Η χώρα μετατρέπεται σε νεο-αποικία του ιμπεριαλισμού. Τα πιο εκβιαστικά διλήμματα μπαίνουν στον λαό για να αποδεχθεί τη σκλαβιά, να σκύψει το κεφάλι και να πειθαρχήσει, να αποδεχθεί τον χαμό του. Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι, με συνόδους, συμφωνίες, αλλά κυρίως με κινήσεις παρασκηνίου, ερίζουν για το ποιος θα κατασπαράξει την Ελλάδα. Και η ελληνική αστική τάξη, στην προσπάθεια να σώσει τον εαυτό της, έχει απύθμενο θράσος απέναντι στους εργαζόμενους και επικίνδυνη δουλικότητα απέναντι στους ιμπεριαλιστές.
Σε μια εποχή που κάθε απόφαση που παίρνεται στο πολιτικό σκηνικό ελέγχεται απ' έξω, ακόμα και αν αυτή αφορά τον ανοιχτό εκβιασμό του λαού με το δημοψήφισμα – πόσο εύκολα άραγε δεν πάει η σκέψη στο δημοψήφισμα της Χούντας; Όπου ο Βενιζέλος δηλώνει ότι τα λεφτά μας φτάνουν μέχρι τον Γενάρη, με την προϋπόθεση ότι δεν θα υπάρξουν απεργίες και καταλήψεις. Όταν οι αλλαγές Μπεγλίτη στην ηγεσία του στρατού είναι μία ξεκάθαρη υπενθύμιση του παραδοσιακού αμερικάνικου ελέγχου της χώρας, προς κάθε κατεύθυνση, θυμίζοντας μέρες του '60. Τη στιγμή που ο γαλλογερμανικός άξονας ασκεί τους πιο ανοιχτούς εκβιασμούς στον λαό και απαιτεί υπογραφές υποτέλειας. Και η ελληνική αστική τάξη έχει μετατρέψει με την ανιστόρητη στάση της τη χώρα σε κατοικίδιο του πιο μισητού κράτους στη Μέση Ανατολή, του Ισραήλ, ποντάροντας εκεί τις τύχες στον ανταγωνισμό με τους Τούρκους. Για τα κοιτάσματα της Μεσογείου και όχι μόνο, σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι που η νέα γενιά μπορεί να κληθεί να το πληρώσει με το αίμα της. Θυμίζοντας μέρες του Πολέμου των 6 Ημερών και πόσο νοιάζονται τα αφεντικά για τους υποτελείς τους – βλέπε εισβολή στην Κύπρο το ΄74.
Και όλα αυτά κορυφώνονται με τη νέα κυβέρνηση των μη εκλεγμένων μαριονετών που θα φέρουν την «εθνική συναίνεση» στη σφαγή του λαού. Που θα ρίξουν κι άλλο το μεροκάματο, θα απολύσουν κι άλλους εργαζομένους, θα καταργήσουν τον κατώτατο μισθό. Θα κλείσουν και άλλα νοσοκομεία και άλλα σχολεία και άλλα πανεπιστήμια. Θα κόψουν με αποφασιστικότητα και χωρίς να υπολογίζουν το πολιτικό κόστος το ρεύμα από τον φτωχό. Θα χρησιμοποιήσουν την ανεργία σαν μοχλό πίεσης για να γίνει η Ελλάδα σκλαβοπάζαρο των ιμπεριαλισμών, «ανταγωνιστική» για επενδύσεις πολυεθνικών. Θα ξεπουλήσουν ό,τι απέμεινε από τον πλούτο του λαού, θα βάλουν τα χρήματα κατευθείαν στις τράπεζες της Δύσης, για να έρθουν τα ξένα μονοπώλια να μας πουλήσουν το ρεύμα και το νερό μας. Και φυσικά, αν χρειαστεί, θα παρακάμψουν το ίδιο τους το σύνταγμα, θα καταργήσουν τμήμα της αστικής δημοκρατίας και θα κηρύξουν κατάσταση έκτακτης ανάγκης για να εξασφαλίσουν τη σωτηρία της πατρίδας από την καταστροφή. Και όταν αυτοί μιλούν για «πατρίδα», εννοούν τα κέρδη του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.
