Εισήγηση
Σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι
Σας καλωσορίζουμε στην κεντρική εκδήλωση του ΚΚΕ(μ-λ) που έχει σαν βασικό της θέμα την πολιτική πρόταση συντονισμού και κοινής δράσης που έχει δημοσιοποιήσει εδώ και ένα διάστημα η οργάνωσή μας. Καλωσορίζουμε επίσης τους συντρόφους από τις άλλες οργανώσεις και τους αγωνιστές των διαφόρων σχημάτων και πρωτοβουλιών στους οποίους πρώτα απευθυνθήκαμε και καλέσαμε να συμβάλουν με τη δική τους γνώμη και εμπειρία στη διαμόρφωση και κυρίως στην υλοποίηση μιας τέτοιας πρότασης.
Γιατί λοιπόν ξαναβγαίνουμε σήμερα στο προσκήνιο με μια πρόταση κεντρικού συντονισμού; Τι άλλαξε; Τι έχει μεσολαβήσει;
Κατά πρώτον, οι συνθήκες και τα δεδομένα της άγριας επίθεσης. Τα πράγματα έχουν σκληρύνει πολύ, η αφύπνιση των λαών και η εμφάνισή τους στο προσκήνιο είναι ολοφάνερη, ο πολιτικός χρόνος τρέχει πολύ πιο γρήγορα, οι αντιστάσεις πληθαίνουν, ανατροπές και εξελίξεις αναμένονται όχι μόνο στο πλαίσιο του συστήματος, αλλά και στο πλαίσιο αυτού του όλου μορφώματος που ονομάζεται Αριστερά «μας».
Διευρυμένα τμήματα λαού αναζητούν διεξόδους και απαντήσεις έξω από τα όρια του συστήματος και δεν τρομοκρατούνται τόσο εύκολα από τους αντιδραστικούς εκβιασμούς για μονόδρομους.
Πέραν όμως των αντικειμενικών δεδομένων που έτσι ή αλλιώς εδώ και δεκαετίες πιέζουν προς την κοινή δράση και τη συνεργασία, ας μην υποτιμούμε και το ότι καταλήγουμε σ’ αυτή την πρόταση γιατί και εμείς αισθανόμαστε πιο έτοιμοι, πιο αποφασισμένοι, πιο έμπειροι. Εχουμε επίσης την εκτίμηση ότι η όλη μας παρουσία και παρέμβαση στο κίνημα για δεκαετίες έχει διαμορφώσει ένα έδαφος για να πατήσουμε και να δούμε πιο ψηλά και πιο μπροστά. Μπορούμε και θέλουμε να υπηρετήσουμε τις ανάγκες του κινήματος και μέσα από τη συμμετοχή μας και τη στήριξη σε μετωπικά εγχειρήματα κοινής δράσης και συντονισμού.
Οι κινήσεις μας, οι δράσεις μας οφείλουν να ζωογονούνται, να εμπνέονται από την ανάπτυξη του κινήματος και την όξυνση της ταξικής πάλης. Να πάψουν οι εκλογικές καταμετρήσεις να είναι το μοναδικό κριτήριο για το αν βαδίζουμε σωστά ή λάθος. Ας διδαχτούμε ότι όποτε βάζαμε το οργανωτικό μπροστά από την πολιτική και τις εντυπώσεις πάνω από την ουσία στο με ποιους και γιατί συνεργαζόμαστε, το κάρο βγήκε απ’ το δρόμο.
Ας διδαχτούμε ότι ο δρόμος για τους αγωνιστές και τους κομμουνιστές που βγαίνουν από ήττα δεν είναι καθόλου εύκολος, ιδιαίτερα αν επιδιώκουν να απογαλακτιστούν από το ρεβιζιονισμό, να πετάξουν έστω αργά αλλά σταθερά από πάνω τους όλες τις συνέπειες της ήττας, να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους, με το παρελθόν τους, κρατώντας τα επαναστατικά χαρακτηριστικά και πετώντας τα αντιδραστικά, τα αστικά, τα ρεβιζιονιστικά.
