Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

30 Νοε 2011

Οργή και συγκίνηση στην κηδεία του Κοτεσβάρα Ράο
Ανακοίνωση του ΚΚΙνδίας (Μαοϊκού)

Συμπαθούντες μαοϊκοί, επαναστάτες συγγραφείς, τραγουδιστές, εκπρόσωποι διαφόρων λαϊκών οργανώσεων, ακτιβιστές πολιτικών δικαιωμάτων και εκατοντάδες άλλοι, τίμησαν τον δολοφονημένο μαοϊκό ηγέτη Κισέντζι στο πατρικό του χωριό Πενταπάλι της Άντρα Πραντές.
Μεγάλος αριθμός ανθρώπων πήγε στο σπίτι του για να τον τιμήσουν και να παρηγορήσουν τα μέλη της οικογένειας του. με σταυρωμένα χέρια οι πενθούντες πέρασαν μπροστά από το γεμάτο με λουλούδια φέρετρο ενώ η παρουσία της αστυνομίας ήταν εντονότατη.
Μαοϊκοί συμπαθούντες λένε ότι πέρασαν να δώσουν τον τελευταίο «κόκκινο χαιρετισμό» στο σύντροφο που άφησε το σπίτι του 35 χρόνια πριν για να προσχωρήσει στο κίνημα και να αγωνιστεί για τους καταπιεζόμενους.
Το τελευταίο αντίο του μέλους του ΠΓ του ΚΚ Ινδίας (Μαοϊκού) θα δοθεί την Κυριακή στις 1μμ.
Με επικεφαλής τον επαναστάτη τραγουδιστή Γκαντάρ δεκάδες καλλιτέχνες τίμησαν τον νεκρό ηγέτη τραγουδώντας επαναστατικά τραγούδια.
Το σώμα του Κισέντζι μεταφέρθηκε στο χωριό του από την αστυνομία με ισχυρή συνοδεία.
Η μητέρα του Κισέντζι, Μαντουράμα ήταν απαρηγόρητη βλέποντας σώμα του γιου της, που από τότε που έφυγε δεκαετίες πριν δεν τον ειχε συναντήσει.
Ο Μαλοτζούλα Κοτεσβάρα Ράο ή Κισέντζι, νούμερο τρία στην ιεραρχία του ΚΚ Ινδίας (Μαοϊκού), πυροβολήθηκε από τις δυνάμεις ασφαλείας την περασμένη Πέμπτη (24/11) στην Μπουρισόλε της Δ. Βεγγάλης, 10 χλμ από τα σύνορα με τη Τζαρκάντ.
Οι πρώην σύντροφοι του Κισέντζι, οι φίλοι του από το σχολείο και το κολέγιο ήταν ανάμεσα σ΄ αυτούς που τον τίμησαν.
Η αστυνομία παρέλαβε το σώμα μόλις αυτό έφτασε στο αεροδρόμιο του Σαμσαμπάντ. Η αστυνομία εμπόδισε την απόπειρα μαοϊκών συμπαθούντων να πάρουν το σώμα και να το εκθέσουν σε λαϊκό προσκύνημα.
Η ανιψιά του Κισέντζι, Ντίπα Ράο και ο λογοτέχνης Βαραβάρα Ράο που συνόδεψαν το σώμα από την Κολκάτα διαμαρτυρήθηκαν έντονα για την στάση της αστυνομίας.
«Δεν τον σκότωσαν μόνο εν ψυχρώ αλλά μας εμποδίζουν να τον τιμήσουμε όπως θέλουμε», είπε ο Ράο.

Ανακοίνωση του ΚΚ Ινδίας (Μαοϊκό) για την άγρια δολοφονία του συντρόφου Mallojula Koteswara Rao (Kishanji), αγαπημένου ηγέτη των καταπιεζόμενων μαζών.

Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδίας (Μαοϊκό)
Κεντρική Επιτροπή
Ανακοίνωση Τύπου
25 Νοέμβρη 2011

Να καταδικασουμε την άγρια δολοφονία του συντρόφου Mallojula Koteswara Rao, αγαπημένου ηγέτη των καταπιεζόμενων μαζών, ηγέτη της ινδικής επανάστασης και μέλος του ΠΓ του ΚΚΙ (Μαοϊκού)!

Εβδομάδα διαμαρτυρίας από 29 Νοέμβρη μέχρι 5 Δεκέμβρη και γενική απεργία 4-5 Δεκέμβρη!

Η 24 Νοέμβρη 2011 θα μείνει σαν μαύρη μέρα στα χρονικά του ινδικού επαναστατικού κινήματος. Η φασιστική άρχουσα κλίκα των Σόνια Γκάντι, Μανμοχάν Σινγκ , Πρανάμπ, Τσινταμπαράμ και Τζαϊράμ Ραμές, που φώναζαν ότι το ΚΚΙ (Μαοϊκό) είναι «η μεγαλύτερη εσωτερική απειλή», σε συνεργασία με την πρωθυπουργό της Δ. Βεγγάλης Μαμάτα Μπάνερτζι, σκότωσαν τον σύντροφο Κοτεσβάρα Ράο αφού τον είχαν συλλάβει ζωντανό με μια καλοσχεδιασμένη συνομωσία. Η κλίκα αυτή, που είχε σκοτώσει τον σύντροφο Αζάντ τον εκπρόσωπο τύπου του κόμματος μας την 1η Ιούλη 2010, άπλωσε για μια ακόμη φορά τα δίχτυα της και έσβησε τη δίψα της για αίμα. Η Μαμάτα Μπάνερτζι, που είχε χύσει κροκοδείλια δάκρυα για τη δολοφονία του συντρόφου Αζάντ προτού έρθει στην εξουσία και ενώ παρίστανε ότι έκανε συνομιλίες μόλις πήρε την εξουσία, σκότωσε ένα άλλο υψηλόβαθμο στέλεχος, τον σύντροφο Ράο και έτσι έδειξε ξεκάθαρα το αντιλαϊκό και φασιστικό της πρόσωπο. Οι κεντρικές υπηρεσίες ασφάλειας και οι δολοφονικές υπηρεσίες της Δυτικής Βεγγάλης και της Άντρα Πραντές τον κυνήγησαν και τον σκότωσαν με ύπουλο τρόπο σε μια κοινή επιχείρηση και τώρα διαδίδουν ότι αυτό έγινε σε ένοπλη σύγκρουση. Ο υπουργός εσωτερικών ενώ λέει ψέματα ότι δεν γνώριζαν ποιος ήταν αυτός που σκοτώθηκε στη σύγκρουση ταυτόχρονα ανακοινώνει ότι αυτό αποτελεί ένα μεγάλο χτύπημα κατά του μαοϊκού κινήματος. Έτσι αποκαλύπτει τη συνομωσία πίσω από τη δολοφονία αυτή. Οι καταπιεζόμενοι λαοί θα στείλουν σίγουρα στον τάφο τις εκμεταλλεύτριες τάξεις και τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά τους που ονειρεύονται ότι θα εξαλείψουν το μαοϊκό κόμμα με τις δολοφονίες των ηγετών του επαναστατικού κινήματος.
Ο σύντροφος Ράο, πολύ δημοφιλής ως Πραχλάμπ, Ράμτζι, Κισέντζι και Μπιμάλ τόσο στο κόμμα όσο και στο λαό, είναι ένας από τους σημαντικούς ηγέτες του ινδικού επαναστατικού κινήματος. Ο ακούραστος πολεμιστής που ποτέ δεν άφησε το όπλο του τα τελευταία 37 χρόνια παλεύοντας για την απελευθέρωση των καταπιεζόμενων λαών και που έδωσε τη ζωή του για την ιδεολογία που πίστευε, γεννήθηκε το 1954 στο Πενταπάλι, της επαρχίας Καριμναγκάρ στην Βόρεια Τελανγκάνα της Άντρα Πραντές. Ανατράφηκε από τον πατέρα του που ήταν αγωνιστής της ελευθερίας και τη μητέρα του, με τις προοδευτικές απόψεις και γαλουχήθηκε για αγάπη για την πατρίδα του και τις καταπιεζόμενες μάζες από τα παιδικά του χρόνια. Το 1969 είχε συμμετάσχει στο ιστορικό κίνημα της Τελανγκάνα ενόσω ακόμη ήταν μαθητής γυμνασίου στο Πενταπάλι. Προσχώρησε στο επαναστατικό κίνημα, εμπνευσμένος από τα κινήματα του Ναξαλμπάρι και του Σρικακουλάμ, την εποχή που σπούδαζε στο κολλέγιο φαρμακευτικών σπουδών SRR της Καριμναγκάρ. Ενεργό μέλος του Κόμματος από το 1974. Έκανε φυλακή για ένα διάστημα κατά τη διάρκεια της μαύρης περιόδου της Έκτακτης Ανάγκης [1975-1977]. Μετά την άρση της Έκτακτης Ανάγκης άρχισε να δουλεύει σαν οργανωτής του κόμματος στην επαρχία Καριμναγκάρ. Ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του κόμματος «Να πάμε στα χωριά» και ανέπτυξε σχέσεις με τους αγρότες της επαρχίας. Ήταν απ΄ αυτούς που έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο στην άνοδο του λαϊκού αγροτικού κινήματος (Πορεία Νίκης του Τζαγκιτιάλ) το 1978. Στη συνέχεια εκλέχτηκε μέλος της επαρχιακής επιτροπής του ΚΚΙ (ΜΛ) στην κοινή επιτροπή Αντιλαμπάντ – Καριμναγκάρ. Το 1979 όταν η επιτροπή αυτή χωρίστηκε σε δυο επαρχιακές επιτροπές έγινε γραμματέας της επαρχιακής επιτροπής της Καριμναγκάρ. Συμμετείχε στη 12η κομματική συνδιάσκεψη της Άντρα Πραντές, εκλέχτηκε στην πολιτειακή επιτροπή της και ανέλαβε καθήκοντα γραμματέα.
Μέχρι το 1985 σαν μέλος της πολιτειακής κομματικής ηγεσίας της Αντρα Πραντές έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξάπλωση του κινήματος σ΄ όλη την πολιτεία και στην ανάπτυξη του κινήματος στη Βόρεια Τελανγκάνα με προοπτική μετάβασης στο αντάρτικο. Έπαιξε βασικό ρόλο στην εξάπλωση του κινήματος στην Νταντακαράνια και στην ανάπτυξη του. Μετατέθηκε στην Νταντακαράνια το 1986 και ανέλαβε καθήκοντα ως μέλος της Δασικής Επιτροπής. Καθοδήγησε τις αντάρτικες ομάδες και το λαό στις περιοχές Γκαντσιρόλι και Μπαστάρ της Νταντακαράνια. Το 1993 ορίστηκε μέλος της Κεντρικής Οργανωτικής Επιτροπής.
Από το 1994 και μετά εργάστηκε κυρίως στην εξάπλωση και ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος στα ανατολικά και τα βόρεια της Ινδίας συμπεριλαμβανομένης της Δ. Βεγγάλης. Ιδιαίτερα ο ρόλος του στην ενοποίηση των επαναστατικών δυνάμεων, που ήταν διασκορπισμένες μετά την υποχώρηση του κινήματος του Ναξαλμπάρι στη Δυτική Βεγγάλη, και στην αναζωογόνηση του επαναστατικού κινήματος εκεί ήταν εξαιρετικός. Αναμείχτηκε ενεργά με τις καταπιεζόμενες μάζες της Βεγγάλης και τα διάφορα τμήματα του επαναστατικού στρατοπέδου, έμαθε τα Μπενγκάλι με αποφασιστικότητα και άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στις καρδιές του κόσμου εκεί. Εργάστηκε ακούραστα για την επίτευξη της ενότητας ανάμεσα στις διάφορες επαναστατικές ομάδες και για την ισχυροποίηση του κόμματος. Ο σύντροφος Ράο εκλέχτηκε μέλος της ΚΕ στην Πανινδική Ειδική Συνδιάσκεψη του πρώην ΚΚΙ (ΜΛ) (Λαϊκός Πόλεμος) το 1995. Προσπάθησε να πετύχει την ενότητα ανάμεσα στο Λαϊκό Πόλεμο και την Κομματική Ενότητα το 1998. Στο κομματικό συνέδριο του πρώην ΚΚΙ (ΜΛ) (ΛΠ) που έγινε το 2001 εκλέχτηκε και πάλι μέλος της ΚΕ και του ΠΓ. Ανέλαβε καθήκοντα γραμματέα του Γραφείου Βορείων Περιοχών και καθοδήγησε τα επαναστατικά κινήματα στη Μπιχάρ, την Τζαρκάντ, τη Δ. Βεγγάλη, το Δελχί, τη Χαριάνα και το Πουντζάμπ. Ταυτόχρονα έπαιξε σημαντικό ρόλο στις ενωτικές συνομιλίες ανάμεσα στο «Λαϊκό Πόλεμο» και το Μαοϊκό Κομμουνιστικό Κέντρο. Υπηρέτησε ως μέλος της ενιαίας ΚΕ και του ΠΓ μετά την ενοποίηση των δυο κομμάτων το 2004 και εργάστηκε ως μέλος του Γραφείου Ανατολικών Περιοχών. Κυρίως ασχολήθηκε με το κίνημα στη Δ. Βεγγάλη σαν εκπρόσωπος τύπου του Γραφείου Αν. Περιοχών.
Ο σύντροφος Κοτεσβάρα Ράο έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στην έκδοση κομματικών περιοδικών και στο πεδίο της πολιτικής επιμόρφωσης στο εσωτερικό του κόμματος. Βοήθησε στην έκδοση των περιοδικών «Kranti», «Errajenda», «Jung», «Prabhat», και «Πρωτοπορία» καθώς και άλλων περιοδικών. Είχε ειδικό ρόλο στην έκδοση διαφόρων επαναστατικών περιοδικών στη Δ. Βεγγάλη. Έγραψε πολλά θεωρητικά και πολιτικά άρθρα σ΄ αυτά τα περιοδικά. Ήταν μέλος της υπο-επιτροπής για την Πολιτική Επιμόρφωση και έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διδασκαλία του μαρξισμού-λενινισμού-μαοϊσμού στις κομματικές γραμμές. Σ’ όλη την κομματική ιστορία έπαιξε μνημειώδη ρόλο στην εξάπλωση του επαναστατικού κινήματος, στον εμπλουτισμό των κομματικών ντοκουμέντων και στην ανάπτυξη του κινήματος. Συμμετείχε στο 9ο Ενωτικό Συνέδριο του κόμματος το 2007 και επανεκλέχτηκε μέλος της ΚΕ, του ΠΓ και του Γραφείου Αν. Περιοχών.
Η πολιτική καθοδήγηση που άσκησε ο σ. Ράο στα λαϊκά κινήματα της Σινγκούρ και του Ναντιγκράμ, τα οποία ξέσπασαν μετά το 2007 ενάντια στις αντιλαϊκές και φιλο-μονοπωλιακές πολιτικές της σοσιαλ-φασιστικής κυβέρνησης του ΚΚΜ στη Δ. Βεγγάλη και ιδιαίτερα της ένδοξης εξέγερσης στο Λαλγκάρ ενάντια στις αστυνομικές αγριότητες, ήταν εξέχουσα. Οδήγησε την πολιτειακή επιτροπή της Δ. Βεγγάλης και όλο το κόμμα στην καθοδήγηση αυτών των κινημάτων ενώ ταυτόχρονα έκανε κομματική προπαγάνδα μέσα από τα ΜΜΕ. Το 2009 όταν η κλίκα του Τσινταμπαράν προσπάθησε να ξεγελάσει τις μεσαίες τάξεις με τη διεξαγωγή υποτίθεται συνομιλιών και ανακωχής , εργάστηκε για το ξεσκέπασμα της. Έκανε τεράστια δουλειά για την προπαγάνδιση της σημασίας του λαϊκού πολέμου και τη μεταφορά της επαναστατικής πολιτικής στις πλατιές μάζες. Αυτό το σπουδαίο επαναστατικό ταξίδι που κράτησε σχεδόν τέσσερις δεκαετίες έφτασε στο απότομο τέλος του στις 24 Νοέμβρη 2011.

Αγαπημένοι λαϊκοί άνθρωποι! Δημοκράτες!!

Καταδικάστε αυτήν την άγρια δολοφονία. Είναι συνωμοτικό σχέδιο των αρχουσών τάξεων να εξαλείψουν την επαναστατική ηγεσία και να στερήσουν από το λαό τη σωστή καθοδήγηση και την προλεταριακή ηγεσία. Είναι γνωστό ότι το μαοϊκό κίνημα είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για τους μεγάλους ληστές και τους κομπραδόρους που αποθησαυρίζουν εκατομμύρια στις ελβετικές τράπεζες πουλώντας για ψίχουλα δημόσια περιουσία στους ιμπεριαλιστές καρχαρίες. Η πολυπλόκαμη πανινδική άγρια επίθεση με το όνομα «Πράσινο Κυνήγι» των τελευταίων δυο ετών υπηρετεί αυτό το στόχο. Αυτή η εν ψυχρώ δολοφονία είναι τμήμα της. Είναι καθήκον των πατριωτών να υπερασπιστούν το επαναστατικό κίνημα και την ηγεσία του σαν τα μάτια τους. Προστατεύουν έτσι το μέλλον της χώρας και των επόμενων γενεών.
Ακόμη και στην ηλικία των 57 ετών ο σ. Ράο ζούσε τη σκληρή ζωή του αντάρτη σαν να ήταν νέος και γέμιζε με ενθουσιασμό όλα τα στελέχη και τα μέλη του κόμματος όπου κι αν πήγαινε. Η ζωή του θα λειτουργήσει σαν μεγάλη έμπνευση για τη νεότερη γενιά. Σπούδαζε και εργαζόταν για ώρες χωρίς ξεκούραση και ταξίδευε μεγάλες αποστάσεις. Κοιμόταν πολύ λίγο, έκανε απλή ζωή και εργαζόταν σκληρά. Αναμειγνυόταν άνετα με ανθρώπους κάθε ηλικίας και από κάθε κοινωνικό στρώμα και τους γέμιζε επαναστατικό ενθουσιασμό. Χωρίς αμφιβολία η δολοφονία σ. Ράο είναι μεγάλη απώλεια για το ινδικό επαναστατικό κίνημα. Όμως ο λαός της χώρας μας είναι σπουδαίος. Είναι ο λαός της χώρας μας και τα λαϊκά κινήματα που ανέδειξαν θαρραλέους και αφοσιωμένους επαναστάτες σαν τον σ. Κοτεσβάρα Ράο. Οι εργάτες, οι αγρότες και οι επαναστάτες που έχουν εμποτιστεί με το επαναστατικό πνεύμα του σ. Ράο και που έχουν εξοπλιστεί με το επαναστατικό πνεύμα που αυτός εξάπλωσε σ΄ όλη τη χώρα θα οδηγήσουν τελικά την Ινδική Νέα Δημοκρατική Επανάσταση στο δρόμο της νίκης. Θα εξαλείψουν τους ιμπεριαλιστές και τους λακέδες τους, την κομπραδόρικη γραφειοκρατική αστική τάξη και τους εκπροσώπους τους σαν τη Σόνια Γκάντι , τον Μανμοχάν Σινγκ , τον Τσινταμπαράμ και την Μαμάτα Μπάνερτζι.
Η ΚΕ καλεί το λαό της χώρας να κάνει την εβδομάδα 29 Νοέμβρη με 5 Δεκέμβρη Εβδομάδα Διαμαρτυρίας και να κατέβει σε γενική 48ωρη απεργία στις 4-5 Δεκέμβρη διαμαρτυρόμενοι για την άγρια δολοφονία του σ. Κοτεσβάρα Ράο . Καλούμε το λαό να κάνει διάφορες εκδηλώσεις όπως συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, καθιστικές διαμαρτυρίες, να φοράει μαύρα σημάδια σε ένδειξη πένθους, να κάνει αποκλεισμούς δρόμων, κλπ. Ζητάμε να κλείσουν σταθμοί, δρόμοι, εμπορικοί και εκπαιδευτικοί οργανισμοί και να σταματήσει κάθε είδους εμπορική συναλλαγή στις 4-5 Δεκέμβρη. Εξαιρούμε μόνο τις ιατρικές υπηρεσίες.

