Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

2 Νοε 2011

Μια πρωτόγνωρη απεργία σε πρωτόγνωρες συνθήκες επίθεσης

Ο εργαζόμενος λαός απέδειξε στις 19 και 20 Οκτώβρη με τον πιο περίτρανο τρόπο τις πραγματικές του διαθέσεις, ότι μπορεί να αντισταθεί και να δώσει μαζικά τη μάχη για να πάρει η κυβέρνηση πίσω όλα τα αντιλαϊκά και βάρβαρα μέτρα. Αυτό είναι το μήνυμα που έστειλαν οι εργαζόμενοι και η νεολαία από τη μία άκρη της χώρας στην άλλη. Το έστειλαν και με διαφορετικό νόημα σε όλες τις διευθύνσεις εντός και εκτός της χώρας. Κανείς λοιπόν δεν μπορεί να έχει την παραμικρή αμφιβολία για τις προθέσεις και διαθέσεις του κόσμου της δουλειάς και του μόχθου. Τις έδειξαν στη 48ωρη απεργιακή διαδήλωση, που ήταν η μεγαλύτερη που έγινε ποτέ στη χώρα. Το κέντρο της Αθήνας πλημμύρισε από εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, από το Πεδίο του Αρεως και το Μουσείο μέχρι την Ομόνοια, τους τρεις κεντρικούς δρόμους και όλη την πλατεία Συντάγματος. Το ίδιο έγινε και σε όλη τη χώρα, σε όλες τις πόλεις, μικρές και μεγάλες.
Η συμμετοχή στις απεργιακές διαδηλώσεις υπήρξε πρωτόγνωρη και συγκλονιστική. Και εκεί, οι πλατείες και οι δρόμοι γέμισαν απεργούς και διαδηλωτές. Ολοι λοιπόν βγήκαν μαζικά και μαχητικά στους δρόμους για να διαδηλώσουν την οργή και το θυμό τους και να αγωνιστούν για την ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων. Εργάτες, αγρότες, φοιτητές, μαθητές, μικρομαγαζάτορες, άνεργοι και συνταξιούχοι έδωσαν μαζικά το «παρών» στη μάχη. Ο εργαζόμενος λαός, με την πρωτοφανή κινητοποίησή του, επέβαλε στην πράξη για πρώτη φορά μια ενιαία απεργιακή διαδήλωση και τίποτα το κακό δεν έγινε. Τίποτα το συμφιλιωτικό και ξεπουληματικό. Αντίθετα, φάνηκε η δυνατότητα να δοθεί η μάχη απ' όλα τα εργατικά και λαϊκά στρώματα ενιαία. Αυτό οφείλουν κάποια στιγμή να το πάρουν υπόψη τους οι πρωταγωνιστές των ξεχωριστών και διασπαστικών συγκεντρώσεων. Η μάχη που δίνουν οι εργαζόμενες μάζες σήμερα δεν είναι για τη λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό, αλλά για να μπορέσουν να ζήσουν αυτές και τα παιδιά τους. Για να μπορέσουν να αντισταθούν στην ξέφρενη περικοπή των μισθών και των συντάξεων. Ο κόσμος της δουλειάς έχει άμεση ανάγκη να ξεφύγει από την πείνα, την εξαθλίωση που έχουν κάνει τη ζωή του δυσβάσταχτη. Ο λαός δεν αντέχει πλέον να ζει καθημερινά και για μεγάλο τώρα διάστημα στην αβεβαιότητα και ανασφάλεια και να βλέπει κυριολεκτικά τη ζωή του καθημερινά να χειροτερεύει. Επειδή τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θέλει, βγαίνει μαζικά και μαχητικά στους δρόμους, γι’ αυτό καθημερινά οι εργαζόμενοι σε πολλούς κλάδους οργανώνουν απεργίες και διαδηλώσεις. Δεν αγωνίζονται οι λαϊκές μάζες για να γίνουν εκλογές, και αυτό είναι ολοφάνερο, γνωρίζουν μέσα από την πείρα τους κυρίως τα τελευταία χρόνια πως η ζωή τους