Η 48ωρη απεργία, αποτέλεσμα αγώνων στους χώρους δουλειάς

Η 48ωρη απεργία στις 19 και 20 του Οκτώβρη ήρθε σαν αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων που πραγματοποιούνται τις τελευταίες βδομάδες σε μια σειρά χώρους ιδιαίτερα του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ. Οι εργαζόμενοι σε υπουργεία, νοσοκομεία, εφορίες, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στους ΟΤΑ, με μαζικές συνελεύσεις, με την πίεσή τους στους εργατοπατέρες που τους εξανάγκαζε να πάρουν αποφάσεις σε αγωνιστική κατεύθυνση, προχωρούσαν σε στάσεις εργασίας, καταλήψεις, ακόμη και πολυήμερες απεργίες.
Το κλίμα άρχισε να διαμορφώνεται από αρκετά νωρίς. Ξεκινώντας από τα κάθε είδους χαράτσια και φτάνοντας στις ρυθμίσεις του πολυνομοσχεδίου που απορυθμίζει ό,τι γνώριζαν ως δεδομένο οι εργαζόμενοι του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα, η κατάργηση των συμβάσεων, οι μειώσεις μισθών και στον ιδιωτικό τομέα, η αύξηση της ανεργίας, ακόμη και οι ελλείψεις των σχολικών βιβλίων, όλα αυτά και πολλά άλλα αύξησαν κατακόρυφα την ήδη υπαρκτή αγανάκτηση των εργαζομένων. Μετά την εμπειρία του Συντάγματος και των πλατειών το καλοκαίρι, οι εργαζόμενοι στράφηκαν σε πολλές περιπτώσεις στην οργάνωση της πάλης τους μέσα στους χώρους δουλειάς τους, επιβάλλοντας αγωνιστικές αποφάσεις με μαζικές συνελεύσεις.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, ειδικά οι εργοδοτικές/κυβερνητικές ΠΑΣΚΕ–ΔΑΚΕ, στριμώχτηκαν ιδιαίτερα και αλλού ή θα έδιναν τη μάχη φρεναρίσματος των αγώνων μέχρι τέλους ή θα παρίσταναν και αυτοί τους δυσαρεστημένους, συντασσόμενοι αναγκαστικά με τις διαθέσεις των εργαζομένων, προσπαθώντας παράλληλα με λογικές «κλιμάκωσης» των αγώνων να τους αποκλιμακώσουν. Το κλίμα αυτό είναι που ανάγκασε τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να πάρουν απόφαση αρχικά για 24ωρη απεργία και τελικά να τη μετατρέψουν σε 48ωρη.
Οι δύο μέρες της απεργίας, οι πορείες και οι συγκεντρώσεις στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα έδειξαν ότι οι εργαζόμενοι είναι διατεθειμένοι όχι μόνο να κάνουν δύσκολο το πέρασμα της κυβερνητικής πολιτικής αλλά και να την ανατρέψουν. Δεν πτοήθηκαν από τις κάθε είδους απειλές της κυβέρνησης, που ξεκινούσαν από αναγγελία νέων μέτρων, συνέχιζαν με επιστρατεύσεις (ΟΤΑ) και κατέληγαν με τη δημιουργία κλίματος τρομοκρατίας, «διαρρέοντας» ότι έρχονται δυνάμεις καταστολής από την Ευρώπη, η γνωστή Eurogendfor,, και κλείνοντας σταθμούς του μετρό με εντολή της αστυνομίας.
Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ
Τα μηνύματα απ’ όλες τις πόλεις συνοψίζονταν στη φράση «δεν ξανάγινε»! Οι συγκεντρώσεις παντού, ιδιαίτερα την πρώτη μέρα, όπου στην απεργία συμμετείχαν και οι επαγγελματοβιοτέχνες, ξεπερνούσαν αυτές της 5ης Μάη του 2010, ακόμη και αυτές του νόμου Γιαννίτση.
Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων διαδήλωναν κατά των μνημονίων και των μεσοπρόθεσμων, κατά του πολυνομοσχεδίου και των χαρατσιών, κατά της εξαθλίωσης που τους επιβάλλουν το ΔΝΤ και η ΕΕ με ιμάντα την κυβέρνηση και τα αστικά πολιτικά κόμματα.
