Ακολουθεί η εισήγηση του Δ. Παυλίδη
Από την περασμένη Τετάρτη έχουμε μια νέα (τρόπος του λέγειν) κυβέρνηση με επικεφαλής έναν αρχιτραπεζίτη, ευγενικό στην επιφάνεια αλλά πιστό μαντρόσκυλο της Τρόικας και έναν από τους αρχιτέκτονες του αλυσοδέματος της χώρας στην ζώνη του ευρώ. Και μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ΝΔ μαζί με το φασιστικό ΛΑΟΣ, ένα αντιδραστικό μέτωπο ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό. Πίσω από τις λεπτομέρειες, τα διάφορα καμώματα, τις φαιδρότητες, τα μπρος πίσω κλπ κρύβεται μια ωμή πραγματικότητα. Έγινε εν τέλει πράξη η πολύμηνη απαίτηση και διαρκής πίεση των ξένων αφεντικών, κύρια των δυτικοευρωπαίων ιμπεριαλιστών και της ντόπιας ολιγαρχίας για την συγκρότηση μιας συμμαχικής κυβέρνησης για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η ογκούμενη λαϊκή οργή και να περάσουν πιο εύκολα όλα τα μέτρα, τα πακέτα και τα κουρέματα που οδηγούν στην εξαθλίωση την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν ήταν έμπνευση της στιγμής, ατύχημα η απλά μια επιλογή απελπισίας. Ψήνονταν από καιρό συστηματικά στο παρασκήνιο και στα διάφορα επιτελεία εντός και εκτός των συνόρων, από το καλοκαίρι τουλάχιστον του 2010, όταν άρχισε να γίνεται φανερό πως η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, αργά η γρήγορα, δεν θα άντεχε από μόνη της να σηκώσει το φορτίο του αντιλαϊκού Αρμαγεδώνα. Η υπόθεση με το δημοψήφισμα που ανήγγειλε ο Παπανδρέου λειτούργησε σαν πυροδότης αυτών των σχεδιασμών, έτσι ώστε να βγούνε στην επιφάνεια και εκβιαστικά να απαιτήσουν άμεση υλοποίηση. Άλλωστε η μια από τις σημαντικές πλευρές της κίνησης του Παπανδρέου ήταν ακριβώς η επιδίωξη να στριμωχτούν οι υπόλοιπες αστικές πολιτικές δυνάμεις σε μια συναινετική στάση και ταυτόχρονα να υφαρπαχτεί με εκβιασμό η λαϊκή έγκριση, χωρίς να γίνουν εκλογές τις οποίες όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ αλλά και πολλοί άλλοι δεν τις ήθελαν και δεν τις θέλουν για ευνόητους λόγους. Η άλλη σημαντική πλευρά ήταν η απέλπιδα προσπάθεια του Παπανδρεϊκού επιτελείου να εκμεταλλευτεί τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών (εντός και εκτός Ευρώπης) έτσι ώστε να δοθεί χρόνος και ευκαιρία για μια επαναδιαπραγμάτευση των όρων και των πολιτικών που την είχαν στριμώξει στον τοίχο. Έγινε όμως στην χειρότερη στιγμή, δηλαδή ακριβώς στην στιγμή που η πυρκαγιά της κρίσης του ευρωπαϊκού χρέους άρχισε να εξαπλώνεται σαν την φωτιά σε ξερά χόρτα. Βερολίνο, Παρίσι και Βρυξέλλες είδαν πως η κίνηση για δημοψήφισμα μπορούσε να λειτουργήσει σαν δυναμίτης στις εξελίξεις και την αντιμετώπισαν με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε. Σφίγγοντας την θηλιά της έκτης δόσης και δείχνοντας την πόρτα για αποπομπή της χώρας από την ζώνη του ευρώ. Χρησιμοποίησαν την κίνηση για να θέσουν ανοικτά τους όρους τους και εν τέλει να υπαγορεύσουν τον σχηματισμό της κυβέρνησης που από καιρό ζητούσαν. Έτσι που ήρθαν τα πράγματα ούτε οι Αμερικανοί που καιρό τώρα κατανοούσαν και χτύπαγαν φιλικά στην πλάτη τον Παπανδρέου μπορούσαν να κάνουν τίποτε περισσότερο από το να πάρουν αποστάσεις. Τα υπόλοιπα τα είδατε σε ζωντανή σύνδεση και αυτό αποτελεί ένα καλό μάθημα για το πώς σχηματίζονται κυβερνήσεις όταν τα ξένα αφεντικά της ελληνικής ολιγαρχίας το αποφασίσουν.