(Abhay)
Εκπρόσωπος Τυπου
Κεντρική Επιτροπή - ΚΚ Ινδίας (Μαοϊκό)

Ανακοίνωση για τη δολοφονία του Ινδού συντρόφου Κοτεσβάρα Ράο

Με θλίψη και οργή, μας έγινε γνωστή και επίσημα πλέον, με την ανακοίνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδίας(Μαοϊκού), η είδηση της άγριας δολοφονίας του ηγετικού στελέχους του ινδικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, Κοτεσβάρα Ράο, μέλος του ΠΓ του ΚΚΙνδίας(Μαοϊκού) στις 24 του Νοέμβρη 2011. Ο σύντροφος Ράο, γνωστός στα εκατομμύρια των επαναστατημένων αγροτών και φτωχών σε όλη την Ινδία με το προσωνύμιο «Κισέντζι», δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τις ειδικές δυνάμεις του ινδικού εγκληματικού κράτους, ύστερα από καταδίωξη σε δασώδη περιοχή της Δυτικής Βεγγάλης. Παρά τους ισχυρισμούς της δυνάμεων καταστολής πως σκοτώθηκε σε μάχη, όλα τα στοιχεία δείχνουν πως εκτελέστηκε μετά την σύλληψη του αφού πρώτα βασανίστηκε άγρια. Ήταν τόσο το μίσος του ινδικού καθεστώτος που ακόμα και στην κηδεία του επέβαλλε εμπόδια και περιορισμούς έτσι ώστε αυτή να μην μετατραπεί σε μαζική λαϊκή κινητοποίηση. Ο σύντροφος Ράο, ηγετική φυσιογνωμία και καθοδηγητής των μεγάλων αγώνων των αγροτών, των Νταλίτ και των φυλών στην ανατολική Ινδία τα τελευταία χρόνια, υπήρξε ο εμπνευστής της αντίστασης και των μεγάλων κινημάτων στο Σινγκούρ, Ναντιγκράμ και Λαλγκάρ που κλόνισαν ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση της Δυτικής Βεγγάλης και επέδρασαν στα λαϊκά κινήματα όλης της χώρας. Αγωνιστής από τα δεκαπέντε χρόνια του, ο Ράο, στο μεγάλο ξεσηκωμό της Τελανγκάνα, το 1969 στο Αντρα Πραντές, παιδί φτωχής οικογένειας της ινδικής υπαίθρου, αφιέρωσε την ζωή του στο επαναστατικό κίνημα μέχρι την τελευταία του πνοή. Υπήρξε πρωταγωνιστής στην ελπιδοφόρα συνένωση των δυο μεγάλων οργανώσεων του ναξαλίτικου κινήματος και στην ίδρυση του ΚΚ Ινδίας ( Μαοϊκού) το 2004 και οργανωτής των πολιτικών και στρατιωτικών επιτυχιών του αντάρτικου κινήματος σε όλη την ανατολική Ινδία, στον περίφημο «κόκκινο διάδρομο».
Για όλους αυτούς τους λόγους ο σύντροφος Ράο, ήταν ένας από τους μεγάλους στόχους των εγκληματιών, κυνηγών κεφαλών που εξαπέλυσε το Ινδικό καθεστώς στα πλαίσια της επιχείρησης « Πράσινο Κυνήγι». Μια επιχείρηση γενοκτονίας για τους πληθυσμούς της υπαίθρου με στόχο το ξερίζωμα του επαναστατικού κινήματος , που διεξάγεται με μαζικές δολοφονίες, κάψιμο χωριών, μετακίνηση πληθυσμών και άλλες βαρβαρότητες. Η δολοφονία του συντρόφου Ράο είναι συνέχεια μιας σειράς επιλεγμένων δολοφονιών τα τελευταία χρόνια ηγετικών στελεχών του επαναστατικού κινήματος με στόχο τον αποκεφαλισμό του
Υπάρχουν ανθρωπινές απώλειες που είναι βαριές σαν βουνό, και μια τέτοια είναι για τα εκατομμύρια των φτωχών εργατών και αγροτών στην Ινδία, η απώλεια του συντρόφου Ράο. Γι αυτό και πανηγυρίζει όλες αυτές τις ημέρες το ινδικό αντιδραστικό καθεστώς και τα μέσα προπαγάνδας του. Δυστυχώς για αυτούς όμως , στην Ινδία υπάρχουν χιλιάδες αγωνιστές σαν το σύντροφο Ράο , που είναι έτοιμοι να πάρουν την θέση του στον αγώνα για μια κοινωνία δικαιοσύνης και ελευθερίας.
Το ΚΚΕ(μ-λ) στέλνει τα θερμά του συλλυπητήρια και την αλληλεγγύη του στους συντρόφους του ΚΚ Ινδίας( Μαοϊκού), στα λαϊκά κινήματα αντίστασης και στους οικείους του συντρόφου Ράο. Καταγγέλλει σε όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους στους εργαζόμενους και την νεολαία, το εγκληματικό ινδικό καθεστώς, που υπερασπίζεται τα συμφέροντα μιας ολιγαρχικής μειοψηφίας ενάντια στα εκατοντάδες εκατομμύρια των φτωχών λαϊκών μαζών. Διατρανώνει την αλληλεγγύη του στο επαναστατικό κίνημα του ινδικού λαού, πρωτοπόρο οδηγό της επαναστατικής πάλης των λαών της Ασίας για κοινωνική και εθνική απελευθέρωση.
Αιώνια τιμή στον σύντροφο Κοτεσβάρα Ράο
Αλληλεγγύη στον αγώνα του ΚΚ Ινδίας (Μαοϊκού)
Το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ(μ-λ)
Αθήνα 29/11/2011

29 Νοε 2011

Πολλαπλά κατάγματα
Πόσο και από ποιους απειλείται η ευρωζώνη;

Του Δημήτρη Μάνου
Είμαστε κοντά στο τέλος της ευρωζώνης (και κατ' επέκταση της ΕΕ) όπως την ξέραμε τα τελευταία 10 χρόνια; Οι ειδήσεις παράγονται σε ρυθμό καταιγιστικό. Η Γερμανία δεν μπόρεσε να καλύψει δανειακά τα ομόλογα 10ετούς διάρκειας!
Η απειλή για τη συνολική υποβάθμιση του αξιόχρεου της γαλλικής οικονομίας (σύμφωνα με τη Moody's θα μπορούσε να κατεβεί από το τριπλό Α στο διπλό), δηλαδή η αμφισβήτηση της δυνατότητας να δανείζεται η Γαλλία με τους ευνοϊκούς όρους που δανείζεται κάθε ιμπεριαλιστής στις παγκόσμιες αγορές εκτός των άλλων θα στοίχιζε στον μηχανισμό διάσωσης (EFSF) απώλειες της τάξης των 150 δισ. ευρώ!
Ο ίδιος οίκος αξιολόγησης υποβάθμισε το σύνολο των περιφερειακών γερμανικών τραπεζών (Landesbanken). Πρόκειται για τις τράπεζες των ομόσπονδων κρατιδίων που παρέχουν υπηρεσίες σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις και σε «λαϊκούς καταθέτες» που κάτω από την πίεση των ιδιωτικών τραπεζών και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης καλούνται να προχωρήσουν σε συγχωνεύσεις ή ιδιωτικοποιήσεις προκειμένου να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα ανακεφαλαιοποίησης από το ταμείο στήριξης τραπεζών (Soffin). Είναι οι τράπεζες που είχαν τη μεγαλύτερη έκθεση στα επισφαλή στεγαστικά δάνεια πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση. Να σημειωθεί πως το… λιγότερο γερμανικό κράτος συμμετέχει στα ΔΣ και στα κεφάλαια των τραπεζών αυτών μέσω των κυβερνήσεων των ομόσπονδων κρατιδίων. Την ίδια περίοδο η Bundesbank προειδοποιεί στην ετήσια έκθεσή της πως «η κρίση χρέους θέτει πλέον σε κίνδυνο και τις γερμανικές τράπεζες» παρά την πρόσφατη ενίσχυσή τους με επιπλέον κεφάλαια.
Στις παραπάνω ειδήσεις μπορεί κανείς να ανιχνεύσει πραγματικά οικονομικά στοιχεία (όπως, π.χ., την υπαρκτή έκθεση των γερμανικών –ιδιωτικών και τοπικών– τραπεζών στο ιδιωτικό και δημόσιο χρέος) αλλά και στοιχεία που έχουν να κάνουν με τον οικονομικοπολιτικό πόλεμο που έχει ξεσπάσει εντός και εκτός της ΕΕ. Εντός και εκτός των ευρωπαϊκών κρατών. Πόσο η πραγματικότητα χρησιμοποιείται στον οικονομικό (και όχι μόνο) ανταγωνισμό και πόσο αυτός ο ανταγωνισμός διαμορφώνει και την οικονομική πραγματικότητα της επόμενης μέρας; Τα όρια αυτών των δύο διαστάσεων μέσα σε έναν ιστορικό χρόνο που συμπυκνώνεται είναι πολύ δύσκολο να ανιχνευτούν. Θα μπορούσε μάλιστα να ισχυριστεί κανείς πως όλοι οι παράγοντες του συστήματος θαρρείς και το οδηγούν σε πρωτοφανείς συνθήκες ενός ανατροφοδοτούμενου εκβιασμού και συμπίεσης ώστε να παραχθούν καινούργια δεδομένα. Ποια όμως είναι τα δεδομένα της προηγούμενης περιόδου που αμφισβητούνται;
Πώς έφτασε η κρίση χρέους στην ευρωζώνη να απειλεί την ίδια την ΕΕ και την παγκόσμια οικονομία;

Οι Αμερικάνοι και ο ρόλος τους
Τη θέση των ΗΠΑ χρειάζεται να επιχειρήσουμε να τη δούμε πιο πλατιά από ένα σχήμα που μας λέει ότι συγκρούονται οι γεωπολιτικές τους επιδιώξεις (στρίμωγμα και στοίχιση της ΕΕ) με τις οικονομικές (αποτροπή κατάρρευσης της ευρωζώνης και επέκτασης της «φωτιάς» και στις δικές τους χρηματαγορές). Τέτοια διάσταση υφίσταται, αλλά και εδώ τα όρια δεν είναι πάλι σαφή.
Ο ρόλος των Αμερικάνων στην κρίση της ευρωζώνης δεν είναι αυθύπαρκτος, αλλά βρίσκεται σε στενή αμφιμονοσήμαντη συνάρτηση με τις αντιθέσεις των βασικών ιμπεριαλιστικών κέντρων μέσα στην ΕΕ. Ας μην ξεχνάμε ότι η ηγεσία Ομπάμα εκλέχτηκε –εκτός των άλλων– για να διαχειριστεί με πιο παραγωγικό για τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές τρόπο τις σχέσεις με την ΕΕ και να επουλώσει τα τραύματα στο ευρωατλαντικό μπλοκ.
Πολύ μεγάλη απορία δεν προκαλεί βέβαια το άρθρο των «Νew York Times» (που παραδοσιακά εκφράζει τις «δημοκρατικές ηγεσίες») για τη Γερμανία της οποίας «η εξηρτημένη από τις εξαγωγές οικονομία τρέφεται από την εξωτερική ζήτηση και μια συναλλαγματική ισοτιμία χαμηλή χάρη στα δεινά των γειτόνων της». Το άρθρο συνεχίζει πως το Βερολίνο επιμένει «σε πολιτικές που κρατάνε κλειστές τις βιομηχανίες και τους εργάτες άνεργους» και πως η Γερμανία σφάλλει αν πιστεύει «πως η χώρα τους θα παραμείνει αλώβητη ενώ θα καταρρέουν οι κυριότεροι εμπορικοί της εταίροι».
Σοφά λόγια, θα μπορούσε να προσθέσει κάποιος που βρίσκονται μάλιστα εντός μιας –εξηγήσιμης– κατεύθυνσης που διαμορφώνεται σε κάθε ιμπεριαλιστική χώρα ή μπλοκ η οποία υπαγορεύει να γίνονται παραινέσεις για ενέσεις κεϊνσιανισμού στις αγορές των… άλλων.
Απορία όμως προκαλεί ο κεντρικός του τίτλος, ότι η «Γερμανία δεν κινδυνεύει από τον πληθωρισμό αλλά από την διάλυση της ΕΕ». Ώστε οι Αμερικάνοι αγωνιούν για τη Γερμανία και την ΕΕ; Ίσως οι απορίες αυτές μετριαστούν διαβάζοντας τις προτάσεις του αρθρογράφου: «Μαζικές αγορές ομολόγων, μειώσεις επιτοκίων, παροχή νέας ρευστότητας στις αγορές που μπορεί να περιορίσει την επέκταση της κρίσης».
Σαφώς –για να αρχίσουμε να απαντάμε και κάποια… ερωτήματα– οι Αμερικάνοι επιθυμούν τον περιορισμό της κρίσης χρέους. Σίγουρα ανησυχούν για μια οικονομική καταστροφή που θα πάρει παγκόσμιες διαστάσεις αλλά προφανώς θέλουν η πολιτική αποτροπής να καταστρωθεί με τους όρους τους. Μια ενωμένη Ευρώπη ναι, αλλά όχι υπό τη σκληρή γραμμή των Γερμανών και πολύ περισσότερο ενός γερμανογαλλικού άξονα. Στο πλαίσιο αυτό λειτουργούν και οι ιδιαίτερες οικονομικές απαιτήσεις τους: να επιτραπεί στην ΕΚΤ να τυπώσει χρήμα και ουσιαστικά να λειτουργήσει η Κεντρική Τράπεζα ως μία και νομισματική (εκτός από δημοσιονομική) αρχή. Βέβαια αυτό θα κλόνιζε –πιθανότερα– το ευρώ ως παγκόσμιο σταθερό αποθεματικό νόμισμα απέναντι στο δολάριο των μηδενικών σχεδόν επιτοκίων. Ήδη υπάρχουν εκτιμήσεις πως το 2012 το ευρώ θα τοποθετηθεί στα 1,25 δολάρια. Αλλά κάτι τέτοιο ουδόλως ανησυχεί τους Αμερικάνους καθώς το ευρώ θα χάσει ένα μεγάλο μέρος των «γερμανικών» του χαρακτηριστικών.
Από την άλλη πολιτικά ωφελημένοι είναι οι Αμερικάνοι από την εισβολή του ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά οικονομικά δρώμενα καθώς το ΔΝΤ αποτελεί τον βασικό στυλοβάτη του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης και με αυτή την έννοια μια οικονομική «απόβαση» στην ευρωζώνη έχει μεγάλη σημασία στους χειρισμούς και τις αντιπαραθέσεις τόσο τώρα όσο και μετά.

Οι κερδοσκόποι
Στη φάση αυτή οι επιδιώξεις των κερδοσκόπων συμπλέουν με αυτές των Αμερικάνων αλλά και των συμφερόντων του βδελυρού βρετανικού City που δεν θέλει να υποστεί τις δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται το σχέδιο Μέρκελ για τον ρόλο των ιδιωτών στο ελληνικό «κούρεμα» αλλά και γενικότερα.
Πολύ περισσότερο όταν διαπιστώνεται ότι έχει πια τελειώσει το «πάρτι» με τα κρατικά ομόλογα όπου για πρώτη φορά από το 1861 οι αποδόσεις τους έφτασε να ξεπερνούν αυτές των μετοχών πριν πιάσουν «οροφή».
Ισχυρό καταφύγιο φαντάζουν τα αμερικάνικα κρατικά ομόλογα αλλά και τα λεγόμενα εταιρικά ομόλογα χωρίς το ρίσκο των χρηματιστηρίων.
Η πίεση δηλαδή στην ευρωζώνη και ουσιαστικά στη Γερμανία διατρέχοντας αναγκαστικά το μέγεθος… Γαλλία, είναι διπλή ή καλύτερα τριπλή υπολογίζοντας και τους Αγγλοσάξονες γενικότερα.
Πιέζεται δηλαδή η Γερμανία να επιτρέψει τη μεγαλύτερη εμπλοκή της ΕΚΤ στην αγορά ομολόγων που θα πρέπει να τυπώσει χρήμα για να κάνει ακόμα μεγαλύτερες και εγγυημένες –προφανώς– αγορές ομολόγων. Παράλληλα ποντάρουν στην έντονη γαλλογερμανική διαφωνία γύρω από αυτό το ζήτημα, διαφωνία και κόντρα που ταυτόχρονα ανησυχεί τις «αγορές» καθώς θέματα «ταμπού» όπως η διάλυση της ευρωζώνης έχουν πια ξεπεραστεί και συζητούνται όλα τα σενάρια. Είναι περιττό να τονίσουμε ότι αυτή καθαυτή η στάση των «αγορών» ανατροφοδοτεί αυτές τις διαλυτικές προοπτικές.

Οι τραπεζίτες
Οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες σε όλο αυτό το σκηνικό μέχρι σήμερα ήταν ο πιο συντηρητικός παράγοντας καθώς σταθερά αντιστέκονταν στα διάφορα κουρέματα, υπεράσπιζαν τα (πιο υψηλά) ευρωπαϊκά επιτόκια. Εκδηλώνεται μια σύμπλευση ιδιωτικών και εθνικών τραπεζιτών με τους κεντρικούς τραπεζίτες (ΕΚΤ) ή πάλι εκδηλώνεται μια μετακίνηση των κεντρικών τραπεζιτών σε θέσεις «ποσοτικής χαλάρωσης». Πλέον όλο και πιο πολλοί μιλάνε για «παγωμένη ρευστότητα» εντός της ευρωζώνης καθώς μένουν «παρκαρισμένες» στην ΕΚΤ καταθέσεις άνω των 273 δισ. ευρώ και οδεύουμε στα 300 που αποτελεί ρεκόρ διετίας και πολύ κοντά στις εποχές της Lehman B. H άρνηση των Ευρωπαίων τραπεζιτών να κινήσουν τη ρευστότητα συνδυάζεται με ρεκόρ διαφυγής κεφαλαίων από τις ευρωπαϊκές αγορές, ενώ παράλληλα σκοτάδι καλύπτει την έκθεση των Αμερικάνων τραπεζών σε ευρωπαϊκό χρέος και σε τι ασφάλιστρα κινδύνου αντιστοιχεί αυτή η έκθεση.
Η απαίτηση για μια ασφαλή και γρήγορη χρηματοδότηση (τα ευρωομόλογα δεν περιλαμβάνονται προφανώς, καθώς είναι μια χρονοβόρα υπόθεση) κατά τα πρότυπα της Αμερικάνικης Ομοσπονδιακής Τράπεζας ώστε οι τράπεζες να καταγράψουν γρήγορα και μεγάλα κέρδη δημιουργεί καταιγιστικές πιέσεις που μπορεί να οδηγήσουν στο εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα καθώς όλο το «χαρμάνι» είναι «χαρμάνι» κραχ!

