Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

31 Οκτ 2013

ΟΧΙ στην έκδοση των
Τούρκων και Κούρδων πολιτικών προσφύγων
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ!

Με πογκρόμ διώξεων, συλλήψεων και εκδόσεων, συνεχίζει να αντιμετωπίζει η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ τους Τούρκους και Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες που ζουν στη χώρα μας. Εντείνει με αυτόν τον τρόπο την τρομοκρατική επιχείρηση που έχει ξεκινήσει εδώ και μερικούς μήνες απέναντι τους.
Σήμερα τέσσερις λαϊκοί αγωνιστές διώκονται για την πολιτική και συνδικαλιστική τους δράση. Κρατούνται στις φυλακές Κορυδαλλού με την απειλή έκδοσης στην Τουρκία, στη Γερμανία και στη Γαλλία. Ο Αχμέτ Ντουζκούν Γιουκσέλ, ο Ερντογάν Τσακίρ, ο Χασάν Μπιπέρ, ο Μεχμέτ Γιαϊλά έχουν ξεκινήσει, από της 24 Σεπτέμβρη, απεργία πείνας με αίτημα τη μη έκδοση τους. Ήδη όμως εγκρίθηκε η έκδοση στη Γερμανία του Αχμέτ Ντουζκούν Γιουκσέλ, ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να εκδοθεί και στην Τουρκία καθώς εκκρεμεί διεθνές ένταλμα σύλληψής του, το οποίο πρόκειται να εκδικαστεί στην Ελλάδα. Η έκδοση των αγωνιστών σε Γερμανία και Γαλλία σημαίνει πολύχρονη φυλάκιση σε καθεστώς απομόνωσης, ενώ η έκδοση τους στη Τουρκία σημαίνει τον συνεχή βασανισμό και την εξόντωση τους.
Οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης που διοργανώθηκαν από την «Επιτροπή Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν» στην πλατεία Συντάγματος, αντιμετωπίστηκαν (στις 17/10 και 21/10) με βία και προσαγωγές από τις δυνάμεις καταστολής.
Η επιχείρηση αυτή ξεκινά συντεταγμένα από τον περασμένο Γενάρη με τη σύλληψη και απειλή έκδοσης στην Τουρκία, του αγωνιστή Χουσεΐν Τουτ. Συνεχίστηκε με τις συλλήψεις Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών, στην Πάτρα, τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα. Με την απαγωγή και την εξευτελιστική συμπεριφορά που υπέστη απ’ τις αρχές, η αγωνίστρια Γκιονούλ Γιλμάζ (Εμινέ). Με εφόδους στα σπίτια και στους χώρους εργασίας τους. Το κίνημα αλληλεγγύης που αναπτύχτηκε κατάφερε να ακυρώσει την έκδοση των παραπάνω αγωνιστών. Ωστόσο, στις 30 Μάη η επιχείρηση αυτή κλιμακώθηκε με την μαφιόζικου τύπου απαγωγή, το βασανισμό κι τη ταχύρρυθμη έκδοση στην Τουρκία, του αγωνιστή Μπουλούτ Γιαϊλά.
Είναι φανερό ότι αυτή η τρομοκρατική επιχείρηση διεξάγεται με τη συνδρομή των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών (Ιντερπόλ, μυστικές υπηρεσίες) αλλά και τη συνεργασία των κυβερνήσεων σε Ελλάδα και Τουρκία. Είναι επίσης φανερό ότι οι εξαρτημένες από τον ιμπεριαλισμό αστικές τάξεις σε Ελλάδα και Τουρκία, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις, συνεργάζονται όταν πρόκειται να χτυπήσουν το λαϊκό-εργατικό κίνημα, τις οργανώσεις του, τους λαϊκούς αγωνιστές. Η εξόντωση των συγκεκριμένων αγωνιστών θα αξιοποιηθεί από την τούρκικη κυβέρνηση ως παραδειγματισμός για να κάμψει την αγωνιστική και επαναστατική φλόγα που άναψε η πρόσφατη κοινωνική εξέγερση. Ενώ αξιοποιείται από τη μεριά της ελληνικής κυβέρνησης για να τροφοδοτήσει την αντιδραστική θεωρία «των δυο άκρων», βαπτίζοντας την αντίσταση «τρομοκρατία» και τους λαϊκούς αγωνιστές «τρομοκράτες». Αξιοποιείται και εντάσσεται στο πλαίσιο της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής διαμορφώνοντας νέα αντιδραστικά στοιχεία που θα συναντήσουν μπροστά τους ο λαός και η εργατική τάξη στην ανάπτυξη της πάλης τους.
Το ΚΚΕ(μ-λ) καλεί το λαό, τους εργαζόμενους, τη νεολαία να καταδικάσουν αποφασιστικά τις διώξεις των πολιτικών προσφύγων, να αποτρέψουν -με τη συμμετοχή τους στον αγώνα- την έκδοση τους είτε στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις της ΕΕ, είτε την παράδοση τους στο τουρκικό κράτος.

• Κάτω τα χέρια από τους αγωνιστές. Όχι στην έκδοση των πολιτικών προσφύγων
• Να αφεθούν ελεύθεροι οι απεργοί πείνας. Να τους δοθεί πολιτικό Άσυλο
• Να σταματήσει το τρομοκρατικό πογκρόμ των διώξεων, συλλήψεων, εκδόσεων
• Κοινός αγώνας των λαών Ελλάδας και Τουρκίας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την εξάρτηση, ενάντια στο φασισμό, ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση
• Ζήτω η φιλία και η αλληλεγγύη των λαών
Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Καρδίτσα, Ανακοίνωση - Καταγγελία του ΚΚΕ(μ-λ)

Η Οργάνωση Καρδίτσας του ΚΚΕ(μ-λ) καταγγέλλει την αστυνομική επιχείρηση που στήθηκε ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου ενάντια σε συμπολίτες μας μέλη του Αντιφασιστικού-Αντιρατσιστικού Μετώπου Αλληλεγγύης Καρδίτσας.
Την μέρα που ο λαός μας εκδήλωνε τα αντιφασιστικά του αισθήματα τιμώντας την επέτειο του αντιφασιστικού αγώνα του ’40, με πρόσχημα «ανώνυμο» τηλεφώνημα για δήθεν «επεισόδια» στην κεντρική πλατεία της πόλης μας, είχαμε επέμβαση της αστυνομίας ενάντια σε συμπολίτες μας που αναρτούσαν πανό με αντιφασιστικά συνθήματα. Μέρα μεσημέρι, προκλητικά και χωρίς λόγο στήθηκε ολόκληρη επιχείρηση «εξακρίβωσης στοιχείων» στο κέντρο της πλατείας ενάντια σε αντιφασίστες αγωνιστές.
Η αστυνομική επιχείρηση ούτε «τυχαία» ήταν, ούτε οφείλεται σε «υπερβάλλοντα ζήλο» των αστυνομικών οργάνων. Εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής, στο δόγμα «μηδενικής ανοχής» του Δένδια, στην όλο και κλιμακούμενη δραστηριοποίηση των δυνάμεων καταστολής ενάντια σε λαϊκούς αγώνες και αγωνιστές. Οι μαθητές σε Λαμία και Ηγουμενίτσα που καταδικάστηκαν σε πολύμηνη φυλάκιση επειδή συμμετείχαν σε καταλήψεις των σχολείων τους, οι εργάτες των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά όπως και οι εργαζόμενοι σε INTERKEM, NEOSET, SELMAN, Τσιμέντα Χαλκίδας, ΤΣΑΟΥΣΟΓΛΟΥ κλπ που χτυπήθηκαν από τα ΜΑΤ επειδή διεκδικούσαν τα δεδουλευμένα τους , οι αγωνιστές στις Σκουριές Χαλκιδικής που συλλαμβάνονται ως τρομοκράτες επειδή αντιστέκονται στην καταστροφή του τόπου τους από τα ξένα και ντόπια μονοπώλια, το χτύπημα των εκπαιδευτικών επειδή διαμαρτύρονταν στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης, οι συλλήψεις μελών του ΚΚΕ με την κατηγορία της «ρύπανσης του περιβάλλοντος» (!) επειδή μοίραζαν προκηρύξεις για την 28 Οκτώβρη κλπ είναι λίγα μόνο από τα τελευταία δείγματα του κυβερνητικού δόγματος «νόμος και τάξις» ενάντια στον «εχθρό-λαό», ενάντια σε όποιον αντιστέκεται στη σύγχρονη βαρβαρότητα.
Και σαν να μην έφτανε η αστυνομική επιχείρηση, λίγα μόλις λεπτά αργότερα, με ζήλο πρωτοφανή και σπουδή αξιοζήλευτη, δημοτικοί υπάλληλοι – με εντολή του δήμαρχου Καρδίτσας (;) – κατέβασαν τα αντιφασιστικά πανό, αποκαθιστώντας την «ευπρέπεια» της κεντρικής πλατείας. Φαίνεται ότι για τους δημοτικούς άρχοντες της πόλης μας περισσεύει η υποκρισία, αφού ο αντιφασισμός τους εξαντλείται μόνο σε επετειακές παρελάσεις ενώ τους είναι ενοχλητική κάθε φωνή που συνδέει το τότε με το σήμερα, που δίνει σύγχρονο νόημα και περιεχόμενο στον αντιφασιστικό αγώνα.
Γιατί η πάλη ενάντια στον φασισμό δεν μπορεί παρά να είναι κομμάτι της ενιαίας πάλης του λαού ενάντια στην φτώχεια, την ανεργία και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, ενάντια σε παλιά και νέα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα, ενάντια στον εκφασισμό του κράτους και στη φασιστικοποίηση της πολιτικής του.

Καρδίτσα 31-10-2013

27 Οκτ 2013

Εισήγηση του Παναττικού Συντονιστικού στην Πανελλαδική Σύσκεψη της Πρωτοβουλίας για Αριστερή Αντιϊμπεριαλιστική Συνεργασία

Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,
Σας καλωσορίζουμε στη Σύσκεψη Πανελλαδικής Συγκρότησης της Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία.
Πριν ενάμιση χρόνο, στις 2 Απρίλη 2012, η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ανακοίνωνε την δημιουργία της σαν μετωπική πολιτική συνεργασία που υποστηρίζεται από το ΚΚΕ(μ-λ), το Μ-Λ ΚΚΕ και ανένταχτους αγωνιστές. Σε μια επιτυχημένη κεντρική εκδήλωση στην Αθήνα, στο θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ, έδινε στην δημοσιότητα την Ιδρυτική Διακήρυξη της.
Η Ιδρυτική Διακήρυξη της ΠΑΑΣ με επικεφαλίδα το σύνθημα «Για Δουλειά, Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία» καλούσε τους αγωνιστές της Αριστεράς και τον ελληνικό λαό σε αντίσταση και αγώνα «για να ανατραπεί η πολιτική της πείνας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης».

Παρέμβαση της ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55 στη σύσκεψη της ΠΑΑΣ

Μετά την ανοιχτή χρεοκοπία της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας – ορατή τουλάχιστον από το 2006 – που οδήγησε στο γνωστό διεθνή οικονομικό έλεγχο της χώρας από: ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιόν και την εγκατάσταση των εκπροσώπων τους στην Αθήνα, διαμορφώθηκε μια νέα κατάσταση που, μεταξύ άλλων, χαρακτηρίζεται από:
1) παραπέρα βάθεμα αλλά και πληρέστερη-ασφυκτικότερη ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας,
2) παρατεταμένη οικονομική κρίση που δεν πρόκειται για «κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου» (αντιμαρξιστική άποψη) αλλά για κυκλική καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής,
3) μια χωρίς προηγούμενο επίθεση των μεγάλων ισχυρών μονοπωλίων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και του ντόπιου κεφαλαίου που κορυφώνεται στην εκμηδένιση των κατακτήσεων της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών αλλά και την απότομη και ραγδαία χειροτέρευση της κατάστασής τους, ενώ οι τεράστιες περικοπές των «πάντων» (μισθών, συντάξεις, κλπ.), η εκτίναξη στα ύψη της μαζικής ανεργίας, ιδιαίτερο στους νέους, ο πληθωρισμός, οι τεράστιες αυξήσεις τιμών, η ληστρική φορολογία, κλπ. τις καταδικάζουν στην πείνα και την εξαθλίωση, βαθαίνοντας στο έπακρο το προτσές της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου και των πλατιών λαϊκών μαζών,

4) το εν εξελίξει ξεπούλημα του πλούτου της χώρας στο ξένο αλλά και στο ντόπιο κεφάλαιο,
5) το διαρκές βάθεμα της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής που εκδηλώνεται, μεταξύ άλλων, τόσο με τις χιλιάδες δολοφονικές επιθέσεις πανελλαδικά των χιτλερικών αποβρασμάτων ναζι-φασιστών της «Χρυσής Αυγής» ενάντια σε μετανάστες εργάτες και έλληνες αντιφασίστες (μαζί με 5 δολοφονίες με τελευταία εκείνη του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα) αλλά και με τον ολόπλευρο εκφασισμό του αστικού κράτους (αστυνομία, στρατός, δικαιοσύνη, κλπ) και το φασιστικό πογκρόμ «ανακατάληψης των πόλεων» του εθνικιστικού-ρατσιστικού δίδυμου Σαμαρά-Δένδια ως την επίσημη συμμετοχή του ναζι-φασιστικού ΛΑΟΣ-Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση Παπαδήμου και των γνωστών ναζι-φασιστών Βορίδη-Γεωργιάδη-Πλεύρη, που τώρα πέρασαν ανοιχτά στο αδελφό τους κόμμα, τη μοναρχοφασιστική ΝΔ.
Στη νέα σημερινή κατάσταση της χώρας, η τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου και της ξενόδουλης αντιδραστικής αστικής τάξης αλλά και των εκπροσώπων των ευρωπαϊκών μονοπωλίων είναι: παραμονή της Ελλάδας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ. Αυτή έχει εκφραστεί επανειλημμένα τόσο απ’ τα μεγαλοαστικά κόμματα(ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κλπ.) αλλά και απ’ τον πρόεδρο του ΣΕΒ Δασκαλόπουλο παραμονές εκλογών του 2012: «Ευρώπη ή χάος» όσο και απ’ τους διάφορους ηγέτες της ιμπεριαλιστικής ΕΕ.
Με τη στρατηγική αυτή του κεφαλαίου ευθυγραμμίζονται πλήρως τόσο τα μεγαλοαστικά κόμματα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κλπ.) όσο και τα ρεφορμιστικά κόμματα της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, κλπ.) αλλά και σειρά εξωκοινοβουλευτικές Οργανώσεις που παραιτήθηκαν απ’ την αντιιμπεριαλιστική πάλη για την έξοδο της χώρας απ’ την ΕΕ που εκφράζεται στην αντιιμπεριαλιστική θέση-σύνθημα: «ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΕΕ», που παλιότερα, όταν η Ελλάδα δεν ήταν μέλος της ΕΟΚ, για τους αντιιμπεριαλιστές-κομμουνιστές είχε τη μορφή: «ΟΧΙ στη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ» (κάποιοι παραπέμπουν την αποχώρηση απ’ την ΕΕ στο μακρινό μέλλον της «επανάστασή τους»).
Σε πλήρη αντιπαράθεση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» θεωρεί ότι η μοναδική διέξοδος που έχει σήμερα μπροστά της η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι είναι η αμφισβήτηση της καταστροφικής επιλογής του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: παραμονής της Ελλάδας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ και η διεξαγωγή και ανάπτυξη της ταξικής πάλης – σε συνδυασμό με την πάλη για την υπεράσπιση των ταξικών τους συμφερόντων – για άμεση ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση (μαζί και από ΕΥΡΟ-ΟΝΕ). Οι σημερινές αρνητικές εξελίξεις στη χώρα με κορυφαία τη χρεοκοπία της οικονομίας και οι εξόφθαλμα δυσμενέστερες εξελίξεις στις σχέσεις Ελλάδας-ΕΕ κατέστησαν το αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα της εργατικής τάξης και του λαού «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» όχι μόνο ένα υπερώριμο αίτημα αλλά το θέτουν και στο κέντρο της σημερινής πολιτικής δράσης της εργατικής τάξης και του λαού ως άμεσο στόχο πάλης για την αποχώρηση της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ και την ανάπτυξη πλατιού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Κι αυτό επειδή η σημερινή αντιιμπεριαλιστική πάλη:
Πρώτο, αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της γενικότερης αντιιμπεριαλιστικής πάλης για την οριστική και πλήρη, μελλοντικά, απαλλαγή της χώρας απ’ την εξάρτησή της (οικονομική-πολιτική-στρατιωτική) απ’ τις διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις,
Δεύτερο, είναι αναγκαία και συνδέεται αναπόσπαστα με την αποτελεσματική απόκρουση και ματαίωση των επιθέσεων του κεφαλαίου ενάντια στις κατακτήσεις των εργαζομένων, αφού οι επιθέσεις αυτές δεν προέρχονται μόνο από το ντόπιο αλλά και από το ξένο κεφάλαιο, προέρχονται κατευθείαν και από ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιόν,
Τρίτο, είναι αναγκαία και συνδέεται αναπόσπαστα με την αποτελεσματική απόκρουση και ματαίωση των επιθέσεων του κεφαλαίου ενάντια στο βιοτικό επίπεδο των πλατιών λαϊκών μαζών αφού κι’ αυτές δηλ. όλα τα αντιλαϊκά μέτρα δεν προέρχονται μόνο από το ντόπιο αλλά και από το ξένο κεφάλαιο, προέρχονται κατευθείαν και από ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιόν,
Τέταρτο, συνδέεται άμεσα με τη ματαίωση του εν εξελίξει ξεπουλήματος του πλούτου της χώρας στο ξένο αλλά και στο ντόπιο κεφάλαιο,
Πέμπτο, συνδέεται άμεσα με το πρόβλημα της υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας, πάνω στο οποίο «πατά» η παραπλανητική δημαγωγική προπαγάνδα όλων των εθνικιστών και ναζι-φασιστών («Χρυσή Αυγή», ΛΑΟΣ, κλπ.), που εδώ και καιρό έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις.
Χωρίς τα παραπάνω σημεία δεν νοείται αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, καταντά κενή περιεχομένου.