Συμμετείχαν με οργανωμένα μπλοκ και πανό ακόμη και εργασιακοί χώροι που λίγο καιρό πριν ούτε να το διανοηθούν δεν θα μπορούσαν! Η απαίτηση για έξοδο από ΔΝΤ και ΕΕ και για ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής είναι το κοινό πλαίσιο που ενώνει πλέον όλους τους εργαζόμενους ανεξαρτήτως του από πού προέρχονται επαγγελματικά ή πολιτικά.
Η πρώτη μέρα ήταν η μέρα της απεργιακής νέκρωσης, όπως γραφόταν χαρακτηριστικά! Η Αθήνα δεν είναι έτσι ούτε τον… Δεκαπενταύγουστο! Με μια διαφορά μόνο. Ηταν γεμάτη κόσμο. Ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται στις συγκεντρώσεις από τις 10 το πρωί, όπου και αν κοίταζε κανείς έβλεπε διαδηλωτές που πήγαιναν στις διάφορες προσυγκεντρώσεις, για να συγκλίνουν όλοι μαζί στο Σύνταγμα μετά από αρκετές ώρες μιας και δεν ήταν εύκολη η προσέγγισή του. Ανάλογη ήταν και η εικόνα από όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Φυσικά, και δεν θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς για μια κυβέρνηση που στόχος της είναι να αφαιρέσει πάση θυσία ό,τι έχει κερδίσει ο λαός μέχρι τώρα, δεν έλειψε η καταστολή. Παρ’ όλο που αρχικά υπήρχε μια φαινομενική αυτοσυγκράτηση από τις δυνάμεις καταστολής, από κάποια στιγμή και μετά, συνεπικουρούμενες και από τους «επαναστάτες» της πέτρας, επιτέθηκαν στους διαδηλωτές, δημιουργώντας παρόμοιο σκηνικό της πρώτης μέρας της 48ωρης του Ιούλη μέχρι αργά.
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ
Η δεύτερη μέρα, μέρα ψήφισης του πολυνομοσχεδίου, χαρακτηρίστηκε και αυτή από τη μεγάλη επιτυχία της απεργίας αλλά και των συγκεντρώσεων. Προσυγκεντρώσεις πραγματοποίησαν το ΠΑΜΕ, από πολύ νωρίς για να προλάβει να πάει πρώτο στο Σύνταγμα και να «περικυκλώσει» τη Βουλή, κάποιες ομοσπονδίες (π.χ. ΟΤΑ) και σωματεία (π.χ. νοσοκομεία) κ.λπ. Το ΚΚΕ(μ-λ) καλούσε στην Κλαυθμώνος όπου βρέθηκαν η ΟΚΔΕ και η ΑΝΑΣΑ και πορεύτηκαν όλοι μαζί στο Σύνταγμα που είχε αρχίσει ήδη να γεμίζει. Αν και ο κόσμος δεν ήταν τόσος από την αρχή όσος την προηγούμενη μέρα, το Σύνταγμα και οι γύρω δρόμοι πάλι ήταν γεμάτοι και πιθανόν, αν δεν είχε μεσολαβήσει το κυριολεκτικά όργιο καταστολής αργά το μεσημέρι και το απόγευμα, η προέλευση να άγγιζε τα νούμερα της προηγούμενης μέρας! Παρ’ όλο που οι ομοσπονδίες του δημοσίου και των ΔΕΚΟ άρχισαν να μαζεύουν από νωρίς τα πανό τους, αφήνοντας τον κόσμο τους ακάλυπτο και χύμα, η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων δεν έφευγε ενώ έρχονταν συνέχεια και άλλοι.
Αυτό που προηγήθηκε της κρατικής καταστολής ήταν μια απαράδεκτη σύγκρουση μεταξύ ΠΑΜΕ και ομάδων του αναρχικού χώρου. Το ΠΑΜΕ, όπως προείπαμε, βρέθηκε από νωρίς στο Σύνταγμα και, καταλαμβάνοντας το μεγαλύτερο τμήμα της Αμαλίας μέχρι τα λουλουδάδικα, σε εφαρμογή της απόφασής του για τη δήθεν περικύκλωση της Βουλής. Η συμπεριφορά της περιφρούρησής του από νωρίς προκάλεσε δυσαρέσκεια σε όλους τους υπόλοιπους διαδηλωτές, παρά το ότι θεωρήθηκε θετική η παραμονή του εκεί για πρώτη φορά. Υπήρχαν αλυσίδες που εμπόδιζαν την επαφή των μπλοκ, αν και μπορούσε κανείς να περάσει από τα…πλαϊνά! Επίσης αυτό που ενόχλησε ιδιαίτερα και έγινε αφορμή για σχολιασμούς του τύπου «το ΠΑΜΕ ανέλαβε την περιφρούρηση της Βουλής» ήταν ότι είχε αλυσίδες μπροστά στο χώρο του Αγνωστου Στρατιώτη και πέραν των «ορίων» του με πρόσωπο στους διαδηλωτές και πλάτη στα ΜΑΤ!