Η Γερμανία (και στη… σκιά της η Γαλλία)
Από μια πρώτη (αλλά και μια δεύτερη) ματιά οι μόνοι που φαίνονται αμετακίνητοι είναι οι Γερμανοί. Είναι έτσι αλλά όχι ακριβώς.
Από μακροοικονομικής απόψεως προβάλλεται έντονα το υπερπληθωριστικό τραύμα της δεκαετίας του '30 (γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο) το οποίο η Γερμανία με τίποτε δεν θα ήθελε, λέει, να επαναλάβει υπερασπιζόμενη τη δημοσιονομική και νομισματική σταθερότητα της ΕΚΤ και του ευρώ. Έφτασαν μάλιστα Ευρωπαίοι σύμβουλοι, προκειμένου η ΕΚΤ ή το EFSF να μη μετατραπούν σε κανονικούς τραπεζικούς χρηματοδότες, να προτείνουν να κάνει αντιδάνειο στο ΔΝΤ η ίδια η ΕΚΤ ώστε οι υπερχρεωμένες χώρες να δανειστούν απευθείας από το ΔΝΤ με κεφάλαια της πρώτης! Ο χώρος της εφημερίδας μάς αποτρέπει να χαρακτηρίσουμε τις αλληλομεταθέσεις αυτές με τον χαρακτηρισμό που τις αξίζει! Όμως η (πάντα «δύσκολη») Γερμανία, αν και αντίθετη, δείχνει να θέλει να συζητήσει τις προτάσεις αυτές φτάνει να αποτραπεί κάθε σκέψη για μαζική κοπή ευρωνομισμάτων. Όχι βέβαια πως η ΕΚΤ δεν έκανε όλη αυτή τη διετία και κοπές νομισμάτων, όμως όχι στη μαζική κλίμακα που θεωρείται σήμερα αναγκαία ώστε να αντιμετωπιστεί το συνολικό (και όχι μόνο της Ελλάδας) χρέος της ευρωζώνης. Και πάντως όχι στην κλίμακα της FED των ΗΠΑ.
Δεν είναι ιστορικού χαρακτήρα οι αντιρρήσεις της γερμανικής ηγεσίας αλλά εδράζονται στα διλήμματα και στις ανάγκες που θέτει η σύνθετη οικονομικοπολιτική σημερινή πραγματικότητα και οι παγκόσμιες αναδιατάξεις δύναμης και σ' αυτή την ηγεσία. Η γερμανική ελίτ φοβάται περισσότερο τον κίνδυνο της απώλειας κυριαρχίας πάνω στην Ευρώπη παρά τον πληθωρισμό αυτό καθαυτό, αφού τα οικονομικά δεδομένα δεν μπορούν να θεωρηθούν στην πραγματική τους και καθολική διάσταση αν δεν «πολιτικοποιηθούν». Ο πραγματικός φόβος είναι πως θα πρέπει να διεκδικήσει την πραγματική της θέση στο σημερινό παγκόσμιο συσχετισμό όχι κρυμμένη πίσω από ένα νόμισμα που δεν είναι ενιαίο νόμισμα (ίσως ούτε νόμισμα στην κυριολεξία), αλλά η ευρωπαϊκή μετάλλαξη του μάρκου. Την πολιτική της «ποσοτικής χαλάρωσης» οι ΗΠΑ την υποστηρίζουν όχι μόνο με τα νομισματοκοπεία τους (αυτή είναι η τεχνική πλευρά) αλλά με τη γενικότερη θέση τους στον κόσμο που περιλαμβάνει φυσικά και τη στρατιωτική τους υπεροχή.
Γι' αυτή την ηγεσία η υπαγόρευση του πώς θα ασκηθεί η δημοσιονομική πολιτική της ευρωζώνης και θα διαφυλαχθεί η νομισματική σταθερότητα είναι ζητήματα κυριαρχίας, δύο πυλώνες που δεν θα ήθελε να «πελεκήσει» χωρίς τουλάχιστο να συντρέξουν άλλες πιο σοβαρές εξελίξεις. Μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν η απειλή διάλυσης της ευρωζώνης από ένα μεγάλο κραχ δημόσιου χρέους ανεξέλεγκτου ή μια διάσπαση της ΕΕ εξαιτίας γενικότερων γεωπολιτικών ανατροπών (στην τελευταία περίπτωση βέβαια το ζήτημα θα έχει απαντηθεί από… μόνο του).
Ο διχασμός λοιπόν κάτω από όλες αυτές τις πιέσεις αφορά και τη γερμανική άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. Η «μετακίνηση» των κεντρικών τραπεζιτών για την οποία έγινε λόγος πιο πάνω επηρέασε και το ίδιο το κυβερνητικό κόμμα, μερίδα του οποίου άρχισε να υποστηρίζει «την ανάθεση του ρόλου εγγυητή του κρατικού χρέους στην ΕΚΤ» όπως γράφει η γερμανική οικονομική εφημερίδα «Ηandelsblatt». Πρόκειται για μια άλλη «θέση ταμπού» που πλήττεται σε εντελώς όμως αντίθετη βάση και κατεύθυνση από το «ταμπού» διάλυσης της ευρωζώνης για το οποίο έγινε λόγος πιο πάνω. Ποιο «ταμπού» θα καταργηθεί στην πράξη πρώτο;
Παρόμοιες αντιφάσεις αντιμετωπίζει και η γαλλική ηγεσία. Ευρισκόμενη αν όχι στο μάτι, στον στενό δακτύλιο του κυκλώνα καθώς συνασπίζεται με όλους τους παράγοντες που πιέζουν τη Γερμανία προς την κατεύθυνση της «ποσοτικής χαλάρωσης» και της μετατροπής της ΕΚΤ σε πραγματική νομισματική τράπεζα, υπονομεύει ένα πρόγραμμα διάσωσης στο οποίο είναι συνεγγυήτρια! Και ρίχνει νερό στον μύλο των κερδοσκοπικών επιθέσεων εναντίον της ίδιας. Μύλος ευρωπαϊκός…

(Για άλλη μια φορά) Μέσα ή έξω;
Στα ερωτήματα συνεπώς που τέθηκαν στο προηγούμενο φύλλο για την παραμονή ή έξωση της Ελλάδας από την ευρωζώνη προστίθεται και το γενικότερο ερώτημα για τη συνολική –πλέον– πορεία της ευρωζώνης. Δεν είναι φυσικά άσχετα μεταξύ τους τα δύο ζητήματα.
Βέβαια το μπλοκάρισμα στην ΕΕ είχε αρχίσει να εκδηλώνεται κατά το προηγούμενο διάστημα με αυτό που είχε χαρακτηριστεί ως «επανα-εθνικοποίηση» των οικονομικών πολιτικών.
Θα είναι μια έξωση της Ελλάδας από την ευρωζώνη καταλύτης γενικότερων εξελίξεων αποσυγκρότησης ή θα είναι το αποτέλεσμα γενικότερων οικονομικών και γεωπολιτικών εξελίξεων; Και επιπρόσθετα, μέσα στη σημερινή συμπυκνωμένη ιστορικά συγκυρία, στο πλαίσιο της μεγάλης αναδιάταξης δυνάμεων μήπως τελικά η μετεξέλιξη της ευρωζώνης σε αυτό που πραγματικά της αντιστοιχεί είναι τελικά ένα αναγκαίο κομμάτι για το προχώρημα αυτής της αναδιάταξης; Άρα υπάρχουν δυνάμεις έτοιμες να επιδιώξουν μια τέτοια ανατροπή;
Η μόνη σταθερά ενός τέτοιου πεδίου μεταβαλλόμενων παραμέτρων και ερωτημάτων βρίσκεται σε μια παραδοχή: η έξωση της Ελλάδας δεν θα είναι το πέταγμα ενός σακιού από ένα αερόστατο που θέλει να πετάξει ψηλά, αλλά περισσότερο θα μοιάζει με φορτίο που ρίχνεται στη θάλασσα από ένα σκαρί που κινδυνεύει να βυθιστεί. Θα είναι μια πράξη με τεράστιες επιπτώσεις –δυσανάλογες με το ειδικό και γενικό βάρος της χώρας– η εκδοχή να αρχίσει το ναυάγιο με αφορμή το ελληνικό χρέος. Εξάλλου είναι γνωστό πως οι Ευρωπαίοι εκβιάζουν με την έκτη δόση εκ του ασφαλούς καθώς γνωρίζουν όλοι ότι τουλάχιστον μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου δεν λήγουν ομόλογα εξωτερικού δανεισμού, συνεπώς δεν απειλείται μια εξωτερική, στα όρια της ευρωζώνης, αλλά μια εσωτερική, μια ελληνική στάση πληρωμών. Στο στόχαστρο των κερδοσκόπων βρίσκεται αυτή τη στιγμή ο σκληρός πυρήνας της ΕΕ. Η Ιταλία για παράδειγμα, χρειάζεται συνολικά 37 δισ. ευρώ για την αναχρηματοδότηση του χρέους της ενώ μέχρι τον Απρίλη του 2012 θα χρειαστεί άλλα 150 δισ. και μέχρι τον Οκτώβρη του 2012 συνολικά 350 δισ. ευρώ. Και όλα αυτά με αποδόσεις που μέχρι τώρα ξεπερνούν το 7%.
Θα μπορούσαμε να ομαδοποιήσουμε σε τρεις χοντρικά εκδοχές μια πιθανή μετεξέλιξη της σημερινής μορφής της ευρωζώνης που θα περιελάμβαναν και την «τύχη» της χώρας μας:
Τη δρομολόγηση «τεχνικών» που θα επέτρεπαν στην ΕΚΤ να χρηματοδοτήσει τελικά το EFSF ωσάν να είναι τράπεζα σε ρόλο παρόμοιο με εκείνου της FED.
Τη διάσπαση της ευρωζώνης σε δύο νομισματικές ζώνες ενός σκληρού ευρώ και ενός ευρώ της περιφέρειας που θα επιτρέπεται η υποτίμησή του.
Την υιοθέτηση συστήματος που θα επιτρέπει τον διαχωρισμό του κρατικού χρέους σε δύο κομμάτια, ενός που θα χρηματοδοτεί το ίδιο το κράτος και ενός που θα χρηματοδοτεί η ΕΚΤ με την προϋπόθεση μιας ισχυρής και άτεγκτης εποπτείας.
Πολλά θα κριθούν στις 8 Δεκέμβρη στη σύνοδο κορυφής των ηγετών της ΕΕ που όπως όλα δείχνουν θα διεξαχθεί σε καθεστώς ασφυκτικής πολιορκίας και πανικού που μπορεί να απειλήσει την ευρωζώνη με ένα ηχηρό κραχ. Είναι φανερό ότι οι μέχρι τώρα μεταθέσεις έχουν διογκώσει παρά απαλύνει τις αντιθέσεις και τα προβλήματα.
Με βάση τον σημερινό συσχετισμό, καμία θετική προσδοκία δεν μπορεί να υπάρξει για τη χώρα και τον λαό σε όλες τις πιθανές εκδοχές. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις διαπραγματεύσεις με τον Νταλάρα για τους όρους και τα επιτόκια κουρέματος του χρέους ακόμα και αν η χώρα δεν δώσει το τοκογλυφικό επιτόκιο 8% που ζητούν οι τράπεζες, διαπραγματεύεται επιτόκιο 6% για τα επόμενα 30 χρόνια. Δηλαδή στη διάρκεια αυτών των χρόνων η χώρα θα πληρώνει καπέλο της τάξης γύρω στο 50% της αξίας των νέων ομολόγων, δηλαδή θα επιστραφεί το μισό όφελος από τους μειωμένους τόκους του σημερινού «κουρέματος»! Ήδη εκδηλώνονται οι πρώτες ηχηρές φωνές απόγνωσης στις γραμμές του αστικού μπλοκ για την πορεία καταστροφής και μάλιστα από διακεκριμένους υποστηρικτές των μνημονίων και των μεσοπρόθεσμων (συμβάλλουν βέβαια και οι πρώτες προσαγωγές και φυλακίσεις επιχειρηματιών που «θορύβησαν» τη συμπαθή τάξη αλλά και η επέλαση των «κυνηγών οφειλών» στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών με τα δάνεια των επιχειρηματιών).
Μπροστά ο γκρεμός μιας αδιέξοδης πολιτικής εξαρτήσεων κάθε είδους και πίσω το ρέμα της λαϊκής οργής που διογκώνεται…

ΥΓ. Όσον αφορά τον τίτλο «κοιλιακόν άλγος» σε σχέση με απλό «πονόκοιλος» της δημοτικής στο άρθρο του προηγούμενου φύλλου για την πιθανή έξωση από το ευρώ, πρόκειται για μια παράλληλη αναφορά στην «κρίση σκωληκοειδίτιδας» του Βενιζέλου που σύμφωνα με την ιδιωτική κλινική στην οποία κατέφυγε μετατράπηκε μέσα στη νύχτα σε «κοιλιακόν άλγος»!

Κρατικός Προϋπολογισμός 2012: προϋπολογισμός βαρβαρότητας

Πιο αντιλαϊκός, πιο φορομπηχτικός, πιο ταξικός, πιο βάρβαρος από κάθε προηγούμενον είναι ο προϋπολογισμός του 2012 που κατέθεσε για ψήφιση στη Βουλή η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ. Προϋπολογισμός άγριας φοροαφαίμαξης των εργαζόμενων, μείωσης των λαϊκών εισοδημάτων, τσεκουρώματος των κοινωνικών δαπανών και παράλληλα φοροασυλίας, φοροαπαλλαγών και νέων παροχών για το μεγάλο κεφάλαιο. Προϋπολογισμός που όσο και αν τον παρουσιάζει ο Βενιζέλος σαν «όργανο δουλειάς για την έξοδο από την κρίση», το σίγουρο είναι ότι αποτελεί εργαλείο για την ένταση της επίθεσης του κεφαλαίου και το δυνάμωμα της αντιλαϊκής πολιτικής. Προϋπολογισμός που θα οδηγήσει χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, στην απόγνωση και στη χρεοκοπία.
Φοροαφαίμαξη λαϊκών εισοδημάτων
Το 2012 θα συνεχιστεί και θα κλιμακωθεί η φορολογική επιδρομή στα λαϊκά εισοδήματα. Με την οικονομική κρίση να έχει οδηγήσει χιλιάδες νοικοκυριά στα όρια της εξαθλίωσης, με εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους που μέρα με τη μέρα αυξάνονται, με μισθούς και μεροκάματα μειωμένα σε τριτοκοσμικά επίπεδα, με χιλιάδες λουκέτα σε μικροεπαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους, η τρικομματική κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» επιχειρεί με τον Προϋπολογισμό του 2012 να δώσει τη χαριστική βολή σε λαό και εργαζομένους. Έτσι, όχι μόνο δεν προβλέπεται κάποια μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης, αλλά, αντίθετα, έχουμε αύξηση των φορολογικών εσόδων κατά 5,8% (από 49.820 εκατ. ευρώ το 2011 σε 52.724 εκατ. ευρώ το 2012)! Για να καλυφθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι που επιβλήθηκαν από τους επικυρίαρχους ιμπεριαλιστές μέσω του ΜΠΔΣ (Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής), η κυβέρνηση ακολουθεί την πεπατημένη της φορολογικής επέλασης. Είναι η «γρήγορη και σίγουρη» μέθοδος, μια και από τα συνολικά έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού (58.004 εκατ. ευρώ) το 90,9% (58.004 εκατ. ευρώ) προέρχεται από τη φορολογία. Και ποιοι σηκώνουν το κύριο φορολογικό βάρος; Σύμφωνα με τα στοιχεία του προϋπολογισμού, το 55% των φορολογικών εσόδων προέρχεται από τους έμμεσους φόρους, δηλαδή από φόρους στην κατανάλωση, στις συναλλαγές κ.λπ., που ως γνωστόν βαρύνουν τον τελικό καταναλωτή, δηλαδή τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Αντίθετα, οι άμεσοι φόροι (φόρος εισοδήματος, φόροι στην περιουσία κ.λπ.) αποτελούν μόνο το 45% των συνολικών φορολογικών εσόδων. Αλλά και από αυτό το 45% των άμεσων φόρων, το μεγαλύτερο κομμάτι το πληρώνουν πάλι τα φυσικά πρόσωπα. Για παράδειγμα, στα έσοδα από φόρο εισοδήματος, για το 2012, το 74% θα το πληρώσουν τα φυσικά πρόσωπα και μόνο το 26% θα πληρωθεί από νομικά πρόσωπα (μεγάλες εταιρείες, ΑΕ, ΕΠΕ κ.λπ.). Με άλλα λόγια, τα πλατιά λαϊκά στρώματα, μισθωτοί, συνταξιούχοι και μικροεπαγγελματίες είναι τα συνήθη φορολογικά υποζύγια που μέσα στο 2012 θα δεχτούν ξανά νέα φορολογική επίθεση. Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση μειώνει τον φόρο εισοδήματος των μεγάλων ΑΕ και ΕΠΕ κατά 22%, από την άλλη αυξάνει τον φόρο εισοδήματος των φυσικών προσώπων κατά 27,5%!!!
Βομβαρδισμός με αντιλαϊκά μέτρα
«Εισφορές αλληλεγγύης» σε μισθωτούς και συνταξιούχους, «τέλος επιτηδεύματος» στους επαγγελματίες, μειώσεις στο αφορολόγητο (στα 5.000 ευρώ από 12.000), αυξήσεις στον ΦΠΑ (από 13% στο 23% στην εστίαση), «ειδικός φόρος» στο φυσικό αέριο, αυξήσεις στα τέλη κυκλοφορίας, «παράβολα»-χαράτσια για ρυθμίσεις αυθαιρέτων και αλλαγή χρήσης ακινήτων, εξίσωση του ΕΦΚ στο πετρέλαιο θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης, «περαιώσεις» και κόντρα «περαιώσεις» για τους μικροεπαγγελματίες, καταργήσεις φοροαπαλλαγών, νέα τεκμήρια διαβίωσης, «ειδικό τέλος»-χαράτσι μέσω της ΔΕΗ κ.λπ. κ.λπ. Μέτρα επί μέτρων που ήδη ψηφίστηκαν αλλά οι επιπτώσεις τους τώρα θα αρχίσουν να φαίνονται. Μέτρα που λεηλατούν το λαϊκό εισόδημα και οδηγούν στη χρεοκοπία χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά:
* 2,9 δισ. ευρώ θα μαζευτούν μέσα στο 2012 μόνο από το χαράτσι της ΔΕΗ.
* 1,9 δισ. ευρώ από την «εισφορά αλληλεγγύης».
* 2,41 δισ. ευρώ από τον διπλασιασμό των τεκμηρίων διαβίωσης, τη μείωση του αφορολόγητου, την κατάργηση της έκπτωσης φόρου λόγω αποδείξεων, από τις νέες περικοπές στις φοροαπαλλαγές.
* 400 εκατ. ευρώ από το «τέλος επιτηδεύματος».
* 269 εκατ. ευρώ με την «εξίσωση του συντελεστή ΕΦΚ στο πετρέλαιο θέρμανσης με εκείνο του πετρελαίου κίνησης» (θα ισχύσει από τον Οκτώβριο του 2012).
* 30 εκατ. ευρώ από τις αυξήσεις στα τέλη κυκλοφορίας και τα τέλη ταξινόμησης και στα ΙΧ αυτοκίνητα λόγω τερματισμού της απόσυρσης κ.λπ.
Τα υποκριτικά «δεν θα επιβληθούν νέοι φόροι» του Βενιζέλου, σημαίνουν απλά ότι τα περισσότερα μέτρα έχουν ήδη ψηφιστεί. Ότι η εξόντωση των μισθωτών και των συνταξιούχων έχει ήδη προαποφασιστεί και μένει να υλοποιηθεί μέσω του κρατικού προϋπολογισμού για το 2012. Αποκλείονται άραγε πρόσθετα μέτρα; Κάθε άλλο. Πολύ σύντομα, και με τη γνωστή δικαιολογία της «απόκλισης από τους στόχους», θα δούμε να 'ρχονται και νέα πρόσθετα μέτρα.
Τσεκούρωμα κοινωνικών δαπανών
Το 2012 θα συνεχιστούν και θα ενταθούν οι περικοπές στην ασφάλιση, στην περίθαλψη, στην κοινωνική προστασία. Η κυβέρνηση κατεδαφίζει και τα τελευταία υπολείμματα κοινωνικού κράτους. Στο όνομα της μείωσης των δαπανών και της μείωσης του ελλείμματος, οδηγούνται στη λαιμητόμο στοιχειώδη δικαιώματα του εργαζόμενου λαού. Οι επιχορηγήσεις των ασφαλιστικών ταμείων θα περικοπούν μέσα στο 2012 κατά 9,8%. Μειωμένη κατά 27% σε σύγκριση με το 2011 θα είναι η επιχορήγηση του ΟΓΑ, μείον 41,6% στο ΙΚΑ, μείον 10,2% στον ΟΑΕΕ, μείον 34,6% στον ΟΑΕΔ. Μείωση 11% προβλέπεται και στην επιχορήγηση νοσηλευτικών ιδρυμάτων για εξόφληση προμηθευτών. Οι δαπάνες για παροχές υγείας προβλέπονται μειωμένες κατά 12,9% το 2012. Μειωμένες κατά 8,4% και οι δαπάνες για μισθούς προσωπικού των νοσηλευτικών ιδρυμάτων. Και παράλληλα συγχωνεύσεις νοσοκομείων, εκχώρηση νοσηλευτικών υπηρεσιών σε ιδιώτες (ασφαλιστικές εταιρείες), ανατιμολόγηση ιατρικών πράξεων κ.λπ.
Λιγότερους εκπαιδευτικούς, περικοπές στις λειτουργικές δαπάνες, μείωση κονδυλίων κ.λπ. έχουμε και στην παιδεία. Μεταξύ των άλλων προβλέπεται μείωση των λειτουργικών δαπανών 83,3% στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, 57,8% στη δευτεροβάθμια και 22,21% στα ΤΕΙ!
«Θα επιτευχθούν οι στόχοι;»
Ισχύουν οι προβλέψεις του προϋπολογισμού; Είναι ρεαλιστικοί οι στόχοι του; Θα μειωθεί το έλλειμμα στο 5,4% του ΑΕΠ; Θα περιοριστεί η ύφεση στο 2,8% του ΑΕΠ; Θα επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα 1,1% του ΑΕΠ; Η μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης θα είναι μόνο 4%; Θα αυξηθούν οι εξαγωγές κατά 6,4%; Είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα που μονοπωλούν μια «αντιπαράθεση» παραγόντων του συστήματος γύρω από τον προϋπολογισμό του 2012. Μια αντιπαράθεση «εντός του συστήματος» στην οποία εύκολα «παρασύρονται» και «αγωνιούν» και πολλοί από την Αριστερά «μας» («Στον αέρα ο προϋπολογισμός» παραπονιέται η «Αυγή» στις 20/11). Ερωτήματα πλαστά και αποπροσανατολιστικά που συντηρούν μια εικονική πραγματικότητα. Ερωτήματα που εγκλωβίζουν τον λαϊκό κόσμο σε πλαστά διλήμματα. Γιατί στόχοι του προϋπολογισμού και της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης δεν είναι όσα διακηρύσσονται, ούτε «η έξοδος από την περιδίνηση», όπως λέει ο Βενιζέλος, αλλά η επίθεση στον λαό και στην εργατική τάξη. Η συμπίεση του λαϊκού εισοδήματος, η κατεδάφιση δικαιωμάτων και κατακτήσεων, η σύνθλιψη του βιοτικού επιπέδου του λαού, η αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ του κεφαλαίου. Αυτοί είναι οι στόχοι τους, αυτή είναι στρατηγική επιλογή του συστήματος στην Ελλάδα και παγκόσμια. Και στην προώθηση αυτής της επίθεσης, με όχημα την κρίση και παρά τις ογκούμενες λαϊκές αντιστάσεις, το σύστημα μετράει ήδη αρκετές επιτυχίες, έχει ήδη πετύχει πολλούς από τους «στόχους» του. Ακόμα και αν επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι σχετικά με το έλλειμμα, το πρωτογενές πλεόνασμα κ.λπ., η επίθεση αυτή ενάντια στην εργατική τάξη δεν πρόκειται να σταματήσει. Ίσα ίσα, θα συνεχιστεί και θα κλιμακωθεί. Η ανακοπή και ανατροπή αυτής της επίθεσης είναι υπόθεση της ταξικής πάλης. Εξαρτάται από την ανάπτυξη των εργατικών αγώνων, εξαρτάται από τον συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στο σύστημα και στον λαό και δεν έχει να κάνει σε τίποτα με οικονομικούς δείχτες και δημοσιονομικούς στόχους. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