Αν και η κυβέρνηση Παπαδήμου πατάει στην κυριολεξία στα αναμμένα κάρβουνα της λαϊκής οργής και βρίσκεται μπροστά σε κατακλυσμιαίες εξελίξεις που έτσι και αλλιώς την ξεπερνούν, κουβαλώντας στο εσωτερικό της, αντιφάσεις, αντιθέσεις και λεπτές ισορροπίες θα ήταν λάθος να την υποτιμήσουμε, ή να πιστέψουμε πως στα σίγουρα έχει σύντομη ημερομηνία λήξης. Γιατί ανεξάρτητα από τι λέει και τι δεν λέει ο Σαμαράς και το κομμάτι εκείνο της Νέας Δημοκρατίας που τον στηρίζει στο φινάλε εκείνο που θα μετρήσει θα είναι το αίσθημα αυτοσυντήρησης της ελληνικής αστικής τάξης και οι εντολές των ξένων αφεντικών. Από την άλλη αποτελεί μια «πρόβα τζενεράλε», μια δοκιμή για μαύρους, αντιδραστικούς πολιτικούς συνασπισμούς ακόμα και αν γίνουν σύντομα οι εκλογές. Δοκιμάζονται αντοχές και διαθέσεις τόσο για τους πάνω όσο και για να συνηθίζουν στην ιδέα οι από κάτω. Ορισμένοι μιλάνε για εκτροπή. Υπάρχουν τέτοια στοιχεία. Αν και προς το παρόν κρατιούνται τα προσχήματα και οι συνταγματικές πρόνοιες δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να εφησυχάζουμε. Όλα είναι στο πρόγραμμα αν δεν μπορεί να χειραγωγηθεί με κλασσικούς πολιτικούς τρόπους η λαϊκή οργή και αντίσταση. Έχουμε μπει σε μια περίοδο τρομακτικής επιτάχυνσης των κοινωνικών και άρα πολιτικών εξελίξεων, μεγάλων ανατροπών και αδιεξόδων για το σύστημα και γι' αυτό θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για εκπλήξεις και απροσδόκητα γεγονότα και καταστάσεις. Τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Η ελληνική ολιγαρχία, συνεπής στις παραδόσεις και την φυσιογνωμία της ούτε που διανοείται να σκεφτεί άλλον δρόμο. Γαντζωμένη στην κουπαστή, προσπαθεί με νύχια και δόντια να διασώσει την εξουσία της πάνω στον λαό και τον πλούτο της που έχει αποθηκεύσει στα σεντούκια των ξένων τραπεζών και στις οφσόρ, προσφέροντας όποιο αντίτιμο της ζητηθεί για να παραμείνει στην ζώνη του ευρώ. Δηλαδή. Τους εργαζόμενους, την νεολαία, τους άνεργους, την εργασία και την δύναμη τους, την απόγνωση και την ανάγκη τους. Με μισθούς και μεροκάματα Βουλγαρίας, Κίνας , τριτοκοσμικούς για να δουλεύουν όσο και όποτε θέλουν τα αφεντικά. Την δημόσια περιουσία, τον πλούτο της χώρας, το έδαφος, το υπέδαφος, τον ήλιο και τον αέρα, τις δημόσιες επιχειρήσεις όλα δηλαδή και αν γίνεται σε πακέτο, στο σφυρί, έναντι πινακίου φακής. Έχουν φτάσει πλέον να παζαρεύουν και την ολοκληρωτική εκχώρηση της σε ευρωπαίους μάνατζερ, να την βάλουν ενέχυρο στους Τροϊκανούς, να την στείλουν στις Βρυξελλες για να την τεμαχίσουν και να την πουλήσουν από εκεί. Και έχουν το θράσος και αποπάνω αυτό να το αποκαλούν πατριωτισμό και να εγκαλούν όσους αγωνίζονται, αντιστέκονται και δεν συμφωνούν σαν αντίπαλους της πατρίδας. Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Μια ζωή τα ίδια, ή για την ακρίβεια πολλές ζωές τα ίδια. Οι απόγονοι των Τσολάκογλου και των δοσίλογων, των μαυραγοριτών και των συνεργατών στην τριπλή κατοχή, αυτοί που αρνήθηκαν να αντισταθούν παρά τις επίμονες εκκλήσεις των κομμουνιστών και τις ηρωικές θυσίες του λαού μας, αυτοί που λούφαξαν η την κοπάνησαν στο εξωτερικό και γύρισαν πάνω στα εγγλέζικα τανκς και νίκησαν με την βοήθεια του Τρούμαν και των αμερικάνικων ναπάλμ, αυτοί που πλούτισαν με το λαθρεμπόριο, αυτοί που μεταπολεμικά φτιάχτηκαν από την ξένη βοήθεια την ώρα που η νεολαία της χώρας έτρεχε στα σκλαβοπάζαρα της Ευρώπης, αυτοί που μας βαλαν στην ΕΟΚ και έκαναν την χώρα ξέφραγο αμπέλι, δεν υπήρξαν ποτέ αληθινοί πατριώτες. Αλλά και τώρα τα τελευταία χρόνια. Φλόμωσαν τον λαό με ψέματα για ισχυρή Ελλάδα την ίδια ώρα που παραφούσκωναν τους λογαριασμούς στην Ελβετία και αγόραζαν ακίνητα στο Λονδίνο και το Παρίσι, την ίδια ώρα άφηναν τον λαό και την χώρα έρμαιο στις πολυεθνικές, το χρηματιστικό κεφάλαιο, στους ξένους τοκογλύφους, στους έμπορους όπλων. Συμφώνησαν στην καταστροφή της αγροτικής παραγωγής, διέλυσαν την παραδοσιακή ελαφριά μεταποίηση και βιομηχανία, παρέδωσαν στο ξένο κεφάλαιο στρατηγικούς κλάδους της οικονομίας, ξεπούλησαν δημόσιο πλούτο.