Παρέμβαση της Πορείας Αριστερής στην εκδήλωση της ΠΑΑΣ Ηρακλείου 24/10 στα πλαίσια της πανελλαδικής της συγκρότησης

Οκτώβρης 2013
Η Πορεία Αριστερή χαιρετίζει τη σημερινή εκδήλωση που διοργανώνει η πρωτοβουλία για την Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία στα πλαίσια της πανελλαδικής της συγκρότησης.
Αυτή τη περίοδο βιώνουμε την πιο άγρια επίθεση του κεφαλαίου που έχει ζήσει η ελληνική εργατική τάξη, η νεολαία και ο λαός τα τελευταία τουλάχιστον 50 χρόνια. Βρισκόμαστε σε συνθήκες χρεοκοπίας της χώρας η οποία οδηγεί, μέσω των πολιτικών που εφαρμόζονται, στη διαρκώς εντεινόμενη εξάρτηση της χώρας από τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και ιδιαίτερα την Γερμανία (μέσω της ΕΕ) και τις ΗΠΑ.
Η Πορεία Αριστερή θεωρεί ότι η δημιουργία ενός μαζικού μαχητικού, συνεπούς, αντιιμπεριαλιστικού μετώπου των κοινωνικών δυνάμεων αποτελεί σήμερα αναγκαιότητα. Με αυτή την έννοια συμμετείχε από τον Απρίλη μέχρι και το Δεκέμβρη του 2012 στις διαδικασίες συγκρότησης της πΑΑΣ σε παρεμβάσεις, διμερείς συζητήσεις αλλά και με καλέσματα στην ελληνική νεολαία να την πλαισιώσει σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Κέρκυρα και Ηράκλειο.

Δυστυχώς, οι δυνάμεις που συμμετέχουν στην πΑΑΣ δε ξεκαθάρισαν ποτέ ακριβώς πώς θα συγκροτηθεί αυτό το μέτωπο και σε ποια θέματα θα παρεμβαίνει. Εξ άλλου θεωρούμε ότι εμείς ως πολιτικοσυνδικαλιστικό σχήμα θα ήταν αδύνατο να παρεμβαίνουμε-συμμετέχουμε σε μια εφ’ όλης της ύλης συμμαχία. Οι υποκειμενικές συνθήκες για κάτι τέτοιο δεν είναι ώριμες, ακόμα ίσως και μεταξύ των παραβρισκόμενων δυνάμεων.
Όμως το σημαντικότερο πρόβλημα για την ίδια την πΑΑΣ είναι ότι ακόμα και σήμερα είναι ασαφής ποια είναι η δομή και η οργάνωσή και με ποιόν τρόπο λαμβάνονται οι αποφάσεις, δηλαδή πώς δομούνται οι πολιτικές θέσεις και πώς καθορίζεται το σχέδιο δράσης της. Ακόμη και για εμάς, για την Πορεία Αριστερή, που εξ αρχής συμμετείχαμε στις πρώτες συζητήσεις για τη συγκρότηση της πρωτοβουλίας και ενεργά προσπαθήσαμε να συνεισφέρουμε στη διαμόρφωση του πολιτικού της πλαισίου, υπήρξαν φορές που αισθανθήκαμε ότι ο ρόλος μας στις διαδικασίες ήταν διακοσμητικός, ότι δεν είχαμε λόγο στις αποφάσεις της. Ποτέ δεν έγινε σαφές αν θα είναι (i) ένα σχήμα που καθοδηγείται από τις δύο κομματικές οργανώσεις που συμμετέχουν σε αυτήν είτε (ii) ένα σχήμα που θα συναποφασίζουν ισότιμα όλες οι συλλογικότητες που την στηρίζουν είτε (iii) ένα ανοιχτό σχήμα στο οποίο όλες οι αποφάσεις θα λαμβάνονται απ’ ευθείας από την βάση της μέσω τοπικών επιτροπών. Πιθανόν να υπάρχουν και άλλες λύσεις, όμως σε κάθε περίπτωση πρέπει η ίδια η πΑΑΣ να αποφασίσει την δομή της. Κάτι που σήμερα, πάνω από ενάμιση χρόνο αφότου ξεκίνησαν οι συζητήσεις, ακόμα δεν είναι σαφές για κανέναν.
Παρόλα αυτά συνεχίζουμε να παρακολουθούμε την πΑΑΣ με ενδιαφέρον. Η παρουσία μας εδώ σήμερα δείχνει και αυτή την αγωνία να δουλέψουμε μαζί πάνω στα κοινά προβλήματα, να οργανώσουμε από κοινού την αντίσταση του λαού και της νεολαίας. Μέχρι όμως να λυθούν τα παραπάνω προβλήματα πιστεύουμε ότι η ένταξή μας στην πΑΑΣ δεν θα μπορεί να διευκολύνει σε τίποτε από τα παραπάνω.
Σε κάθε περίπτωση εμείς θεωρούμε ότι σήμερα θα πρέπει να δουλέψουμε πάνω σε δυο άξονες:
1) Ως αντιιμπεριαλιστές: Να αναδείξουμε τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα-φύση της ΕΕ, να αποκαλύψουμε τις αρνητικές επιπτώσεις από την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και να ανοίξουμε το δρόμο για την άμεση έξοδο της χώρας από αυτή ως αναγκαία προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση.
2) Ως αριστεροί αγωνιστές: Να δώσουμε τη μάχη για την ενότητα στη δράση μέσα στα συνδικάτα, τα σωματεία και τους συλλόγους.

Ευχόμαστε καλή επιτυχία στις διαδικασίες σας.

Η πάλη ενάντια στον φασισμό είναι κομμάτι της πάλης του λαού ενάντια στη φτώχεια, την ανεργία, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση!

Ο λαός στη χώρα μας απειλείται με μαζική εξαθλίωση που φέρνουν η λιτότητα, οι απολύσεις, η ανεργία, η διάλυση υγείας - παιδείας - κοινωνικής ασφάλισης και των όποιων κοινωνικών υποδομών υπήρχαν. Είμαστε αντιμέτωποι με την πιο αμείλικτη επίθεση των ιμπεριαλιστών της τρόικας (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ), των ντόπιων αστικών δυνάμεων και της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Και σαν να μην έφταναν, αυτά ένα νέο μνημόνιο βαρβαρότητας ετοιμάζεται μέσα στο 2014. Οι ιμπεριαλιστές σφίγγουν τα δεσμά εξάρτησης της χώρας (οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά) και οι αστικές πολιτικές δυνάμεις διαλαλούν ως «αρετή» τους το ξεπούλημα σε ΗΠΑ-ΕΕ, αποδέχονται όλους τους σχεδιασμούς τους.
Η δυσαρέσκεια και η οργή του λαού μεγαλώνουν. Οι εργαζόμενοι, με κάθε ευκαιρία, αντιστέκονται στις βάρβαρες πολιτικές και παλεύουν για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους στη δουλειά και τη ζωή. Γι’ αυτό και το αστικό πολιτικό σύστημα, με την καθοδήγηση των ιμπεριαλιστών, θωρακίζει και ισχυροποιεί τους κατασταλτικούς και καταπιεστικούς μηχανισμούς του κράτους προκειμένου να αντιμετωπίσει τον «εχθρό-λαό». Στην ίδια κατεύθυνση, για χρόνια ενθαρρύνθηκε και χρησιμοποιήθηκε η ρατσιστική, φασιστική, αντικομμουνιστική και εγκληματική δράση της νεοναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής.
Δεν είναι τυχαίο ότι το χτύπημα ενάντια στην ΚΝΕ στο Πέραμα και η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους φασίστες μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής έγιναν σε μια περίοδο όπου ξεσπούσαν νέοι μεγάλοι μαζικοί αγώνες, όπως των εκπαιδευτικών, των υγειονομικών, των εργαζόμενων στα πανεπιστήμια και άλλων. Τα χτυπήματα αυτά ήθελαν να τρομοκρατήσουν όποιον αντιστέκεται. Παράλληλα, η επιχείρηση να “κοντύνει” η συμμορία εκδηλώθηκε σε μια περίοδο ογκούμενης αποδοκιμασίας και απομόνωσης της συγκυβέρνησης από τον ελληνικό λαό. Αξιοποιείται από το σύστημα, με τη συνδρομή των ΜΜΕ, για να μετατοπιστεί η συζήτηση στην αντιμετώπιση των λεγόμενων «άκρων», ώστε να ανακτήσει το αστικό πολιτικό προσωπικό κάποιο και να στήσει πιο αποτελεσματικά αναχώματα στους αγώνες.
Με την “θεωρία των δυο άκρων” και την προτροπή για “καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται” ένας νέος κύκλος τρομοκράτησης των εργαζόμενων και του λαού ανοίγει. Με την επίσημη σφραγίδα της συγκυβέρνησης και την έγκριση των ξένων και ντόπιων κέντρων εξουσίας επιχειρείται να ταυτιστεί η εγκληματική δράση της συμμορίας της Χρυσής Αυγής με τις αντιστάσεις των εργαζομένων και του λαού. Οι μαθητές σε Λαμία και Ηγουμενίτσα, οι εργάτες των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και της Εύβοιας, οι αγωνιστές στις Σκουριές Χαλκιδικής, οι Τούρκοι και Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες γνώρισαν τελευταία τη μηδενική ανοχή της κυβέρνησης και των μηχανισμών καταστολής. Ενώ οι «κοριοί» της ΚΥΠ, των αμερικάνων και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, υπόσχονται στήσιμο σκευωριών ενάντια σε όσους αντιστέκονται στη σύγχρονη βαρβαρότητα κυβέρνησης, κεφάλαιου και ιμπεριαλιστών.
Πρέπει να είναι καθαρό πως η κυβερνητική πολιτική και το σύστημα που αυτή εξυπηρετεί όχι μόνο δεν μπορεί να ξεριζώσει το φασισμό, αλλά αντίθετα τον γεννά και τον τρέφει. Ο φασισμός ευνοείται με το δυνάμωμα της επίθεσης και αναπαράγεται μέσα στο πλαίσιο εκφασισμού του κράτους και φασιστικοποίησης της πολιτικής του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Η πάλη ενάντια στον φασισμό δεν μπορεί παρά να είναι κομμάτι της ενιαίας πάλης του λαού ενάντια στην φτώχεια, την ανεργία, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, ενάντια στα παλιά και νέα βάρβαρα αντεργατικά- αντιλαϊκά μέτρα. Παράλληλα πρέπει να δημιουργηθούν μαζικοί όροι καταγγελίας των φασιστικών δυνάμεων και της δράσης τους, έξω από λογικές «στρατιωτικής» αντιπαράθεσης, αλλά με έντονο το στοιχείο της προάσπισης και της περιφρούρησης αγώνων, αγωνιστών και οργανώσεων από την φασιστική βία.
Δεν οδηγούν πουθενά οι λογικές μίσους και οι πρακτικές βίας και κοινωνικού κανιβαλισμού που προβάλλει ο φασισμός. Οι ρατσιστικές, νεοναζιστικές συμμορίες δεν λύνουν προβλήματα και δεν αντιμετωπίζουν την εξαθλίωση, ούτε μειώνουν την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια που μας φορτώνει η ανεργία, η λιτότητα, η φορομπηξία, η διάλυση υγείας -παιδείας. Το αντίθετο. Οι φασίστες, σαν συμπλήρωμα του συστήματος, θέλουν να βλέπουμε το δάχτυλο και να χάνουμε το δάσος.
Είναι στο χέρι μας να κάνουμε τους χώρους που ζούμε και δουλεύουμε εστίες αντίστασης, να ενώσουμε τις φωνές μας μέσα από μαζικούς αγώνες ενάντια στην επίθεση που δεχόμαστε. Να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και μέσα από τους αγώνες μας να αποκτήσουμε δεσμούς αλληλεγγύης, κατανόησης και αλληλοσεβασμού.


­Παρασκευή 25 Οκτώβρη 2013

Πρωτοβουλία για
Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία
p-a-a-s.blogspot.com

23 Οκτ 2013

Η βία του συστήματος και το δικαίωμα του λαού στην Αντίσταση

Η κυβέρνηση Σαμαρά και όλα τα κέντρα του συστήματος, μέσα και έξω από την χώρα, γνωρίζουν ότι η αντιλαϊκή – βάρβαρη πολιτική τους, που κλιμακώνεται χωρίς σταματημό, θα βρίσκει όλο και πιο συχνά, όλο και πιο μαζικά, όλο και πιο αποφασιστικά την διογκούμενη λαϊκή οργή, με αγώνες και κινητοποιήσεις.
Με αυτό σαν «δεδομένο», το σύστημα έχει μπει προ πολλού στην φάση της μηδενικής ανοχής στις αντιδράσεις και τις αντιστάσεις του εργαζόμενου λαού. Η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να υποταχτούν, να συντριβούν ιδεολογικά-πολιτικά. Πρέπει να διαλυθούν οι οργανωμένες λαϊκές δυνάμεις που αμφισβητούν το «δικαίωμα» του συστήματος στην εκμετάλλευση, την καταπίεση, την εξάρτηση, στην διαμόρφωση ενός σύγχρονου μεσαίωνα σκλαβιάς. Κάθε αντίσταση, κάθε κινητοποίηση, κάθε εργατικός – λαϊκός αγώνας δέχεται την τρομοκρατική επίθεση των δυνάμεων καταστολής με τον πιο ωμό και βάρβαρο τρόπο. Και επειδή οι δυνάμεις καταστολής δεν «επαρκούν», μπαίνουν σε διατεταγμένη υπηρεσία όλοι οι πολιτικοί και ιδεολογικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους, για να εξαναγκάσουν, να χειραγωγήσουν, να διαστρέψουν την πραγματικότητα, να απαιτήσουν την υπογραφή νέων δηλώσεων νομιμοφροσύνης.

24ΩΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΓΣΕΕ ΣΤΙΣ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ
ΠΑΜΕ προς… (απο)κλιμάκωση;

Τελικά, έστερξε η ΓΣΕΕ να προκηρύξει απεργία! Στις 6 του Νοέμβρη! Για να την προετοιμάσει καλά! Τώρα που ο μεγάλος κύκλος των κινητοποιήσεων στο Δημόσιο έκλεισε (προς το παρόν τουλάχιστον), τώρα που ο κίνδυνος ενός ευρύτερου μετώπου πάλης των εργαζομένων απομακρύνθηκε (προσωρινά, έστω), η ηγεσία της ΓΣΕΕ καλεί σε μία ακόμη 24ωρη απεργία με όλα τα φόντα να είναι μία ακόμη τουφεκιά στον αέρα. Με αυτήν την απεργία θα δοθεί -υποτίθεται- η απάντηση στην εντεινόμενη επίθεση του συστήματος. Μόνο που θα πρέπει να μας απαντήσουν οι καρεκλοκένταυροι της συνομοσπονδίας γιατί αυτή η απάντηση θα είναι αποτελεσματική. Ποια είναι τα στοιχεία που, πρώτον, θα εμπνεύσουν τους εργαζόμενους να στηρίξουν την απεργία αυτή και, δεύτερον, θα πιέσουν την κυβέρνηση και το σύστημα που την στηρίζει να κάνουν πίσω από την επίθεση που έχουν δρομολογήσει. Και επιπλέον, θα πρέπει να μπουν στον κόπο να μας απαντήσουν γιατί αυτή η απεργία δεν προκηρύχτηκε κατά τη διάρκεια του πρόσφατου μεγάλου απεργιακού αγώνα. Δύσκολες οι απαντήσεις, γι’ αυτό και δεν θα τις πάρουμε ποτέ από τους εργατοπατέρες. Αν και στις συνειδήσεις των εργαζομένων έχουν ήδη δοθεί.
Όμως, τα ερωτήματα αυτά δεν απευθύνονται μόνο σε ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Απευθύνονται και στους «ταξικούς» συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Οι οποίοι εμφανίζουν την απεργία αυτή ως αποτέλεσμα της δικής τους πίεσης και της απόφασής τους να εξαγγείλουν απεργία για τις 23 Οκτώβρη. Μπράβο τους, λοιπόν! Κατάφεραν να «σύρουν» τους κυβερνητικούς εργατοπατέρες! Άσχετα βέβαια με το ότι η 23 Οκτώβρη «φαγώθηκε». Εξάλλου, μπλόφα ήταν. Όπως και τόσες απεργίες που έχει εξαγγείλει από μόνο του το ΠΑΜΕ (γνωρίζοντας ότι προσανατολίζεται σε κάτι αντίστοιχο η ΓΣΕΕ) και τις «κατάπιε αμάσητες» χάριν της «μαζικότητας» και της «επιτυχίας» που θα είχε μια γενική, πανεργατική απεργία! Μα, με ποιους; Με τους πουλημένους της ΓΣΕΕ; Με αυτούς που δεν ανέχονται να μοιραστούν ούτε δρόμο ούτε πλατεία; Ναι, ακόμη και με αυτούς, όταν το ζήτημα είναι να επιστρέψουμε στην... κανονικότητα, εκεί που τα κουκιά είναι μετρημένα και τα πάντα τακτοποιημένα και εντός ελέγχου. Και ας σημαίνει αυτή η «κανονικότητα» την ισοπέδωση των εργατικών δικαιωμάτων, την υποδούλωση της εργατικής τάξης, τη φασιστικοποίηση, την επέλαση του εργασιακού μεσαίωνα.
«Την πρότασή τους για Πανελλαδική Πανεργατική Απεργία στα μέσα Οκτώβρη, καλά προετοιμασμένη, που θα συζητηθεί πλατιά μέσα στα σωματεία και τους εργαζόμενους, που θα γίνει δική τους υπόθεση για να εξασφαλιστεί η επιτυχία της και η μαζική συμμετοχή σε αυτή, επανέφεραν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στη χτεσινή συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΓΣΕΕ. Απέναντι στις κωλυσιεργίες και τους τυχοδιωκτισμούς των άλλων δυνάμεων, το ΠΑΜΕ, τα συνδικάτα που συσπειρώνονται σε αυτό, αντιπαραθέτουν τη συγκεκριμένη δράση, με σχέδιο και οργάνωση μέσα στους χώρους δουλειάς, για να παρθεί απόφαση για απεργία, ν' ανοίξει μέτωπο στην εργοδοσία και την αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης, για να μπούνε σε κίνηση οι εργάτες και να κλιμακώσουν την πάλη τους.» (Ριζοσπάστης 24/9/2013, «Να γίνει υπόθεση της εργατιάς η Πανεργατική Απεργία»). Ναι, ήταν πρόταση του ΠΑΜΕ αυτή η απεργία! Οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε! Και ήταν τόσο καλόβολη για τους εργατοπατέρες! Μια τόσο βολική διέξοδος διαφυγής από το πρόβλημα εκείνης της περιόδου!
Το ΠΑΜΕ παρουσιάζει αυτήν την απεργία πότε ως κλιμάκωση-συνέχιση των αγώνων που έχουν ξεσπάσει και πότε ως εφαλτήριο νέων αγώνων από τους εργαζόμενους αυτής της χώρας που τραβάνε τα πάνδεινα! Καλεί τα μέλη του -ομοσπονδίες, σωματεία και αγωνιστές- να δώσουν τη μάχη ώστε η απεργία να έχει τη μέγιστη δυνατή επιτυχία. Κάτι σαν τη «μητέρα των μαχών» που πρέπει να δώσουν η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας. Και αυτό ενώ έχουν προηγηθεί η απεργία των καθηγητών, οι κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στην υγεία, ενώ βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη κινητοποιήσεις -απεργιακές και μη- σε κλάδους του Δημοσίου για τη διαθεσιμότητα, ενώ εργάτες σε εργοστάσια -από τα Αμυντικά Συστήματα έως εργοστάσια στην Εύβοια, αλλά και οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία- βρίσκονται σε συνεχείς κινητοποιήσεις εδώ και αρκετούς μήνες. Την ίδια στιγμή που οι απολύσεις δίνουν και παίρνουν, όπως η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση της Σπρίντερ.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι εργαζόμενοι δείχνουν τη διάθεση και την αποφασιστικότητα -άσχετα από απόψεις που μπορεί να επικρατούν- να αντισταθούν και να παλέψουν κατά της πολιτικής που τους στέλνει στην ανεργία. Απαιτούν το δικαίωμα στη δουλειά.
Θα περίμενε κανείς από μια δύναμη η οποία καμώνεται την ταξική, που σε όλους τους τόνους διαχωρίζει τη θέση της από τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές, που καταγγέλλει τους πάντες ως ουρά της ΓΣΣΕ, με τις δυνάμεις που ισχυρίζεται ότι διαθέτει, να κινηθεί στην όσο το δυνατόν πιο ενεργητική στήριξη αυτών των αγώνων και βέβαια στο συντονισμό τους. ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΙΝΟΝΤΑΙ! ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΣΥΜΒΟΛΙΚΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ, ΚΑΠΟΥ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ! Να επιδιώξει -κάτω από την πραγματική πίεση των αγώνων των εργαζόμενων- τον εξαναγκασμό των συνδικαλιστικών ηγεσιών να πάρουν απεργιακές αποφάσεις σε δευτεροβάθμιο ή τριτοβάθμιο επίπεδο, και -σε τελική ανάλυση- να στηρίξει τις προσπάθειες ξεπεράσματος των ηγεσιών αυτών. Άλλωστε, αυτός δεν υποτίθεται ότι είναι ο λόγος ύπαρξης του ΠΑΜΕ;
Το ΠΑΜΕ, όμως, παρά τους βερμπαλισμούς του, κινείται σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση. Είτε παρουσιάζοντας μια άλλη, δήθεν αγωνιστική, πρόταση (π.χ. καθηγητές), είτε συντασσόμενο σχεδόν πλήρως με τις κυβερνητικές δυνάμεις (π.χ. υγεία) στάθηκε απέναντι από τις διαθέσεις ολόκληρων κλάδων ή σημαντικών τμημάτων τους, αντί να προσπαθήσει έστω να τις μπολιάσει με μια λογική στήριξης ώστε να έχουν διάρκεια. Όσο για το συντονισμό κλάδων και χώρων δουλειάς, όπου αυτό επιτεύχθηκε σε μια προσπάθεια να ξεπεραστούν οι ξεπουλημένες ηγεσίες, υπήρξε και πάλι άρνηση. Η προκήρυξη της απεργίας στις 23 Οκτώβρη ήταν το αποκορύφωμα της στάσης του αυτής.
Σε όλες τις περιπτώσεις, το ΠΑΜΕ προβάλλει ως δικαιολογία την υπευθυνότητα. Τη «σωστή στάθμιση» των διαθέσεων του κόσμου, έτσι όπως τις ερμηνεύει αυτό δηλαδή. Χωρίς βέβαια να μας εξηγεί γιατί αυτό πάει κόντρα στους χώρους που οι εργαζόμενοι αποφασίζουν να ξεπεράσουν τις ηγεσίες τους, ακόμη και μέσα από μαζικές συνελεύσεις τις οποίες έχει κάνει σημαία τελευταία. Δέσμιο της συνολικής του ρεφορμιστικής λογικής, της υποταγής του στο σύστημα και στους συσχετισμούς, δεν πιστεύει στους αγώνες και τη δύναμη του λαού, αρνείται να αναλάβει ακόμη και το ρόλο για τον οποίο υποτίθεται ότι δημιουργήθηκε. Καταλήγει έτσι και αυτό (είτε το θέλουν είτε όχι οι αγωνιστές που όντως έχει στις γραμμές του) να παίζει το ρόλο του κυματοθραύστη των αγώνων. Η «υπευθυνότητά» του απευθύνεται τελικά στο σύστημα και προτείνει «αγωνιστικές διεξόδους» αποκλιμάκωσης των αγώνων. Τελικά, πόσο διαφέρει η λογική του ΠΑΜΕ από τη λογική των κυβερνητικών συνδικαλιστών, τουλάχιστον ως προς το αποτέλεσμα;

Χαλκιδική
Να σταματήσουν οι διώξεις και οι απειλές!
Να υπερασπιστούμε μαζικά το κίνημα!

Πυκνές οι εξελίξεις γύρω από το κίνημα των κατοίκων της Χαλκιδικής, τον τελευταίο καιρό. Ήρθαν όλες να υπογραμμίσουν ξανά τη σημασία αυτού του αγώνα, την αντοχή του αλλά και το ότι έχει μπει για τα καλά στο μάτι της κυβέρνησης και των μηχανισμών καταστολής και... δικαιοσύνης.
Ύστερα από ένα μικρό διάστημα στασιμότητας, η συναυλία που διοργάνωσαν οι επιτροπές Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής, στον χώρο του πρώην στρατοπέδου του Παύλου Μελά, στην δυτική Θεσσαλονίκη το Σάββατο 5 του Οκτώβρη, υπήρξε μια πετυχημένη επανεκκίνηση του κινήματος αλληλεγγύης. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και απόδειξη πως το κίνημα για την Χαλκιδική έχει ρίζες σε πλατιά τμήματα του λαού μας, σε πείσμα της παραπληροφόρησης και των συκοφαντιών. Η συναυλία, από όλες τις απόψεις, υπήρξε επιτυχής, οι δρόμοι της πόλης εκείνη την ημέρα οδηγούσαν προς αυτήν και οι 35 χιλιάδες που συγκεντρώθηκαν στον χώρο έδειξαν πως ο αγώνας της Χαλκιδικής -όταν τις αναζητεί- έχει γερές λαϊκές πλάτες. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, νεαρά ζευγάρια με τα μικρά παιδιά τους και κυρίως νέοι συνέρρευσαν, με τρόπο που δικαιολογούσε την γνωστή έκφραση «λαϊκό ποτάμι», τόσο πριν όσο και κατά την διάρκεια της συναυλίας. Και αν ο καιρός δεν ήταν τσουχτερός, τότε σίγουρα ο αχανής χώρος δεν θα μπορούσε να χωρέσει τους συγκεντρωμένους. Τα κυρίαρχα ΜΜΕ αποσιώπησαν την συναυλία και το ΜEGA, σύμφωνα με τα συμφέροντα ενός από τα αφεντικά του, είδε μόλις δύο χιλιάδες άτομα!
Η συναυλία έγινε ενόσω είχε ξεκινήσει μια νέα φάση σκλήρυνσης της κυβερνητικής προπαγάνδας ενάντια στην υποτιθέμενη «εγκληματική» οργάνωση των Σκουριών. Χρησιμοποιώντας την κακόφημη θεωρία των δύο άκρων, ο Σαμαράς και η κυβέρνηση του έσπευσαν, αξιοποιώντας το κλίμα με τις διώξεις ενάντια στην Χρυσή Αυγή, να βάλουν στο στόχαστρο το κίνημα της Χαλκιδικής και να προχωρήσουν σε απαράδεκτες και προκλητικές εξομοιώσεις με την φασιστική συμμορία. Και δεν έμειναν στα λόγια. Έβαλαν αμέσως την αστυνομία να προχωρήσει σε μαζικές κλήσεις, συνολικά πάνω από 50 κατοίκων, στα πλαίσια ερευνών για μια σειρά δήθεν γεγονότα βίας! Οι στόχοι αυτής της επιχείρησης είναι κάτι παραπάνω από προφανείς. Να χτυπήσουν το κίνημα των κατοίκων, με συκοφαντίες και μαύρη προπαγάνδα, να ισοφαρίσουν, τουλάχιστον, τις διώξεις ενάντια στην Χρυσή Αυγή και να αξιοποιήσουν πολιτικά τα γεγονότα, για να στριμώξουν πολιτικές δυναμεις που -παρά τις αντιφάσεις και τις ανεπάρκειες τους- στηρίζουν γενικά τον αγώνα στην Χαλκιδική. Με αυτόν τον τρόπο, πιστεύουν πως θα απομονώσουν το κίνημα και θα λυγίσουν την αντίσταση και το φρόνημα των κατοίκων. Άλλωστε, γι’ αυτό κρατούσαν μέχρι πρότινος 4 ομήρους στις φυλακές και συνέχισαν με διάφορους τρόπους να ενισχύουν το κυνηγητό και την καταστολή.
Η απελευθέρωση των δύο πρώτων αγωνιστών που είχαν προφυλακιστεί ύστερα από την συμπλήρωση του εξαμήνου, δίχως χρηματική εγγύηση, σίγουρα αποτελεί επιτυχία και δίνει αυτοπεποίθηση στους αγωνιζόμενους κατοίκους. Τώρα θα πρέπει να γίνει ό,τι είναι δυνατόν, για να βγουν από τις φυλακές και οι άλλοι δύο αγωνιστές που προφυλακίστηκαν αργότερα και να σταματήσουν όλες οι διώξεις. Η κυβέρνηση έκανε σαφές πως θα επιχειρήσει να κλιμακώσει την πολιτική των διώξεων. Σε αυτήν την κατεύθυνση, η ...ανεξάρτητη δικαιοσύνη προανήγγειλε τον διορισμό ειδικού εφέτη ανακριτή! Παράλληλα, η προπαγάνδα από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ συνεχίζεται. Γι’ αυτό δεν πρέπει να επικρατήσει καμιά αυταπάτη και εφησυχασμός αλλά να παρθούν σύντομα πρωτοβουλίες υπεράσπισης των διωκόμενων και συνολικά του κινήματος των κατοίκων.
Όπως έδειξε και η συναυλία αλλά και παλιότερα οι μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις στην Θεσσαλονίκη, το κίνημα των κατοίκων της Χαλκιδικής, ενάντια στον χρυσό θάνατο, έχει ζωτική ανάγκη την αλληλεγγύη. Όσο μαζικοποιείται το κίνημα στην Χαλκιδική, όσο συσπειρώνονται αγωνιστές στο κίνημα αλληλεγγύης και μεγαλώνει το μέτωπο του κοινού αγώνα, τόσο θα δημιουργείται μια ασπίδα προστασίας για τους κατοίκους που δεν σκύβουν το κεφάλι και συνεχίζουν να αντιστέκονται. Οι προσπάθειες των επιτροπών αγώνα να διοργανώσουν ένα νέο μαζικό αγωνιστικό ραντεβού στην Θεσσαλονίκη, η ανάγκη το κίνημα να «υιοθετηθεί» μόνιμα και σταθερά από το μαζικό κίνημα και στην υπόλοιπη Ελλάδα και να πολλαπλασιαστούν οι λαϊκές εκδηλώσεις αλληλεγγύης, αποτελούν την καλύτερη απάντηση στους κυβερνητικούς και στα αφεντικά τους.

Δ.Π.

Όταν η Coca Cola απολύει εργαζόμενους και με το περίσσευμα... βάφει σχολεία!

