Ευρωπαϊκή αναδιάρθρωση… «ιαπωνικού» τύπου!

Σε προηγούμενη στήλη, είχαμε αναφερθεί στο αμερικάνικο σχέδιο «διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας και του χρέους που είχε μάλιστα δημοσιευτεί σε βδομαδιάτικο οικονομικό φύλλο (Deal). Οι εφημερίδες της τελευταίας εβδομάδας ασχολούνται με την «άλλη πλευρά». Με την διατύπωση, δηλαδή, των κατευθύνσεων των ευρωπαίων, όσον αφορά το δικό «τους» πρόγραμμα διάσωσης της ελληνικής οικονομίας και αντιμετώπισης του χρέους της. Όπως βέβαια έχει επανειλημμένα γραφτεί και στα δικά μας άρθρα, το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι πλειοψηφικά μια ευρωπαϊκή υπόθεση (το 90% βρίσκεται σε ευρωπαϊκά χέρια ενώ μόνο το 30δις ομολόγων βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε χέρια ιδιωτών). Βέβαια και οι ευρωπαίοι προτείνουν μια τελική μορφή αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους (είναι σαφές πως η «αναδιάρθρωση» είναι αναγκαία έτσι ή αλλιώς), στην οποία σε καμία περίπτωση δεν περιλαμβάνουν την έννοια του «κουρέματος» (αν και σε κάποια μεγέθη του χρέους την εμπεριέχουν, τουλάχιστο σε λογιστική μορφή). Το βασικό στοιχείο της ευρωπαϊκής εκδοχής –όπως τουλάχιστο το διατύπωσε ευρωπαίος στέλεχος της ΕΚΤ- είναι μια «ιαπωνικού τύπου» αναδιάρθρωση, όπου το βάρος δίνεται στην επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους σε ορίζοντα τριακονταετίας, με ανάλογες αναπροσαρμογές «ελάφρυνσης» στα επιτόκια. Όπως γράφτηκε σε ετέρα οικονομική εφημερίδα (Κεφάλαιο, άρθρο του Γιάννη Αγγελή), η κατάτμηση αυτή του δημόσιου χρέους ήδη συζητείται και σχεδιάζεται με εγχώριους οικονομικούς παράγοντες (ΟΔΗΧ, Τράπεζα της Ελλάδας). Η ανακύκλωση του πρώτου δανείου, που δόθηκε απευθείας από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και συνδέθηκε με το πρώτο μνημόνιο, εξακοντίζεται στον χρόνο, σε μακρινό ορίζοντα και με σχεδόν μηδενικά επιτόκια αλλά και δεκαετή περίοδο χάριτος. Το δεύτερο δάνειο που δόθηκε από τον μηχανισμό στήριξης θα ανακυκλωθεί, επίσης, μακροπρόθεσμα και με χαμηλό επιτόκιο, όμως οι λήξεις του θα προηγηθούν, γιατί οι Γερμανοί δεν θέλουν με κανέναν τρόπο να φανεί πως τόσο ο προσωρινός όσο και ο μόνιμος μηχανισμός στήριξης (ΕFSF-ESM) πρόκειται να συμβάλλουν σε οποιαδήποτε μορφή που θυμίζει κούρεμα χρέους. Υπάρχουν εκκρεμότητες με τα περίφημα ANFAS, όσο και με τα ομόλογα που έχει αγοράσει η ΕΚΤ, αλλά αυτά μπορούν να αποτελέσουν «τεχνικά ζητήματα», καθώς υπολογίζεται πως, την δεκαετή περίοδο χάριτος, η εξυπηρέτηση του χρέους θα ελαφρυνθεί κατά 60% και φυσικά και οι αντίστοιχες δαπάνες χρεολυσίων που πληρώνει, αυτή τη στιγμή, το ελληνικό δημόσιο θα μειωθούν επίσης. Απομένουν μόνο οι απαιτήσεις του ΔΝΤ που, μέσα στη διετία 2014-15, υπολογίζονται στα 16 δις ευρώ. Το έμμεσο κούρεμα αφορά τα 50 δις για την ενίσχυση των τραπεζών, όχι όμως αυτά που έχουν ήδη δοθεί αλλά αυτά που απομένουν, ποσό δηλαδή κοντά στα 13 δις. Μάλιστα, η αναδιάρθρωση του χρέους που βρίσκεται σε χέρια ιδιωτών θα τεθεί και αυτή στο τραπέζι, έτσι ώστε να φανεί πως η χώρα επανεμφανίζεται -αν και μειοψηφικά!- στις διεθνείς αγορές. Όπως βλέπουμε, υπάρχει ένας διαγκωνισμός προσφορών «διάσωσης» και αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους και από τις δύο μεριές του Ατλαντικού. Αυτός ο πραγματικά «συγκινητικός» συνωστισμός διασώσεων πάνω από το ελληνικό κουφάρι δεν αντανακλά παρά δύο πράγματα: Αφενός την πραγματική ανησυχία των δανειστών και των ιμπεριαλιστικών κέντρων που τους πλαισιώνουν από ένα «ατύχημα» που θα τους έκανε να χάσουν –και όχι μόνο οικονομικά- πολλά περισσότερα από τα κεφάλαια που δεν θα πάρουν πίσω. Εξ άλλου, τόσο οι ιδιώτες κεφαλαιούχοι -κατά το πρώτο κούρεμα- όσο και οι ευρωπαίοι τραπεζίτες και εθνικές τράπεζες δηλαδή οι κυβερνήσεις -σε όλο αυτό το μεσοδιάστημα ανάμεσα στα δύο «κουρέματα- έχουν αποκομίσει παχυλά κέρδη από την εκμετάλλευση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Όπως εξ άλλου είδαμε στην αμερικάνικη πρόταση «διάσωσης», το αμερικάνικο καρφί για την επιστροφή των κερδών της ΕΚΤ δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφές! Γι αυτό και η ελάφρυνση αυτή συνοδεύεται με τη μεγαλύτερη εσωτερική επιβάρυνση, μέχρι εξαντλήσεως των αντοχών του ελληνικού λαού, και «αποπληρώνεται» τόσο αιματηρά σε δικαιώματα. Σε βαθμό βέβαια που να αγγίζει και την ίδια την αστική «μας» τάξη, που πραγματικά δεν ξέρει τι να κάνει και τι να την κάνει αυτή τη συγκινητική ιμπεριαλιστική «προσφορά»…