«Τσαμπουκάδες» στη βουλή

Ο απόλυτος χουλιγκανισμός και τσαμπουκάς που χαρακτηρίζει, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της «μνημονιακής διάσωσης», το πολιτικο-οικονομικό σύστημα της χώρας, εκφράστηκε αναπόφευκτα και στη βουλή, κατά τη συνεδρίαση για την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια πρόταση, επί της ουσίας, άσφαιρη, τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενό της. Πρόταση «επικοινωνιακή», για εσωτερική κατανάλωση, με αδιάφορα αποτελέσματα (όσο κι αν όλοι αισθάνονται νικητές) και που, δικαιολογημένα, προκάλεσε νυσταλέα αδιαφορία τόσο στους εντός (15 βουλευτές όλοι και όλοι, μεταξύ των οποίων 7 του ΣΥΡΙΖΑ, τον περισσότερο χρόνο), όσο και στους εκτός βουλής (άμαζος ο προαναγγελθείς… ξεσηκωμός, μήπως και πέσει η κυβέρνηση). Τρικυμία σε μελανοδοχείο …και μάλιστα άδειο, όπως ήταν τα έδρανα της βουλής.
Τη στιγμή που πλατιά λαϊκά στρώματα της κοινωνίας δεινοπαθούν στα όρια της επιβίωσης και νέα βάρβαρα μέτρα επιβάλλουν την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων, των πλειστηριασμών (και για την πρώτη κατοικία), τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, περισσότερες διαθεσιμότητες και απολύσεις στο δημόσιο, την επέκταση της «ενοικίασης εργαζομένων», νέα φοροληστεία, νέα μέτρα αποδιάρθρωσης και απορρύθμισης της εργασίας (εργασία με κλήρωση και χρηματοδότηση μέσω ΕΣΠΑ), της υγείας, της παιδείας, της κοινωνικής ασφάλισης και προστασίας, μέτρα που οδηγούν στο απόσπασμα κάθε δικαίωμα στην ζωή, ο αντι- και οι συμ-πολιτευόμενοι της συμφοράς, απέναντι σε όλα αυτά, επιδεικνύουν τον «ανδρισμό» τους στο κοινοβούλιο, κι αυτό ανεξάρτητα από φύλο και θέση.
Οι «μονομάχοι» απαιτούν να τους κοιτάζει ο αντίπαλος στα μάτια, κοιτάζουν αλλού για να μη γελάσουν, είναι για γέλια και για κλάματα ο ένας για τον άλλον, απειλούν με το ίδιο «τρύπιο» νόμισμα, αλληλοπροσκαλούνται σε μονομαχία στο Ελ Πάσο ή όπου αλλού, σε έναν ανούσιο καβγά προσωπικών επιθέσεων. Γιατί, όπως οφείλατε να ξέρατε, ζούμε τη βαρβαρότητα σαν ένα ιδιόμορφο καθεστώς πρωθυπουργικού βίτσιου και βουλευτικών ιδιοτροπιών. Όπου υπερψηφίζουν ή καταψηφίζουν μέτρα και προτάσεις δυσπιστίας προς την κυβέρνηση, νομίζοντας ότι υπηρετούν τη χώρα ενώ την οδηγούν στην καταστροφή από παρεξήγηση, ανικανότητα ή πείσμα. Εξάλλου, στο (σωματικό) βάρος που κουβαλά ο πρωθυπουργός οφείλεται που δεν μπορούν να «υπερπηδήσουν τα εμπόδια».
