Μιλάμε για παρεμβάσεις σαν αυτές των Γερμανών μέσω Ε.Ε. στην Κύπρο, της τρόικα στην Ελλάδα και πολύ περισσότερο βέβαια για τις πολεμικές επεμβάσεις. Σαν αυτές που ξεκίνησαν από τα Βαλκάνια, εκδηλώθηκαν με προοπτική πολέμου για παγκόσμια κυριαρχία από τους Μπους στη Μέση Ανατολή και συνεχίζονται στις μέρες μας με την καταστροφή της Λιβύης και την απειλή γενικευμένου πολέμου στη νοτιοανατολική Μεσόγειο με επίκεντρο τη Συρία. Στην τελευταία περίπτωση, παρότι για την ώρα η σύγκρουση αποφεύχθηκε, η κατ’ αντιπαράθεση διάταξη των στόλων ΗΠΑ- Ρωσίας απέδειξε και στους πιο αφελείς το ποιοι αποφασίζουν και με ποιους όρους τα κρίσιμα επίδικα που αφορούν το λεγόμενο γεωπολιτικό σκάκι της περιοχής.
Τα λέμε αυτά, γιατί κάποιοι, κατά καιρούς, προβάλλονται ή αυτοπροβάλλονται σαν τους έξυπνους που έχουν τις λύσεις για τη χώρα και το λαό της. Και σ’ όλους εμάς τους αδαείς, μένει να τους εκλέξουμε ως φωτισμένους ηγέτες και σωτήρες μας...
Δυστυχώς, ανάμεσά τους και διάφοροι της αριστεράς μας σαν τον Χριστόφια, τον Τσίπρα, τους σχεδιαστές του σχεδίου Β, τον Φωτόπουλο και άλλους… Σίγουρα, περιπτώσεις σαν τον Λυγερό, τον Μαρκεζίνη και άλλους, είναι άλλης κατηγορίας, σαφώς πιο επικίνδυνοι, γιατί αποτελούν σεβαστές αστικές φωνές.
Τι σηματοδοτεί στη συγκυρία η επίσκεψη Λαβρόφ
Ας αφήσουμε όμως όλους αυτούς κι ας δούμε τι σηματοδοτεί, σ’ αυτή τη φάση, η επίσκεψη Λαβρόφ στη χώρας μας. Άλλωστε, από σωτήρες έχουμε χορτάσει. Σηματοδοτεί, κατά την άποψή μας, την ενισχυμένη πολιτική δυνατότητα της Ρωσίας να ξαναθέσει τα ζητήματα που την αφορούν στην περιοχή, μετά τη «νίκη» των Πούτιν – Λαβρόφ στο συριακό. «Οι ΗΠΑ θα έχουν μεγαλύτερο κόστος, αν δεν κάνουν τον πόλεμο, παρά αν τον κάνουν» έλεγαν τα αμερικάνικα γεράκια τις μέρες που προετοιμαζόταν η επέμβαση που δεν έγινε. Ο μη πόλεμος έχει οδηγήσει ήδη την Τουρκία ν’ αγοράζει στρατηγικά όπλα (του μεγέθους της) από την Κίνα… Στην Ελλάδα, το πολιτικό προσωπικό βρίσκεται σε πλήρη αδιέξοδο και ως εκ τούτου δε διανοείται να λοξοδρομήσει από τους δρόμους που υποδεικνύει η Δύση. Όμως και εδώ υπάρχουν ζητήματα.
Ζήτημα πρώτο
Το καθεστώς της εξάρτησης χρειάζεται την ύπαρξη μιας ηγέτιδας τάξης και αυτή δε μπορεί παρά να είναι πρώτα- πρώτα η μεγαλοαστική τάξη που πρέπει να της δοθούν και οικονομικοί διέξοδοι για την ύπαρξη και αναπαραγωγή της. Μιλάμε για τρεις πυλώνες, για την όποια δυνατότητα της ελληνικής ανάπτυξης. Τον πρωτογενή τομέα (γεωργία- κτηνοτροφία) που κατά βάση προβάλλεται για κατανάλωση και αφορά φύκια και μεταξωτές κορδέλες για αδαείς, τον τομέα της ενέργειας και τον τουρισμό.
