Το δημοψήφισμα, οι μανούβρες του πολιτικού προσωπικού και τα αδιέξοδα του συστήματος

Έχει αξία να σταθούμε σε κάποια δεδομένα που διαμορφώνονται γύρω από την πολιτική κατάσταση στη χώρα και τα οποία δεν θα εκλείψουν εύκολα στην πορεία των εξελίξεων όπως και να πάνε τα πράγματα.
Το πρώτο είναι η πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης όπως αυτή διαμορφώνεται από τις εξελίξεις στη χώρα και διεθνώς. Μιλάμε πλέον για υποδούλωση της χώρας. Ουσιαστικά καταργείται η δυνατότητα της αστικής τάξης να έχει κυβέρνηση με μια σχετική αυτονομία, έστω στο επίπεδο της διαχείρισης. Να γιατί δήλωναν οι εκπρόσωποι των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών πως τέτοια σωτηρία κανείς άλλος δεν θα τη θελήσει. Εδώ έχουμε φτάσει μέσα από μια πορεία της αστικής τάξης, που για να διασφαλίσει την κυριαρχία της στον λαό και έναν ρόλο στην περιοχή και διεθνώς κινήθηκε όπως κινήθηκε χρόνια τώρα, με αποτέλεσμα με την εκδήλωση της κρίσης να δώσει τη χώρα κυριολεκτικά βορά στον ιμπεριαλισμό.
Στη βάση αυτή εξηγείται η όλη κίνηση της πολιτικής της κυβέρνησης Παπανδρέου που υπηρετώντας περισσότερο επιλογές των ΗΠΑ πόνταρε στην υποστήριξή τους για λογαριασμό συνολικά της αστικής τάξης. Όμως από τη μια τα αποτελέσματα που συσσώρευσε σε μια πορεία η βίαια η υποταγή της οικονομίας της χώρας στην ΕΕ-ευρώ (με θυσία των εργαζόμενων και πλουτισμό των ολίγων για να μη ξεχνιόμαστε) και από την άλλη ο σφοδρός ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός μπροστά στη δίνη της κρίσης, έκαναν τα πράγματα δύσκολα για την κυβέρνηση από την αρχή.
Αποδείχτηκε για την ώρα πως οι βασικές δυνάμεις του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης παρά τις αντιθέσεις τους και τα εγγενή προβλήματα του ευρώ, ωστόσο επιδιώκουν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν αυτή τους την κατάκτηση. Βασικά οι Γαλλογερμανοί, παρά τις κόντρες τους και τα ιδιαίτερα προβλήματα και επιδιώξεις τους, δείχνουν τουλάχιστον διάθεση να απαντήσουν στην κρίση της ευρωζώνης όχι εκβιαζόμενοι από τα περίστροφα και τα δημοψηφίσματα του ΓΑΠ, αλλά αντίθετα σε μια κατεύθυνση δημοσιονομικής πειθαρχίας και ουσιαστικής κατάργησης των κυβερνήσεων της περιφέρειας.
Αυτό είναι εύλογο, μια και η πανίσχυρη οικονομικά Γερμανία έχει ανάγκη το ευρώ τόσο οικονομικά αλλά κυρίως γεωπολιτικά. Μόνο που ακριβώς λόγω ισχύος μπόρεσε (και παρά τον εκβιασμό της επέμβασης στη Λιβύη) να επιβάλει μέχρι στιγμής τους όρους της. Βεβαίως το πράγμα έχει δρόμο και οι εξελίξεις στην Ιταλία και όχι μόνο το μαρτυρούν. Την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο παρά τις οδύνες, τις αναμονές και τις κάθε λογής ανατροπές δεν έχει προκύψει ακόμη πρωθυπουργός κοινής αποδοχής όπως δεσμεύτηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου για να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης.
Ο τραγέλαφος που ξεκίνησε με το δημοψήφισμα έχει να κάνει και με τους τυχοδιωκτισμούς και την ποιότητα των πολιτικών ανδρών που ηγούνται των βασικών κομμάτων, μα κυρίως είναι αποτέλεσμα του πολιτικού αδιεξόδου που βρίσκεται το πολιτικό σύστημα και η αστική τάξη της χώρας. Αδιέξοδο τόσο απέναντι στον λαό που δεν φαίνεται διατεθειμένος να ανεχτεί έτσι απλά τη συνέχιση της επίθεσης όσο και απέναντι στους ιμπεριαλιστές που οι απαιτήσεις τους δεν έχουν όρια και από την άλλη κανένας τους, ούτε οι ΗΠΑ ούτε η ΕΕ, δεν εγγυάται καμιά σωτηρία παρά τους ψευδεπίγραφους τίτλους των σχεδίων τους.
