Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

8 Οκτ 2013

Η αναγγελία της (και από την) Ουάσιγκτον

Όσοι ταλαντεύτηκαν ή, ακόμα χειρότερα, έσπευσαν και να χαρούν, θεωρώντας πως η κυβερνητική-κρατική επιχείρηση ενάντια στη Χ.Α. αποτελεί «θετική εξέλιξη», εννοώντας προφανώς ότι ανοίγει το δρόμο για την αντιμετώπιση του φασισμού και των ήδη σκληρών όρων ανελευθερίας και καταπίεσης που αντιμετωπίζει στην καθημερινή του ζωή και στην πάλη του ο λαός και η νεολαία, δεν έχουν πια καμιά δικαιολογία, για να μείνουν στην εκτίμηση αυτή! Η κυβέρνηση και οι δυνάμεις του συστήματος αναδεικνύουν καθαρά και εξαγγέλλουν επίσημα το πολιτικό περιεχόμενο, τους πολιτικούς φορείς και τους όρους της φασιστικοποίησης που το σύστημα στοχεύει να επιβάλλει, στο λαό και τη νεολαία, στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας.
Το πολιτικό περιεχόμενο το συνόψισε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, μιλώντας σε εκδήλωση στην Ουάσιγκτον, με τη φράση «πρέπει να αντιμετωπίσουμε και το άλλο άκρο που μιλάει για έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ». Πόσα άραγε «απαγορεύεται» και πόσα «επιβάλλεται» απορρέουν από αυτή τη σύντομη φράση, για τους όρους ζωής, δουλειάς, ελευθερίας για την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία της χώρας; Τι τύχες προδικάζει οικονομικά, πολιτικά και… πολεμικά για την ίδια τη χώρα -αλλά και για την περιοχή- η θέση πως είναι «ακραίο» να μην ανήκει η χώρα στους αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, στα συμφέροντα τους, στις απαιτήσεις τους, στα αιματηρά πολεμικά σχέδια τους; Το δόγμα βέβαια –«ανήκομεν στη Δύση»- μόνο καινούριο δεν είναι. Με αυτό και στη βάση αυτού, πορεύτηκε η αστική τάξη από το 1974 ως σήμερα, για να μείνουμε μόνο στα τελευταία σαράντα χρόνια. Αλλά η ανάδειξη εκτός πολιτικής νομιμότητας της θέσης και της πάλης για το σπάσιμο των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, είναι αναγγελία απόρριψης του παραμικρού αιτήματος, είναι διακήρυξη βαθιάς και μόνιμης δυστυχίας για το λαό. Γιατί αυτή τη θέση υποστηρίζει και αυτή την πάλη αναδεικνύει αντικειμενικά κάθε κινητοποίηση, κάθε αγώνας, κάθε διαμαρτυρία ακόμα, σήμερα, των λαϊκών και εργατικών μαζών που στενάζουν από την ανεργία και την εξαθλίωση, που αντιμετωπίζουν έναν ολοένα και πιο μαύρο κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα. Με τη σκλαβιά του ΔΝΤ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ «για πάντα», λέει, λοιπόν, ο Σαμαράς στην εργατική τάξη και το λαό, ορίζοντας έτσι το επιτρεπτό πλαίσιο για την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας.
Οι πολιτικοί φορείς που θα εφαρμόσουν και θα ασκήσουν αυτή τη μόνη επιτρεπτή επιλογή υπάρχουν ήδη! Είναι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τα ξέφτια του, η πρόθυμη ΔΗΜΑΡ και όλοι όσοι (πχ ΑΝΕΛ, εθνικιστικές ομάδες, η «αναμορφωμένη» Χ.Α. κοκ) που θα δεχτούν να συναποτελέσουν το «συνταγματικό τόξο». Και ποιο είναι το βασικό κοινό, το βασικό κριτήριο των πολιτικών δυνάμεων του «συνταγματικού τόξου»; Μα ακριβώς η πλήρης αποδοχή της υποτέλειας στις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, η απόλυτη ευελιξία στις απαιτήσεις τους, χωρίς ούτε δεξιο-εθνικιστικές, ούτε αριστερούτσικες παρεκκλίσεις και αποκλίσεις. Τα κόμματα του συντάγματος θα είναι τα κόμματα που, χωρίς αστερίσκους και ιδιαίτερες επιδιώξεις, θα υπηρετούν την ιμπεριαλιστική καταλήστευση της χώρας και του λαού και θα ακολουθούν χωρίς δεύτερη κουβέντα τις διαδρομές αίματος