Κατά την επίσκεψη Λαβρόφ, που συμπεριλάμβανε σειρά συναντήσεων και έπιασε σειρά ζητημάτων με όλο το πολιτικό προσωπικό και τις αντιπροσωπείες που συναντήθηκε, τονίστηκαν οι τεράστιες δυνατότητες σε όλους τους πιο πάνω τομείς. Αν αφήσουμε τις βλέψεις για αγροτικές εξαγωγές στη Ρωσία, που είναι υπαρκτές ως δυνατότητα αλλά όχι τόσο σημαντικές, είναι ήδη δοσμένο πως, στο πεδίο του τουρισμού – real estate, υπάρχει ήδη πεδίο δόξης λαμπρόν… Εδώ, άλλωστε, δεν υπάρχει πάγος από τις ΗΠΑ, όπως σαφώς υπήρξε με τους αγωγούς και την πώληση της ΔΕΠΑ στην προηγούμενη φάση. Σε συνδυασμό με την ορθοδοξία, το Άγιο Όρος (βέβαια ο άγιος... Εφραίμ παραμένει στη φυλακή), τον ΠΑΟΚ του Σαβίδη και μια σειρά άλλες μικρές έστω ρωσικές επενδύσεις, ο μαζικός ερχομός ρώσων τουριστών (που, όπως ομολόγησε ο Σαμαράς, ήταν νερό σε ξερό χωράφι), έχουν τη σημασία τους.
Η δημιουργία φιλο-ρωσικού κλίματος στα αδημονούντα σωτηρίας μεσοστρώματα, με όρους ούλτρα καπιταλιστικούς και ιμπεριαλιστικούς σ’ ό,τι αφορά τη Ρωσία, πλέον με συχνά μάλιστα αντιδραστικές απολήξεις, είναι ήδη μια πραγματικότητα στην Ελλάδα και αυτό ήρθε να ενισχύσει η διοργάνωση κοινών εκδηλώσεων για την επέτειο των 185 χρόνων από τον πρώτο κυβερνήτη του ελληνικού κράτους, του (εκ Ρωσίας προερχόμενου) Ι. Καποδίστρια…
Οι συναντήσεις με το σύνολο της πολιτικής- πολιτειακής ηγεσίας (Σαμαρά, Βενιζέλο, Αβραμόπουλο, Τσίπρα και Παπούλια) δείχνουν το αυξημένο ενδιαφέρον των ρώσων να αποκτήσουν όπως – όπως ποδάρι στην κρίσιμη γεωπολιτικά Ελλάδα… Και σίγουρα εκεί που οι οικονομικές σχέσεις δημιουργούν και κρίσιμες πολιτικές δεσμεύσεις, πέρα από την καθαυτή σημασία τους, δεν είναι στην εξαγωγή τομάτας ούτε στους ρώσους τουρίστες. Το κρίσιμο ζήτημα, όπου όμως οι ΗΠΑ έχουν τοποθετηθεί με σαφήνεια και κατάφεραν να επιβάλλουν μέχρι τώρα τις απαιτήσεις τους, είναι το ενεργειακό.
Για την ώρα, φανερά και αποφασιστικά, οι ρώσοι (μετά τις ψυχρές έως εχθρικές δηλώσεις Πούτιν ως απάντηση στο ναυάγιο της ΔΕΠΑ την άνοιξη) διεκδικούν την Τραινοσε, κουνώντας πάλι το χρήμα αλλά βέβαια σε πακέτο με το επίσης προς ξεπούλημα λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Βασικό πρόσωπο της συνοδείας Λαβρόφ ήταν ο διευθύνων σύμβουλος του πανίσχυρου οργανισμού των ρωσικών σιδηροδρόμων (RZD) Βλαντιμίρ Γιακούνιν. Σαφέστατα στρατηγικό το «ντηλ», εφόσον ευοδωθεί, και άξιο για επίκεντρο της επίσκεψης του star της ρώσικης διπλωματίας… Είδομεν.