Στη Β. Γεωργίου (Μ. Βρετάνια) υπήρξαν από νωρίς φραστικές αντεγκλήσεις από εργαζόμενους που διαμαρτύρονταν όχι τόσο για το ότι δεν μπορούσαν τα μπλοκ τους να περάσουν μπροστά όσο για το θέαμα των αλυσίδων και το κόψιμο στα δύο της συγκέντρωσης.
Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Οταν αποχώρησαν τα εργασιακά σωματεία, βρέθηκε εκεί μια από τις συλλογικότητες του «Δεν πληρώνω», με τις φραστικές αντιπαραθέσεις να συνεχίζονται πιο έντονα. Καθώς αποχωρούσε το «Δεν πληρώνω» από εκεί, βρέθηκαν οι αναρχικοί και πλέον τα πράγματα πήραν άσχημη τροπή. Αγριο ξύλο, πετροπόλεμος και χτυπήματα με κοντάρια και από τις δύο πλευρές με αποκορύφωμα τη ρίψη μολότοφ μέσα στον κόσμο του ΠΑΜΕ. Οι άνθρωποι που τραυματίστηκαν ήταν πολλοί, κατά μεγάλο μέρος άσχετοι με τις δύο πλευρές που «καθάριζαν» για λογαριασμό του κινήματος. Αφού κράτησε αυτή η ιστορία για κάμποση ώρα, εμφανίστηκαν τα ΜΑΤ, περνώντας μέσα ή από το πλάι του ΠΑΜΕ, και «έλυσαν τη διαφορά» με άφθονη ρίψη χημικών και επιθέσεις κατά κάθε διαδηλωτή. Η πλειοψηφία του κόσμου εκείνη την ώρα ήταν «χύμα» μιας και οι περισσότερες ομοσπονδίες και τα σωματεία που ελέγχονται από ΠΑΣΚΕ–ΔΑΚΕ είχαν ήδη μαζέψει τα πανό τους, με αποτέλεσμα η αστυνομία να διαλύσει τη συγκέντρωση σχετικά εύκολα.
Παρά τη συνεχή ρίψη δακρυγόνων και τις επιθέσεις ο κόσμος παρέμεινε στους γύρω δρόμους, το μπλοκ του ΚΚΕ(μ-λ), κάνοντας το γύρο από την κάτω μεριά του Συντάγματος, καλούσε τους απεργούς να ξανασυγκροτηθούν και να υπερασπίσουν το δικαίωμά τους στη συγκέντρωση. Βγήκε ξανά από τη Σταδίου για να επιστρέψει στο Σύνταγμα όπου άρχισε και πάλι να μαζεύεται λαός. Εκεί γίναμε μάρτυρες του θεάματος των ΜΑΤ να παρεμβάλλονται μεταξύ του ΠΑΜΕ και των υπολοίπων, μη αφήνοντας κανέναν να περάσει, ούτε ατομικά! Και λίγο αργότερα οι του ΠΑΜΕ έγιναν θεατές της επιχείρησης «σκούπα» των ΜΑΤ για το διώξιμο όλων των υπολοίπων. Επίθεση με χημικά δέχτηκε και το ΚΚΕ(μ-λ) στη Σταδίου. Η επιχείρηση των ΜΑΤ έφτασε ως την Ομόνοια και μόλις ολοκληρώθηκε ξεκίνησε για εκεί το ΠΑΜΕ. Η καταστολή δυστυχώς είχε και έναν νεκρό, τον αγωνιστή μέλος του ΠΑΜΕ Δ. Κοτζαρίδη, που πέθανε από την εισπνοή των χημικών, γεγονός που το ΚΚΕ υποβαθμίζει λέγοντας ότι ο αγωνιστής πέθανε από την αγωνία του κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων με τους «μπάχαλους».
