Άνοιγμα της «βεντάλιας» της φασιστικοποίησης με «όχημα» την κυβερνητική επίθεση στο νεοναζιστικό μόρφωμα

Η επιχείρηση «κοντέματος», μέχρι ίσως και «απόσυρσης», του φασιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, με πρωτοβουλία της επίσημης πολιτικής διαχείρισης του συστήματος, πέρα απ΄ τo δικαιολογημένo αίσθημα ανακούφισης που δημιούργησε σε πολλούς λαϊκούς ανθρώπους, δεν αποτελεί βεβαίως μια κίνηση εκκαθάρισης απ΄ το νεοναζιστικό φαινόμενο, το οποίο το ίδιο το σύστημα, η κρίση κι η πολιτική του γέννησαν και εξέθρεψαν. Αλλά αποτελεί επιλογή η οποία εκπορεύεται απ’ τις σημερινές ανάγκες του ίδιου του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, των πολιτικών διαχειριστών του και των ιμπεριαλιστικών αφεντικών τους.
Πέρα όμως απ΄ τις πλευρές που αναδεικνύονται σ’ αυτό το επίπεδο, απ’ την όλη επιχείρηση αναδεικνύονται κι άλλες πλευρές που έχουν να κάνουν με νέα δεδομένα που δημιουργεί η κυβέρνηση κι η κυρίαρχη πολιτική διαχείριση, τα οποία κάλλιστα μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο άμεσο μέλλον ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό και την Αριστερά, με βάση και τη λεγόμενη «θεωρία των δύο άκρων».
Καταρχήν, αυτό που κυριάρχησε στον κυβερνητικό λόγο (αλλά και στη «νομική» του έκφραση) ήταν ο χαρακτηρισμός της Χρυσής Αυγής κύρια ως «εγκληματικής οργάνωσης», σε επίπεδο «κοινού ποινικού δικαίου», επιχειρώντας την υποβάθμιση –στο βαθμό που μπορεί– του φασιστικού και νεο-ναζιστικού της χαρακτήρα ή και μ’ έναν τρόπο… «απο-πολιτικοποιώντας» την. Γιατί δεν διωκόταν μέχρι τώρα, και στο σύνολό του ως μόρφωμα, ως εκφραστής της πιο άγριας αντιλαϊκής ιδεολογίας του συστήματος, του ναζισμού; Ένα μόρφωμα που σαφώς είναι και εγκληματικό, ακριβώς όμως επειδή είναι βαθιά αντιλαϊκό και φασιστικό. Με την ίδια λογική, η κυβέρνηση χαρακτήρισε πρόσφατα «εγκληματική οργάνωση» και το κίνημα του λαού της Χαλκιδικής ενάντια στο εργοστάσιο χρυσού, καλώντας 27 αγωνιστές σε προκαταρκτική εξέταση.
Στις 19/9, ο Δένδιας, με επιχείρημα την «υπεράσπιση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας», παρεμβαίνει με επιστολή στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κουτζαμάνη, ζητώντας την ένταξη των 32 αδικημάτων της Χρυσής Αυγής στο άρθρο 187 του ποινικού κώδικα περί «σύστασης εγκληματικής οργάνωσης», αλλά και στον λεγόμενο «αντιτρομοκρατικό» νόμο. Ενώ σε σύσκεψη την ίδια ημέρα στο Μαξίμου με συμμετοχή του Σαμαρά, του Δένδια και του Αθανασίου αποφασίστηκε να κατατεθεί στο άμεσο μέλλον ειδική διάταξη στο νόμο σύφφωνα με την οποία κι ένα «μη ένοπλο σώμα» θα μπορεί να χαρακτηρίζεται ως «εγκληματική οργάνωση».
Εγκαινιάζεται λοιπόν μια πρακτική όπου ο κάθε υπουργός «παίρνει το δικαίωμα», φανερά πλέον και άμεσα, να επιβάλει την πολιτική βούληση της κυβέρνησης στη δήθεν ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Κι αν σήμερα για τους δικούς τους λόγους η κυβέρνηση και η πολιτική διαχείριση ακολουθούν αυτή την πρακτική απέναντι στο φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, γιατί αύριο να μην την ακολουθήσουν απέναντι στην Αριστερά και στο λαό, σε οργανώσεις και σε συλλογικότητες που σύμφωνα με τη συστημική γραμμή εκτρέπονται του «συνταγματικού τόξου» και της λεγόμενης «δημοκρατικής νομιμότητας»; Όταν μάλιστα ο Σαμαράς δηλώνει, σε εκδήλωση στην Ουάσιγκτον (1/10), πως «μετά τη Χρυσή Αυγή πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί και το άλλο άκρο, που μιλά για έξοδο απ΄ την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ».