Υποκατάσταση των αστικών κομμάτων και πολιτικών από τους τραπεζίτες;

Οι εξελίξεις στην πολιτική κατάσταση της χώρας με την κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και πρωθυπουργό τον «εξωθεσμικό τραπεζίτη» Λ. Παπαδήμο καθώς και οι «αντίστοιχες» πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία με την εξώθηση σε παραίτηση του Μπερλουσκόνι και κυβέρνηση τεχνοκρατών με πρωθυπουργό τον Μόντι έχουν πυροδοτήσει εκτιμήσεις και συζητήσεις για τον χαρακτήρα αυτών των εξελίξεων. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό πολλών τοποθετήσεων αποτελεί η άποψη ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια μετάλλαξη του αστικού πολιτικού συστήματος. Από πολλές πλευρές, διαφορετικής προέλευσης, η εκτίμηση ότι είμαστε, πλέον, υπό το καθεστώς μιας χούντας τραπεζιτών, που επιβλήθηκε μέσα από συνταγματική εκτροπή με τη συμμετοχή των τριών «συνεργαζόμενων» κομμάτων και του προέδρου της δημοκρατίας, προσπαθεί να συνδέσει αυτή την εξέλιξη με ανακατατάξεις στην Ευρώπη που κύριο χαρακτηριστικό τους έχουν τη συγκέντρωση των εξουσιών σε «ομίλους» όπως της Φρανκφούρτης ή σε «διευθυντήρια» Βρυξελλών. Μάλιστα με αφορμή την απαίτηση ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ για καθαρή υποταγή του αστικού πολιτικού προσωπικού της χώρας με την… υπογραφή τους, έχουν υψωθεί «πατριωτικές» κραυγές απέναντι σε Μέρκελ, Γερμανία και λοιπών Ευρωπαίων «εταίρων» που εξωθούν το ντόπιο πολιτικό προσωπικό σε πλήρη ανυποληψία και αδυναμία άσκησης πολιτικής διακυβέρνησης.
Έχουμε τη γνώμη ότι όλα τα παραπάνω έχουν σαν βάση τους λαθεμένες εκτιμήσεις, τόσο για το τι καθορίζει τις εξελίξεις στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα αλλά και την «παρατεταμένη» υποτίμηση του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού και το «ποιόν» των αστικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Και όταν πρόκειται για απολογητές του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, «κατανοούμε» την προσπάθειά τους να συγκαλύψουν τον πραγματικό χαρακτήρα της κρίσης, των ανταγωνισμών και των αντιθέσεων, τόσο στο παγκόσμιο όσο και σε εσωτερικό επίπεδο. Όσον αφορά όμως δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά, δεν πείθουν οι καταγγελίες τους για τις σημερινές εκτροπές του αστικού πολιτικού συστήματος και οι κραυγές αγωνίας τους για τον εκτροχιασμό αυταρχικότητας της... άλλοτε δημοκρατικής Ευρώπης που τόσο κάποιοι από αυτούς εκθείαζαν. Δεν πείθουν πολύ περισσότερο αυτοί που προσπαθούν να συγκαλύψουν το γεγονός ότι ήταν αυτοί οι ίδιοι που έτρεξαν να συνδράμουν με τη στήριξη για πρωθυπουργό του «εξωθεσμικού τραπεζίτη» Ζολώτα στην «οικουμενική κυβέρνηση» ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ενιαίου ΣΥΝ (ΚΚΕ-ΕΑΡ κ.λπ.) την περίοδο Νοέμβρης 1989 - Απρίλης 1990. Είναι γεγονός ότι διαδραμάτισαν έναν «πρωτοπόρο» ρόλο, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, στο να δώσουν διέξοδο στη διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων για το ξεπέρασμα της κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Αυτοί που είχαν και εξακολουθούν να έχουν «ευαγγέλιο» την αστική νομιμότητα και τη δημοκρατικότητα της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» φρίττουν σήμερα με τις εξελίξεις και με τις απόψεις τους προκαλούν ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση στους εργαζομένους και στο λαϊκό κίνημα.
Οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας καθορίστηκαν κυρίως από τρεις σημαντικούς παράγοντες. Πρώτα από όλα από την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που ολοένα και περισσότερο κλιμακώνεται στο έδαφος της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης και των αδιεξόδων, τόσο στην Ευρώπη όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Η κρίση, τα αδιέξοδα και η ένταση των ανταγωνισμών ωθούν συνεχώς τις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης σε «αποφασιστικές» κινήσεις και απαιτήσεις απέναντι στους «αδύνατους κρίκους» της ευρωζώνης για πλήρη και άνευ όρων υποταγή στις επιλογές τους. Αυτή η κατεύθυνση δεν προσπαθεί μόνο να «εξευμενίσει» τις παγκόσμιες αγορές του χρηματιστικού κεφαλαίου μέσω της δημοσιονομικής πειθαρχίας, της μείωσης των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους, αλλά κυρίως να εξασφαλίσει την πολιτική κυριαρχία πάνω σε αυτές τις χώρες και να εμποδίσει τους ανταγωνιστές τους να αναλάβουν περισσότερο «ενεργό» ρόλο πέρα από τον συμβιβασμό και την αποδοχή της συμμετοχής του ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά πράγματα. Είναι φανερό ότι η «ασφυξία» που νιώθει τόσο η ντόπια αστική τάξη όσο και το πολιτικό της προσωπικό από την αφόρητη πίεση που τους ασκούνται, ταυτόχρονα με την αδιέξοδη πολιτική όσον αφορά τα πραγματικά μεγέθη του χρέους, των ελλειμμάτων και του βαθέματος της οικονομικής ύφεσης, προκαλούν «αλυσιδωτές αντιδράσεις» στο πλαίσιο του αστικού πολιτικού συστήματος, που αναζητά τους πιο «πρόθυμους» και «διαθέσιμους» για να προωθήσουν μια πρωτοφανή επίθεση απέναντι στον λαό, αλλά ταυτόχρονα να υποβαθμίσουν και τη δική τους θέση, τόσο στο ζήτημα της κυριαρχίας τους όσο και στον ρόλο τους στις εξελίξεις. Αυτό όμως που βαραίνει τελικά στις επιλογές τους είναι η πλήρης υποταγή τους στα ιμπεριαλιστικά κελεύσματα, γιατί έτσι «λειτουργούν», έτσι εξασφαλίζουν την κυριαρχία τους και τα κέρδη τους. Ιδιαίτερα από τη μεταπολίτευση του 1974 μέχρι σήμερα οι εξελίξεις στη χώρα και στο αστικό πολιτικό σύστημα καθορίστηκαν από τον συμβιβασμό Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών για τη διπλή επικυριαρχία τους στη χώρα. Η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών δημιουργεί την ανάγκη στην αστική τάξη και στο πολιτικό της προσωπικό να επιστρατεύσει όλες τις δυνάμεις της σε ένα αντιδραστικό μέτωπο με κύριο στόχο την υλοποίηση των ιμπεριαλιστικών επιταγών αλλά και το τσάκισμα του μοναδικού παράγοντα που σήμερα αναδεικνύεται πρωταγωνιστής των εξελίξεων, του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Και αυτός ο παράγοντας χρόνια τώρα κλιμακώνει την αντιπαράθεσή του με το σύστημα και τις πολιτικές του δυνάμεις βραχυκυκλώνοντας πλευρές της επίθεσης, απαξιώνοντας το σύστημα και το πολιτικό του προσωπικό με τη μαζική αποχή στις ευρωεκλογές και στις «καλλικράτειες», που τόσο κατηγορήθηκαν από δυνάμεις της Αριστεράς σαν «αμερικανιά», αποτέλεσαν όμως προδρόμους των λαϊκών αντιδράσεων στις πλατείες, στις οποίες η Αριστερά είτε γύρισε την πλάτη γιατί δεν τις ταίριαζαν είτε μεταμφιέστηκε «αγανακτισμένη» για να είναι με το ρεύμα. Σημαντικά «πολιτικά κεφάλαια» του συστήματος, στην προσπάθεια εκτόνωσης των αντιδράσεών του λαού περνούν στην «εφεδρεία» ή αχρηστεύονται σαν αποτέλεσμα ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα της 48ωρης απεργίας και των λαϊκών διαδηλώσεων της 28ης Οκτώβρη που έβαλαν σε σοβαρό κίνδυνο όχι μόνο τα σχέδια της επίθεσης, αλλά έθεσαν και σε δοκιμασία τις σχέσεις εξάρτησης και υποταγής της αστικής τάξης και του πολιτικού προσωπικού της για τη δυνατότητά τους να υποτάξουν αυτόν τον «απροσδόκητο» παράγοντα.
Η επιλογή της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ με πρωθυπουργό τον Λ. Παπαδήμα είναι η «πολιτική λύση» που δίνει σήμερα το ντόπιο αστικό πολιτικό σύστημα για να αντιμετωπίσει τις λαϊκές αντιδράσεις από τη μία και τις επιταγές των ιμπεριαλιστών από την άλλη, προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο για την εσωτερική του «ανασυγκρότηση» και προσπαθώντας ταυτόχρονα να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα που διαμορφώνει η οικονομική κρίση και ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η «προσαρμογή» θα φέρει, ήδη φέρνει, τριγμούς στο αστικό πολιτικό εποικοδόμημα της μεταπολίτευσης και οι εξελίξεις είναι μπροστά. Το μαύρο μέτωπο που συμπτύχθηκε στη χώρα μας είναι ένας ακόμα προσωρινός συμβιβασμός των αστικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση για τον εργαζόμενο λαό, που αποκαλύπτει ότι η επίθεση του συστήματος στο έδαφος της κρίσης του θα παίρνει όλο και πιο βάρβαρα όλο και πιο καταπιεστικά χαρακτηριστικά. Το σύστημα θα κλιμακώνει τις αντιδραστικές του «πολιτικές λύσεις» μέχρι του σημείου που θα είναι και αυτές αδιέξοδες στην αντιμετώπιση των λαϊκών αντιδράσεων και τότε θα αναζητήσει άλλες «λύσεις». Ενώ από την άλλη οι πολιτικοί χειρισμοί θα υποτάσσονται στους ιμπεριαλιστικούς συσχετισμούς και εφόσον οι εξελίξεις το απαιτήσουν, οι «λύσεις» στο αστικό πολιτικό σύστημα θα φέρνουν και όλα τα «χαρακτηριστικά» μίας επικείμενης γενικευμένης σύγκρουσης.
Συγκρίνοντας την επιλογή Παπαδήμου στη χώρα μας με την επιλογή Μόντι στην Ιταλία δεν μπορούμε να τις ταυτίζουμε παρά μόνο σε μία σειρά από «εξωτερικά» γνωρίσματά τους. Γιατί είναι άλλη η ταξική και πολιτική συγκρότηση των δύο αστικών τάξεων, το βάθος και η εμβέλειά τους, οι όροι της κυριαρχίας τους στην εθνική τους βάση και φυσικά η πολιτική ιστορία των δύο χωρών. Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι στην Ιταλία ήδη από το 1994 με τη διάλυση όλων των «παραδοσιακών» κομμάτων (χριστιανοδημοκράτες, σοσιαλιστές, ρεφορμιστές) έγινε μια «πρωτοπόρα» προσπάθεια ανάταξης ενός πολιτικού συστήματος που περνούσε μία βαθιά κρίση. Αλλά και αυτή η ανάταξη είχε κυρίαρχα τα πολιτικά στοιχεία της αστικής πολιτικής συγκρότησης και διαχείρισης, παρ' όλο που ο «μπερλουσκονισμός» έδειξε και την τάση του κεφαλαίου να αναλάβει «αυθεντικά» την κυριαρχία στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Αυτή η τάση του κεφαλαίου για την «αυθεντική» του παρουσία έχει γίνει προσπάθεια να πάρει έκφραση και στη χώρα μας σε διάφορες περιόδους, με την προβολή μάλιστα και συγκεκριμένων προσώπων (Βγενόπουλος) που είτε κάηκαν είτε εγκαταλείφθηκαν στην πορεία σαν αποτέλεσμα του τεράστιου βάρους που έπρεπε να αναλάβουν στη διαμεσολάβησή τους προς τον λαό για το πέρασμα αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων που οδηγούν στην εξαθλίωση. Όπως εγκαταλείφθηκαν και στραπατσαρίστηκαν και άλλες λύσεις για τη δημιουργία «νέου» φορέα (Αβραμόπουλος), κυρίως κάτω από την αμετάκλητη απόφαση τόσο των ιμπεριαλιστών όσο και της ντόπιας αστικής τάξης να προχωρήσουν με τους δύο «πυλώνες» του αστισμού (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) στην αντιλαϊκή τους επίθεση. Οι δυνατότητες της αστικής τάξης στη χώρα μας αλλά και γενικότερα να λειτουργήσουν χωρίς την πολιτική διαμεσολάβηση των αστικών πολιτικών μηχανισμών και του αντίστοιχου πολιτικού προσωπικού περιορίζονται όχι μόνο από τις εσωτερικές της αντιθέσεις και ανταγωνισμούς, αλλά και από τη δυσκολία να γίνουν ανεκτά από τον λαό μέτρα και πολιτικές που θα πλουτίζουν άμεσα τους ίδιους που θα τα αποφασίζουν, οξύνοντας έτσι την ταξική σύγκρουση με απρόβλεπτες συνέπειες.
Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις αυξάνονται τα καθήκοντα για το λαϊκό κίνημα, το ανέβασμα του πολιτικού του επιπέδου, η παραπέρα οργάνωση και συγκρότηση των δυνάμεών του, η κλιμάκωση της πάλης του σαν μοναδικής εγγύησης για την ανατροπή της επίθεσης των μαύρων δυνάμεων του συστήματος. Η όξυνση της αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του συστήματος αποτελεί και το μοναδικό πεδίο της αναγνώρισης της λαϊκής δύναμης και των δυνατοτήτων του κινήματος, σε αντίθεση με την υποταγή στην αστική νομιμότητα και τη «διέξοδο» των κοινοβουλευτικών εκλογών που υποτίθεται ότι αποτελούν την απάντηση στις συνταγματικές εκτροπές του συστήματος. Εξάλλου είναι σίγουρο ότι όταν οι συνθήκες το «επιτρέψουν» και γίνουν όλες οι αναγκαίες «προετοιμασίες» από τη μεριά των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας αστικής τάξης, θα επιδιώξουν την «αναβάπτισή» τους στη λαϊκή «εντολή».

28 Νοε 2011

1η ΔΕΚΕΜΒΡΗ: ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ!

Πιάνοντας το νήμα της μεγαλειώδους απεργίας στις 19-20 Οκτώβρη... Συνεχίζοντας τον αγώνα για την ανατροπή της αντιλαϊκής-αντεργατικής επέλασης που πλέον έρχεται με το φτηνό επίχρισμα της «εθνικής σωτηρίας»... Με μια κυβέρνηση διορισμένη από τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία προκειμένου να διατηρήσουν τον έλεγχο της προώθησης των συμφερόντων τους... Με το αστικό πολιτικό μπλοκ εξουσίας να παραδέρνει στις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά του, αλλά και ανίκανο να κινηθεί έξω από τα πλαίσια της υποταγής και της δουλικότητας μέσα στα οποία γαλουχήθηκε, γι’ αυτό και διπλά επικίνδυνο για το λαό και τους εργαζόμενους... Με την εφεδρεία σε πλήρη εξέλιξη, τα χαράτσια να λεηλατούν το λαϊκό εισόδημα και τον προϋπολογισμό του 2012 να επιβεβαιώνει την επέκταση της βαρβαρότητας... Με την κρατική τρομοκρατία να εντείνεται... Με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να κλαψουρίζουν όταν δεν υπονομεύουν...
Η απεργία της 1ης Δεκέμβρη αποτελεί ένα ακόμη κάλεσμα αγώνα για το λαό και τους εργαζόμενους, μια ακόμη μάχη ενάντια σε όλους αυτούς που μας θέλουν φοβισμένους και υποταγμένους. Για να ενισχυθούν οι εστίες αντίστασης. Για να ανατραπούν τα βάρβαρα μέτρα. Για να οικοδομήσουμε το Μέτωπο Αντίστασης του λαού και των εργαζομένων.

