Αντιφασιστική νομιμότητα και νόμιμος φασισμός

Πριν καλά καλά… κοπάσουν οι (δικαιολογημένες) χαρές για το μάντρωμα των κορυφαίων «στελεχών» της Χρυσής Αυγής, η κοινωνία πληροφορήθηκε ότι κανένας θύλακάς της δεν είχε δημιουργηθεί στις δυνάμεις καταστολής (σύμφωνα με το σχετικό πόρισμα). Την ίδια ώρα περίπου, ο γιος του δράκουλα (όπως τον αποκαλεί ο λαός μας) υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης έκανε την απίστευτα κυνική δήλωση σε βελγική εφημερίδα ότι η εφαρμογή των απολύσεων είναι «κάπως σαν εφαρμογή στρατιωτικού νόμου»! Η μετέπειτα διάψευση για τη φράση που «δε θα διανοείτο ποτέ να εκστομίσει» είναι σαφές ότι δεν πείθει κανέναν, γιατί, απλώς, είναι ακριβής σε σχέση με την επιθετικότητα του συστήματος, της τρόικα και της κυβέρνησης.
Πώς όμως συνδέονται τα παραπάνω; Τι σχέση έχουν οι φασίστες της φυλακής με τους φασίστες της κυβέρνησης και όλοι αυτοί με τους δέκα (!) αστυνομικούς που, σύμφωνα με το πόρισμα, συνδέονται με τη Χρυσή Αυγή; Πώς μπορεί υπό το φως αυτών των εξελίξεων να σε κανείς το στόχο της συντριπτικής πλειοψηφίας της Αριστεράς «να κλείσουν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής» αλλά και τη συνολική στάση της να αποκόπτει το φαινόμενο της συμμορίας αυτής από τη σύμπλεξή του με άλλες πολιτικές παραμέτρους;
Ας ξεκαθαρίσουμε δύο πράγματα: Το ένα είναι ότι δεν είμαστε εμείς εκείνοι που έχουμε την τάση να τα ανάγουμε όλα στο «αυτός είναι ο καπιταλισμός» και να αδιαφορούμε –αθωώνοντάς τις- για ιδιαίτερες και πιο απάνθρωπες εκφράσεις της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Το άλλο είναι ότι δεν αποκλείουμε με απολυτότητα τη χρησιμοποίηση αστικών θεσμών όπως τα δικαστήρια, τον αστικό τύπο κλπ, ως μέσα που μπορεί να εκμεταλλευτεί ο λαός και η Αριστερά κατά την κίνηση τους.
Ως κομμουνιστές, όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητάμε τις σχέσεις των πραγμάτων, να μην τσιμπάμε στην πρώτη ευκολία (κάτω από το βάρος της… δυσκολίας) και, πάνω από όλα, να μην αντιστρέφουμε την ιεράρχηση των πλευρών των ζητημάτων.
Η «Χρυσή Αυγή» λοιπόν δεν ήταν απλώς η… «Χρυσή Αυγή». Ηταν το αποτέλεσμα της επιλογής του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού να φασιστικοποιήσει τον εαυτό του, να κλιμακώσει τον ταξικό πόλεμο απέναντι στο προλεταριάτο και τα λαϊκά στρώματα, να οξύνει την καταστολή, να κουρελιάσει ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα, να επενδύσει στην ενίσχυση των πιο ακραίων και αντιδραστικών θεωρήσεων.
Ηταν τα ΜΜΕ αυτού του συστήματος που έλεγαν σε κάθε δολοφονία με άγνωστο το δράστη ότι «πρόκειται πιθανώς για αλλοδαπό». Ηταν οι υπουργοί αυτού του συστήματος που βάφτιζαν κάθε εργατική κινητοποίηση «υποκινούμενη και καταστρεπτική για τον τόπο». Ηταν οι «δεξαμενές σκέψεις» αυτού του συστήματος (με την πολύτιμη αρωγή όλου του «αριστερού» αντικομμουνιστικού συρφετού) που εξίσωναν το φασισμό με τον κομμουνισμό και το Χίτλερ με το Στάλιν. Ηταν οι δυνάμεις καταστολής αυτού του συστήματος που μάτωναν (επιδεικτικά, μπροστά τις κάμερες) κάθε λαϊκή κινητοποίηση και ήταν τα δικαστήρια αυτού του συστήματος που καταδίκαζαν τα θύματα και αθώωναν τους θύτες. Ηταν η πολιτική τακτική αυτού του συστήματος και αυτής της πολιτικής να παράγουν τον «κοινωνικό αυτοματισμό», δηλαδή το συλλογικό κανιβαλισμό.