που ήδη χαράζουν οι Αμερικανονατοϊκοί στην Μ. Ανατολή και στη ΝΑ Μεσόγειο. Γιατί ο ιμπεριαλιστικός σκυλοκαυγάς -εν μέσω της παγκόσμιας κρίσης- όπως κιόλας έδειξε η κατάσταση στη Συρία, έχει ανέβει πολλά σκαλοπάτια και δεν χωράει, ούτε ανέχεται, ενστάσεις και αποκλίσεις από τους υποτελείς του. Και γιατί, ταυτόχρονα, η κατρακύλα της αστικής τάξης της χώρας στη βάση της εξάρτησής της, το μόνο Σύνταγμα που της επιτρέπει να έχει είναι το Σύνταγμα της υποτέλειας. Ορίζοντας έτσι τις «συνταγματικές» πολιτικές δυνάμεις, το σύστημα προφανώς απαιτεί και θα απαιτήσει και τον ανάλογο επανακαθορισμό των «επιτρεπτών ορίων» για όποια δύναμη αναφέρεται στην Αριστερά. Δεν τους είναι αρκετή ούτε η αδιάκοπη ως τώρα προσαρμογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στις ανάγκες του συστήματος, ούτε η πολιτική της αποχής από τις απαιτήσεις της ταξικής πάλης της ηγεσίας του ΚΚΕ, που όχι σπάνια είναι ακόμα και πολιτική υπονόμευσης των αγωνιστικών διαθέσεων και δυνατοτήτων των μαζών. Και βέβαια μέσα στο στόχαστρο αυτού του «επανακαθορισμού» βρίσκονται και οι πραγματικά «ακραίες» πολιτικές οργανώσεις και δυνάμεις που διακηρύσσουν την αναγκαιότητα και παλεύουν να υπηρετήσουν την ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής-αντικαπιταλιστικής πάλης των μαζών.
Στη βάση των παραπάνω καθορίζονται και οι όροι (μη) ύπαρξης της μαζικής πάλης, του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Η «ενιαία καταδίκη της βίας» που, ως θεμελιώδες δόγμα, εκστομίζεται διαρκώς από τους κυβερνητικούς και τους άλλους παράγοντες του συστήματος, δεν είναι παρά η καταδίκη κάθε λαϊκής-εργατικής-νεολαιίστικης αντίστασης και πάλης. Αυτή είναι η μόνη «βία» που πραγματικά δεν ανέχεται το σύστημα της υποτέλειας και της εκμετάλλευσης, γιατί θέλει να κυριαρχεί απρόσκοπτη η δική του βία. Η βία της πολιτικής του, που εξοντώνει τα στοιχειώδη δικαιώματα στη ζωή του λαού και της νεολαίας. Η βία των πολιτικών εκβιασμών των ιμπεριαλιστών πατρώνων του και των ντόπιων κέντρων, που απαιτούν από έναν ολόκληρο λαό υποταγή για πάντα και είναι οι μόνοι «αρμόδιοι» να του ορίζουν υπουργούς -ή ακόμα και πρωθυπουργούς- θρεμμένους και δασκαλαμένους στις αμερικάνικες υπηρεσίες και στα ευρωπαϊκά γραφεία. Η βία των νόμων, των δυνάμεων καταστολής, των δικαστηρίων, που απαγορεύουν τη μαζική πάλη, την απεργία, τη διαδήλωση, τη διεκδίκηση σε όποια μορφή, και ματοκυλούν, συλλαμβάνουν, φυλακίζουν, ακόμα και δολοφονούν, με ή χωρίς τη συνδρομή των φασιστικών ορδών.
Όλα αυτά που τα ζούμε ήδη χρόνια τώρα, ο Σαμαράς και οι επιτελείς του αναγγέλλουν πως θα τα αναβαθμίσουν και θα τα γενικεύσουν στη νέα εποχή της φασιστικοποίησης που «πρέπει» να μπούμε. Τώρα που «χτύπησαν το ένα άκρο», έχουν κάθε λόγο να χτυπήσουν και το «άλλο άκρο». Το λαό και τις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς που θέλουν να παλέψουν μαζί του για τα δίκια του και την επαναστατική προοπτική του. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι το μόνο «άκρο» που τους «περισσεύει», που δεν χωράει μέσα στους εξτρεμισμούς της ιμπεριαλιστικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας που υπηρετούν. Αναγγέλλουν, λοιπόν, τη θεσμική φασιστικοποίηση, όπως την απαιτεί και την εγκρίνει ο μόνος «ιερός θεσμός» τους, τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά τους. Και την αναγγέλλουν από την έδρα των αφεντικών τους.
Θα πάρουν τα μέτρα τους και ο λαός τα δικά του. Και όλα θα κριθούν εκεί που πάντα κρίνονται. Στη μαζική πάλη, στην ταξική αναμέτρηση.