Δάσκαλοι: H συνδικαλιστική ηγεσία τον ξεπουλά αγωνίες και αγώνες.

Από την περσινή σχολική χρονιά η κυβέρνηση είχε δείξει τα δόντια της στους εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας. Οι δάσκαλοι είχαν πάρει θέση στο προκρούστιο κρεβάτι. Μια σειρά εγκυκλίοι που αφορούσαν στη σχέση αριθμού παιδιών και οργανικότητας σχολείου (η περίφημη διαίρεση δια 25), ξεχείλωμα ωραρίου, προγραμματισμός ύλης και άλλα, είχαν φτάσει στα νηπιαγωγεία και δημοτικά. Ταυτόχρονα, ξετυλιγόταν τα μέτρα «προσαρμογής» τους δημόσιου τομέα στο εφιαλτικό περιβάλλον των μνημονίων. Φαίνεται πως λόγοι που αφορούσαν στο «συντονισμό» του κυβερνητικού έργου, ανάγκασαν την κυβέρνηση να στρέψει τα βέλη της κυρίως εναντίων των καθηγητών. Δυο μέτωπα μαζί δε θα μπορούσε να τα σηκώσει.
Ένα μέρος των 13000 αναπληρωτών που απολύθηκαν την άνοιξη προέρχονταν από την πρωτοβάθμια. Με ευθύνη της πλειοψηφίας στο Δ.Σ. της ΔΟΕ το θέμα δεν «άνοιξε». Αυτό που έβγαινε προς τα έξω ήταν πως οι απολύσεις προέρχονταν από τη δευτεροβάθμια. Υπήρξε συστηματική προσπάθεια καθησυχασμού από τη συνδικαλιστική ηγεσία που έλεγε πως το πρόβλημα δε θα είναι τόσο σοβαρό αφού όλες οι πιστώσεις για αναπληρωτές θα δίνονταν στα δημοτικά. Ούτε κουβέντα δεν άνοιγε για το ενδεχόμενο απολύσεων εκπαιδευτικών.
Η προηγούμενη σχολική χρονιά ήταν βουτηγμένη στην αδράνεια και το τέλμα. Δεν έγινε καμιά σοβαρή προσπάθεια να ξεπεραστεί το βάλτωμα ούτε τον Μάιο που οι καθηγητές βρισκόταν σε αναβρασμό. Οι παρατάξεις και οι συλλογικότητες που ήθελαν να ταράξουν τα νερά ήταν μικρές και αυτές που είχαν δυνάμεις δεν ήθελαν. Έτσι, όλη την προηγούμενη χρονιά οι «φωτεινοί εγκέφαλοι» των «μεγάλων» παρατάξεων ένιπταν τας χείρας τους λέγοντας το γνωστό σλόγκαν πως «ο κόσμος ούτε θέλει ούτε μπορεί να αγωνιστεί». Γενικές συνελεύσεις δε γίνονταν, ούτε καν τυπικές ενημερώσεις. Μόνο κάποιες ανακοινώσεις της ΔΟΕ φιγουράριζαν στις οθόνες των υπολογιστών που ξεχείλιζαν υποχώρηση και συνδιαλλαγή.
Στην αρχή του Σεπτέμβρη όλα έδειχναν πως το κλίμα στην πρωτοβάθμια δεν είχε αλλάξει. Οι απολύσεις άλλων 2500 καθηγητών φάνταζαν μακρινές. Όμως, τα φαινόμενα απατούσαν ολοφάνερα. Κάτι καταλάβαιναν στο ΔΣ της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας που δεν ήθελαν να ανοίξουν κύκλο γενικών συνελεύσεων και όταν πιέστηκαν να το κάνουν δεν όρισαν ολομέλεια προέδρων. Πραγματοποιήθηκε μόνο μετά από τη σύγκληση της από μια ομάδα συλλόγων.
