Η τοποθέτηση του Μ-Λ ΚΚΕ

Εκ μέρους του Μ-Λ ΚΚΕ τοποθετήθηκε ο σ. Α. Παπαδόπουλος
Εκ μέρους του Μ-Λ ΚΚΕ χαιρετίζουμε την πολιτική εκδήλωση του ΚΚΕ(μ-λ) για την «Πρόταση Μετωπικού Συντονισμού Κοινής Δράσης Αγώνα» που γίνεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο γα το λαό και τη χώρα και ευχόμαστε αυτή η πρόταση να καρποφορήσει.
Η οικονομική κρίση που δύο χρόνια τώρα θερίζει τον λαό, μετασχηματίστηκε σε πολιτική κρίση. Κάτω από τις προσταγές και εντολές των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών συμπτύχθηκαν σε ένα μαύρο μέτωπο τα αστικά κόμματα, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, συγκροτώντας την κυβέρνηση Παπαδήμου, καθώς η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν μπορούσε μόνη της να εγγυηθεί και να περάσει τη συμφωνία της 26ης Οκτώβρη και τα βάρβαρα μέτρα που την συνοδεύουν.
Τώρα σύσσωμα τα αστικά προπαγανδιστικά επιτελεία επιδίδονται σε μια συντονισμένη επιχείρηση εξαπάτησης του λαού, εξυμνώντας τη νέα κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό της και εμφανίζοντάς τους σαν εκφραστές της «εθνικής συναίνεσης». Σκοπός τους, είναι να δώσουν προσωρινά διέξοδο στην πολιτική κρίση, να ανακόψουν και να εκτονώσουν την λαϊκή οργή και αγανάκτηση, να εφαρμόσουν απαρέγκλιτα την τελευταία υποδουλωτική συμφωνία και να περάσουν τους χαλκάδες στο λαό.
Μπροστά στα μάτια του λαού αποκαλύπτεται για άλλη μια φορά ο κυρίαρχος ρόλος των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων πάνω στη χώρα μας καθώς και ο ρόλος των ντόπιων υποτακτικών τους. Δεν είναι μόνο οι νεοαποικοκιακές συμφωνίες που αλυσοδένουν το λαό και μετασχηματίζουν την κηδεμονία σε απροσχημάτιστη ξενοκρατία, μετατρέποντας τη χώρα σε τροϊκανή μπανανία με τους διάφορους γκαουλάιτερ Ράιχενμπαχ σε ρόλο τοπικού έπαρχου-κυβερνήτη. Είναι επίσης οι απροκάλυπτες, ωμές παρεμβάσεις στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, το ανεβοκατέβασμα κυβερνήσεων από πρόθυμους εντολοδόχους και φερέφωνα, τα τελεσίγραφα και οι εντολές που διαμηνύουν προς άμεση εκτέλεση, χωρίς να αφήνουν την παραμικρή χαραμάδα στους ντόπιους υπηρέτες τους.
Η ψεύτικη ευφορία της «εθνικής συναίνεσης» που καλλιεργούν τα αστικά προπαγανδιστικά επιτελεία, ταυτόχρονα με τα τρομοκρατικά διλλήματα και τους αχαλίνωτους εκβιασμούς για να κάμψουν και να παραλύσουν τους αγώνες του λαού δεν πρόκειται να περάσουν και γρήγορα θα τη διαδεχθεί μία νέα μεγαλύτερη οργή και αγανάκτηση, καθώς θα πετιούνται χιλιάδες εργαζόμενοι στην «εργασιακή εφεδρεία» και θα προστίθενται στο ένα εκατομμύριο ανέργους, καθώς θα έρχεται το ένα φοροληστρικό χαράτσι μετά το άλλο και θα πετσοκόβονται μισθοί και συντάξεις κάθε δυο-τρεις μήνες.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η εφιαλτική πραγματικότητα που διαμορφώνεται από το εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό καπιταλιστικό σύστημα και ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια από τα βάρβαρα μέτρα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που επαυξάνονται από τη νέα κυβέρνηση Παπαδήμου, παράγει και αναπαράγει διαρκώς την τάση της λαϊκής αντίστασης και πάλης.
