.
Η εθνική κινητοποίηση για πόρους είναι απαραίτητη, για να μπορέσει να επεκταθεί η βοήθεια σε όλες τις περιοχές που χτυπήθηκαν από την καταιγίδα. Πρέπει να υπάρξει ο κατάλληλος εθνικός συντονισμός και συνεργασία, για να γίνει δυνατή σωστή διανομή της βοήθειας. Προτεραιότητα πρέπει να δοθεί σε όσους έχουν ανάγκη άμεσης ιατρικής βοήθειας, στα παιδιά και τους ηλικιωμένους.
Το ΚΚΦ καλεί στη δημιουργία οργανώσεων των πληγέντων, ώστε να διευκολυνθεί η διανομή της βοήθειας και να αποτραπεί κατάσταση χάους. Ο λαός χρειάζεται αυτές τις οργανώσεις, ώστε να συγκεντρώνει και να παρέχει πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση και τις ανάγκες.
Οι δυνάμεις του Νέου Λαϊκού Στρατού (ΝΛΣ) που δρουν στις κατεστραμμένες περιοχές, έχουν αλλάξει αμέσως τη μέθοδο των επιχειρήσεών τους και στράφηκαν σε προσπάθειες έρευνας, διάσωσης, ανακούφισης και αναδιοργάνωσης. Στις ζώνες μετώπου των ανταρτών, οι επιτροπές των συνοικιών, οι προσωρινές επαναστατικές κυβερνητικές μονάδες και οι επαναστατικές μαζικές οργανώσεις κινητοποιήθηκαν αμέσως, για να βοηθήσουν το λαό και να οργανώσουν την ανασυγκρότηση, να βοηθήσουν στην συνέχιση της παραγωγής καθώς και σε άλλες πλευρές της ζωής τους.
Με γνώμονα αυτή την πολιτική, οι εμπλεκόμενες διοικήσεις του ΝΛΣ, συμπεριλαμβανομένης της διοίκησης του όρους Amandewin (στο νησί Leyte) καθώς και καθοδηγητικές επιτροπές του ΚΚΦ, μπορούν να εκδώσουν τις κατάλληλες εντολές ανακωχής στις μονάδες τους, θέτοντας τον ΝΛΣ σε κατάσταση άμυνας, όμως πάντα σε επαγρύπνηση για εχθρικές επιθετικές ενέργειες. Καλούνται να διευκολύνουν την δίοδο σε οργανώσεις και οργανισμούς που μεταφέρουν εφόδια και να προστατέψουν τους διασώστες και διανομείς βοήθειας. Ο λαός θα πρέπει να αντισταθεί σθεναρά στη συνεχιζόμενη καταστολή του φιλιππινέζικου στρατού, ιδιαίτερα σε περιοχές που έχουν πληγεί από τη θύελλα.
Ο φιλιππινέζικος λαός είναι εξοργισμένος από την αργή και ανεπαρκή αντίδραση του καθεστώτος Ακίνο. Ο Aκίνο κατηγόρησε τον φιλιππινέζικο λαό ότι ήταν απροετοίμαστος για την καταστροφή. Αμέσως μετά την καταστροφή, η κυβέρνηση Aκίνο ήταν παντελώς απούσα από την περιοχή της Tacloban και άλλες επαρχίες. Ο λαός κατηγορεί τον Ακίνο ότι, με πρόσχημα την καταστροφή, θέλησε να προωθήσει το αντιλαϊκό σχέδιο «Προεδρικό Πρόγραμμα για τη Διανομή Κοινωνικών Κονδυλίων», όταν στην πράξη δεν έδωσε παρά ελάχιστα ποσά για την καταστροφή. Από την άλλη, το ΚΚΦ ευχαριστεί τα τοπικά και διεθνή μέσα ενημέρωσης που χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα τους για την παροχή πληροφοριών στα θύματα. Ο φιλιππινέζικος λαός καλωσορίζει τις ντόπιες και διεθνείς οργανώσεις βοήθειας, των οποίων η συμβολή είναι ανεκτίμητη.
Το ΚΚΦ καλεί όλες τις διεθνείς πολιτικές οργανώσεις να δώσουν τη μέγιστη δυνατή βοήθεια στα θύματα. Το ΚΚΦ καταγγέλλει την κυβέρνηση Ακίνο και την κυβέρνηση των ΗΠΑ που εκμεταλλεύτηκαν την καταστροφή, για να αναπτύξουν περισσότερα πολεμικά πλοία και στρατιώτες σε διάφορες περιοχές, παραβιάζοντας την κυριαρχία της χώρας. Το ΚΚΦ καλεί τις ξένες κυβερνήσεις που θέλουν να βοηθήσουν να το κάνουν μέσα από πολιτικές οργανώσεις ή οργανισμούς.