Στο πρώτο κύκλο γενικών συνελεύσεων που πραγματοποιήθηκε το πρώτο δεκαπενθήμερο του Σεπτέμβρη η συμμετοχή ήταν μαζική. Όπου τέθηκε με σοβαρότητα πρόταση για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες υπερψηφίστηκε μαζικά. Η κατάργηση των αποσπάσεων, οι μηδενικοί διορισμοί, οι «υπεραριθμίες», η διάλυση του ολοήμερου, η συρρίκνωση των Τμημάτων Ένταξης, οι αναγκαστικές αποσπάσεις και μετακινήσεις, οι συγχωνεύσεις και φυσικά οι απόφαση των καθηγητών να προχωρήσουν σε απεργία διάρκειας δημιούργησαν αγωνιστικό κλίμα. Στην ολομέλεια των προέδρων που ακολούθησε, η πρόταση για απεργία μαζί με τους καθηγητές ήταν πλειοψηφική αλλά όχι τόση που να επιβληθεί. Έτσι, οι ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ που ελέγχουν το ΔΣ της ΔΟΕ, με την ευγενική στήριξη του ΠΑΜΕ, αρκέστηκαν στη 48ωρη της ΑΔΕΔΥ, κάλεσαν σε κύκλο γενικών συνελεύσεων αλλά όχι σε ολομέλεια προέδρων. Οι «όροι και οι προϋποθέσεις» έμπαιναν για τη σύγκλιση ακόμη και ολομέλειας. Χαρακτηριστικά, στην απόφαση αναφερόταν πως οι αποφάσεις των συνελεύσεων θα σταλθούν με φαξ στην ομοσπονδία που θα εκτιμήσει την κατάσταση και θα αποφασίσει τι θα γίνει. Οι δάσκαλοι «κατάλαβαν το μήνυμα» της συνδικαλιστικής ηγεσίας που χωρίς αιδώ τους έλεγε κατάμουτρα πως δεν πρόκειται να κουνήσει το δαχτυλάκι της. Έτσι, ενώ η συμμετοχή στην πρώτη 48ωρη απεργία ήταν μεγάλη, ο επόμενος κύκλος γενικών συνελεύσεων ήταν άμαζος. Χωρίς δυσκολίες ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ ολοκλήρωσαν το έργο της καταρράκωση του κλάδου, με τη στήριξη του χαρούμενου ΠΑΜΕ.
Ο υπουργός παιδείας θέλοντας να στείλει μήνυμα ισχύος, είπε πως οι εξουθενωμένοι εκπαιδευτικοί δε θα απεργήσουν γιατί δεν αντέχουν οικονομικά και δεν μπορούν πολιτικά. Η συνδικαλιστική ηγεσία κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να τον δικαιώσει. Είναι η κακή φωνή στα αυτιά των εκπαιδευτικών που φωνάζει διαρκώς «υποχώρηση». Είναι το χέρι που χαλιναγωγεί τον κλάδο και το πόδι που του βάζει τρικλοποδιές. Είναι ο πρόθυμος συνεργάτης της κυβέρνησης. Φυσικά, πάντα τα ίδια έκανε, όμως τα τελευταία χρόνια που επίθεση είναι άγρια, έχει αφήσει τα προσχήματα και έχει περάσει ανοιχτά με τον αντίπαλο.
Οι ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ επειδή δεν μπορούν να πείσουν και να κερδίσουν γενικές συνελεύσεις, χρησιμοποιούν τα συνδικαλιστικά όργανα που ελέγχουν ακόμη για να σπάνε το ηθικό των εργαζομένων. ΠΑΜΕ. Η πρόταση για 48ωρη έμπαινε για να μπλοκάρει τις πενθήμερες και τη συμπόρευση με τους καθηγητές, ήταν κοινή. Δίπλα τους στοιχήθηκε το ΠΑΜΕ παρότι θα μπορούσε αφήσει τους δύο που καθορίζουν τις αποφάσεις στη ΔΟΕ, να καθαρίσουν μόνοι τους. Όχι μόνο δεν το έκανε αλλά συνέβαλε με μεγάλο πάθος στο σπάσιμο των αγωνιστικών διαθέσεων προσθέτοντας δίπλα στο γνωστό επιχείρημα «οι δάσκαλοι δεν θέλουν και δεν μπορούν να αγωνιστούν», το χειρότερο ερώτημα «τι μπορούμε να πετύχουμε;».
Όλα αυτά τα υποτιμητικά σχόλια, οι ατέλειωτες προϋποθέσεις που μπαίνουν για να στηριχθεί ένας αγώνας, τα ερωτήματα που αμφισβητούν τη δυνατότητα νίκης, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια επιχειρηματολογία για την απαξίωσης των αγώνων. Δεν είναι τυχαίο που στις ψηφοφορίες οι προτάσεις για 48ωρη δε στηρίχθηκε ούτε από το στενό πυρήνα αυτών που θα έθεταν. Η «νίκη» τους στηρίχθηκε στο συστηματικό σπάσιμο του αγωνιστικού φρονήματος, δείχνοντας με κάθε τρόπο πως δε θα δώσουν πολιτική στήριξη σε μια μεγάλη απεργία διάρκειας.