Όμως, όπως γράφηκε, παρότι ο Λαβρόφ ήταν φειδωλός στις δηλώσεις του στις διάφορες συναντήσεις των αντιπροσωπειών, τέθηκε ξανά και το ζήτημα της ΔΕΠΑ, με απαίτηση βέβαια αλλαγής και πλήρους αποσαφήνισης των όρων που θέτει η Ε.Ε. Γράφηκε, επίσης, ότι συζητήσεις έγιναν και για τον South Steam, τον αγωγό που ενδιαφέρει τη Ρωσία πολύ περισσότερο απ’ ότι ο Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη. Να σημειώσουμε εδώ πως με τους Αζέρους υπάρχουν μια σειρά ζητήματα, τόσο με τον ΤΑΡ που περνά και άρα εξαρτάται από την Τουρκία και με περιορισμένη άλλωστε χωρητικότητα και τροφοδότηση, όσο και με την πώληση της ΔΕΣΦΑ.
Γνωστά, επίσης, τα δημοσιονομικά προβλήματα που έχει ν’ αντιμετωπίσει η κυβέρνηση, γνωστό πλέον και πως ο κουρνιαχτός για τεράστια αποθέματα αερίου στον ελλαδικό χώρο ήταν μάλλον του αέρος. Δεδομένη μ’ όλα αυτά και η αγωνία των καρχαριών του ελληνικού κεφαλαίου να στήσει δουλειές με αγωγούς, τάνκερ μεταφοράς κ.λπ. που δεν προκύπτουν, παρά τις εκδουλεύσεις στους ιμπεριαλιστές που ρημάζουν τη χώρα, ενώ είναι ο δικός τους χώρος δράσης και ύπαρξης. Εξαιρούνται βέβαια οι εθνικοί ευεργέτες, οι εφοπλιστές που είναι ευέλικτοι, ευπροσάρμοστοι, έως ακραίου τυχοδιωκτισμού υπερ-πατριώτες, αλλά πάντα όπου γης και πατρίς (τα καράβια άλλωστε πλέουν παντού), με μια προτίμηση πραγματικής πατρίδας στο city του Λονδίνου.
Μ’ όλα αυτά τα δεδομένα, το πολιτικό προσωπικό, παρότι είναι αναγκασμένο ιδιαίτερα σε φάσεις όξυνσης του ανταγωνισμού στην περιοχή να ορκίζεται στην όποια σιγουριά της Δύσης, ωστόσο δε ξεχνά ποτέ το Μόσχοβο, τώρα μάλιστα που αυτός απαλλάχθηκε από κάθετι κομμουνιστικό.
Υπάρχει άλλωστε και το δεύτερο ζήτημα που αφορά και ολάκερο το σκάκι της περιοχής και τις εξελίξεις στη χώρα μας, μα και δύναται να εξηγήσει, γιατί ο Λαβρόφ είδε πολλούς και από τη σημερινή και από την πιθανή αυριανή (Τσίπρας – Αβραμόπουλος) πολιτική ηγεσία. Το ζήτημα αυτό αφορά τις κόντρες στο στρατόπεδο της Δύσης, που είναι φυσικό να προβάλλονται -και σαφώς προβάλλονται- στην ταραγμένη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Άλλωστε, έχει γραφτεί στο διεθνή τύπο, ότι η χώρα μας κινδυνεύει το 2014 να βρεθεί ξανά στο επίκεντρο του ανταγωνισμού ΗΠΑ – Γερμανίας, με βάση το χειρισμό της κρίσης χρέους. Υπάρχει, άλλωστε, η συνολικότερη σχέση Ρωσίας – Γερμανίας, Ρωσίας – Ε.Ε. καθώς και η κρίση της Ε.Ε. σ’ εξέλιξη. Και όλα αυτά, σε μια φάση που η αδιαμφισβήτητη υπερδύναμη, οι ΗΠΑ, αδυνατεί στο εσωτερικό τους να βρουν αποφασιστικά γραμμή πλεύσης έστω ηγεμονίας για τα παγκόσμια πράγματα, παρότι η ηγεμονία δε φτάνει, για να δώσουν ιμπεριαλιστικές απαντήσεις με δεδομένη την παγκόσμια βαθειά κρίση.
