Κανένας μόνος απέναντι στους εκβιασμούς τους Καμία ανάθεση των αγώνων μας

Μέσα απ' τις μαζικές κινητοποιήσεις και συνελεύσεις ενάντια στο χαράτσι σε κάθε γειτονιά και δήμο αναδείχθηκαν πολλά και σημαντικά. Ένα είναι ότι η εντεινόμενη φτωχοποίηση σημαντικού μέρους του πληθυσμού ωθεί σε αγώνα για την επιβίωση αλλά και σε αναζήτηση συλλογικής απάντησης. Σε πείσμα των καναλιών, που επιλέγουν να δείχνουν ουρές σε ταμεία της ΔΕΗ, σε πολλούς δήμους έχουν συγκροτηθεί πραγματικά από τα κάτω διαδικασίες λαϊκής αυτοοργάνωσης που έχουν προχωρήσει σε μαζικές κινητοποιήσεις αντίστασης στα χαράτσια και έμπρακτης άρνησης πληρωμής τους. Όπου λειτουργούν τακτικές συνελεύσεις με μαζική και ουσιαστική συμμετοχή του κόσμου στη διαμόρφωση των αγώνων, ο κόσμος δεν μιλάει μόνο για το χαράτσι αλλά και για τους μισθούς και τις συντάξεις που δεν έχει. Υπερασπίζεται το δικαίωμα στη ζωή του αναπτύσσοντας, με την πολυμορφία που τον χαρακτηρίζει, εστίες αντίστασης.
Όσοι θέλουν να ορίσουν τις κινητοποιήσεις αυτές σαν άλλο ένα “δεν πληρώνω” ή σαν ένα “αυτόνομο ριζοσπαστικό κίνημα” δεν αντιλαμβάνονται ότι στη βάση του βρίσκεται η διάθεση για αντίκρουση της επίθεσης, για διεύρυνση αυτής της αντίστασης, η άρνησή του να φορτωθεί τα βάρη της κρίσης. Ότι το βάθεμα της επίθεσης χαρακτηρίζεται από έντονη ταξικότητα και ώθηση μεγάλων κομματιών στη φτώχεια και την ανασφάλεια. Η αναζήτηση διεξόδου, το άνοιγμα του δρόμου για την απάντηση στα συνολικότερα ζητήματα και στην προοπτική του λαϊκού κινήματος διαπιστώνεται σε κάθε συζήτηση που ανοίγεται στις συνελεύσεις γειτονιάς.
Στην πλειονότητά τους τα ψηφίσματα των δημοτικών συμβουλίων εκβιάστηκαν από τη μαζική παρουσία και απαίτηση του κόσμου καταρχήν να πάρουν θέση. Αποδοκιμάζοντας μάλιστα τις όποιες προσπάθειες κάποιων δήμων να θέσουν γελοία, δικής τους έμπνευσης εισοδηματικά κριτήρια ή κριτήρια ανεργίας και απορίας για την έκφραση συμπαράστασης στους δημότες. Στις περισσότερες των περιπτώσεων σύρθηκαν πίσω από την απόφαση του κόσμου να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, θέλοντας αφενός να δείξουν ένα φιλολαϊκό αυτοδιοικητικό πρόσωπο και αφετέρου να διαχειριστούν στη φάση αυτή το κίνημα με το γνωστό τρόπο τους, αυτόν της απευθείας ανάθεσης. Έτσι, προκρίθηκε η κατάθεση εξουσιοδοτήσεων σε κάποια γραφεία, υποσχόμενοι νομική κάλυψη, ώστε να αποφευχθούν τυχόν μαζικές διαδικασίες οργάνωσης και συναπόφασης των κατοίκων. Εστιάζοντας στις “ευπαθείς” μερίδες του πληθυσμού ευελπιστούν να κερδίσουν χρόνο ενόψει των αντιδράσεων και ποντάρουν σε ρυθμιστικές, ίσως, διορθώσεις από την κυβέρνηση σαν την προσφάτως εξαγγελθείσα τριμερή επιτροπή, στην οποία θέλουν να τρέχουν σαν ζητιάνοι οι άνεργοι, οι άρρωστοι και τα φτωχότερα τμήματα του πληθυσμού. Στην πραγματικότητα προσπαθούν να διασπάσουν το κίνημα σε μη έχοντες και μη θέλοντες να πληρώσουν και να αποφύγουν την ενιαιοποίησή του. Είναι έτοιμοι, γνωρίζοντας ότι αποτελούν βραχίονα του κράτους, να σηκώσουν τους ώμους απέναντι στην τήρηση της “νομιμότητας”, προσπαθώντας ν' αποτρέψουν το ρίζωμα εστιών λαϊκής αντίστασης και αυτοοργάνωσης.
Στην πλειοψηφία του ο κόσμος, σ' αυτή τη στάση τους απαντά με διάθεση για ενιαιοποίηση του αγώνα, καθώς συνειδητοποιεί ότι με τα μέτρα που επιβάλλονται το πέρασμα απ΄ τη μια κατηγορία στην άλλη είναι από στιγμή σε στιγμή. Το πέρασμα από την εργασία με κομμένο μισθό προς την εφεδρεία, την καλυμμένη απόλυση, είναι γεγονός. Οι εξαγγελίες για αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος αποκαλύπτουν τη βαρβαρότητα των επιλογών τους. Όλα αυτά ο κόσμος τα συζητά, βάζοντας στο γενικό υπολογισμό αυτά που πληρώνει για την ανύπαρκτη περίθαλψη και την ανύπαρκτη παιδεία. Και αναζητά τρόπους και μορφές μέσα από τις οποίες θα εκφραστεί η πολιτικοποίηση της αντίστασής του, μέσα από τις οποίες θα συμμετέχει ουσιαστικά και θα οικοδομεί σχέσεις πολιτικής εμπιστοσύνης. Είναι αυτό το εκρηκτικό μίγμα που αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση έτσι ώστε να αναγγέλλει αναστολές διακοπής ρεύματος. Είναι ότι ο κόσμος συζητάει κυρίως για το μετά, για μετά την κινητοποίηση της 2 Δεκέμβρη, όπου εκδικάζονται στο ΣτΕ οι αιτήσεις ακύρωσης του χαρατσιού, καθώς αναγνωρίζει τα όρια συμμόρφωσης της αστικής νομιμότητας αλλά και ως μόνη νομιμότητα αυτή που πηγάζει από το δίκιο του, απ' τον αγώνα του.
Το διάστημα που διανύουμε είναι σημαντικό για την οργάνωση αυτού του αγώνα. Όχι μόνο ούτε κυρίως ως προς την έκφραση της μη πληρωμής του χαρατσιού, σε πρώτη φάση, αλλά κυρίως για την οργάνωση της λαϊκής αλληλεγγύης και οργάνωσης για τις επόμενες φάσεις, όταν θα αποπειραθούν διακοπές ρεύματος στα σπίτια. Εκεί όπου δεν θα πρέπει να βρίσκεται κανένας μόνος απέναντι στους εκβιασμούς τους αλλά όλη η γειτονιά, χτίζοντας δεσμούς αντίστασης, εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης, υπεράσπισης κατακτήσεων και δικαιωμάτων αλλά και θα θέτει όρους ανασυγκρότησης για τους αγώνες που έρχονται.

Κωστούλα Κανδηλιώτη