«mini jobs»

Στις αρχές Απριλίου, η βελγική κυβέρνηση προσέφυγε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, καταγγέλλοντας τα πολύ χαμηλά ημερομίσθια με τα οποία αμείβουν «ορισμένες γερμανικές εταιρείες» τους εργαζομένους τους.
Βασική γραμμή της νομικής καταγγελίας του Βελγίου είναι πως κάτι τέτοιο νοθεύει τους κανονισμούς που υπάρχουν στην ΕΕ για την «ανταγωνιστικότητα».
Σύμφωνα με την καταγγελία της Κομισιόν, περίπου 7,5 εκατ. εργάζονται στη Γερμανία με mini jobs. Πράγμα που σημαίνει ότι αμείβονται μέχρι 450 ευρώ το μήνα (προσέξτε αυτό το «μέχρι»), δεν καταβάλλουν συνταξιοδοτικές εισφορές και δεν έχουν κοινωνική ασφάλιση. Πράγμα πολύ φυσιολογικό για κάποιον που δεν πληρώνει εισφορές –όπως άλλωστε και οι εργοδότες. Η διαφορά, βέβαια, για ένα ιμπεριαλιστικό κράτος, όπως της Γερμανίας, σε σχέση με το «no…jobs» που προωθούν στην Ελλάδα, βρίσκεται στο ότι «αυτοί» οι εργαζόμενοι δεν πληρώνουν φόρους. Γερμανικοί λογαριασμοί. Δεν πληρώνεις, δεν έχεις, δεν δικαιούσαι...
Ο Βέλγος κυβερνητικός εκπρόσωπος Τύπου, εξήγησε στο BBC, απ` όπου προέρχεται η δημοσιογραφική ενημέρωση για τον βελγογερμανική κόντρα, πως οι χαμηλόμισθοι εργάτες στο Βέλγιο πληρώνονται με 12-13 ευρώ την ώρα και «καταβάλλουν κοινωνικές εισφορές» βεβαίως. Είναι, λοιπόν, εύλογο να δέχεται τις καταγγελίες αρκετών βέλγικων εταιρειών (αλλά και γαλλικών και ολλανδικών, επίσης). Ειδικά εκείνων που βρίσκονται κοντά στα γερμανικά σύνορα.
Σύμφωνα δε με καταγγελίες βουλευτή κόμματος της γερμανικής αριστεράς, που θεωρεί τις καταγγελίες του Βελγίου δικαιολογημένες, οι εργαζόμενοι «αυτοί», σε μεγάλο βαθμό Πολωνοί, Ρουμάνοι και Βούλγαροι μετανάστες που εισέρευσαν στη Γερμανία μετά την ένταξη των χωρών τους στη μεγάλη ΕΕ, μετά το διάστημα 2004-07, αμείβονται με λιγότερα από 8,5 ευρώ την ώρα. Κάτω δηλαδή από το όριο φτώχειας του ΟΟΣΑ, που ισχύει ακόμα και σήμερα. Βέβαια, η ζώνη της φτωχοποίησης αγγίζει πια και Γερμανούς εργαζόμενους καθώς, όπως υποστηρίζει ο βουλευτής, το 30% των εργατών στη Γερμανία απασχολείται με τέτοιους όρους. Εξ άλλου, οι μετανάστες απασχολούνται κυρίως στην αγροτική παραγωγή και στην τυποποίηση τροφίμων.
Το κοινωνικό ντάμπινγκ στο οποίο επιδίδεται η γερμανική ηγεσία χρόνια τώρα, από την εποχή της Αντζέντας του Σρέντερ (από το 2000 δηλαδή ακόμη), δεν αρκεί, για να εξηγήσει πώς και γιατί η Γερμανία αξιοποιεί τους χαμηλούς μισθούς των υπηκόων της.
Στον πάτο (ή στην κορυφή, όπως το πάρει κανείς) του διαγράμματος, εξ άλλου, για τους κατώτατους μισθούς, υπάρχουν χώρες, όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία και η Σλοβενία, με μισθούς ανταγωνιστικά χαμηλότατους.
Η Γερμανία έχει τη δυνατότητα να αξιοποιεί το ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα, γιατί το συνδυάζει με την ασύγκριτη υψηλή παραγωγικότητα της παραγωγικής της βάσης αλλά και τη δεσπόζουσα θέση της μέσα στην ΕΕ (τραπεζιτικό σύστημα, και αντίστοιχες προστασίες). Η ένταξη πχ στο ευρώ δεν επέφερε στην εσωτερική αγορά της Γερμανίας εκείνη την αναστάτωση στις τιμές που επέφερε στις υπόλοιπες χώρες, τουλάχιστον της περιφέρειας. Αφού το ευρώ προσαρμόστηκε στην ισοτιμία του μάρκου. Επίσης, στη Γερμανία υπάρχει το σύστημα των ζωνών και των ποικίλων ταχυτήτων. Από το διάγραμμα πχ για τους κατώτατους μισθούς, απουσιάζει η Γερμανία, γιατί απλά τέτοιο σύστημα δεν διαθέτει. Και όχι τυχαία. Στην Λουντβχάσα πχ, οι εργαζόμενοι, μετά το 2007, προσελήφθησαν με διαφορετικά επίπεδα μισθών και θανατερά αργές ωριμάνσεις.
Βέβαια, η Κομισιόν δεν μπορεί να υπαγορεύσει σε κυρίαρχα κράτη-μέλη την πολιτική μισθών. Με εξαίρεση, φυσικά, τα «υποκυρίαρχα» κράτη των προγραμμάτων οικονομικής προσαρμογής.

Σημείωση: Η συντακτική επιτροπή… αφουγκράστηκε προφανώς την υπόγεια θέληση των αναγνωστών και επαναδημοσίευσε τον «οικονοκόσμο» με την αναφορά στο χρυσό, που είχε δημοσιευτεί πριν τρεις μήνες, ενώ έπρεπε να είχε δημοσιευτεί το παρόν θέμα. Η ελπίδα της στήλης είναι να έγινε αυτό αντιληπτό!