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Η 48ωρη απεργία και όλα όσα προηγήθηκαν αυτής προσφέρεται για πολλά συμπεράσματα. Καταρχήν, και τα ποσοτικά και τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά είναι πολύ καλύτερα από την προηγούμενη του καλοκαιριού η οποία, παρ’ όλο που έγινε εν μέσω του ξεσηκωμού των πλατειών, είχε λιγότερο κόσμο και ως προς τη συμμετοχή σε αυτήν καθεαυτή όσο και στις συγκεντρώσεις. Σήμερα πια, όπως ήδη έχουμε πει, μιλάμε για τη μεγαλύτερη απεργία των τελευταίων δεκαετιών. Ηταν το ορόσημο, όχι η κατάληξη, μιας σειράς κινητοποιήσεων -και απεργιακών- που πραγματοποιήθηκαν σε διάφορους κλάδους και χώρους του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Κινητοποιήσεις που συνεχίζονται παρά την ψήφιση του νομοσχεδίου και που δείχνουν με τον πιο καθαρό τρόπο ότι όσοι λέμε ότι οι εργαζόμενοι όχι μόνο πρέπει αλλά και μπορούν να πάρουν την υπόθεση της ζωής τους στα χέρια τους δεν το λέμε ως σχήμα λόγου.
Σε πάρα πολλές περιπτώσεις οι εργαζόμενοι έκαναν πέρα τους κάθε είδους συνδικαλιστές του συμβιβασμού και της συνδιαλλαγής. Ακόμη και της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Οι πρώτοι, ειδικά της ΠΑΣΚΕ, είχαν να αντιμετωπίσουν την πίεση αυτών που υποτίθεται εκπροσωπούν και οι αντιδράσεις τους ποίκιλλαν. Ξεκινούσαν από την ανοιχτή συνεργασία με την εργοδοσία, ακόμη και με τα ΜΑΤ (υπουργείο Παιδείας), και έφταναν ως τη δήλωση αποχώρησης από το ΠΑΣΟΚ! Λες και όλους τους προηγούμενους μήνες η πολιτική της κυβέρνησης για τους εργαζόμενους ήταν ήπια, ενώ τώρα μόλις σκλήρυνε! Λες και δεν είναι υπεύθυνοι, πρωτ’ απ’ όλα αυτοί, για το ότι πέρασαν πολλά μέτρα της επίθεσης χωρίς το εργατικό κίνημα να αντισταθεί δυναμικά και όπως έπρεπε.
Οι εργαζόμενοι άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι η ανοχή και η ελπίδα πως αυτή η επίθεση θα έχει κάποιο τέλος είναι μια σκέτη αυταπάτη. Απαίτησαν και πραγματοποίησαν συνελεύσεις σε πολλούς χώρους και προχώρησαν σε καταλήψεις και απεργίες. Εδώ βέβαια τίθεται ένα ζήτημα. Από τη μια είναι θετικό ότι πάρθηκαν τέτοιες αποφάσεις, από την άλλη όμως οι καταλήψεις σε αρκετές περιπτώσεις λειτουργούν και ως ασφαλιστική δικλείδα για να μη γίνουν απεργίες. Είναι ένα ζήτημα που όσοι κινούνται σε αγωνιστική κατεύθυνση στους χώρους δουλειάς πρέπει να το δουν σε σχέση με το πώς διαπαιδαγωγούνται οι εργαζόμενοι ως προς τους αγώνες και τις αναγκαίες θυσίες, αλλά και τις δυσκολίες που δημιουργούνται για τη συμμετοχή σε πορείες και συγκεντρώσεις. Χρειάζεται να γίνεται ολοένα και περισσότερο ξεκάθαρο ότι αγώνες χωρίς θυσίες δεν μπορούν να γίνουν και ότι κινδυνεύουν να μετατραπούν και αυτές οι περιπτώσεις σε εκτονωτικές κινήσεις που καθόλου δεν, ή έστω ελάχιστα, ενοχλούν τελικά το σύστημα αλλά και τους συνδικαλιστές που το εκπροσωπούν.
