Φαντασιώνεται ο αστικός πολιτικός κόσμος ότι «έλυσε το πρόβλημά του». Μηνύματα χαράς και αγαλλίασης αναμεταδίδονται από τα «παπαγαλάκια» των ΜΜΕ. Πρόκειται όμως για φθηνή επικοινωνιακή τακτική που δεν πείθει κανέναν. Γνωρίζουν πολύ καλά τα κόμματα της εξουσίας και οι παρατρεχάμενοί τους ότι όλα τα εκρηκτικά στοιχεία που τους ανάγκασαν να ενωθούν απέναντι στο λαό θα συνεχίσουν να βάζουν εμπόδια στα σχέδιά τους, θα απειλούν τους ίδιους και την πολιτική τους. Η κρίση του πολιτικού συστήματος θα αποδειχθεί αθεράπευτη, η καπιταλιστική κρίση θα οξύνεται διαρκώς και σε τέτοιο βαθμό που καμία «ισχυρή προσωπικότητα», καμία «ισχυρή κυβέρνηση», κανένα «μεταβατικό σχήμα» δεν θα είναι ικανό να συγκρατήσει τη λαϊκή οργή που έχει βάθος και αποκτά ολοένα και πιο πολιτικά χαρακτηριστικά. Η πρόσκαιρη «λύση της στιγμής» (παραίτηση Παπανδρέου, νέα κυβέρνηση και νέος πρωθυπουργός μνημονιακού προσανατολισμού με συμφωνία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ), σαν απάντηση στα λαϊκά ξεσπάσματα στις 19, 20 και 28 Οκτώβρη φανερώνει ήδη τα όριά της. Θυσιάζει καταρχήν το «αντιμνημονιακό» μασκάρεμα του Σαμαρά και της ΝΔ, ακυρώνοντας τα όποια «εναλλακτικά σχέδια» διακυβέρνησης είχε. Οι αστικές εφεδρείες και οι «εναλλακτικές επιλογές» περιορίζονται δραματικά, ανακυκλώνοντας και αυξάνοντας τα αδιέξοδα για το πολιτικό-οικονομικό κατεστημένο.
Γνωρίζουν οι ντόπιοι «πολιτικοί λειτουργοί» του ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ ότι το εκρηκτικό μίγμα αντιθέσεων και ανταγωνισμών μεταξύ των αρπακτικών του ιμπεριαλισμού θα συνεχίσει να καταβροχθίζει χώρες και λαούς ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή μη «ισχυρών προσωπικοτήτων και συναινετικών κυβερνήσεως». Γνωρίζουν ότι τα βάρβαρα μέτρα για το «ξεπέρασμα της κρίσης», η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, που εκτοξεύει την ανεργία, και η διάλυση των παραγωγικών σχέσεων, που υποδουλώνει τους εργαζόμενους, δεν είναι απλά ζήτημα τήρησης συμφωνιών, συμβάσεων και συνθηκών, αλλά σημαίνουν τον εξευτελισμό και την εξόντωση ανθρώπων και χωρών. Γνωρίζουν ότι οι απειλές για χρεοκοπία και πτώχευση, τα διάφορα πολιτικά παιχνίδια και ελιγμοί δεν είναι σε θέση να συγκρατήσουν τη λαϊκή οργή, να εμποδίσουν ή να περιορίσουν την ορμητική είσοδο των λαϊκών μαζών στο προσκήνιο.
Γι’ αυτό δεν έχουν καμία σημασία οι «πανηγυρισμοί» εκ μέρους του συστήματος για το νέο πρωθυπουργό και τη «μνημονιακή» συναίνεση που επιτεύχθηκε. Ή, πιο σωστά, έχουν την ίδια σημασία που είχαν οι πανηγυρισμοί για την «τεράστια εθνική επιτυχία του κουρέματος» που θα μας έσωζε τάχα από τη... χρεοκοπία και την εξάρτηση! Γιατί κι αυτή η «επιτυχία», αλλά κι αυτή η «ισχυρή προσωπικότητα» του νέου πρωθυπουργού θα κουρελιαστούν σύντομα από τα νέα λαϊκά ξεσπάσματα που θα προκύψουν.
Απέναντι λοιπόν στη μαύρη συμμαχία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, αλλά και στη ληστρική συμμορία ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ πρέπει να οικοδομήσουμε τη δικιά μας λαϊκή συμμαχία. Χωρίς εκλογικές αυταπάτες για «εθνοσωτήριους πρωθυπουργούς» ή «εθνοσωτήριες κυβερνήσεις». Με τη βεβαιότητα ότι οι ταξικοί συσχετισμοί αλλάζουν και αναδεικνύονται στους δρόμους του αγώνα, καταγράφονται στο επίπεδο της πολιτικής και οργανωτικής συγκρότησης και ωρίμανσης του λαού. Για να γίνει πραγματικά ο λαός κύριος του εαυτού του.
