Δε μας λείπουν οι εκλογές, μας λείπει το Μέτωπο Αντίστασης!

Η πρόταση μετωπικού συντονισμού και κοινής δράσης, που έχει διατυπώσει και προωθεί το ΚΚΕ(μ-λ) εδώ και μερικές μέρες, είναι μια προσπάθεια απάντησης από την πλευρά του λαού και της Αριστεράς στις ραγδαίες και αντιδραστικές πολιτικές εξελίξεις.
Η νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΗΣΥ έχει αναλάβει πολύ συγκεκριμένα καθήκοντα στην προώθηση της επίθεσης ενάντια στο λαό και στην υποταγή και το ξεπούλημα της χώρας σε Ευρωπαίους και Αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Μιας επίθεσης που δεν έχει τέλος, από την οποία το βαθιά βυθισμένο στην κρίση του καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν πρόκειται να παραιτηθεί.
Μιας επίθεσης, όμως, που έχει βγάλει το λαό και τη νεολαία της χώρας μας στο δρόμο του αγώνα με ένταση, διάρκεια και μαζικότητα που είχε πολλές δεκαετίες να επιδείξει. Ακόμα κι αν ο αγώνας αυτός δεν έχει μετρήσει ακόμα έστω και μια νίκη, οι λαϊκές μάζες δείχνουν να επιμένουν και να προσπαθούν ξανά και ξανά, σπρωγμένες από την ίδια την κατάσταση, αντιλαμβανόμενες μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο ότι δεν έχουν άλλη διέξοδο.
Ισως το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι ο αγώνας αυτός γεννήθηκε και μεγαλώνει με την Αριστερά πολύ κάτω των απαιτήσεων, αν όχι απούσα ή και, ουσιαστικά, εμπόδιο. Η αντίδραση των δυο βασικών κομμάτων της Αριστεράς (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) στις τελευταίες εξελίξεις είναι πολύ χαρακτηριστική. Ενώ το αστικό πολιτικό σύστημα αναζητά εναγωνίως λύσεις για να σταθεί όρθιο ώστε να φέρει σε πέρας τις επιταγές ΕΕ και ΔΝΤ και για να ελέγξει αυτό το λαό που δε λέει να κάτσει ήσυχος, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ θέτουν τις εκλογές ως την κεντρική διέξοδο για το λαό! Κι αυτό γιατί έτσι θα εκφραστεί η αποδέσμευση από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και θα οξυνθεί η κρίση του συστήματος. Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όσο κι αν το προσπαθεί, δεν ξεφεύγει και πολύ από τη γενική αυτή κατεύθυνση.
Και, προφανώς, η σχετική επιχειρηματολογία συνοδεύεται από πολλές σελίδες κυβερνητικών προγραμμάτων και προτάσεων διαχείρισης, οι οποίες, ουσιαστικά, προσπερνούν με αξιοσημείωτη ευκολία το ζήτημα της εξουσίας, της ταξικής πάλης, της φάσης του κινήματος, της κατάστασης της εργατικής τάξης.
Την περίοδο αυτή, όταν το σύστημα βρίσκεται στην επίθεση και ο λαός προσπαθεί να συγκροτήσει τις αντιστάσεις του, θα περίμενε κανείς από την Αριστερά να αντιληφθεί τις πραγματικές διεργασίες στους κόλπους του λαού και την αγωνιστική του διάθεση και να τραβήξει μπροστά, με στόχο, καταρχάς, την απόκρουση της επίθεσης. Το αναμφισβήτητο γεγονός ότι τα ζητήματα της ευρύτερης προοπτικής τίθενται ξανά από τον ίδιο το λαό δε σημαίνει ότι το κίνημα ξεπέρασε αυτόματα τα προβλήματά του και ανέτρεψε μεμιάς μια πορεία υποχώρησης ολόκληρων δεκαετιών και στην Ελλάδα και στον κόσμο.
Αντίθετα, οι απαιτήσεις που βάζει η ταξική πάλη αναδεικνύουν αυτά τα προβλήματα ακόμα περισσότερο. Και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να θεωρεί εαυτόν επαρκή για να τα απαντήσει. Και, σε κάθε περίπτωση, το να θεωρούνται οι εκλογές έστω και ένα βήμα προς τη συγκρότηση του κινήματος και της εργατικής τάξης σαν τάξη για τον εαυτό της, οδηγεί τις λαϊκές μάζες από το δρόμο …στις κάλπες, δηλαδή από το γήπεδο του κινήματος στο γήπεδο του συστήματος.
Η πίεση προς το σύστημα –εντός και εκτός συνόρων- μπορεί να έρθει μόνο από τους αγώνες κι αυτό έχει ήδη συμβεί εδώ και ενάμιση χρόνο. Και όπως δεν είναι οι εκλογές, δεν είναι ούτε τα προγράμματα διαχείρισης που λείπουν για να μετατραπεί η πίεση σε νικηφόρο αγώνα. Λείπει ένα Μέτωπο Αντίστασης με τη σφραγίδα της Αριστεράς, το οποίο να μπορεί όχι μόνο να εκφράσει πολιτικά το λαό, αλλά και να του διαλύσει τις αυταπάτες, να του θέσει στόχους που να απαντούν στις αγωνίες του, να πάρει τις πρωτοβουλίες εκείνες που θα ενισχύουν τους αγώνες και, φυσικά, να θέτει με καλύτερους όρους τα ζητήματα της προοπτικής της επαναστατικής ανατροπής. Αυτό απαιτούν οι συνθήκες, αυτό απαιτεί, ουσιαστικά, ο ίδιος ο λαός…