Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την στιγμή που δολοφονήθηκε ο Π.Φύσσας από τα φασιστοειδή. Η δολοφονία αυτή υπήρξε ο καταλύτης, για να εκδηλωθεί η κυβερνητική απόφαση να ενεργοποιηθεί η “ανεξάρτητη” δικαιοσύνη, να γίνουν οι συλλήψεις και να ξεκινήσουν οι διαδικασίες “ξηλώματος” της εγκληματικής οργάνωσης.
Η στυγνή αυτή δολοφονία που ήρθε λίγες μέρες μετά την τραμπούκικη επίθεση στα μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε πολλές και μαζικές αντιφασιστικές αντιδράσεις. Για μεγάλα τμήματα του λαού, το ποτήρι ξεχείλισε. Ενα ποτήρι που δεν “γέμισε” μόνο από τις φασιστικές-ρατσιστικές ενέργειες της ασύδοτης συμμορίας αλλά συμπληρώθηκε από τις άγριες πολιτικές της κυβέρνησης σε βάρος του λαού.
Ένας ακόμη παράγοντας που συνέβαλε στο να ξεχειλίσει η λαϊκή οργή ήταν η πλήρης κάλυψη και ανοχή που επέδειξαν όλα αυτά τα χρόνια η επίσημη πολιτική εξουσία, η “δικαιοσύνη”, οι δυνάμεις καταστολής και όλα τα παρακλάδια της δεξιάς, κυβερνητικής και μη. Ο κόσμος το 'χε τούμπανο, ότι ο δρόμος στον φασισμό είχε στρωθεί εδώ και δεκαετίες, όσα χρόνια δηλαδή προωθούνταν η άγρια επίθεση στο λαό και ιδιαίτερα τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια. Ο κόσμος, με το ένστικτό του, αντιλαμβανόταν ότι η σταδιακή προώθηση της φασιστικοποίησης, η φανερή μετατόπιση όλων των παρακλαδιών της επίσημης εξουσίας προς τα δεξιά, με βάση και τις επιταγές της ΕΕ και ΗΠΑ, διαμόρφωναν ένα ολόκληρο θερμοκήπιο, για να γιγαντωθούν οι φασίζουσες και ρατσιστικές πρακτικές και αντιλήψεις. Διαμόρφωναν μια ιδιαίτερα νοσηρή και σκοταδιστική ατμόσφαιρα που ευνοούσε την ανάπτυξη μιας σειράς “μικροβίων” που δηλητηρίαζε αργά αλλά σταθερά τα μυαλά και τις συνειδήσεις με μίσος προς λάθος κατεύθυνση. Γι’ αυτό και εκτός από τα πρώτα επιφανειακά συναισθήματα ανακούφισης, που ως ένα βαθμό ήταν και επικοινωνιακά κατευθυνόμενα, αυτό που κυριάρχησε στα πλατιά λαϊκά στρώματα ήταν το ξάφνιασμα αλλά και η καχυποψία.
Τι συνέβη και η Δεξιά αποφάσισε(;) να στραφεί ενάντια στο φασιστικό μόρφωμα, όταν η πολιτική της ουσιαστικά το δυνάμωνε και με την πολιτική της, που αναμένεται ακόμα πιο αντιδραστική, θα το τροφοδοτήσει, ανεξάρτητα από τη μορφή που θα αποκτήσει;
Ρόλο αρνητικό στη σύγχηση και τα μπερδέματα έπαιξε, για μια ακόμη φορά, μεγάλο τμήμα της Αριστεράς, που, εκτός από τις ευρύτερες και διαχρονικές ευθύνες που έχει για την υπόκλιση στην άγρια επίθεση και στο δυνάμωμα του ρατσισμού, κινήθηκε μεταξύ αμηχανίας και ευμενούς “ουδετερότητας” απέναντι στην πρωτοβουλία της ΝΔ.
Το σίγουρο είναι ότι τα λαϊκά στρώματα αλλά και οι πρωτοπόρες δυνάμεις του κινήματος δεν πρέπει να εχουν αυταπάτες για το εύρος και το περιεχόμενο της κίνησης της ΝΔ. Δεν πρέπει, επίσης, να έχουν υπερβολικές προσδοκίες για το βάθος αλλά και την προοπτική της απόφασής της να “ελέγξει” και να “τιθασεύσει” τη φασιστική δράση και παρουσία στη χώρα μας. Και δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι, πέραν της αναμφίβολης επίδρασης που είχε στην όλη εξέλιξη της λαϊκής αντιδρασης, η κίνηση της ΝΔ υπαγορεύτηκε από πιέσεις και απαιτήσεις που έχουν να κάνουν με τις ανάγκες προώθησης ακόμη πιο άγριας επίθεσης του συστήματος, την υλοποίηση μιας ακόμα πιο σιδερόφραχτης “δημοκρατίας”, τη σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος, την εξυπηρέτηση άμεσων και μεσοπρόθεσμων επιλογών των ιμπεριαλιστών και την διασφάλιση ισορροπιών των πολλαπλών εξαρτήσεων.