Αποφασιστικά συνεχίζουν οι απεργοί στη Χαλυβουργία

Με αποφασιστικότητα συνεχίζουν οι εργαζόμενοι της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο την απεργία διαρκείας και τον αγώνα τους ενάντια στις απολύσεις 34 συναδέλφων τους και στις αντεργατικές ανατροπές που θέλει να επιβάλει η εργοδοσία.
Με πρόσχημα την κρίση, στα μέσα του Οκτώβρη η εργοδοσία πρότεινε στους εργαζόμενους περικοπή του 8ωρου σε 5ωρο με αντίστοιχη μείωση κατά 40% των αποδοχών τους. Σε αντίθετη περίπτωση τους διεμήνυσε ότι θα προχωρούσε σε 180 απολύσεις από το σύνολο των 400 περίπου εργαζομένων του Ασπροπύργου, ενώ τους άφησε περιθώριο μέχρι την 1η του Νοέμβρη να αποφασίσουν. Από την πρώτη κιόλας συνέλευσή τους -που ήταν και ιδιαίτερα μαζική- οι εργαζόμενοι απέρριψαν με συντριπτική πλειοψηφία αυτήν την αισχρή πρόταση, με αποτέλεσμα η εργοδοσία, πριν καν εκπνεύσει η διορία που τους είχε δώσει, να προχωρήσει σε 34 απολύσεις μέσα σε δύο ημέρες (18 στις 31 Οκτώβρη και 16 στην 1η του Νοέμβρη, για να είναι και... νόμιμες) με στόχο να τρομοκρατήσει τους υπόλοιπους και να κάμψει τις αγωνιστικές τους διαθέσεις
Η απάντηση των εργαζομένων ήταν άμεση και αποφασιστική: επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες μέχρι να παρθούν πίσω οι απολύσεις και τα σχέδια της εργοδοσίας. Σχέδια που -πέρα απ’ όλα τ’ άλλα- αποτελούν και σκέτη κοροϊδία, αφού οι εργαζόμενοι γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι και η παραγωγή αλλά και τα κέρδη της εταιρείας αυξάνονται θεαματικά τα τελευταία χρόνια. Και προκειμένου αυτά να συνεχίσουν να αυξάνονται, ζητιέται από τους εργαζόμενους να αποδεχτούν μισθούς πείνας!
Αυτήν την απάντηση συνεχίζουν να δίνουν μέχρι σήμερα, παρά τους συνεχιζόμενους, προκλητικούς εκβιασμούς και τις πιέσεις της εργοδοσίας. Και μάλιστα τη δίνουν με τέτοιο πείσμα που και ο ίδιος ο Μάνεσης, ο ιδιοκτήτης, αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι δεν περίμενε κάτι τέτοιο. Είναι προφανές ότι περίμενε κάτι αντίστοιχο με αυτό που συνέβη λίγο καιρό πριν στο σωματείο του Βόλου. Εκεί όπου οι εργαζόμενοι, με την παρότρυνση της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, έπεσαν στην παγίδα και αποδέχτηκαν την ανατροπή των εργασιακών τους σχέσεων και την 5ωρη εργασία με αντίστοιχη μείωση μισθών.
Αυτό το στοιχείο είναι και από τα πιο δύσκολα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι του Ασπροπύργου, καθώς η λειτουργία των δύο εργοστασίων στο Βόλο μειώνουν την πίεση που νιώθει η εργοδοσία. Γι’ αυτό εξάλλου και οι εργαζόμενοι του Ασπροπύργου πήραν την απόφαση και πήγαν στις 16/11 στα εργοστάσια του Βόλου απευθύνοντας κάλεσμα κοινού αγώνα προς τους συναδέλφους τους. Κάλεσμα όμως το οποίο φρόντισαν να υπονομεύσουν ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ στο επιχειρησιακό σωματείο του Βόλου, αρνούμενες να συγκαλέσουν νέα γενική συνέλευση ή να επανεξετάσουν τη στάση τους. Μάλιστα, έφτασαν σε τέτοιο σημείο κυνικότητας που εξέδωσαν ψήφισμα... συμπαράστασης στους απεργούς του Ασπροπύργου!!!
Πέρα όμως από αυτού του είδους τη «συμπαράσταση», ένα εντυπωσιακό κύμα αλληλεγγύης σε αυτόν τον περήφανο και πολύ σημαντικό αγώνα έχει αναπτυχθεί και ολοένα δυναμώνει. Δεκάδες σωματεία, συλλογικότητες, μαθητές, αλλά και απλοί άνθρωποι, δηλώνουν καθημερινά την υποστήριξή τους στους εργαζόμενους της Χαλυβουργίας. Καθημερινές είναι οι επισκέψεις στο εργοστάσιο του Ασπροπύργου, αλλά και οι προσφορές οικονομικής και υλικής βοήθειας προς τους απεργούς που έχουν ήδη συμπληρώσει τέσσερεις εβδομάδες απεργίας σε περιόδους μεγάλης οικονομικής δυσπραγίας. Πληθαίνουν συνεχώς οι ανακοινώσεις συμπαράστασης απ’ όλη τη χώρα.
Αυτή η -συγκινητική πολλές φορές- έκφραση αλληλεγγύης είναι που δίνει κουράγιο και στους εργαζόμενους της Χαλυβουργίας. Χάρη σε αυτήν την αλληλεγγύη ο αγώνας αυτός έχει καταφέρει να σπάσει το πέπλο σιωπής και τον ειδησεογραφικό αποκλεισμό που θέλουν να επιβάλουν τα κυρίαρχα αστικά ΜΜΕ επιβεβαιώνοντας ότι ο πραγματικός τους ρόλος δεν είναι άλλος από την υπεράσπιση και την προώθηση των συμφερόντων της αστικής τάξης και του κεφάλαιου, δηλαδή των ιδιοκτητών τους.
Ωστόσο, περισσότερο εξοργιστική είναι η στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Η ΓΣΕΕ μέχρι σήμερα δεν έχει βγάλει ούτε μία ανακοίνωση για το ζήτημα, το Εργατικό Κέντρο Αθήνας περίμενε την 22η ημέρα απεργίας για να βγάλει ένα Δελτίο Τύπου (και μέχρι εκεί), ενώ το Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας και η ΠΟΕΜ, η Ομοσπονδία Μετάλλου, περίμεναν την 24η ημέρα απεργίας για να κηρύξουν μία τρίωρη στάση εργασίας και αυτή μετά από πιέσεις. Είναι αυτοί που αποδεικνύουν καθημερινά πόσο μεγάλη είναι η αναγκαιότητα για το εργατικό κίνημα να τους βάλει στην άκρη, να πάρει την υπόθεση της οργάνωσης του αγώνα στα δικά του χέρια. Όσο κι αν προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από τη διάθεση του ΠΑΜΕ να μονοπωλήσει και να οικειοποιηθεί τον αγώνα των εργαζομένων, η πραγματική αιτία είναι ότι αγώνες σαν κι αυτόν είναι πραγματικά επικίνδυνοι για το κλίμα συναίνεσης και υποταγής το οποίο θέλουν να επιβάλουν στο εργατικό κίνημα. Είναι αγώνες που φέρνουν στο προσκήνιο την ανάγκη πραγματικής ταξικής σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τις δυνάμεις που το στηρίζουν, που αποκαλύπτουν την πραγματική φύση ου κεφάλαιου και της επίθεσης που έχει εξαπολύσει.
Γι’ αυτό και οι εργαζόμενοι στην Ελληνική Χαλυβουργία πρέπει να επιμείνουν στον αγώνα τους. Να μην κάνουν βήμα πίσω. Μόνο έτσι θα σπάσουν την αδιάλλακτη στάση της εργοδοσίας η οποία -πέρα απ’ όλα τ’ άλλα- έχει στο πλευρό της και την ηγεσία του υπουργείου Εργασίας. Μόνο έτσι θα συμπαρασύρουν και τους συναδέλφους τους στο Βόλο.
Είναι ένας αγώνας δύσκολος, ένας αγώνας του οποίου η έκβαση θα κρίνει πολλά. Όμως είναι ένας αγώνας κρίσιμος. Από αυτόν θα εξαρτηθούν πολλά, για όλη την εργατική τάξη. Γι’ αυτό και η συμπαράσταση πρέπει να συνεχιστεί και να δυναμώσει. Και όχι μόνο σε επίπεδο διακηρύξεων αλλά και σε επίπεδο ουσίας. Καλώντας και άλλα εργοστάσια του κλάδου, αλλά και της περιοχής, στον αγώνα. Ενισχύοντας υλικά και πρακτικά τους εργαζόμενους της Χαλυβουργίας. Για να ατσαλωθεί η εργατική, ταξική αλληλεγγύη. Ενάντια στην ηττοπάθεια και τη συνδιαλλαγή. Για να ηττηθεί το κεφάλαιο και οι δυνάμεις που το στηρίζουν.

Κανένας μόνος απέναντι στους εκβιασμούς τους
Καμία ανάθεση των αγώνων μας

Μέσα απ' τις μαζικές κινητοποιήσεις και συνελεύσεις ενάντια στο χαράτσι σε κάθε γειτονιά και δήμο αναδείχθηκαν πολλά και σημαντικά. Ένα είναι ότι η εντεινόμενη φτωχοποίηση σημαντικού μέρους του πληθυσμού ωθεί σε αγώνα για την επιβίωση αλλά και σε αναζήτηση συλλογικής απάντησης. Σε πείσμα των καναλιών, που επιλέγουν να δείχνουν ουρές σε ταμεία της ΔΕΗ, σε πολλούς δήμους έχουν συγκροτηθεί πραγματικά από τα κάτω διαδικασίες λαϊκής αυτοοργάνωσης που έχουν προχωρήσει σε μαζικές κινητοποιήσεις αντίστασης στα χαράτσια και έμπρακτης άρνησης πληρωμής τους. Όπου λειτουργούν τακτικές συνελεύσεις με μαζική και ουσιαστική συμμετοχή του κόσμου στη διαμόρφωση των αγώνων, ο κόσμος δεν μιλάει μόνο για το χαράτσι αλλά και για τους μισθούς και τις συντάξεις που δεν έχει. Υπερασπίζεται το δικαίωμα στη ζωή του αναπτύσσοντας, με την πολυμορφία που τον χαρακτηρίζει, εστίες αντίστασης.
Όσοι θέλουν να ορίσουν τις κινητοποιήσεις αυτές σαν άλλο ένα “δεν πληρώνω” ή σαν ένα “αυτόνομο ριζοσπαστικό κίνημα” δεν αντιλαμβάνονται ότι στη βάση του βρίσκεται η διάθεση για αντίκρουση της επίθεσης, για διεύρυνση αυτής της αντίστασης, η άρνησή του να φορτωθεί τα βάρη της κρίσης. Ότι το βάθεμα της επίθεσης χαρακτηρίζεται από έντονη ταξικότητα και ώθηση μεγάλων κομματιών στη φτώχεια και την ανασφάλεια. Η αναζήτηση διεξόδου, το άνοιγμα του δρόμου για την απάντηση στα συνολικότερα ζητήματα και στην προοπτική του λαϊκού κινήματος διαπιστώνεται σε κάθε συζήτηση που ανοίγεται στις συνελεύσεις γειτονιάς.
Στην πλειονότητά τους τα ψηφίσματα των δημοτικών συμβουλίων εκβιάστηκαν από τη μαζική παρουσία και απαίτηση του κόσμου καταρχήν να πάρουν θέση. Αποδοκιμάζοντας μάλιστα τις όποιες προσπάθειες κάποιων δήμων να θέσουν γελοία, δικής τους έμπνευσης εισοδηματικά κριτήρια ή κριτήρια ανεργίας και απορίας για την έκφραση συμπαράστασης στους δημότες. Στις περισσότερες των περιπτώσεων σύρθηκαν πίσω από την απόφαση του κόσμου να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, θέλοντας αφενός να δείξουν ένα φιλολαϊκό αυτοδιοικητικό πρόσωπο και αφετέρου να διαχειριστούν στη φάση αυτή το κίνημα με το γνωστό τρόπο τους, αυτόν της απευθείας ανάθεσης. Έτσι, προκρίθηκε η κατάθεση εξουσιοδοτήσεων σε κάποια γραφεία, υποσχόμενοι νομική κάλυψη, ώστε να αποφευχθούν τυχόν μαζικές διαδικασίες οργάνωσης και συναπόφασης των κατοίκων. Εστιάζοντας στις “ευπαθείς” μερίδες του πληθυσμού ευελπιστούν να κερδίσουν χρόνο ενόψει των αντιδράσεων και ποντάρουν σε ρυθμιστικές, ίσως, διορθώσεις από την κυβέρνηση σαν την προσφάτως εξαγγελθείσα τριμερή επιτροπή, στην οποία θέλουν να τρέχουν σαν ζητιάνοι οι άνεργοι, οι άρρωστοι και τα φτωχότερα τμήματα του πληθυσμού. Στην πραγματικότητα προσπαθούν να διασπάσουν το κίνημα σε μη έχοντες και μη θέλοντες να πληρώσουν και να αποφύγουν την ενιαιοποίησή του. Είναι έτοιμοι, γνωρίζοντας ότι αποτελούν βραχίονα του κράτους, να σηκώσουν τους ώμους απέναντι στην τήρηση της “νομιμότητας”, προσπαθώντας ν' αποτρέψουν το ρίζωμα εστιών λαϊκής αντίστασης και αυτοοργάνωσης.
Στην πλειοψηφία του ο κόσμος, σ' αυτή τη στάση τους απαντά με διάθεση για ενιαιοποίηση του αγώνα, καθώς συνειδητοποιεί ότι με τα μέτρα που επιβάλλονται το πέρασμα απ΄ τη μια κατηγορία στην άλλη είναι από στιγμή σε στιγμή. Το πέρασμα από την εργασία με κομμένο μισθό προς την εφεδρεία, την καλυμμένη απόλυση, είναι γεγονός. Οι εξαγγελίες για αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος αποκαλύπτουν τη βαρβαρότητα των επιλογών τους. Όλα αυτά ο κόσμος τα συζητά, βάζοντας στο γενικό υπολογισμό αυτά που πληρώνει για την ανύπαρκτη περίθαλψη και την ανύπαρκτη παιδεία. Και αναζητά τρόπους και μορφές μέσα από τις οποίες θα εκφραστεί η πολιτικοποίηση της αντίστασής του, μέσα από τις οποίες θα συμμετέχει ουσιαστικά και θα οικοδομεί σχέσεις πολιτικής εμπιστοσύνης. Είναι αυτό το εκρηκτικό μίγμα που αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση έτσι ώστε να αναγγέλλει αναστολές διακοπής ρεύματος. Είναι ότι ο κόσμος συζητάει κυρίως για το μετά, για μετά την κινητοποίηση της 2 Δεκέμβρη, όπου εκδικάζονται στο ΣτΕ οι αιτήσεις ακύρωσης του χαρατσιού, καθώς αναγνωρίζει τα όρια συμμόρφωσης της αστικής νομιμότητας αλλά και ως μόνη νομιμότητα αυτή που πηγάζει από το δίκιο του, απ' τον αγώνα του.
Το διάστημα που διανύουμε είναι σημαντικό για την οργάνωση αυτού του αγώνα. Όχι μόνο ούτε κυρίως ως προς την έκφραση της μη πληρωμής του χαρατσιού, σε πρώτη φάση, αλλά κυρίως για την οργάνωση της λαϊκής αλληλεγγύης και οργάνωσης για τις επόμενες φάσεις, όταν θα αποπειραθούν διακοπές ρεύματος στα σπίτια. Εκεί όπου δεν θα πρέπει να βρίσκεται κανένας μόνος απέναντι στους εκβιασμούς τους αλλά όλη η γειτονιά, χτίζοντας δεσμούς αντίστασης, εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης, υπεράσπισης κατακτήσεων και δικαιωμάτων αλλά και θα θέτει όρους ανασυγκρότησης για τους αγώνες που έρχονται.
Κωστούλα Κανδηλιώτη

Θεσσαλονίκη.
Πρωτοβουλία Αγώνα Δυτικών Συνοικιών

Για ακόμη μία φορά όλο το πολιτικό προσωπικό της ΕΕ και του ΔΝΤ στη χώρα μας, με εκβιασμούς και ψεύτικα διλήμματα, μα πάνω από όλα με την ανοιχτή και ωμή βία των ΜΑΤ και των δακρυγόνων, κλιμάκωσαν την ολομέτωπη, αδίστακτη και βάρβαρη επίθεσή τους με νέα χαράτσια και ιδιαίτερα του «τέλους ακίνητης περιουσίας».
Για ακόμη μία φορά μιλούν για τη «σωτηρία της πατρίδας», όταν όλα ξεπουλιούνται, όταν τη «σωτηρία» αυτή θα τη βιώσει ο λαός μας σαν έναν εργασιακό, κοινωνικό μεσαίωνα. Με την κυβέρνηση Παπαδήμου, αυτή της εθνικής ενότητας όπως αρέσκονται να τη λένε, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και παρατρεχάμενοι γίνονται συνδαιτυμόνες και χειροκροτητές μιας ακόμη προσπάθειας «σωτηρίας», παρ’ όλες τις επί μέρους αντιθέσεις τους, ενωμένοι στην επίθεση ενάντια στον «εχθρό λαό».
Όλο αυτό το διάστημα οι αγωνιστές τις Πρωτοβουλίας Αγώνα Δυτικών Συνοικιών βρέθηκαν στις πλατείες και στους δρόμους του αγώνα, διαδηλώνοντας και διατρανώνοντας την αντίθεσή τους για όλα αυτά «που γίνονται για μας χωρίς εμάς». Στις γειτονιές μας κάναμε, κατά γενική εκτίμηση πετυχημένες λαϊκές συνελεύσεις κατοίκων σε Νεάπολη και Αμπελόκηπους, όπου αναπτύχθηκε ένας γόνιμος διάλογος πάνω στο οξυμένο πρόβλημα με το χαράτσι στη ΔΕΗ και αναζητήθηκαν δρόμοι ρήξης του αδιεξόδου που στήνει το σύστημα και συνάμα πρακτικοί τρόποι αντίστασης. Διαπιστώθηκε ότι η μόνη λύση βρίσκεται έξω και κόντρα στο σύστημα, στον δρόμο της χωρίς αυταπάτες και ψευδαισθήσεις αντίστασης και πάλης, στον δρόμο της αλληλεγγύης έτσι ώστε κανένας να μη μείνει χωρίς ρεύμα και θέρμανση. Με απόφαση του συντονιστικού της Πρωτοβουλίας έγιναν παρεμβάσεις και καταλήψεις, μαζί με άλλες συλλογικότητες, στις εφορίες της Νεάπολης και των Αμπελοκήπων και ακόμη έγινε παρέμβαση στη ΔΕΗ Αγίου Δημητρίου, ενώ στους Αμπελοκήπους πραγματοποιήθηκε πετυχημένη πορεία-πικετοφορία με άλλες συλλογικότητες κατοίκων της περιοχής. Οι παρεμβάσεις σε γραφεία της ΔΕΗ θα συνεχιστούν, όπως και οι προσπάθειες για τη σύγκληση συνελεύσεων σε πολυκατοικίες με θέμα την άρνηση πληρωμής του χαρατσιού, την κοινή αντιμετώπιση και αλληλεγγύη των κατοίκων σε κάθε προσπάθεια κοψίματος του ρεύματος.
Αγωνιστές της Πρωτοβουλίας πραγματοποίησαν παρεμβάσεις στα δυο τελευταία δημοτικά συμβούλια του δήμου Αμπελοκήπων-Μενεμένης, μαζί με άλλες πρωτοβουλίες της περιοχής. Το δημοτικό συμβούλιο αρνήθηκε να καλέσει τους κατοίκους να αρνηθούν να πληρώσουν το χαράτσι της ΔΕΗ και αρκέστηκε σε αόριστες υποσχέσεις συμπαράστασης, χωρίς να δεσμεύεται για καμιά νομική και τεχνική στήριξη και κάλυψη. Το κοινό ψήφισμα που κατατέθηκε από την Πρωτοβουλία Αγώνα Δυτικών Συνοικιών, τους Αγανακτισμένους Αμπελοκήπων, την Πρωτοβουλία Κατοίκων Αμπελοκήπων και τις δημοτικές παρατάξεις Λαϊκή Συσπείρωση και Αντεπίθεση Εργαζομένων απορρίφθηκε. Οι πρωτοβουλίες κινούνται προς την κατεύθυνση πραγματοποίησης κοινής συγκέντρωσης στην πλατεία Αμπελοκήπων και διαδήλωση.
Με τη δραστηριοποίηση της Πρωτοβουλίας για τα χαράτσια και με τις λαϊκές συνελεύσεις που πραγματοποίησε, διευρύνθηκε η απεύθυνσή της και η συχνότητα παρουσίας της στις γειτονιές, ενώ έγινε δυνατή η μεγαλύτερη προσωπική επαφή με τους κατοίκους. Η Πρωτοβουλία θα συνεχίσει τη δράση της, έτσι ώστε να ξεσηκωθεί άμεσα ο λαός και με συνελεύσεις, απεργίες και καταλήψεις, να ανατρέψει στην πράξη το κάθε χαράτσι, έτσι ώστε να ανατραπεί η βάρβαρη, αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ.
Να γίνουμε όλοι στις γειτονιές μας ένα, χωρίς διαχωρισμούς, ενωμένοι μπροστά σε αυτά που μας ενώνουν, αποφασισμένοι να καταλάβουμε και να τους δείξουμε ότι έχουμε την πραγματική δύναμη στα χέρια μας, για ένα μαζικό ξεσηκωμό, που θα ανοίξει τον δρόμο για σπουδαίες κατακτήσεις και για μεγάλες ανατροπές που έχει ανάγκη ο λαός και η χώρα μας. Η δική μας ενωτική αντίσταση και μόνο αυτή είναι που μπορεί να τους αφαιρέσει τη δύναμη να λεηλατούν το εισόδημα και τη ζωή μας. Όλοι μαζί μπορούμε να τους ανατρέψουμε. Στη σύγκρουση με τους εκμεταλλευτές βρίσκεται η ζωή και το μέλλον μας. Να κάνουμε κάθε πλατεία, κάθε δρόμο της γειτονιάς μας τόπο αντίστασης, αγώνα και αλληλεγγύης.