Η ρεφορμιστική Αριστερά κινήθηκε εγκλωβισμένη στα ιδεολογήματά της, στη μακρόχρονη αναμονή της για τις πολυπόθητες εκλογές και στην τέλεια έλλειψη εμπιστοσύνης της στο λαό με μια γραμμή συμβιβασμού στους λεγόμενους συσχετισμούς. Ακόμη και σε χώρους όπου το αγωνιστικό κλίμα ήταν πολύ έντονο πρότεινε πλαίσια δήθεν κλιμάκωσης των αγώνων, σε πολλές περιπτώσεις μαζί με όλους τους άλλους (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ) και με τη δικαιολογία ότι δεν τραβάει ο κόσμος ή ότι δεν μπορούμε να τον… εξοντώσουμε! Ακόμη και όταν ο κόσμος ήθελε να εξοντωθεί! Χαρακτηριστικό της στάσης της είναι η σχεδόν παντελής απουσία από τους αγώνες του ιδιωτικού τομέα, από το εμπόριο μέχρι τα εργοστάσια. Ενώ σχεδόν όλος ο δημόσιος τομέας βρίσκεται σε αναβρασμό, εδώ όπου υποτίθεται ότι έχει δυνάμεις το ΚΚΕ και το «ταξικό» ΠΑΜΕ σχεδόν δεν κουνιέται φύλλο, πέρα από κάποιες μεμονωμένες 24ωρες απεργίες που έκαναν κάποιες ομοσπονδίες, παρ’ όλο που η επίθεση προχωρά ακάθεκτη. Απολύσεις, μειώσεις και μακροχρόνιες μειώσεις μισθών, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων είναι στην καθημερινή ημερήσια διάταξη.
ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Η στάση της Αριστεράς ήταν, για άλλη μια φορά, χαρακτηριστική και κατά τη διάρκεια της 48ωρης. Εχοντας ένα μεγάλο τμήμα της σχεδόν φετιχοποιήσει το κίνημα του καλοκαιριού και τραβώντας το από τα μαλλιά, καλούσαν για άλλη μια φορά σε περικυκλώσεις της Βουλής και ολοήμερες και ολονύχτιες παραμονές στο Σύνταγμα. Ειδικά τη δεύτερη μέρα τα περισσότερα καλέσματα ήταν για απευθείας μάζεμα στο Σύνταγμα, πλην του ΠΑΜΕ και ελαχίστων εξαιρέσεων ομοσπονδιών και σωματείων. Για το Μουσείο δεν το συζητάμε! Παρ’ όλα αυτά, και το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ που το προηγούμενο διάστημα λοιδορούσε τέτοιες κινήσεις αυτή τη φορά καλούσε τη δεύτερη μέρα σε περικύκλωση της Βουλής. Οχι όμως για να εμποδιστούν να μπουν οι βουλευτές να ψηφίσουν, αλλά μπας και πεισθούν να μην ψηφίσουν. Τύφλα να έχει η ΚΟΕ δηλαδή!
Το ΚΚΕ, πιεζόμενο από τον κόσμο του, που βαρέθηκε να βρίσκεται μακριά και χώρια από τον υπόλοιπο λαό, ειδικά μετά το κίνημα των πλατειών και την επαίσχυντη στάση που κράτησε η ηγεσία του, που βλέπει ότι και αυτή η ηγεσία, παρά τις μεγαλοστομίες, δεν έχει κάτι καλύτερο να επιδείξει σε σχέση με τους άλλους στο κίνημα, αναγκάστηκε να κάνει κάποιες «υποχωρήσεις» και να δηλώσει ότι θα παραμείνει στο Σύνταγμα, σαφώς οριοθετημένα όμως, γι’ αυτό και οι αλυσίδες στη μέση της συγκέντρωσης. Επέλεξε δηλαδή το χειρότερο τρόπο για να κάνει αυτή τη «στροφή», δημιουργώντας προβλήματα χειρότερα από αυτά αν δεν έμενε. Αυτό όμως που δεν μπόρεσε παρ’ όλα αυτά να αποφύγει ήταν ένα θετικό κλίμα που αιωρούνταν στην πλατεία, και από τις δύο «πλευρές», ότι επιτέλους είμαστε όλοι μαζί, έστω και έτσι, παρά τις αλυσίδες μεταξύ των διαδηλωτών και μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη. Κάτι που εκφράστηκε από τα συνεχή πήγαιν’ έλα σε όλη την πλατεία. Η ενότητα των εργαζομένων, η ανάγκη τής από κοινού αντιμετώπισης της ενιαίας επίθεσης εκφράστηκε σε αρκετές περιπτώσεις το προηγούμενο της 48ωρης διάστημα. Οπου συναντιόντουσαν διαφορετικές πορείες, εργαζομένων, φοιτητών, ελευθεροεπαγγελματιών, μαθητών, δημοσίων και ιδιωτικών, ο παλμός και η αποφασιστικότητα ανέβαινε, γι' αυτό και οι κάθε είδους εργατοπατέρες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποφύγουν αυτές τις «συναντήσεις». Αυτή η ανάγκη λοιπόν δεν μπορούσε παρά να εκφραστεί και στο Σύνταγμα σε σχέση με το ΠΑΜΕ.