Το ΚΚΕ(μ-λ), ιδιαίτερα μετά το ΄85, πασχίζει να μετατραπεί από μέρος του προβλήματος σε μέρος της λύσης. Πασχίζει να διδαχτεί από τις πρόσφατες δικές του εμπειρίες, απ’ την εμπειρία του κομμουνιστικού κινήματος και του μ-λ κινήματος και έχει καταφέρει αρκετά, αλλά ο δρόμος και ο δικός του και των άλλων κομμουνιστών είναι μακρύς. Ωστόσο, με τα εφόδια που αποκτά προγραμματίζει τις κινήσεις του και τις πρωτοβουλίες. Και μία απ’ αυτές είναι η πρόταση που απευθύνει. Είμαστε όμως έτοιμοι για βήματα προς τα μπρος προσεκτικά και όχι για νέα άλματα και απερίσκεπτες αποφάσεις. Και αυτό γιατί δεν έχουν ανατραπεί τα συνολικά δεδομένα του κινήματος και των συσχετισμών, ούτε η Αριστερά «μας», παρά τις δικές μας προσπάθειες αλλά και άλλων, έχει κατορθώσει να αποβάλει από πάνω της όλα τα χρόνια χαρακτηριστικά της που την έχουν μεταλλάξει από όπλο του λαού σε ένα ιδιόμορφο συμπλήρωμα του καθεστώτος. Υπ’ αυτό το πρίσμα, η πρότασή μας φιλοδοξεί να συνενώσει δυνάμεις, συλλογικότητες, σήματα, αγωνιστές που έχουν βγάλει καταρχήν παρόμοια συμπεράσματα με μας για τα χαρακτηριστικά και την πολιτική των υπαρκτών σήμερα αριστερών πολιτικών σχηματισμών, «ενωτικών» και μη. Που έχουν τουλάχιστον επιφυλάξεις, αντιρρήσεις, αποστάσεις, αλλά δεν μπορούν να τις πάνε πιο πέρα με έναν εποικοδομητικό τρόπο γιατί «δεν υπάρχει κάτι άλλο».
Υπάρχει όμως και ένα άλλο ερώτημα. Γιατί απευθύνουμε ένα τέτοιο ιδιαίτερο προσκλητήριο συνεργασίας ενώ υπάρχουν τόσες «λύσεις» και τόσες «επιλογές»; Μα, πολύ απλά, γιατί αυτό που παρουσιάζεται σαν «κυρίαρχη» και πρόσφατα «ανακάμπτουσα» Αριστερά δεν υπηρετεί τις πολιτικές αναγκαιότητες και προτεραιότητες που κατά τη γνώμη μας θα έπρεπε να τίθενται για το κίνημα, για την ταξική πάλη. Και οι δύο τάσεις της «κυρίαρχης» Αριστεράς, και για παρόμοιους λόγους αλλά και για τους ιδιαίτερους της καθεμιάς αποδείχτηκαν πολύ λίγες για να εκφράσουν, να οργανώσουν, να στηρίξουν, να ευνοήσουν την αντίσταση του λαού στην άγρια επίθεση.
Ενώ ο λαός σταδιακά, με την οργή και την αγανάκτησή του, έδωσε πολλές ευκαιρίες σ’ αυτή την Αριστερά, εκείνη ούτε μπόρεσε αλλά και ούτε ήθελε να τις αξιοποιήσει και να δώσει προοπτική νίκης. Είναι η κύρια υπεύθυνη που μέχρι στιγμής ο λαός δεν έχει πετύχει νίκες και δεν έχει κατορθώσει να προκαλέσει ρήγματα στην επίθεση. Για να μην αναφερθούμε σε περιπτώσεις που έπαιξε το ρόλο του πυροσβέστη γιατί τρόμαξε μπροστά στη λαϊκή οργή και αγανάκτηση.