Η πλήρης αναντιστοιχία της βάσης με την ηγεσία των εκπαιδευτικών βγήκε για άλλη μια φορά στην επιφάνεια. Σε κάθε αγωνιστικό σκίρτημα, η ηγεσία δρα κατασταλτικά. Σε επίπεδο πρωτοβάθμιο σωματείων ξεσάλωσε. Έκανε ότι μπορούσε για να σπείρει την απογοήτευση και την παραίτηση. Με λίγα λόγια, η δράση της ήταν απροκάλυπτα και συστηματικά απεργοσπαστική.
Είναι φανερό πως η υπερπήδηση των αναχωμάτων που υψώνει η συνδικαλιστική ηγεσία δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν μπορεί να γίνει μόνο με τον έλεγχο της διοίκησης από την αριστερά. Αυτό είναι πια φανερό αφού πως μπόρεσαν να ξεπεράσουν τα εμπόδια οι δεκάδες σύλλογοι που πήραν αγωνιστικές αποφάσεις. Η περίπτωση της ΟΛΜΕ που διαθέτει αριστερή πλειοψηφία είναι διαφωτιστική.
Είναι πολύ προβληματικό το γεγονός που στη συνέχεια αυτό που βγαίνει προς τα έξω κυρίως είναι οι ειλικρινά αγανακτισμένες φωνές πολλών αιρετών που θέτουν εκ των πραγμάτων θέμα παρουσίας τους στα κρατικά όργανα διοίκησης. Γενικά, έχει εγκαταλειφτεί κάθε προσπάθεια πραγματικού συντονισμού και συνεννόησης. Οι δυνάμεις που έχουν αναφορά στο κίνημα δείχνουν προς το παρόν να αρκούνται από τη δυνατότητα που έχουν να συντονίζονται οι ίδιες. Η κατάσταση είναι τέτοια που όχι μόνο αυτό δεν αρκεί αλλά σε μια επόμενη φάση θα λειτουργήσει ως νέο βαρίδι. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως τόσο η ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ όσο και οι ΠΑΜΕ και ΕΡΑ δεν πρόκειται να βάλουν πλάτη στο ξεδίπλωμα αγώνων που θα συγκρούονται με βασικές επιλογές του συστήματος.
Είναι απαραίτητο να ανοίξει μέτωπο αντιπαράθεσης σε απόψεις που υποτιμούν τη δυνατότητα του κόσμου να αγωνιστεί και να νικήσει και που στην πραγματικότητα γυρίζουν την πλάτη τους στην μαζική πάλη. Η άποψη πως δεν υπάρχουν οικονομικές αντοχές γι’ αυτό οι εργαζόμενοι δεν απεργούν, είναι ανιστόρητη, αντιδραστική και βγάζει λάδι τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Οι διάφορες φαεινές για εναλλακτικές μορφές αγώνων στρέφονται κατά της απεργίας και της διαδήλωσης, των μοναδικών όπλων που διαθέτουν οι εργαζόμενοι. Οι φωνές που κηρύττουν τη λήξη των κλαδικών αγώνων και αναμένουν κάποια γενικευμένη απεργία που θα φυτρώσει μέσα στην κινηματική ερημιά, εισηγούνται ανάπαυση μέχρι νεοτέρας. Κατάληξη όλων αυτών είναι η ανοιχτή απεργοσπασία και το κλείσιμο κακήν κακώς των αγώνων.
Η κυβέρνηση μπορεί νοιώθει ικανοποίηση που μια προσπάθεια εξόδου σε αγώνα των εκπαιδευτικών δεν είχε συνέχεια. Την ίδια στιγμή παίρνει τα μέτρα της για να ελέγξει επόμενα αγωνιστικά βήματα. Όλοι γνωρίζουν πως η επίθεση θα προχωράει και θα ενταθεί. Μέτρα, εγκύκλιοι και νόμοι που είχαν μείνει στο συρτάρι ανασύρονται και νέα δρομολογούνται. Σε καθημερινή βάση καταργούνται κεκτημένα και νέες πιο αντιδραστικά μέτρα νομοθετούνται. Η κυβέρνηση δε θα αλλάξει την πολιτική επειδή θα πεισθεί από τα επιχειρήματα ή θα λάβει υπόψη της τη λαϊκή δυσαρέσκεια που θα της κοστίσει σε κάποια εκλογική αναμέτρηση. Η κυβερνητική πολιτική πρέπει να ηττηθεί.
Η ευθύνη όλων των δυνάμεων του κινήματος είναι να βρουν να ανοίξουν ρήγματα και δρόμους που θα βοηθήσουν τους εκπαιδευτικούς να ανοίξουν τον αγωνιστικό βηματισμό τους. Να αποχτήσουν νόημα οι λέξεις και τα συνθήματα. Να πάρουν οι εργαζόμενοι την υπόθεση στα χέρια τους.