Να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των αγώνων!

Η κατάθεση-δημοσιοποίηση της πρότασης του ΚΚΕ(μ-λ) για συγκρότηση μόνιμου μετωπικού συντονισμού, ώστε να υπηρετηθούν οι αναγκαιότητες του κινήματος και της λαϊκής πάλης, συνέπεσε με το συγκλονιστικό απεργιακό ξεσηκωμό στις 19-20 Οκτώβρη. Από αυτή την άποψη, έστω και προσωρινά, «επισκιάστηκε» από τον αγωνιστικό αναβρασμό, από την πάλη που έδιναν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους για να απεργήσουν, να συγκροτήσουν διαδηλώσεις, να εκφράσουν μαζικά και πολιτικά την αντίθεσή τους στο πολυνομοσχέδιο, τη συνολική αντίθεσή τους στην πολιτική της υποτέλειας, της εξαθλίωσης, της ανεργίας. Ταυτόχρονα, ωστόσο, θα τολμούσαμε να πούμε πως όλα αυτά, μαζί με τα πολλά και βασικά πολιτικά και πρακτικά προβλήματα που αναδείχτηκαν τις μέρες πριν από το απεργιακό διήμερο και κατά τη διάρκειά του, προβλήματα που συμπυκνώνονται στο με ποιους στόχους και με ποιους όρους αγωνίζεται σήμερα ο λαός και οι εργάτες, αποτελούν μια ισχυρή επιχειρηματολογία της πρότασής μας. Και για να είμαστε πιο σαφείς, αυτά που έγιναν και κυρίως τα εμπόδια που συνάντησαν για να πάνε πιο πέρα, τα ερωτήματα, οι σκόπιμες ή όχι συγχύσεις της επόμενης μέρας, είναι αυτά που φιλοδοξεί και στοχεύει να αντιμετωπίσει όχι βέβαια η πρότασή μας καθεαυτή, αλλά η υλοποίησή της και μέσα από μια διαδρομή πάλης πολιτικής και κινηματικής που ούτε εύκολη ούτε ευθύγραμμη μπορεί να είναι.

Τα παραδείγματα που μπορούν να αντληθούν από τα γεγονότα του δεκαημέρου 10-20 Οκτώβρη και που δείχνουν, κατά την άποψή μας, αυτή τη σχέση, των πραγματικών αναγκαιοτήτων της ταξικής πάλης όπως την προσδιορίζει η κοινωνική και πολιτική κατάσταση από τη μια, με την πρότασή μας από την άλλη, είναι πολλά και αφορούν πολλές όψεις της πάλης και των ζητημάτων που αυτή συναντά. Οι καταλήψεις σε δημόσιες υπηρεσίες και υπουργεία, που μπορεί να ξεκίνησαν με την υπόδειξη των συνδικαλιστικών ηγεσιών –για να «ξεφορτωθούν» οι ίδιες το πρόβλημα– αλλά με βάση την οργή των εργαζομένων, έδειξαν σημαντικές δυνατότητες να εξελιχθούν σε πραγματικούς αγώνες και σκόνταψαν στην ανοιχτή υπονόμευση των συνδικαλιστών των κυρίαρχων δυνάμεων (π.χ. υπουργείο Παιδείας) και τελικά στην ίδια την απουσία ενός πολιτικού-κινηματικού δυναμικού που θα έβαζε την απαιτούμενη «πλάτη» για να πάνε παραπέρα. Ανάλογα παραδείγματα κατάπνιξης-βραχυκύκλωσης αγώνων υπήρξαν στην ΠΟΕ-ΟΤΑ, λίγο νωρίτερα στην ΕΘΕΛ ή ακόμα και σε ολόκληρους κλάδους (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ). Δεν είναι μόνο λοιπόν η πολιτική τρομοκρατία του συστήματος και η κρατική βία και καταστολή που επεμβαίνουν για να καταστέλλουν τις φωτιές του λαϊκού ξεσηκωμού που κάθε τόσο ανάβουν. Είναι και η «εσωτερική» πολιτική καταστολή που πατά στον οργανωτικό και πολιτικό αφοπλισμό των μαζών, είτε για να μην εκδηλωθεί καν η φωτιά του αγώνα είτε για να τη σβήσει στην αρχή της, παραγράφοντας σαφείς διαθέσεις, κινήσεις, αποφάσεις των εργαζομένων.
