ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΜΑΤ ΣΤΗΝ ΕΡΤ Κάτω τα χέρια από τους εργαζόμενους της ΕΡΤ! Στους δρόμους θα σπάσει η τρομοκρατία!

Την εισβολή των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ επέλεξε η δικομματική κυβέρνηση Σαμαρά ως απάντηση στον πολύμηνο αγώνα των εργαζομένων. Η εισβολή πραγματοποιήθηκε ξημερώματα της Πέμπτης 7/11, λίγο μετά τις 4:00 τα ξημερώματα, και συνοδεύτηκε από τις προσαγωγές εργαζομένων που αργότερα αφέθησαν ελεύθεροι. Η σχεδιασμένη και συντονισμένη επιχείρηση των δυνάμεων καταστολής αριθμούσε πάνω από 10 διμοιρίες των ΜΑΤ, αλλά και άλλες μονάδες της ΕΛΑΣ.
Η εισβολή των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο ήρθε ως φυσική συνέχεια του -πραξικοπηματικού χαρακτήρα- κλεισίματος της ΕΡΤ στις 11 του περασμένου Ιούνη. Παράλληλα, εντάσσεται στο πλαίσιο που ορίζει η βάρβαρη, ταξική επίθεση του συστήματος στα δικαιώματα του λαού και η κλιμάκωση της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής που τη συνοδεύει. Ένα αντιδραστικό πλαίσιο που στοχεύει στο χτύπημα και το τσάκισμα του ενός και μοναδικού «άκρου» για το σύστημα που είναι οι λαϊκοί και εργατικοί αγώνες. Ένα αντιδραστικό πλαίσιο που επιδιώκει να επιβάλει τη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού δια πυρός και σιδηρού, που ενισχύεται από το «κράτος έκτακτης ανάγκης», από το δόγμα «νόμος και τάξη» και από τη «θεωρία των δυο άκρων». Εδώ για το σύστημα δεν χωρούν διαχωρισμοί σε δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους. Με τη στοίχιση των δικαστικών αρχών προχωρεί με συνεχείς επιστρατεύσεις αγωνιζόμενων κλάδων (ναυτεργάτες, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς), με ΜΑΤ στη Χαλυβουργία, με ΜΑΤ σε κάθε διαμαρτυρία ή απεργιακή συγκέντρωση έξω από κάθε εργασιακό χώρο.
Η κυβέρνηση οδηγήθηκε στην επιλογή της εισβολής στην ΕΡΤ με τα ΜΑΤ όντας πολιτικά απονομιμοποιημένη στις συνειδήσεις του λαού. Η μαζική έκφραση της λαϊκής αλληλεγγύης προς τους εργαζόμενους της ΕΡΤ και η εναντίωση στο «μαύρο», δημιούργησε κυβερνητικούς τριγμούς, τραυμάτισε τον τότε τρικομματικό κυβερνητικό συνασπισμό οδηγώντας στην αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ. Το στήσιμο της Δημόσιας Τηλεόρασης (ΔΤ), επίσης με σωρεία αντισυνταγματικών διαδικασιών, επιλέχτηκε κυρίως ως πολιορκητικός κριός απέναντι στον αγώνα των εργαζομένων.
Παρ’ όλα τα προβλήματα και τις αδυναμίες που εμφανίστηκαν στην πορεία του αγώνα, η παρουσία των εργαζομένων στο ραδιομέγαρο άλλα και στους σταθμούς της επαρχίας, που συνεχίζουν να εκπέμπουν, ήταν αγκάθι στα χέρια της κυβέρνησης. Πόσο μάλλον όταν βρίσκεται υπό την... ιερά εξέταση των τροϊκανών αφεντικών της με το θέμα των απολύσεων στο τραπέζι και το ζήτημα της ΕΡΤ ακόμα ανοιχτό. Με αυτή την έννοια, το μήνυμα από την εισβολή στο ραδιομέγαρο, εκτός από τους εργαζόμενους και το λαό, είχε και δεύτερο αποδέκτη, τους ιμπεριαλιστές, δηλώνοντας ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είναι διατεθειμένη να προχωρήσει την επίθεση με οποιοδήποτε τρόπο και κόστος. Ακόμα και αν χρειαστεί, όπως διεμήνυσε με αφορμή την εκπομπή αφιερώματος των εργαζομένων της ΕΡΤ από κτήριο του Πολυτεχνείου, να εισβάλουν οι δυνάμεις καταστολής στο Πολυτεχνείο, 40 χρόνια μετά την Εξέγερση και ανήμερα του εορτασμού.