Έτσι στο διάστημα αυτό ξέσπασαν μεγάλες πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις για την απόκρουση της αντιδραστικής επίθεσης και την ανατροπή των αντεργατικών μέτρων της κυβέρνησης.
Ο αγώνας αυτός βέβαια είχε και έχει τις διακυμάνσεις του. Το βασικό όμως είναι πως και όταν σημειώνονταν προσωρινά μια κάμψη και υποχώρηση του κινήματος, ακολουθούσε μια ανάκαμψη και νέα άνοδος των αγωνιστικών διαθέσεων, μια πλατύτερη αφύπνιση και συμμετοχή ευρύτερων λαϊκών μαζών στους απεργιακούς αγώνες. Αυτή η τάση πρέπει να ενισχυθεί με κάθε τρόπο.
Για αυτό σταθερή μας επιδίωξη είναι στο έδαφος των μετώπων της εργατικής και λαϊκής πάλης, στα συνδικάτα και στους συλλόγους, δηλαδή μέσα στα πλαίσια του μαζικού κινήματος, να συσπειρωθούν αγωνιστικά γύρω από συγκεκριμένα αιτήματα και στόχους οι ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, προωθώντας την πολιτική της κοινής δράσης. Όμως πέρα από την άμεση απόκρουση της κυβερνητικής επίθεσης και την προσπάθεια ανατροπής των βάρβαρων μέτρων, το βασικό ζήτημα που προβάλλει είναι ακριβώς σε ποια γενική κατεύθυνση πρέπει να στραφεί η λαϊκή πάλη, ποιοι πρέπει να είναι οι ευρύτεροι στόχοι της και ποια η προοπτική της.
Στη βάση αυτών των γενικών κατευθύνσεων και στόχων μπορούν να οικοδομηθούν μέτωπα και κεντρικές πολιτικές συνεργασίες δυνάμεων και στη βάση αυτή επίσης χαράσσονται διαχωριστικές γραμμές πολιτικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στις διάφορες δυνάμεις. Η κάθε ξεχωριστή δύναμη που αναφέρεται στην Αριστερά και στο κομμουνιστικό κίνημα και μιλάμε συγκεκριμένα για το ΚΚΕ, το ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει τις δικές της απαντήσεις σε αυτά τα βασικά ερωτήματα.
Και πολύ συνοπτικά αναφερόμαστε σε κάθε μια από αυτές. Η ηγεσία τους ΚΚΕ απαντά σε όλα αυτά τα ερωτήματα με το παρακάτω γενικό σύνθημα: «Κάτω οι κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας-εκλογές-λαϊκή εξουσία».
Σε αυτό το σύνθημα συνυπάρχει η πάγια ρεβιζιονιστική πολιτική που αποτελεί άρνηση της λενινιστικής θεωρίας για το κράτος και την προλεταριακή επανάσταση, η άρνηση του επαναστατικού δρόμου και η αντικατάστασή του από τη γραμμή του κοινοβουλευτικού περάσματος, όσο και οι τροτσκιστικές αντιλήψεις ενός μικροαστικού εξεγερτισμού που ονειροβατεί και θέλει εδώ και τώρα σοσιαλισμό.
Πίσω από την ψευτόεπαναστατική δημαγωγία, την κομματική περιχαράκωση και τη σεχταριστική πρακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ στα συνδικάτα, στα μέτωπα πάλης και τις λαϊκές κινητοποιήσεις, υπάρχει η έλλειψη πίστης στη δύναμη της ενιαίας λαϊκής πάλης, η ηττοπαθής αντίληψη πως η εργατική τάξη και ο λαός δεν μπορούν να φρενάρουν την κυβερνητική επίθεση και να ανατρέψουν τα αντεργατικά μέτρα, υπάρχει η υπεκφυγή και η φυγομαχία από τις δυσκολίες ενός μακρόχρονου αγώνα.
