Το αστικό πολιτικό σύστημα αμφισβητήθηκε. Οταν οι μαθητές γυρίζουν τα κεφάλια τους στους επισήμους που κάθονται σαν χεσμέ… δεξιά και κοιτούν αριστερά τον κόσμο που φωνάζει συνθήματα. Οταν οι παραστάτες τούς μουντζώνουν. Οταν τα σχολειά βγαίνουν από την παρέλαση και γίνονται ένα σώμα με τους διαδηλωτές για να διαδηλώσουν μετά όλοι μαζί. Οταν οι αποδοκιμασίες για τους λεγόμενους επισήμους (όσους πήγαν, γιατί πολλοί μυρίστηκαν το κλίμα και λούφαξαν) ακούγονταν πιο δυνατά από τους ήχους των μεγαφώνων που δίναν το βήμα. Οταν η εξουσία εξαναγκάζεται να τραπεί σε φυγή και στην εξέδρα των επισήμων ανεβαίνουν οι ήρωες της Αντίστασης. Οταν ματαιώνεται η στρατιωτική παρέλαση και τη θέση της παίρνει μια τεράστια διαδήλωση-καταδίκη της πολιτικής της τρόικας και της κυβέρνησης...
Κάτι ήξερε η Διαμαντόπουλου όταν πήρε απόφαση να απαγορευτεί η παρέλαση για τα σχολειά που είχαν κατάληψη πάνω από τέσσερεις μέρες, αλλά και οι μαθητές που την έγραψαν κανονικά και διαδήλωσαν!
Κοντολογίς, η 28η Οκτωβρίου του 2011 ήταν ένα άλλο μεγάλο επεισόδιο της αντιπαράθεσης του λαού και της νεολαίας του με το σύστημα, την πολιτική του και το πολιτικό του προσωπικό.
Τούτη τη φορά δεν ήταν μόνο οι αγανακτισμένοι, ούτε οι συνδικαλιστές και οι βολεμένοι που θέλουν σύμφωνα με το σύστημα να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Ούτε κάποιοι αριστεροί που η εξουσία προβοκατόρικα τους χρέωνε ότι εκμεταλλεύονται την παρουσία κόσμου για να κάνουν προπαγάνδα.
Ηταν χιλιάδες λαού που την ημέρα της παρέλασης βρήκαν την ευκαιρία να πουν ΟΧΙ στις πολιτικές των δανειστών, των ντόπιων υπαλληλίσκων τους, του αστικού πολιτικού συστήματος, των βουλευτών και των πολιτικάντηδων, όλου αυτού του εσμού που στηρίζει το ξεδόντιασμα του λαού και το ξεπούλημα της χώρας. Ενα ΟΧΙ που λίγες μέρες μετά γίνεται πανό και συνθήματα στα γήπεδα της χώρας και του εξωτερικού.
Στα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω θα βρούμε απαντήσεις στο γιατί έσπευσε η κυβέρνηση να κάνει λόγο για «απόπειρα υπονόμευσης των δημοκρατικών θεσμών». Γι’ αυτό και ο πρόεδρος της Ν.Δ. δήλωσε ότι όσα έγιναν στις παρελάσεις «πλήγωσαν την εθνική μας περηφάνια και αμαύρωσαν την εικόνα των Ελλήνων», ενώ ο Καρατζαφέρης συμπλήρωσε ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις ήταν «διασάλευση του νόμου και της τάξης». Γι’ αυτό η Μπακογιάννη έσκουξε πως ό,τι έγινε στις παρελάσεις αποτελεί «εξευτελισμό για τη χώρα». Κι από κοντά η πορδ… ΔΗΜΑΡ λυπήθηκε για τις γιούχες στον Παπούλια κι έκανε λόγο για «ενέργειες που τραυματίζουν τη δημόσια εικόνα της χώρας».
Ετσι εξηγείται γιατί κάποιοι αρθρογραφούντες αστικών εφημερίδων-κολαούζοι του συστήματος προσπάθησαν να βαφτίσουν αντισυγκεντρώσεις τις λαϊκές κινητοποιήσεις στις παρελάσεις και μάλιστα να τολμήσουν, οι άθλιοι, να γράψουν ότι σε μια αντισυγκέντρωση δολοφονήθηκε και ο Γρηγόρης Λαμπράκης, με αφορμή τις μπουνιές που έφαγε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μαγκούφης από έναν δικό του...