Την πρότασή μας λοιπόν την αντιλαμβανόμαστε σαν ένα προσκλητήριο αγώνα και κοινής δράσης προς όλες τις δυνάμεις που θέλουν να συνδιαμορφώσουν μαζί με το λαό ένα πολιτικο-κοινωνικό σημείο αναφοράς για εκείνα τα λαϊκά στρώματα που θέλουν και που δεν έχουν άλλο δρόμο παρά να αντισταθούν στην επίθεση και στην προοπτική να την ανατρέψουν.
Βέβαια, ένα τέτοιο σημείο αναφοράς, ακόμα και αν ευοδωθεί στις συνθήκες τού σήμερα, θα απέχει πολύ από το να είναι ένα ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ που χρειάζεται ο λαός για να αποκτήσει πραγματική εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και να πάρει την υπόθεση στα χέρια του. Ωστόσο θα είναι μια συμβολή προς αυτή την κατεύθυνση.
1) Μέσα από την προσπάθεια που θα κάνει για να αναβαθμιστεί μέσα στο κίνημα η αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Μέσα από τις προσπάθειες στους εργαζόμενους και τη νεολαία να δώσει στην πάλη για ανεξαρτησία, στην πάλη ενάντια στην εξάρτηση, το ουσιαστικό ταξικό κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο. Τέτοιο που να ανταποκρίνεται στην ανάγκη ενός λαού να γίνει αφέντης στη χώρα του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η πρότασή μας φιλοδοξεί να συσπειρώσει δυνάμεις που μέσα από πρωτοβουλίες στο κίνημα και στο λαό θα αντιπαρατεθούν στις κυρίαρχες απόψεις μέσα στην Αριστερά «μας». Απόψεις που μέσα από τη δήθεν πάλη για «άλλη Ευρώπη» ή μέσα από την προοπτική της «λαϊκής εξουσίας» ουσιαστικά αποδέχονται τους όρους και τις σχέσεις εξάρτησης και υποδούλωσης της χώρας. Απόψεις που στην «καλύτερη» περίπτωση «παλεύουν» για αλλαγή προστάτη.
Με την πρότασή μας θέλουμε να δώσουμε πνοή και ζωντάνια σε αντιπολεμικές πρωτοβουλίες, σε πρωτοβουλίες ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, πρωτοβουλίες που θα αγκαλιάζουν λαϊκά στρώματα, που θα στέλνουν μήνυμα αντίστασης και αγώνα και που θα στρέφονται ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς οικονομικούς, στρατιωτικούς, πολιτικούς συνασπισμούς που ακούνε στο όνομα ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΔΝΤ και ό,τι άλλο «θεσμικό» ή εξωθεσμικό εφεύρημα έχουν σκαρώσει οι ιμπεριαλιστές προκειμένου να υποδουλώνουν λαούς και χώρες, να προωθούν τη μοιρασιά των αγορών και των σφαιρών επιρροής.
2) Ταυτόχρονα η πρόταση, μέσα από τις προσπάθειες που θα γίνουν, θέλει να συμβάλει στη δημιουργία ενός μόνιμου, μαχητικού, συνεκτικού και συντονισμένου κινήματος αντίστασης στην άγρια επίθεση. Καμία από τις δυνάμεις της επίσημης Αριστεράς δεν πίστευε και δεν πιστεύει στη δυνατότητα του λαού να αντισταθεί πραγματικά, ουσιαστικά. Δεν πιστεύουν στην αντίσταση, τη θεωρούν λίγη και “ανεπαρκή”. “Προφάσεις εν αμαρτίαις”, γι' αυτό και την προσπερνούν βλέποντας “μακριά” . Μέχρι τις κάλπες δηλαδή! Τόσο μακριά! Για να μην αναλάβουν το κόστος και το τίμημα του να ευνοήσουν την αντίσταση που θα τους φέρει σε σύγκρουση με το σύστημα και τους εκφραστές του, φαντασιώνονται “αριστερές” και “μεταβατικές” κυβερνήσεις, δήθεν για να μη ματαιοπονεί ο λαός και συγκρούεται “τζάμπα”.
