Το ξανθό γυφτάκι και η κατασκευή του εχθρού

Το θρίλερ που δήθεν έζησε συγκλονισμένη η κοινή γνώμη, πριν από περίπου έναν μήνα, με την “Μικρή Μαρία”, το ξανθό κοριτσάκι που “βρέθηκε” να ζει μαζί με Ρομά, φαίνεται να συνεχίζεται ακάθεκτο, τόσο με ιστορίες, παρόμοιες με αυτή της Μαρίας, να (επαν)έρχονται συνεχώς στο φως όσο και νέες ιστορίες εγκληματικών ενεργειών, στις οποίες εμπλέκεται άμεσα ή έμμεσα η “παραβατική” αυτή φυλή των Ρομά. Ιστορίες με θύματα πάντα κάποιον που “θα μπορούσε να είναι ένας από εμάς”, σε ρόλο εξιχνιαστή τα πάντα “ευαίσθητα” ελληνικά ΜΜΕ και... εκτελεστικό βραχίονα την “αγαθή” ΕΛΑΣ που σπεύδει για την ασφάλεια των πολιτών της και την αποκατάσταση της φυσικής τάξης πραγμάτων, δηλαδή την επιστροφή του μικρού κοριτσιού σε ένα περιβάλλον που αντιστοιχεί στα... φυσικά χαρακτηριστικά του προσώπου του. Ειδικά για τα ΜΜΕ, μόλις που είχαν προλάβει να αναδείξουν τον βαθιά “αντιφασιστικό” χαρακτήρα τους, με αφορμή τη δολοφονία Φύσσα και τα όσα γεγονότα επακολούθησαν με την Χρυσή Αυγή και να “αναρωτηθούν” με αθωότητα, για το πώς -παρά τα όσα αποκαλύφθηκαν για την Χρυσή Αυγή και τον εγκληματικό χαρακτήρα της οργάνωσής της- οι ιδέες της παραμένουν αρεστές σε ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού.
Αυτά, όμως, μέχρι να έρθει η περίπτωση της “μικρής Μαρίας”. Για να ξεσπαθώσουν ξανά και μαζικά όλες τις φασίζουσες, στερεοτυπικές και βαθιά ρατσιστικές τους απόψεις στο φοβικό κοινό: του γύφτου που κλέβει τα παιδιά, που κλέβει γενικώς, του απατεώνα, του εξ αντικειμένου ένοχου. Και μόνο η παρουσία του ξανθού κοριτσιού ανάμεσα στα μελαχρινά, τα σκούρα, αποτέλεσε σκάνδαλο πρώτου βαθμού, γεγονός κινητοποίησης του πολιτικού κόσμου, με παρέμβαση μέχρι και του πρωθυπουργού, αστυνομικές επιχειρήσεις τύπου… CSI όπου η λήψη υλικού DNA, οι προφυλακίσεις, οι εισβολές στους καταυλισμούς των τσιγγάνων, η παράβλεψη των προβλεπόμενων διαδικασιών νομιμοποιήθηκαν με μιας στα δελτία των 8, θεωρήθηκαν κοινή πρακτική ενάντια στον “άλλο”, τον διαφορετικό, που εισέβαλε στον κόσμο των “λευκών”, των “κανονικών”. Το δικαστήριο του συστήματος είχε ήδη κρίνει και ενεργήσει για το καλό “όλης” της κοινωνίας και του παιδιού φυσικά. Και αυτό είναι αρκετό για να δικαιολογεί την κάθε ενέργεια…
Φυσικά, για τα υπόλοιπα, τα “σκούρα” παιδιά, τα παιδιά των φαναριών, τα παιδιά των καταυλισμών, το να διαβιούν τέτοια ζωή θεωρείται κάτι απολύτως φυσιολογικό, οπότε και δεν υπάρχει η σχετική πρόβλεψη. Ίσα ίσα, θα πρέπει να ορθώσουν μεγαλύτερα εμπόδια, μεγαλύτερα τείχη, ώστε να πάψουν να έρχονται σε επαφή με τα “δικά” μας παιδιά. Είτε αυτό αφορά το σχολείο είτε αφορά το νοσοκομείο είτε τελικά τον ίδιο το δημόσιο χώρο. Και αν, ακόμα, αυτή η γκετοποίηση μέσα στους καταυλισμούς τους αποτύχει, τότε μπορούμε εν μια νυχτί να αποφασίσουμε την “μετεγκατάσταση” -βλέπε εκτοπισμό- ολόκληρου του καταυλισμού. Ακόμα και αν αυτός υπήρχε στο σημείο αυτό από παλαιότατων χρόνων (π.χ. Νομισματοκοπείο). Άλλωστε, κάτι τέτοιο είναι στη φύση των Ρομά: νομάδες, περιηγητές, αποβράσματα που κανείς δε θέλει κοντά του, τελικά, άνθρωποι χωρίς δικαιώματα. Μίλησε κανείς για ρατσισμό;
Με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο η φασιστική ιδεολογία χρεώνει τα προβλήματα του λαού στους μετανάστες, έτσι και το σύστημα προσπαθεί να τα χρεώσει σε κάποιους άλλους: τα “δικά” μας παιδιά δεν κινδυνεύουν από την φτώχεια αλλά τους Ρομά, το ίδιο και οι γειτονιές μας και ο δημόσιος χώρος που υποβαθμίζεται διαρκώς. Το δημόσιο σύστημα Υγείας που δεν “αντέχει” και τους “άλλους”. Τα σχολεία που στοιβάζονται τα παιδιά δεν “αντέχουν” και τους άλλους. Λογική που φυσικά επεκτείνεται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, όπου Ρομά γίνεται ο καταληψίας, ο απεργός, ο αριστερός, ο κομμουνιστής, καθένας που διαταράσσει την “εύρυθμη” λειτουργία του συστήματος, που αναζητά και απαιτεί τα δίκια του. Απέναντι σε αυτόν, τον “εχθρό”, το σύστημα έχει κάθε “νόμιμο” δικαίωμα να λειτουργήσει όπως κρίνει, με όποια μέσα κρίνει κάθε φορά και καλό θα είναι η κοινωνία να συνηθίσει την ιδέα και απλά να ελπίζει ο καθένας ατομικά ότι δε θα μπει ποτέ στο ρόλο του… εχθρού. Η φυλή καλύπτει την ταξικότητα και η ταξικότητα αναζητά άλλοθι στη φυλή.

Π.Γ.