δεν θα αλλάξει όταν ένα άλλο κόμμα της άρχουσας τάξης έρθει στην εξουσία. Οταν μία νέα κυβέρνηση του αστικού πολιτικού κόσμου και με οποιαδήποτε παραλλαγή έρθει στα πράγματα –και αυτό διδάσκει η ίδια η ζωή- θα συνεχίσει το ίδιο αντιλαϊκό έργο των προηγούμενων. Οι πολιτικές δυνάμεις της λεγόμενης Αριστεράς που ζητούν και μάλιστα επειγόντως εκλογές αυτό που πραγματικά μπορούν να πετύχουν δεν είναι άλλο από τον αποπροσανατολισμό της πάλης των μαζών και την εκτόνωση και αποδυνάμωση αυτής της πάλης. Είναι βεβαίως άλλο πράγμα να καταρρεύσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κάτω από τα αδιέξοδά της και κυρίως από τους αγώνες του λαού που απαιτεί και παλεύει για την ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων. Εάν, με δυο λόγια, η αντιπαράθεση των λαϊκών μαζών φτάσει στο επίπεδο που αντικειμενικά τεθεί στην κυβέρνηση και στα αφεντικά της, ξένα και ντόπια, ή το ένα ή το άλλο, δηλαδή ανατροπή των μέτρων ή κατάρρευση της κυβέρνησης και εκλογές ή μία άλλη κυβέρνηση από τη σημερινή Βουλή, αυτό θα καταδείξει τη δύναμη της πάλης των μαζών. Θα διαμορφώσει τότε καλύτερους όρους και για σημαντικότερες απαιτήσεις και διεκδικήσεις του εργαζόμενου λαού, που δεν θα περιορίζονται μόνο στην ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων. Οι εκλογές στο πλαίσιο της κυριαρχίας της αστικής τάξης αυτό που πραγματικά κρίνουν είναι ένα και μόνο: ποιο από τα κόμματα της αστικής τάξης θα είναι εκείνο που από τη θέση της κυβέρνησης θα υπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού και ταυτόχρονα θα οργανώνει την επίθεση στον εργαζόμενο λαό. Αντίθετα, για την εργατική τάξη και για όλα τα λαϊκά στρώματα οι απαντήσεις και οι λύσεις στα συσσωρευμένα προβλήματά τους βρίσκονται στη δική τους οργάνωση και πάλη. Και όσο πιο ενιαία διεξάγεται η πάλη των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων τόσο πιο μαζική και αποτελεσματική μπορεί να γίνει. Αυτό ακριβώς ανέδειξε στο σκέλος της μαζικότητάς της η πρόσφατη απεργιακή κινητοποίηση. Βέβαια, δεν μπορεί να είναι αυτό αρκετό για να έρθουν τα αναγκαία οφέλη για τους εργαζόμενους. Αλλωστε, και ο κόσμος της δουλειάς που συμμετέχει στις κινητοποιήσεις το αντιλαμβάνεται και βλέπει ότι αυτό δεν φτάνει και πρέπει να γίνουν περισσότερα. Ο λαός μας και η νεολαία αντιμετωπίζουν το μεγαλύτερο πρόβλημα που τους έχει προκύψει τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες. Και πάντα τα μεγάλα προβλήματα μπορούν να λυθούν μόνο με μεγάλους και παρατεταμένους αγώνες. Οι κινητοποιήσεις και πολύ περισσότερο οι απεργιακές διαδηλώσεις θα πρέπει να πάρουν χαρακτήρα κλιμάκωσης και διάρκειας - και όσο μεγαλύτερη διάρκεια έχουν τόσο πιο σύντομα μπορούν να βρουν λύσεις τα λαϊκά προβλήματα. Τέτοιου τύπου και χαρακτήρα κινητοποιήσεις δεν μπορούν και δεν θέλουν να οργανώσουν οι ανώτερες συνδικαλιστικές