Στις αστικές φυλλάδες διατυπωνόταν την επομένη των παρελάσεων η άποψη ότι τα κόμματα εξουσίας προστατεύουν, και καλά, τη δυνατότητα των αντιπάλων τους να εκφράσουν την άποψή τους. Και θύμιζαν στα λιβελογραφήματά τους ότι φαινόμενα προπηλακισμών κάποιων πολιτικών συναντούσαν την ομόθυμη καταδίκη των πολιτικών κομμάτων. Εγραψαν ότι «οι λαϊκές αντιδράσεις τροποποιούν τους κανόνες της πολιτικής αντιπαράθεσης και στρώνουν το δρόμο της εκτροπής από τους δημοκρατικούς θεσμούς». Εγραψαν ότι «μετά τους αγανακτισμένους που αποκλείουν τη Βουλή ώστε να μην εκφραστεί η θέληση των εκλεγμένων αντιπροσώπων του ελληνικού λαού ακολούθησαν τα έκτροπα στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις σαν το αποκορύφωμα σειράς ενεργειών που στόχο έχουν το χαμήλωμα της δημοκρατίας».
Θορυβήθηκαν μπροστά στο γεγονός ότι κινδυνεύουν τα 37 μεταπολιτευτικά χρόνια αστικού δημοκρατικού βίου.
Τι τους φοβίζει στ' αλήθεια; Τι τους οδήγησε να εκλιπαρούν το αστικό πολιτικό προσωπικό να ομονοήσει σε κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» όλων των αστικών κομμάτων, που καταργεί στην πράξη τους κανόνες του αστικού πολιτικού παιχνιδιού της μεταπολίτευσης, το οποίο στηριζόταν στο δίπολο κυβέρνηση-αντιπολίτευση και εναλλαγή τους με εκλογές;
Μα, το πιο απλό και το πιο προφανές. Οτι οι πολιτικές των μνημονίων, του ξεθεμελιώματος των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων στη δουλειά και τη ζωή του λαού μας, η επιτήρηση, η λιτότητα δεκαετιών που υπόσχονται στο λαό είναι πολιτική που δεν θα περάσει ομαλά και με τους κανόνες της λεγόμενης δημοκρατικής ομαλότητας που είχαμε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια.
Η ταξική αντιπαράθεση οξύνεται. Η βίαιη διάλυση των μεσοστρωμάτων, που ο πολιτικός εγκλωβισμός τους στα αστικά κόμματα λειτουργούσε την προηγούμενη περίοδο σαν αερόσακος ασφαλείας στους κραδασμούς των λαϊκών αντιδράσεων, τροποποιεί τα δεδομένα. Αδυνατίζει δραματικά τα αστικά κόμματα και παράλληλα εντάσσει νέες δυνάμεις στο λαϊκό κίνημα. Το χάσμα της αστικής τάξης με το λαό βαθαίνει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και παίρνει μόνιμα χαρακτηριστικά.
Το αστικό πολιτικό προσωπικό είναι απαξιωμένο από το λαό και ζαλισμένο στη δίνη των ασφυκτικών πιέσεων των ιμπεριαλιστών-δανειστών. Μετά και τις παρελάσεις καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να κλείσει στους τέσσερεις τοίχους και μπροστά από μία τηλεόραση το λαό να περιμένει μια φορά στο τόσο να εκφράζει την οργή και την αγανάκτησή του με την ψήφο του στο ένα ή στο άλλο αστικό κόμμα.
Καταλαβαίνουν ότι δεν τους παίρνει όπως παλιά. Και προχωρούν στη συγκρότηση ενός μαύρου μετώπου των αστικών πολιτικών δυνάμεων για να καθυποτάξουν το δυνάμωμα του λαϊκού κινήματος.
Ο λαός πρέπει και θα απαντήσει με τη συγκρότηση του δικού του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και θα κουρελιάσει τα αντιδραστικά σχέδια.