Ως φαίνεται, ο Α. Τσίπρας διολίσθησε στο επίπεδο του Σαμαρά. Να είναι άραγε κι αυτή η «διολίσθηση» ένας όρος και μια προϋπόθεση για την πρωθυπουργία; Γιατί, προφανώς, στο Τέξας δεν πήγε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να αντιμετωπίσει «καουμπόικα» τους Βενιζέλο και Σαμαρά. Στο Τέξας πήγε και έδωσε φανατικά διαπιστευτήρια υπέρ της ΕΕ και του ευρώ. Συμμετέχοντας στην γενική καταστροφολογία της κεφαλαιοκρατίας και στη τρομοκράτηση του λαού για το τι θα σήμαινε έξοδο για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Πλησιάζοντας με ένα ακόμη βήμα στην τεχνική εξαπάτησης του Σαμαρά: ακύρωση-επαναδιαπραγμάτευση-εφαρμογή των μνημονίων με… εθνικό σχεδιασμό! Αλήθεια, γιατί αυτήν την «σκληρή επαναδιαπραγμάτευση» ή αντικατάσταση του μνημονίου με ένα «εθνικό σχέδιο ανάπτυξης» να μη μπορούν να την κάνουν οι ανεξάρτητοι Ελληνες ή ακόμη και η Χ.Α.; Οι ειδικευμένοι στους ανέξοδους λεονταρισμούς και ψευτοτσαμπουκάδες προς τους «ανθέλληνες» της τρόικας; Αυτό αναρωτιέται κανείς, καθώς αυξημένα, παρά τη δολοφονία του Π. Φύσσα, εμφανίζονται τα δημοσκοπικά ποσοστά της Χ.Α (γύρω στο 10%). Ενώ τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, ας μη το ξεχνάμε αυτό, εκτοξεύτηκαν από 4,6% το 2009 στο 26,89% το 2012, όσο δηλαδή ήταν ή παρίστανε την Αριστερά των κινημάτων και των εξεγέρσεων. Τι να σημαίνει άραγε αυτό για τον, κατά τα άλλα, «συντηρητικό και ακροδεξιό» λαό.
Όπως ήταν αναμενόμενο ήταν ελάχιστη έως ανύπαρκτη η αναφορά στο επίδικο, κατά την συζήτηση της πρότασης μομφής. Στις πραγματικές αιτίες και τον πραγματικό ένοχο της αντιλαϊκής πολιτικής, στη πραγματική λαϊκή διέξοδο από τη βαρβαρότητα. Ο ιμπεριαλισμός των ΔΝΤ-ΕΕ «απλώς» δεν υπάρχει, το πλέγμα των σχέσεων εξάρτησης και υποτέλειας του εγχώριου κεφαλαίου μασκαρεύεται (όταν και όσο τίθεται) σε ζήτημα «προσωπικού ραγιαδισμού» του πρωθυπουργού και των «μερκελιστών». Πουθενά τα κέρδη της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας εν μέσω κρίσης «ευκαιρία».
Κατά 20% αύξησαν τα πλούτη τους και κατά 11% αυξήθηκαν όσοι έχουν προσωπική περιουσία άνω των 30 εκατ. στην Ελλάδα (σύνολο, 505 τα αρπακτικά… τόσο για «το καλό της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού). Παγκοσμίως, τα αρπακτικά αριθμούν 2.170 άτομα (880 περισσότεροι πριν την κρίση), και με συνολική περιουσία 6,5 τρισ. δολάρια (σχεδόν διπλάσια από ό,τι πριν 5 χρόνια). Την ίδια ώρα, ο Σαμάρας τάζει δωρεάν WIFI στους πεινασμένους, γιατί αποδεδειγμένα (;) αυξάνουν το ΑΕΠ. Αντίθετα, η αυτού υψηλότης της τρόικας πάει για σκι, ώσπου να συμφωνήσει στο… ξεσκί η κυβέρνηση.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πάντως, όχι μόνο ότι «λεφτά υπάρχουν». Είναι δείγματα παρασιτισμού, παρακμής και κρίσης αναπαραγωγής. Γιατί, προφανώς, αυτά τα λέφτα δεν μπορούν να επενδυθούν κερδοφόρα. Οι κεφαλαιοκράτες απλώς αποταμιεύουν και… το διασκεδάζουν (καταληστεύοντας, βέβαια, το λαό), όπως θα έκανε ο… καθείς σε περίοδο κρίσης.
Ωστόσο, ακόμη και όταν όλα τα παραπάνω υπονοούνται και δηλώνονται αμυδρά, με το γνωστό «αταξικό, κοινοβουλευτικό τρόπο» (εδώ, εξαιρείται το ΚΚΕ, που ωστόσο αναγορεύει την ταξικότητα σε «δόγμα βιβλικό», χωρίς επί γης συνέπειες), καταντούν απλώς μια «αντιπολιτευτική» φάρσα χωρίς πραγματική ουσία. Κάτι σαν «έξω οι βάσεις από την… χημεία».
Η προσποιητή κινηματική επανεμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ, έξω από τη βουλή, απέτυχε. Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Γιατί ο λαϊκός ξεσηκωμός δεν σκηνοθετείται. Αυτό, βέβαια, το ξέρει πολύ καλά ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως πολύ καλά το ξέρει και το ΚΚΕ.