Πρωτοβουλία κατοίκων Τούμπας
Συνεχείς παρεμβάσεις για τα χαράτσια

Είναι φυσικό η Πρωτοβουλία να έχει επικεντρώσει το τελευταίο διάστημα τη δραστηριότητα στα χαράτσια που έχει επιβάλει η κυβέρνηση και η τρόικα, ιδιαίτερα για τα σπίτια μέσω της ΔΕΗ και υπό την απειλή διακοπής του ρεύματος. Και αυτό γιατί η αγανάκτηση του κόσμου ξεχειλίζει με τα απανωτά χαράτσια και τις φοροληστρικές επιδρομές στο ισχνό εισόδημά του, που περικόπτεται με χίλιους τρόπους, και κινδυνεύει να μείνει χωρίς ρεύμα χειμώνα καιρό. Είναι τέτοια η οργή του κόσμου, γιατί δεν έχει να πληρώσει και δεν θέλει να πληρώνει καθημερινά νέους φόρους και χαράτσια, που ανάγκασε το υπουργείο Οικονομικών να «ελιχθεί» και να αναβάλει προσωρινά τη διακοπή ρεύματος, τάχα, για να μεριμνήσει για τις «ευπαθείς» ομάδες του πληθυσμού (φυσικά θα επανέλθει δριμύτερο...).
Το τελευταίο δίμηνο, με απόφαση του συντονιστικού της Πρωτοβουλίας, που λειτουργεί ανοιχτά με συμμετοχή όσων θέλουν και με τις πιο δημοκρατικές διαδικασίες, γίνεται καθημερινή ενημέρωση-προπαγάνδα με υλικό, αφίσες, πανό. Αλλά επίσης γίνονται συζητήσεις σε επιμέρους γειτονιές της Τούμπας, με κάλεσμα από τα πριν του κόσμου να συμμετέχει, να πει την άποψή του, να ακούσει, να αισθανθεί ότι όχι μόνο τελικά δεν είναι μόνος του, αλλά έχει τα ίδια ακριβώς προβλήματα με τον γείτονά του και με όλον τον λαϊκό κόσμο που ζει στις σημερινές απάνθρωπες συνθήκες και συνειδητοποιεί την ανάγκη συλλογικής κίνησης γι' αυτά τα προβλήματα που αγγίζουν τη ζωή του, την ύπαρξή του. Αγία Μαρίνα, Κωνσταντινουπολίτικα, Τσαπάνου κ.λπ. ενώνονται στην Πρωτοβουλία, συγκροτούν στη γειτονιά τους ομάδες παρέμβασης και ενημέρωσης, συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις (διαδηλώσεις στην Τούμπα, ανοιχτές συγκεντρώσεις-συνελεύσεις-μαζώξεις), αποφασίζοντας να δείξουν αλληλεγγύη σε αυτόν που κινδυνεύει να του κόψουν το ρεύμα σήμερα, γιατί αύριο θα έρθει η σειρά του. Σε αυτόν που δεν έχει, σήμερα, να πληρώσει γιατί αύριο και αυτός δεν θα 'χει να πληρώσει, γιατί τα αντιλαϊκά μέτρα είναι απανωτά και απάνθρωπα.
Έτσι, με απανωτά συντονιστικά στα οποία συμμετείχαν άνθρωποι της γειτονιάς που για πρώτη φορά ίσως έπαιρναν τον λόγο, προγραμματίστηκαν και έγιναν: παρεμβάσεις σε συγκεκριμένες γειτονιές, που αγκαλιάστηκαν από τον κόσμο, διαδηλώσεις στην Τούμπα και με συνεργασία άλλων κινήσεων, αφισοκολλήσεις, μοίρασμα ενημερωτικού υλικού, ανάρτηση πανό, ανοιχτές συνελεύσεις έξω από το Πολιτιστικό Κέντρο Τούμπας.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας έπαιρναν τον λόγο, συμμετείχαν σε παρεμβάσεις, άνοιγαν την καρδιά τους στους διπλανούς τους, έπαυαν να νιώθουν μόνοι τους και αδύναμοι και συνειδητοποιούσαν τη δύναμη της συλλογικής προσπάθειας και της αλληλεγγύης. Συνειδητοποιούν ότι το ζήτημα δεν είναι «νομικό», γιατί το κράτος και οι νόμοι είναι εχθρικοί στον λαό και τα «νομικά παράθυρα» τα κλείνει η κυβέρνηση ένα ένα, αλλά η μαζική δράση και απάντηση στα απανωτά μέτρα και στην αντιλαϊκή πολιτική που εξουθενώνει. Συνειδητοποιούν την ανάγκη συντονισμού και δράσης των κινήσεων, είτε στην ίδια περιοχή είτε σε όλη την πόλη, με ανοιχτές διαδικασίες, μπροστά στον κόσμο, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς καπελώματα.
Η παρέμβαση της Πρωτοβουλίας, μαζί με άλλες κινήσεις, στη συνεδριάση του Δημοτικού Συμβουλίου ήταν χαρακτηριστική. Εκατοντάδες άνθρωποι με πανό και συνθήματα (δεν χώραγε άλλο η αίθουσα) ζήτησαν από το Δημοτικό Συμβούλιο και τον
Μπουτάρη να πάρουν θέση για τα χαράτσια, να σταθούν αλληλέγγυοι με τον δοκιμαζόμενο λαό της Θεσσαλονίκης. Εισπράξαμε την «ηθική» συμπαράσταση του δημάρχου! Που πρότεινε (και πέρασε η πλειοψηφία του) όχι το ψήφισμα των κινήσεων του κόσμου, αλλά της «νομιμότητας»! Όπως είπε ο Μπουτάρης, «Εγώ δεν μπορώ να παρανομήσω, δεν μπορώ να καλέσω τον κόσμο να μην πληρώσει, δεν θα στείλω τα συνεργεία του δήμου να επανασυνδέσουν το ρεύμα»!
Και αν είχε κάποιος την παραμικρή αμφιβολία, πείσθηκε ότι άλλος δρόμος εκτός του μαζικού κινήματος δεν υπάρχει... Είμαστε ακόμα στην αρχή...

Aγ. Ανάργυροι –Καματερό: Πλούσια δράση ενάντια στο χαράτσι της ΔΕΗ

Μετά από αρκετές συζητήσεις η «ανοιχτή συνέλευση Αγών Αναργύρων-Καματερού» αποφάσισε να κινηθεί σε επίπεδο γειτονιάς. Τις τελευταίες 2 εβδομάδες έγιναν προσπάθειες να γίνουν συνελεύσεις σε 5 διαφορετικές γειτονιές των Αγίων Αναργύρων και του Καματερού. Στις περιοχές όπου η προετοιμασία τους έγινε με προπαγάνδιση πόρτα πόρτα, η συμμετοχή του κόσμου ήταν πιο μεγάλη. Εξαιρετικά επιτυχημένες ήταν οι συνελεύσεις στον Ατταλο και το Γεροβουνό. Εκφρασμένη η διάθεση των συμμετεχόντων να μην πληρώσουν το χαράτσι, αλλά και ο προβληματισμός πώς θα υπερασπιστούμε το δικαίωμα στο ρεύμα από το κράτος. Για μας, μόνο το στερέωμα των επιτροπών–συνελεύσεων ανά γειτονιά και η πλαισίωσή τους από τους κατοίκους μπορεί να υπερασπίσει το λαό.
Για άλλη μια φορά διαπιστώσαμε το βάθος της επίθεσης και την ταχύτατη εξάπλωση της φτώχειας στα πλατιά λαϊκά στρώματα. Δεκάδες οι περιπτώσεις χαμηλοσυνταξιούχων που αδυνατούν να πληρώσουν το χαράτσι της ΔΕΗ. Αρκετές οικογένειες που έχουν ήδη πρόβλημα να πληρώσουν την όποια ρύθμιση για τον «κανονικό» λογαριασμό και τους έχει γίνει διακοπή. Στην πιο τραγική από αυτές τις περιπτώσεις αποφασίστηκε η επανασύνδεση του ρεύματος με την ευθύνη της συνέλευσης. Η συγκεκριμένη μονογονεϊκή οικογένεια ζούσε χωρίς ρεύμα για ενάμιση χρόνο και ο δήμος τής έστειλε διαταγή πληρωμής για τα απλήρωτα δημοτικά τέλη!
Είναι η ίδια ευαίσθητη δημοτική αρχή που μετά τις καταγγελίες της σε βάρος των κατοίκων που αδυνατούν να πληρώσουν τα χαράτσια έφτασε να προτείνει στο δημοτικό συμβούλιο «χαρατσοδάνειο». Βεβαία το συγκεκριμένο δημοτικό συμβούλιο διακόπηκε από την παρέμβαση της ανοιχτής συνέλευσης.
Το επόμενο διάστημα είναι κρίσιμο γιατί άμεσα θα πρέπει να γειωθούν οι συνελεύσεις οι οποίες θα κληθούν να υπερασπιστούν τα μέλη τους, καθώς οι λογαριασμοί πλησιάζουν στη λήξη τους.

27 Νοε 2011

Βιβλιοπαρουσίαση: Έγκατα και εδάφη της κρίσης

Βιβλιοπαρουσίαση: Έγκατα και εδάφη της κρίσης
Ακούστε ηχογραφημένη την παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Μάνου Έγκατα και εδάφη της κρίσης που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου.

«Νέα» κυβέρνηση: Μετάβαση στην υποδούλωση! Μέτωπο Αντίστασης στους ιμπεριαλιστικούς εφιάλτες!

Πηγαινοέρχεται η ημερομηνία «λήξης» της νέας κυβέρνησης. Και μαζί με αυτήν μένει ασαφές ως πού θα «φτάσει» το έργο της. Εργο που, στην ανακοίνωση της απόφασης για τη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης (με τις υπογραφές του Παπούλια και των αρχηγών των τριών κομμάτων), προσδιοριζόταν ως «η υλοποίηση των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ της 26ης Οκτωβρίου 2011 και η εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής που συνδέεται με τις αποφάσεις αυτές». Ποιες ακριβώς θα είναι λοιπόν τελικά οι αποφάσεις της 26/10 που η νέα κυβέρνηση καλείται να υλοποιήσει; Πόσο σαφείς και συγκεκριμένες θα αποδειχτούν αυτές οι «αποφάσεις» όταν κάθε μέρα φουντώνει η φωτιά της κρίσης στην ευρωζώνη και στην ΕΕ; Αλλά και, από την άλλη πού «σταματά» «η εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής» -αυτή είναι πολύ σαφής- που «συνδέεται με τις αποφάσεις αυτές»; Και ακόμα, τι «γνώμη» θα έχει για την κυβέρνηση αυτή,   καθώς θα τρέχουν οι εξελίξεις, η άλλη όχθη του Ατλαντικού; Σε ποια κατάσταση θα βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ; Και, τέλος, τι στάση θα διαμορφώσει ο λαός και το κίνημα απέναντι σε αυτή την κυβέρνηση που υπήρξε και ο βασικός «υπεύθυνος» για την απόσυρση της κυβέρνησης Παπανδρέου; Ας δούμε κάποιες προσεγγίσεις σε αυτά τα ερωτήματα αφού γύρω από αυτά διαμορφώνεται η πολιτική κατάσταση στη χώρα και η πολιτική δυνατότητα του λαϊκού κινήματος να βαδίζει και να συγκροτεί τις απαντήσεις που έχει ανάγκη.
Η λεγόμενη κυβέρνηση Παπαδήμου προέκυψε στη βάση των απαιτήσεων των ιμπεριαλιστών της ΕΕ, με την καταρχάς «ανοχή» των ΗΠΑ, και βέβαια με δεδομένα τα προβλήματα του πολιτικού συστήματος στη χώρα που δεν μπορεί, σε αυτήν τουλάχιστον τη φάση, να διαμορφώσει μέσα από τις «κανονικές» διαδικασίες μια κυβερνητική λύση. Η πρώτη απόπειρα διαμόρφωσης μιας τέτοιας κυβερνητικής λύσης έγινε ήδη τον περασμένο Ιούνιο, αλλά φράκαρε στις αμερικάνικες αντιρρήσεις και στην εκτίμηση ότι το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ «άντεχε» ακόμα. Ετσι, η αναμόρφωση τότε περιορίστηκε στην προσθήκη του Βενιζέλου δίπλα στον Παπανδρέου. Με την κυβερνητική φθορά σε πλήρη εξέλιξη και το λαό στα πρόθυρα εξέγερσης, οι Ευρωπαίοι επανήλθαν απαιτώντας με όλη την ισχύ τους μια λύση που θα ελαχιστοποιούσε τις «ανασφάλειες» που τους προκαλούσε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Ο ύστατος ελιγμός-εκβιασμός (προς τα μέσα και προς τα έξω) του δημοψηφίσματος που επιχείρησε ο Παπανδρέου αποτέλεσε και τον καταλύτη επιτάχυνσης όλων των σχετικών διεργασιών.
Σε κάθε περίπτωση το κύριο για τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές ήταν και είναι να συντάξουν πλήρως το αστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας στις ανάγκες που προκύπτουν και καθημερινά διευρύνονται για την αντιμετώπιση της κρίσης στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Να διαμορφώσουν μια συνολική, χωρίς αστερίσκους και επιφυλάξεις, πολιτική υποτέλεια των κομμάτων του συστήματος σε ό,τι οι ίδιοι θα κρίνουν και θα αποφασίσουν κάθε στιγμή στο άμεσο μέλλον. Αυτή η «απόλυτη» ανάγκη τους και απαίτησή τους προσδιορίζεται από το τεράστιο μέγεθος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν και σήμερα πια είναι ορατά… διά γυμνού οφθαλμού. Δεν ανέχονται λοιπόν μια χώρα σαν την Ελλάδα, αντί να είναι ένα πλήρως ελέγξιμο οικονομικοπολιτικά μέγεθος, να παρουσιάζει «ασάφειες» και εν δυνάμει επιπλέον κινδύνους και προβλήματα… στα προβλήματά τους!
Ολα αυτά έχουν λεχθεί επισήμως και δημοσίως -ήδη από την περίοδο της υπουργίας Παπακωνσταντίνου- με τις δηλώσεις για το «λάθος» της ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ και με πολλούς άλλους τρόπους. Τώρα πια τσαλακώνουν δημόσια και το Σαμαρά, που μέχρι τώρα έχει στείλει δύο επιστολές συμμόρφωσης στις απαιτήσεις τους.
Ολα αυτά καθόλου δεν σημαίνουν ότι οι Ευρωπαίοι έλυσαν το πρόβλημά (τους)! Οτι δηλαδή εξασφάλισαν για την Ελλάδα μια σταθερή πολιτική που θα είναι πλήρως στοιχισμένη στις απαιτήσεις τους. Ποιες, αλήθεια, θα είναι αυτές οι απαιτήσεις τους καθώς η κρίση τραντάζει την Ιταλία, απειλεί ανοιχτά το Βέλγιο, εκδηλώνεται με σαφήνεια στη Γαλλία και εμφανίζεται –με τη μορφή μη πραγματοποίησης αγοράς χρήματος μέσω κρατικών ομολόγων- στην ίδια τη Γερμανία; Τι θα αποφασίζουν για την ευρωζώνη  όλοι αυτοί, και βασικά οι Γαλλογερμανοί, όταν ο καθένας επιδιώκει να σωθεί σε βάρος του άλλου; Και τι θα αποφασίζουν ως ΕΕ οι 27 όταν ο τρίτος από τους… 27, δηλαδή η Μ. Βρετανία, δηλώνει ανοιχτά την πλήρη αντίθεσή του στις γερμανικές θέσεις;
Με άλλα λόγια, βασικός αποσταθεροποιητικός παράγοντας της σημερινής κυβέρνησης στην Ελλάδα μπορεί να αποδειχτούν οι δυνάμεις που απαίτησαν και βασικά επέβαλαν τη συγκρότησή της! Γιατί «αύριο» θα αποφασίσουν, υπό καθεστώς κρίσης και διαγκωνιζόμενοι, ότι δεν «χωράει» στα σχέδια τους, π.χ., η διάσωση του τραπεζικού συστήματος της Ελλάδας που με κάποια μορφή προβλέπεται στο λεγόμενο PSI (κούρεμα) που αποφασίστηκε στις 26/10. Ή ακόμα ότι δεν χωράει συνολικά η Ελλάδα στην ευρωζώνη, τουλάχιστον με τη μορφή που αυτή σήμερα ακόμα έχει, όπως προβλέπουν τα πολλά (γερμανικά) σενάρια που έχουν μπει στην κυκλοφορία!
Η μόνη σχετικά ασφαλής πρόβλεψη που μπορεί να γίνει είναι ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου θα πάρει την περιβόητη 6η δόση, ενώ η υλοποίηση του κουρέματος της 26ης Οκτώβρη, αν τελικά γίνει, θα περάσει από… σαράντα κύματα και άλλες τόσες τροποποιήσεις! Ωστόσο είναι φανερό ότι σε αυτόν τον καταρχάς λίγο εξασφαλιζόμενο χρόνο οι ιμπεριαλιστές απαιτούν από την κυβέρνηση να τρέξει πάρα πολύ αναφορικά με την «εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής που συνδέεται με τις αποφάσεις αυτές». Να προλάβει και να υλοποιήσει προηγούμενες αποφάσεις (εφεδρεία, ασφάλιση, συντάξεις…) και να δέσει τη χώρα και το λαό με νέες πολύχρονες αλυσίδες που «απορρέουν» από τη νέα δανειακή σύμβαση, ακόμα και ανεξάρτητα από το αν αυτή θα υλοποιηθεί! Γιατί πρέπει να είναι καθαρό πως σε όποια ταχύτητα της (όποιας) ΕΕ αποφασίσουν να βάλουν οι Ευρωπαίοι την Ελλάδα, όποιο σενάριο εξόδου της από το ευρώ και να υλοποιήσουν, από ένα πράγμα δεν σκοπεύουν να παραιτηθούν: από τη διατήρηση και την αναβάθμιση των δεσμών οικονομικοπολιτικής εξάρτησης της χώρας σε σχέση προτεκτοράτου! Μόνο μια τέτοιου τύπου «έξοδο» μπορούν να δώσουν οι ιμπεριαλιστές από τη λυκοσυμμαχία τους στους υποτελείς τους, ενώ ταυτόχρονα βέβαια λογαριάζουν ξανά και ξανά –ο καθένας για λογαριασμό του και στη βάση του συνολικού φόντου- «τα κέρδη και τις ζημίες» τέτοιων επιλογών.
Ταυτόχρονα, καθοριστικός παράγοντας για τη διάρκεια της ζωής της νέας κυβέρνησης θα είναι  η στάση και οι επιλογές που θα διαμορφώσει ο αμερικάνικος παράγοντας, ο οποίος, όπως ήδη αναφέραμε, έδωσε την «ανοχή» του στη συγκρότησή της, «συμμεριζόμενος» στο βαθμό που τον αφορά τα προβλήματα της ευρωζώνης και των ευρωπαίων συμμάχων του. Γιατί είναι φανερό πως για τις ΗΠΑ μια άτακτη διάλυση της ευρωζώνης και της ΕΕ θα δημιουργήσει μεγαλύτερα και μάλιστα στρατηγικά προβλήματα, τουλάχιστον με τα σημερινά παγκόσμια δεδομένα. Προτιμούν και επιδιώκουν μια ελεγχόμενη αποδυνάμωση της ΕΕ, μια οριστική ανακοπή των φιλοδοξιών των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών να παίξουν αυτοτελή ρόλο στην παγκόσμια σκηνή και τελικά τη συντεταγμένη υπαγωγή τους -χωρίς κινδύνους διαφυγής τους προς τους ανατολικούς (Ρωσία) ανταγωνιστές- στα δικά τους σχέδια για την παγκόσμια κυριαρχία.
Αυτό καθόλου δεν σημαίνει βέβαια ότι θα πάψουν οι ΗΠΑ να είναι ισχυρά παρούσες στη χώρα, στην περιοχή, στην ευρωζώνη. Και να παρεμβαίνουν σε όλα: στο eurogroup,στις χώρες της «νέας Ευρώπης» στη Ν.Α.Μεσόγειο, στα ελληνοτουρκικά, στη Μ. Ανατολή, στα Βαλκάνια, στην αναδιαμόρφωση του ΠΑΣΟΚ, στη ΝΔ, στους μηχανισμούς του κράτους και του στρατού στη χώρα… Και μάλιστα να παρεμβαίνουν αξιοποιώντας κάθε φορά το αναγκαίο βάρος των στρατηγικών, στρατιωτικών, πολιτικών και οικονομικών τους δυνατοτήτων…
 Οι εσωτερικοί όροι και ο λαϊκός παράγοντας
Το όλο ζήτημα του πόσο μπορεί να πάει η σημερινή κυβερνητική λύση περιπλέκεται ιδιαίτερα από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το πολιτικό σύστημα στη χώρα. Το ΠΑΣΟΚ, δύο χρόνια μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, βρίσκεται σε καθεστώς αποσάθρωσης, με όλα τα βασικά του στελέχη διασκορπισμένα σε ομάδες να αναζητούν γραμμή βάσει της οποίας θα μπορέσουν να συγκροτήσουν παρουσία και ρόλο στο πολιτικό σκηνικό. Στο παρακάτω στελεχικό δυναμικό, που δέχεται και άμεσα τα πυρά της λαϊκής οργής, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Σημαντικά είναι και τα προβλήματα συνοχής στη ΝΔ, στην οποία άρκεσαν οι τελευταίες δοκιμασίες για να φανεί ότι η προβολή στο… κυβερνητικό της μέλλον δεν παρέχει εικόνα σταθερότητας. Το πιο σημαντικό είναι ότι οι αιτίες αυτής της κατάστασης δεν προβλέπεται να αναιρεθούν, ούτε καν να αμβλυνθούν. Η ιμπεριαλιστική επέλαση στη χώρα θα συνεχίσει κλιμακούμενη και άρα θα επιτείνεται η αποκάλυψη των υποτελών και ανερμάτιστων χαρακτηριστικών ολόκληρου του πολιτικού προσωπικού. Από την άλλη, η λαϊκή οργή, η ανοιχτή εχθρότητα πια των μαζών απέναντι σε όλους αυτούς κάθε άλλο παρά πρόκειται να κοπάσει. Και βέβαια το ΛΑΟΣ αποτελεί χρήσιμο και ευλύγιστο εργαλείο του συστήματος, αλλά δεν μπορεί να αναπληρώσει τα προβλήματα των δύο βασικών πολιτικών πυλώνων, μέχρι χθες, του συστήματος.
Από αυτή την άποψη, «ευχή» και επιθυμία πολλών παραγόντων του συστήματος εντός και εκτός Ελλάδας είναι να πάει καλά και να «κρατήσει» η κυβέρνηση Παπαδήμου. Ή τουλάχιστον να είναι αυτή που θα διανύσει το επόμενο διάστημα των μεγάλων αναταράξεων που προεξοφλούνται για τους επόμενους μήνες στο πλαίσιο ιδιαίτερα της ευρωζώνης. Για να μετατεθούν χρονικά οι ζητούμενες πολιτικές ανασυγκροτήσεις των βασικών κομμάτων του συστήματος σε μια επόμενη φάση. Σε μια φάση που οι οξύνσεις θα είναι σφοδρότερες, αλλά πιθανώς πιο σαφείς οι αποφάσεις των ιμπεριαλιστών εντολέων…
Οπως και να ’χει, όλα αυτά μοιάζουν περισσότερο με ασκήσεις στο χαρτί. Αν μη τι άλλο, ακόμα και η χρονική μετάθεση δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν «πάγωμα της εικόνας». Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν μπορούν να μπουν στην «κατάψυξη» και να βγουν για «μαγείρεμα» μετά από κάποιους μήνες. Είναι σήμερα οι πολιτικοί οργανισμοί που διαθέτει το σύστημα και από τυπική κοινοβουλευτική άποψη είναι αυτοί που στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση. Και χρειάζονται σήμερα γραμμή και θέση, και έχουν σήμερα γραμμή και θέση που τη χρεώνονται απέναντι στο λαό και στη νεολαία!
Το αδιέξοδο λοιπόν του συστήματος της υποτέλειας δεν μπορεί να κρυφτεί. Και, όπως πριν από λίγες εβδομάδες, ένας μόνος παράγοντας μπορεί να το αναδείξει σε όλες του τις διαστάσεις: η μαζική λαϊκή πάλη, που δεν έχει κανένα λόγο να «συμμεριστεί» αυτό το αδιέξοδο. Αντίθετα, πρέπει διαρκώς να «θυμάται» ότι είναι ένα αδιέξοδο που προκύπτει καθώς ο ιμπεριαλισμός και οι δυνάμεις της υποτέλειας προωθούν τη δική του σφαγή! Και πρέπει ακόμα να «ενσωματώσει» στη συνείδησή της τα διδάγματα της προηγούμενης φάσης αναφορικά με τους πραγματικούς αφέντες αυτής της χώρας και τους πραγματικούς πολιτικούς-ταξικούς όρους του ζητήματος που αντιμετωπίζει. Πάνω από όλα πρέπει να αναδειχθεί ότι χωρίς τη δική του πάλη διευκολύνονται όλοι οι αντιδραστικοί συμβιβασμοί τόσο για τους έξω όσο και για τους μέσα στη χώρα. Διευκολύνονται δηλαδή οι ιμπεριαλιστές και τα ντόπια κέντρα να σχεδιάσουν και να προωθήσουν πολιτικές λύσεις για τη συνέχιση της επίθεσης.
Σε αυτή τη βάση, δεν πρέπει καθόλου να νοιαστεί ή να διστάσει η λαϊκή πάλη μπροστά στο ερώτημα των κυβερνητικών λύσεων που τίθεται από δεξιά και «αριστερά». Δεν είναι ο λαός αυτός που θα σώσει τα προσχήματα της αστικής νομιμότητας για να προχωρήσει «καθώς πρέπει» η σφαγή των δικαιωμάτων του, το ξεπούλημα της χώρας του. Ο λαός είναι αυτός που αγωνίζεται για τη δημοκρατία, τη δουλειά, το ψωμί και την ανεξαρτησία της χώρας του!
Ομως επίσης δεν πρέπει ο λαός να καμφθεί από τα «εφιαλτικά σενάρια» με τα οποία εκβιάζεται για να μην αγωνιστεί. Το πιο εφιαλτικό σενάριο για το λαό είναι, ενώ εξελίσσονται όλα αυτά, να μένει αδρανής, να μην αντιστέκεται, να μη συγκροτεί τους πολιτικούς και κοινωνικούς όρους για ένα Μέτωπο Αντίστασης, για την επαναστατική του προοπτική. Σε αυτή την πάλη και μόνο με αυτή την πάλη θα συγκροτηθούν οι απαντήσεις για το σήμερα και το μέλλον της ζωής των εργατών, των εργαζομένων και της νεολαίας!

