Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

21 Νοε 2013

ΠΕΡΙ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗΣ…

Μια έντονη συζήτηση-αντιπαράθεση έχει αναπτυχθεί τις μέρες αυτές γύρω από το θέμα της «μετωπικής πολιτικής συμπόρευσης» ανάμεσα σε διάφορες δυνάμεις της Αριστεράς. Το ζήτημα έχει την προϊστορία του, με την πρόταση -την περασμένη άνοιξη- για «τη συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών σε έναν άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση. Χωρίς χρέος, μνημόνια και ευρώ» στην οποία συμμετείχαν δυνάμεις κυρίως από Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής (μετέπειτα Σχέδιο Β) και ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ (από ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Την κίνηση αυτή αντιμετώπισαν με έντονη κριτική οι υπόλοιπες δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καθώς έγινε πριν από τη 2η Συνδιάσκεψή της. Μετά τα «πνεύματα ηρέμησαν», υπήρξε η απόφαση της συνδιάσκεψης για «μετωπική πολιτική συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντι-ΕΕ, αντιιμπεριαλιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς», ξεκίνησαν διμερείς επαφές μεταξύ οργανώσεων το καλοκαίρι, για να φτάσουμε στη σύσκεψη στις 3/10 όπου συμμετείχαν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΕΕΚ, η Κομμουνιστική Οργάνωση Ανασύνταξη, ο σύλλογος «Γιάννης Κορδάτος», η ΟΚΔΕ, το Σχέδιο Β και ανένταχτοι (Γ. Ρούσσης κ.ά.). Μετά «ξανάναψαν τα αίματα», διαπιστώθηκαν ασυμφωνίες, αντιρρήσεις βγήκαν στο προσκήνιο. Στην αντιπαράθεση που έχει ξεκινήσει ανάμεσά τους παρέβηκαν με αποφάσεις τόσο οργανώσεις (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΝΑΡ, Σχέδιο Β, Κ.Ο. Ανασύνταξη) αλλά και ανένταχτοι και στελέχη των δυνάμεων αυτών (Γ. Ρούσσης, Π. Σωτήρης, Π. Δαμέλος, Π. Μαυροειδής, Α. Δραγανίγος κ.ά.).

ΠΟΥ ΔΙΑΦΩΝΟΥΝ;
Παραθέτουμε σημεία από τις τοποθετήσεις (ολοκληρωμένα βρίσκονται στο διαδίκτυο.):
«Το Μέτωπο αυτό συγκροτείται στη βάση του ακόλουθου μεταβατικού προγράμματος 10 σημείων:
4. Έξοδος από το ευρώ και ελεγχόμενη διολίσθηση του εθνικού νομίσματος
5. Ρήξη με την ΕΕ, σε συνεργασία με όλες τις προοδευτικές δυνάμεις της, έως και έξοδος από αυτήν στο βαθμό που η παραμονή σε αυτήν στέκεται εμπόδιο στην υλοποίηση αυτού του προγράμματος
Το παραπάνω πλαίσιο μπορεί να αποτελέσει το πρόκριμα και μιας εκλογικής συνεργασίας.» (Γ.Ρούσσης)

«Οι προγραμματικές θέσεις της μετωπικής συμπόρευσης πρέπει να αποπνέουν θετική διέξοδο, θετικό μήνυμα για τους εργαζόμενους. Δεν μπορεί να περιοριστεί σ’ ένα συνασπισμό δυνάμεων του αντί-. Ο ορίζοντάς της θα πρέπει να είναι το ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων. Γι’ αυτό επιμένουμε ότι η μετωπική συμπόρευση πρέπει να επιτευχθεί πάνω σε προγραμματικούς στόχους με δεδομένη την αυτοτέλεια όλων των συμμετεχόντων, όπως: έξοδο από την ευρωζώνη και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, κατάργηση των μνημονιακών μέτρων, εθνικοποίηση των τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Το ΣΧΕΔΙΟ Β θεωρεί τις προτάσεις του Γιώργου Ρούσση στη συνάντηση της 3ης Οκτωβρίου ως αναγκαία και επαρκή βάση για τη μετωπική συμπόρευση» ΣΧΕΔΙΟ Β