Τα τελευταία χρόνια η ηγεσία του ΚΚΕ υιοθέτησε τις θεωρίες περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας και καταφέρεται με σφοδρότητα ενάντια σε όσους μάχονται για να σπάσουν τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, εξωραΐζοντας έτσι με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο το καθεστώς της εξάρτησης και την ξενόδουλη πολιτική της άρχουσας τάξης, υπονομεύοντας την αντιιμπεριαλιστική πάλη και καταδικάζοντας τον αγώνα του λαού μας για εθνική ανεξαρτησία.

Το πέρασμα της Ελλάδας κάτω από την άμεση κηδεμονία της ΕΕ και του ΔΝΤ με τα απανωτά Μνημόνια και Σύμφωνα υποδούλωσης έβαλε σε βαθιά δοκιμασία την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Όλος ο φιλοευρωπαϊκός θεωρητικός και πολιτικός λόγος που δεκαετίες προβάλλει ο χώρος του αποκομμουνιστικοποιημένου «ανανεωτικού» ρεφορμισμού έγινε θρύψαλα. Οι όψιμες θεωρίες τους για μια «αντινεοφιλελεύθερη» Ευρώπη, δηλαδή για το μετασχηματισμό του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού σε «Ευρώπη των εργαζομένων», προσφέρει λέει έναν απροκάλυπτο «αριστερό» εξωραϊσμό της ΕΕ και της πολιτικής των ντόπιων κυβερνήσεων και σπέρνει τις χειρότερες αυταπάτες.
Τώρα στη βάση των «προγραμματικών συγκλήσεων» και μιας σειράς πολιτικών αιτημάτων προβάλλει το στόχο της «ενότητας της Αριστεράς» για να προκύψει μέσα από τις εκλογές μια «αριστερή κυβέρνηση».
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αν και διαφορετικοί πολιτικοί χώροι, δίνουν μια κατά βάση κοινή πολιτική απάντηση, προβάλλοντας μια «εναλλακτική πρόταση» που ο πρώτος την τιτλοφορεί «προοδευτική διέξοδο από την κρίση» και ο δεύτερος «αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης».
Η πρότασή τους αυτή περιέχει μια πλατφόρμα αιτημάτων με μικρές παραλλαγές, όπως «παύση πληρωμών», «διαγραφή» ή «μερική διαγραφή» και «επαναδιαπραγμάτευση» του χρέους, «ευρωομόλογο», «εθνικοποίηση των τραπεζών», «κρατικοποιήσεις με εργατικό κοινωνικό έλεγχο», «έξοδος» ή «προσωρινή έξοδος από την ΟΝΕ και το ευρώ» και όλα αυτά συνδυασμένα πάντα με το σύνθημα : «κάτω η κυβέρνηση- εκλογές τώρα».
Στην πράξη η πρόταση αυτών των δυνάμεων, ανεξάρτητα από το περιτύλιγμα τους, δεν αποτελεί παρά μια «εναλλακτική πρόταση» αστικής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης που αναπαράγει μέτρα σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής. Άλλωστε κάποια από αυτά συζητούνται, προωθούνται και επιβάλλονται από τα κυρίαρχα ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά κράτη πάνω στο λαό και τη χώρα μας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Απέναντι σε όλους αυτούς τους βαθιά λαθεμένους προσανατολισμούς που εγκλωβίζουν τη λαϊκή πάλη σε ανώδυνα κανάλια για το σύστημα και αναπαράγουν την κρίση και τα αδιέξοδα δεκαετιών μέσα στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα, μπορούν και πρέπει οι δυνάμεις της πραγματικής Αριστεράς, όσο μικρές κι αν είναι, να αντιπαραθέσουν τη δική τους ανεξάρτητη πολιτική δράση, να προβάλλουν και να παλέψουν από κοινού το δικό τους ιδεολογικοπολιτικό προσανατολισμό για τους βασικούς στόχους του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος ανοίγοντας με συγκεκριμένο τρόπο το ζήτημα του συντονισμού, της κεντρικής πολιτικής συσπείρωσης και συνεργασίας των δυνάμεων τους, όπως και κάθε άλλης δύναμης και αγωνιστή που θέλουν να παλέψουν σε αυτήν την κατεύθυνση.