26 Νοε 2011

Εκδήλωση στην Αθήνα για την πρόταση του ΚΚΕ(μ-λ)

Πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 23 Νοέμβρη στην ΑΣΟΕΕ η εκδήλωση του ΚΚΕ(μ-λ) για την προώθηση της πρότασης κοινής δράσης και συνεργασίας. Στην εκδήλωση συμμετείχαν αρκετές δεκάδες αγωνιστές και εκπρόσωποι του Μ-Λ ΚΚΕ, του ΝΑΡ, της ΑΡΑΣ, του ΕΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ολοι οι εκπρόσωποι των δυνάμεων που τοποθετήθηκαν συμφώνησαν πάνω στην κρισιμότητα της κατάστασης και στην ανάγκη να συνεχίσει ο λαός τον αγώνα που έχει ξεκινήσει ενάντια στη βάρβαρη πολιτική των μνημονίων. Οπως, επίσης, και στην ανάγκη να τραβήξει η Αριστερά έναν άλλο δρόμο, να βγει μπροστά και να παίξει το ρόλο που πρέπει στο κίνημα που αναπτύσσεται.
Ιδιαίτερα, ο εκπρόσωπος του Μ-Λ ΚΚΕ, μετά από μια σύντομη τοποθέτηση πάνω στη διεθνή και εσωτερική κατάσταση, τόνισε την ανάγκη ανάπτυξης των λαϊκών αντιστάσεων και ενίσχυσης της αριστερής και κομμουνιστικής τάσης σε αυτούς τους αγώνες. Στάθηκε θετικά απέναντι στην πρόταση και θύμισε την παλιότερη προσπάθεια συνεργασίας των δύο οργανώσεων η οποία έμεινε στη μέση, κάτι που, όμως, δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να επαναληφθεί η προσπάθεια.
Ο εκπρόσωπος του ΝΑΡ έκρινε επίσης θετικά την πρόταση, θεωρώντας ότι αποτελεί συμβολή στην κοινή δράση των δυνάμεων της Αριστεράς. Αναφέρθηκε στην αντίστοιχη θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ανέπτυξε σύντομα τους βασικούς πολιτικούς άξονες και στόχους στους οποίους κατέληξε η πρόσφατη πανελλαδική της Συνδιάσκεψη.
Αντίστοιχη ήταν και η τοποθέτηση του εκπροσώπου της ΑΡΑΣ, ο οποίος αναφέρθηκε και στο εγχείρημα του ΕΝΑΝΤΙΑ, το οποίο, κατά την άποψή του, είχε επίσης συμβάλλει στην ίδια κατεύθυνση.
Πιο οξύς ήταν ο εκπρόσωπος του ΕΚΚΕ, ο οποίος προσπάθησε να αντικρούσει τις κριτικές που έγιναν από την εισήγηση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τονίζοντας ότι στις σημερινές συνθήκες η περιχαράκωση οργανώσεων και συλλογικοτήτων δεν αποτελεί λύση. Επέμεινε, δε, στη θέση ότι το πλαίσιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το μόνο που μπορεί να δώσει προοπτική στον αγώνα του λαού.
Ακολούθησαν κι άλλες τοποθετήσεις και ερωτήσεις από τον κόσμο που παρακολούθησε την εκδήλωση, που όλες, ουσιαστικά, κατέθεταν την αγωνία για το κίνημα, την Αριστερά, τον ίδιο το λαό.
Τα ζητήματα που άνοιξαν απαντήθηκαν, όσο ήταν δυνατό στο πλαίσιο μιας εκδήλωσης, από τις τοποθετήσεις μελών του ΚΚΕ(μ-λ) και από το κλείσιμο. Αυτό που, σε γενικές γραμμές, έγινε φανερό, ήταν ενώ όλοι πίνουν νερό στο όνομα της κοινής δράσης, είναι ζητούμενο το ποιοι πραγματικά την εννοούν και πώς.
Προφανώς το πρόβλημα δεν είναι οι διαφορετικές απόψεις, εκτιμήσεις, αιτήματα και τακτικές. Αυτά υπήρχαν πάντα και θα συνεχίσουν να υπάρχουν μέχρι να τα λύσει το ίδιο το κίνημα (και να γεννήσει άλλα, βέβαια!). Το πρόβλημα, επίσης, δεν είναι ότι αλλάζουν θέσεις και εκτιμήσεις που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν αδιαπραγμάτευτες.
Το πρόβλημα είναι ότι δε μπορεί να εκτιμάς ότι αυτό που πρέπει να γίνει είναι να συνεργαστούν οι δυνάμεις της Αριστεράς και ταυτόχρονα να θέτεις ένα ολόκληρο πλαίσιο ως προϋπόθεση για να γίνει κάτι τέτοιο και να θεωρείς την παραμικρή παρέκκλιση από αυτό καταστροφική. Είναι μεγάλη αντίφαση από τη μεριά συνιστωσών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να παρουσιάζονται ως οι πλέον ενωτικοί -σε αντίθεση με το …απομονωμένο ΚΚΕ(μ-λ)- αλλά να θεωρούν ότι όποιος δε θέτει το αίτημα για πτώση της κυβέρνησης οδηγείται στο ρεφορμισμό!
Υπάρχει στις μέρες μας μια μεγαλύτερη ευκολία στη συγκρότηση αιτημάτων και θέσεων προγραμματικού ή στρατηγικού χαρακτήρα, υποτίθεται ως απάντηση στην υπαρκτή αγωνία του λαού όχι μόνο για την εξέλιξη της επίθεσης, αλλά και για τα μεγάλα ζητήματα της προοπτικής. Το γεγονός ότι η συζήτηση αυτή ανοίγει σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του λαού είναι, φυσικά, θετικό, ενώ είναι φυσιολογικό να απαιτούνται απαντήσεις εδώ και τώρα. Το λάθος είναι οι δυνάμεις που θέλουν να λέγονται αριστερές και πρωτοπόρες να βιάζονται να δώσουν αυτές τις απαντήσεις όπως όπως, προσπαθώντας, ουσιαστικά, να διανύσουν μια μακρά πορεία ανασυγκρότησης του κινήματος μέσα σε λίγους μήνες.
Η κοινή δράση και η συνεργασία είναι ένα βασικό εργαλείο και όπλο στη μακρά αυτή πορεία. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε όλοι όχι μόνο τη σοβαρότητα της κατάστασης, αλλά και την πραγματική φάση της Αριστεράς και του κινήματος και να προσπαθήσουμε να ευνοήσουμε και να ενισχύσουμε τις λαϊκές αντιστάσεις που ξεσπούν έτσι κι αλλιώς.
Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται η πρόταση του ΚΚΕ(μ-λ) και η εκδήλωση στην ΑΣΟΕΕ ήταν ένα πρώτο βήμα για την προώθησή της. Μια διαδικασία που δεν τελειώνει σε μια εκδήλωση, αλλά θα προχωρά με μεγαλύτερη ακόμα ένταση όσο η επίθεση εντείνεται και όσο οι αντιστάσεις δυναμώνουν.
Ακολουθούν στις επόμενες αναρτήσεις η εισήγηση και οι τοποθετήσεις του ΝΑΡ και του Μ-Λ ΚΚΕ, για των άλλων οργανώσεων τις τοποθετήσεις δεν είχαμε γραπτό κείμενο. Είχαμε σκοπό να τις δημοσιεύσουμε και στην έντυπη Προλεταριακή Σημαία, η πληθώρα της ύλης όμως δεν μας το επέτρεψε. Πιθανόν να γίνει στο επόμενο φύλλο.

Η εισήγηση στην εκδήλωση της Αθήνας για την παρουσίαση - συζήτηση της πρότασης του ΚΚΕ(μ-λ)

Η εισήγηση από μεριάς του ΚΚΕ(μ-λ) έγινε από τον σ. Ανδρέα Βογιατζόγλου.