Στην ουσία το “μέλλον” και την “προοπτική” που υπόσχονται τα έχουν δείξει πολλές φορές και αμετακίνητα. Τόσο μέσα από τα μοντέλα εξουσίας που υπερασπίζονταν μέχρι πρόσφατα όσο και μέσα από τη θεωρία του “ειρηνικού περάσματος”.
Μόνες οι δυνάμεις του ΚΚΕ(μ-λ) ή άλλων οργανώσεων μεμονωμένα δεν επαρκούν για να επωμισθούν το βάρος της οικοδόμησης του κινήματος αντίστασης. Χρειάζεται συντονισμός και αναβάθμιση κοινών προσπαθειών μέσα στο κίνημα. Χρειάζεται να ζωντανέψουν τα απονεκρωμένα κύτταρα οργάνωσης του λαού, όσο και κυρίως να δημιουργηθούν νέες εστίες και κέντρα αυτοοργάνωσης, διευρυμένες εστίες αντίστασης πρώτα και κύρια μέσα στους εργασιακούς χώρους που στενάζουν κάτω από μια φρικώδη τρομοκρατία.
Η προσπάθεια αυτή δεν είναι απολιτική, ούτε χωρίς πολιτικούς στόχους. Θα πηγαίνει χέρι χέρι με τη συνδιαμόρφωση στόχων διεκδίκησης αιτημάτων αντίστασης και πρακτικών αλληλεγγύης που θα μπορούν να αγκαλιαστούν από τις μάζες, που θα φέρνουν την πρωτοβουλία στις μάζες.
3) Ο κόσμος αυτός γεύτηκε και θα γευτεί την πρακτική όσων χαϊδεύουν τα αυτιά των αριστερών με τα συνθήματα της “ενότητας”. Είδε τα περιορισμένα όρια των “εγχειρημάτων” των πόλων και των συνασπισμών και ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο ποσοτικό αλλά και ποιοτικό. Είδε δηλαδή ότι η κάθε ευκαιριακή συνάντηση των «πολλών», όσο και αν δίνει προσωρινή εκτόνωση, δεν επαρκεί να αντέξει στις μεγάλες πιέσεις των καιρών. Χρειάζεται και ανάλογο πολιτικό περιεχόμενο για να σταθούν μεγαλεπήβολα εγχειρήματα.
Είμαστε βέβαιοι ότι ο δρόμος για την ανασυγκρότηση, για την επαναθεμελίωση του ταξικού εργατικού κινήματος θα είναι όχι μόνο μακρύς αλλά γεμάτος μπρος-πίσω, συγκρούσεις, ανασυνθέσεις, αντιπαραθέσεις, συμφωνίες σε μια ενότητα των αντιθέτων. Οσο μας αφορά, αυτό που επιδιώκουμε με τη συμμετοχή μας και τη συμβολή μας στο γίγνεσθαι είναι αυτή η μακρά πορεία ανασύνθεσης να έχει ως τελικό επίδικο και αντικείμενο την ανασυγκρότηση της τάξης και την ανατροπή του συστήματος.
Η διαδικασία αυτή της διαμόρφωσης ενός τέτοιου πολιτικού περιεχομένου γίνεται κάτω από άσχημους όρους, γι' αυτό και αργεί. Γι' αυτό και δεν καταφέρνει πάντα κάτι το διαφορετικό, αλλά αναπαράγει συνήθειες, χούγια και κατευθύνσεις του παρελθόντος. Είναι λοιπόν οι συνθήκες ιδιαίτερα απαιτητικές και πιεστικές. Σίγουρα ζητάνε αναβάθμιση των λεγόμενων μίνιμουμ συμφωνιών, αλλά ταυτόχρονα παραμένει μακρινή η προοπτική των μάξιμουμ προγραμματικών συμφωνιών που συνδέονται με το κομμουνιστικό επαναστατικό υποκείμενο, την ενότητα της εργατικής τάξης, την ανασυγκρότησή της, την υπόθεση της χειραφέτησης της κοινωνίας από τα δεσμά του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής προοπτικής.
