Η οπορτουνιστική πολιτική κατεύθυνση μέσα στο κίνημα έχει μετατραπεί σε πολιτική αδυναμία αντιμετώπισης και πάλης ενάντια στο φασιστικό μόρφωμα μέσα στο λαό, ενώ η υπόκλιση στην αστική νομιμότητα οδηγεί απευθείας στην ανάθεση στο κράτος και τους μηχανισμούς του την διάλυση του φασιστικού παρακράτους. Για αυτό και η προβολή σε πρώτο πλάνο της εγκληματικής φύσης της ΧΑ, σε σχέση με την πολιτική της φυσιογνωμία, έρχεται να δικαιολογήσει και να στηρίξει την «εμπιστοσύνη προς την δικαιοσύνη» και το «θετικό πρόσημο» στην κυβερνητική πρακτική. Να αποδείξει «ότι η δημοκρατία και το ισχύον νομικό μας πλαίσιο μας παρέχουν κάθε δυνατότητα, ώστε οι εγκληματίες να τεθούν ενώπιον του νόμου» (ανακοίνωση πολιτικής γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ). Μόνο που «ξεχνούν», ότι η «δημοκρατία» και το «ισχύον νομικό πλαίσιο», με όλο το αντιδραστικό του περιεχόμενο (αντεργατικοί νόμοι, τρομονόμοι κ.α), έχουν κατά βάση στόχο και σκοπό να αντιμετωπίσουν τον εχθρό-λαό.
Η στάση των δυνάμεων της Αριστεράς απέναντι στην επιχείρηση της κυβέρνησης Σαμαρά να «πατάξει την βία και την ανομία των άκρων» είναι σε ευθεία αναλογία με την συνολική πολιτική τους κατεύθυνση απέναντι στο σύστημα της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της εξάρτησης και της κλιμακούμενης επίθεσής του στον λαό και την ζωή του. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψε την υπόθεση σε μία δικομματική μονομαχία με τον Σαμαρά και την ΝΔ, όπου τελικά την φασιστική απειλή μπορεί να την σταματήσει «η δημοκρατική ανατροπή της μνημονιακής βαρβαρότητας, η δημοκρατική διέξοδος και η λαϊκή ετυμηγορία». Είναι φανερό ότι αυτή η ηγεσία τον μόνο ρόλο που επιφυλάσσει στον «εγγυητή» λαό είναι αυτόν του ψηφοφόρου, μιας και οι παρατεταμένοι αγώνες αντίστασης είτε τον «κουράζουν» είτε «δεν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις», για να ξεκινήσουν. Όταν βάζεις εμπόδια στην ανάπτυξη της πάλης των εργαζόμενων σκορπώντας την ηττοπάθεια και την απογοήτευση, υποσκάπτεις ταυτόχρονα και την δυνατότητα του λαού, τόσο οργανωτικά όσο και πολιτικά, να απαντήσει αποφασιστικά στην φασιστική απειλή, όπως κάθε φορά αυτή εκδηλώνεται και στο επίπεδο που απαιτούν οι περιστάσεις. Βέβαια, εκεί που «γυρίζουν σελίδα», καθότι «τόσο η πολιτική επιλογή της ανοχής στους νεοναζί όσο και η αθλιότητα των δύο άκρων καταρρέει με πάταγο» (από την ανακοίνωση της πολιτικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ), έρχονται τόσο οι δηλώσεις Σαμαρά από ΗΠΑ για τους ακραίους που θέλουν έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, καθώς και η μη προφυλάκιση των «πρωτοπαλίκαρων» να τους προσγειώσουν στην βάρβαρη πραγματικότητα ενός αδίστακτου συστήματος.