Στην προπαγάνδα αυτή περί ισχυρής Ελλάδας που άνθισε στα χρόνια του Σημιτισμού, του Ολυμπισμού, του Χρηματιστηρίου και του γιούρο (οικονομικού και ποδοσφαιρικού) δυστυχώς τσίμπησαν και ορισμένοι από την Αριστερά. Έδινε και έπαιρνε η θεωρία για την ιμπεριαλιστική Ελλάδα που εξορμά στα Βαλκάνια και όχι μόνο, καβάλα στα άλογα των τραπεζών και των επιχειρήσεων. Μέχρι και ελληνικές πολυεθνικές έπρεπε να βρεθούνε σαν τον Πετζετάκι για να γίνουν πειστικές οι θεωρίες. Τώρα ο Πετζετάκις σέρνεται στα δικαστήρια για τα χρέη του ενώ οι εργαζόμενοι (όσοι απέμειναν) είναι για μήνες απλήρωτοι, οι τράπεζες ξεπουλάνε τις θυγατρικές τους στα Βαλκάνια, οι σύγχρονοι Εδουάρδοι Λω έχουν εγκατασταθεί στην Αθήνα δίνοντας εντολές και οι θεωρίες για την ιμπεριαλιστική Ελλάδα αξίζουν όσο και οι προβλέψεις του Καζαμία για το 2082. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν αρκετοί (τώρα μπήκε στο κλαμπ και η ηγεσία του ΚΚΕ) να ξορκίζουν την θεωρία της εξάρτησης στο όνομα μιας δήθεν καθαρόαιμης ταξικής ανάλυσης λες και το ζήτημα της ανεξαρτησίας αυτής της χώρας δεν αποτέλεσε διαχρονικά ένα βαθιά ταξικό ζήτημα όπως και πάλι ξανά-αναδείχνεται στις ημέρες μας.
Όταν έχουν συμφέρον τα ίδια επιτελεία που άλλοτε κάνουν το άσπρο-μαύρο, μερικές φορές είναι εξόχως αποκαλυπτικά. Το αμερικανικό Στράτφορ, δηλαδή μια από τις πιο γνωστές δεξαμενές σκέψης που συμβουλεύει την αμερικάνικη κυβέρνηση και την ΣΙΑ σε μια έκθεση του που κυκλοφόρησε πρόσφατα λέει τα πράγματα με το όνομα τους σχετικά με την συμμετοχή της χώρας στην ΕΟΚ-Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ. Μια ανάλυση που ορισμένοι μάλιστα λίγο σκωπτικά την ονόμασαν σοσιαλιστική.
Η ευρωζώνη εν συνεχεία αποτέλεσε έναν εξαιρετικό μηχανισμό της Γερμανίας για την ανάπτυξη του εμπορίου με τις χώρες-μέλη της ευρωπαϊκής περιφέρειας μέσω του ελευθέρου εμπορίου, το οποίο ασφαλώς ευνοούσε τις γερμανικές εξαγωγές και το εμπορικό ισοζύγιο αφού η Γερμανία πουλούσε φθηνότερα λόγω μεγάλης εσωτερικής αγοράς και παραγωγής!
Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, η οικονομική ολοκλήρωση μέσω του ευρώ έδωσε την ευκαιρία εισόδου στην ελληνική αγορά σε όποιον Ευρωπαίο το επιθυμούσε, με αποτέλεσμα σχεδόν όλοι οι παραγωγικοί τομείς της οικονομίας της χώρας να βρεθούν σε εξαιρετικά δυσχερή θέση λόγω χαμηλού κόστους εισαγωγών κάτι που οδήγησε σε μαρασμό και απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας, κυρίως στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Η Γερμανία, σύμφωνα με το STRATFOR, χειρίστηκε το ευρώ με έναν τρόπο ο οποίος οδήγησε την Ελλάδα σε τραγικό αδιέξοδο και το 2010 την ανάγκασε να επιβάλλει μέτρα λιτότητας στους Έλληνες πολίτες, για να σώσει ποιους; Τους άπληστους πιστωτές που δεν δίσταζαν να δανείζουν συνεχώς χρήματα στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι οι οικονομικοί της δείκτες δεν δικαιολογούσαν τέτοιο δανεισμό και την ελληνική άρχουσα τάξη!