Θα ήταν πολύ υπερφίαλο και ακραία υποκειμενικό να ισχυριστούμε ότι με την προώθηση της πρότασης και με την όποια αποκρυστάλλωσή της σήμερα δίνουμε απαντήσεις σε τέτοιας κλίμακας απαιτήσεις. Το λιγότερο όμως που μπορούμε να κάνουμε είναι, με την προώθηση της πρότασής μας, όσο θα ευνοούμε τη συνεργασία και την κοινή δράση άλλο τόσο θα επιδιώκουμε να ανέβει το επίπεδο της αντιπαράθεσης και της γόνιμης κριτικής μέσα στο κίνημα και σε σχέση με το κίνημα. Μια αντιπαράθεση που δεν θα αντιστρατεύεται την ενότητα, αλλά θα την υπηρετεί μέσα απ' τη σωστή σχέση ενότητας και πάλης. Ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε την πληθώρα ιδεολογικών και πολιτικών ρευμάτων που έστω καλυμμένα και στο όνομα του αντιοργανωτισμού και της απολιτικής επιδιώκουν την πλαγιοκόπηση τμημάτων ιδιαίτερα της νεολαίας.
Μέσα λοιπόν από την πρότασή μας αυτή θέλουμε να διαμορφωθούν άλλοι όροι και διευρυμένες βάσεις ώστε σε μια πορεία να γίνει εφικτή μια ουσιαστική ιδεολογική-πολιτική κομμουνιστική αντεπίθεση και με στόχο την ενίσχυση της κομμουνιστικής τάσης στο κίνημα και της κομμουνιστικής προοπτικής στην κοινωνία.
Εν τω μεταξύ, όπως φαίνεται από το προτεινόμενο πολιτικό πλαίσιο στόχων και εκτιμήσεων, η πρότασή μας θέλει να ταράξει τα νερά, να προκαλέσει συζήτηση, να βγάλει συμφωνίες και να ανοίξει μπροστά στο κίνημα και στο λαό τις συνθέσεις, τις διαφορές, τις ανεπάρκειες. Συνεπώς, σαν όρο έχει να προωθείται μέσα από ανοιχτές διαδικασίες, φανερές συμφωνίες και διάφανες διαφωνίες.
Είμαστε σίγουροι ότι η πρότασή μας έχει αποδέκτες. Είμαστε βέβαιοι ότι θα διαμορφώνει δυναμική στο βαθμό που θα αρχίσει να υλοποιείται κεντρικά και επιμέρους. Όπως είπαμε, είμαστε βέβαιοι ότι επίκεινται εξελίξεις και ανατροπές. Τα σημερινά αριστερά μορφώματα κουβαλούν πολλές αντιφάσεις και μπόλικη ηττοπάθεια. Η πρότασή μας είναι ένας δρόμος και για να δοκιμαστεί και να ανατραπεί αυτή η ηττοπάθεια. Γι' αυτό και μένει ανοιχτή και φιλόξενη ώστε να υποδέχεται και νέες ζωντανές δυνάμεις που θα διαμορφώνει το κίνημα και θα ξεπετάει στο προσκήνιο η ταξική πάλη.
Έγινε, νομίζουμε, κατανοητό ότι οι καιροί μάς πιέζουν. Αυτό στ' αφτιά κάποιων αγωνιστών θα μπορούσε να εκληφθεί ως δήλωση αδυναμίας. Εμείς δεν συμφωνούμε μ' αυτή την ερμηνεία. Όπως εμείς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, το να αναγνωρίζουμε την πίεση σημαίνει ότι παίρνουμε τις απαραίτητες πρωτοβουλίες ώστε να την αντιμετωπίσουμε και να δυναμώσουμε απέναντί της.