Η τοποθέτηση του Π.Γ. του ΚΚΕ έχει μία ενδιαφέρουσα τοποθέτηση για την εμφάνιση της ΧΑ και την άνοδο της επιρροής της, η οποία «πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες όπου το εργατικό - λαϊκό κίνημα είναι σε ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική υποχώρηση, δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και την ανάπτυξη της εργατικής - λαϊκής πάλης για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, που γεννά τις οικονομικές κρίσεις, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το φασισμό - ναζισμό. Από την άποψη αυτή, είναι τεράστιες οι ευθύνες των κάθε είδους ρεφορμιστικών, σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων -παλιών και νέων- που διαμόρφωσαν τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, ο οποίος όχι μόνο οδήγησε στον εκφυλισμό και στην ενσωμάτωση του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά έγινε δεξί χέρι για τη στήριξη της αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων και της ΕΕ.». Παραθέσαμε αυτούσιο το σημείο 4 της ανακοίνωσης του ΠΓ του ΚΚΕ, για να δείξουμε πώς αντιλαμβάνεται και εκτιμάει την κατάσταση του κινήματος, έξω από τις δικές του ευθύνες, οι οποίες δεν αναφέρονται πουθενά. Συνηθισμένη τακτική του χώρου αυτού, να φορτώνει στο κίνημα και τον λαό τις ευθύνες για τις εξελίξεις έξω και πέρα από τον δικό του ρόλο. Γιατί στην Κοκκινιά, στο Πέραμα και σε άλλες εργατικές – λαϊκές γειτονιές, όπου σήμερα «αλωνίζουν» οι φασίστες, ο χώρος αυτός είχε και την «τοπική εξουσία» και σημαντική πολιτική επιρροή. Επίσης, τους είναι εξαιρετικά εύκολο να «ξεχνούν» ότι αναφέρονται για την ίδια περίοδο που έθεταν στο κίνημα, που είχε τα όλα τα προβλήματα που περιγράφουν παραπάνω, το καθήκον και την κατεύθυνση της «λαϊκής εξουσίας» και «λαϊκής οικονομίας», γιατί αυτό είναι το «αναγκαίο» και όχι του Μετώπου Αντίστασης στην επίθεση, το οποίο μπορεί να ενσωματωθεί και να αποπροσανατολίσει. Φτάνοντας στο σημείο σήμερα να μιλούν ότι «οι μόνοι αγώνες που έχουν σημασία είναι αυτοί για την λαϊκή εξουσία», υπονομεύοντας ανοικτά τους απεργιακούς αγώνες που επιχείρησαν κλάδοι εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, τόσο με τις προτάσεις τους όσο και με την πρακτική τους. Από την άλλη βέβαια και ενώ κυβέρνηση και σύστημα ζητούν δηλώσεις αποκήρυξης της βίας από τις λαϊκές και αριστερές δυνάμεις, δεν μπορούμε να μην σημειώσουμε ότι στην ανακοίνωση αυτή και στο σημείο 11, το ΠΓ του ΚΚΕ υπερασπίζεται το δικαίωμα της εργατικής τάξης και του λαού στους αγώνες, τις εξεγέρσεις και την επανάσταση. Το κάνει όμως με τέτοιο τρόπο που κυριαρχούν τα χαρακτηριστικά μίας αφυδατωμένης θεωρητικής κοινωνιολογικής ανάλυσης και όχι μίας πολιτικής θέσης ενός κομμουνιστικού κόμματος. Γράφουν στην ανακοίνωση: «Το ΚΚΕ θεωρεί ότι η κοινωνική εξέλιξη δεν έχει τελειώσει εδώ, στα όρια του καπιταλισμού, στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα, όπως δε σταμάτησε στη φεουδαρχία. Όπως και στο παρελθόν, με τις αστικές επαναστάσεις που κατάργησαν την ξεπερασμένη τότε φεουδαρχία, αλλά και στη συνέχεια με τις εργατικές επαναστάσεις, έτσι και σήμερα, αύριο, η εργατική τάξη, η πλειοψηφία του λαού έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί την επιλογή μιας ριζικής αλλαγής ενάντια σε δυνάμεις που δε θέλουν η κοινωνία να εξελιχθεί προς τα μπρος και επιστρατεύουν τη βία, την τρομοκρατία, το ναζισμό, την καταστολή για να την εμποδίσουν». Αλλά «μικρό το κακό», θα μπορούσε να πει κάποιος, σε σχέση με το ποια είναι σήμερα η «πραγματική αντίθεση» στην ελληνική κοινωνία, όπως την αντιλαμβάνεται η ηγεσία του ΚΚΕ, στο σημείο 10, όπου διαβάζουμε ότι: «Η πραγματική αντίθεση στην ελληνική κοινωνία είναι μεταξύ της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, από τη μία, και του κεφαλαίου, των μονοπωλίων και της εξουσίας τους, από την άλλη». Ο πλήρης εξοβελισμός της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης από την παραπάνω ανάλυση δεν είναι ένα «θεωρητικό λάθος» ανάγνωσης της πραγματικότητας αλλά έχει σοβαρές επιπτώσεις στα ζητήματα που τίθενται στο λαό.
