Τα «φέουδα ανομίας», οι «μειοψηφίες», οι απολύσεις και το δίκιο ενός αγώνα που συνεχίζεται!

Για 6η συνεχόμενη εβδομάδα οι διοικητικοί υπάλληλοι του ΑΠΘ βρίσκονται σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Ενάντια στις απολύσεις των συναδέλφων τους, ενάντια στην πολιτική που διαλύει το δικαίωμα στη δουλειά, το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο. Σε μαζικές γενικές συνελεύσεις, οι προτάσεις συνέχισης των κινητοποιήσεων ψηφίζονται με μεγάλη πλειοψηφία.
Έχουν απέναντί τους την κυβέρνηση, το ΔΝΤ, την ΕΕ. Ένα πάνοπλο σύστημα που προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους κάμψει, με απειλές για εισαγγελικές παρεμβάσεις και προσαγωγές, με τροπολογίες για προσωπική απογραφή του καθενός και απολύσεις όσων δεν στείλουν στοιχεία, με το χρυσωμένο χάπι της κινητικότητας ενός 50% από τους απολυόμενους, αν βιαστούν να δώσουν τις λίστες, με λασπολογία που μιλά για μειοψηφίες, συντεχνίες και μετατροπή των πανεπιστημίων σε φέουδα ανομίας. Είχαν να αντιμετωπίσουν και τις φωνές της απογοήτευσης και της έλλειψης εμπιστοσύνης στους αγώνες. Όλους αυτούς που προσπάθησαν να τους γυρίσουν πίσω «με το γάντι».
Οι απεργοί όμως μέσα στον αγώνα κατάλαβαν τη δύναμή τους, κατάλαβαν ότι το πιο σημαντικό όπλο των εργαζομένων είναι το δίκιο τους. Γι' αυτό σε κάθε προσπάθεια διάσπασης και τρομοκράτησης γίνονται πιο δυνατοί, πιο αποφασισμένοι. Ξανανακαλύπτουν τις μαζικές διαδικασίες, την εμπιστοσύνη στον διπλανό αλλά και στο ότι οι αγώνες μπορούν να νικήσουν. Στην οικονομική κούραση από τις μέρες της απεργίας απαντούν με απεργιακά ταμεία. Στην ψυχολογική κούραση, κοιτάνε δίπλα και ξέρουν ότι δεν είναι μόνοι. Είναι εκεί οι συνάδελφοί τους, οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι σε νοσοκομεία και δήμους, οι εκπαιδευτικοί και όλοι όσοι στενάζουν κάτω από την πολιτική της φτώχειας, των απολύσεων και της εξαθλίωσης.
Ξέρουν πια καλά ποιοι είναι μαζί τους και ποιοι εναντίον τους. Ξέρουν ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τους εκπροσώπους αυτής της πολιτικής στα πανεπιστήμια, τους πρυτάνεις. Ξέρουν ότι δεν είναι μεμονωμένες απολύσεις -προηγήθηκαν 80 συνάδελφοί τους- και ότι ο καθένας από αυτούς είναι εν δυνάμει απολυόμενος. Ξέρουν καλά ότι, αν οι ίδιοι δεν ριχτούν στη μάχη, κανείς δεν θα το κάνει γι' αυτούς. Δεν περισσεύει κανείς. Είναι όλοι απαραίτητοι. Η λογική της ανάθεσης στέρεψε μπροστά στον πραγματικό αγώνα. Έμαθαν πολύ καλά ότι, υποχωρώντας, η επίθεση του συστήματος θα γίνεται ακόμα πιο σκληρή, όλο και περισσότερα δικαιώματα θα τίθενται υπό αίρεση. Με την αντίσταση κατάφεραν μέχρι στιγμής να μην απολυθεί κανείς.
Ο αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων εδώ και έξι εβδομάδες δίνει το παράδειγμα, δίνει δύναμη σε όσους βάλλονται. Δεν είναι ένας αγώνας για την τιμή των όπλων, δεν είναι μια φούσκα που στη βάση τής συνδιαλλαγής θα σκάσει. Είναι η απόφαση ότι με τους αγώνες κερδίζουμε τη ζωή μας, η γνώση ότι τίποτα δεν μας χαρίστηκε, ότι οι πραγματικοί αγώνες δημιουργούν πραγματικό ρήγμα στην επίθεση. Γι' αυτό χρειάζεται να ανοίξουν το θέμα στην κοινωνία, να ενημερώσουν και να συναντηθούν με άλλους κλάδους που είναι σε κινητοποιήσεις στη Θεσσαλονίκη. Να κατανοήσουν οι εργαζόμενοι, η νεολαία, το προσωπικό του πανεπιστημίου που δεν χτυπιέται άμεσα ότι αυτή η επίθεση δεν θα σταματήσει εδώ και δεν αφορά λίγους. Οι αγώνες που ξεκινάνε δεν είναι μιας ριξιάς. Για να ανατρέψουμε αυτήν την πολιτική, χρειαζόμαστε εστίες αντίστασης παντού, αγώνες που δεν θα σταματούν πριν αρχίσουν, εξαγωγή και αξιοποίηση συμπερασμάτων, την όλο και μεγαλύτερη συγκρότηση και το συντονισμό των πρωτοπόρων αγωνιστών, ώστε να μπορούμε να οργανώνουμε και να παλεύουμε από καλύτερη θέση τις επόμενες φορές.
-ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ
-ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