Από την άλλη μεριά, αυτή του αγώνα των εργαζομένων, αλλά και των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και σε σχέση με τον αγώνα αυτό, έχουν προκύψει κάποια δεδομένα. Επειδή, βέβαια, ο αγώνας είναι σε εξέλιξη, δεν είναι ώρα για ένα συνολικότερο απολογισμό. Ωστόσο, είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε στα δεδομένα και σε ορισμένα συμπεράσματα που προέκυψαν από την κινητοποίηση που πραγματοποιήθηκε στις 7/11 στο ραδιομέγαρο μετά την εισβολή των ΜΑΤ:
Πρώτον: Η κρατική τρομοκρατία δεν έσπασε και ότι οι κινητοποιήσεις από την εισβολή και μετά δεν μπόρεσαν να δώσουν την παραμικρή απάντηση. Προφανώς, η μικρή συμμέτοχη του λαού και των εργαζομένων δεν ευνόησε μια τέτοια κατεύθυνση.
Γιατί, όμως, αυτή τη φορά στο κάλεσμα των εργαζομένων δεν είχαμε μαζικές κινητοποιήσεις; Αν μια πλευρά είναι ο γενικότερος συσχετισμός δύναμης υπέρ του συστήματος, η κατάσταση της Αριστεράς και το γενικότερο αντιδραστικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί, υπάρχει και η άλλη πλευρά που είναι πιο ελέγξιμη: Πού ήταν τα πρωτοβάθμια σωματεία, πού ήταν οι «ταξικές» δυνάμεις, πού ήταν οι συντονισμοί σωματείων και ομοσπονδιών που εξαγγέλλονται, στήνονται και ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια;
Δεύτερον (και σε συνάρτηση με το πρώτο): Δεν τέθηκε το ζήτημα να απαντηθεί η κρατική τρομοκρατία. Το ΚΚΕ «ξεμπέρδεψε» εύκολα με την ουσιαστική απουσία του (παραβρεθήκαν βουλευτές και μέλη του). Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ «έδωσε τα ρέστα του». Κινήθηκε ως υπεύθυνη αξιωματική αντιπολίτευση. Ουσιαστικά, έθεσε ως επίδικο την επίβλεψη της «παράδοσης-παραλαβής» από τους βουλευτές του. Μετέτρεψε την κινητοποίηση σε φιέστα για την πρόταση μομφής που κατέθεσε, καλώντας στη συγκέντρωση ο κόσμος να ενισχύσει την πολιτική γραμμή του και όχι την πραγματική μάχη που έπρεπε να δοθεί.
Τρίτον: Τη γραμμή αυτή του ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησαν πιστά η ηγεσία της ΠΟΣΠΕΡΤ και οι δημοσιογράφοι που, βγάζοντας δελτίο την ώρα της κινητοποίησης, έστησαν ένα κοινοβουλευτικό πάνελ με βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝ.ΕΛ., ενώ «δεν είδαν» δυνάμεις όπως η ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που βρίσκονταν στην κινητοποίηση με τα πανό τους. Για πρώτη φορά, μάλιστα, σε κινητοποίηση που καλύπτεται ζωντανά ήρθαμε αντιμέτωποι με την δυσφορία διαφόρων καλοθελητών, όταν από το μπλοκ της ΛΑΪΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ φωνάχτηκαν συνθήματα ενάντια στις εκλογικές αυταπάτες.
Τέταρτον: Τα επιχειρήματα περί οικονομικής απώλειας του Δημοσίου από το κλείσιμο της ΕΡΤ και περί του προγράμματος της ΕΡΤ σε σχέση με τη ΔΤ (που έχουν βάση), αλλά και περί δείγματος αυτοδιαχείρισης (που δεν έχει καμιά βάση), δεν μπορούν να τροφοδοτήσουν ούτε την εργατική διεκδίκηση ούτε την ταξική και λαϊκή αλληλεγγύη.
Πέμπτον: Η απόφαση να μην υπάρξει κινητοποίηση στο κέντρο της Αθήνας παρά μόνο κάλεσμα για σύσκεψη σωματείων και ομοσπονδιών, ανέδειξε για μια ακόμη φορά την απροθυμία της συνδικαλιστικής ηγεσίας της ΠΟΣΠΕΡΤ να αναλάβει την ευθύνη μιας μαζικής αντιπαράθεσης με την κυβερνητική επιλογή να εισβάλει στην ΕΡΤ. Κατάντησε τραγελαφική η συνεχής επανάληψη της ανακοίνωσης-διευκρίνησης του Καλφαγιάννη ότι το απογευματινό κάλεσμα της επόμενης ημέρας στα Προπύλαια αφορούσε μόνο συνδικαλιστές (για όποιον δεν είχε καταλάβει καλά)!!!
Αυτά τα δεδομένα σίγουρα επιδρούν αρνητικά, την ώρα που απαιτείται η ολόπλευρη στήριξη του αγώνα, η κινηματική του ένταση και η απαγκίστρωσή του από τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και ο συντονισμός του με αγωνιζόμενα κομμάτια του λαού και των εργαζομένων.