Στην ανάλυση αναγνωρίζεται ότι από την Ευρωπαϊκή Ένωση, στα 20 χρόνια ευημερίας, ωφελήθηκε οικονομικά η ελληνική ελίτ και όχι ο απλός λαός, ο οποίος είναι άκρως αμφιλεγόμενο αν κέρδισε κάτι από τον Ε.Ε. και την ευρωζώνη σε σχέση με αυτό που θα κέρδιζε εκτός ευρωζώνης! Η οικονομική ελίτ κέρδισε από τον υπέρογκο δανεισμό.
Λέει και αλλά ενδιαφέροντα πράγματα η έκθεση αλλά δεν είναι της στιγμής. Αυτό που θέλουμε να σημειώσουμε εδώ, είναι πως αυτά δεν γράφονται η λέγονται για πρώτη φορά, και εμείς δεν περιμέναμε τους Αμερικάνους για να μας ανοίξουν τα μάτια. Αυτά έχουν επισημανθεί είτε σαν προοπτική, είτε σαν διαδραματιζόμενη εξέλιξη από πολύ παλιά. Είτε πριν μας βάλει στην ΕΟΚ ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος για να κολυμπήσουμε στα βαθιά είτε όταν μας έβαζε στο ευρώ ο Σημίτης με συμβούλους σαν τον Παπαδήμο. Το ΚΚΕ(μ-λ) αλλά και άλλες δυνάμεις στην Αριστερά αντιτάχθηκαν σταθερά σε όλες τις πολιτικές που έδεσαν την χώρα στο άρμα της μονοπωλιακής ιμπεριαλιστικής Ευρώπης. Δεν συμμορφωθήκαμε στην λεγόμενη Ευρωπαϊκή Ιδέα ακόμη και στις πιο δύσκολες εποχές και δεν δεχτήκαμε να μπούμε στην κολυμπήθρα του Ευρωπαϊσμού. Αυτό δεν είναι απλά ένας τίτλος τιμής (που είναι και τέτοιος) αλλά κυρίως είναι μια παρακαταθήκη για το παραπέρα. Γι' αυτό είμαστε ικανοποιημένοι που στην λαϊκή συνείδηση αλλά και σε άλλους πολιτικούς σχηματισμούς της Αριστεράς ισχυροποιείται μέρα με την μέρα η εναντίωση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ. Ικανοποιημένοι όμως αλλά όχι λωτοφάγοι. Γιατί στην πολύχρονη καθεστωτική προσπάθεια διαπαιδαγώγησης του λαού μας στα ευρωπαϊκά νάματα (για να θυμηθούμε και μερικές παλιές εκφράσεις) συνήργησαν πολλοί από αυτούς που σήμερα έχουν ανέβει στα κάγκελα του αντί-ευρωπαϊσμού, και από πάνω μας κάνουν και κριτική πως δεν είμαστε και πολύ τσεκουράτοι με το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και για να μην ανοίξουμε πιο παλιά τεφτέρια ας μείνουμε μόνο στα πρόσφατα και σε ένα σημείο, για να μην τρελαθούμε στο τέλος-τέλος. Όταν το ΚΚΕ(μ-λ) καλούσε σε αποχή από το τσίρκο των Ευρωεκλογών μας αντιμετώπιζαν σαν εξωγήινους πολλοί από την ποικιλώνυμη Αριστερά. Δεν θα ρωτήσουμε τι ρόλο βαράει δυο χρόνια τώρα αυτό το λεγόμενο Κοινοβούλιο και οι αριστεροί ευρωβουλευτές όταν όλα αποφασίζονται, απροκάλυπτα και με κυνικό τρόπο από την γερμανική και γαλλική κυβέρνηση. Θα αναρωτηθούμε όμως τι στάση θα κρατήσουν όλοι αυτοί όταν οι Μπαρόζο, Ρομπάι και λοιποί (αν υπάρχουν μέχρι τότε) θα προκηρύξουν τις επόμενες εκλογές για να δώσουν ξανά δημοκρατική βιτρίνα στην φυλακή των ευρωπαϊκών λαών, στο μεγάλο κάτεργο των εργαζόμενων, στην αντιδραστική Ιερή λυκοσυμμαχία.