*Η ανακοίνωση, με ημερομηνία 11 του Νοέμβρη 2013, δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική σελίδα www.philippinerevolution.net.

Όχι στη χωματερή στην Ηλεία!
Νίκη στον αγώνα των κατοίκων!

Τον τελευταίο καιρό, έπεσε σαν βόμβα στους κατοίκους του νομού Ηλείας και συγκεκριμένα των δήμων Μακρίσια, Αλφειούσα και Φλόκα, η δημιουργία χωματερής και η εγκατάσταση μονάδας δεματοποιητή σκουπιδιών, στην περιοχή Λίμνες. Η παράνομη αυτή χωματερή πρόκειται να γίνει μέσα στο δάσος, δίπλα στο φράγμα και το ποτάμι του Αλφειού, το οποίο αρδεύει μεγάλο τμήμα καλιεργήσιμων περιοχών και διασχίζει αρκετές κατοικημένες περιοχές.
Μπροστά στην αδυναμία διαχείρισης του προβλήματος των απορριμάτων που υπάρχει στην Ηλεία, αποφασίστηκε από τις Αρχές της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας η κατασκευή της μονάδας επεξεργασίας αστικών στερεών αποβλήτων, σε ένα μέρος στο οποίο και στο παρελθόν είχε κριθεί παράνομη η δημιουργία χωματερής. Αυτό εντάσσεται στις προσπάθειες του συστήματος να «επιλύσει» το ζήτημα των σκουπιδιών, μετατρέποντας μεν κατοικημένες περιοχές σε χαβούζες, επωφελόντας δε κάθε είδους μεγαλοκαρχαρίες και εργαλάβους.
Η απόφαση αυτή, ωστόσο, πάρθηκε χωρίς τον ...ξενοδόχο, αφού οι κάτοικοι της περιοχής αμέσως αντέδρασαν σε αυτή την απόφαση. Γρήγορα, λοιπόν, συγκρότησαν μια επιτροπή αγώνα και κατέλαβαν τον χώρο αυτό, εμποδίζοντας τα απορριματοφόρα και τα μηχανήματα να προβούν στην δημιουργία εγκατάστασης της μονάδας δεματοποιητή. Η καθημερινή τους μαζική περιφρούρηση της περιοχής, οι διαμαρτυρίες στα γύρω χωριά αλλά και στο κέντρο του Πύργου και η συσπείρωση όλο και περισσότερου κόσμου στον αγώνα δεν έμειναν αναπάντητα από το σύστημα.
Όταν, στις μέρες μας, αυτός που αντιστέκεται και αγωνίζεται ενάντια σε αυτή την βάρβαρη πολιτική, στοχοποιείται και καταστέλεται, επόμενο ήταν να χτυπηθεί και αυτή εστία αντίστασης. Παρόλο, λοιπόν, που ο εν εξελίξει στην Ηλεία αγώνας μετράει λίγες μέρες από τότε που ξεκίνησε, ήδη βλέπουμε κάποια κοινά γνωρίσματα με τον μεγαλειώδη αγώνα της Κερατέας και της Χαλκιδικής, ως προς τον τρόπο απάντησης του κράτους και των μηχανισμών του. Από την αρχή σχεδόν, ο δήμαρχος προέβη σε μηνύσεις εναντίον όποιων αγωνίζονται, καθώς επίσης και σε όσους δημοσιογράφους της τοπικής κοινωνίας ανοίγουν το θέμα. Βέβαια, δεν έμεινε εκεί και ξεκίνησαν οι προσαγωγές και οι συλλήψεις των κατοίκων, καθώς και η καταγραφή των αριθμών κυκλοφορίας όσων βρίσκονται στην κατάληψη. Το αποκορύφωμα, όμως, ήταν η «απαγωγή» ενός κάτοικου από την αστυνομία, την ώρα που έφευγε από το χώρο της κατάληψης, τον οποίο δεν άφησαν ούτε να επικοινωνήσει με την οικογένεια του. Οι συλληφθεντες τελικά αφέθηκαν ελεύθεροι, λόγω τόσο του αβασίμου των κατηγοριών όσο και της μαζικότητας του κόσμου που αντέδρασε. Την εμφάνισή τους έκαναν και τα ΜΑΤ, τα οποία έκλεισαν με κλούβες τους περιμετρικούς δρόμους και προσήγαγαν 6 άτομα, αφήνοντας τα απορριματοφόρα να αδειάσουν τα σκουπίδια που μετέφεραν.
Όλα αυτά όχι μόνο δεν έβαλαν φρένο στον αγώνα των κατοίκων αλλά τους όπλισαν με πείσμα να συνεχίσουν ακόμα πιο δυναμικά. Πλέον και οι ίδιοι έχουν καταλάβει πως είναι μονόδρομος η αντίσταση ενάντια στην ολοκληρωτική καταστροφή στο περιβάλλον της περιοχής τους, με την μόλυνση του ποταμού και των καλλιεργειών τους, που καθιστά μη βιώσιμη τη διαμονή στις κοντινές περιοχές. Οι κάτοικοι της Ηλείας έχουν κάθε δικαίωμα να υπερασπιστούν την περιοχή τους, να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις, χωρίς αυταπάτες για το ρόλο και τα όρια των δικαστηρίων, του ΣΤΕ και των διάφορων θεσμικών οργάνων. Ο δίκαιος αυτός αγώνας του λαού της Ηλείας μπορεί να τροφοδοτήσει πολύ θετικά το λαϊκό κίνημα αντίστασης που οικοδομείται. Μπορεί να παλέψει ενάντια στην πολιτική της εξάρτησης, της εξαθλίωσης, της τρομοκρατίας και στην υποβάθμιση της ζωής που επιφέρει αυτή η χωματερή!

