Πώς προχωράμε

Ενάμισυ χρόνο μετά τη δραστηριοποίησή της, η ΠΑΑΣ ετοιμάζεται να προχωρήσει στην πανελλαδικοποίησή της, επιδιώκοντας να ανοίξει νέους δρόμους στους κοινωνικούς αγώνες του λαού. Αγώνες που ανέπτυξαν μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, η πλειοψηφία του λαού το τελευταίο διάστημα, φτάνοντας όμως σε όρια που έθεσαν το επίπεδο συγκρότησής τους αλλά και η στάση του μεγαλύτερου κομματιού των οργανώσεων που αναφέρονται στην Αριστερά.
Η σαρωτική επίθεση και η ολομέτωπη αμφισβήτηση κάθε εργατικής κατάχτησης από την κυβέρνηση δείχνει ότι τίποτε δεν θα μείνει όρθιο, ούτε καν κοινωνικά δικαιώματα που μέχρι πρότινος θεωρούνταν δεδομένα (παιδεία, υγεία, περίθαλψη, ασφάλιση). Ενδεικτικά, δεν χρειάστηκε καμιά συνταγματική τροποποίηση, ώστε να καταργηθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, όπως και δεν χρειάστηκε καμία διαβούλευση για την κατάργηση τομέων που το δημόσιο είχε παρέμβαση. Η ΕΡΤ αλλά και οι αμυντικές βιομηχανίες ακολουθούν το ξεπάτωμα της παιδείας και των νοσοκομείων, καθιστώντας κι αυτή την επιβίωση διεκδικήσιμο αίτημα.
Απέναντι σε αυτή την βίαιη επέλαση του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου, η Αριστερά δείχνει να αναχωρεί από την ταξική πάλη, κηρύσσοντας το μάταιο των αγώνων και προκρίνοντας το πεδίο των εκλογών και τις αφηγήσεις για λαϊκή εξουσία και σοσιαλισμούς που θα προκύψουν έξω από την ταξική πάλη ή από τη δικαιότερη διαχείριση ενός συστήματος που σαπίζει εξαθλιώνοντας τη κοινωνία του.
Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι με ποιους όρους θα συνεχιστεί η αντίσταση και η διεκδίκηση σε αυτές τις συνθήκες και πάνω σε ποιους άξονες πάλης. Εδώ καλείται να απαντήσει η ΠΑΑΣ, αναδεικνύοντας το πραγματικό πεδίο αναφοράς των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων. Ένα πεδίο όπου οι βασικοί άξονες πάλης δεν μπορεί παρά να είναι αντιιμπεριαλιστικοί, αντικαπιταλιστικοί, αντιδιαχειριστικοί και να έχουν αναφορά στα άμεσα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι λαϊκές μάζες. Κάτι που βέβαια δεν αρκεί, αν δεν τείνει στην αναγωγή των όποιων εστιών αντιστάσεων σε ένα συνολικότερο μέτωπο αντίστασης που θα στοχεύει στην ανατροπή αυτής της αντιλαϊκής λαίλαπας.
Στο χρόνο που διήνυσε η ΠΑΑΣ, ιχνογράφησε την ύπαρξη αυτού του ρεύματος, έστω και με δυσκολίες και πισωγυρίσματα. Πολιτικό ρεύμα διεσπαρμένο πανελλαδικά αλλά και κινηματικά, με την εμφάνιση ομαδοποιήσεων που κάτω από ένα σχετικά ομογενοποιημένο πλαίσιο προσπάθησε, όχι πάντα πετυχημένα, να συσπειρώσει ένα δυναμικό που δεν θέλει να εγκαταλείψει την ταξική πάλη ούτε να ξυπνάει και να κοιμάται με το πότε θα στηθούν οι κάλπες, έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του τη βελτίωση των ποσοστών του, σε κάποιες έκτακτες εθνικές εκλογές.
Οι λεονταρισμοί των «θερμών» φθινοπώρων που διαδέχονταν «καύσωνες» της άνοιξης και τράβα κορδέλα αποδείχτηκε ότι ήταν λόγια διαφυγής και όχι προθέσεις στήριξης εργατικών ξεσπασμάτων ή ακόμη περισσότερο δημιουργίας κινηματικού ρεύματος που θα έθετε σε νέα βάση την αντίσταση που έχει ανάγκη ο λαός και οι εργαζόμενοι. Αυτό το κενό καλείται να διαχειριστεί αυτό το ρεύμα.