Αν όλα αυτά που τηλεγραφικά αναφέραμε για τον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό τα προβάλλουμε στην περιοχή και στη χώρα μας, τότε ψάξε βρες σταθερότητες, συμβόλαια και πολύ περισσότερο στρατηγικές κατευθύνσεις και διέξοδο από το αδιέξοδο της ελληνικής αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού. Να γιατί έχει νόημα, επομένως, ο Λαβρόφ να ζητά αποσαφήνιση των όρων από την Ε.Ε. για τη ΔΕΠΑ. Όλα μπορούν ν’ αλλάξουν, φαίνεται να πιστεύει η ρώσικη διπλωματία, που κινείται όμως χωρίς αυταπάτες και με επίγνωση των δεδομένων, αξιοποιεί όλα τα ατού της και τα προβλήματα των αντιπάλων της, σ’ όλη την έκταση της σκακιέρας.
Αν η αστική τάξη της χώρας πνίγεται στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ως προς την προοπτική της, την ίδια ώρα σημαντικά τμήματά της πλουτίζουν και ποντάρουν τυχοδιωκτικά σε μεγάλες μπίζνες, ξεπουλώντας τη χώρα και απλώνοντας στο λαό τη φτώχεια, τη δυστυχία και το φασισμό. Υποτάσσονται στην αντιδραστική συμμαχία με το Ισραήλ, δίνουν βάσεις και ό,τι ζητήσουν οι ΗΠΑ και εξοντώνουν τον κόσμο της δουλειάς, με βάση τις κατευθύνσεις και απαιτήσεις της τρόικα.
Ο Λαβρόφ έφυγε και από πίσω έρχεται ο Έτιγκερ, ο επίτροπος ενέργειας της Ε.Ε. Το ενεργειακό σκάκι έχει πολλά λεφτά και μεγάλη γεωπολιτική σημασία και κρισιμότητα. Όμως, ο λαός μας θα παγώσει και φέτος μαζί με όλους τους γύρω λαούς. Την ίδια ώρα, θα ξεπουλιέται ο λιγνίτης και η ΔΕΗ και, πάνω στον ΤΑΡ ή όποιο άλλο αγωγό ή ενεργειακό «ντηλ» θα στήνεται, το GRECOVERY των ντόπιων πλάι στα ξένα αρπακτικά. Το χειρότερο είναι πως το λεγόμενο ενεργειακό και γεωπολιτικό σκάκι στην περιοχή αλέθει ήδη όχι μόνο τα δικαιώματα των λαών μα και την ίδια τη ζωή τους, όταν η φάση του πολέμου είναι αυτή που τελικά κρίνει τις παρτίδες.
Να γιατί είναι ανειρήνευτοι και δε συναντιούνται σε κανένα σημείο οι λαϊκοί αγώνες και αγωνίες με τις προσπάθειες της αστικής τάξης για διέξοδο από την κρίση της. Να γιατί οι ταξικοί αγώνες στη χώρα μας πρέπει να δέσουν σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση με τους αγώνες των λαών της περιοχής. Γιατί μόνο ο λαός μας και οι λαοί με τον αγώνα τους μπορούν να μας προστατέψουν από κάθε λογής σωτήρες και προστάτες.