Δυο χρόνια η αστική τάξη και τα ξένα αφεντικά της διαμέσου των κομμάτων της, των διανοούμενων της και των Μαζικών Μέσων Προπαγάνδας προσπαθούν να ενοχοποιήσουν τον λαό μας, τους εργαζόμενους, την νεολαία για την οικονομική κρίση και την παταγώδη αποτυχία των πολιτικών και του μοντέλου που αυτοί έκτισαν. Προσπαθούν να ξαναστήσουν την θεωρία της ψωροκώσταινας και του απείθαρχου και τεμπέλη Έλληνα. Γκεμπελική προπαγάνδα και άθλια ψέματα. Ο λαός μας πότε δεν ρωτήθηκε και ποτέ δεν αποφάσισε πραγματικά για όσα εφαρμόστηκαν τουλάχιστον για τις τελευταίες δεκαετίες για να μείνουμε μόνο σε αυτές. Αυτά επιβλήθηκαν με το ζόρι από την ολιγαρχία και τους ιμπεριαλιστές. Η Ελλάδα ούτε ψωροκώσταινα είναι, ούτε ο λαός της, αν γίνει αφέντης στον τόπο του και στον μόχθο του, δεν μπορεί να προκόψει και να ζήσει με αξιοπρέπεια. Αυτά όμως με την προϋπόθεση πως θα ξεριζωθεί η εξουσία της ολιγαρχίας και θα φύγει η ξένη ακρίδα, θα αναλάβει την διεύθυνση της οικονομίας και της κοινωνίας η αληθινή πλειοψηφία, ο εργαζόμενος λαός. Θα εγκαθιδρυθεί ένα σύστημα κοινωνικής δικαιοσύνης , παραγωγής για τις ανάγκες της πλειοψηφίας, αξιοποίησης του πλούτου της χώρας.
Κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες από το εκδοτικό «Εκτός των Τειχών» μια ανάλυση του Δημήτρη Μάνου για την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που μαίνεται στα τέσσερα σημεία του πλανήτη. Σας συνιστώ να το διαβάσετε, παρά τις δυσκολίες που μπορεί να δημιουργεί αντικειμενικά μια ειδική μελέτη σχετικά με την οικονομία. Χρειάζεται περισσότερος θεωρητικός εξοπλισμός και προσπάθεια για να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι και ο λαός για την αλήθεια και να απαντηθούν τα πολλά ερωτήματα και οι στρεβλές απόψεις που δημιουργεί η αστική προπαγάνδα. Πίσω από την κρίση του χρέους, πίσω από την καταιγίδα των οικονομικών εξελίξεων πρέπει να δείξουμε πειστικά πως και η κρίση αυτή δεν αφορά τις παραγωγικές δυνατότητες της ανθρωπότητας, την δύναμη και την όρεξη των ανθρώπων να δουλέψουν για να ζήσουν και να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους. Η κρίση που μαίνεται και καταστρέφει κοινωνίες, χώρες, ανθρώπινες ζωές και παραγωγικές δυνατότητες είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος που σαν καρκίνος υπονομεύει το μέλλον της ανθρωπότητας. Ένα σύστημα που για μια ακόμη φορά αποδείχνεται πως είναι εμπόδιο στην πρόοδο και στην ευημερία. Η κρίση δεν ήρθε από το πουθενά, από το υπερπέραν, δεν είναι θεόσταλτη ούτε αποτέλεσμα μιας φυσικής καταστροφής ή μιας άτυχης συγκυρίας. Κυοφορήθηκε στα σπλάχνα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, στην καρδιά του συστήματος που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Επεκτάθηκε γοργά και παγκόσμια μιας και συναντήθηκε με τα πολιτικά αδιέξοδα, τις συγκρούσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και τα εμπόδια και όρια που αυτές αντιμετώπισαν στην προσπάθεια τους να εγκαθιδρύσουν την παγκόσμια κυριαρχία. Και θα φτάσει στα ακρότατα σημεία της μέσα και από πολεμικής αναμετρήσεις αν οι λαοί δεν σηκώσουν το ανάστημα τους και δεν μπουν εμπόδιο σε αυτόν την πορεία των πραγμάτων.