Εισήγηση
Σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι
Σας καλωσορίζουμε στην κεντρική εκδήλωση του ΚΚΕ(μ-λ) που έχει σαν βασικό της θέμα την πολιτική πρόταση συντονισμού και κοινής δράσης που έχει δημοσιοποιήσει εδώ και ένα διάστημα η οργάνωσή μας. Καλωσορίζουμε επίσης τους συντρόφους από τις άλλες οργανώσεις και τους αγωνιστές των διαφόρων σχημάτων και πρωτοβουλιών στους οποίους πρώτα απευθυνθήκαμε και καλέσαμε να συμβάλουν με τη δική τους γνώμη και εμπειρία στη διαμόρφωση και κυρίως στην υλοποίηση μιας τέτοιας πρότασης.
Γιατί λοιπόν ξαναβγαίνουμε σήμερα στο προσκήνιο με μια πρόταση κεντρικού συντονισμού; Τι άλλαξε; Τι έχει μεσολαβήσει;
Κατά πρώτον, οι συνθήκες και τα δεδομένα της άγριας επίθεσης. Τα πράγματα έχουν σκληρύνει πολύ, η αφύπνιση των λαών και η εμφάνισή τους στο προσκήνιο είναι ολοφάνερη, ο πολιτικός χρόνος τρέχει πολύ πιο γρήγορα, οι αντιστάσεις πληθαίνουν, ανατροπές και εξελίξεις αναμένονται όχι μόνο στο πλαίσιο του συστήματος, αλλά και στο πλαίσιο αυτού του όλου μορφώματος που ονομάζεται Αριστερά «μας».
Διευρυμένα τμήματα λαού αναζητούν διεξόδους και απαντήσεις έξω από τα όρια του συστήματος και δεν τρομοκρατούνται τόσο εύκολα από τους αντιδραστικούς εκβιασμούς για μονόδρομους.
Πέραν όμως των αντικειμενικών δεδομένων που έτσι ή αλλιώς εδώ και δεκαετίες πιέζουν προς την κοινή δράση και τη συνεργασία, ας μην υποτιμούμε και το ότι καταλήγουμε σ’ αυτή την πρόταση γιατί και εμείς αισθανόμαστε πιο έτοιμοι, πιο αποφασισμένοι, πιο έμπειροι. Εχουμε επίσης την εκτίμηση ότι η όλη μας παρουσία και παρέμβαση στο κίνημα για δεκαετίες έχει διαμορφώσει ένα έδαφος για να πατήσουμε και να δούμε πιο ψηλά και πιο μπροστά. Μπορούμε και θέλουμε να υπηρετήσουμε τις ανάγκες του κινήματος και μέσα από τη συμμετοχή μας και τη στήριξη σε μετωπικά εγχειρήματα κοινής δράσης και συντονισμού.
Οι κινήσεις μας, οι δράσεις μας οφείλουν να ζωογονούνται, να εμπνέονται από την ανάπτυξη του κινήματος και την όξυνση της ταξικής πάλης. Να πάψουν οι εκλογικές καταμετρήσεις να είναι το μοναδικό κριτήριο για το αν βαδίζουμε σωστά ή λάθος. Ας διδαχτούμε ότι όποτε βάζαμε το οργανωτικό μπροστά από την πολιτική και τις εντυπώσεις πάνω από την ουσία στο με ποιους και γιατί συνεργαζόμαστε, το κάρο βγήκε απ’ το δρόμο.
Ας διδαχτούμε ότι ο δρόμος για τους αγωνιστές και τους κομμουνιστές που βγαίνουν από ήττα δεν είναι καθόλου εύκολος, ιδιαίτερα αν επιδιώκουν να απογαλακτιστούν από το ρεβιζιονισμό, να πετάξουν έστω αργά αλλά σταθερά από πάνω τους όλες τις συνέπειες της ήττας, να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους, με το παρελθόν τους, κρατώντας τα επαναστατικά χαρακτηριστικά και πετώντας τα αντιδραστικά, τα αστικά, τα ρεβιζιονιστικά.
Το ΚΚΕ(μ-λ), ιδιαίτερα μετά το ΄85, πασχίζει να μετατραπεί από μέρος του προβλήματος σε μέρος της λύσης. Πασχίζει να διδαχτεί από τις πρόσφατες δικές του εμπειρίες, απ’ την εμπειρία του κομμουνιστικού κινήματος και του μ-λ κινήματος και έχει καταφέρει αρκετά, αλλά ο δρόμος και ο δικός του και των άλλων κομμουνιστών είναι μακρύς. Ωστόσο, με τα εφόδια που αποκτά προγραμματίζει τις κινήσεις του και τις πρωτοβουλίες. Και μία απ’ αυτές είναι η πρόταση που απευθύνει. Είμαστε όμως έτοιμοι για βήματα προς τα μπρος προσεκτικά και όχι για νέα άλματα και απερίσκεπτες αποφάσεις. Και αυτό γιατί δεν έχουν ανατραπεί τα συνολικά δεδομένα του κινήματος και των συσχετισμών, ούτε η Αριστερά «μας», παρά τις δικές μας προσπάθειες αλλά και άλλων, έχει κατορθώσει να αποβάλει από πάνω της όλα τα χρόνια χαρακτηριστικά της που την έχουν μεταλλάξει από όπλο του λαού σε ένα ιδιόμορφο συμπλήρωμα του καθεστώτος. Υπ’ αυτό το πρίσμα, η πρότασή μας φιλοδοξεί να συνενώσει δυνάμεις, συλλογικότητες, σήματα, αγωνιστές που έχουν βγάλει καταρχήν παρόμοια συμπεράσματα με μας για τα χαρακτηριστικά και την πολιτική των υπαρκτών σήμερα αριστερών πολιτικών σχηματισμών, «ενωτικών» και μη. Που έχουν τουλάχιστον επιφυλάξεις, αντιρρήσεις, αποστάσεις, αλλά δεν μπορούν να τις πάνε πιο πέρα με έναν εποικοδομητικό τρόπο γιατί «δεν υπάρχει κάτι άλλο».
Υπάρχει όμως και ένα άλλο ερώτημα. Γιατί απευθύνουμε ένα τέτοιο ιδιαίτερο προσκλητήριο συνεργασίας ενώ υπάρχουν τόσες «λύσεις» και τόσες «επιλογές»; Μα, πολύ απλά, γιατί αυτό που παρουσιάζεται σαν «κυρίαρχη» και πρόσφατα «ανακάμπτουσα» Αριστερά δεν υπηρετεί τις πολιτικές αναγκαιότητες και προτεραιότητες που κατά τη γνώμη μας θα έπρεπε να τίθενται για το κίνημα, για την ταξική πάλη. Και οι δύο τάσεις της «κυρίαρχης» Αριστεράς, και για παρόμοιους λόγους αλλά και για τους ιδιαίτερους της καθεμιάς αποδείχτηκαν πολύ λίγες για να εκφράσουν, να οργανώσουν, να στηρίξουν, να ευνοήσουν την αντίσταση του λαού στην άγρια επίθεση.
Ενώ ο λαός σταδιακά, με την οργή και την αγανάκτησή του, έδωσε πολλές ευκαιρίες σ’ αυτή την Αριστερά, εκείνη ούτε μπόρεσε αλλά και ούτε ήθελε να τις αξιοποιήσει και να δώσει προοπτική νίκης. Είναι η κύρια υπεύθυνη που μέχρι στιγμής ο λαός δεν έχει πετύχει νίκες και δεν έχει κατορθώσει να προκαλέσει ρήγματα στην επίθεση. Για να μην αναφερθούμε σε περιπτώσεις που έπαιξε το ρόλο του πυροσβέστη γιατί τρόμαξε μπροστά στη λαϊκή οργή και αγανάκτηση.
Την πρότασή μας λοιπόν την αντιλαμβανόμαστε σαν ένα προσκλητήριο αγώνα και κοινής δράσης προς όλες τις δυνάμεις που θέλουν να συνδιαμορφώσουν μαζί με το λαό ένα πολιτικο-κοινωνικό σημείο αναφοράς για εκείνα τα λαϊκά στρώματα που θέλουν και που δεν έχουν άλλο δρόμο παρά να αντισταθούν στην επίθεση και στην προοπτική να την ανατρέψουν.
Βέβαια, ένα τέτοιο σημείο αναφοράς, ακόμα και αν ευοδωθεί στις συνθήκες τού σήμερα, θα απέχει πολύ από το να είναι ένα ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ που χρειάζεται ο λαός για να αποκτήσει πραγματική εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και να πάρει την υπόθεση στα χέρια του. Ωστόσο θα είναι μια συμβολή προς αυτή την κατεύθυνση.
      1)  Μέσα από την προσπάθεια που θα κάνει για να αναβαθμιστεί μέσα στο κίνημα η αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Μέσα από τις προσπάθειες στους εργαζόμενους και τη νεολαία να δώσει στην πάλη για ανεξαρτησία, στην πάλη ενάντια στην εξάρτηση, το ουσιαστικό ταξικό κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο. Τέτοιο που να ανταποκρίνεται στην ανάγκη ενός λαού να γίνει αφέντης στη χώρα του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η πρότασή μας φιλοδοξεί να συσπειρώσει δυνάμεις που μέσα από πρωτοβουλίες στο κίνημα και στο λαό θα αντιπαρατεθούν στις κυρίαρχες απόψεις μέσα στην Αριστερά «μας». Απόψεις που μέσα από τη δήθεν πάλη για «άλλη Ευρώπη» ή μέσα από την προοπτική της «λαϊκής εξουσίας» ουσιαστικά αποδέχονται τους όρους και τις σχέσεις εξάρτησης και υποδούλωσης της χώρας. Απόψεις που στην «καλύτερη» περίπτωση «παλεύουν» για αλλαγή προστάτη.
Με την πρότασή μας θέλουμε να δώσουμε πνοή και ζωντάνια σε αντιπολεμικές πρωτοβουλίες, σε πρωτοβουλίες ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, πρωτοβουλίες που θα αγκαλιάζουν λαϊκά στρώματα, που θα στέλνουν μήνυμα αντίστασης και αγώνα και που θα στρέφονται ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς οικονομικούς, στρατιωτικούς, πολιτικούς συνασπισμούς που ακούνε στο όνομα ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΔΝΤ και ό,τι άλλο «θεσμικό» ή εξωθεσμικό εφεύρημα έχουν σκαρώσει οι ιμπεριαλιστές προκειμένου να υποδουλώνουν λαούς και χώρες, να προωθούν τη μοιρασιά των αγορών και των σφαιρών επιρροής.
2) Ταυτόχρονα η πρόταση, μέσα από τις προσπάθειες που θα γίνουν, θέλει να συμβάλει στη δημιουργία ενός μόνιμου, μαχητικού, συνεκτικού και συντονισμένου κινήματος αντίστασης στην άγρια επίθεση. Καμία από τις δυνάμεις της επίσημης Αριστεράς δεν πίστευε και δεν πιστεύει στη δυνατότητα του λαού να αντισταθεί πραγματικά, ουσιαστικά. Δεν πιστεύουν στην αντίσταση, τη θεωρούν λίγη και “ανεπαρκή”. “Προφάσεις εν αμαρτίαις”, γι' αυτό και την προσπερνούν βλέποντας “μακριά” . Μέχρι τις κάλπες δηλαδή! Τόσο μακριά! Για να μην αναλάβουν το κόστος και το τίμημα του να ευνοήσουν την αντίσταση που θα τους φέρει σε σύγκρουση με το σύστημα και τους εκφραστές του, φαντασιώνονται “αριστερές” και “μεταβατικές” κυβερνήσεις, δήθεν για να μη ματαιοπονεί ο λαός και συγκρούεται “τζάμπα”.
Στην ουσία το “μέλλον” και την “προοπτική” που υπόσχονται τα έχουν δείξει πολλές φορές και αμετακίνητα. Τόσο μέσα από τα μοντέλα εξουσίας που υπερασπίζονταν μέχρι πρόσφατα όσο και μέσα από τη θεωρία του “ειρηνικού περάσματος”.
Μόνες οι δυνάμεις του ΚΚΕ(μ-λ) ή άλλων οργανώσεων μεμονωμένα δεν επαρκούν για να επωμισθούν το βάρος της οικοδόμησης του κινήματος αντίστασης. Χρειάζεται συντονισμός και αναβάθμιση κοινών προσπαθειών μέσα στο κίνημα. Χρειάζεται να ζωντανέψουν τα απονεκρωμένα κύτταρα οργάνωσης του λαού, όσο και κυρίως να δημιουργηθούν νέες εστίες και κέντρα αυτοοργάνωσης, διευρυμένες εστίες αντίστασης πρώτα και κύρια μέσα στους εργασιακούς χώρους που στενάζουν κάτω από μια φρικώδη τρομοκρατία.
Η προσπάθεια αυτή δεν είναι απολιτική, ούτε χωρίς πολιτικούς στόχους. Θα πηγαίνει χέρι χέρι με τη συνδιαμόρφωση στόχων διεκδίκησης αιτημάτων αντίστασης και πρακτικών αλληλεγγύης που θα μπορούν να αγκαλιαστούν από τις μάζες, που θα φέρνουν την πρωτοβουλία στις μάζες.
3) Ο κόσμος αυτός γεύτηκε και θα γευτεί την πρακτική όσων χαϊδεύουν τα αυτιά των αριστερών με τα συνθήματα της “ενότητας”. Είδε τα περιορισμένα όρια των “εγχειρημάτων” των πόλων και των συνασπισμών και ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο ποσοτικό αλλά και ποιοτικό. Είδε δηλαδή ότι η κάθε ευκαιριακή συνάντηση των «πολλών», όσο και αν δίνει προσωρινή εκτόνωση, δεν επαρκεί να αντέξει στις μεγάλες πιέσεις των καιρών. Χρειάζεται και ανάλογο πολιτικό περιεχόμενο για να σταθούν μεγαλεπήβολα εγχειρήματα.
Είμαστε βέβαιοι ότι ο δρόμος για την ανασυγκρότηση, για την επαναθεμελίωση του ταξικού εργατικού κινήματος θα είναι όχι μόνο μακρύς αλλά γεμάτος μπρος-πίσω, συγκρούσεις, ανασυνθέσεις, αντιπαραθέσεις, συμφωνίες σε μια ενότητα των αντιθέτων. Οσο μας αφορά, αυτό που επιδιώκουμε με τη συμμετοχή μας και τη συμβολή μας στο γίγνεσθαι είναι αυτή η μακρά πορεία ανασύνθεσης να έχει ως τελικό επίδικο και αντικείμενο την ανασυγκρότηση της τάξης και την ανατροπή του συστήματος.
Η διαδικασία αυτή της διαμόρφωσης ενός τέτοιου πολιτικού περιεχομένου γίνεται κάτω από άσχημους όρους, γι' αυτό και αργεί. Γι' αυτό και δεν καταφέρνει πάντα κάτι το διαφορετικό, αλλά αναπαράγει συνήθειες, χούγια και κατευθύνσεις του παρελθόντος. Είναι λοιπόν οι συνθήκες ιδιαίτερα απαιτητικές και πιεστικές. Σίγουρα ζητάνε αναβάθμιση των λεγόμενων μίνιμουμ συμφωνιών, αλλά ταυτόχρονα παραμένει μακρινή η προοπτική των μάξιμουμ προγραμματικών συμφωνιών που συνδέονται με το κομμουνιστικό επαναστατικό υποκείμενο, την ενότητα της εργατικής τάξης, την ανασυγκρότησή της, την υπόθεση της χειραφέτησης της κοινωνίας από τα δεσμά του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής προοπτικής.
Θα ήταν πολύ υπερφίαλο και ακραία υποκειμενικό να ισχυριστούμε ότι με την προώθηση της πρότασης και με την όποια αποκρυστάλλωσή της σήμερα δίνουμε απαντήσεις σε τέτοιας κλίμακας απαιτήσεις. Το λιγότερο όμως που μπορούμε να κάνουμε είναι, με την προώθηση της πρότασής μας, όσο θα ευνοούμε τη συνεργασία και την κοινή δράση άλλο τόσο θα επιδιώκουμε να ανέβει το επίπεδο της αντιπαράθεσης και της γόνιμης κριτικής μέσα στο κίνημα και σε σχέση με το κίνημα. Μια αντιπαράθεση που δεν θα αντιστρατεύεται την ενότητα, αλλά θα την υπηρετεί μέσα απ' τη σωστή σχέση ενότητας και πάλης. Ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε την πληθώρα ιδεολογικών και πολιτικών ρευμάτων που έστω καλυμμένα και στο όνομα του αντιοργανωτισμού και της απολιτικής επιδιώκουν την πλαγιοκόπηση τμημάτων ιδιαίτερα της νεολαίας.
Μέσα λοιπόν από την πρότασή μας αυτή θέλουμε να διαμορφωθούν άλλοι όροι και διευρυμένες βάσεις ώστε σε μια πορεία να γίνει εφικτή μια ουσιαστική ιδεολογική-πολιτική κομμουνιστική αντεπίθεση και με στόχο την ενίσχυση της κομμουνιστικής τάσης στο κίνημα και της κομμουνιστικής προοπτικής στην κοινωνία.
Εν τω μεταξύ, όπως φαίνεται από το προτεινόμενο πολιτικό πλαίσιο στόχων και εκτιμήσεων, η πρότασή μας θέλει να ταράξει τα νερά, να προκαλέσει συζήτηση, να βγάλει συμφωνίες και να ανοίξει μπροστά στο κίνημα και στο λαό τις συνθέσεις, τις διαφορές, τις ανεπάρκειες. Συνεπώς, σαν όρο έχει να προωθείται μέσα από ανοιχτές διαδικασίες, φανερές συμφωνίες και διάφανες διαφωνίες.
Είμαστε σίγουροι ότι η πρότασή μας έχει αποδέκτες. Είμαστε βέβαιοι ότι θα διαμορφώνει δυναμική στο βαθμό που θα αρχίσει να υλοποιείται κεντρικά και επιμέρους. Όπως είπαμε, είμαστε βέβαιοι ότι επίκεινται εξελίξεις και ανατροπές. Τα σημερινά αριστερά μορφώματα κουβαλούν πολλές αντιφάσεις και μπόλικη ηττοπάθεια. Η πρότασή μας είναι ένας δρόμος και για να δοκιμαστεί και να ανατραπεί αυτή η ηττοπάθεια. Γι' αυτό και μένει ανοιχτή και φιλόξενη ώστε να υποδέχεται και νέες ζωντανές δυνάμεις που θα διαμορφώνει το κίνημα και θα ξεπετάει στο προσκήνιο η ταξική πάλη.
Έγινε, νομίζουμε, κατανοητό ότι οι καιροί μάς πιέζουν. Αυτό στ' αφτιά κάποιων αγωνιστών θα μπορούσε να εκληφθεί ως δήλωση αδυναμίας. Εμείς δεν συμφωνούμε μ' αυτή την ερμηνεία. Όπως εμείς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, το να αναγνωρίζουμε την πίεση σημαίνει ότι παίρνουμε τις απαραίτητες πρωτοβουλίες ώστε να την αντιμετωπίσουμε και να δυναμώσουμε απέναντί της.
Οι κύριες πιέσεις που αναμένονται να ενταθούν πάνω στους αγωνιστές, τους επαναστάτες, τους κομμουνιστές είναι αυτές που θα ασκήσει το σύστημα στον παροξυσμό που βρίσκεται. Οι πιέσεις θα έρθουν κυρίως μέσα από την όξυνση της ταξικής πάλης. Μοναδικό “καταφύγιο” ή “αντίδοτο” είναι η σύνδεση με τις μάζες και η εμπιστοσύνη ότι η ταξική πάλη όσο οξύνεται θα αδυνατίζει το σημερινό σύστημα, θα το κλονίζει και θα βάζει τους όρους για την αντίστροφη πορεία.
Οι λαϊκές μάζες θα είναι τελικά οι κριτές όσο κι αν σήμερα βρίσκονται σε θέση άμυνας, όσο και αν αυτό διαρκέσει. Οι μάζες θα κρίνουν ποιες απόψεις, ποιες πρακτικές, ποιες ιδεολογίες, ποιες συμπεριφορές είναι αυτές που υπηρετούν τη λαϊκή υπόθεση και αυτές θα τις εμπνεύσουν, θα τις ανοίξουν προοπτικές στο τώρα, στο σήμερα, στο άμεσο μέλλον.
Ας προετοιμαστούμε μπροστά στις τραγωδίες που απειλούν λαούς και χώρες, μεταξύ αυτών και εμάς. Για να προετοιμαστούμε όμως πρέπει να αναγνώσουμε σωστά τις συνθήκες, τα δεδομένα, τους ταξικούς αντιπάλους και τους ταξικούς συσχετισμούς. Η “νέα” κυβέρνηση, που επιβλήθηκε ας πούμε κατ' επίφαση της συνταγματικής τάξης και στα όρια της εκτροπής, είναι μια φιλόδοξη προσπάθεια του συστήματος που δεν ξεκίνησε χτες και ούτε θα εξαντληθεί αύριο. Είναι μια απόπειρα του συστήματος, συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις του να κάνει πιο αποτελεσματικά και με λιγότερες αντιδράσεις τη βρόμικη δουλειά που άφησε ημιτελή η κυβέρνηση Παπανδρέου. Είναι όμως και ένα κυβερνητικό σχήμα που θ' αρχίσει να δοκιμάζεται χωρίς καθόλου ανοχή από την κοινωνία, όσο και αν σήμερα φαντάζει αιφνιδιασμένη και αμήχανη μετά τις μεγάλες εκρήξεις των μηνών που πέρασαν και οδήγησαν εδώ που οδήγησαν. Μια κυβέρνηση που, όταν οι λαϊκές αντιδράσεις μπροστά στα άγρια και βάρβαρα μέτρα που ψηφίστηκαν, που άρχισαν να υλοποιούνται και που δεν θα έχουν τελειωμό ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της αντίστασης, δεν θα έχει καθόλου καλό τέλος. Και που, αντί να προετοιμάσει το έδαφος για σταθερότερες πολιτικές λύσεις, θα γίνει ο πυροδότης εκρήξεων, ανακατατάξεων και ανατροπών που θα διευρύνουν την αστάθεια του συστήματος. Στο κάτω κάτω, και μόνο οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί μπορούν να τινάξουν στον αέρα τη σημερινή κυβέρνηση που ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί.
Χρέος όλων μας λοιπόν είναι να πάρουμε τις ευθύνες μας και τις πρωτοβουλίες ώστε μαζί με την προώθηση της πρότασης, μαζί με όσους συμφωνούν μ' αυτήν, να πάρουμε και τις πρωτοβουλίες για διεύρυνση του μετώπου πάλης όχι μόνο ενάντια στα χαράτσια, όχι μόνο ενάντια στις εφεδρείες, την ιδιωτικοποίηση, την ανεργία, όχι μόνο ενάντια στην κρατική καταστολή αλλά και κόντρα σ' αυτό το αντιδραστικό κυβερνητικό μέτωπο και στα όσα θέλει να παγιώσει. Μόνο εφόσον ο λαός μας βρεθεί μαζικά ξεσηκωμένος να αντιδράει στα φανερά και κρυφά σχέδια του ιμπεριαλισμού και του σάπιου εξαρτημένου ντόπιου καθεστώτος μπορεί να αποφύγει τα χειρότερα. Τα πολύ χειρότερα, δηλαδή, που προμηνύει το βάθεμα της κρίσης στην Ευρώπη και το αδιέξοδο κουβάρι στο οποίο έχουν εμπλακεί οι ιμπεριαλιστές ανταγωνιζόμενοι για τα μερτικά τους στον πλανήτη. Τα διλήμματα που μας θέτουν είναι του τύπου “μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα” όσο οι συσχετισμοί παραμένουν στο πλαίσιο αυτό και οι λαοί στο περιθώριο.
Η πορεία του λαού προς την εξαθλίωση, την πείνα, την ανέχεια, τη δυστυχία δεν θα ανακοπεί από το νόμισμα που θα επιλεγεί. Θα επιταχυνθεί από τους σχεδιασμούς των ισχυρών για να ελέγξουν την κρίση τους. Θα εξαρτηθεί από το αν ο λαός μαζί με τους αγωνιστές και τους επαναστάτες επιλέξει τον δύσκολο αλλά επί της ουσίας μοναδικό δρόμο που τον βγάζει από το καπιταλιστικό αδιέξοδο, από το ιμπεριαλιστικό σφαγείο. Το δρόμο της προετοιμασίας των όρων για το διώξιμο των ιμπεριαλιστών από τη χώρα και την περιοχή, για να γίνει ο λαός κυρίαρχος στον τόπο του με την εργατική τάξη στο τιμόνι της αναζήτησης και εμπέδωσης μιας καινούριας σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Συντροφοι, συναγωνιστές, φίλοι
Γνωρίζουμε ότι η υπόθεση της προώθησης και αποκρυστάλλωσης της πρότασης δεν θα είναι μια γρήγορη και εύκολη διαδικασία. Εχει να υπερνικήσει εμπόδια και αρνητικά προηγούμενα. Εχει να αφομοιώσει δημιουργικά διαφορετικές προσεγγίσεις και προτεραιότητες που έχουν καταγραφεί και έχουν δημιουργήσει δεδομένα στο κίνημα. Αυτή την υπόθεση, λοιπόν, αν την αναλαμβάνουμε είναι όχι τόσο γιατί το έδαφος είναι στρωμένο από πριν, αλλά γιατί κυρίως πρέπει και το επιβάλλουν οι συνθήκες. Συνεπώς χρειάζεται και ωριμότητα και ψυχραιμία και υπομονή. Χρειάζεται επιμονή στην ανάδειξη των σημείων συμφωνίας και διαμόρφωσης όρων και πεδίου να αντιμετωπίζονται και να αναδεικνύονται οι διαφορές. Θα χρειαστεί συντονισμένη προσπάθεια αλλά και γείωση με την ταξική πάλη για να υπερνικηθούν οι αγκυλώσεις, οι υποκειμενισμοί, οι μικροκομματισμοί. Θα υποστηρίξουμε και θα επιμείνουμε στην πρότασή μας με την προϋπόθεση ότι αυτό που θα διαμορφώσουμε ως πολιτικό αποτέλεσμα και αποκρυστάλλωμα να πετύχει την αναβάθμιση της αγωνιστικής, αντιρεφορμιστικής και πραγματικά αριστερής γραμμής στο κίνημα.
Είμαστε αισιόδοξοι!