Βέβαια δεν έχει καμιά σχέση αυτός ο τρόπος παραμονής σε μια συγκέντρωση, «μαζί με τους άλλους», με την ανάγκη παρέμβασης των κομμουνιστών και των ταξικών δυνάμεων (αν υποθέταμε ότι αυτός ήταν ο στόχος) στο κίνημα.
Το θετικό κλίμα βέβαια δεν εμπόδιζε και την έκφραση δυσαρέσκειας για τους λόγους που αναφέραμε πριν. Αυτή η δυσαρέσκεια εκφραζόταν κυρίως στις συζητήσεις και κάποιος κόσμος διαμαρτυρόταν ανοιχτά στην περιφρούρηση του ΠΑΜΕ. Τη δυσαρέσκεια αυτή ως άλλοι εργολάβοι ήρθαν να την αναλάβουν οι λεγόμενοι μπάχαλοι του κινήματος. Από ένα σημείο και μετά τα πράγματα με τις αντεγκλήσεις άρχισαν να γίνονται σοβαρά, μέχρι που φτάσαμε στα γνωστά γεγονότα. Γεγονότα που δείχνουν ότι ένα τμήμα τουλάχιστον αυτού του χώρου, της αναρχίας ή του αντιεξουσιαστικού, έχει επιλέξει, εγκλωβισμένος στην πολιτική του αδυναμία να παρέμβει επί της ουσίας στο εργατικό κίνημα σε μια περίοδο έντονης επίθεσης, να ακολουθήσει μονοπάτια παρόμοια με αυτά που κατά τα άλλα καταγγέλλει! Με επιθέσεις κατά διαδηλωτών και κατά της Αριστεράς στο σύνολό της, μιας και δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο. Και στις 5 Μάη του ’10 είχαμε την επίθεση κατά του μπλοκ του ΚΚΕ(μ-λ) και άλλων συνδικαλιστικών μπλοκ αλλά και φέτος, εκτός από το ΠΑΜΕ, επίθεση δέχτηκαν τα μπλοκ των εκπαιδευτικών την Τετάρτη όπου επίσης είχαμε τραυματίες. Κάτι που γενικά αποσιωπήθηκε και κάνουν ότι δεν το βλέπουν οι συλλογικότητες του χώρου που κάλυψαν την επίθεση στο ΠΑΜΕ. Υποτίθεται ότι αυτό γίνεται για να χτυπηθούν οι λογικές χειραφέτησης του εργαζόμενου λαού από τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες. Πώς; Mε έντονη στρατιωτικοποίηση και επιθέσεις κατά διαδηλωτών που μπορεί να αποδειχτούν ιδιαίτερα επικίνδυνες; Το ΚΚΕ(μ-λ) άμεσα με παρέμβασή του στη συγκέντρωση κατήγγειλε την επίθεση αυτή, επισημαίνοντας παράλληλα τις ευθύνες της ηγεσίας του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ που με τη στάση του στο κίνημα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τέτοιες καταστάσεις.
Με λίγα λόγια, αυτό που συνέβη στην πλατεία ήταν η σύγκρουση δύο διαφορετικών χώρων που έχουν όμως κοινή λογική υποκατάστασης-ιδιοκτησίας του κινήματος και έλλειψης εμπιστοσύνης στο λαό. Παρά τα αντίθετα λεγόμενα από το χώρο, η αντίδραση της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου για τη δολοφονική επίθεση ήταν μεγάλη και δεν την αναιρεί το γεγονός ότι μπορεί να συμμετείχαν κάποιοι που δεν ανήκαν σε αυτόν. Μια δυσαρέσκεια που δεν μπόρεσε να εκφραστεί γιατί αμέσως μετά ανέλαβαν τα ΜΑΤ!