Οι πολιτικές δυνάμεις που πρωτοστάτησαν στην δημιουργία της ΠΑΑΣ, οι αγωνιστές που έστερξαν να την στηρίξουν, απαιτούν από αυτή να προχωρήσει σήμερα ένα βήμα παραπέρα στη συγκρότηση αυτού του δυναμικού, χωρίς αυταπάτες για πόλους και συγκροτήσεις που δεν αντιστοιχούν στο σημερινό επίπεδο μαζικότητας, πολιτικής συμφωνίας και κοινής δράσης. Οι δυνάμεις αυτές, παράλληλα, διαβλέπουν στην πανελλαδικοποίηση την ευκαιρία να αποτελέσει εφαλτήριο αυτού του δυναμικού, ώστε να μπορεί να δρα, να συντονίζεται και να προχωρά με καλύτερους βηματισμούς. Το επόμενο σαββατοκύριακο καλούνται να αναβαθμίσουν τη συμφωνία τους σε μια μετωπική πολιτική συνεργασία που θα ανταποκρίνεται τόσο σε μια πιο διευρυμένη πολυσυλλεκτικότητα των σχημάτων και του κόσμου που θέλει να κινηθεί σε αυτά αλλά και την δυνατότητα πραγματικής δημιουργικής συμμετοχής του, χωρίς να νιώθει απλά υλοποιητής κάποιων κεντρικών αποφάσεων. Με πρώτιστη επιδίωξη την ενίσχυση των όποιων αντιστάσεων ξεσπούν αλλά και το πάρσιμο εκείνων των πρωτοβουλιών που θα επιτρέψουν την έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης.
Η ανασύνθεση σε μια πιο προωθημένη συγκρότηση των σχημάτων που δημιουργήθηκαν στο χρόνο που πέρασε είναι επιβεβλημένη και ορατή ανάγκη για καθένα που συμμετέχει στους αγώνες.
Η μετωπική πολιτική «ομπρέλα» που μπορεί να προκύψει πρέπει να δίνει τη δυνατότητα στις συγκροτήσεις που έχουν υπάρξει ή θα προκύψουν να λειτουργούν ως πολιτικά υποκείμενα στο χώρο τους και στην περιοχή τους, παράγοντας κατευθύνσεις και αιτήματα που θα επιτρέψουν σε αγωνιστές να συμβάλλουν ουσιαστικά, με την αποτελεσματική εμπλοκή τους, στην ταξική πάλη. Να κατοχυρώνει αυτή την δυνατότητα που αποτελεί τελικά τη ζωογόνα δύναμη αυτού του εγχειρήματος, χωρίς να προκαλεί συγχύσεις, όπως άλλα μετωπικά προτάγματα όπου πίσω από την ανοχή μιας «διαφορετικότητας» αποκρύβεται η αποδοχή μιας καθόλα διαχειριστικής στάσης που ενυπάρχει με αντιδιαχειριστικές κορώνες, ακριβώς για να νομιμοποιεί την επί της ουσίας εκλογική συνεύρεση αποκλινουσών πολιτικών επιλογών. Άλλωστε, η διαφορετική σύνθεση που ενυπάρχει ήδη σε κάποια σχήματα ούτε μπορεί να αγνοηθεί ούτε να καταργηθεί. Πρέπει ν' αποτελεί πρόκριμα αυτού του εγχειρήματος, ώστε να μπορέσει να μπολιάσει ευρύτερες μάζες σε μια αντιιμπεριαλιστική- αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, χωρίς να καλλιεργεί αυταπάτες για εκλογικούς συσχετισμούς και αναθέσεις της ταξικής πάλης σε κάποιους πιο ειδικούς.
Όσο αυτό το δυναμικό θα παρεμβαίνει πιο συντεταγμένα και θα παίρνει πρωτοβουλίες, θα κατοχυρώνεται στις λαϊκές συνειδήσεις ως μια ξεχωριστή οντότητα που θα συμβάλει στην κλιμάκωση της ταξικής πάλης σε σωστή κατεύθυνση.