Η Ελλάδα για λόγους συγκυριακούς αλλά και γεωπολιτικούς σαν σημείο δοκιμασίας των ενδοϊμπεριαλιστικών αναμετρήσεων μπορεί να βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα αλλά από την αρχή τονίζαμε συνεχώς, σε αντίθεση με την αστική προπαγάνδα, πως η ελληνική περίπτωση αποτελεί μια λεπτομέρεια σχετικά με το βάθος και την πραγματική έκταση της καπιταλιστικής κρίσης. Αυτή έχει σφιχταγκαλιάσει όλο τον καπιταλιστικό κόσμο ακόμα πλέον και εκείνες τις δυνάμεις στην Ασία που νόμιζαν πως θα έχουν τους συνεχείς γοργούς αναπτυξιακούς ρυθμούς. Πρόσφατα ο ΟΟΣΑ ανήγγειλε πως πηγαίνουμε ξανά σε μια νέα ύφεση, ενώ οι ρυθμοί ανάπτυξης που διαπίστωσε για τα παγκόσμια οικονομικά κέντρα ( ΗΠΑ, Ευρώπη και Ιαπωνία) στο 2011 είναι κάτι παραπάνω από ασθενικοί, στην ουσία αρνητικοί. Αλλά και εκεί που καταγράφονται πιο ψηλοί ρυθμοί, η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία και πρώτα και κύρια οι εργαζόμενοι ζούνε σε ένα διαρκή χειμώνα, εξαπλώνεται η ανεργία και η φτώχεια, διαλύονται πλήρως τα υπολείμματα του μεταπολεμικού κοινωνικού κράτους. Στην ίδια την Γερμανία που η αστική τάξη της δίνει μαθήματα οικονομικής αρετής και ηθικής το 15% των παιδιών μεγαλώνουν σε οικογένειες που βρίσκονται κάτω από το επίσημο ώριο της φτώχειας, δηλαδή με μηνιαίο εισόδημα 929 ευρώ. Στην Αγγλία η ανεργία ειδικά στους νέους καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και ήδη το επίσημο ποσοστό πέρασε το 8%. Ακόμα και στην Αυστραλία που πολλοί απεγνωσμένοι Έλληνες προσπαθούν να μεταναστεύσουν οι κοινωνιολόγοι και οι ψυχολόγοι ψάχνονται τελευταία για να εξηγήσουν την πρωτοφανή αύξηση των αυτοκτονιών. Το τι γίνεται στην καρδιά του τέρατος το βλέπουμε σε απευθείας μετάδοση. Η αντίσταση που επιμένει στους δρόμους από την δυτική ως την ανατολική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ενδεικτική των οξυμένων κοινωνικών προβλημάτων που βιώνει η αμερικάνικη εργατική τάξη, οι άνεργοι, οι νέοι, τα εκατομμύρια των μαύρων και των λατίνος. Να μην συνεχίσουμε με τον Ευρωπαϊκό νότο η με την ανατολική Ευρώπη η πολύ περισσότερο, με τον τρίτο και τον τέταρτο κόσμο. Ο μεγάλος ασθενής αναδείχνεται όμως αυτές τις ημέρες πως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτό γιατί επιπρόσθετα αντιμετωπίζει μπροστά της στην πραγματική διάσταση τους, τα εγγενή ελαττώματα της, τις βασικές αντιφάσεις της, τα αδιέξοδα των εσωτερικών αντιθέσεων, το διευρυνόμενο χάσμα κέντρου-περιφέρειας. Δηλαδή τα ανυπέρβλητα εμπόδια μιας διακρατικής οικονομικής και νομισματικής ένωσης που στην πραγματικότητα είναι μια λύκο-συμμαχία, ανοικτός εχθρός των λαών της και των αδύναμων μελών-κρατών της. Ταυτόχρονα και σε συνάρτηση με τις κυοφορούμενες πολιτικές ανακατατάξεις διεθνώς, οι βασικές ιμπεριαλιστικής δυνάμεις εντός ΕΕ δείχνουν να αναπτύσσουν διαφορετικές προσεγγίσεις, τακτικές και προσανατολισμούς. Μπορεί όλα αυτά να είναι σε αρχικό στάδιο αλλά αποτελούν υπονομευτικούς παράγοντες για τις αναγκαίες σφιχτές οικονομικές και πολιτικές συμφωνίες που επιβάλλει η ραγδαία εξέλιξη της κρίσης.
Δυστυχώς δεν έχουμε τον χρόνο ώστε να επαναφέρω στην μνήμη σας, διαβάζοντας μερικά αποσπάσματα από τις τοποθετήσεις του ΚΚΕ(μ-λ) ή ορισμένα ειδικά άρθρα του Βασίλη Σαμαρά στις ημέρες που ετοιμάζονταν η υιοθέτηση του ευρώ και η επίσημη κυκλοφορία του το 2001 και 2002 αλλά και πιο μπροστά. Όταν σε πείσμα του γενικού ρεύματος υπογραμμίζονταν οι εγγενείς αντιφάσεις του εγχειρήματος όπως και τα δεινά που έρχονταν για το λαό μας και τους άλλους λαούς της Ευρώπης. Η κρίση αποκάλυψε και εκτίναξε τα εσωτερικά προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης κυρίως όμως της νομισματικής ένωσης, της γνωστής ΟΝΕ και του