Οι κύριες πιέσεις που αναμένονται να ενταθούν πάνω στους αγωνιστές, τους επαναστάτες, τους κομμουνιστές είναι αυτές που θα ασκήσει το σύστημα στον παροξυσμό που βρίσκεται. Οι πιέσεις θα έρθουν κυρίως μέσα από την όξυνση της ταξικής πάλης. Μοναδικό “καταφύγιο” ή “αντίδοτο” είναι η σύνδεση με τις μάζες και η εμπιστοσύνη ότι η ταξική πάλη όσο οξύνεται θα αδυνατίζει το σημερινό σύστημα, θα το κλονίζει και θα βάζει τους όρους για την αντίστροφη πορεία.
Οι λαϊκές μάζες θα είναι τελικά οι κριτές όσο κι αν σήμερα βρίσκονται σε θέση άμυνας, όσο και αν αυτό διαρκέσει. Οι μάζες θα κρίνουν ποιες απόψεις, ποιες πρακτικές, ποιες ιδεολογίες, ποιες συμπεριφορές είναι αυτές που υπηρετούν τη λαϊκή υπόθεση και αυτές θα τις εμπνεύσουν, θα τις ανοίξουν προοπτικές στο τώρα, στο σήμερα, στο άμεσο μέλλον.
Ας προετοιμαστούμε μπροστά στις τραγωδίες που απειλούν λαούς και χώρες, μεταξύ αυτών και εμάς. Για να προετοιμαστούμε όμως πρέπει να αναγνώσουμε σωστά τις συνθήκες, τα δεδομένα, τους ταξικούς αντιπάλους και τους ταξικούς συσχετισμούς. Η “νέα” κυβέρνηση, που επιβλήθηκε ας πούμε κατ' επίφαση της συνταγματικής τάξης και στα όρια της εκτροπής, είναι μια φιλόδοξη προσπάθεια του συστήματος που δεν ξεκίνησε χτες και ούτε θα εξαντληθεί αύριο. Είναι μια απόπειρα του συστήματος, συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις του να κάνει πιο αποτελεσματικά και με λιγότερες αντιδράσεις τη βρόμικη δουλειά που άφησε ημιτελή η κυβέρνηση Παπανδρέου. Είναι όμως και ένα κυβερνητικό σχήμα που θ' αρχίσει να δοκιμάζεται χωρίς καθόλου ανοχή από την κοινωνία, όσο και αν σήμερα φαντάζει αιφνιδιασμένη και αμήχανη μετά τις μεγάλες εκρήξεις των μηνών που πέρασαν και οδήγησαν εδώ που οδήγησαν. Μια κυβέρνηση που, όταν οι λαϊκές αντιδράσεις μπροστά στα άγρια και βάρβαρα μέτρα που ψηφίστηκαν, που άρχισαν να υλοποιούνται και που δεν θα έχουν τελειωμό ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της αντίστασης, δεν θα έχει καθόλου καλό τέλος. Και που, αντί να προετοιμάσει το έδαφος για σταθερότερες πολιτικές λύσεις, θα γίνει ο πυροδότης εκρήξεων, ανακατατάξεων και ανατροπών που θα διευρύνουν την αστάθεια του συστήματος. Στο κάτω κάτω, και μόνο οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί μπορούν να τινάξουν στον αέρα τη σημερινή κυβέρνηση που ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί.