Από τις 30 του Σεπτέμβρη που η εργοδοσία της Coca Cola - 3E ανακοίνωσε στους 33 εργοδηγούς ότι πρέπει να αποδεχτούν τις απολύσεις τους με τους δικούς της όρους (εθελούσια έξοδο), οι εργαζόμενοι συνεχίζουν τον απεργιακό τους αγώνα με αποφάσεις συνελεύσεων του εργοστασιακού σωματείου.
Οι εργαζόμενοι που δουλεύουν στις εγκαταστάσεις στη Νέα Ραιδεστό και βλέπουν ότι χρησιμοποιούνται για αποθήκες και μεταφορές προϊόντων, ξέρουν ότι η εταιρεία θα διαθέτει τα προϊόντα της και μετά τις απολύσεις, με εργολαβικές εταιρείες, όπου οι μισθοί των εργαζόμενων θα είναι πολύ χαμηλότεροι.
Με 24ωρη απεργία στην αρχή και επαναλαμβανόμενες 48ωρες στη συνέχεια, βρίσκονται στην πύλη του εργοστασίου, ενώ ταυτόχρονα εκδηλώνεται η αλληλεγγύη με απεργίες σωματείων του κλάδου και ψηφίσματα.
Η επίθεση της εταιρείας δεν περιορίζεται στους εργαζόμενους της Θεσσαλονίκης. Εξαπολύεται σε όλους τους εργαζόμενους• με κινήσεις διάσπασης και αποδυνάμωσης, με ατομικές προτάσεις για εθελούσια έξοδο, αυξάνοντας την αποζημίωση κατά μερικές χιλιάδες ευρώ. Η δε πρόταση της εταιρείας στους 33 ήταν να αποδεχτούν τις απολύσεις και, αφού δημιουργήσουν ατομική επιχείρηση ή εταιρεία, να τους παραχωρήσει τα φορτηγά για να κάνουν τη διανομή ως εργολάβοι πλέον. Και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο! Και την εμπειρία τους θέλει, και όσο πιο φθηνά γίνεται. Χωρίς τα βάρη της σύμβασης εργασίας, χωρίς τα βάρη για τις επισκευές των φορτηγών! Όλα υπολογισμένα και σχεδιασμένα σύμφωνα με τις επιταγές και τις συμφωνίες των μνημονίων και των μεσοπρόθεσμων της κυβέρνησης και της τρόικας για το γκρέμισμα των καταχτήσεων στη δουλειά.
Όμως δεν αρκείται σε αυτό, γιατί δεν έχει τα αποτελέσματα που περίμενε, αφού υπάρχουν οι εργαζόμενοι που δέχθηκαν την εθελουσία σε προηγούμενες κινητοποιήσεις και ακόμη δεν έχουν βρει μεροκάματο. Ετοιμάζεται διαφορετικά. Με τρομοκρατία και ποινικοποίηση του αγώνα.
Ήδη οι μοτοσυκλέτες της αστυνομίας εμφανίζονται στο χώρο του εργοστασίου, η κλούβα των ΜΑΤ σταθμεύει στην πλατεία της Θέρμης και οι εξοπλισμένοι αστακοί των ΜΑΤ σκορπίζονται στην πλατεία, με στόχο την τρομοκράτηση των απεργών. Από την άλλη, πάει την απεργία στα δικαστήρια, ζητώντας να βγει παράνομη και καταχρηστική, για να πάρει ως απάντηση μία μαζικότατη συγκέντρωση έξω από τα δικαστήρια, την Παρασκευή 11 Οκτώβρη.
Επιπλέον, η εταιρεία στέλνει ατομικές επιστολές στους απεργούς για να τους πείσει ότι δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας και ότι άδικα παλεύουν. Μέθοδος που χρησιμοποιείται τελευταία κατά κόρον σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Κι ακόμα, ετοίμασε και έφερε στο εργοστάσιο απεργοσπαστικό μηχανισμό που αποχώρησε άπραγος κάτω από τις αποδοκιμασίες των συγκεντρωμένων. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν θα τον φέρει και δεν θα τον χρησιμοποιήσει.
Σημασία έχει η συνέχιση της απεργίας! Και είναι χαρακτηριστική η απόφαση της συνέλευσης της 15ης του Οκτώβρη: «Αποφασίσαμε την κήρυξη τεσσάρων 48ωρων απεργιών από 18.01 της 16-10-2013 έως 18.00 της 24-10-2013 με αίτημα την άμεση επαναπρόσληψη των 33 άδικα απολυμένων συναδέλφων μας και την επαναλειτουργία του εργοστασίου.»
Αυτήν την απόφαση θα μπορέσει να ενισχύσει ο συντονισμός και η συμπόρευση με τους άλλους απεργούς στην Θεσσαλονίκη (του ΑΠΘ για παράδειγμα), ο συντονισμός με τους άλλους εργαζόμενους της πολυεθνικής στη χώρα. Ακόμη, το ξεδίπλωμα της αλληλεγγύης στις γειτονιές, με την αποκάλυψη του ρόλου της στις χορηγίες για βαψίματα σχολείων και γυμναστηρίων, για διαγωνισμούς μέσω δήμων για ταλαντούχα παιδιά, την ώρα που απολύει εργαζόμενους και καταδικάζει στην ανέχεια τις οικογένειές τους, ενώ συνεχίζει να είναι μια πολυεθνική γίγαντας στο τομέα των κερδών.
Σε εκδήλωση του σωματείου, τα παιδιά των εργαζόμενων έκαναν ζωγραφιές με θέμα «Ζωγραφίζω τον κόσμο τώρα που η Coca Cola απέλυσε τον μπαμπά μου». Την επόμενη φορά, λοιπόν, τα παιδιά να κάνουν ζωγραφιές με θέμα: «Νίκησε η απεργία του μπαμπά μου και ο κόσμος είναι ομορφότερος»!

• Νίκη στον αγώνα των απεργών της Coca Cola!
• Άμεση επαναπρόσληψη των 33 απολυμένων!

Απεργία στην InMaint

Σε απεργιακές κινητοποιήσεις βρίσκονται οι εργαζόμενοι στην InMaint διεκδικώντας να παρθούν πίσω οι τρεις ανακοινωμένες απολύσεις, να μη γίνει καμία μείωση μισθού, να γίνει αποδεκτή η ΣΣΕ των ηλεκτροτεχνιτών, να τηρούνται τα μέτρα υγιεινής στο χώρο εργασίας. Η εταιρεία είναι θυγατρική του ομίλου εταιρειών της INTRACOM και αναλαμβάνει εργολαβικά την τεχνική υποστήριξη τραπεζών, νοσοκομείων και άλλων επιχειρήσεων. Στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας, η διοίκηση ανακοίνωσε την απόλυση τριών εργαζομένων και απείλησε να προχωρήσει σε νέες άμεσες απολύσεις όσο και σε μειώσεις μισθών 15-20%. Οι μειώσεις αυτές δεν είναι οι πρώτες μέσα στη χρονιά και αφορούν μισθούς ήδη χαμηλούς. Οι διοικήσεις των εταιρειών του ομίλου δε χάνουν ευκαιρία να εφαρμόσουν μειώσεις και απολύσεις σε όλα σχεδόν τα κομμάτια εργαζομένων του ομίλου, εκμεταλλευόμενοι όποια νέα δυνατότητα τούς δίνουν οι ψηφισμένοι αντεργατικοί νόμοι. Οι μειώσεις μισθών σε όλες τις εταιρείες, κάθε χρόνο, είναι πια δεδομένη, το τετραήμερο εργασίας εφαρμόστηκε ήδη στην Intracom Defense και όποια συλλογική σύμβαση έληγε, σήμαινε και παραπάνω μειώσεις για το αντίστοιχο κομμάτι εργαζομένων. Την ίδια γραμμή ακολούθησε και η διοίκηση της ΙΝΜΑΙΝΤ. Με την «ευκαιρία» της λήξης της ΣΣΕ των ηλεκτροτεχνιτών, που αποτελούν σημαντικό βασικό κομμάτι των εργαζομένων, τον προηγούμενο Μάιο, αποφάσισε δραστικές μειώσεις για όλους σχεδόν τους εργαζόμενους.
Οι εργαζόμενοι, με γενική συνέλευση, ομόφωνα αποφάσισαν 24ωρη απεργία τη Δευτέρα 7/10 και μετά από νέα στάση εργασίας και γενική συνέλευση την Τρίτη 8/10 αποφάσισαν νέα 48ωρη απεργία Τετάρτη 9/10 και Πέμπτη 10/10. Η απεργία είχε σχεδόν καθολική συμμετοχή, πράγμα το οποίο ήταν ιδιαίτερα δύσκολο, εξαιτίας του διαφορετικού χώρου εργασίας των εργαζομένων. Μαζική ήταν η συμμετοχή των εργαζομένων, οι οποίοι καθημερινά παρευρίσκονται στις συγκεντρώσεις - περιφρουρήσεις, στην πύλη της εταιρίας. Είναι επίσης σημαντικό να σημειώσουμε ότι η δεύτερη 48ωρη απεργία πραγματοποιήθηκε με απειλές από την πλευρά της διοίκησης, που έκανε μήνυση στο σωματείο, για την κήρυξη της απεργίας ως καταχρηστικής. Η απόφαση μάλιστα του δικαστηρίου ήταν καταδικαστική για το σωματείο, κρίνοντας ότι η απεργία θα έπρεπε να είχε ανακοινωθεί 3 μέρες νωρίτερα!
Μετά από νέα ανακοίνωση της εταιρείας, την Τρίτη 16/10, για ακόμα 7 απολύσεις, καθώς και την επιμονή της στις μειώσεις μισθών, είναι κρίσιμο και ανοιχτό ζήτημα η συνέχιση των κινητοποιήσεων από την πλευρά των εργαζομένων, παρά την τρομοκρατία. Στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του αγώνα αυτού, σημαντικό θα είναι και το άνοιγμά του στους υπόλοιπους εργαζομένους του ομίλου, για τους οποίους τα ζητήματα των απολύσεων και μειώσεων δεν είναι πια καθόλου ξένα.

22 Οκτ 2013

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ Κ.Ο. ΤΟΥ ΚΚΕ(μ-λ)
Οκτώβρης 2013

1. Στο διεθνές πεδίο οι πρόσφατες εξελίξεις σχετικά με τη Συρία ανέδειξαν, πιο καθαρά από κάθε άλλη φορά, το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου πολέμου στην περιοχή της Μ. Ανατολής-Ν.Α. Μεσογείου με απρόβλεπτες συνέπειες για τους λαούς της περιοχής και όχι μόνο. Οι ΗΠΑ αναδιπλώθηκαν (αλλά βέβαια δεν ηττήθηκαν), η Ρωσία κατέγραψε την ισχυροποίηση της παρουσίας της στην περιοχή και συνολικά στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές ανέδειξαν ξανά όρια, αντιφάσεις και αντιθέσεις, με την Αγγλία να εμφανίζεται σοβαρά δοκιμαζόμενη για το σε ποιο «πόδι» από τα δύο (αμερικάνικο, ευρωπαϊκό) θα ρίξει το βάρος της.

Πώς προχωράμε

Ενάμισυ χρόνο μετά τη δραστηριοποίησή της, η ΠΑΑΣ ετοιμάζεται να προχωρήσει στην πανελλαδικοποίησή της, επιδιώκοντας να ανοίξει νέους δρόμους στους κοινωνικούς αγώνες του λαού. Αγώνες που ανέπτυξαν μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, η πλειοψηφία του λαού το τελευταίο διάστημα, φτάνοντας όμως σε όρια που έθεσαν το επίπεδο συγκρότησής τους αλλά και η στάση του μεγαλύτερου κομματιού των οργανώσεων που αναφέρονται στην Αριστερά.
Η σαρωτική επίθεση και η ολομέτωπη αμφισβήτηση κάθε εργατικής κατάχτησης από την κυβέρνηση δείχνει ότι τίποτε δεν θα μείνει όρθιο, ούτε καν κοινωνικά δικαιώματα που μέχρι πρότινος θεωρούνταν δεδομένα (παιδεία, υγεία, περίθαλψη, ασφάλιση). Ενδεικτικά, δεν χρειάστηκε καμιά συνταγματική τροποποίηση, ώστε να καταργηθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, όπως και δεν χρειάστηκε καμία διαβούλευση για την κατάργηση τομέων που το δημόσιο είχε παρέμβαση. Η ΕΡΤ αλλά και οι αμυντικές βιομηχανίες ακολουθούν το ξεπάτωμα της παιδείας και των νοσοκομείων, καθιστώντας κι αυτή την επιβίωση διεκδικήσιμο αίτημα.
Απέναντι σε αυτή την βίαιη επέλαση του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου, η Αριστερά δείχνει να αναχωρεί από την ταξική πάλη, κηρύσσοντας το μάταιο των αγώνων και προκρίνοντας το πεδίο των εκλογών και τις αφηγήσεις για λαϊκή εξουσία και σοσιαλισμούς που θα προκύψουν έξω από την ταξική πάλη ή από τη δικαιότερη διαχείριση ενός συστήματος που σαπίζει εξαθλιώνοντας τη κοινωνία του.
Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι με ποιους όρους θα συνεχιστεί η αντίσταση και η διεκδίκηση σε αυτές τις συνθήκες και πάνω σε ποιους άξονες πάλης. Εδώ καλείται να απαντήσει η ΠΑΑΣ, αναδεικνύοντας το πραγματικό πεδίο αναφοράς των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων. Ένα πεδίο όπου οι βασικοί άξονες πάλης δεν μπορεί παρά να είναι αντιιμπεριαλιστικοί, αντικαπιταλιστικοί, αντιδιαχειριστικοί και να έχουν αναφορά στα άμεσα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι λαϊκές μάζες. Κάτι που βέβαια δεν αρκεί, αν δεν τείνει στην αναγωγή των όποιων εστιών αντιστάσεων σε ένα συνολικότερο μέτωπο αντίστασης που θα στοχεύει στην ανατροπή αυτής της αντιλαϊκής λαίλαπας.
Στο χρόνο που διήνυσε η ΠΑΑΣ, ιχνογράφησε την ύπαρξη αυτού του ρεύματος, έστω και με δυσκολίες και πισωγυρίσματα. Πολιτικό ρεύμα διεσπαρμένο πανελλαδικά αλλά και κινηματικά, με την εμφάνιση ομαδοποιήσεων που κάτω από ένα σχετικά ομογενοποιημένο πλαίσιο προσπάθησε, όχι πάντα πετυχημένα, να συσπειρώσει ένα δυναμικό που δεν θέλει να εγκαταλείψει την ταξική πάλη ούτε να ξυπνάει και να κοιμάται με το πότε θα στηθούν οι κάλπες, έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του τη βελτίωση των ποσοστών του, σε κάποιες έκτακτες εθνικές εκλογές.
Οι λεονταρισμοί των «θερμών» φθινοπώρων που διαδέχονταν «καύσωνες» της άνοιξης και τράβα κορδέλα αποδείχτηκε ότι ήταν λόγια διαφυγής και όχι προθέσεις στήριξης εργατικών ξεσπασμάτων ή ακόμη περισσότερο δημιουργίας κινηματικού ρεύματος που θα έθετε σε νέα βάση την αντίσταση που έχει ανάγκη ο λαός και οι εργαζόμενοι. Αυτό το κενό καλείται να διαχειριστεί αυτό το ρεύμα.
Οι πολιτικές δυνάμεις που πρωτοστάτησαν στην δημιουργία της ΠΑΑΣ, οι αγωνιστές που έστερξαν να την στηρίξουν, απαιτούν από αυτή να προχωρήσει σήμερα ένα βήμα παραπέρα στη συγκρότηση αυτού του δυναμικού, χωρίς αυταπάτες για πόλους και συγκροτήσεις που δεν αντιστοιχούν στο σημερινό επίπεδο μαζικότητας, πολιτικής συμφωνίας και κοινής δράσης. Οι δυνάμεις αυτές, παράλληλα, διαβλέπουν στην πανελλαδικοποίηση την ευκαιρία να αποτελέσει εφαλτήριο αυτού του δυναμικού, ώστε να μπορεί να δρα, να συντονίζεται και να προχωρά με καλύτερους βηματισμούς. Το επόμενο σαββατοκύριακο καλούνται να αναβαθμίσουν τη συμφωνία τους σε μια μετωπική πολιτική συνεργασία που θα ανταποκρίνεται τόσο σε μια πιο διευρυμένη πολυσυλλεκτικότητα των σχημάτων και του κόσμου που θέλει να κινηθεί σε αυτά αλλά και την δυνατότητα πραγματικής δημιουργικής συμμετοχής του, χωρίς να νιώθει απλά υλοποιητής κάποιων κεντρικών αποφάσεων. Με πρώτιστη επιδίωξη την ενίσχυση των όποιων αντιστάσεων ξεσπούν αλλά και το πάρσιμο εκείνων των πρωτοβουλιών που θα επιτρέψουν την έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης.
Η ανασύνθεση σε μια πιο προωθημένη συγκρότηση των σχημάτων που δημιουργήθηκαν στο χρόνο που πέρασε είναι επιβεβλημένη και ορατή ανάγκη για καθένα που συμμετέχει στους αγώνες.
Η μετωπική πολιτική «ομπρέλα» που μπορεί να προκύψει πρέπει να δίνει τη δυνατότητα στις συγκροτήσεις που έχουν υπάρξει ή θα προκύψουν να λειτουργούν ως πολιτικά υποκείμενα στο χώρο τους και στην περιοχή τους, παράγοντας κατευθύνσεις και αιτήματα που θα επιτρέψουν σε αγωνιστές να συμβάλλουν ουσιαστικά, με την αποτελεσματική εμπλοκή τους, στην ταξική πάλη. Να κατοχυρώνει αυτή την δυνατότητα που αποτελεί τελικά τη ζωογόνα δύναμη αυτού του εγχειρήματος, χωρίς να προκαλεί συγχύσεις, όπως άλλα μετωπικά προτάγματα όπου πίσω από την ανοχή μιας «διαφορετικότητας» αποκρύβεται η αποδοχή μιας καθόλα διαχειριστικής στάσης που ενυπάρχει με αντιδιαχειριστικές κορώνες, ακριβώς για να νομιμοποιεί την επί της ουσίας εκλογική συνεύρεση αποκλινουσών πολιτικών επιλογών. Άλλωστε, η διαφορετική σύνθεση που ενυπάρχει ήδη σε κάποια σχήματα ούτε μπορεί να αγνοηθεί ούτε να καταργηθεί. Πρέπει ν' αποτελεί πρόκριμα αυτού του εγχειρήματος, ώστε να μπορέσει να μπολιάσει ευρύτερες μάζες σε μια αντιιμπεριαλιστική- αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, χωρίς να καλλιεργεί αυταπάτες για εκλογικούς συσχετισμούς και αναθέσεις της ταξικής πάλης σε κάποιους πιο ειδικούς.
Όσο αυτό το δυναμικό θα παρεμβαίνει πιο συντεταγμένα και θα παίρνει πρωτοβουλίες, θα κατοχυρώνεται στις λαϊκές συνειδήσεις ως μια ξεχωριστή οντότητα που θα συμβάλει στην κλιμάκωση της ταξικής πάλης σε σωστή κατεύθυνση.