Όταν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην χώρα, πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά, κυριαρχούν, ιδιαίτερα την τελευταία περίοδο, το λιγότερο που θα πρέπει να κάνει ένα αριστερό ή κομμουνιστικό κόμμα είναι να αποκαλύψει στον λαό τις σχέσεις εξάρτησης και υποταγής του αστικού πολιτικού προσωπικού και της αστικής τάξης που οξύνει παραπέρα και πολλαπλασιάζει τα δεινά για τον λαό. Όταν η ιστορική και πολιτική εμπειρία του λαού μας έχει συνδέσει την άνοδο του φασισμού στην εξουσία (στρατιωτική χούντα το 1967) με τις ωμές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην χώρα, οι διάφορες ηγεσίες της αριστεράς την απεμπολούν, δίνοντας έδαφος στην πατριδοκαπηλεία και τον εθνικισμό. Δεν θεωρούμε τυχαίο ότι από τις ανακοινώσεις κομμάτων της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ), για την υπόθεση της «εξάρθρωσης» (;) της ΧΑ από την κυβέρνηση Σαμαρά, απουσιάζουν παντελώς οι αναφορές στην ιμπεριαλιστική επέμβαση τόσο για την «αναδιαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού», όσο και για την πλήρη ενίσχυση του αντιδραστικού πολιτικού πόλου Σαμαρά. Σαν να πρόκειται για ένα καθαρά «εσωτερικό» ζήτημα ανταγωνισμού μερίδων του ντόπιου κεφαλαίου και των «αντίστοιχων» πολιτικών τους εκπροσώπων, την ίδια στιγμή που οι εκπρόσωποι των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην χώρα (τρόικα) καθορίζουν από την μείωση των μισθών και των συντάξεων, τις απολύσεις στο δημόσιο μέχρι το ύψος των φαρμακευτικών δαπανών.
Μάλιστα, υπάρχουν και δυνάμεις που θεωρούν ότι, σε αυτόν τον «ανταγωνισμό» του αστικού κόσμου, έχει την ευκαιρία να παρέμβει και το κίνημα απαιτώντας μεταξύ άλλων: « Να αποκαλυφθούν όλες οι διασυνδέσεις της Χρυσής Αυγής στον κρατικό μηχανισμό. Να διαλυθούν οι ειδικές αστυνομικές δυνάμεις (ΜΑΤ-ΕΚΑΜ-ΔΕΛΤΑ-ΔΙΑΣ), που είναι κέντρα τρομοκρατίας εναντίον του εργατικού και λαϊκού κινήματος, πλήρως διαβρωμένα από τους φασίστες, λειτουργώντας συχνά ως «τάγματα εφόδου». Να ελεγχθούν και να παραιτηθούν οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους και όλοι όσοι μέσα στην Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη είχαν διασυνδέσεις με τη Χρυσή Αυγή, προσφέροντάς της προκλητική ασυλία και πολιτική κάλυψη» (από την ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ).
