Ο δυναμικός αγώνας των διοικητικών σε εξέλιξη

Ο μεγαλειώδης αγώνας που διεξάγουν οι διοικητικοί υπάλληλοι εδώ και δέκα εβδομάδες, αποτελεί μια ισχυρή απάντηση στην πολιτική που προωθεί η κυβέρνηση υπο τις επιταγές των Ευρωπαίων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, η οποία, στα πλαισια του εργασιακού και κοινωνικού “μεσαίωνα” που θέλουν να επιβάλουν, προβλέπει και την απόλυση εργαζομένων στα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Ο δυναμισμός και η μαζικότητα με την οποία συνεχίζουν την απεργία τους οι διοικητικοί, αντιστεκόμενοι στην εξαθλίωση και την επιλογή του ατομικού δρόμου, έρχονται σε σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική του συστήματος.
Ωστόσο, μια απεργία τέτοιας διάρκειας, η οποία έρχεται να ταράξει τη νηνεμία που υπήρχε σε επίπεδο κινήματος την προηγούμενη περίοδο, δε θα μπορούσε παρά να θεωρηθεί από το σύστημα ως απειλή. Γι’ αυτό το λόγο, η κυβέρνηση έχει ενεργοποιήσει όλους τους μηχανισμούς της, προκειμένου να τρομοκρατήσει τους απεργούς και να κάμψει την αγωνιστική τους διάθεση. Σημαντικό ρόλο σ’ αυτή την κατεύθυνση έρχονται να παίξουν οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που, απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή, λειτούργησαν ως ανάχωμα στον αγώνα. Με τη σειρά τους, πρυτάνεις και σύγκλητος, παρά τις αυταπάτες που καλλιέργησαν αρχικά στους εργαζόμενους, φορώντας το προσωπείο του “αλληλέγγυου”, γρήγορα αναθεώρησαν και κάλεσαν το διοικητικό προσωπικό να λήξει την απεργία του. Κομβικό σημείο, επίσης, αποτέλεσαν οι εκβιασμοί για ατομική αξιολόγηση, σύμφωνα με τη λογική του “διαίρει και βασίλευε”, αλλά και η απειλή να τεθούν σε αργία όσοι εργαζόμενοι αρνήθηκαν να απογραφούν και η παραπομπή τους σε πειθαρχικό συμβούλιο. Όλο αυτό το κλίμα φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής και τρομοκράτησης των απεργών ήρθε να κορυφωθεί με την πρόσφατη διαφυγή του υπουργείου Παιδείας στο δικαστήριο, το οποίο έκρινε παράνομη την απεργία σε ΕΚΠΑ και ΕΜΠ.
Παρ’ όλα αυτά, οι διοικητικοί υπάλληλοι δε φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να υποκύψουν στις απειλές της κυβέρνησης. Αντίθετα, σε μια μαζικότατη Γ.Σ. που πραγματοποίησαν τη Δευτέρα 11/11, αποφάσισαν νέα πενθήμερη απεργία, με πρόταση της απεργιακής επιτροπής των εργαζομένων η οποία υπερψηφίστηκε. Έχει αξία, βέβαια, να αναφερθούν και οι υπόλοιπες προτάσεις που κατατέθηκαν, τόσο του ξεπουλημένου Δ.Σ. του Συλλόγου που πρότεινε πενθήμερη απεργία, αλλά με τις εκπαιδευτικές διαδικασίες να πραγματοποιούνται κανονικά, όσο και του ΠΑΜΕ που πρότεινε διήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες, καθώς “οι εξελίξεις τρέχουν και πρέπει οι εργαζόμενοι να είναι σε εγρήγορση”. Την ίδια ώρα, δηλαδή, που σύσσωμος ο κλάδος αποφασίζει νέα πενθήμερη απεργία, το ΠΑΜΕ και πάλι κινείται στην κατεύθυνση αποκλιμάκωσης του αγώνα, μάλλον γιατί “ούτε αυτος ο κλάδος τραβάει”. Επιπλέον, προτείνει άνοιγμα των σχολών με προσωπικο ασφαλείας, για να γινει εγγραφή των πρωτοετών!
Μόνο που η ίδια η πραγματικότητα δείχνει ότι ο κλάδος έχει μπει αποφασιστικά στον αγώνα και αντιπαρατίθεται στις δυναμεις που τον υπονομεύουν. Σε αυτή τη φάση, όμως, γίνεται αντιληπτή και μια νέα ανάγκη, με βάση και τις πρόσφατες εξελίξεις, δηλαδη την απόφαση του δικαστηρίου. Η ανάγκη σύγκρουσης των απεργών με την αστική νομιμότητα και δυναμικής περιφρούρησης του δικαιώματός τους στην απεργία, κατ’ επέκταση.
Ο αγώνας που διεξάγουν οι εργαζόμενοι, επίσης, χρειάζεται να συνδεθεί με τις υπόλοιπες εστίες αντίστασης του λαού, αλλά και με τον αγώνα που δίνουν απ’ την πλευρά τους οι φοιτητές, οι οποίοι, σε μια σειρά από σχολές, έχουν πάρει απόφαση κατάληψης. Είναι χρέος των τελευταίων να εμπλακούν ακόμη πιο δυναμικά στον αγώνα των διοικητικών και να τον κάνουν και δική τους υπόθεση, καθώς οι σημερινές απολύσεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις διαγραφές φοιτητών και το κλείσιμο σχολών.
Το σύστημα, από τη μεριά του βέβαια, προσπαθώντας με πολλαπλούς τρόπους να ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό, έχει εξαπολύσει τις απειλές του χαμένου εξαμήνου και εξεταστικής, προκειμένου να στραφούν οι φοιτητές ενάντια στον αγώνα των διοικητικών. Απόλυτα εναρμονισμένη σε αυτή την κατεύθυνση, η κυβερνητική παράταξη της ΔΑΠ κάνει έκκληση για άνοιγμα των σχολών και μιλάει για “ομηρία διαρκείας στα πανεπιστήμια”. Οι φοιτητές, ωστόσο, θα πρέπει να έχουν ξεκάθαρο ότι το αν θα χαθεί το εξάμηνο ή όχι είναι προς διεκδίκηση του ίδιου του φοιτητικού κινήματος.
Οι απεργοί εργαζόμενοι έχουν χρέος να συνεχίσουν στην κατεύθυνση του αγώνα που έχουν χαράξει εδώ και δέκα εβδομάδες. Κόντρα στην τρομοκρατία και τις απειλές της κυβέρνησης, πρέπει να συνεχίσουν να υπερασπίζονται το αυτονόητο, το δικαίωμά τους στην εργασία. Με το μεγαλειώδη αυτό αγώνα τους και σε συμπόρευση με τους φοιτητές, αλλά και κάθε αλλο αγωνιζόμενο κομμάτι του λαού, καλούνται να δώσουν μια ουσιαστική απάντηση στη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική και να συγκροτήσουν ένα ευρύ μέτωπο λαικής αντίστασης.