Αλλά κι η πλευρά του φακελώματος, των παρακολουθήσεων και των «συνακροάσεων» αναδείχθηκε ξανά σ’ όλο της το μεγαλείο! Με εκατοντάδες άρσεις απορρήτου για λόγους «εθνικής ασφάλειας», μετά τη δολοφονία του αγωνιστή Παύλου Φύσσα, εκτός απ΄ τις λεγόμενες «νόμιμες συνακροάσεις» πριν απ΄ αυτήν, δείχνουν πως η ΕΛ.ΑΣ., η Ε.Υ.Π. με το λεγόμενο «βαλιτσάκι» της, η Αντιτρομοκρατική κι όλος ο μηχανισμός παρακολούθησης του κράτους όχι μόνο ζουν και βασιλεύουν αλλά ενεργοποιούνται ιδιαίτερα έντονα όποια στιγμή κριθεί αυτό απαραίτητο. Κι αν στη συγκεκριμένη συγκυρία ο στόχος της κυβέρνησης ήταν η Χρυσή Αυγή, γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο πραγματικός και μόνιμος στόχος της κυβέρνησης, του συστήματος και των μηχανισμών του είναι ο ίδιος ο λαός κι όσοι αγωνίζονται κι αντιστέκονται.
Η κόντρα βέβαια της κυβέρνησης με τη Χρυσή Αυγή εκφράστηκε και μέσα στο ίδιο το πλαίσιο των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών, στην προσπάθεια της πρώτης να τους αναδιαμορφώσει στα δικά της μέτρα. Γεγονός που αναδεικνύει επίσης και τις σχέσεις και τις διασυνδέσεις της…. «αντισυστημικής» Χρυσής Αυγής με τους μηχανισμούς καταστολής, την αστυνομία και την Ε.Υ.Π., εκτός απ΄ αυτές που έχει με μερίδες του κεφαλαίου (με χαρακτηριστικές το ρόλο του «μπράβου» των εφοπλιστών που έχει στο Πέραμα, αλλά και τη χρηματοδότησή της). «Το κράτος ξήλωσε την ΕΛ.ΑΣ. και την ΕΥΠ για να συλλάβει τη Χρυσή Αυγή», δήλωνε ο Γερμενής, ο λεγόμενος «Καιάδας»… Ο ίδιος μάλιστα ο επικεφαλής της Διεύθυνσης Αντικατασκοπίας της Ε.Υ.Π., που είχε την ευθύνη για την παρακολούθηση της Χρυσής Αυγής, καρατομήθηκε αιφνιδιαστικά. Είχαν βέβαια προηγηθεί οι εκκαθαρίσεις που αφορούσαν υψηλόβαθμα στελέχη της ΕΛ.ΑΣ., γενικούς αστυνομικούς διευθυντές περιφερειών, στελέχη των ΕΚΑΜ, των ΜΑΤ και της Ομάδας ΔΕΛΤΑ. Απ΄ τους οποίους βέβαια κανείς δεν διώχθηκε ποινικά, αντίθετα με τους 6 (κι όχι… τους 18) βουλευτές της Χρυσής Αυγής.
Αλλά κι η αντιμετώπιση των συνεπειών σε περίπτωση παραίτησης των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, μέσα από «συνταγματική ρύθμιση» ώστε ν’ αποφευχθούν εκλογές, είναι επίσης χαρακτηριστική του γεγονότος πως οι πολιτικές επιλογές του συστήματος όσον αφορά τη διαχείρισή του επιβάλλονται στο υπάρχον νομικό και συνταγματικό καθεστώς και το τροποποιούν ανάλογα. «Οι δημοκρατίες έχουν μηχανισμούς αυτοπροστασίας», δηλώνει ο Βενιζέλος, αναφερόμενος σε αναζήτηση νομικής φόρμουλας ώστε να αποφευχθούν ακόμα και οι «περιφερειακές εκλογές», που βέβαια μόνο τέτοιες δεν είναι.
Την ατζέντα απέναντι στη Χρυσή Αυγή την έχει ανοίξει η κυβέρνηση κι όχι το λαϊκό κίνημα. Και η πολιτική που γεννά το φασισμό είναι ακόμα εδώ! Είτε γεννά τερατουργήματα σαν τη Χρυσή Αυγή και άλλα είτε χαρακτηρίζεται η ίδια από μια διαδικασία φασιστικοποίησης. Ακόμα και μέσω της «επιχείρησης» που εξαπολύει σήμερα στο συγκεκριμένο φασιστικό μόρφωμα που γέννησε, δημιουργεί δεδομένα κι ανοίγει μέτωπα απέναντι στον πραγματικό εχθρό, τον πραγματικό της στόχο, τον αγωνιζόμενο λαό, είτε τον βαφτίζει «άκρο» είτε παραβάτη της «συνταγματικής και δημοκρατικής ομαλότητας». Κι αυτό, το λαϊκό κίνημα, η Αριστερά, όλοι όσοι τάσσονται με την πλευρά της αντίστασης και του αγώνα πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη και να μην αρκούνται σε επιφανειακούς πανηγυρισμούς και διαπιστώσεις.