Φαίνεται ότι κάποιοι στον χώρο αυτό κατάφεραν να μεταφέρουν όλη την προηγούμενη λογική τους να κλείσει το αστικό κράτος τα γραφεία της ΧΑ και μάλιστα τώρα θεωρούν ότι ήρθε η ώρα η κυβέρνηση (ποιος άλλος;) να «ελέγξει» και να «παραιτήσει» τους πολιτικούς προϊστάμενους που κάλυπταν την δράση της.
Φαίνεται ότι κάποιοι θεωρούν ότι το επίπεδο ανάπτυξης του κινήματος καθορίζει και τις επιλογές της αστικής τάξης της χώρας μας, εκτιμώντας ότι: «οι μεγάλες αντιφασιστικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις που ακολούθησαν, το αντιφασιστικό συλλαλητήριο που κάλεσαν τα συνδικάτα τη δεύτερη μέρα της 48ωρης απεργίας της ΑΔΕΔΥ, το μεγάλο λαϊκό και νεολαΐστικο ξέσπασμα σε όλη την Ελλάδα ενάντια στους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής και τις προσπάθειες συγκάλυψης, σήμαιναν ότι η προκλητική ασυλία της Χρυσής Αυγής από την κυβέρνηση και το αστυνομικό και δικαστικό σύστημα δεν μπορούσε να συνεχιστεί». Δεν υποτιμάμε καθόλου την λαϊκή αντιφασιστική κινητοποίηση, πολύ περισσότερο δεν υποτιμάμε το αίμα του αγωνιστή Παύλου Φύσσα που χύθηκε από τους δολοφόνους της ΧΑ αλλά να μας συμπαθούν οι σ. στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ που συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η «προκλητική ασυλία» του συστήματος προς τις μαύρες δυνάμεις του θα συνεχιστεί και θα δεν θα σταματήσει. Γιατί την «προκλητική ασυλία» την γεννάει η επίθεση στον λαό και τις δυνάμεις του. Δεν θα κάνουμε άλματα και απογειώσεις στην εκτίμησή μας για το επίπεδο ανάπτυξης του εργατικού-λαϊκού κινήματος, για να δικαιολογήσουμε κάθε είδους οπορτουνιστική θέση, την ίδια μάλιστα περίοδο που ένα μαζικό απεργιακό κύμα στον δημόσιο τομέα «αποκλιμακώθηκε» και υποχώρησε με ευθύνες των κυρίαρχων δυνάμεων (ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ).
Δεν ξέρουμε πώς κάποιοι, στην Αριστερά, φαντάζονται την «αυτοκάθαρση» του συστήματος (πάντα κάτω από την λαϊκή πάλη), εμείς επιμένουμε να θεωρούμε ότι: «δεν πρόκειται, βέβαια, να ξεριζώσει το φασισμό, ακόμα και αν οδηγήσει στις φυλακές κάποια στελέχη του. Γιατί αυτή η επίθεση, όσο συνεχίζεται, θα τον τροφοδοτεί και θα τον χρειάζεται. Και γιατί, για να συνεχίζεται, θα χρειάζεται και τα απαραίτητα άλλοθι (όπως το χτύπημα της Χρυσής Αυγής) για να στρέφεται ενάντια στον πραγματικό εχθρό της, που είναι η οργανωμένη πάλη του λαού και η Αριστερά. Αυτήν την προοπτική υπηρετούν σήμερα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και οι ντόπιοι υποτελείς τους, ακόμα και θυσιάζοντας στελέχη των υπηρεσιών τους που είχαν αναλάβει την ανάπτυξη εντός του συστήματος των φασιστικών δυνάμεων» [από την ανακοίνωση του ΠΓ του ΚΚΕ (μ-λ)].