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέτει τους όρους που πρέπει να περιέχει η συμπόρευση: «Πρώτο, τη ρητή διατύπωση της ανάγκης για ρήξη και αποδέσµευση από την ΕΕ. Δεύτερο, το ότι το αναγκαίο πρόγραμμα είναι πρόγραμμα ρήξης µε το κεφάλαιο και τον ιµπεριαλισµό και η πάλη γι’ αυτό ανοίγει το δρόµο για επαναστατικές αλλαγές σε ρήξη µε τον καπιταλισµό, σε µια σοσιαλιστική προοπτική. Τρίτο, ότι το πρόγραµµα αυτό µπορεί να επιβληθεί µε την καταλυτική παρέµβαση του µαζικού κινήµατος και του εργατικού-λαϊκού ξεσηκωµού έξω και πέρα από κάθε συνδιαχειριστική λογική.» Αυτή είναι η πλειοψηφούσα θέση και η παρακάτω -που αντίστοιχα θέτει τα δεδομένα του διαλόγου- αυτή που μειοψήφησε: «α) το μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα όπως αυτό έχει αποτυπωθεί στα παραπάνω ντοκουμέντα, β) την αντισυνδιαχειριστική λογική και την επίγνωση ότι δεν υπάρχει περιθώριο για μια «φιλολαϊκή» κυβερνητική διαχείριση στα πλαίσια του ευρώ, της ΕΕ, του ιμπεριαλισμού (ΝΑΤΟ κ.λπ.) και συνολικότερα του καπιταλιστικού συστήματος, γ) τη λογική ότι η σύγκρουση και ρήξη αυτή θα επιβληθεί με την αγωνιστική κλιμάκωση του μαζικού κινήματος, με την πάλη για τον εργατικό-λαϊκό ξεσηκωμό, δ) την επιμονή στην ανάγκη για επαναστατικές αλλαγές και για τη διεκδίκηση μιας σύγχρονης σοσιαλιστικής προοπτικής.»

Από τη μεριά μας δεν θεωρούμε σωστό να μπούμε σε μια λογική αφ’ υψηλού κριτικής αυτής της αντιπαράθεσης «αποκαλύπτοντας» βυζαντινισμούς ή σκοπιμότητες. Είναι σαφές και θεμιτό κάθε πολιτική οργάνωση να θέτει και να διεκδικεί σε κάθε συνεργασία που προτείνει το πολιτικό πλαίσιο που η ίδια θεωρεί απαραίτητο. Όμως από τη μεριά μας θα επιχειρήσουμε να θέσουμε κάποια ζητήματα.

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Αυτό που συντελείται είναι το αποτέλεσμα των αντιφάσεων και αδιεξόδων του λεγόμενου μεταβατικού (αντικαπιταλιστικού, κομμουνιστικού, σκέτου) προγράμματος. Μια σύλληψης που τέμνει όλες αυτές τις δυνάμεις και συχνά υπόκειται σε προσαρμογές-ανανεώσεις-διαφοροποιήσεις για να εξυπηρετήσει τους εκάστοτε σχεδιασμούς τής κάθε οργάνωσης. Από τη στήριξη αριστερών αντιφατικών κυβερνήσεων (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ) μέχρι ότι δεν υπάρχουν σήμερα δυνατότητες κυβερνητικού προγράμματος φιλολαϊκών μεταρρυθμίσεων (παραπάνω διατύπωση). Από «την έξοδο από την ΟΝΕ και το ευρώ και τη ρήξη με την ΕΕ του κεφαλαίου στην προοπτική της αντικαπιταλιστικής εξόδου από αυτή» μέχρι τη ρητή δέσμευση για έξοδο από την ΕΕ κ.ο.κ. Αυτά δεν παράγουν τίποτα άλλο από σύγχυση και αποπροσανατολισμό για το λαό και τους αγωνιστές της Αριστεράς, καθιστώντας τους ευάλωτους στους κυβερνητικούς ρεαλισμούς του ΣΥΡΙΖΑ.
Από τη μια κυβερνητισμός και από την άλλη άρνηση της πραγματικότητας της εξάρτησης για τον τόπο. Γιατί αυτή η συζήτηση γύρω από την Ε.Ε., όπως διεξάγεται, αντιμετωπίζει σαν «τεχνικό» ζήτημα την «αποδέσμευση» που η άρχουσα τάξη (έστω και με λαϊκή πίεση) θα «απαρνηθεί» τα ευρωπαϊκά αφεντικά της. Από τη μεριά μας βλέπουμε το ζήτημα της εξόδου από την ΕΕ σαν κομμάτι της επαναστατικής ανατροπής του καθεστώτος της υποτέλειας και της εκμετάλλευσης, που φυσικά δεν θα «ξεχνά» τον εταίρο προστάτη πέραν του Ατλαντικού, που η υποτίμησή του (ολοφάνερη σε όλα τα γραπτά τους) κάθε άλλο παρά συγκροτεί τη λαϊκή πάλη απέναντι στον κίνδυνο πολεμικής ανάφλεξης στην περιοχή. Χωρίς το σπάσιμο των δεσμών του ιμπεριαλισμού δεν μπορούν να λυθούν τα οικονομικά, κοινωνικά προβλήματα του λαού μας.
Αυτά τα τελευταία στην αντιπαράθεση που διεξάγεται ουσιαστικά είναι εκτός της ατζέντας. Αιτήματα, στόχοι πάλης των εργαζομένων, της νεολαίας, του λαού μας συνολικά, φαίνεται να μη «χωρούν» στα σχέδια της συμπόρευσης που «σκέφτεται» και οραματίζεται μεγάλα πράγματα (εθνικοποίηση και εργατικός και κοινωνικός έλεγχος του τραπεζικού συστήματος και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση, με σχεδιασμένη παραγωγική αναδιάρθρωση της οικονομίας κ.λπ.), προσπερνώντας βιαστικά τα «μικρά» ζητήματα -σα δεδομένα- ενώ είναι τα ζητούμενα για τη λαϊκή υπόθεση. Ουσιαστικά αποτελεί μια ιδιότυπη (αλά ΚΚΕ) αναχώρηση από την ταξική πάλη και τις απαιτήσεις της και άρνηση συμβολής στη συγκρότηση των όρων και των προϋποθέσεων Μετώπου Αντίστασης-Διεκδίκησης και Ανατροπής της επίθεσης.
Οι δυσκολίες της περιόδου, οι απανωτές ήττες των εργαζομένων έχουν οδηγήσει μια σειρά δυνάμεις σε μετατοπίσεις ρεαλιστικές και άμεσες (έτσι θεωρούν) που ουσιαστικά ακολουθούν την όλη κίνηση του πολιτικού φάσματος προς τα δεξιά (από τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ). Από την άλλη, οι θετικές διατυπώσεις άλλων δυνάμεων αμφιβάλλουμε αν αποτελούν μια μόνιμη αναφορά και όχι μια τακτική μετατόπιση με στοιχεία αυτοσυντήρησης.

ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΕΚΛΟΓΕΣ…
Είναι σαφές ότι οι εξελίξεις αυτές προέκυψαν και από τις εκλογικές σκοπιμότητες της κάθε δύναμης. Είτε ομολογείται ανοιχτά είτε κρύβεται επιμελώς, ήδη όλες οι δυνάμεις αυτές παίρνουν θέση για τις ερχόμενες ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές εκλογές. Τόσο η αδιαπραγμάτευτη στάση για άμεση έξοδο από την ΕΕ όσο και η τμηματική μεθόδευση αποχώρησης από την ΟΝΕ και το ευρώ θα «συναντηθούν» στην κάλπη για το Ευρωκοινοβούλιο προσπαθώντας να ξαναφουντώσουν οι «εκλογικές ελπίδες» (αυταπάτες δηλαδή) σε έναν λαό που καθημερινά σπρώχνεται στην εξαθλίωση.
Πέρα όμως από τους εκλογικούς σχεδιασμούς υπάρχει η όξυνση της ταξικής πάλης, η μεγάλη πίεση που ασκεί η πραγματικότητα σε όλους μας. Τα κενά που έχει αφήσει η ήττα του κομμουνιστικού κινήματος απαιτείται να καλυφθούν μετατοπίζοντας τους συσχετισμούς υπέρ της λαϊκής υπόθεσης. Από τη μεριά μας –το έχουμε αποδείξει- θα στηρίξουμε οποιαδήποτε συνεργασία, μετωπική συμπόρευση, συμμαχία μικρότερη ή μεγαλύτερη που θα βάζει στόχο την ανατροπή των μέτρων και της επίθεσης κυβέρνησης ΕΕ-ΔΝΤ, που θα ενισχύει τους αγώνες του λαού μας . Θα επιμείνουμε να προωθούμε με κάθε ευκαιρία τις κοινές πρωτοβουλίες και τον κοινό αγώνα ενάντια στη βάρβαρη πολιτική, με σεβασμό στη φυσιογνωμία και τις απόψεις τής κάθε οργάνωσης.
Είναι ανάγκη και απαίτηση των καιρών, κόντρα στην παράλυση και την αδράνεια της προσμονής κυβερνητικών εναλλαγών διαχείρισης της κρίσης του συστήματος, να ενισχυθεί και τελικά να επικρατήσει τόσο στους αγωνιστές της Αριστεράς αλλά και σε όλο τον κόσμο που δίνει τις μάχες του η κατεύθυνση: όλα τα ζητήματα να κριθούν στην πάλη και στο κίνημα.