Μικροί και υποτακτικοί δικτάτορες

Ως «μικρός δικτάτορας» φαίνεται να βλέπει τον εαυτό του ο Κυρ. Μητσοτάκης, που με απερίγραπτο «μητσοτακέικο» κυνισμό δεσμεύτηκε στους «μεγάλους δικτάτορες» των Βρυξελλών να εφαρμόσει πιστά τη… στοχευμένη βαρβαρότητα που απαιτούν οι «δανειστές». Για το καλό (δηλαδή, για το μικρότερο κακό) της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας.
«Είναι κάπως σαν εφαρμογή στρατιωτικού νόμου» οι απολύσεις, ήταν το στρατιωτικό παράγγελμα του κ. υιού Μητσοτάκη από τις Βρυξέλλες. Μόνο που δεν υπάρχει «λιγάκι» στρατιωτικός νόμος όταν ετοιμάζεσαι μέχρι το τέλος της χρονιάς να στείλεις 25.000 δημόσιους υπαλλήλους στην κόλαση της διαθεσιμότητας (που είναι…κάπως σαν απόλυση), και άλλους 15.000 στην «καθαρή» απόλυση μέσα στο 2014. Δεν υπάρχει «κάπως και ολίγον στρατιωτικός νόμος» όταν όσοι δεν προστατεύονται πλέον από την ιδιότητα του δημοσίου υπαλλήλου θα χάνουν τη δουλεία τους. Κι αφού όλοι οι εργαζόμενοι (δημόσιοι και ιδιωτικοί), δεν προστατεύονται πλέον γενικώς, μιας και το «τελευταίο οχυρό», το μέγιστο όριο στις απολύσεις οδεύει προς κατάργηση, επεκτείνοντας τις μαζικές -χωρίς όρια και αποζημιώσεις- απολύσεις και τις συνθήκες σύγχρονης δουλείας, έχουμε στρατιωτικό νόμο σκέτο.
Τα «όχι νέα»… νέα μέτρα θα είναι βέβαια «στοχευμένα». Όπως, άλλωστε, ήταν κι απ’ την αρχή. Γιατί, προφανώς, δεν αφορούσαν εξίσου πλούσιους και φτωχούς, εργοδότες και εργαζόμενους, κεφαλαιοκράτες και εργάτες. Στόχευαν κυρίως στην εργατική τάξη και στους εργαζόμενους, στόχευαν στα μη προνομιούχα τμήματα της μικροαστικής τάξης. Μόνο στοχευμένα μπορούν να είναι μέτρα ταξικά, μέτρα υπέρ του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού.
Η κυβέρνηση, η αστική τάξη και συνολικά το σύστημα παρουσιάζονται, εδώ και καιρό, με πλήρη εξάρτηση εκστρατείας και διάταξη πολεμική. Επιβάλουν με «στρατιωτικά διατάγματα» τη μαζική φτώχεια και εξαθλίωση, χωρίς διαπραγματεύσεις και αμοιβαίες υποχωρήσεις μεταξύ των «κοινωνικών εταίρων». Ακυρώνουν στην πράξη κάθε σκέψη για μια άλλου τύπου διαχείριση εντός καπιταλισμού. Αχρηστεύουν τη γραμμή της «αριστερής» διαχείρισης από όπου κι αν προέρχεται. Δεν είναι ότι εκτελούν απλά τα «παραγγέλματα» των ιμπεριαλιστών. Γνωρίζουν ότι οφείλουν να εκτελούν τα «παραγγέλματα» των ιμπεριαλιστών, αν θέλουν να διαφυλάξουν την υπόστασή τους ως «δικτάτορες» κεφαλαιοκράτες. Γνωρίζουν, επίσης, ότι τα ταξικά ζητήματα δεν κρίνονται με όρους ποσοστών, Συντάγματος και δημοκρατίας, αλλά με όρους ταξικής αντιπαράθεσης.
Αν κάτι μπορούμε να προβλέψουμε (για να μη πολιτικολογούμε, άλλα να κάνουμε πολιτική), αυτό είναι ο τρόπος που σκοπεύει το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα να απαντήσει (και απαντά) στην κρίση αναπαραγωγής του. Με την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, με σπρώξιμο μεγάλου μέρους των λαών και του λαού μας στην κόλαση της επιβίωσης. Για το σκοπό αυτό διαμορφώνει ένα κράτος και μια κυβέρνηση παρατεταμένης «έκτακτης ανάγκης», με όλους τους κινδύνους που ενέχει αυτό τόσο για το κίνημα άλλα και για το ίδιο το σύστημα. Γιατί μια πολιτική που επιχειρεί να λύσει ζητήματα επιβίωσης «στρατιωτικά», δηλαδή, με την αστυνομία, τους νόμους, τα δικαστήρια, τις φασιστικές και παρακρατικές ομάδες, την προπαγάνδα των μέσων εξαπάτησης είναι περισσότερο πολιτική αδυναμίας παρά πολιτική πυγμής. Δεν γίνεται να ανοίγεις διαρκώς κεφάλια εργαζομένων, συνταξιούχων και ανέργων. Δεν γίνεται οι φυλακίσεις να βαφτιστούν αναπτυξιακή και μεταρρυθμιστική πολιτική. Χρειάζεται κάτι περισσότερο από τη ψυχολογική ή ωμή βία.
Όμως, επειδή, μέχρι στιγμής, η ωμή ή ψυχολογική βία, με τη μορφή των απειλών και των εκβιασμών, αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της αστικής πολικής, επανέρχεται διαρκώς η τρομερή ερώτηση. «Πού θα βρεθούν τα χρήματα»… αν όχι με νέα δάνεια, για να γίνουν όσα λέτε; Κι όποιος απαντά με «λάθος» τρόπο, θα απαντά ενώπιον του νόμου και των δικαστηρίων. Όμως, αλήθεια, αυτοί που μας «δανείζουν» πού βρήκαν τα λεφτά; Από την ανθρώπινη εργασία της εργατικής τάξης, βέβαια. Αυτή η απάντηση είναι μια καλή αρχή.