Έκτη εβδομάδα απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ

Η κυβέρνηση προετοίμαζε εδώ και ένα χρόνο τη «διαθεσιμότητα» εργαζομένων στα ΑΕΙ- ΤΕΙ, προκειμένου να συμπληρωθεί εκείνος ο αριθμός των απολύσεων που επιβάλλουν ΕΕ και ΔΝΤ στο δημόσιο. Απέναντι σε αυτή την πολιτική, όμως, στάθηκαν οι διοικητικοί υπάλληλοι του ΕΚΠΑ, που διανύουν την έκτη εβδομάδα απεργίας τους (14/10- 18/10)!
Η απεργία αυτή, παρά τις μανούβρες και την τρομοκρατία της κυβέρνησης και τις τρικλοποδιές των πρυτάνεων, έχει διάρκεια και όλα δείχνουν πως θα συνεχιστεί. Ήδη έχουν φανεί τα πρώτα θετικά αποτελέσματα. Οι εργαζόμενοι, με την πάλη τους, κατάφεραν να προσπεράσουν πολλές από τις απειλές και τα μέτρα που πάρθηκαν, για να κάμψουν τον αγώνα τους. Την ΚΥΑ για την υποβολή των στοιχείων σε ορισμένη προθεσμία, διαδέχτηκαν οι απειλές για εισαγγελική παρέμβαση στα ΑΕΙ -ΤΕΙ και οι φήμες για κατάργηση ακόμα και ολόκληρου του κλάδου. Το τελευταίο μέτρο είναι που εφαρμόστηκε στην ΕΡΤ και έχει αποδειχτεί, επομένως, στην πράξη ότι η κυβέρνηση δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να το εφαρμόσει.
Σημαντικό βήμα στον απεργιακό αγώνα των διοικητικών αποτελούν οι τελευταίες εξελίξεις με την απόφαση για νέα πενθήμερη απεργία. Αυτή η απόφαση πάρθηκε σε ένα πλαίσιο πολλαπλών διλημμάτων, μιας και είχε ήδη ανακοινωθεί η αντιδραστική νομοθετική ρύθμιση για την ατομική υποβολή στοιχείων εντός πέντε ημερών. Το μέτρο αυτό προέβλεπε ότι η μη υποβολή στοιχείων αποτελεί πειθαρχικό παράπτωμα, το οποίο θέτει τους εργαζόμενους σε αργία.
Για άλλη μια φορά, δηλαδή, το σύστημα κινείται στη λογική του “διαίρει και βασίλευε”, αλλά και στα πλαίσια της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής, εξαπολύει ό,τι πιο μαύρο, προκειμένου να τσακίσει την απεργία. Στην ουσία, η κίνηση αυτή προωθεί την ατομική αξιολόγηση και φορτώνει τις απολύσεις στις πλάτες των εργαζόμενων, που καλούνται να λειτουργήσουν σαν μαντρόσκυλα του εαυτού τους αλλά και των συναδέλφων τους.
Η τρομοκρατία όμως δεν κατάφερε να σπάσει τον αγώνα των εργαζομένων! Η προθεσμία των πέντε ημερών για την υποβολή των στοιχείων φτάνει στη λήξη της και οι διοικητικοί προχωρούν σε νέες γενικές συνελεύσεις, για να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν την απεργία. Σε αυτές έχουν να αντιμετωπίσουν τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες, που προσπαθούν να βάλλουν νέες τρικλοποδιές στον αγώνα, ώστε να τα έχουν καλά με τα τσιράκια του υπουργείου, τους πρυτάνεις και το καθηγητικό κατεστημένο.
Ωστόσο, έχουν να αντιμετωπίσουν και ένα νέο δεδομένο. Η κυβέρνηση έχει εξαπολύσει στα πανεπιστήμια το «μακρύ της χέρι», την παράταξη της ΔΑΠ, έχοντας ως στόχο να μη συνδεθεί ο αγώνας των εργαζομένων με τον αγώνα των φοιτητών. Οι φοιτητές, από την πρώτη εβδομάδα της απεργίας, έδειξαν την αλληλεγγύη τους με την στήριξη της περιφρούρησης των πυλών του ΕΚΠΑ άλλα και με την κατάληψη των σχολών τους, για να παλέψουν για τα δικά τους δικαιώματα (κόντρα σε ένα νέο σχέδιο Αθηνά, στις διαγραφές και τα δίδακτρα), που στη συγκεκριμένη συγκυρία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με εκείνα των εργαζομένων.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο μια ιστοσελίδα συλλογής υπογραφών, η οποία παρουσιάζεται ως «ανεξάρτητη πρωτοβουλία» και φέρει τον τίτλο «ανοιχτές σχολές». Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, οι φοιτητές πρέπει να ανοίξουν τις σχολές τους, για να μη χαθεί το εξάμηνο και η εξεταστική αλλά και να συγκρουστούν με «αυτούς που κλείνουν τις πύλες των σχολών και δεν τους αφήνουν να βρεθούν με τους συμφοιτητές τους και να συζητήσουν».
Πρόκειται, δηλαδή, για μια ξεκάθαρη προσπάθεια να ενεργοποιηθεί ο κοινωνικός αυτοματισμός και να χτυπήσει τον αγώνα των διοικητικών, αλλά και να μπει φραγμός στην οικοδόμηση ενός κοινού μετώπου αγώνα φοιτητών- εργαζομένων, που πλήττονται από τη βάρβαρη πολιτική.
Παρά τις απειλές και την τρομοκρατία της κυβέρνησης και των συμμάχων της, ο αγώνας για την ανατροπή αυτής της βάρβαρης πολιτικής των απολύσεων συνεχίζεται και μένει να δούμε τις νέες εξελίξεις από δω και πέρα.

Σημ: Το άρθρο γράφτηκε πριν από τη συνέλευση των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ, την Παρασκευή 18/10, και τη λήψη νέας απόφασης.

Τα «φέουδα ανομίας», οι «μειοψηφίες», οι απολύσεις και το δίκιο ενός αγώνα που συνεχίζεται!

Για 6η συνεχόμενη εβδομάδα οι διοικητικοί υπάλληλοι του ΑΠΘ βρίσκονται σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Ενάντια στις απολύσεις των συναδέλφων τους, ενάντια στην πολιτική που διαλύει το δικαίωμα στη δουλειά, το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο. Σε μαζικές γενικές συνελεύσεις, οι προτάσεις συνέχισης των κινητοποιήσεων ψηφίζονται με μεγάλη πλειοψηφία.
Έχουν απέναντί τους την κυβέρνηση, το ΔΝΤ, την ΕΕ. Ένα πάνοπλο σύστημα που προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους κάμψει, με απειλές για εισαγγελικές παρεμβάσεις και προσαγωγές, με τροπολογίες για προσωπική απογραφή του καθενός και απολύσεις όσων δεν στείλουν στοιχεία, με το χρυσωμένο χάπι της κινητικότητας ενός 50% από τους απολυόμενους, αν βιαστούν να δώσουν τις λίστες, με λασπολογία που μιλά για μειοψηφίες, συντεχνίες και μετατροπή των πανεπιστημίων σε φέουδα ανομίας. Είχαν να αντιμετωπίσουν και τις φωνές της απογοήτευσης και της έλλειψης εμπιστοσύνης στους αγώνες. Όλους αυτούς που προσπάθησαν να τους γυρίσουν πίσω «με το γάντι».
Οι απεργοί όμως μέσα στον αγώνα κατάλαβαν τη δύναμή τους, κατάλαβαν ότι το πιο σημαντικό όπλο των εργαζομένων είναι το δίκιο τους. Γι' αυτό σε κάθε προσπάθεια διάσπασης και τρομοκράτησης γίνονται πιο δυνατοί, πιο αποφασισμένοι. Ξανανακαλύπτουν τις μαζικές διαδικασίες, την εμπιστοσύνη στον διπλανό αλλά και στο ότι οι αγώνες μπορούν να νικήσουν. Στην οικονομική κούραση από τις μέρες της απεργίας απαντούν με απεργιακά ταμεία. Στην ψυχολογική κούραση, κοιτάνε δίπλα και ξέρουν ότι δεν είναι μόνοι. Είναι εκεί οι συνάδελφοί τους, οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι σε νοσοκομεία και δήμους, οι εκπαιδευτικοί και όλοι όσοι στενάζουν κάτω από την πολιτική της φτώχειας, των απολύσεων και της εξαθλίωσης.
Ξέρουν πια καλά ποιοι είναι μαζί τους και ποιοι εναντίον τους. Ξέρουν ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τους εκπροσώπους αυτής της πολιτικής στα πανεπιστήμια, τους πρυτάνεις. Ξέρουν ότι δεν είναι μεμονωμένες απολύσεις -προηγήθηκαν 80 συνάδελφοί τους- και ότι ο καθένας από αυτούς είναι εν δυνάμει απολυόμενος. Ξέρουν καλά ότι, αν οι ίδιοι δεν ριχτούν στη μάχη, κανείς δεν θα το κάνει γι' αυτούς. Δεν περισσεύει κανείς. Είναι όλοι απαραίτητοι. Η λογική της ανάθεσης στέρεψε μπροστά στον πραγματικό αγώνα. Έμαθαν πολύ καλά ότι, υποχωρώντας, η επίθεση του συστήματος θα γίνεται ακόμα πιο σκληρή, όλο και περισσότερα δικαιώματα θα τίθενται υπό αίρεση. Με την αντίσταση κατάφεραν μέχρι στιγμής να μην απολυθεί κανείς.
Ο αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων εδώ και έξι εβδομάδες δίνει το παράδειγμα, δίνει δύναμη σε όσους βάλλονται. Δεν είναι ένας αγώνας για την τιμή των όπλων, δεν είναι μια φούσκα που στη βάση τής συνδιαλλαγής θα σκάσει. Είναι η απόφαση ότι με τους αγώνες κερδίζουμε τη ζωή μας, η γνώση ότι τίποτα δεν μας χαρίστηκε, ότι οι πραγματικοί αγώνες δημιουργούν πραγματικό ρήγμα στην επίθεση. Γι' αυτό χρειάζεται να ανοίξουν το θέμα στην κοινωνία, να ενημερώσουν και να συναντηθούν με άλλους κλάδους που είναι σε κινητοποιήσεις στη Θεσσαλονίκη. Να κατανοήσουν οι εργαζόμενοι, η νεολαία, το προσωπικό του πανεπιστημίου που δεν χτυπιέται άμεσα ότι αυτή η επίθεση δεν θα σταματήσει εδώ και δεν αφορά λίγους. Οι αγώνες που ξεκινάνε δεν είναι μιας ριξιάς. Για να ανατρέψουμε αυτήν την πολιτική, χρειαζόμαστε εστίες αντίστασης παντού, αγώνες που δεν θα σταματούν πριν αρχίσουν, εξαγωγή και αξιοποίηση συμπερασμάτων, την όλο και μεγαλύτερη συγκρότηση και το συντονισμό των πρωτοπόρων αγωνιστών, ώστε να μπορούμε να οργανώνουμε και να παλεύουμε από καλύτερη θέση τις επόμενες φορές.
-ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ
-ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ

Αλληλεγγύη στον αγώνα των δύο απολυμένων της ACS Ζωγράφου!

Τον αγώνα τους συνεχίζουν να δίνουν οι δυο εργαζόμενοι που απολύθηκαν από το κατάστημα της ACS Ζωγράφου τον Γενάρη του 2009. Απολύθηκαν για τη συνδικαλιστική τους δράση, για το γεγονός ότι κράτησαν το κεφάλι ψηλά, κόντρα στην εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία, για το γεγονός ότι είχαν γίνει αγκάθι στο μάτι της εργοδοσίας, γιατί συμμετείχαν στους απεργιακούς αγώνες, γιατί προάσπιζαν τα δικαιώματα των εργαζόμενων του κλάδου. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετώπισαν την απόλυση τους και τον αγώνα τους που ξεκίνησε από τότε. Ως κομμάτι, δηλαδή, των αγώνων του εργατικού κινήματος απέναντι στο κεφάλαιο και την εργοδοσία. Γι’ αυτό και από την πρώτη στιγμή, μέσα από τη δική τους δικαίωση, προσέβλεπαν στην παρακαταθήκη που θα έμενε για τον κλάδο της ταχυδρόμησης- ταχυμεταφοράς στον οποίο, εδώ και χρόνια, χτυπιούνται ανελέητα τα εργασιακά δικαιώματα. Εκτός, όμως, από την απόλυση τους, είχαν να αντιμετωπίσουν και ένα επιπλέον ζήτημα: η αποζημίωση απόλυσης που τους κατέβαλε η εργοδοσία ήταν με την ιδιότητα του εργάτη και όχι του υπαλλήλου.
Παρότι οι δύο εργαζόμενοι δικαιώθηκαν πρωτόδικα, ο εργοδότης προσέφυγε στο εφετείο προκειμένου να κερδίσει χρόνο αλλά και να πτοήσει τους εργαζόμενους. Ωστόσο, και η πρόσφατη απόφαση του εφετείου δικαιώνει τους δύο εργαζόμενους, κρίνοντας άκυρες τις απολύσεις και αναγνωρίζοντας τους την υπαλληλική ιδιότητα.
Η απόφαση αυτή είναι ήδη μια σημαντική επιτυχία, όχι μόνο για τους δυο εργαζόμενους, αλλά για ολόκληρο τον κλάδο. Ειδικότερα αν σκεφτεί κανείς την περίοδο στην οποία βγαίνει μια τέτοια απόφαση. Την ίδια στιγμή, δηλαδή, που οι αντεργατικοί νόμοι των τελευταίων τριών χρόνων επιβάλλουν ένα νέο εργασιακό μεσαίωνα, χωρίς συλλογικές συμβάσεις και με κατάργηση όλων των δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτές. Την ίδια στιγμή που το κεφάλαιο και η εργοδοσία, πλήρως αποθρασυμένοι, προχωρούν σε μαζικές απολύσεις, πετώντας τους εργαζόμενους στην ανεργία, την φτώχεια και την εξαθλίωση. Την ίδια στιγμή που γενικεύεται η επισφαλής και απλήρωτη εργασία. Την ίδια στιγμή που ο ιμπεριαλισμός και το ντόπιο κεφάλαιο μετατρέπουν τη χώρα σε μια απέραντη Ειδική Οικονομική Ζώνη και το εργατικό δυναμικό σε σύγχρονους δούλους.
Αυτή η κατάσταση αποτυπώνεται γλαφυρά και στο χώρο της ταχυδρόμησης-ταχυμεταφοράς. Γενικεύονται οι πιέσεις και οι μονομερείς ενέργειες από τη μεριά της εργοδοσίας για αλλαγή των εργασιακών σχέσεων. Γενικεύεται η υπογραφή νέων ατομικών συμβάσεων που «μηδενίζουν το κοντέρ» των δικαιωμάτων και διαμορφώνουν μισθούς των 400-500 ευρώ, υπό τον εκβιασμό «υπογράφεις ή απολύεσαι». Παράλληλα, το αντιδραστικό καθεστώς του «φραντσάιζ», σε συνδυασμό με το αντεργατικό διαμορφωμένο νομικό οπλοστάσιο, αποτελεί το Δούρειο Ίππο για το παραπέρα σάρωμα των εργασιακών δικαιωμάτων και την παραπέρα κλιμάκωση της εργοδοτικής ασυδοσίας. Ο διαχωρισμός σε μητρική εταιρία και πράκτορες δίνει τη δυνατότητα τόσο στη μητρική όσο και στον πράκτορα (που συνήθως είναι εγκάθετος της μητρικής) να ανοιγοκλείνουν όποτε θέλουν καταστήματα, να πετάνε ξαφνικά τους εργαζόμενους στην ανεργία, να μην αναλαμβάνουν καμιά υποχρέωση απέναντι σε αυτούς. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, μόλις τον τελευταίο χρόνο, είναι η Speedex Εξαρχείων, η Γενική Ταχυδρομική Αιγάλεω, η ACS σε Άλιμο και Γλυφάδα. Μια κατάσταση που θα γενικευτεί ραγδαία, αφού η κρίση του συστήματος επιβάλλει ανακατάταξη κεφαλαίων (εξαγορά-συγχώνευση εταιριών) και στον κλάδο της ταχυδρόμησης-ταχυμεταφοράς. Ήδη δρομολογείται η ιδιωτικοποίηση του «φιλέτου» των ΕΛΤΑ, με τους ξένους κολοσσούς του κλάδου να εκφράζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αυτός ο ανταγωνισμός θα έχει τρομακτικές συνέπειες για τους εργαζόμενους του κλάδου που, στις νέες εφιαλτικές συνθήκες, θα κληθούν από το κεφάλαιο (ξένο και ντόπιο) να πληρώσουν είτε τα κέρδη τους είτε τα «ελλείμματα» τους.
Αν, λοιπόν, η απόφαση του εφετείου είναι μια σημαντική επιτυχία για τους δυο εργαζόμενους και για όλο τον κλάδο σε μια τέτοια συγκύρια, η πλήρης δικαίωση τους δεν μπορεί να στηριχτεί μόνο στις αποφάσεις της αστικής δικαιοσύνης. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι εργαζόμενοι, γι’ αυτό άλλωστε ζητούν τη στήριξη από σωματεία, εργατικά σχήματα, φοιτητικούς συλλόγους, συλλογικότητες, σχήματα γειτονιάς κ.ά. Γιατί γνωρίζουν καλά ότι αυτό είναι υπόθεση του ίδιου του εργατικού-λαϊκού κινήματος και των όρων που διαμορφώνει μέσα από κάθε αναμέτρηση, μικρή ή μεγάλη. Γι’ αυτό άλλωστε πρέπει να αξιοποιηθεί αυτή η εξέλιξη, να στηριχτεί πλατιά μέχρι τη τελική δικαίωση τους, να δώσει ελπίδα και κουράγιο στους εργαζόμενους. Να στείλει μήνυμα αντίστασης, οργάνωσης και ανυποχώρητου αγώνα, συλλογικής δράσης και ταξικής αλληλεγγύης σε κάθε τόπο δουλειάς, ενάντια στην τρομοκρατία του κεφαλαίου και της εργοδοσίας.
Ερωτηματικά προκαλεί και πάλι η επιλεκτική στάση του ΣΕΤΤΕΑ, του κλαδικού σωματείου, αφού για μια τέτοια εξέλιξη (που μάλιστα αφορά μέλη του) δεν έχει βγάλει ένα ψήφισμα αλληλεγγύης, φέρνοντας στο μυαλό την απαράδεκτη στάση του συγκεκριμένου σωματείου και στην περίπτωση της Γενικής Ταχυδρομικής Αιγάλεω. Και μάλιστα, την ίδια στιγμή που για το ζήτημα της ACS Αλίμου και Γλυφάδας έχει κηρύξει πρόσφατα (8 Οκτώβρη) 24ωρη απεργία και 8ωρο αποκλεισμό στα κεντρικά της εταιρίας.
Από τη μεριά μας, καλούμε τους εργαζόμενους -και ειδικότερα του κλάδου των ταχυμεταφορών- και τις αγωνιστικές εργατικές συλλογικότητες να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στον αγώνα αυτό μέχρι την οριστική του δικαίωση και την πλήρη αποζημίωση των δύο εργαζομένων. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινούνται ήδη τα μέλη της Ταξικής Πορείας και των Αγωνιστικών Κινήσεων φοιτητών-εκπαιδευτικών, προσπαθώντας να ανοίξουν το ζήτημα μέσα στα σωματεία και τους φοιτητικούς συλλόγους.