Όσο, η καπιταλιστική κρίση (πολλαπλασιασμένη στην εξαρτημένη Ελλάδα) βάθαινε, τόσο η φασιστικοποίηση γινόταν η επίσημη, η «νόμιμη», η μοναδική επιλογή του συστήματος. Και «νόμιμο» παιδί αυτής της επιλογής ήταν η (έστω και χωρίς σχέδιο και προγραμματισμό) θεαματική ισχυροποίηση της Χ.Α.
Για λόγους, στους οποίους έχουμε αναφερθεί, το σύστημα αποφάσισε να κοντύνει τις φιλοδοξίες της συμμορίας. Ισως και να της κόψει εντελώς τα φτερά. Ετσι κι αλλιώς το σύστημα στην Ελλάδα έχει πλούσια εμπειρία από παρακρατικές συμμορίες, που και σε πιο δύσκολα χρόνια τις είχε στο πλάι του, χωρίς να τους επιτρέψει να αποκτήσουν απεριόριστη αυτονομία και φιλοδοξίες. Και όπως φάνηκε καθαρά, μια συμμορία που δρα και αναπνέει δίπλα στο κράτος, εξαϋλώνεται γρήγορα οργανωτικά (όχι όμως και πολιτικά) όταν το ίδιο το κράτος αποσύρει τη σκανδαλώδη στοργή του!
Το σίγουρο είναι σε αυτή την κυβερνητική επιλογή κοντέματος της ΧΑ, την πρωτοβουλία δεν την είχε το κίνημα. Η αφύπνιση των αντιφασιστικών αντανακλαστικών που ακολούθησε τη δολοφονία του Π. Φύσσα, έπαιξε το ρόλο της, αλλά δεν ήταν η αιτία του ξεδιπλώματος της κυβερνητικής επιλογής. Για αυτό και, τόσο εύκολα και γρήγορα, η κυβέρνηση γεφύρωσε την κατάσταση με το «άλλο άκρο των αντιιμπεριαλιστών», με την «εγκληματική οργάνωση των Σκουριών» και γενικότερα με τους λαϊκούς αγώνες.
Το αποτέλεσμα της έρευνας των «αδιάφθορων» που μέτρησε δέκα αστυνομικούς να σχετίζονται με τη ΧΑ (οι υπόλοιποι μέχρι το 60% είναι… απλοί ψηφοφόροι) αποτελεί ένα λογικό αποτέλεσμα σε μια διαδικασία, όπου το σύστημα παίζει μόνο του και επιλέγει με λυμένα τα χέρια ποια ζητήματα θα ανοίξει και πόσο.
Και ενώ συμβαίνουν αυτά, το «κάτι σαν πραξικόπημα» ενάντια στους δημόσιους υπαλλήλους εξελίσσεται, τα νέα μέτρα ετοιμάζονται, το μαχαίρι στις συντάξεις ακονίζεται, το νέο θεσμικό πλαίσιο ενάντια στις διαδηλώσεις προβάρεται και το αντίστοιχο ενάντια στις απεργίες μαγειρεύεται.
Οποιος, απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα προβάλλει το αίτημα στο κράτος να εξαφανίσει τη ΧΑ και δεν αντιλαμβάνεται το αποπροσανατολιστικό του πράγματος, ίσως τουλάχιστον θα έπρεπε να αντιληφθεί το γελοίο του.
Και όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι η πάλη ενάντια στο φασισμό είναι κάτι πολύ πιο δύσκολη από το αντιφασιστικό σαφάρι στις γειτονιές, ότι δεν μπορεί να την αποκόψει από το κίνημα αντίστασης στη βαρβαρότητα της φτώχειας, των απολύσεων, της ανεργίας και της συντριβής των ελευθεριών, είτε εθελοτυφλεί είτε είναι αφελής.
Γιατί μπορεί κάποιοι να νομίζουν ότι κάνουν αντιφασισμό «ταράζοντας το σύστημα στη νομιμότητα», αλλά εμείς θα τους υπενθυμίζουμε ότι ούτε το σύστημα ταράζουν, ούτε αντιφασισμό κάνουν.