Ύστερα από ένα μικρό διάστημα στασιμότητας, η συναυλία που διοργάνωσαν οι επιτροπές Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής, στον χώρο του πρώην στρατοπέδου του Παύλου Μελά, στην δυτική Θεσσαλονίκη το Σάββατο 5 του Οκτώβρη, υπήρξε μια πετυχημένη επανεκκίνηση του κινήματος αλληλεγγύης. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και απόδειξη πως το κίνημα για την Χαλκιδική έχει ρίζες σε πλατιά τμήματα του λαού μας, σε πείσμα της παραπληροφόρησης και των συκοφαντιών. Η συναυλία, από όλες τις απόψεις, υπήρξε επιτυχής, οι δρόμοι της πόλης εκείνη την ημέρα οδηγούσαν προς αυτήν και οι 35 χιλιάδες που συγκεντρώθηκαν στον χώρο έδειξαν πως ο αγώνας της Χαλκιδικής -όταν τις αναζητεί- έχει γερές λαϊκές πλάτες. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, νεαρά ζευγάρια με τα μικρά παιδιά τους και κυρίως νέοι συνέρρευσαν, με τρόπο που δικαιολογούσε την γνωστή έκφραση «λαϊκό ποτάμι», τόσο πριν όσο και κατά την διάρκεια της συναυλίας. Και αν ο καιρός δεν ήταν τσουχτερός, τότε σίγουρα ο αχανής χώρος δεν θα μπορούσε να χωρέσει τους συγκεντρωμένους. Τα κυρίαρχα ΜΜΕ αποσιώπησαν την συναυλία και το ΜEGA, σύμφωνα με τα συμφέροντα ενός από τα αφεντικά του, είδε μόλις δύο χιλιάδες άτομα!
Η συναυλία έγινε ενόσω είχε ξεκινήσει μια νέα φάση σκλήρυνσης της κυβερνητικής προπαγάνδας ενάντια στην υποτιθέμενη «εγκληματική» οργάνωση των Σκουριών. Χρησιμοποιώντας την κακόφημη θεωρία των δύο άκρων, ο Σαμαράς και η κυβέρνηση του έσπευσαν, αξιοποιώντας το κλίμα με τις διώξεις ενάντια στην Χρυσή Αυγή, να βάλουν στο στόχαστρο το κίνημα της Χαλκιδικής και να προχωρήσουν σε απαράδεκτες και προκλητικές εξομοιώσεις με την φασιστική συμμορία. Και δεν έμειναν στα λόγια. Έβαλαν αμέσως την αστυνομία να προχωρήσει σε μαζικές κλήσεις, συνολικά πάνω από 50 κατοίκων, στα πλαίσια ερευνών για μια σειρά δήθεν γεγονότα βίας! Οι στόχοι αυτής της επιχείρησης είναι κάτι παραπάνω από προφανείς. Να χτυπήσουν το κίνημα των κατοίκων, με συκοφαντίες και μαύρη προπαγάνδα, να ισοφαρίσουν, τουλάχιστον, τις διώξεις ενάντια στην Χρυσή Αυγή και να αξιοποιήσουν πολιτικά τα γεγονότα, για να στριμώξουν πολιτικές δυναμεις που -παρά τις αντιφάσεις και τις ανεπάρκειες τους- στηρίζουν γενικά τον αγώνα στην Χαλκιδική. Με αυτόν τον τρόπο, πιστεύουν πως θα απομονώσουν το κίνημα και θα λυγίσουν την αντίσταση και το φρόνημα των κατοίκων. Άλλωστε, γι’ αυτό κρατούσαν μέχρι πρότινος 4 ομήρους στις φυλακές και συνέχισαν με διάφορους τρόπους να ενισχύουν το κυνηγητό και την καταστολή.
Η απελευθέρωση των δύο πρώτων αγωνιστών που είχαν προφυλακιστεί ύστερα από την συμπλήρωση του εξαμήνου, δίχως χρηματική εγγύηση, σίγουρα αποτελεί επιτυχία και δίνει αυτοπεποίθηση στους αγωνιζόμενους κατοίκους. Τώρα θα πρέπει να γίνει ό,τι είναι δυνατόν, για να βγουν από τις φυλακές και οι άλλοι δύο αγωνιστές που προφυλακίστηκαν αργότερα και να σταματήσουν όλες οι διώξεις. Η κυβέρνηση έκανε σαφές πως θα επιχειρήσει να κλιμακώσει την πολιτική των διώξεων. Σε αυτήν την κατεύθυνση, η ...ανεξάρτητη δικαιοσύνη προανήγγειλε τον διορισμό ειδικού εφέτη ανακριτή! Παράλληλα, η προπαγάνδα από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ συνεχίζεται. Γι’ αυτό δεν πρέπει να επικρατήσει καμιά αυταπάτη και εφησυχασμός αλλά να παρθούν σύντομα πρωτοβουλίες υπεράσπισης των διωκόμενων και συνολικά του κινήματος των κατοίκων.
Όπως έδειξε και η συναυλία αλλά και παλιότερα οι μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις στην Θεσσαλονίκη, το κίνημα των κατοίκων της Χαλκιδικής, ενάντια στον χρυσό θάνατο, έχει ζωτική ανάγκη την αλληλεγγύη. Όσο μαζικοποιείται το κίνημα στην Χαλκιδική, όσο συσπειρώνονται αγωνιστές στο κίνημα αλληλεγγύης και μεγαλώνει το μέτωπο του κοινού αγώνα, τόσο θα δημιουργείται μια ασπίδα προστασίας για τους κατοίκους που δεν σκύβουν το κεφάλι και συνεχίζουν να αντιστέκονται. Οι προσπάθειες των επιτροπών αγώνα να διοργανώσουν ένα νέο μαζικό αγωνιστικό ραντεβού στην Θεσσαλονίκη, η ανάγκη το κίνημα να «υιοθετηθεί» μόνιμα και σταθερά από το μαζικό κίνημα και στην υπόλοιπη Ελλάδα και να πολλαπλασιαστούν οι λαϊκές εκδηλώσεις αλληλεγγύης, αποτελούν την καλύτερη απάντηση στους κυβερνητικούς και στα αφεντικά τους.
Δ.Π.