21 Οκτ 2013

Τον αγωνιζόμενο λαό στοχεύει η θεωρία των άκρων
Οι μαζικοί αγώνες μπορούν να νικήσουν

Χρηματοδοτικό ή/και δημοσιονομικό είναι τελικά το «κενό» που προδιαγράφεται και αναγγέλλεται για το 2014; Δηλαδή, ο λαός και η εργατική τάξη της χώρας «χρωστάει» και άλλα «χρωστούμενα» στους ιμπεριαλιστές και στα κράτη τους που μας «δανείζουν», για να μας «σώσουν»; Ή μήπως «χρωστάει» και άλλα «χρωστούμενα» και στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο που μας ξεζουμίζουν και μας εξαθλιώνουν, για να μας «σώσουν» και αυτοί; Με αυτό το … κεφαλαιώδες ερώτημα μπήκαμε στο τελευταίο τρίμηνο του χρόνου, για να μας ανακοινώσουν μέσω αυτού, όπως ήδη το έκαναν με το σχέδιο προϋπολογισμού, πως η επίθεση δεν έχει τέλος. Μετράνε κιόλας δημόσια σε βάθος δεκαετιών την εξέλιξη της πολιτικής της υποδούλωσης και λεηλασίας της χώρας και της συντριβής των εργατικών-λαίκών δικαιωμάτων. Διατυμπανίζουν, δηλαδή, οι ιμπεριαλιστές και το ντόπιο κεφάλαιο πως στοχεύουν να είναι για πάντα αφέντες της χώρας, της εργατικής δύναμης, της ζωής του λαού μας και μάλιστα αφέντες αδυσώπητοι με τους δούλους τους, χωρίς δικαιώματα. Έτσι, όπως απαιτεί για τις δικές τους ανάγκες και συμφέροντα η διέξοδος από την κρίση, ώστε να επαναθεμελιώσουν «ανόθευτο» από τις εργατικές-λαϊκές κατακτήσεις του 20ου αιώνα το σύστημα τους…

19 Οκτ 2013

Για την ΠΑΑΣ και ορισμένα ζητήματα ουσίας που συνδέονται μ' αυτήν

Από το φύλλο της Προλεταριακής Σημαίας που κυκλοφορεί από σήμερα

Η παρέμβαση αυτή γίνεται κατ’ αρχάς με αφορμή το ζήτημα του ονόματος της ΠΑΑΣ αλλά εκ των πραγμάτων θίγει και ορισμένες άλλες πλευρές. Σε σχέση με το ζήτημα του ονόματος, ορισμένους συντρόφους τους προβληματίζει το γεγονός ότι ήδη εδώ και ένα διάστημα η ΠΑΑΣ κινείται και έχει γίνει γνωστή (όσο έχει γίνει) με την συγκεκριμένη ονομασία. Σ’ αυτή τη βάση, θεωρούν προβληματική την αλλαγή του ονόματος ή και αντιτίθενται σε κάτι τέτοιο, μιας και κατά κάποιο τρόπο το έχουμε «χρεωθεί».

17 Οκτ 2013

ΚΚΕ(μ-λ): ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Κάτω τα χέρια απ’ τους Τούρκους και Κούρδους
πολιτικούς πρόσφυγες!
Πέμπτη 17/10/2013
Καταγγέλλουμε την αστυνομική επίθεση σήμερα το πρωί στο Σύνταγμα, τη σύλληψη της απεργού πείνας Fadik Adiyaman και την προσαγωγή τεσσάρων ακόμα πολιτικών προσφύγων της «Επιτροπής Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους στην Τουρκία και στο Κουρδιστάν», που βρίσκονταν εκεί από την Τρίτη 15 Οκτώβρη. Συμπαραστέκονταν με τον τρόπο αυτό στους τέσσερεις πολιτικούς πρόσφυγες, κρατούμενους στον Κορυδαλλό, που εδώ και 23 μέρες κάνουν απεργία πείνας διαρκείας για να σταματήσει η απέλασή τους στην Τουρκία, τη Γερμανία και τη Γαλλία.
Οι τρομοκρατικές επιχειρήσεις της αντιλαϊκής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ενάντια στους Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές που ζουν στη χώρα μας, συνεχίζονται αδιάκοπα εδώ και πολλούς μήνες. Πολλοί πολιτικοί πρόσφυγες έχουν συλληφθεί, κακοποιηθεί και εκδοθεί ή κινδυνεύουν να εκδοθούν στην Τουρκία και σε άλλες χώρες, όπου θα αντιμετωπίσουν πολύχρονες φυλακίσεις και νέα βασανιστήρια για την πολιτική, κοινωνική και συνδικαλιστική δράση τους.
Η επίθεση της κυβέρνησης ενάντια στο δικαίωμα των λαών να αγωνίζονται είναι μέρος της πολιτικής της φασιστικοποίησης που ασκείται απέναντι και στον ελληνικό λαό, στους εργαζόμενους και στη νεολαία, είναι αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας. Ο αγώνας του ελληνικού και τούρκικου λαού ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το φασισμό είναι κοινός. Οι αγωνιστές που διώκονται από το τουρκικό καθεστώς έχουν δικαίωμα απόκτησης πολιτικού ασύλου.
• Ν' αφεθεί ελεύθερη η Fadik Adiyaman!
• Να σταματήσει η έκδοση των κρατούμενων πολιτικών προσφύγων και ν' αποσυρθούν οι κατηγορίες σε βάρος τους!
• Η τρομοκρατία δεν θα περάσει, του λαού η πάλη θα τη σπάσει!
• Λευτεριά και Άσυλο στους Τούρκους και Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες!

10 Οκτ 2013

ΣΥΡΙΑ: Ανάπαυλα πριν από τη θύελλα;

του Τάσου Σαπουνά
Τελικά μετά από πολυήμερες διαπραγματεύσεις, τα ξημερώματα του περασμένου Σαββάτου, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ επικύρωσε τη συμφωνία ΗΠΑ-Ρωσίας για το χημικό οπλοστάσιο της Συρίας. Παρά τις –εξ ανάγκης- θριαμβολογίες του Μπαράκ Ομπάμα πως «δεν θα είχαμε φτάσει ως εδώ χωρίς την απειλή βίας», οι πάντες αναγνωρίζουν στην εξέλιξη μια διπλωματική –και όχι μόνο- νίκη της Ρωσίας και του Πούτιν προσωπικά. Αυτή η εξέλιξη, όμως, και αυτό πρέπει να επισημανθεί πριν από οτιδήποτε άλλο, κάθε άλλο παρά σημαίνει πως μεταβαίνουμε σε μια φάση κλεισίματος του συριακού ζητήματος και των τεράστιων πληγών που έχει ανοίξει στο «σώμα» της Συρίας και του λαού της. Είναι ανάγκη λοιπόν να δούμε τις βασικές αιτίες της στάσης των βασικών δυνάμεων που εμπλέκονται στο συριακό ζήτημα, την κατάσταση όπως εξελίσσεται στο εσωτερικό της χώρας, για να μπορούμε να δούμε τις προοπτικές που ανοίγονται.
Αρχικά να ξανατονίσουμε πως αυτό το πρωτόγνωρο, σε σχέση με αυτά που μας έχει συνηθίσει έως τώρα, μπρός-πίσω του αμερικανικού ιμπεριαλισμού πρέπει να «χρεωθεί» πρώτα απ’ όλα στο «διχασμό» που υφίσταται η ιμπεριαλιστική τάξη στις ΗΠΑ όσον αφορά τις στρατηγικές αλλά και τις τακτικές της κινήσεις στην περίοδο που διανύουμε. Σ΄ αυτό το βασικό ζήτημα επικάθονται τα σοβαρά προβλήματα που έχουν οι ΗΠΑ με τον έλεγχο της αντιπολίτευσης, προβλήματα που έχουν ενταθεί την τελευταία περίοδο, κάτι με τη σειρά του που συνδέεται αναπόσπαστα με «την επόμενη μέρα» όπως τη θέλουν οι ΗΠΑ. Αυτή η «αμφιθυμία» των ΗΠΑ τους κόστισε στο πεδίο των συμμαχιών και σίγουρα έπαιξε το ρόλο της στην «απροθυμία» του βρετανικού κοινοβουλίου.
Με βάση τα έως τώρα δεδομένα, οι ΗΠΑ φαίνεται να ακολουθούν μια «πολυδιάστατη» πολιτική με ένα στόχο: να ξαναπάρουν την πρωτοβουλία των κινήσεων και να ελέγξουν την περιοχή. Από τη μια, προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν την απόφαση του Σ.Α. του ΟΗΕ για «τα χημικά», για να επαυξήσουν την πίεση στο συριακό καθεστώς. Από την άλλη, συνεχίζουν τόσο να κραδαίνουν την απειλή της επέμβασης σε περίπτωση «μη συμμόρφωσης» του Άσαντ όσο και να εξοπλίζουν τις ελεγχόμενες από τις ίδιες δυνάμεις του λεγόμενου «Ελεύθερου Συριακού Στρατού». Βραχυπρόθεσμα αυτό που θέλουν είναι να βρεθούν από καλύτερες θέσεις στο «Συριακό» στη διάσκεψη Γενεύη ΙΙ, που προσδιορίστηκε για τα μέσα Νοεμβρίου. Αλλά και να χρησιμοποιήσουν την εξέλιξη αυτή με τη Συρία για τη συνέχιση του πλευρίσματος του Ιράν, διαδικασία που ξεκίνησε από το βήμα της πρόσφατης 68ης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (από πίσω της έχει βέβαια καιρό προετοιμασίας - οι εξελίξεις επιταχύνθηκαν μετά την εκλογή του Ροχανί στο Ιράν). Ωστόσο, είναι ανάγκη να ειπωθεί και κάτι ακόμη. Οι τελευταίες εξελίξεις μάς έχουν αποδείξει πως είναι πολύ παρακινδυνευμένη μια οποιαδήποτε «απόλυτη» πρόβλεψη. Με αυτή την έννοια, το λιγότερο είναι πως ούτε η διάσκεψη Γενεύη ΙΙ πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Το πιο σημαντικό είναι πως οι λαοί θα πρέπει να είναι έτοιμοι ακόμη και για πολύ απότομες στροφές στις αμερικανικές κινήσεις και φυσικά όχι μόνο να μην εφησυχάσουν αλλά να εντείνουν την αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική διάσταση της πάλης τους.
Στο στρατόπεδο της Ρωσίας μπορεί να επικρατεί ευφορία, αλλά δεν είναι τυχαίο πως ο «πραγματιστής» και αρκετά καλός γνώστης των παγκόσμιων συσχετισμών αλλά και των προθέσεων των αντιπάλων, Πούτιν, βρέθηκε στην ανάγκη λίγες μέρες μετά τη συμφωνία για τα χημικά να υπογραμμίσει πως δεν θα είναι εύκολο αυτή να εφαρμοστεί. Διότι γνωρίζει ποιοι και με πόσες τρικλοποδιές περιμένουν σε κάθε γωνία εφαρμογής αυτής της εύθραυστης συμφωνίας. Ωστόσο, όλοι συμφωνούν πως οι κινήσεις της Ρωσίας τής έδωσαν μια νίκη, και προπαντός νομιμοποίησαν την παρουσία της στην περιοχή και τη βοήθεια που προσφέρει στο καθεστώς Άσαντ. Και αυτή είναι η πιο σημαντική εξέλιξη διότι δίνει τη δυνατότητα στον ρώσικο ιμπεριαλισμό να θέτει ανοιχτά πως «δικαιούται» να «συνεισφέρει» στην άμυνα του καθεστώτος της Συρίας όσο οι Δυτικοί «δικαιούνται» να «συνεισφέρουν» στην επίθεση ενάντιά του.
Οσο για τη στάση των υπόλοιπων Ευρωπαίων, θα άξιζε μια αναφορά στη Γαλλία, που δείχνει ανυπόμονη και εκνευρισμένη από την εξέλιξη. Φαίνεται λοιπόν πως ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχει επενδύσει αρκετά πράγματα στη συμμετοχή του στη δυτική επεμβατική πολιτική έναντι της Συρίας. Κάτι για το οποίο δεν αρκούν οι μνήμες του αποικιοκράτη για να ερμηνεύσουν τη στάση του. Πιο πιθανό θα θεωρούσε ο γραφών το ολοένα και μεγαλύτερο στρίμωγμα της Γαλλίας στο ευρωπαϊκό «οικοδόμημα» από τη γερμανική πολιτική και κατ’ επέκταση την ανάγκη της αστικής της τάξης να επιβεβαιώσει το ρόλο της στην Ευρώπη μέσω... της Μέσης Ανατολής (κάτι που επίσης ο γράφων θεωρεί πως δεν μπορεί να απαντήσει καθοριστικά στο γαλλικό πρόβλημα). Το ίδιο εκνευρισμένες είναι για παρόμοιους «επενδυτικούς» λόγους (αναβάθμισης της θέσης στην περιοχή κ.λπ.) δυνάμεις όπως η Τουρκία, αλλά και η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ κ.ά.
Εξίσου σημαντική με τις κινήσεις των βασικών ιμπεριαλιστικών παιχτών και των περιφερειακών δυνάμεων είναι η κατάσταση όπως διαμορφώνεται στο εσωτερικό της Συρίας. Το καθεστώς Άσαντ, που εδώ και κάποιους μήνες έχει ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων στην αντιπαράθεσή του με τους αντικαθεστωτικούς, συνεχίζει την προσπάθεια ελέγχου πόλεων και περιοχών-κλειδιών στη συριακή επικράτεια και «εκκαθάρισης» της Δαμασκού από τις αντίπαλες δυνάμεις. Με την αποδοχή από τη μεριά του της αμερικανορωσικής συμφωνίας, το καθεστώς προσπαθεί να ελιχθεί και να κερδίσει χρόνο γνωρίζοντας από πρώτο χέρι πως παραμένει στο δυτικό στόχαστρο. Ευελπιστεί πως ο συσχετισμός έξω και μέσα από τη Συρία θα του επιτρέψει τη διαιώνισή του έστω και σαν αναγκαστική λύση. Εμείς συνεχίζουμε, παρά την προσωρινή ανάπαυλα, να διατηρούμε ισχυρές επιφυλάξεις (με βάση τις δυνάμεις που δρουν ενάντιά του) σε μια τέτοια εκδοχή.
Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει πως αυτό είναι από τα λίγα αβαντάζ του καθεστώτος, αρκεί να παρακολουθήσει την ειδησεογραφία των ημερών. Σ΄ αυτήν αναφέρονται ολοένα και πιο συχνές μάχες μεταξύ του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (που είναι περισσότερο ελεγχόμενος από τους Δυτικούς - όχι χωρίς προβλήματα) με τους μαχητές της Αλ Νούσρα (του συριακού τμήματος της Αλ Κάιντα) σε πολλά σημεία της επικράτειας. Επίσης έχουμε κλιμάκωση και των μαχών που έχουν αρχίσει πριν από το καλοκαίρι στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας μεταξύ των Κούρδων της Συρίας και της Αλ Νούσρα. Εν τω μεταξύ η τουρκική ηγεσία δεν διαψεύδει πως από τα σύνορά της περνάνε καθημερινά φονταμενταλιστές και μισθοφόροι στρατολογημένοι από Σαουδική Αραβία, Τυνησία, Υεμένη, Λιβύη κ.α., συνεχίζοντας έτσι τη διαφοροποίηση των συσχετισμών στους κόλπους των πολέμιων του καθεστώτος. Γεγονότα που αυξάνουν τους πονοκεφάλους στην Ουάσιγκτον και δυσκολεύουν τα μέγιστα την απάντηση στο ερώτημα που έχει η ίδια θέσει στον εαυτό της: μετά τον Άσαντ τι;
Διανύουμε λοιπόν μια περίοδο ανάπαυλας, μια περίοδο που στο προσκήνιο βρίσκονται οι διπλωματικές κινήσεις, που όμως συνοδεύονται από παρασκηνιακές κινήσεις συσσώρευσης όρων για την επικράτηση του ενός έναντι του άλλου. Μήπως αυτό σημαίνει πως τελικά οι πιθανότητες για έναν συμβιβασμό που θα διαρκέσει είναι ισχνές; Μήπως αυτό σημαίνει τελικά πως η ανάπαυλα που διανύουμε στο συριακό ζήτημα είναι λίγο πριν από τη θύελλα;

ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ: αποτέλεσμα - σενάρια - εξελίξεις

Με τον αέρα μιας μεγάλης πρωτιάς (της μεγαλύτερης τα τελευταία 23 χρόνια) η καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ και οι Χριστιανοδημοκράτες - Χριστιανοκοινωνιστές (CDU/CSU) με 41,5% (34,1% και 7,4% αντίστοιχα) έχουν τον πρώτο ρόλο για το σχηματισμό κυβέρνησης. Οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD) με 25,7% ψάχνουν την τακτική που θα ακολουθήσουν αφού στρατηγικά δεν διαφωνούν με τις επιλογές της Μέρκελ. Η άνοδός τους, κατά 3% περίπου, δεν φαίνεται να τους δίνει και πολύ αέρα. Οι «Φιλελεύθεροι» (FPD) έμειναν εκτός Βουλής –για πρώτη φορά από το 1949– χάνοντας 10 μονάδες.
Εκτός Βουλής, για μερικές χιλιάδες ψήφους, έμεινε, τελικά, και το «κόμμα του μάρκου», το AfD, αλλά έκανε αρκετά αισθητή την παρουσία του. Τα κόμματα των Πρασίνων και της Αριστεράς (Die Linke) έχασαν δυνάμεις και, από 11-12% που είχε το καθένα, επανήλθαν στα ποσοστά (8-9%) του 2005.
Το αποτέλεσμα της 22ας Σεπτεμβρίου, πέρα από την άνετη πρωτιά της Μέρκελ, αποτυπώνει σοβαρές διαφοροποιήσεις σε σχέση με το 2009. Τότε, αν και η Μέρκελ έχασε 2% (από το 35% έπεσε στο 33%), η μετεκλογική διαμόρφωση ήταν δεδομένη αφού το FPD έκανε εκλογικό άλμα από 8,7% στο 14%, ενώ οι Σοσιαλδημοκράτες καταποντίζονταν από το 34% στο 23%.
Η συνολική διαμόρφωση του μετεκλογικού τοπίου μπορεί να δίνει την αίσθηση της ευκολίας σε σχέση με το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, αλλά μπορεί να μην είναι και έτσι. Γιατί θα συναρτηθεί κατά βάση με πολιτικές παραμέτρους και όχι με κομματικά παζάρια. Μπορεί η κυρίαρχη άποψη πολιτικών αναλυτών να συγκλίνει στο ότι η Γερμανία οδεύει αναγκαστικά για μία ακόμη φορά προς «μεγάλο συνασπισμό», ωστόσο οι συνθήκες έχουν διαφοροποιηθεί σημαντικά από την περίοδο 2005-2009 και την τότε συγκυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών–Σοσιαλδημοκρατών με καγκελάριο τη Μέρκελ και υπουργό Οικονομικών τον Στάινμπρουκ, τον τωρινό υποψήφιο των Σοσιαλδημοκρατών. Το τέλος της θητείας εκείνης της κυβέρνησης που συνέπεσε με την έναρξη της κρίσης ανέδειξε ως βασική επιλογή του γερμανικού κεφαλαίου το δίδυμο Μέρκελ–Σόιμπλε. Το αποτέλεσμα ήταν η Μέρκελ να θριαμβεύσει στις επόμενες εκλογές και οι Σοσιαλδημοκράτες να φθάσουν στο ιστορικά χαμηλότερο ποσοστό τους. Σήμερα, επισημαίνεται από στελέχη του SPD πως αν σχηματιστεί ο «Μεγάλος Συνασπισμός» στην αντιπολίτευση θα μείνει το κόμμα της Αριστεράς (Die Linke) και ο κίνδυνος ενίσχυσής του είναι εξαιρετικά μεγάλος, ειδικά εάν η κρίση γίνει περισσότερο αισθητή και στη Γερμανία, πράγμα που κατά την άποψή τους θα δημιουργήσει άλλου είδους προβλήματα. Παρά ωστόσο τις επιφυλάξεις ενός στελεχιακού δυναμικού της σοσιαλδημοκρατίας, που φοβάται ότι το κόμμα μπορεί να καταστραφεί στην επανάληψη του εγχειρήματος του 2005-09, η ηγεσία δείχνει να αποδέχεται ότι τα συμφέροντα της γερμανικής κεφαλαιοκρατίας υπερισχύουν όλων των άλλων συμφερόντων! Άλλωστε, τόσο το SPD όσο και οι Πράσινοι έχουν κατά το πρόσφατο παρελθόν στηρίξει σημαντικές αποφάσεις στη διαδικασία της «ευρωδιάσωσης» (!) όπως επισήμανε και η Μέρκελ προεκλογικά.
Οι πρώτες διερευνητικές συνομιλίες για τη συγκρότηση του νέου «Μεγάλου Συνασπισμού» ξεκινούν την Παρασκευή 4 Οκτωβρίου στο Βερολίνο. Σύμφωνα με τη γερμανική νομοθεσία, το ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο πρέπει να συγκληθεί το αργότερο 30 ημέρες μετά τις εκλογές.
Το «κανονικό» σενάριο προβλέπει ότι σε αυτή τη συνεδρίαση θα γίνει και η εκλογή του νέου καγκελάριου, εφόσον υπάρξει η συναίνεση για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Μέχρι τότε, η σημερινή κυβέρνηση συνεχίζει κανονικά τις εργασίες της. Αν όμως οι διαπραγματεύσεις συνεχιστούν, ο ομοσπονδιακός πρόεδρος έχει την εξουσία να χαρακτηρίσει την κυβέρνηση υπηρεσιακή μέχρις ότου ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις ή κηρυχθούν άκαρπες, οπότε και διενεργούνται νέες εκλογές. Χρονικός πάντως περιορισμός για τις διαπραγματεύσεις δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα.
Σε κάθε περίπτωση, οι εκτιμήσεις συγκλίνουν στο ότι πολύ δύσκολα μπορεί ένα κόμμα να επιβιώσει σε επαναληπτικές εκλογές, εάν χρεωθεί την αποτυχία των διαπραγματεύσεων. Στις παρούσες συνθήκες, ίσως μόνο το CDU θα μπορούσε να αντιμετωπίσει μια τέτοια πρόκληση, επιδιώκοντας μια ακόμη πιο ξεκάθαρη εντολή αυτοδυναμίας. Αλλά αυτό, σύμφωνα με άλλες εκτιμήσεις, «θα μπορούσε να είναι η χειρότερη τιμωρία για τη Μέρκελ: να είναι η ίδια αποκλειστικά υπεύθυνη για όλα», δήλωσε στο περιοδικό Der Spiegel στέλεχος του SPD. Ταυτόχρονα, από κάποιες πλευρές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας προβάλλεται πως σε επίπεδο πολιτικού περιεχομένου/προγράμματος οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες είναι αποφασισμένοι να διαπραγματευτούν σκληρά και να βάλουν τον πήχη ψηλά! Ωστόσο, τα θέματα στα οποία διατυπώθηκε η πρόθεση κόντρας στην πολιτική Μέρκελ, στο μίνι-συνέδριο του κόμματος πριν από λίγες μέρες, πρέπει να απογοήτευσαν τους μη γερμανούς σοσιαλδημοκράτες: ήταν αποκλειστικά «γερμανοκεντρικά»! Το «σχέδιο Μάρσαλ» για το Νότο, που ήθελε ο υποψήφιος του SPD, Στάινμπρουκ, προεκλογικά, ξεχάστηκε εντελώς.
Είναι φυσικό στις πολιτικές διεργασίες για το σχηματισμό της νέας γερμανικής κυβέρνησης να βαραίνουν τα εσωτερικά ζητήματα. Όμως και αυτά με τη σειρά τους συνδέονται έμμεσα και άμεσα με τη γενικότερη κατάσταση που διαμορφώνεται σήμερα στον ευρωπαϊκό χώρο. Η σημερινή εικόνα της ΕΕ δεν αντανακλά μόνο τα προβλήματα που συνδέονται με την έκρηξη της ανεργίας, τη συνεχή πτώση του επιπέδου διαβίωσης,τη συρρίκνωση, μέχρι μηδενισμού, του «κράτους πρόνοιας», αλλά και τα έντονα διαφοροποιημένα επίπεδα των δεικτών αυτών από κράτος σε κράτος. Οι επιβαλλόμενες πολιτικές στο σύνολο της ΕΕ από τη Γερμανία δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να εντείνουν αυτές τις διαφοροποιήσεις και να καθιστούν τις μεταξύ τους αποκλίσεις κύριο χαρακτηριστικό της. Η «πολιτική Μέρκελ» ως βασική προϋπόθεση λειτουργίας μιας ψευδεπίγραφης «οικονομικής και νομισματικής ένωσης» επιδιώκει μεν να διασφαλίσει τη γερμανική οικονομική πραγματικότητα, όμως ταυτόχρονα ωθεί σε επισφαλή επίπεδα «ισορροπίας» και σε κατεύθυνση όξυνσης τις σχέσεις ανάμεσα στους «εταίρους» της, μικρούς και μεγάλους.
Ένα πρώτο συμπέρασμα από όλα αυτά είναι ότι προς το παρόν για την Ευρώπη ισχύει η γραμμή Μέρκελ-Σόιμπλε (με τις διαφοροποιήσεις που αναφέραμε). Το αν αυτό, πιθανότατα, δεν θα αποτελέσει κρίσιμο σημείο τριβής για το «Μεγάλο Συνασπισμό» είναι το ένα ζήτημα. Το άλλο είναι πως όλη αυτή η διαδικασία που ξεκινά συνεπάγεται διάφορα ρίσκα. Και για τον ηγέτη του SPD Γκάμπριελ (αν τα μέλη του κόμματος απορρίψουν τη συμφωνία) και για τη Μέρκελ, που πρέπει να βρει σταθερό σύμμαχο.
Φαίνεται πάντως πως υπερισχύουν αυτοί που πιστεύουν ότι μια πανίσχυρη γερμανική κυβέρνηση μπορεί να επιβληθεί ευκολότερα –με την ανελαστικότητα που θα τη διακρίνει– οικονομικά και πολιτικά στην Ευρώπη. Ωστόσο, το ερώτημα είναι και με ποια εργαλεία. Στο εσωτερικό τής ΕΕ ο όρος «ουσιαστική διαπραγμάτευση» τείνει να εξαλειφθεί και τα λεγόμενα θεσμικά όργανα είναι πρακτικά ανενεργά. Είναι ζητούμενο λοιπόν με ποιον τρόπο το Βερολίνο θα ενισχύσει μια δεδομένη ηγεμονία στην ΕΕ.

Σε όποιο μείγμα λοιπόν διαχείρισης και να καταλήξουν οι γερμανοί πολιτικοί, χαμένοι θα είναι οι λαοί της Ευρώπης και όχι μόνο στο Νότο. Στη συνείδηση των οποίων άλλωστε έχει υποστεί σημαντική φθορά όχι μόνο η λυκοσυμμαχία της ΕΕ αλλά και η λογική της διαχείρισης ενός καπιταλισμού με «ανθρώπινο πρόσωπο». Πράγμα που, ούτως ή άλλως, ενέχει σημαντικά στοιχεία παραπέρα συνειδητοποίησης της όλης κατάστασης.
Χ.Β.

