Αλεξανδρούπολη: Η επιτυχία του οργανωμένου αγώνα των φοιτητών

Μεγάλη νίκη απέφερε ο αγώνας των φοιτητών της Ιατρικής σχολής Αλεξανδρούπολης, αφού η Γενική Συνέλευση Τμήματος των καθηγητών αναγκάστηκε να «παγώσει» το νόμο για τα προαπαιτούμενα μαθήματα και για τα τρία έτη στα οποία είχε εφαρμοστεί.
Η πρωτοβουλία αγώνα φοιτητών, η οποία συγκροτήθηκε από τις Αγωνιστικές Κινήσεις και άλλες αριστερές δυνάμεις της σχολής (ΕΑΑΚ, ΜΑΣ), σε συνεργασία με ανένταχτους φοιτητές, κινητοποιήθηκε ταχύτατα. Συνελεύσεις της πρωτοβουλίας διεξάγονταν σε τακτική βάση και χαρακτηρίζονταν από μαζική συμμετοχή. Ξεκίνησε άμεσα μια διαδικασία καθημερινής παρέμβασης στη σχολή, με σκοπό την ενημέρωση των φοιτητών. Η σχολή γρήγορα γέμισε με πανό και συνθήματα κατά των προαπαιτούμενων.
Η πρωτοβουλία έκρινε απαραίτητο να κατέβει στη Γενική Συνέλευση με αποφάσεις αγώνα. Το πλαίσιο εστίαζε στις πολιτικές σκοπιμότητες του νόμου, δηλαδή στην εντατικοποίηση και τις διαγραφές, σε συνδυασμό με το ν+2, και απαιτούσε την άμεση ανάκλησή του, μέσα από ένα σχέδιο δράσης που περιλάμβανε κινητοποιήσεις και κλιμάκωση του αγώνα με διήμερη κατάληψη της σχολής.
Στη μαζικότερη Γ.Σ. του Συλλόγου τα τελευταία χρόνια, το πλαίσιο της πρωτοβουλίας υπερψηφίστηκε πανηγυρικά, κάτι που αποτελεί από μόνο του επίτευγμα, αν αναλογιστεί κανείς ότι μιλάμε για μια σχολή όπου η ΔΑΠ έχει πάρει όλες τις συνελεύσεις τα τελευταία 11 χρόνια, ενώ έχει και την αυτοδυναμία στο Δ.Σ. εδώ και 7 χρόνια.
Η συμμετοχή του κόσμου στα ανοιχτά συντονιστικά και στις κινητοποιήσεις έγινε ακόμα πιο μαζική, παρά τις προσπάθειες μελών της ΔΑΠ να υπονομεύσουν τις διαδικασίες. Συγκεκριμένα, μέσα στην εβδομάδα πραγματοποιήθηκαν παραστάσεις διαμαρτυρίας στα γραφεία του προέδρου της σχολής και άλλων καθηγητών, καθώς και πορεία στο χώρο του πανεπιστημίου αλλά και στο κέντρο της πόλης.
Τη Δευτέρα, πραγματοποιήθηκε κατάληψη της σχολής, με συμμετοχή κόσμου που τελικά ξεπέρασε κατά πολύ τις αρχικές προβλέψεις. Την Τρίτη, ημέρα διεξαγωγής της Γ.Σ. Τμήματος των καθηγητών, οι διάδρομοι έξω από την αίθουσα έσφυζαν από φοιτητόκοσμο με το σύνθημα «Αυτοί που θέλουν διαγραφές, απέναντί τους θα ‘χουν όλους τους φοιτητές» να κυριαρχεί. Με την απαίτηση να είναι παρόντες στη συνέλευση, οι φοιτητές κατέκλυσαν την αίθουσα.
Τη συζήτηση μονοπωλούσαν 4 καθηγητές οι οποίοι βρίσκονται υψηλότερα στην ιεραρχία. Ταρακουνημένοι από την έντονη δραστηριοποίηση των φοιτητών, οι καθηγητές έκαναν κάποιες υποχωρήσεις, επιχειρώντας να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση. Οι φοιτητές, όμως, δεν έπεσαν στην παγίδα, μένοντας αμετάκλητοι στην απόφαση του Φ.Σ.: κανένα προαπαιτούμενο, καμία διαγραφή φοιτητή. Τελικά, ο πρόεδρος της σχολής υπέκυψε στην πίεση και αναγκάστηκε να πάρει καταδικαστική απόφαση για τα προαπαιτούμενα, «παγώνοντας» την εφαρμογή του νόμου. (Για να γίνει οριστική ανατροπή, το θέμα πρέπει να ξανασυζητηθεί σε δεύτερη συνεχή Γενική Συνέλευση Τμήματος).