Και όταν μιλάμε εμείς για πατρίδα, μιλάμε για τα δικαιώματα του λαού.
Την ίδια στιγμή, η ρεφορμιστική Αριστερά, σε κάθε της απόχρωση, όπως και τότε, αντί να ετοιμάσει τον λαό γι’ αυτό που έρχεται, ζητάει «εκλογές», να «πέσει η κυβέρνηση», να «δείξει ο λαός τη δύναμή του στις κάλπες», να γίνει «αριστερή κυβέρνηση», να «διαγραφεί το χρέος» και κάθε λογής παραμύθια. Την ίδια στιγμή που δεν αναγνωρίζει ούτε την εξάρτηση ούτε τον ιμπεριαλισμό ούτε την ανάγκη να τεθεί το ζήτημα της ανεξαρτησίας από τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς. Εφευρίσκοντας κάθε τόσο και ένα καινούργιο κόλπο, μια καινούργια «μητέρα των μαχών» για να ξεφύγει από τα πραγματικά προβλήματα. Θυμίζοντας τη στάση της επίσημης Αριστεράς που δεν προετοίμασε τον λαό γι' αυτό που ερχόταν. Που πήγε κόντρα στην κατάληψη του Πολυτεχνείου. Που είπε το «Έξω το ΝΑΤΟ» αριστερισμό.
Ναι, το άρωμα της Επταετίας είναι εδώ, με άλλους τρόπους, με άλλα μέσα, αλλά με την ίδια στόχευση. Γιατί η Χούντα τελείωσε το '74, την τελείωσε το Πολυτεχνείο, αλλά η εξάρτηση και η υποδούλωση παρέμεινε. Γιατί αυτό το οποίο ζήτησε ο κόσμος τότε, την Ανεξάρτητη και τη Λαϊκή Ελλάδα με τους εργαζόμενους αφεντικά στον τόπο τους, δεν ήρθε. Γιατί η εξέγερση και τα συνθήματά της, οι νεκροί του '73, του '80 και του '85, δεν έχουν δικαιωθεί. Γιατί το Ψωμί, η Παιδεία, η Ανεξαρτησία είναι ακόμα ζητήματα πάλης.
Δεν μυρίζει όμως μόνο Χούντα. Μυρίζει, κάθε φορά που ο λαός βγαίνει και πλημυρίζει την Αθήνα και κάθε πόλη της Ελλάδας, γαρύφαλλο. Γιατί αυτός ο λαός ο χιλιοπροδομένος δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι. Γιατί ο τρόμος του συστήματος της υποδούλωσης και την υποτέλειας απέναντι στον λαό δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί. Γιατί το λαϊκό κίνημα μπορεί να είναι αδύνατο, αλλά διδάσκεται και δυναμώνει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Στη δουλειά, στο σχολείο, στη σχολή, στη γειτονιά, μέχρι και στο γήπεδο. Θα δικαιωθούν εκείνοι οι απλοί άνθρωποι, που κόντρα στο τι είναι «λογικό», αναγνωρίζοντας τους εχθρούς και τους ψεύτικους φίλους, σπάζοντας τους φαινομενικά αποπνικτικούς συσχετισμούς, βάδισαν εμπρός.
Στις 17 του Νοέμβρη τιμούμε τη μέρα όπως της πρέπει: συνεχίσουμε αυτό που δεν έχουμε σταματήσει! Σηκώνουμε το κεφάλι. Φωνάζουμε Έξω οι ιμπεριαλιστές και οι υποτακτικοί τους, φωνάζουμε Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, φωνάζουμε Ανεξαρτησία. Φωνάζουμε Έξω οι βάσεις, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, η τρόικα. Διαδηλώνουμε μαζικά, δημιουργούμε τα δικά μας Πολυτεχνεία. Τα αιτήματα του Νοέμβρη μπορεί να μένουν ακόμα αδικαίωτα. Αλλά ο αγώνας του Πολυτεχνείου θα δικαιωθεί σύντομα. Όταν το οργισμένο ποτάμι του λαού θα φωνάξει τα συνθήματά του!