Στην ουσία, έχουμε μια κίνηση της ηγετικής ομάδας του Σαμαρά, η οποία θέλει να ηγεμονεύσει της όλης αντιδραστικής μετατόπισης του σκηνικού, που αναμφίβολα έχει φασίζον πρόσημο. Μια κίνηση που θέλει να επαναδιαμορφώσει τις ισορροπίες και τους συμβιβασμούς στο ευρύτερο αντιδραστικό πολιτικό σκηνικό, που πρέπει να είναι έτοιμο να αφομοιώσει τις λαϊκές εκρήξεις αλλά και τους οξυμμένους ενδοιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς μεταξύ ΗΠΑ, Γερμανίας αλλά και με τα “χωσίματα” της Ρωσίας.
Η κίνηση αυτή δεν έχει ως στόχο την ανακοπή της φασιστικοποίησης ούτε το πέταγμα στο περιθώριο της ναζιστικής δράσης και παρουσίας. Η μέχρι τώρα εκφρασθείσα αντιφασιστική πίεση δεν είναι καθόλου αρκετή, για να εξηγήσει αυτό που έγινε. Γι’ αυτό και αποτελεί σημάδι (επιεικώς) ανεπάρκειας η πολιτική ανάγνωση ότι “μετα τον φασισμό έρχεται η πτώση της κυβέρνησης”. Γι’ αυτό και μόνο σύγχηση δείχνει η ξαναζεσταμένη, μετά από σαράντα χρόνια, γραμμή της “αποχουντοποίησης” που θυμήθηκαν κάποιοι, σαν συνέχεια του συνθήματος ότι “η χούντα δεν τελείωσε το '73”.
Ενώ, λοιπόν, η κίνηση αυτή στοχεύει σε μια αντιδραστική σταθεροποίηση του συστήματος υπό την ηγετική ομάδα του Σαμαρά και τα παρακλάδια της ΝΔ που τον στηρίζουν, οι πρώτες αντιδράσεις, μετά την απόφασή της, δείχνουν ότι αυτή η πρόθεση δεν θα περπατήσει “αναίμακτα” και εύκολα. Φαίνεται ότι η ΝΔ αλλά και όσοι παράγοντες εντός και εκτός Ελλάδας, για τους δικούς τους λόγους, αποφάσισαν να “κοντύνουν” τον φασισμό και να τον διατηρήσουν σε θέση εφεδρείας, δεν θα το καταφέρουν τουλάχιστον με την “ευκολία” που θέλουν και ελπίζουν.
Θέλουν δε θέλουν, όταν η ηγεσία της ΝΔ θέλει την Δεξιά να κινηθεί ακόμα πιο αντιδραστικά, έτσι ώστε να συγκροτήσει το ένα άκρο, προκειμένου, όπως δήλωσε από την Αμερική ο Σαμαράς, να χτυπηθεί ο πραγματικός αντίπαλος, θα χρειαστεί να επιστρατεύσει όλα τα όπλα, ακόμη και τα φασιστικά μορφώματα. Τα προβλήματα ανακύπτουν, όταν αυτά τα μορφώματα δεν θέλουν ή δεν τους επιτρέπουν οι πάτρωνές τους να μένουν σε ρόλο δευτερεύοντα και εφεδρικό, και τέτοια προβλήματα ήδη ξεκίνησαν.
Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις θα δείξουν! Θα τις περιμένουμε όσοι αναφερόμαστε στο κίνημα; Θέλουμε δεν θέλουμε, για να έχουμε πιο ολοκληρωμένες εκτιμήσεις, θα περιμένουμε. Για να διαμορφώσουμε όμως κατεύθυνση πάλης, γραμμής που θα βάλουμε για υλοποίηση μέσα στις μάζες, ΔΕΝ χρειάζεται να περιμένουμε τις διεργασίες και τις ανακατατάξεις μέσα στο αντιδραστικό στρατόπεδο.
Και η κατεύθυνση αυτή οπωσδήποτε θα προσβλέπει στους λαϊκούς και ταξικούς αγώνες, προκειμένου να τσακιστεί ο φασισμός. Όμως, οι αγώνες αυτοί για να μπορούν να βάλουν στην άκρη τον φασισμό, πρέπει να δώσουν δείγματα γραφής μέσα στην ταξική πάλη, ότι μπορούν να βάλουν φρένο στην φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής, στην κρατική καταστολή. Θα πρέπει να εγγράψουν, μέσα στο κίνημα, την πρόθεση των αγωνιζόμενων για ανατροπή της επίθεσης, στην προοπτική της ανατροπής του συστήματος και όχι στην προοπτική μιας κυβερνητικής εναλλαγής.