19 Νοε 2013

Συνέντευξη Σαμαρά στον Πρετεντέρη
Το μαστίγιο και το ...μαστίγιο!

Το καρότο απουσιάζει από τον τίτλο που θα μπορούσαμε να δώσουμε στη συνέντευξη του Σαμαρά στον Πρετεντέρη στις 4 Νοέμβρη. Ο πρωθυπουργός κινήθηκε, με τη βοήθεια του δημοσιογράφου, σε δυο βασικούς άξονες: τον πολιτικό, με έμφαση στη θεωρία των δύο άκρων και τον οικονομικό, σχετικά με τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Για το λαό το συμπέρασμα είναι απλό: Η επίθεση θα συνεχιστεί, τα μέτρα θα συνεχιστούν και όποιος τολμήσει να σηκώσει κεφάλι θα βρει τους κρατικούς μηχανισμούς απέναντί του.

Η θεωρία των δύο άκρων
Ο Σαμαράς, όταν ρωτήθηκε για τη δήλωσή του στη Ν. Υόρκη ότι εκτός από τη Χρυσή Αυγή υπάρχει και το άλλο άκρο, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θέλει να βγει η Ελλάδα από το ευρώ, αναγνώρισε ότι άλλο πράγμα μια πολιτική θέση και άλλο η βία. Η συνέχεια της τοποθέτησής του, όμως, ήταν μια ουσιαστική και αναμφισβήτητη υποστήριξη της θεωρίας των δύο άκρων.
Κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ότι καταδικάζει τη βία με το “ναι μεν αλλά...”, έκανε ακριβώς το ίδιο καταδικάζοντας τη Χρυσή Αυγή μεν, επιτιθέμενος προς τον ΣΥΡΙΖΑ δε, για τη Μαρφίν, για τις Σκουριές, για το ότι καλεί το λαό να αγωνιστεί για να ανατρέψει την κυβέρνηση, για την κατάληψη στο νοσοκομείο Ιωαννίνων, για την ΕΡΤ και γενικά ...για ό,τι κινείται!
Ο στόχος εδώ ήταν διπλός: Από τη μια η άσκηση πίεσης προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να αφήσει τα ...τριτοκοσμικά αγωνιστικά του τερτίπια και να γίνει μια υπεύθυνη ευρωπαϊκού τύπου αντιπολίτευση.
Από την άλλη, όμως, και αυτό είναι το πιο σημαντικό, ο στόχος ήταν ο ίδιος ο λαός. Τις όποιες κινητοποιήσεις έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες, στις Σκουριές, στην ΕΡΤ, στα νοσοκομεία, στους εκπαιδευτικούς, δεν τις έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο λαός που αναζητά τους τρόπους να αντισταθεί στην επίθεση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, όπου δεν αντιτάχθηκε ευθέως στις κινητοποιήσεις, τις άφησε, ουσιαστικά, στην τύχη τους ή τις υπονόμευσε μέχρι να κλείσουν. Φροντίζοντας πάντα να προσανατολίζει το πολιτικό τους περιεχόμενο όχι στους συγκεκριμένους στόχους που έβαζαν, αλλά στην πτώση της κυβέρνησης, στο όνομα, δήθεν, της πολιτικοποίησης του αγώνα. Αρα ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν είναι κίνδυνος, αλλά είναι και πολύ χρήσιμος για την κυβέρνηση και το σύστημα συνολικά. Και άρα τα πυρά του Σαμαρά απευθύνονται στο λαό τον ίδιο, απέναντι στον οποίο θα εξαντληθεί η αυστηρότητα του κράτους.
Φυσικά, είναι σαφής και η αναφορά στην Αριστερά. Οι αριστερές ιδέες είναι ο πραγματικός στόχος πίσω από την επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ. Η πάλη του λαού ενάντια στην πολιτική της εξαθλίωσης είναι αυτή που πρέπει να τσακιστεί στο όνομα της “εθνικής ενότητας” μπροστά στη δύσκολη προσπάθεια που κάνει το έθνος. Το έθνος. Πέρα από τάξεις, πέρα από πλούσιους και φτωχούς, πέρα από εργαζόμενους και χρυσοκάνθαρους. Ο,τι άλλο είναι αντεθνικό, επικίνδυνο και καταστροφικό. Και απέναντί του το κράτος θα είναι αμείλικτο...