Χρέος όλων μας λοιπόν είναι να πάρουμε τις ευθύνες μας και τις πρωτοβουλίες ώστε μαζί με την προώθηση της πρότασης, μαζί με όσους συμφωνούν μ' αυτήν, να πάρουμε και τις πρωτοβουλίες για διεύρυνση του μετώπου πάλης όχι μόνο ενάντια στα χαράτσια, όχι μόνο ενάντια στις εφεδρείες, την ιδιωτικοποίηση, την ανεργία, όχι μόνο ενάντια στην κρατική καταστολή αλλά και κόντρα σ' αυτό το αντιδραστικό κυβερνητικό μέτωπο και στα όσα θέλει να παγιώσει. Μόνο εφόσον ο λαός μας βρεθεί μαζικά ξεσηκωμένος να αντιδράει στα φανερά και κρυφά σχέδια του ιμπεριαλισμού και του σάπιου εξαρτημένου ντόπιου καθεστώτος μπορεί να αποφύγει τα χειρότερα. Τα πολύ χειρότερα, δηλαδή, που προμηνύει το βάθεμα της κρίσης στην Ευρώπη και το αδιέξοδο κουβάρι στο οποίο έχουν εμπλακεί οι ιμπεριαλιστές ανταγωνιζόμενοι για τα μερτικά τους στον πλανήτη. Τα διλήμματα που μας θέτουν είναι του τύπου “μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα” όσο οι συσχετισμοί παραμένουν στο πλαίσιο αυτό και οι λαοί στο περιθώριο.
Η πορεία του λαού προς την εξαθλίωση, την πείνα, την ανέχεια, τη δυστυχία δεν θα ανακοπεί από το νόμισμα που θα επιλεγεί. Θα επιταχυνθεί από τους σχεδιασμούς των ισχυρών για να ελέγξουν την κρίση τους. Θα εξαρτηθεί από το αν ο λαός μαζί με τους αγωνιστές και τους επαναστάτες επιλέξει τον δύσκολο αλλά επί της ουσίας μοναδικό δρόμο που τον βγάζει από το καπιταλιστικό αδιέξοδο, από το ιμπεριαλιστικό σφαγείο. Το δρόμο της προετοιμασίας των όρων για το διώξιμο των ιμπεριαλιστών από τη χώρα και την περιοχή, για να γίνει ο λαός κυρίαρχος στον τόπο του με την εργατική τάξη στο τιμόνι της αναζήτησης και εμπέδωσης μιας καινούριας σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Συντροφοι, συναγωνιστές, φίλοι
Γνωρίζουμε ότι η υπόθεση της προώθησης και αποκρυστάλλωσης της πρότασης δεν θα είναι μια γρήγορη και εύκολη διαδικασία. Εχει να υπερνικήσει εμπόδια και αρνητικά προηγούμενα. Εχει να αφομοιώσει δημιουργικά διαφορετικές προσεγγίσεις και προτεραιότητες που έχουν καταγραφεί και έχουν δημιουργήσει δεδομένα στο κίνημα. Αυτή την υπόθεση, λοιπόν, αν την αναλαμβάνουμε είναι όχι τόσο γιατί το έδαφος είναι στρωμένο από πριν, αλλά γιατί κυρίως πρέπει και το επιβάλλουν οι συνθήκες. Συνεπώς χρειάζεται και ωριμότητα και ψυχραιμία και υπομονή. Χρειάζεται επιμονή στην ανάδειξη των σημείων συμφωνίας και διαμόρφωσης όρων και πεδίου να αντιμετωπίζονται και να αναδεικνύονται οι διαφορές. Θα χρειαστεί συντονισμένη προσπάθεια αλλά και γείωση με την ταξική πάλη για να υπερνικηθούν οι αγκυλώσεις, οι υποκειμενισμοί, οι μικροκομματισμοί. Θα υποστηρίξουμε και θα επιμείνουμε στην πρότασή μας με την προϋπόθεση ότι αυτό που θα διαμορφώσουμε ως πολιτικό αποτέλεσμα και αποκρυστάλλωμα να πετύχει την αναβάθμιση της αγωνιστικής, αντιρεφορμιστικής και πραγματικά αριστερής γραμμής στο κίνημα.
Είμαστε αισιόδοξοι!