Αναλύοντας αυτές τις εξελίξεις από μια πολιτική σκοπιά, συμπεραίνουμε αρχικά ότι αποτελούν μια σημαντική νίκη του φοιτητικού κινήματος. Η εφαρμογή του νόμου θα οδηγούσε ένα μεγάλο κομμάτι φοιτητών στη διαγραφή ενώ θα εντατικοποιούσε σε μεγάλο βαθμό τις σπουδές των υπόλοιπων. Θα αποτελούσε ένα ακόμη βήμα στη διαμόρφωση του πανεπιστημίου που θέλει το σύστημα. Ένα πανεπιστήμιο με ταξικούς φραγμούς, στο οποίο δε θα έχουν θέση τα παιδιά των φτωχών και λαϊκών οικογενειών. Ένα πανεπιστήμιο εντατικότατο, που θα αναπαράγει την κυρίαρχη ιδεολογία, θα προετοιμάζει το φοιτητή για το δυσβάστακτο μέλλον που τον περιμένει ως εργαζόμενος (αν φυσικά είναι ένας από τους «προνομιούχους» που θα εργάζονται) και δε θα του αφήνει χρονικά περιθώρια για ενασχόληση με πολιτικές διαδικασίες και αγώνες.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι οι καθηγητές πάσχιζαν μέχρι την τελευταία στιγμή να περάσουν έστω και ένα προαπαιτούμενο, γνωρίζοντας πως έτσι θα άνοιγε ο δρόμος για να προστεθούν και άλλα στη συνέχεια. Όπως, επίσης, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι για την εφαρμογή του νόμου επιλέχθηκε αρχικά η Ιατρική της Αλεξανδρούπολης, μια πόλη της οποίας το φοιτητικό κίνημα ήταν αδρανοποιημένο εδώ και πολλά χρόνια. Η συγκεκριμένη σχολή δηλαδή φάνταζε σαν εύκολος στόχος, ώστε να μπουν οι βάσεις για την εφαρμογή του νόμου σε πανελλαδικό επίπεδο, τόσο στις υπόλοιπες ιατρικές όσο και σε άλλες σχολές.
Ένα ακόμα σημαντικό κέρδος είναι η πολυπληθής συμμετοχή του κόσμου σ’ αυτό το εγχείρημα. Από την πρώτη στιγμή, ένα μεγάλο κομμάτι των φοιτητών «αγκάλιασε» την πρωτοβουλία, παίρνοντας μέρος στις συνελεύσεις και συνδιαμορφώνοντας τις αποφάσεις. Ανένταχτοι φοιτητές μπήκαν σε κίνηση, ζυμώθηκαν πολιτικά, αποτίναξαν τη λογική της ανάθεσης και τον ατομικό δρόμο και συνειδητοποίησαν ότι έχουν τη δυνατότητα να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να πετύχουν σπουδαίες νίκες μέσα από συλλογικούς αγώνες.
Άλλο ένα σημείο αναφοράς είναι η δικαίωση μέσα από τις εξελίξεις πολλών θέσεων των Αγωνιστικών Κινήσεων, σχετικά με το πανεπιστήμιο. Για παράδειγμα, όσον αφορά το ρόλο των καθηγητών, έγινε φανερό ότι οι καθηγητές ως σώμα δεν είναι σύμμαχοι των φοιτητών, αλλά πιστοί υπηρέτες του συστήματος και εκπρόσωποί του στο χώρο του πανεπιστημίου, ιδιαίτερα οι μεγαλοκαθηγητές που κινούν τα νήματα. Στη Γ.Σ. Τμήματος, κάποιοι καθηγητές που υποτίθεται ότι διαφωνούσαν με τα προαπαιτούμενα, τήρησαν σιγή ιχθύος. Μόνο ένας καθηγητής, μέλος του ΚΚΕ, πήρε θέση κατά των προαπαιτούμενων, χωρίς όμως να έχει ο ίδιος την εξουσία, για να επηρεάσει την τελική απόφαση. Δεν ήταν η συνδιαλλαγή με τους καθηγητές που οδήγησε τελικά στη νίκη αλλά η συνεχής πίεση που ασκούσε ο ανυποχώρητος αγώνας των φοιτητών.
Η πρόταση για τη δημιουργία νέου προγράμματος σπουδών, που εκφράστηκε από ένα μεγάλο μέρος της πρωτοβουλίας, συμπεριλαμβανομένων των υπόλοιπων αριστερών δυνάμεων, είχε μόνο αρνητικές συνέπειες. Έδωσε, δηλαδή, ένα πολύ καλό πάτημα στους καθηγητές για να μεταφέρουν εκεί τη συζήτηση, πρόθυμοι μάλιστα να ικανοποιήσουν κάποια από αυτά τα αιτήματα, λειτουργώντας αποπροσανατολιστικά από τον ένα και μοναδικό στόχο, την άρση των προαπαιτούμενων.
Επιπλέον, το επιχείρημα των καθηγητών προς τους φοιτητές, ότι «είχατε κι εσείς εκπροσώπους όταν ψηφιζόταν ο νόμος», αποδεικνύει πόσο σωστή είναι η θέση των Αγωνιστικών Κινήσεων για αποχή από τα όργανα συνδιοίκησης, τα οποία έχουν ως στόχο να καταστήσουν συνένοχους τους φοιτητές για τα μέτρα που επιβάλλει το σύστημα.
Η νίκη αυτή των φοιτητών δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει το κίνημα για να στεφθούν και οι επόμενοι αγώνες με επιτυχία. Αυτός είναι ο δρόμος της αντίστασης, της οργάνωσης και της συμμετοχής στα συλλογικά όργανα. Μακριά από εκλογικές αυταπάτες, μεταβατικά προγράμματα/αιτήματα και αναμονή μέχρι να διαμορφωθούν οι όροι. Τους όρους μπορεί να τους διαμορφώσει μόνο ο αγωνιζόμενος λαός, μέσα από τις μάχες του.