Οι εξελίξεις τούτη την ώρα τρέχουν μα τα προηγούμενα είναι προφανή.
Είναι προφανές το γεγονός πως οι εξελίξεις κινούνται και θα κινούνται σ’ ένα ασφυκτικό πλαίσιο εξάρτησης και σφοδρών ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων που καμιά αστική δύναμη (δυστυχώς, ούτε η Αριστερά στα σοβαρά) δεν τολμά να αμφισβητήσει.
Από την άλλη, ιδιαίτερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αλλά και η ΝΔ, όπως φάνηκε μετά την κωλοτούμπα του Παπανδρέου με το δημοψήφισμα, βρίσκονται σε δεινή σχέση ακόμη και με τον σκληρό πυρήνα των οπαδών τους. Η μόνιμη πολιτική αστάθεια, μετά τη μαζική αποχή από τις δημοτικές εκλογές πέρυσι, μετατρέπεται πλέον σε βαθιά πολιτική κρίση όλων των κομμάτων και συνολικά του πολιτικού συστήματος. Όταν θα κυκλοφορεί η εφημερίδα κατά πάσα πιθανότητα θα έχει οριστεί μια κάποια κυβέρνηση με βάση τους εκβιασμούς των ιμπεριαλιστών για να διαχειριστεί μια σειρά αδιέξοδα. Ενώ δεν είναι απίθανο η λεγόμενη σωτηρία της 26ης Οκτώβρη να έχει ήδη εκλείψει με βάση και τις συνολικότερες εξελίξεις στην ευρωζώνη (Ιταλία και όχι μόνο). Όμως το σίγουρο είναι ότι όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα, ας μην περιμένουμε επιστροφή σε καταστάσεις ήσυχες και σχετικά ομαλές. Και αυτό χωρίς καν να λογαριάζουμε τον λαϊκό ξεσηκωμό που μόνο προσωρινά μπορεί να καθυστερήσει ή να αποπροσανατολιστεί από τους εκβιασμούς των ιμπεριαλιστών ή τις κωλοτούμπες και τις μανούβρες του πολιτικού προσωπικού. Ακόμη λοιπόν και αν όλα πάνε καλά, όπως θα ήθελαν τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, αν βρεθεί κυβέρνηση και δοθεί η περιβόητη έκτη δόση, και αν δεν υπάρξει άμεσα άτακτη χρεοκοπία και συνεχίσουμε στον δρόμο της τακτικής και ελεγχόμενης, τίποτα δεν προμηνύει καμιά ηρεμία και σε κανένα επίπεδο.
Από αυτή την άποψη είναι ανοικτοί και οι κάθε λογής κίνδυνοι για τον λαό, αλλά και η δυνατότητα του λαού να παρέμβει ακόμη πιο καταλυτικά στις εξελίξεις στην πορεία και να βγει αποφασιστικά ο λαϊκός παράγοντας στο προσκήνιο.
Ως προς τους κινδύνους ενδεικτική είναι η σουλτανική κίνηση, όπως χαρακτηρίστηκε από απόστρατο στρατηγό, του ΓΑΠ να αλλάξει όλα τα κορυφαία στελέχη των ενόπλων δυνάμεων την ώρα που κατέρρεε η κυβέρνησή του. Απέδειξε ο ΓΑΠ ότι ούτε τρελός είναι, όπως λέει ο Σαρκοζί και πολλοί άλλοι, ούτε έχει σκοπό να εγκαταλείψει εύκολα ούτε κινείται χωρίς πλάτες. Ούτε βέβαια μας βοηθάνε εκτιμήσεις που δεν μπορούν να επαληθευτούν, ότι εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία.
Ακόμη και αν κάποιοι από τις ΗΠΑ, όπως λέει το «Ποντίκι» και άλλοι, του υποδείξανε, π.χ., την κίνηση του δημοψηφίσματος, είναι δύσκολο να φανταστούμε πως αυτοί ήταν οι εκφραστές της κεντρικής πολιτικής της υπερδύναμης.
