«Γιατί χαίρεται ο κόσμος (του χρηματιστηρίου, ποιος άλλος;) και χαμογελά»;

Μεγάλο πάρτι, φαίνεται, γίνεται στο χρηματιστήριο.
Σύμφωνα με την Deutsche Bank, «αναφορικά με το ελληνικό χρηματιστήριο, η ελληνική αγορά έχει τις καλύτερες επιδόσεις στις αναδυόμενες αγορές από τις αρχές του έτους, αλλά ακόμη δεν είναι υπερτιμημένη. Το ΧΑ έχει αποδώσει 57,9% φέτος σε όρους δολαρίου έναντι -0,4% των υπολοίπων αναδυόμενων αγορών, ωστόσο απ' το Δεκέμβριο του 2000 μετρά απώλειες 59% έναντι +320% για τις αναδυόμενες».
Στην έκθεση της -που κατά βάση αναφέρεται στη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας- η γερμανική τράπεζα μας τοποθετεί στις αναδυόμενες αγορές! Όχι μόνο αναδυόμενη αλλά και μη υπερτιμημένη επιπλέον, πράγμα που σημαίνει πως υπάρχει χώρος για μεγαλύτερο πάρτι αποδόσεων. Παρόλα αυτά, η πτώση από τη μεγάλη ληστεία του 2000 εξακολουθεί να είναι μεγάλη…
Ποιος όμως αποφάσισε να τοποθετήσει την Ελλάδα στις αναδυόμενες αγορές και σέρνει το χορό; Και μάλιστα σε μια περίοδο που, για το λαό της, η… κατάδυση αρχίσει να λαμβάνει χαρακτηριστικά, όπως γράφουν, ανθρωπιστικής κρίσης που μόνο σε περίοδο πολέμου εκδηλώνονται και περιγράφονται;
Τρία είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της ανόδου: Η σταθεροποίηση ενός πλαισίου κατεδάφισης εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και άλλων «αγκυλώσεων» και φυσικά οι αποκρατικοποιήσεις, η παγιοποίηση της διάρθρωσης του ελληνικού χρέους (έχουμε επανειλημμένα ασχοληθεί) και τρίτο, το γεωπολιτικό σκάκι που διεξάγεται γύρω από τα ζητήματα των ενεργειακών αποθεμάτων και με ατζέντα ευρύτερη των ενεργειακών.
Φορείς αυτής της ανόδου είναι, στο εσωτερικό, κλάδοι και επιχειρήσεις –όσοι έχουν απομείνει- που παρουσιάζουν κερδοφορία εν ενεργεία ή επειδή επίκειται η πώληση τους. Η Εθνική Τράπεζα, η ΔΕΗ, η Τιτάν, τα ΕΛΠΕ , η Jumbo και η Folli Follie και φυσικά ο ΟΤΕ και ο ΟΠΑΠ, οδηγοί στην κούρσα. Αυτές τουλάχιστον είναι οι ελληνικές επιχειρήσεις που συμπεριλαμβάνονται στον παγκόσμιο δείκτη αναδυόμενων αγορών MSCI, με την «φιλοδοξία» να ενταχτούν σ’ αυτήν η Alpha Bank, η Βιοχάλκο και η Motor Oil, με μικρότερες φυσικά πιθανότητες.
Όσο για τη ΔΕΗ, τα πράγματα εμφανίζονται λίγο περιπεπλεγμένα, καθώς μόλις το 2007 η μετοχή της ήταν στα 36 ευρώ ενώ το 2013 μετά βίας κρατιέται στα 10 ευρώ (!), με τους διεθνείς επενδυτές να εκφράζουν «συγκράτηση», καθώς απαιτούν και άλλες αναδιαρθρώσεις στα δίκτυα διανομής κλπ.
Ιδιαιτερότητα έχει ο κλάδος των τραπεζών. Πρόκειται για τα περίφημα warrants, δηλαδή τις ανταλλαγές μετοχών από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών που υπόσχονται μελλοντικές αποδόσεις.
Αλλά και άλλες 41 ελληνικές επιχειρήσεις βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος πλειάδας τριών κατηγοριών funds, δηλαδή επενδυτικών σχημάτων.