Και δεν είναι μόνο η κυριαρχία των ξεπουλημένων εργατοπατέρων των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ που εξασφαλίζει σε σωματεία και ομοσπονδίες, από χοντρά ξεπουλήματα (όπως πρόσφατα στον ΟΤΕ) ως το να «κρατούνται κάτω» οι εργαζόμενοι, να αποφεύγεται το άνοιγμα ενός παρατεταμένου αγώνα και πολύ περισσότερο ο διακλαδικός συντονισμός (που πολλοί τον χρησιμοποιούν ως άλλοθι για να μη γίνεται τίποτε), ο ευρύτερος ξεσηκωμός. Είναι και η σημερινή Αριστερά –των πολλαπλών αποχρώσεων– παράγοντας που εμποδίζει τη μαζική πάλη, αρνούμενη να θέσει τον πολιτικό στόχο ανατροπής της επίθεσης, ενσωματώνοντας τους κυρίαρχους εκβιασμούς και μύθους, αναζητώντας «σωτηρία» στις εκλογές, ανίκανη να απογαλακτιστεί από τη συνεργασία με ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στις ομοσπονδίες, στρώνοντας τον δρόμο στη μη πολιτική, στις αντιοργανωτικές επιλογές και στον συντεχνιασμό, υιοθετώντας ιδεολογήματα και κατασκευές για την ιστορία του κινήματος από το σύστημα, φτάνοντας ως και στην άρνηση του εαυτού της, γιατί τελικά, δεν έχει εμπιστοσύνη στον λαό. Αυτά τα δείγματα κατέθεσε στο Σύνταγμα τόσο τον περασμένο Ιούνιο όσο και τώρα, με άλλες μορφές κάθε φορά και από κάθε τμήμα της, αλλά με τις ίδιες αιτίες. Θεωρούμε ότι αυτή η ρότα της αναπαραγωγής αδιεξόδων, οι «ενότητες» που τα μεταθέτουν χρονικά για να τα συναντήσουν μεγαλύτερα, οι απομονωτισμοί από τα σημερινά επίδικα της ταξικής πάλης που επιδιώκουν να τα «ξορκίσουν», όλα αυτά στις σημερινές συνθήκες είναι πια κραυγαλέα αναντίστοιχα με ό,τι αντιμετωπίζει και έχει ανάγκη ο λαός μας.
Με όλα αυτά καλεί σε ρήξη η πρόταση μας, πρόταση που στοχεύει και φιλοδοξεί να συγκροτείται πολιτικά και κινηματικά ένα διαρκώς διευρυνόμενο δυναμικό των αγώνων, ώστε:
* Να παλεύει μέσα στους χώρους δουλειάς τον στόχο της πολιτικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος στη βάση της ανεξαρτησίας από το κράτος και τους θεσμούς του και για την ταξική αναγέννησή του.
* Να διαμορφώνει σε κεντρικό επίπεδο πολιτικούς όρους αναφοράς για τους αγώνες του λαού και της νεολαίας με τη λογική της Κοινής Δράσης, με την ανάδειξη των πολιτικών στόχων της πάλης απέναντι στο σύστημα και στον ιμπεριαλισμό, με πρωτοβουλίες συζήτησης για τα πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα του κινήματος.
Η θολούρα, η απογοήτευση, η υπόκλιση στον σημερινό συσχετισμό, με «μαχητικές», συμμοριοποιημένες, απολίτικες ή όποιες άλλες μορφές, δεν θα απαντηθούν με τις μεταξύ τους συγκρούσεις, ούτε θα ξεπεραστούν αν υπαχθούν στον διάχυτο κυβερνητισμό («αριστερό», «κομμουνιστικό» ή «λαϊκό»). Δεν είναι αυτή η πολιτικοποίηση και η λαϊκότητα που μια Αριστερά της μάχης, του κινήματος και της επαναστατικής προοπτικής των μαζών έχει να δώσει! Ούτε είναι αυτός ο δρόμος της αντιπαράθεσης με το σύστημα, της υπεράσπισης των ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων των μαζών και της αναγκαίας αμφισβήτησης και σύγκρουσης με τα διαρκώς πιο στενά όρια που θέλει να επιβάλει ο αστικός πολιτικός κόσμος στη μαζική και πολιτική πάλη.
Η πάλη των λαϊκών μαζών τις μέρες που πέρασαν και οι επόμενες μάχες που άμεσα έρχονται αναδείχνουν τα πραγματικά ζητούμενα και δίνουν υλικές δυνατότητες για την αντιμετώπισή τους. Ας ανταποκριθούμε!