Ισπανική υποχώρηση

Την υποχώρηση της ύφεσης στην Ισπανία καταγράφουν τα στοιχεία που δίνει επίσημα η χώρα. Η κεντρική τράπεζα της Ισπανίας ανακοίνωσε ότι η οικονομία της χώρας κατέγραψε ανάπτυξη 0,1% το τρίτο τρίμηνο, έπειτα από εννέα συναπτά τρίμηνα συρρίκνωσης, καθώς είχε πληγεί σφοδρά από την έκρηξη της φούσκας των ακινήτων. Πραγματικά περίεργη υποχώρηση, αφού σύμφωνα με την κυβέρνηση της Ισπανίας, παρά την ανάκαμψη της οικονομίας, το τρίτο τρίμηνο στο σύνολο του έτους, το ισπανικό ακαθάριστο εθνικό προϊόν θα συρρικνωθεί κατά 1,3% φέτος, ενώ το 2014 αναμένεται να επανέλθει σε ανάπτυξη, 0,7% του ΑΕΠ.
Αυτό δεν εμπόδισε τον γενικό γραμματέα του ΟΟΣΑ, Γκουρία, να δηλώσει πως η χώρα αρχίζει να εξέρχεται από την «διακεκαυμένη ζώνη». Σύμφωνα με τον Γκουρία, η Ισπανία «άρχισε να αναπτύσσεται χάρη στην αύξηση των εξαγωγών αλλά και διότι είναι πιο ανταγωνιστική» σε σχέση με την Ευρώπη αλλά και «επειδή προχώρησε σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», ιδίως «όσον αφορά το κόστος εργασίας». Δεν έχει άδικο από κάποια άποψη. Η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα από πολλές απόψεις. Μπορεί να εκμεταλλευτεί την «εσωτερική υποτίμηση» και προς όφελος της δικής «της» αστικής τάξης, σε μεγέθη και κλίμακες που η αντίστοιχη ελληνική αδυνατεί να καλύψει.
Ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ ήταν βέβαια αισιόδοξος, με την γενικότερη έννοια, για όλη την παγκόσμια οικονομία: «Βιώσαμε μια πολύ δύσκολη περίοδο, πολύ περίπλοκη, από κοινωνικής κι επίσης από πολιτικής άποψης. Αλλά αρχίζουμε να βλέπουμε αποτελέσματα» δήλωσε ο Μεξικανός Γκουρία, μιλώντας κατά την διάρκεια συνέντευξης Τύπου στο Σαντιάγο, όπου παρουσίασε μια έκθεση σχετικά με την οικονομία της Χιλής.
Όσο δε για την ανεργία, παράγοντα της οικονομίας που, και στην περίοδο των «παχιών(!) αγελάδων», «κρατιόνταν» στα ψηλότερα επίπεδα της ευρωζώνης δεν αναμένεται να κατέβει από το επίπεδο των 23,6% (μόνο η ανεργία στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερη).
Σήμερα έχει ξεχαστεί η φιλολογία για τη γενιά του «ni, ni», δηλαδή τη γενιάς του «ούτε-ούτε» που αρνιόνταν τόσο να δουλέψει όσο και να σπουδάσει, γιατί υπήρχε το χρήμα του εύκολου δανεισμού και το γερό χαρτζιλίκωμα από τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Φυσικά, αυτό αφορούσε την μεσαία τάξη -όσο την αφορούσε- καθώς αρκετά σύντομα αντικαταστάθηκε από τη γενιά του «no, no», δηλαδή της άρνησης και της εργασίας και των σπουδών από τα μέτρα που στην Ισπανία εξακολουθούν να μην είναι μνημονιακά (τυπικά η χώρα δεν έχει υπογράψει μνημόνιο), ωστόσο δεν υπολείπονται σε αντιλαϊκότητα. Και ήταν αυτή η γενιά που τόσο λοιδορήθηκε στην προηγούμενη περίοδο και γέμισε με «αγανακτισμένους» τις πλατείες.
Εν πάσει περιπτώσει, αυτή την περίοδο της έκθεσης στον τραπεζικό δανεισμό, φρόντισε να υπενθυμίσει ο πολύς και γνωστός και στα… μέρη μας Ντάινσεμπλουμ που, εκπροσωπώντας την Ευρωζώνη, δήλωσε πως η «κατάσταση της ρευστότητας των τραπεζών έχει βελτιωθεί», σε επιστολή του προς το ολλανδικό Κοινοβούλιο.
Άλλη μια αισιόδοξη εκτίμηση γενικότερου χαρακτήρα. «Ωστόσο, υπογράμμισε, πως η αδύναμη κατάσταση της οικονομίας συνεχίζει να ασκεί πιέσεις στον ισπανικό τραπεζικό τομέα». Και προειδοποίησε ότι «η κατάσταση στον τραπεζικό τομέα θα πρέπει συνεπώς να παρακολουθείται στενά». Ας σημειωθεί εδώ πως από τα τέσσερα «είδη» χρέους (χρέος του χρηματοπιστωτικού τομέα, δημόσιο χρέος, μετοχές, ιδιωτικός στεγαστικός δανεισμός), η ισπανική περίπτωση καλύπτει το πρώτο και το τέταρτο «είδος». Και φυσικά δεν υπολείπεται και η περίπτωση του δημόσιου χρέους, αν αυτό δεν υποκρύπτονταν πίσω από τους προϋπολογισμούς των περιφερειακών περιοχών της που, ως γνωστό, βουλιάζουν στα χρέη τους. Ο φετινός κεντρικός κρατικός προϋπολογισμός είναι εξάλλου ένας από τους πιο φτωχούς και σκληρά πετσοκομμένους σε κοινωνικές δαπάνες, των τελευταίων χρόνων.
Γι’ άλλη μια φορά, η διάσταση ανάμεσα στους δήθεν «γαλαντόμους» υπερατλαντικούς ή διατλαντικούς οικονομικούς παράγοντες και στους «σκληρούς» ευρωπαίους επίτροπους που φροντίζουν να προσγειώσουν τις οικονομικές εκτιμήσεις στην πραγματικότητα των δημοσιονομικών προσαρμογών, εκδηλώνεται και επί ισπανικού εδάφους.
Εξάλλου, οι ευρωπαίοι κατευθύνονται στην αξιολόγηση των μεγαλύτερων 128 τραπεζών της ευρωζώνης που θα ολοκληρωθεί στο τέλος του 2014 (ανάμεσα τους και η περίπτωση της τράπεζας που δεν δέχτηκε τη «διάσωση» μέσω του ΕΜΣ, ύστερα από την επιμονή της ισπανικής κυβέρνησης). Αν φυσικά μέχρι τότε όλα πάνε «καλά»...