Aυτά τα funds χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα λεγόμενα παθητικά, όσα δηλαδή συναρτούν την επενδυτική τους δράση από τις επιδόσεις κερδοφορίας των εταιρειών, τα λεγόμενα ενεργητικά που δεν συναρτούν τη δράση τους από τους δείκτες του χρηματιστηρίου και της συγκεκριμένης εταιρικής κερδοφορίας αλλά από τις γενικότερες εκτιμήσεις για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, του χρέους κλπ. Υπάρχει, τέλος, και η κατηγορία των πολύ επιθετικών κεφαλαίων hedge funds και μεγαλοεπενδυτών, που δραστηριοποιούνται στα warrants των ελληνικών τραπεζών αλλά και στο μετοχικό τους κεφάλαιο. Ένα τέτοιο επενδυτικό κεφάλαιο έχει «χτίσει» θέσεις στην Τράπεζα Πειραιώς. Ο κατάλογος των funds προκαλεί επενδυτικό… δέος: Baupost, Eaglevale, Dromeus Capital, Falcon Edge, York Capital, Och-Ziff, Wellington Capital, Farallon Capital, QVT Financial, Fidelity, θεσμικοί όπως η Paramount Services και πιο παραδοσιακά ονόματα, όπως τα Fortress, Sal. Oppenheimer, Rockefeller & Co., Capital Group, Third Point και Soros Fund Management.
Πρόσφατα, μεγάλος υπερατλαντικός επενδυτής έγινε ο τρίτος κατά σειρά μέτοχος της εμβληματικής και καθόλου… κρατικοδίαιτης ΜΕΤΚΑ, των συμφερόντων Μυτιληναίου.
Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των τοποθετήσεων (πάνω από 1 δις, σύμφωνα με τον οργανισμό του χρηματιστηρίου) «κούρνιασε» στον τραπεζιτικό τομέα.
Υπάρχει ένα νέο στοιχείο αυτής της μεγάλης ροής ζεστού και «έξυπνου» χρήματος: Για πρώτη φορά, μετά την επταετία όπου ο γνωστός χουντικός Πάππας έφερε την COCA COLA στην Ελλάδα, σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας «Κεφάλαιο», εκδηλώνεται επενδυτικό ενδιαφέρον από αμερικάνικες επιχειρήσεις για επενδύσεις που ήδη κάνουν τις πρώτες επαφές τους με έλληνες επιχειρηματίες. Η σαραντάχρονη επενδυτική «αποχή» των αμερικάνων από την Ελλάδα, παρά τα παχιά λόγια και τις υποσχέσεις προς τις ελληνικές κυβερνήσεις (ειδικά των ελληνοαμερικάνικων), βαίνει μήπως προς το τέλος της; Σίγουρα, το γεωπολιτικό παιχνίδι που διεξάγεται υπερβαίνει πολλές φορές τις οικονομικές σκοπιμότητες και στοχεύσεις, αν και στο σημείο αυτό οικονομία και πολιτική φαίνεται να συμβαδίζουν.
Πόσο σταθερότητα μπορεί να εμπνεύσει αυτή η –κατά βάση συνεχής, με μικρές περιόδους πτώσεις- άνοδος του ελληνικού χρηματιστηρίου;
Κατ’ αρχήν, γίνεται επί τη βάσει της κατεδάφισης ό, τι δικαιώματος υπήρξε και υπάρχει. Χωρίς μάλιστα τη συμμετοχή της μεσαίας τάξης, που, αυτή την περίοδο, όχι μόνο δεν μπορεί να δανειστεί για να παίξει στο χρηματιστήριο, όπως το 2000 της μεγάλης ευρωπαϊκής ευφορίας, αλλά επιπλέον βγάζει καταθέσεις για να πληρώσει τα χαράτσια. Το παιχνίδι είναι φανερά για μεγάλους «παίκτες» και άρπαγες. Οι διάφοροι οίκοι γνωρίζουν τα πήλινα πόδια αυτής της ανόδου και φροντίζουν να υπενθυμίζουν τη σχέση του ΑΕΠ με τη συνεχιζόμενη ύφεση, αν και καλούν για αξιοποίηση των «θετικών» μηνυμάτων στη βάση που αναλύθηκε πιο πάνω. Πρόσφατη είναι εξ άλλου η κατακρήμνιση των αναδυόμενων αγορών της «ισχυρής περιφέρειας». Όπως είδαμε, η ρευστότητα κατευθύνεται κατεξοχήν στον τραπεζιτικό κλάδο και το διάστημα μέχρι το καλοκαίρι είναι αρκετά «μακρύ» από πολλές απόψεις.
Κανείς βέβαια –αν δεν μεσολαβήσουν τέτοιες ή «άλλες» ανατροπές- δεν θα διακινδύνευε αυτή την κερδοφορία, τις αποδόσεις και την απρόσκοπτη αρπαγή των θυσιών του ελληνικού λαού και του πλούτου του. Αν και σε αυτό το σημείο ο ανταγωνισμός αποφαίνεται πολύ βασανιστικά για το ποιος θα πάρει τι. Τα κέρδη είναι όμως υπαρκτά. Έτσι αποκαλύπτεται και το πραγματικό υπόβαθρο των εκβιασμών που σήμερα ασκούνται. Ποιος θα έχανε από μια ελληνική «κατάρρευση»; Προστίθενται πολλοί στον κατάλογο…