Πιστεύουμε πως οι σύντροφοι του ΚΚΕ(μ-λ) με την «Πρόταση Μετωπικού Συντονισμού Κοινής Δράσης και Αγώνα» θέλουν να συμβάλλουν στην προώθηση αυτού του σκοπού.
Στο παρελθόν, είναι αλήθεια πριν πολλά χρόνια, έγιναν προσπάθειες από τις δυνάμεις μας για μια ευρύτερη πολιτική συνεργασία, που έμεινε όμως στα μισά του δρόμου, δεν προχώρησαν και δεν είχαν τα αποτελέσματα που περιμέναμε.
Αυτό που έχει σημασία τώρα είναι να μην εγκαταλείψουμε τις προσπάθειες που έγιναν στο όνομα της αποτυχίας του παρελθόντος, να προσπαθήσουμε ξανά, αρκεί να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα και να διδαχθούμε από τα λάθη μας για να μην τα επαναλάβουμε, έτσι ώστε η νέα προσπάθεια που μπορεί να ξεκινήσει να αποδώσει καρπούς.
Το Μ-Λ ΚΚΕ σταθερά προσηλωμένο στον προσανατολισμό που έχει χαράξει είναι έτοιμο να ανταποκριθεί και να συμβάλλει με όλες του τις δυνάμεις σε μια προσπάθεια ευρύτερης πολιτικής συσπείρωσης και συνεργασίας των δυνάμεων της πραγματικής αριστεράς που μπορεί να ανοίξει μια ελπιδοφόρα προοπτική και να εκφράσει τις βαθύτερες ανάγκες και προσδοκίες χιλιάδων αγωνιστών, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο για τον αγώνα του λαού μας, για την πορεία του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας περνά τώρα μια βαθιά κρίση που οξύνεται κάθε μέρα και περισσότερο. Στη βάση αυτή οξύνονται κι όλες οι αντιθέσεις που διαπερνούν την κοινωνία και πρώτα-πρώτα η κυριότερη από αυτές. Η αντίθεση ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, Αμερικάνους και Ευρωπαίους, την ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία και τα πολιτικά τους φερέφωνα και στηρίγματα από τη μια πλευρά και το λαό από την άλλη.
Σε αυτές τις συνθήκες όπου συνασπισμένα σε ένα μαύρο κυβερνητικό μέτωπο τα αστικά κόμματα χαλκεύουν νέα δεσμά καταδικάζοντας το λαό σε αργό θάνατο, τώρα που συντελείται μια πλατιά αφύπνιση των λαϊκών μαζών και νέοι χιλιάδες εργαζόμενοι μπαίνουν στον αγώνα, το πραγματικό ζήτημα που προβάλλει δεν είναι να προσανατολιστεί ο λαός και η Αριστερά στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι και στην αναζήτηση ψευτοαριστερών κυβερνήσεων , αλλά να στραφεί σταθερά στο δρόμο του λαϊκού, εξωκοινοβουλευτικού αγώνα για να ανατραπεί η πολιτική της πείνας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης, σαν αναπόσπαστο τμήμα του γενικότερου αγώνα του λαού μας για την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για τη μεγάλη υπόθεση της Ειρήνης, της Δημοκρατίας, της Εθνικής ανεξαρτησίας και του Σοσιαλισμού.