Aμερικανικό shutdown

«Αμέρικα, Αμέρικα», αναφωνεί ο ήρωας του Καζάν στην ομώνυμη ταινία, αντιμετωπίζοντας την υλοποίηση του θαύματος... Το τρέχον αμερικάνικο «θαύμα», όμως, η υπερδύναμη του πλανήτη να βρίσκεται στο «παρά πέντε» της χρεοκοπίας και παρόλα αυτά τα διεθνή χρηματιστήρια να μην ταράζονται και πολύ, δεν αποτελεί ένα ανεξήγητο γρίφο.
67 φορές (!) από τις αρχές της δεκαετίας του `50 μέχρι σήμερα, οι αμερικάνικες οικονομικές αρχές, με τη συμφωνία των κοινοβουλευτικών σωμάτων της χώρας (Κογκρέσο-Γερουσία), αναθεώρησε το ανώτατο επιτρεπτό όριο του δημοσίου χρέους των ΗΠΑ. Τις 13 από αυτές, τα τελευταία χρόνια!
Όμως, αυτό που συνέβη μόλις πριν λίγες μέρες, όταν το Κογκρέσο δεν κατόρθωσε με επαρκή πλειοψηφία να εγκρίνει τον κρατικό προϋπολογισμό, με αποτέλεσμα πολύ μεγάλο κομμάτι του ομοσπονδιακού κρατικού διοικητικού μηχανισμού να παραλύσει και 800.000 «μη ουσιώδεις» υπάλληλοι να βρεθούν εκτός δουλειάς με υποχρεωτική άδεια άνευ αποδοχών, έχει ξανασυμβεί άλλη μια φορά την τελευταία εικοσαετία.
Συγκεκριμένα, το 1995-96, για πάνω από 20 ημέρες, το αμερικάνικο δημόσιο είχε βρεθεί σε ανάλογη κατάσταση, επί κυβερνήσεως Μπιλ Κλίντον. Κάποια στιγμή ήρθη και τότε το αδιέξοδο. Και τότε, όπως και τώρα, αυτή η οικονομική εξέλιξη ήταν απότοκος του μεγάλου πολιτικού ρήγματος του αμερικάνικου μπλοκ εξουσίας. Το πώς το «βαθύ» αμερικάνικο κράτος κατάφερε στην επόμενη τριετία να επιβληθεί στην κλιντονική ηγεσία είναι γνωστό. Όπως, επίσης, γνωστός είναι ο τρόπος και τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν από την ακροδεξιά πτέρυγα των Ρεπουμπλικάνων στην αντιπαράθεσή τους με τους Δημοκρατικούς, την περίοδο του Μπους του νεότερου.
Αυτή τη φορά, το μεγάλο ρήγμα ανάμεσα στις δύο πτέρυγες της αμερικάνικης πολιτικής εξουσίας εκφράστηκε γύρω από το αν ο προϋπολογισμός θα συμπεριλάμβανε το πρόγραμμα ασφάλισης/περίθαλψης του προέδρου Ομπάμα, γνωστού και ως Obama care. Δεν είναι ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ ασπάστηκε τον κεϋνσιανισμό. Σε όλες τις αμερικάνικες πολιτείες, είτε διοικούνται από Ρεπουμπλικάνους είτε από Δημοκρατικούς, εφαρμόζονται προγράμματα περικοπών και λιτότητας. Το πρόγραμμα ασφάλισης/περίθαλψης –που, κατά τον Ομπάμα, σε διάγγελμά του, θα το στερηθούν 20 εκατομμύρια φτωχοί Αμερικάνοι, αν δεν το ψηφίσει το Κογκρέσο- αποτελούσε ένα σημαντικό σημείο του προεκλογικού προγράμματος του Ομπάμα. Σημείο που έμεινε «μη εκτελεστέο» όλα αυτά τα χρόνια και αφορούσε στη δημιουργία ενός ελάχιστου «διχτυού» προστασίας για τους… αναξιοπαθείς που παρήγαγε και παράγει η οικονομική κρίση.
Μετατράπηκε, όμως, σε σημείο μεγάλης πολιτικής και ιδεολογικής διαφοροποίησης αλλά και πόλωσης ανάμεσα στις δύο -χοντρικά- πτέρυγες του μπλοκ εξουσίας των ΗΠΑ.
Ο συμβιβασμός που πρότειναν οι Ρεπουμπλικάνοι, να εγκριθούν δηλαδή προσωρινά κάποια κονδύλια λειτουργίας του κράτους μέχρι τουλάχιστον στις 17 Οκτώβρη, όπου το Κογκρέσο θα αποφασίσει περί της αύξησης του ορίου δανεισμού του κράτους άνω των 16, 7 τρις δολαρίων που είναι σήμερα, απορρίφτηκε από τους Δημοκρατικούς.
Βέβαια, αυτό το τελευταίο σημείο αποτελεί και το τελικό ορόσημο, καθώς είναι δεδομένο πως δεν πρόκειται, στις σημερινές κρίσιμες παγκόσμιες συνθήκες, να αφεθούν οι ΗΠΑ να κυρήξουν συνολική (και εξωτερική) στάση πληρωμών, δηλαδή χρεοκοπία.
Είναι φανερό ότι μέχρι τότε θα παιχθεί ένα χοντρό παιχνίδι εκβιασμών και έκθεσης του «αντιπάλου». Απ’ ότι φαίνεται μέχρι στιγμής, η πλευρά του Ομπάμα εκθέτει στην πολυπληθή «μεσαία τάξη» των Αμερικάνων τους Ρεπουμπλικάνους για την ανάλγητη, ακόμα και… αντεθνική τους στάση.
Το βασικό ερώτημα βέβαια, για το εύρος αυτού του διχασμού και της πόλωσης στην κυρίαρχη τάξη και ελίτ των ΗΠΑ, παραμένει πέραν της 17ης Οκτωβρίου και του όποιου συμβιβασμού επιτευχθεί, με αφορμή την οροφή του δημόσιου χρέους στα πλαίσια της.
Στις πλάτες βέβαια του αμερικάνικου λαού και των «μη ουσιωδών» δημοσίων υπαλλήλων, καθώς ο Ομπάμα φρόντισε να θεωρήσει απαραίτητα… ουσιώδεις, κατά τα βάση, τους στρατιωτικούς που, όπως δήλωσε, «ρισκάρουν τη ζωή τους» για την… αυτοκρατορία.
Αλλά και αυτοί, όσο διαρκεί η «κρίση», θα πληρώνονται με κάποια καθυστέρηση.

Δημήτρης Μάνος

«mini jobs»

Στις αρχές Απριλίου, η βελγική κυβέρνηση προσέφυγε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, καταγγέλλοντας τα πολύ χαμηλά ημερομίσθια με τα οποία αμείβουν «ορισμένες γερμανικές εταιρείες» τους εργαζομένους τους.
Βασική γραμμή της νομικής καταγγελίας του Βελγίου είναι πως κάτι τέτοιο νοθεύει τους κανονισμούς που υπάρχουν στην ΕΕ για την «ανταγωνιστικότητα».
Σύμφωνα με την καταγγελία της Κομισιόν, περίπου 7,5 εκατ. εργάζονται στη Γερμανία με mini jobs. Πράγμα που σημαίνει ότι αμείβονται μέχρι 450 ευρώ το μήνα (προσέξτε αυτό το «μέχρι»), δεν καταβάλλουν συνταξιοδοτικές εισφορές και δεν έχουν κοινωνική ασφάλιση. Πράγμα πολύ φυσιολογικό για κάποιον που δεν πληρώνει εισφορές –όπως άλλωστε και οι εργοδότες. Η διαφορά, βέβαια, για ένα ιμπεριαλιστικό κράτος, όπως της Γερμανίας, σε σχέση με το «no…jobs» που προωθούν στην Ελλάδα, βρίσκεται στο ότι «αυτοί» οι εργαζόμενοι δεν πληρώνουν φόρους. Γερμανικοί λογαριασμοί. Δεν πληρώνεις, δεν έχεις, δεν δικαιούσαι...
Ο Βέλγος κυβερνητικός εκπρόσωπος Τύπου, εξήγησε στο BBC, απ` όπου προέρχεται η δημοσιογραφική ενημέρωση για τον βελγογερμανική κόντρα, πως οι χαμηλόμισθοι εργάτες στο Βέλγιο πληρώνονται με 12-13 ευρώ την ώρα και «καταβάλλουν κοινωνικές εισφορές» βεβαίως. Είναι, λοιπόν, εύλογο να δέχεται τις καταγγελίες αρκετών βέλγικων εταιρειών (αλλά και γαλλικών και ολλανδικών, επίσης). Ειδικά εκείνων που βρίσκονται κοντά στα γερμανικά σύνορα.
Σύμφωνα δε με καταγγελίες βουλευτή κόμματος της γερμανικής αριστεράς, που θεωρεί τις καταγγελίες του Βελγίου δικαιολογημένες, οι εργαζόμενοι «αυτοί», σε μεγάλο βαθμό Πολωνοί, Ρουμάνοι και Βούλγαροι μετανάστες που εισέρευσαν στη Γερμανία μετά την ένταξη των χωρών τους στη μεγάλη ΕΕ, μετά το διάστημα 2004-07, αμείβονται με λιγότερα από 8,5 ευρώ την ώρα. Κάτω δηλαδή από το όριο φτώχειας του ΟΟΣΑ, που ισχύει ακόμα και σήμερα. Βέβαια, η ζώνη της φτωχοποίησης αγγίζει πια και Γερμανούς εργαζόμενους καθώς, όπως υποστηρίζει ο βουλευτής, το 30% των εργατών στη Γερμανία απασχολείται με τέτοιους όρους. Εξ άλλου, οι μετανάστες απασχολούνται κυρίως στην αγροτική παραγωγή και στην τυποποίηση τροφίμων.
Το κοινωνικό ντάμπινγκ στο οποίο επιδίδεται η γερμανική ηγεσία χρόνια τώρα, από την εποχή της Αντζέντας του Σρέντερ (από το 2000 δηλαδή ακόμη), δεν αρκεί, για να εξηγήσει πώς και γιατί η Γερμανία αξιοποιεί τους χαμηλούς μισθούς των υπηκόων της.
Στον πάτο (ή στην κορυφή, όπως το πάρει κανείς) του διαγράμματος, εξ άλλου, για τους κατώτατους μισθούς, υπάρχουν χώρες, όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία και η Σλοβενία, με μισθούς ανταγωνιστικά χαμηλότατους.
Η Γερμανία έχει τη δυνατότητα να αξιοποιεί το ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα, γιατί το συνδυάζει με την ασύγκριτη υψηλή παραγωγικότητα της παραγωγικής της βάσης αλλά και τη δεσπόζουσα θέση της μέσα στην ΕΕ (τραπεζιτικό σύστημα, και αντίστοιχες προστασίες). Η ένταξη πχ στο ευρώ δεν επέφερε στην εσωτερική αγορά της Γερμανίας εκείνη την αναστάτωση στις τιμές που επέφερε στις υπόλοιπες χώρες, τουλάχιστον της περιφέρειας. Αφού το ευρώ προσαρμόστηκε στην ισοτιμία του μάρκου. Επίσης, στη Γερμανία υπάρχει το σύστημα των ζωνών και των ποικίλων ταχυτήτων. Από το διάγραμμα πχ για τους κατώτατους μισθούς, απουσιάζει η Γερμανία, γιατί απλά τέτοιο σύστημα δεν διαθέτει. Και όχι τυχαία. Στην Λουντβχάσα πχ, οι εργαζόμενοι, μετά το 2007, προσελήφθησαν με διαφορετικά επίπεδα μισθών και θανατερά αργές ωριμάνσεις.
Βέβαια, η Κομισιόν δεν μπορεί να υπαγορεύσει σε κυρίαρχα κράτη-μέλη την πολιτική μισθών. Με εξαίρεση, φυσικά, τα «υποκυρίαρχα» κράτη των προγραμμάτων οικονομικής προσαρμογής.

Σημείωση: Η συντακτική επιτροπή… αφουγκράστηκε προφανώς την υπόγεια θέληση των αναγνωστών και επαναδημοσίευσε τον «οικονοκόσμο» με την αναφορά στο χρυσό, που είχε δημοσιευτεί πριν τρεις μήνες, ενώ έπρεπε να είχε δημοσιευτεί το παρόν θέμα. Η ελπίδα της στήλης είναι να έγινε αυτό αντιληπτό!

Ευρωπαϊκή αναδιάρθρωση… «ιαπωνικού» τύπου!

Σε προηγούμενη στήλη, είχαμε αναφερθεί στο αμερικάνικο σχέδιο «διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας και του χρέους που είχε μάλιστα δημοσιευτεί σε βδομαδιάτικο οικονομικό φύλλο (Deal). Οι εφημερίδες της τελευταίας εβδομάδας ασχολούνται με την «άλλη πλευρά». Με την διατύπωση, δηλαδή, των κατευθύνσεων των ευρωπαίων, όσον αφορά το δικό «τους» πρόγραμμα διάσωσης της ελληνικής οικονομίας και αντιμετώπισης του χρέους της. Όπως βέβαια έχει επανειλημμένα γραφτεί και στα δικά μας άρθρα, το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι πλειοψηφικά μια ευρωπαϊκή υπόθεση (το 90% βρίσκεται σε ευρωπαϊκά χέρια ενώ μόνο το 30δις ομολόγων βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε χέρια ιδιωτών). Βέβαια και οι ευρωπαίοι προτείνουν μια τελική μορφή αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους (είναι σαφές πως η «αναδιάρθρωση» είναι αναγκαία έτσι ή αλλιώς), στην οποία σε καμία περίπτωση δεν περιλαμβάνουν την έννοια του «κουρέματος» (αν και σε κάποια μεγέθη του χρέους την εμπεριέχουν, τουλάχιστο σε λογιστική μορφή). Το βασικό στοιχείο της ευρωπαϊκής εκδοχής –όπως τουλάχιστο το διατύπωσε ευρωπαίος στέλεχος της ΕΚΤ- είναι μια «ιαπωνικού τύπου» αναδιάρθρωση, όπου το βάρος δίνεται στην επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους σε ορίζοντα τριακονταετίας, με ανάλογες αναπροσαρμογές «ελάφρυνσης» στα επιτόκια. Όπως γράφτηκε σε ετέρα οικονομική εφημερίδα (Κεφάλαιο, άρθρο του Γιάννη Αγγελή), η κατάτμηση αυτή του δημόσιου χρέους ήδη συζητείται και σχεδιάζεται με εγχώριους οικονομικούς παράγοντες (ΟΔΗΧ, Τράπεζα της Ελλάδας). Η ανακύκλωση του πρώτου δανείου, που δόθηκε απευθείας από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και συνδέθηκε με το πρώτο μνημόνιο, εξακοντίζεται στον χρόνο, σε μακρινό ορίζοντα και με σχεδόν μηδενικά επιτόκια αλλά και δεκαετή περίοδο χάριτος. Το δεύτερο δάνειο που δόθηκε από τον μηχανισμό στήριξης θα ανακυκλωθεί, επίσης, μακροπρόθεσμα και με χαμηλό επιτόκιο, όμως οι λήξεις του θα προηγηθούν, γιατί οι Γερμανοί δεν θέλουν με κανέναν τρόπο να φανεί πως τόσο ο προσωρινός όσο και ο μόνιμος μηχανισμός στήριξης (ΕFSF-ESM) πρόκειται να συμβάλλουν σε οποιαδήποτε μορφή που θυμίζει κούρεμα χρέους. Υπάρχουν εκκρεμότητες με τα περίφημα ANFAS, όσο και με τα ομόλογα που έχει αγοράσει η ΕΚΤ, αλλά αυτά μπορούν να αποτελέσουν «τεχνικά ζητήματα», καθώς υπολογίζεται πως, την δεκαετή περίοδο χάριτος, η εξυπηρέτηση του χρέους θα ελαφρυνθεί κατά 60% και φυσικά και οι αντίστοιχες δαπάνες χρεολυσίων που πληρώνει, αυτή τη στιγμή, το ελληνικό δημόσιο θα μειωθούν επίσης. Απομένουν μόνο οι απαιτήσεις του ΔΝΤ που, μέσα στη διετία 2014-15, υπολογίζονται στα 16 δις ευρώ. Το έμμεσο κούρεμα αφορά τα 50 δις για την ενίσχυση των τραπεζών, όχι όμως αυτά που έχουν ήδη δοθεί αλλά αυτά που απομένουν, ποσό δηλαδή κοντά στα 13 δις. Μάλιστα, η αναδιάρθρωση του χρέους που βρίσκεται σε χέρια ιδιωτών θα τεθεί και αυτή στο τραπέζι, έτσι ώστε να φανεί πως η χώρα επανεμφανίζεται -αν και μειοψηφικά!- στις διεθνείς αγορές. Όπως βλέπουμε, υπάρχει ένας διαγκωνισμός προσφορών «διάσωσης» και αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους και από τις δύο μεριές του Ατλαντικού. Αυτός ο πραγματικά «συγκινητικός» συνωστισμός διασώσεων πάνω από το ελληνικό κουφάρι δεν αντανακλά παρά δύο πράγματα: Αφενός την πραγματική ανησυχία των δανειστών και των ιμπεριαλιστικών κέντρων που τους πλαισιώνουν από ένα «ατύχημα» που θα τους έκανε να χάσουν –και όχι μόνο οικονομικά- πολλά περισσότερα από τα κεφάλαια που δεν θα πάρουν πίσω. Εξ άλλου, τόσο οι ιδιώτες κεφαλαιούχοι -κατά το πρώτο κούρεμα- όσο και οι ευρωπαίοι τραπεζίτες και εθνικές τράπεζες δηλαδή οι κυβερνήσεις -σε όλο αυτό το μεσοδιάστημα ανάμεσα στα δύο «κουρέματα- έχουν αποκομίσει παχυλά κέρδη από την εκμετάλλευση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Όπως εξ άλλου είδαμε στην αμερικάνικη πρόταση «διάσωσης», το αμερικάνικο καρφί για την επιστροφή των κερδών της ΕΚΤ δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφές! Γι αυτό και η ελάφρυνση αυτή συνοδεύεται με τη μεγαλύτερη εσωτερική επιβάρυνση, μέχρι εξαντλήσεως των αντοχών του ελληνικού λαού, και «αποπληρώνεται» τόσο αιματηρά σε δικαιώματα. Σε βαθμό βέβαια που να αγγίζει και την ίδια την αστική «μας» τάξη, που πραγματικά δεν ξέρει τι να κάνει και τι να την κάνει αυτή τη συγκινητική ιμπεριαλιστική «προσφορά»…