Γιατί, εντάξει, οι ΗΠΑ θέλουν να βάλουν προβλήματα στην ευρωζώνη, θέλουν όμως να τη διαλύσουν τελείως; Και ύστερα, ποιος διασφάλιζε από την αρχή ότι ο ΓΑΠ θα έβγαινε στο τέλος έως και κερδισμένος παρά την ελεεινή κωλοτούμπα που τον ανάγκασαν να κάνει οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές; Ποιος, εκτός ίσως από τον ίδιο τον ΓΑΠ, δεν μπορούσε να υπολογίσει πως η ανοησία, όπως του καταλογίζεται πλέον και από τους στενούς του συνεργάτες, του δημοψηφίσματος σε μια απόφαση για τη σωτηρία της ευρωζώνης δεν θα ξεσήκωνε την οργή τους; Μας είναι πιο λογικό να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως ο ΓΑΠ νιώθοντας την ασφυξία από τη λαϊκή οργή πολύ πιο έντονα απ’ ό,τι τον Μάη, κινήθηκε τυχοδιωκτικά επιδιώκοντας στη χειρότερη περίπτωση ηρωική έξοδο. Σίγουρα υπολόγιζε σε κάποιες πλάτες, σίγουρα συνεργάζεται με φανερά και κρυφά επιτελεία επικοινωνιολόγων, ιντριγκαδόρων και κάθε λογής ανθρώπων του παρασκηνίου εντός και εκτός της χώρας.
Όμως σε τέτοιες συνθήκες απ’ όπου και αν έγιναν οι υπολογισμοί πέρα από τον ίδιο ΓΑΠ δεν θα μπορούσε να υπάρχει έλεγχος και έτσι το στοιχείο του τυχοδιωκτισμού αποδεικνύεται ότι αν δεν είναι το κυρίαρχο ωστόσο είναι σημαντικό. Και τέτοιους τυχοδιωκτισμούς είθισται να επιλέγουν ηγέτες σαν τον ΓΑΠ και γενικότερα ηγέτες αστικών τάξεων που είναι ιδιαίτερα στριμωγμένες.
Από την πλευρά μας θεωρούμε δεδομένη την αμερικανοδουλεία του ΓΑΠ, δεν μπαίνουμε όμως σε σενάρια συνωμοσιολογίας, ούτε αθωώνουμε τις επιλογές που έκανε για λογαριασμό της αστικής τάξης λόγω τρέλας. Ούτε βέβαια πολύ περισσότερο θα υποκύψουμε σε ιδεολογική τρομοκρατία που θέλει συνωμοσιολόγο όποιον τολμά να αποκαλύπτει το αντιδραστικό πλαίσιο της εξάρτησης.
Όχι, εμείς δεν περιμέναμε τα «Επίκαιρα» και τα wikileaks για να μιλήσουμε για το χαλί που έσυραν οι ΗΠΑ από τα πόδια του Καραμανλή. Μιλάμε και τώρα, όπως και τότε, με πολιτικούς όρους και αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε αποκαλύπτοντας με τόλμη και πολιτικά επιχειρήματα την ελεεινότητα και την επικινδυνότητα της ξενόδουλης αστικής τάξης. Και αυτό μπορεί να το κάνει κάθε πολιτική δύναμη, αρκεί να το θέλει και να το τολμά. Όλα τα άλλα για λαϊκές εξουσίες, σοσιαλισμούς και άλλα επαναστατικά είναι αέρας φρέσκος αν δεn μπαίνει στο στόχαστρο το σπάσιμο των δεσμών της εξάρτησης. Οι εξελίξεις είναι αποκαλυπτικές και η πάλη ενάντια στην εξάρτηση ανάγκη και για την άμεση πολιτικοποίηση του λαού για την υπεράσπιση της ζωής του κόντρα στην υποδούλωση της χώρας και για την απελευθερωτική προοπτική της πάλης του.
Όποιοι στ’ αλήθεια πιστεύουν στην επανάσταση και στη σοσιαλιστική προοπτική πρέπει σε κάθε τοποθέτησή τους να θέτουν με ουσιαστικό τρόπο στον λαό το ζήτημα της αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης της πάλης με σύμμαχο τους λαούς και όχι φυσικά λειψά και μονομερώς ενάντια μόνο στην ΕΕ ή σε μια λογική να απευθυνθούμε μαζί με την αστική τάξη στη Ρωσία ή στην Κίνα.
Ακόμη περισσότερο μέσα από μια τέτοια στόχευση μπορεί και πρέπει να σπάει η τρομοκρατία των παντοδύναμων ιμπεριαλιστών και του παντοδύναμου συστήματος που πάντα θα μπορεί να ελέγχει και να καθυποτάζει τελικά τον ξεσηκωμό των μαζών.
Σίγουρα η πάλη του λαού στη χώρα μας και των λαών διεθνώς έχει ελλείμματα, αλλά αυτά δεν απαντιούνται με απόκρυψη της πραγματικότητας ή με εκλογικές ή άλλες αυταπάτες που την παρακάμπτουν. Οι τελευταίες επισημάνσεις έχουν σημασία ιδιαίτερα σήμερα που ο λαός βγαίνει ολοένα και πιο μαζικά και αποφασιστικά στον δρόμο και αναζητεί την Αριστερά που όμως η ίδια πάει σε άλλη πλατεία ή προτείνει εκλογές.