ευρώ. Αποκάλυψε πως αποτελεί έναν μηχανισμό μεταφοράς πλούτου από την περιφέρεια στο κέντρο, υποδούλωσης και καταστροφής των αδύναμων οικονομιών, εργαλείο κυριαρχίας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και πολυεθνικών. Εκτίναξε όμως και τις αντιθέσεις μέσα στον ίδιο τον πυρήνα της ευρωζώνης όχι μόνο γιατί διεξάγεται μια λυσσαλέα μάχη για το ποιος θα επωμιστεί το κόστος αλλά και το ποιος και πως θα ηγεμονεύσει πολιτικά και οικονομικά. Ο Κάμερον προχθές στο Βερολίνο ξαναέθεσε ευγενικά την προοπτική επιστροφής της ΕΕ σε ένα χαλαρό δίκτυο συνεργασίας αφού πρώτα διαπιστώθηκε πλήρης διαφωνία με τους σχεδιασμούς της γερμανικής κυβέρνησης. Ο λεγόμενος γαλλογερμανικός άξονας δοκιμάζεται όλο και πιο σκληρά. Άτυπα και σταδιακά σχηματίζονται μπλοκ στην Ευρωζώνη. Στην Γερμανία άνοιξε διόλου τυχαία η συζήτηση για το σχέδια Β, τις δυο ζώνες, την δυνατότητα αποπομπών για τα απείθαρχα μελή κλπ. Μέχρι και την διάλυση της ξεχασμένης Λατινικής Νομισματικής Ένωσης θυμήθηκαν ορισμένοι στις αρχές του περασμένου αιώνα, για να δείξουν δήθεν πως και τέτοια ενδεχόμενα δεν είναι πρωτοφανή. Θα δούμε τι πρόκειται να συμβεί και ακριβείς προβλέψεις είναι δύσκολο να γίνουν. Αυτό όμως που μπορούμε να πούμε με σχετική σιγουριά πλέον είναι πως βρισκόμαστε σε φάση σημαντικών ανατροπών και ανασχηματισμών. Το φρακάρισμα και τα αδιέξοδα είναι πολύ μεγάλα και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως όλα είναι μια συνηθισμένη τρικυμία και μετά από αυτήν όλα τα γυαλικά θα επανέλθουν άθικτα στην θέση τους.
Η ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση όσο περνά ο καιρός γίνεται όλο και πιο αποκρουστική για τους λαούς και τους εργαζόμενους στην Ευρώπη. Ταυτίζεται με το ιστορικό κοινωνικό πισωγύρισμα στους μισθούς, στις εργασιακές σχέσεις, στην διάλυση του κράτους πρόνοιας, στην επέκταση της φτώχειας και των κοινωνικών προβλημάτων. Πολύ περισσότερο αν τελικά επιβληθούν, πράγμα διόλου εύκολο, τα γερμανικά σχέδια για ενιαία δημοσιονομική πολιτική, έλεγχο των προϋπολογισμών, ποινές και επιτροπείες. Το Σπήγκελ έγραφε προχθές πως ανατέλλει μια νέα Ευρώπη στην θέση της παλιάς η οποία υπήρξε ένα ενωσιακό κατασκεύασμα που στεγάζεται στα υποβλητικά αρχηγεία των Βρυξελλών, συλλογή οραμάτων για ειρήνη, ευημερία και ελευθερία, Ευρώπη των μεγάλων διακηρύξεων και των δυσνόητων συνθηκών, το βαβυλωνιακό τέρας που καταναλώνει τόνους χαρτιού κάθε μέρα για να εκδίδει τις ανακοινώσεις της σε 23 γλώσσες, που δεν υπάρχει πια προαναγγέλλοντας στην ουσία τις γερμανικές πρωτοβουλίες. Ανεξάρτητα από αυτούς ή άλλους σχεδιασμούς ή ενδεχόμενα το σίγουρα είναι πως αυτό το κατασκεύασμα χειρότερο μπορεί να γίνει για τους λαούς, καλύτερο όχι. Όσο πιο γρήγορα λοιπόν τελειώνουν οι λαοί με αυτό το αντιδραστικό συνασπισμό τόσο το καλύτερο. Και φυσικά εμείς πρέπει να αγωνιζόμαστε, στο βαθμό που περνά από το χέρι μας, αυτό να γίνει με πρωταγωνιστές τα εργατικά και λαϊκά κινήματα και όχι τις αστικές αντιδραστικές δυνάμεις, τους ιμπεριαλιστές τους εθνικιστές κλπ.
Η εργατική τάξη στις ευρωπαϊκές χώρες, οι εργαζόμενοι, η νεολαία και αλλά λαϊκά κοινωνικά στρώματα είναι αλήθεια πως προσπαθούν να αντισταθούν σε αυτές τις εξελίξεις με αγώνες που όσο πέρνα ο καιρός πυκνώνουν, γίνονται πιο μαχητικοί, αποφασιστικοί και ριζοσπαστικοί. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να δει πως στο επόμενο διάστημα θα υπάρξουν μεγάλα κοινωνικά ξεσπάσματα στους δρόμους και στους χώρους εργασίας. Από αυτήν την σκοπιά πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, παρά το γεγονός πως δεν φαίνεται προς το παρόν να υπάρχουν εκείνες οι πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεως για ριζικές ανατροπές.