ηγεσίες των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Δυστυχώς, επίσης και η ρεφορμιστική ηγεσία του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ ούτε θέλει και ούτε μπορεί να κινηθεί σε μια τέτοια κατεύθυνση πυροδότησης αγώνων και κλιμάκωσής τους. Δεν θέλει γιατί φοβάται ότι δεν θα μπορέσει να έχει τον έλεγχο τέτοιων μαζικών και παρατεταμένων αγώνων. Δεν μπορεί γιατί περιορίζει την πάλη στο πλαίσιο της διαμαρτυρίας και όχι της μαζικής αντιπαράθεσης και σύγκρουσης. Η ηγεσία του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ δεν πιστεύει πως ο εργαζόμενος λαός μπορεί σε αυτές τις συνθήκες μέσα από την πάλη του να κατακτήσει νίκες, μερικές ή μεγαλύτερες, και μεταθέτει το πρόβλημα της μαζικής πάλης για αργότερα, για το μέλλον, για την περίοδο της λαϊκής εξουσίας και του σοσιαλισμού. Και μέχρι τότε, όπως δηλώνει σε καθημερινή βάση και σε όλους τους τόνους, αυτό που πρέπει να κάνουν οι εργαζόμενες μάζες είναι να αποδεσμευτούν από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και να στηρίξουν το ΚΚΕ. Δυστυχώς προς το παρόν, ίσως και για μεγάλο ακόμα διάστημα, τη δυνατότητα για την κήρυξη γενικής απεργίας την έχουν μόνο οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ. Και αυτοί οι εργατοπατέρες δεν έχουν καμία διάθεση και κανένα συμφέρον να κηρύσσουν συχνά και σε διάρκεια απεργιακές κινητοποιήσεις. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα που και μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί απ’ όλες τις δυνάμεις, αριστερές, ταξικές, πολιτικές, συνδικαλιστικές, και από πρωτοπόρους αγωνιστές. Να παρθούν από τα κάτω πρωτοβουλίες, στους χώρους δουλειάς, στα συνδικάτα και τις γειτονιές που να προωθούν κοινές δράσεις και στόχους που να διαμορφώνουν όρους ασφυκτικής πίεσης στην ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ για νέες και παρατεταμένες απεργίες αλλά και προσπάθειες διαμόρφωσης δυνατοτήτων για κινητοποιήσεις και απεργίες σε επιχειρησιακούς χώρους και κλάδους. Τα προβλήματα του εργαζόμενου λαού θα γνωρίσουν νέα επιδείνωση και η διαβίωσή του θα χειροτερεύσει. Η κυβέρνηση είναι βέβαιο ότι θα πάρει άμεσα και νέα μέτρα σε βάρος του εργαζόμενου λαού και η ανάγκη της μαζικής και παρατεταμένης πάλης θα γίνεται όλο και πιο επιτακτική. Ο λαός και η νεολαία απαιτούν τη συνέχιση των αγώνων και κυρίως των απεργιακών κινητοποιήσεων. Αυτή την κατεύθυνση οφείλουν να ενισχύσουν και να ισχυροποιήσουν όλες οι αριστερές, εργατικές και λαϊκές δυνάμεις. Να διαμορφώσουμε παντού εστίες αντίστασης, παντού όπου δουλεύουν και ζουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Η τεράστια σε όγκο και δυναμισμό 48ωρη γενική απεργία ανέδειξε τις πραγματικές αγωνιστικές διαθέσεις του λαού και της νεολαίας να αντιπαλέψουν και να ανατρέψουν την αντιλαϊκή λαίλαπα και να τσακίσουν τις δυνάμεις της επίθεσης.