Σήμερα λοιπόν μέσα στην αρνητικότητα των συσχετισμών και στην επικινδυνότητα των εξελίξεων αυτοί που θέλουν μπορούν να διακρίνουν δυνατότητες σοβαρής αντιιμπεριαλιστικής συγκρότησης του λαού μας. Να μη χαρίσουμε το πεδίο σε πατριδοκάπηλους, εθνικιστές της ΣΠΙΘΑ ή όποιους άλλους σωτήρες.
Απάντηση στην ιμπεριαλιστική υποδούλωση της χώρας μπορεί να δώσει μόνο η λαϊκή πάλη κόντρα συνολικά στο πλαίσιο της εξάρτησης. Ο λαός ολοένα και περισσότερο αντιλαμβάνεται πως η ΕΕ δεν είναι των λαών, και αν η ΕΕ παραμείνει ενωμένη θα είναι ακόμη πιο αντιδραστική και αντιλαϊκή ενότητα του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου της Ευρώπης σε βάρος των λαών. Ο λαός μας όσο βγαίνει στον δρόμο αποδεικνύει με σταθμό την απεργία στις 19-20 Οκτώβρη πως αποτελεί πλέον υπολογίσιμη ποσότητα με τάση και δυνατότητα να μπει πιο αποφασιστικά στο προσκήνιο. Είναι σίγουρο από αυτή την άποψη, μια και αναφερόμαστε στο δημοψήφισμα, πως η πίεση που άσκησε ο λαϊκός ξεσηκωμός στις 19 και 20 Οκτώβρη, που συνεχίστηκε σαν κλίμα με διάφορες εκφράσεις με πιο χαρακτηριστική αυτή στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης, ήταν καθοριστική στις εξελίξεις που ακολούθησαν.
Η κυβέρνηση και όλος ο αστικός πολιτικός κόσμος ένιωσαν και σωστά πως ο χειρισμός του λαού είναι αδύνατος αν δεν κάνουν κάτι. Έτσι ο ΓΑΠ στη βάση και των προηγούμενων δεδομένων πέταξε το δημοψήφισμα. Ο Σαμαράς για τον ίδιο λόγο, παρ' ότι τον πνίγουν οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, προσπαθεί να μη χρεωθεί μέχρι να γίνουν οι εκλογές και όσο είναι τζάμπα μάγκας στην αντιπολίτευση τα παλιά και τα νέα μνημόνια.
Ο κλασικός κωλοτούμπας Καρατζαφέρης πάει να τη βγάλει με εντυπωσιασμούς, μα μέχρι στιγμής ζορίζεται και αν οι ιμπεριαλιστές δεν κόψουν απόλυτα κάθε περιθώριο υπεκφυγών του Σαμαρά πριν από τις εκλογές, θα ζοριστεί και άλλο. Η Μπακογιάννη που πήγαινε για επόμενος πρωθυπουργός ένεκα λαϊκής οργής για το μνημόνιο δεν πρόκειται να μπει ούτε στη Βουλή.
Ο λαός επιθυμεί την ανατροπή της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής και έχει δείξει διάθεση να παλέψει. Τα αδιέξοδα του συστήματος σε όποια αντιδραστική λύση και αν οδηγήσουν, δεν θα μπορέσουν για πολύ να μπλοκάρουν την πάλη του. Γιατί ο λαός μας ήδη ξέρει αρκετά πράγματα και θα μάθει από τις ίδιες τις εξελίξεις ακόμη περισσότερα. Βεβαίως χρειάζεται δυνατή επαναστατική Αριστερά που θα τολμά να θέσει ανοικτά και ξεκάθαρα τα προτάγματα της λαϊκής πάλης που θα κάνουν πιο ισχυρό τον λαό και τους αγώνες του.
Να δυναμώσουν οι κάθε λογής λαϊκές αντιστάσεις και κυρίως να διαμορφώσουμε κλίμα για νέες μαζικές απεργίες και διαδηλώσεις και μπροστά στο Πολυτεχνείο… Να ενωθούν πολιτικά οι λαϊκές αντιστάσεις στον στόχο κάτω τα αντιλαϊκά μέτρα, ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.
Να μπαίνει συνεχώς στο στόχαστρο η ιμπεριαλιστική υποδούλωση της χώρας και να δυναμώνει συνεχώς η αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, με στόχο να μπορέσει ο λαός σε μια πορεία να σπάσει τα δεσμά της εξάρτησης.