Νέα μέτρα; Προφανώς!
Η συζήτηση για το αν θα υπάρξουν νέα μέτρα ή όχι έχει αρχίσει και γίνεται ένα άθλιο παιχνίδι με τις λέξεις το οποίο στην κυριολεξία περνά για ηλίθιο έναν ολόκληρο λαό. Στη συνέντευξη ο Σαμαράς επιβεβαίωσε ότι δε θα υπάρξουν δημοσιονομικά μέτρα (τα λεγόμενα οριζόντια) αλλά διαρθρωτικά. Τώρα ησυχάσαμε!
Ας δεχτούμε, λοιπόν, ότι όντως δε θα μειωθούν περαιτέρω μισθοί και συντάξεις. Μα δεν έχουμε καμιά δέσμευση ότι τα “προσωρινά” μέτρα, όπως το χαράτσι της ΔΕΗ, θα αρθούν. Αντίθετα έχουμε τη δέσμευση ότι θα μονιμοποιηθεί και θα επεκταθεί η φορολογία των ακινήτων. Και όταν ο Πρετεντέρης έθεσε το θέμα του αβάσταχτου φορολογικού βάρους στην Ελλάδα, ο Σαμαράς έσπευσε να συμφωνήσει ότι πρέπει να μειωθεί στο 15% η φορολογία των επιχειρήσεων για να προσελκυθούν επενδύσεις! Τέτοια ελάφρυνση στα φορολογικά βάρη μισθωτών και συνταξιούχων!
Η όλη συζήτηση και επιχειρηματολογία του Σαμαρά αφορούσε, ουσιαστικά, τους τρόπους με τους οποίους θα καταφέρει η κυβέρνηση να εισπράξει περισσότερους φόρους. Αντιμετωπίζει και εκείνη, αλλά και η ίδια η τρόικα, το πραγματικό πρόβλημα ότι τα έσοδα που υπολογίζουν δεν έρχονται, απλά γιατί ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, η επιβολή του οποίου βύθισε τα αντίστοιχα κρατικά έσοδα γιατί ο κόσμος δεν έβαλε πέρυσι πετρέλαιο. Ολη η φασαρία και η δημαγωγία περί δικαιότερων φόρων γίνεται γι' αυτό το λόγο. Και είναι αλήθεια ότι θα ήθελαν ανάπτυξη και για να κερδίσει το κεφάλαιο, αλλά και για να μπορούν να εισπράττονται περισσότεροι φόροι, οι οποίοι να καταλήγουν απευθείας στα ιμπεριαλιστικά ταμεία μέσω της αποπληρωμής των δυσθεώρητου ύψους δανείων.
Από εκεί και πέρα, έχουμε κάθε λόγο να μην τους πιστεύουμε όταν δεσμεύονται πως δε θα παρθούν νέα μέτρα και πως δε θα υπάρξει νέο μνημόνιο. Κι έχουμε κάθε λόγο να είμαστε σίγουροι ότι είτε οριζόντια είτε κάθετα είτε δημοσιονομικά είτε διαρθρωτικά, τα νέα μέτρα θα υπάρξουν και θα στοχεύσουν κατευθείαν στις τσέπες του λαού.

Και μια παροχή!
Για να μην τον αδικούμε, ο Σαμαράς έταξε και κάτι για να αντιμετωπίσει τη δυσπιστία της νεολαίας στο πολιτικό σύστημα: δωρεάν ασύρματο ίντερνετ (wi-fi) σε όλη τη χώρα σε ένα χρόνο. Και το έχει ψάξει και θα το κάνει. Κι έτσι η νεολαία θα δει ότι κάποιος νοιάζεται γι' αυτήν και δε θα αμφισβητεί το κράτος, την κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα. Θα σερφάρει τζάμπα ψάχνοντας τις λιγοστές αγγελίες για κακοπληρωμένη και ανασφάλιστη δουλειά, προσπαθώντας να χτίσει το μέλλον της πάνω σε ...ασύρματα θεμέλια...