Ο Ομπάμα πήρε στο τηλέφωνο για να ευχαριστήσει τον Παπανδρέου για την συνεργασία που είχανε. Για να φανεί πως οι Αμερικανοί δεν είναι αγνώμονες αλλά και να διαμηνυθεί πως προσδοκούν να συνεχίσει να έχει πολιτικό ρόλο. Γιατί τουλάχιστον στην εξωτερική πολιτική η κυβέρνηση Παπανδρέου πρόσφερε σημαντικές υπηρεσίες στην Ουάσιγκτον με αποκορύφωμα την ανοικτή συνδρομή στην εγκληματική επέμβαση στην Λιβύη. Πολύ περισσότερο προχώρησε στην στενή στρατιωτική και πολιτική συνεργασία με το σιωνιστικό δολοφονικό κράτος του Ισραήλ σε μια περίοδο που αυτό αντιμετώπιζε μια ολοένα και πιο μεγάλη απομόνωση ύστερα από τον πρώτο κύκλο των αραβικών εξεγέρσεων. Μια κίνηση απόλυτα τυχοδιωκτική και επικίνδυνη μιας και μπλέκει ευθέως την χώρα σε ενδεχόμενα πολεμικών συγκρούσεων με γειτονικές χώρες και με τους αραβικούς λαούς. Σε μια περίοδο που στην πάντα ανήσυχη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της ανατολικής Μεσογείου η κατάσταση βρωμάει μπαρούτι και στα ήδη πολλά διαφιλονικούμενα ζητήματα και ανοικτά μέτωπα προστέθηκε και ο παράγοντας των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων από υδρογονάνθρακες.
Παρά το γεγονός πως ο λαός μας πιεσμένος και απασχολημένος από τις εσωτερικές εξελίξεις δεν έχει μάτια για να δει τι γίνεται τριγύρω οφείλουμε να έχουμε μόνιμα ανοικτό το μέτωπο της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, να προειδοποιούμε για τους κινδύνους και να παρακολουθούμε προσεκτικά τις εξελίξεις. Γιατί οι καπιταλιστές και οι ιμπεριαλιστές ιστορικά αλλά και πρόσφατα έχει αποδειχτεί πως μπροστά στα οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα είναι πάντα έτοιμοι για να εξαπολύσουν πολέμους και επεμβάσεις και ήδη στην περιοχή έχουν στοχοποιηθεί η Συρία και το Ιράν.
Όπως είπαμε και στην αρχή η αντιδραστική συγκυβέρνηση Παπαδήμου, φτιάχτηκε για να υλοποιηθεί με ταχύτητα η δέσμη των μέτρων που έχουν επιβάλλει οι ιμπεριαλιστές-δανειστές και να προχωρήσει αποφασιστικά η αντιλαϊκή καταιγίδα. Η ανακοίνωση του προϋπολογισμού δεν αφήνει περιθώρια για άλλες σκέψεις. Πρόκειται για έναν σχέδιο κοινωνικής κατεδάφισης, μεγαλύτερης ανεργίας, ξεπουλήματος και ιστορικών κοινωνικών ανατροπών σε βάρος των εργαζομένων, των μεσοστρωμάτων, της νεολαίας, δηλαδή της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Το σχεδιασμένο κούρεμα εφόσον γίνει και δεν σκαλώσει, δεν θα αποτελεί ελάφρυνση και λύση όπως διατείνονται οι κυβερνητικοί. Με νομικές αλλαγές, με μεγάλα επιτόκια, με νέες δεσμεύσεις το λεγόμενο κούρεμα στην βάση της συμφωνίας της συνόδου κορυφής του Οκτώβρη θα επιφέρει νέες βαριές αλυσίδες για τον λαό και την χώρα. Επίσης θα σημάνει νέα σκληρά μέτρα περικοπών στους μισθούς και κυρίως στις συντάξεις, νέες επώδυνες αλλαγές και φορολογίες.
Οι εργαζόμενοι, η νεολαία, συνολικά ο λαός μας που αγωνίζεται δυο χρόνια σχεδόν ενάντια σε αυτήν την τρομακτική επίθεση που ξεκίνησε με την επιβολή του Μνημονίου πρέπει να κλιμακώσει τους αγώνες του, να μην αφήσει ήσυχη ούτε μέρα την αντιδραστική συγκυβέρνηση, να ανοίξει νέους δρόμους για το πολιτικό και οργανωτικό ανέβασμα της πάλης του. Η μεγάλη μάχη για το χαράτσι στους λογαριασμούς της ΔΕΗ που διεξάγεται αυτό το διάστημα σχεδόν από σε άκρη της χώρας, ο πολλαπλασιασμός των τοπικών συσπειρώσεων αγώνα σε γειτονιές και συνοικίες, ο σημαντικός απεργιακός αγώνας των εργατών στην Ελληνική Χαλυβουργία και οι καθημερινές αναμετρήσεις σε χώρους δουλειάς και στους δρόμους αποτελούν τα νέα προμηνύματα των αγώνων που έρχονται. Εκεί πρέπει να δώσουμε όλες τις προσπάθειες μας, εκεί βρίσκεται η διέξοδος και η πηγή της αισιοδοξίας που πρέπει να μεταδώσουμε παντού.
